Ένας μόνο μπο­ρεί να με βγάλει… o νυχάς.

Δόξα τω εν εσχάτοις τοις καιροίς λαμπρώς σε αγιάσαντα

Από το βιβλίο «Ο ΑΓΙΟΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ- ΟΣΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΕΦΑΛΑΣ»

Σώτου Χονδρόπουλου

O υμνογράφος σε κάποιο από τα απολυτίκια της ακο­λουθίας έγραψε: «Δόξα τω εν εσχάτοις τοις καιροίς λαμπρώς σε αγιάσαντα.»

Πραγματικά από το πρώτο εκείνο σημάδι της φανέλλας με τον παράλυτο στο Αρεταίειο o Θεός παραχώρησε στο λαό μια αδιάκοπη θαυματουργική παρουσία τού διαλεκτού Του κληρικού, του πάλαι ποτέ Πενταπόλεως. Παραχώρησε έναν ευλογημένο και καλόβολο νεοφανή μεσίτη, έναν συμ­παραστάτη παρηγορητή, έναν θεραπευτή στις ανίατες αρ­ρώστιες.

Πολλοί από τους ορθόδοξους Έλληνες, που θανατοκρύωναν και πονούσαν με φρικτούς πόνους κι έπασχαν α­πελπισμένοι από ανίατες αρρώστιες, όπου κι αν βρίσκονταν, σε οποιαδήποτε ακροτοπιά της γης, σε ώρες «έσχατης απελ­πισίας», έβλεπαν ολοζώντανο ένα γέροντα καλόγερο με σκούφο να τους χαμογελά απαλά, να τους παρηγορεί και να τους βεβαιώνει ότι θα γίνονταν πάλι καλά, ότι o Θεός δεν θα τους εγκατέλειπε, παρά νάχουν πίστη και υπομονή.

– Ποιος είσαι του λόγου σου, Παππούλη; αναρωτούσαν μέσα σε έκσταση.

– Είμαι o πρώην Πενταπόλεως, o Νεκτάριος της Αιγίνης, αποκρινόταν και χανόταν.

Δεν χρειάζεται ν’ αναφέρουμε πρόσωπα και πράγματα και ειδικές «επιμέρους» περιπτώσεις.

Έχουν άλλωστε γρα­φτεί ολόκληρα βιβλία για τα σημεία και τα θαύματα, πολύ περισσότερο για την απελευθέρωση δαιμονισμένων. Έχουν γραφτεί και εξακολουθούν να γράφονται εφόσον συνεχίζον­ται οι καταπληκτικές τούτες ευεργεσίες.

ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΒΔΗΛΟ

αναδημοσίευση από το Αντιαιρετικό Εγκόλπιο
άρθρο του Φώτιου Μιχαήλ
(σ.Π/Β: δημοσιευμένο στις 6/6/2014)

.

Για εμάς τους Ορθοδόξους, οι »αδελφικοί» εναγκαλισμοί, οι συμπροσευχές και οι κοινές διακηρύξεις του Οικουμενικού Πατριάρχη με τον πάπα, δεν είναι θέμα πολιτικό ή κοινωνικό. Ούτε είναι θέμα θρησκευτικό, όπως συνηθίζεται να λέγεται. Είναι ζήτημα που αφορά στην γνησιότητα και ακεραιότητα της Πίστης μας. Συνεπώς, πάνω απ’ όλα, είναι θέμα Εκκλησιαστικό.

Και ποια είναι η διαφορά του θρησκευτικού από το Εκκλησιαστικό; Δεν είναι το ίδιο πράγμα;

1ον). Το Εκκλησιαστικό Γεγονός έχει να κάνει με την οντολογία του ανθρώπου, δηλαδή με τους λόγους και τον σκοπό της υπάρξεώς του. Ενώ, αυτό που λέμε θρησκεία, συνιστά εκφύλιση του Εκκλησιαστικού γεγονότος προς την κατεύθυνση του συναισθήματος.

2ον). Ο πιστός μέσα στην καρδιά του έχει την ελπίδα. Ενώ ο θρησκευόμενος λέει ότι είναι αισιόδοξος. Η ελπίδα είναι συστατικό της εκκλησιαστικής μας ζωής και αναφέρεται σε Θεόν ζώντα. Ενώ η αισιοδοξία είναι προϊόν ψυχολογικών διεργασιών και σχετίζεται με το εγώ.

3ον). Η Εκκλησία , ως Σώμα Χριστού, προσφέρει στον άνθρωπο σωτηρία από την φθορά και τον θάνατο. Ενώ η θρησκεία, ως εκκοσμίκευση του Εκκλησιαστικού Γεγονότος, συνιστά απλά και μόνον μία φτηνή και εντελώς επιπόλαια ψυχολογική αναπλήρωση.

ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1940-1941 ΕΝΑΣ ΟΡΕΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

 ΚΕΙΜΕΝΟ: Αγγελική Δήμα – Δημητρίου, Ιστοριογράφος της ΔΙΣ/ΓΕΣ

 Η ΠΟΛΙΤΙΚΟΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ο Ελληνο-ιταλικός Πόλεμος 1940-1941 εντάσσεται στα πλαίσια του Β’ Παγκοσμί­ου Πολέμου και αποτελεί μια πολεμική σύρραξη στον ευρύτερο στρατηγικό σχε­διασμό του Μουσολίνι στον χώρο της Μεσογείου. Τόσο όμως η Αγγλία, όσο και η Γερμανία, υποχρεώθηκαν να εμπλακούν σ’ αυτόν τον πόλεμο, με αποτέλεσμα η σύρραξη να πάρει ευρύτερη διάσταση και να επηρεάσει την κατάσταση στη Μεσόγειο και κυρίως τη γερμανική εκστρατεία στη Σοβιετική Ένωση το 1941.

Στην Ευρώπη ο Χίτλερ, μετά από γρήγορες και θεαματικές νίκες, μεταξύ Σεπτεμβρίου 1939 και Ιουνίου 1940, είχε κατακτήσει την Πολωνία, τη Δανία, τη Νορβηγία, την Ολ­λανδία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και τη Γαλλία. Μόνος ισχυρός αντίπαλος του ήταν η Μεγάλη Βρετανία, που μόλις είχε κερδίσει τη «Μάχη της Αγγλίας» και αγωνιζόταν να αποτρέψει τον κίνδυνο εισβολής στα νησιά της.

Παράλληλα, τον Απρίλιο του 1939, ο σύμμαχος του Χίτλερ, Μουσολίνι, κατέλαβε χωρίς σοβαρή αντίσταση την Αλβανία, ενώ στις 10 Ιουνίου 1940 εισήλθε στον πόλεμο και πρόσβαλε τη Γαλλία που κατέρρεε από τα νώτα. Λίγους μήνες αργότερα, τον Οκτώβριο του 1940, οι ιταλικές δυνάμεις στην Αφρική υποχρέωναν τους Βρετανούς να συμπτυχθούν στη Μάρσα Ματρούχ της Αιγύπτου. Το ίδιο χρονικό διάστημα οι συγκοινωνίες στη Μεσόγειο, εξαιτίας της συνθηκολόγησης της Γαλλίας και της ιταλικής δράσης, είχαν καταστεί δυσχερείς και επικίνδυνες.

Η Σοβιετική Ένωση, μετά το Σύμφωνο της 23^ης Αυγούστου 1939 με τη Γερμανία (Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότωφ), είχε κατακτήσει τις Βαλτικές χώρες, εδάφη της ανατολικής Πολωνίας και τις περιοχές Βεσσαραβία και Βουκοβίνα της Ρουμανίας, χωρίς να αναμιχθεί ακόμη στη σύρραξη.

ΤΟ «ΟΧΙ» ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940: ΟΙ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΜΙΑΣ «ΑΡΝΗΣΗΣ»

Γεώργιος Π. Πιπερόπουλος Καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας

          Ξημέρωμα της 28^ης Οκτωβρίου του 1940, και στις πλαγιές της οροσει­ράς της Πίνδου, από το Γράμμο μέχρι το Σμόλικα το φθινοπωριάτικο κρύο ήταν πιο τσουχτερό από τα συνηθισμένα. Ο φετινός χειμώνας προμηνυόταν πιο δύ­σκολος και οι προβλέψεις των βοσκών ήταν για πολλά χιόνια και παγετούς.

Γλυκοχάραμα, ώρα 05:30, και οι φαντάροι στα προχωρημένα φυλάκια της εμπρο­σθοφυλακής βρίσκονταν σε κατάσταση ετοιμότητας. Τότε εκδηλώθηκε με μία πυκνή ομοβροντία βλημάτων από βαρύ πυροβολικό η επίθεση των Ιταλών ενά­ντια στους Έλληνες. Ένα νέο κεφάλαιο άνοιγε στην ιστορία της Ελλάδας…

Μια εντυπωσιακή ανθρωποθάλασσα ανδρών, μηχανοκίνητων αρμάτων, ιππι­κού και μεταγωγικών ζώων που είχαν την εναέρια κάλυψη δεκάδων σύγχρονων μαχητικών αεροπλάνων ξεχύθηκε με εμφανέστατο το συναίσθημα της υπερο­ψίας -εκείνο το φριχτό συναίσθημα που στηρίζεται στην υπερβολή των αριθμών-για να σαρώσει στο πέρασμά του την Ελ­ληνική γη, ξεκινώντας από το Γράμμο και φτάνοντας μέχρι το Αιγαίο πέλαγος.

Δύο άριστα εξοπλισμένες, σε πλήρη σύνθεση, Ιταλικές Μεραρχίες και συγκε­κριμένα η 23^η Μεραρχία Πεζικού (αποκα­λούμενη Φεράρα) και η 131^η Μεραρχία Αρμάτων (αποκαλούμενη Κένταυρος), ενισχυμένες σε πεζικό με τάγματα Αλβα­νών και μελανοχιτώνων και υποστηριζό­μενες από βαρύ πυροβολικό και ορεινές πυροβολαρχίες κάτω από την κάλυψη δεκάδων μαχητικών και βομβαρδιστικών αεροσκαφών, διέσχισαν τις γραμμές των Ελληνο-Αλβανικών συνόρων και μπήκαν στην κοιλάδα του Δρίνου έχοντας σαν τελικό τους στόχο τα Γιάννενα.

ΕΝΩ ΠΛΗΣΙΑΖΕ Η 28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

Κωνσταντίνος Ε. Νούσκας
Υποστράτηγος – Ε. Α.

 .

ΣΤΙΣ 22 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 ο υπουρ­γός των εξωτερικών της Ιταλίας κόμης Τσιάνο, έγραφε στο ημερολόγιο του:

«Ο Ντούτσε επανέρχεται. Συνέταξε μια επιστολή δια τον Χίτλερ επί της γενικής καταστάσεως. Υπαινίσσεται επίσης εις αυτήν την επικειμένην ενέργεια μας εις την Ελλάδα, αλλά δεν καθορίζει ούτε την μορφήν ούτε την ημερομηνίαν, διότι φο­βείται μήπως τον σταματήσουν δια μίαν ακόμη φοράν.

Πολλαί ενδείξεις μας κά­νουν να πιστεύσουμε ότι εις το Βερολίνον δεν βλέπουν με πολύ ενθουσιασμό την πορεία μας προς Αθήνας. Η ορισθείσα τώρα ημερομηνία είναι η 28^η Οκτωβρί­ου… Αρχίζω να συντάσσω το τελεσίγρα­φο, το οποίον ο Γκράτσι θα επιδώσει εις τον Μεταξά εις τας 2 το πρωί της 28^ης Οκτωβρίου. Φυσικά είναι ένα κείμενον το οποίον δεν αφήνει διέξοδον εις την Ελλάδα. Ή θα δεχθεί κατάληψιν ή θα υποστεί επίθεση…».

Η ημερομηνία της εισβολής στην Ελλάδα αναβλήθηκε από την 26^η στην 28^η Οκτωβρίου 1940, κατόπιν επιμονής του Γενικού Επιτελείου Στρατού.

Την ίδια μέρα (22 Οκτωβρίου) ο Τσιά­νο έστειλε προς τον τοποτηρητή της Αλβανίας Γιακομόνι το ακόλουθο σήμα:

«Ημερομηνία ωρίσθη η 28^η Οκτωβρίου. Ανάγκη όπως μεταθέσητε δια την 26^ην τα ορισθέντα επεισόδια…». Και ο Γιακομόνι την επομένη ανακοίνωσε στον Μπενίνι υφυπουργό επί των Αλβανικών υποθέσεων, ότι αποφάσισε όπως: την εσπέρα της 25^ης Οκτωβρίου εκραγεί βόμ­βα στο λιμάνι της Αυλώνος, την πρωία της 26^ης γίνει εικονική επίθεση εναντίον Ιταλικού συνοριακού Φυλακίου στην περιοχή Κορυτσάς και την αυγή της 27^ης ρι­φθούν προκηρύξεις στο αλβανικό έδαφος από υποτιθέμενο Ελληνικό η αγγλικό αε­ροπλάνο.

Κανόνες Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου

Κανόνες

Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου 

Πραγματοποιήθηκε το έτος 431 μ.Χ. στην Έφεσο της Μικράς Ασίας, μετά από κλήση του Αυτοκράτορα Θεοδοσίου Β’. Στη σύνοδο αυτή καταδικάστηκε το κίνημα του Νεστοριανισμού και διακηρύχτηκε ότι ο Ιησούς είναι τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος, έχοντας πλήρη ένωση των δύο φύσεων του, ενώ αποδόθηκε στην Παρθένο Μαρία ο τίτλος Θεοτόκος.

Κανών Α’  

Επειδή εχρήν και τους απολειφθέντας της αγίας συνόδου, και μείναντας κατά χώραν, ή πόλιν, δια τινα αιτίαν, ή εκκλησιαστικήν, ή σωματικήν, μη αγνοήσαι τα εν αυτή τετυπωμένα, γνωρίζομεν τη υμετέρα αγιότητι και αγάπη, ότι περ, ει τις μητροπολίτης της επαρχίας, αποστατήσας της αγίας και οικουμενικής συνόδου, προσέθετο τω της αποστασίας συνεδρίω, ή μετά τούτο προστεθείη, ή τα Κελεστίου εφρόνησεν, ή φρονήσει, ούτος κατά των της επαρχίας επισκόπων διαπράττεσθαί τι ουδαμώς δύναται, πάσης εκκλησιαστικής κοινωνίας εντεύθεν ήδη υπό της συνόδου εκβεβλημένος, και ανενέργητος υπάρχων. Αλλά και αυτοίς τοις της επαρχίας επισκόποις, και τοις πέριξ μητροπολίταις, τοις τα της ορθοδοξίας φρονούσιν, υποκείσεται εις το πάντη και του βαθμού της επισκοπής εκβληθήναι.  

 

Κανόνες Α΄ Οικουμενικής Συνόδου

Τοιχογραφία του 18ου αιώνα στον Ορθόδοξο Ναό Σταυροπόλεως στο Βουκουρέστι

.

Συνεκλήθη από τον Αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο το 325 μ.Χ. και πραγματοποιήθηκε στη Νίκαια της Βιθυνίας. Αφορμή της Συνόδου στάθηκε το κίνημα του Αρειανισμού ενάντια στη θεότητα του Ιησού Χριστού. Αποτέλεσμα της Συνόδου ήταν είκοσι κανόνες (ανάμεσα στους οποίους το Σύμβολο της Νίκαιας – Σύμβολο της Πίστεως), ο καθορισμός της ημερομηνίας εορτασμού του Πάσχα και η καταδίκη του Αρειανισμού.

Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ* ΕΧΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΣΠΟΥΔΕΣ ΒΙΑΣ;

   

Ὅταν στή Γενική Συνέλευση τῆς 7ης Μαρτίου 2014 τοῦ Τµήµατος Θε­ο­λογίας τοῦ ΑΠΘ ἐλήφθη µέ µεγάλη πλειοψηφία ἡ ἀπόφαση γιά τήν ἵδρυση Τµή­µατος Ἰσλαµικῶν Σπουδῶν µέσα στή Θεολογική Σχολή τοῦ ΑΠΘ (ἀπό τούς παρόντες 30 καθηγητές ψήφισαν: 23 ὑπέρ, 6 κατά καί 1 λευκό) φάνηκε ὅτι ἐξεπλάγησαν οἱ πάντες. Καί ὅµως κανονικά δέν θά ἔπρεπε νά ὑπάρξει ἔκπληξη, διότι ἀπό τό καλοκαίρι τοῦ 2008 ἄρχισε νά ξετυλίγεται ἕνα ἔντεχνα καταστρωµένο σχέδιο, πού ὁδήγησε βαθµηδόν στήν ἀπόφαση αὐτή.

Τό καλοκαίρι τοῦ 2008 µέ τρεῖς ἐγκυκλίους τό Ὑπουργεῖο Παιδείας, καταστρατηγῶντας τό Σύνταγµα, χωρίς καµιά οὐσιαστική ἀφορµή καί ἀπαί­τηση εἶχε καταστήσει τό Μάθηµα τῶν Θρησκευτικῶν προαιρετικό γιά τούς Ὀρθόδοξους µαθητές(!), µέ ἀποτέλεσµα ἕνας µεγάλος ἀριθµός παιδιῶν ἰδίως στήν Γ΄ Λυκείου γιά εὐνόητους λόγους νά ζητάει ἀπαλλαγή ἀπό τό µάθηµα. Τό ἀποτέλεσµα: µιά πρωτοφανής ἀναστάτωση, ἀκόµα καί λειτουργικά προβλή­µατα στά σχολεῖα.

Τό 2010 ξεκίνησε ἡ κατάρτιση νέων Προγραµµάτων Σπουδῶν (ΠΣ) γιά τήν Πρωτοβάθµια καί Δευτεροβάθµια Ἐκπαίδευση. Καί ἔτσι τέθηκε ἀπό πλευρᾶς τοῦ Μαθήµατος τῶν Θρησκευτικῶν ἡ µεγάλη εὐκαιρία –ὁ χαρα­κτη­ρισµός προέρχεται ἀπό ἐκσυγχρονιστές θεολόγους, πού κατάρτισαν τό νέο ΠΣ στά Θρησκευτικά– γιά τήν ἀναβάθµιση τοῦ µαθήµατος, γιά ἕνα µά­θη­µα ὑποχρεωτικό γιά ὅλους χωρίς καµιά δυνατότητα ἀπαλλαγῆς, γιά ἕνα µάθηµα πού ἀνταποκρίνεται στή (δῆθεν) πολυπολιτισµική κοινωνία πού ζοῦµε. Τό ἀποτέλεσµα: ἀλλαγή τοῦ περιεχοµένου τοῦ µαθήµατος. Ἀπό ὀρθόδοξο θρησκευτικό µάθηµα ἔγινε πολυθρησκειακό.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

Μοναχός Αρσένιος Βλιαγκόφτης

Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο ακούμε να γίνεται λόγος για «Νέα Εποχή». Όλο και περισσότερο βλέπουμε να χρησιμοποιείται το ουράνιο τόξο, η πυραμίδα, ο αριθμός 666, η πεντάλφα, αγαπημένα σύμβολα όλα αυτά της «Νέας Εποχής». Ακούμε επίσης να γίνεται πολύς λόγος για Παγκοσμιοποίηση και για μια Νέα Τάξη Πραγμάτων. Μπαίνουμε, λοιπόν, σε μια χρυσή εποχή καθολικής ευτυχίας, ή, μήπως, άραγε κάτι μας κρύβουν;

Οι ρίζες της «Νέας Εποχής» στην αστρολογία και τον αποκρυφισμό

Η λεγομένη Νέα Εποχή βασίζεται σε μια παλαιά σκέψη που συναντάται σε εξωχριστιανικές θρησκείες. Πρόκειται για μια άποψη της αστρολογίας, ότι δήθεν κάθε 2.000 περίπου χρόνια εισέρχεται η ανθρωπότητα σε μια Νέα Εποχή. Η προηγούμενη ήταν -μας λένε- η Εποχή των Ιχθύων, η εποχή του Χριστιανισμού.

Τώρα εισερχόμεθα -λένε- στη Νέα Εποχή , στην Εποχή του Υδροχόου, μια χρυσή εποχή για την ανθρωπότητα. Ο Χριστιανισμός θα τεθεί στο περιθώριο της Ιστορίας, θα έρθουν νέες αλήθειες, θα τις φέρει ο «μεσσίας» ή Χριστός της Νέας Εποχής , δηλαδή, ο Αντίχριστος. Και μόνον αυτά, βέβαια, αρκούν για να καταλάβει κανείς ότι η λεγομένη Νέα Εποχή είναι αντίθετη και ασυμβίβαστη με την Ορθόδοξο πίστη μας.

Η Μυστική ζωή του Χίτλερ. Η μύηση στον αποκρυφισμό

«Η ΕΔΑ». Εξώφυλλο ενός από τα πολλά περιοδικό αποκρυφιστικού περιεχομένου που κυκλοφόρησαν στη Γερμανία μετά τον Α’ ΠΠ

.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΟΠΑΝΗΣ
Δρ. Ιστορίας και Φιλοσοφίας των θρησκειών

Καθόλη τη διάρκεια του Β’ ΠΠ, αλλά μέχρι και τις ημέρες μας, οι θεωρίες για τις σχέσεις αποκρυφισμού και Γ’ Ράιχ έχουν γνωρίσει μεγάλη άνθηση. Είναι επίσης  γνωστό ότι ο Χίτλερ, ως «μαθητής» του Νίτσε, είχε απορρίψει τον Χριστιανισμό. Κατά πόσο όμως ο ίδιος πίστευε στις σκοτεινές δυνάμεις;Επιδίωκε πράγματι μια επι­στροφή στη θρησκεία της σκανδιναβικής μυθολογίας ή όλα αυτά εντάσσονταν μέσα στο πολιτικό του παιχνίδι, προκειμένου να προσελκύσει με το μέρος του τους απογοητευμέ­νους από τον Χριστιανισμό και, επιπλέον, να ανεξαρτητοποιηθεί από την ισχυρή επιρροή της Εκκλησίας; Μήπως ο ίδιος δεν πίστευε σε τίποτε άλλο παρά στο ότι ήταν όργανο του πεπρωμένου;

Το 1919 ιδρύθηκε στο Μόναχο η περίφημη «Εταιρεία της Θούλης», η οποία και έπαι­ξε πολύ σημαντικό ρόλο στην άνοδο των Εθνικοσοσιαλιστών. Βασικά, ήταν μια ακροδεξιά και αντισημιτική οργάνωση, τα μέλη της οποίας προήλθαν κυρίως από μία παλαιότερη οργάνωση, που αποκαλείτο «Το Τάγμα των Τευτόνων». Είχε ιδρυθεί βάσει των προτύπων των Ελευθεροτεκτόνων, διέθετε διάφορα επίπεδα μύησης και σε αυτήν είχαν πρόσβαση μόνο όσοι μπορούσαν να αποδείξουν ότι είχαν καθαρή γερμανική καταγωγή. Απέκλειε δηλαδή Εβραίους και Σλάβους, των οποίων η παρουσία ήταν πολυπληθής στις γερμανι­κές χώρες.

Πολλές από τις ιδέες των Εθνικοσοσιαλιστών έχουν τις ρίζες τους στα πιστεύω της «Εταιρείας της Θούλης». Σύμφωνα με την απόκρυφη διδασκαλία της Εταιρείας, πολύ πριν αρχίσει να καταγράφεται η Ιστορία, ένα νησί που έμοιαζε με την Ατλαντίδα του Πλά­τωνα, και αποκαλείτο Θούλη, βρισκόταν κάπου στις βόρειες πολικές περιοχές.

Το νησί αυτό κατοικείτο από Αρίους υπεράνθρωπους, οι οποίοι είχαν αναπτύξει έναν πολύ προηγμένο πολιτισμό. Μολονότι ο πολιτισμός τους είχε καταστραφεί από έναν κατακλυ­σμό (κάτι που θυμίζει έντονα τους πλατωνικούς μύθους περί της Ατλαντίδος), κάποια από τα μυστικά του είχαν διασωθεί από μία ομάδα «Κυρίων» ή «Αρχαίων» όπως τους ο­νόμαζαν. Ωστόσο, το καθαρό αίμα των κατοίκων της Θούλης είχε νοθευθεί και αλλοιωθεί κατά τη διάρκεια των αιώνων από επιμειξίες με κατώτερες φυλές της ανθρωπότητας – ιδίως με τους Εβραίους.

ΠΑΝΘΕΪΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΙΣΜΟΣ: Η ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΟΣ*

Αλεξάνδρου Ντβόρκιν,

Καθηγητού Πανεπιστημίου Μόσχας

Με «την ανακάλυψη του Μεσσία μέσα σου» πλησιάζουμε σε δύο κύρια αξιώματα της Νέας Εποχής, όπου το ένα απορρέει από το άλλο. Το ένα από αυτά είναι ο νεοποχίτικος (ή πανθεϊστικός) μονισμός: η πίστι δηλαδή ότι το παν είναι ενιαίο. Κάθε είδους διαφορές ανάμεσα σε διαφορετικές ουσίες -«ανάμεσα στον Joseph και την Judy, ανάμεσα στον Joseph και το δέντρο ή ανάμεσα στο Θεό και την Judy¹» – όλα αυτά ενώ φαίνονται ως διαφορές, εντούτοις την ίδια στιγμή δεν είναι.

Η σπουδαιότητα αυτού του δόγματος για τους νεοεποχίτες υπογραμμίζεται από τον Jonathan Stone, ο οποίος το θεωρεί απαραίτητο συστατικό της νέας παγκοσμίου τάξεως: «αισθάνομαι ότι πλησιάζει η Παγκόσμια Τάξη, επί της οποίας θα συγχωνευθεί η επιστήμη με την μονιστική φιλοσοφία και μία νέα συνείδηση θα κυριεύσει όλο τον κόσμο. Το ενιαίο διακριτικό χαρακτηριστικό της Παγκοσμίου Τάξεως θα είναι το πιστεύω: όλες οι ουσίες, όλα τα όντα είναι ένα²».

Μέσα σε αυτή την αντίληψη του Μονισμού δεν υπάρχει χώρος για τον άνθρωπο, για το πρόσωπο. Οι νεοεποχίτες πιστεύουν ότι εκτός του ανθρώπου δεν υπάρχει Θεός, διότι ο ίδιος ο άνθρωπος είναι Θεός (το δεύτερο αξίωμα της Νέας Εποχής). Συνεπώς, αν το κοιτάξει κανείς καλύτερα, θα φανεί ότι στην νεοεποχίτικη κοσμοθεωρία δεν υφίσταται ούτε ο άνθρωπος, ούτε ο Θεός, ούτε ο κόσμος.

Ποιοί κατέστρεψαν τους αρχαίους Ναούς;

ΠΟΙΟΙ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΑΝ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΝΑΟΥΣ; 

Πρωτοπρ. Κυριακού Τσουρού
Γραμματέως της Σ. Ε. επί των αιρέσεων

    Πολλά από τα «νεοεθνικά» ρεύματα, που δραστηριοποιούνται και στην Ελλάδα, ισχυρίζονται συχνά, ότι oι χριστιανοί κατέστρεψαν τους ναούς, τα ιερά και τα αγάλματα της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, καταστρέφοντας, έτσι, έργα τέχνης και μνημεία πολιτισμού. Για να στηρίξουν αυτό τον ισχυρισμό τους, επιστρατεύουν μεμονωμένα περιστατικά και προβάλλουν περιπτώσεις ακραίας συμπεριφοράς ως την επίσημη γραμμή της Χριστιανικής Εκκλησίας κατά της αρχαίας θρησκείας.

«Η Ορθοδοξία κατέστρεψε τους ναούς μας», λένε1. Σε ερώτηση: «Τι πρόσφερε η Ορθοδοξία στους Έλληνες;», δίδεται η απάντηση: «Την καταστροφή όλων των ναών, των έργων τέχνης και των βιβλιοθηκών»2. Οι χριστιανοί «έκαψαν όσα βιβλία δεν τους βόλευαν, βεβήλωσαν τα ελληνικά ιερά, κομμάτιασαν τα αγάλματα, γκρέμισαν τους ελληνικούς ναούς, καταλήστεψαν τον εθνικό πληθυσμό»3. Σε συκοφαντικό άρθρο κατά του Χριστιανισμού, υποστηρίζεται για τους χριστιανούς, ότι «Η πρώτη τους κίνηση ήταν να καταστρέφουν τους ναούς και τα αγάλματα των Ελλήνων στερώντας έτσι τον κόσμο από ανεπανάληπτα δημιουργήματα της αρχαίας τέχνης, για να μη μείνει ίχνος από τη «βδελυρή θρησκεία των ειδώλων»»4.

ΕΝ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΙ, ΕΤΟΣ…

ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΑΘΑ

Από το χρονικό ΓΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Φωτογραφία από:pontosandaristera.wordpress.com

Μια συμπαθητική κοπελίτσα ήταν τότε, μόλις δεκαοχτάχρονη. Φορούσε τα καλά της —τις «ζουπούνες»— την ντόπια φορεσιά που στόλιζε τις γυναίκες στα μακρινά εκείνα ακρογιάλια που τα βρέχει το κύμα του Ευξείνου και φέρνει απ’ τα βάθη των καιρών πανάρχαια μηνύματα και θρύλους, για τους Αργοναύτες που πέρασαν από κει πηγαίνοντας για την Κολχίδα.

Είχαν κάποια γιορτή στο σπίτι, έπαιζε ο λυράρης, χόρευαν σ’ ένα κύκλο άντρες και γυναίκες και κοπέλες, πιασμένοι απ’ τα χέρια —στη μέση ο λυράρης— χόρευε κι η κοπελίτσα καμαρωτή, χαρούμενη.

ΠΩΣ ΝΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ ΣΜΥΡΝΗ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ

Γιώργου Θεοφάνους Κατραμόπουλου 

.

…την ώρα που οι Τούρκοι μάς έσφαζαν, εβίαζαν τις γυναίκες και έκαιγαν την πόλη, στο αγγλικό θωρηκτό, που ήταν αγκυροβολημένο στον κόλπο της Σμύρνης, επαιάνιζε το απόγευμα η μουσική για να πάρουν οι Εγγλέζοι το τσάι.

Αυτοί ήσαν οι χριστιανοί, οι οποίοι ελπίζαμε ότι θα μας γλίτωναν. Αλλά μια που μιλούμε για καλούς χριστιανούς, γιατί να μη θυμηθούμε τους χειρότερους χριστιανούς, τους Γερμανούς, και προπαντός να πάμε πίσω πάρα πολλά χρόνια, πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, όταν ήρθε ως διοργανωτής του τουρκικού στρατού ένας Γερμανός στρατηγός, ένας φανατικός σκύλος, ο Λίμαν φον Σάντερς, ο οποίος η πρώτη δουλειά που υπέδειξε στους Τούρκους ήταν να διώξουν από όλα τα παράλια της Μικράς Ασίας τους Έλληνες, διότι τους είπε ότι είναι επιζήμιο γι’ αυτούς στα παράλια της Μικράς Ασίας που έβλεπαν στο Αιγαίο και στα καινουργιοελευθερωθέντα νησιά μας του Αιγαίου να κατοικούν Έλληνες.

Από τότε άρχισε ο διωγμός, καθ’ υπόδειξη αυτής της απαίσιας φυλής των χριστιανών Γερμανών, οι οποίοι αν κέρδιζαν τον πόλεμο, θα είχαν τον Χίτλερ ήρωα και τώρα παρουσιάζονται ως Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες. Πού ήσαν αυτοί όταν οι χιτλερικοί έκαιγαν ζωντανούς τους δυστυχισμένους Εβραίους, οι οποίοι ποτέ δεν τους πείραξαν, αλλά απεναντίας βοηθούσαν οικονομικώς την ανάπτυξη της Γερμανίας;

Και άρχισε από τότε ο διωγμός των Ελλήνων. Οι Τούρκοι εδημιούργησαν τα Τάγματα Εργασίας, τα οποία έλεγαν Αμελέτ Ταμπουρού, και ήθελαν τους Έλληνες, τους δυστυχισμένους ραγιάδες, δηλαδή Οθωμανούς υπηκόους, να σπάζουν πέτρες γυμνοί και ξεσκούφωτοι μέσα στο λιοπύρι ή στα χιόνια. Πραγματικός όλεθρος και καταστροφή από τους Τούρκους. Αλλά μήπως και οι δικοί μας, οι τότε κυβερνώντες, μας εφέρθησαν καλύτερα;