Πώς ο Κοτζιάς ξεπούλησε τη Μακεδονία.

αναδημοσίευση από το Αντίβαρο
άρθρο του Ανδρέα Σταλίδη

.

Στις 21.1 συμπληρώνονται τρία χρόνια από το πρώτο Συλλαλητήριο για τη Μακεδονία στη Θεσσαλονίκη και στις 25.1 δύο χρόνια από την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών από τη Βουλή. Ούτε σε 3, ούτε σε 103 8α ξεχάσουμε. Προ ημερών, ο Νίκος Κοτζιάς εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο «Η λογική της λύσης». Ούτε λύση είναι, ούτε λογική έχει.

Παρακολούθησα μία ομιλία σε κλειστό ακαδημαϊκό περιβάλλον στην Οξφόρδη τον Μάϊο του 2019. Πάνω από 25 φορές στην ομιλία ανέφερε ότι «ήθελε να μείνει στην Ιστορία ως ένας πολιτικός που λύνει προβλήματα και όχι που τα διαιωνίζει». Διακρίβω παρόμοια αγωνία με αυτή του Εφιάλτη του Ευρυδήμου.

Μία άλλη πληροφορία από την ομιλία ήταν ότι από τις πρώτες ημέρες που ανέλαβε το υπ. εξωτερικών στις αρχές του 2015, ξεκίνησε επαφές για επίσημη επίσκεψη στα Σκόπια, την οποία τελικά υλοποίησε στις 24 Ιουνίου. Να θυμίσω την κρισιμότητα των ημερών. Τρεις ημέρες μετά, στις 27 Ιουνίου, ο κ. Τσίπρας προκήρυσσε το περιβόητο δημοψήφισμα.

Στα Σκόπια ο Κοτζιάς διερεύνησε τις συνθήκες «λύσης». Πρωθυπουργός των Σκοπίων ήταν ο Γκρουέφσκι. Συνάντησε μεν και τον Ζάεφ, ως πολιτικό της αντιπολίτευσης, όμως η προσπάθεια εξεύρεσης λύσης έγινε με το ακραίο VMRO. Τι θα τον εμπόδιζε άλλωστε, αφού όλα τα αιτήματά τους τα έκανε δεκτά.

(Ο Κοτζιάς πρόλαβε στους πρώτους 5 μήνες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να συναντήσει 4 φορές τον υπουργό εξωτερικών των Σκοπίων Νικόλα Ποπόσκι, του VMRO)

Έτσι, η Συμφωνία των Πρεσπών προέκυψε ως ένας συνδυασμός ψυχολογικών λόγων «να μείνει στην Ιστορία», αλλά και απωθημένων να «λυθεί» ένα ιστορικό ζήτημα με τρόπο που να ικανοποιεί τους ιδεολογικούς του προγόνους.

Ένας φίλος μου, μετά από διάλογο με στέλεχος του Ποταμιού, μου μετέφερε και το κλίμα στους διαδρόμους του κόμματος ότι «είναι πράγματι πολύ κακή συμφωνία», αλλά και την άποψη ότι «είναι αυτή που είναι, επειδή κυβερνάει η αριστερά, τι να κάνουμε τώρα;».

Απομυθοποίηση των εθνομηδενιστών

.

Ο εθνομηδενισμός είναι καινοφανής όρος στην ελληνική γλώσσα που καθιερώθηκε ως ο ορισμός που δηλώνει τον ιστορικό αναθεωρητισμό, την αρνησιπατρία, την αποδόμηση της εθνικής συνείδησης και ταυτότητας στα πλαίσια της κυρίαρχης παγκόσμιας νέας τάξης πραγμάτων.

Εδώ συναντώνται παραδόξως (;) παραποιημένες παλαιομαρξιστικές αντιλήψεις περί ιστορικού υλισμού και επιδιώξεις υπερεθνικών καπιταλιστικών κέντρων, στο όνομα «της συμφιλίωσης των λαών σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον χωρίς διακρίσεις» και άλλα ηχηρά πομπώδη.

Όμως, ανομολόγητος σκοπός είναι η δημιουργία μιας ομογενοποιημένης κοινωνίας ανιστορικών και μετέωρων ατόμων, μια εύκολη δηλαδή λεία προς χειραγώγηση.

Από τη στιγμή που έχουμε να κάνουμε με φύσει συμπλεγματικά άτομα, η επιχειρηματολογία κατά των εθνομηδενιστών περιττεύει. Είναι ανάξια λόγου η αντίκρουση των ιδεοληψιών αυτών των ατόμων, γιατί δεν οδηγεί πουθενά.

Πώς η ελληνική γλώσσα γονιμοποίησε τον παγκόσμιο λόγο!

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.

.

«…Ευχαριστώ τις μακριές σειρές των προγόνων, που δούλεψαν τη φωνή την τεμάχισαν σε κρίκους, την κάμαν νοήματα, τη σφυρηλάτησαν όπως το χρυσάφι οι μεταλλουργοί και έγινε Όμηροι, Αισχύλοι, Ευαγγέλια κι άλλα κοσμήματα…»

Νικηφόρος Βρεττάκος
«Ο αγρός των λέξεων»

.

Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1959 ο αείμνηστος καθηγητής και πρωθυπουργός Ξενοφών Ζολώτας είχε εκφωνήσει στην Ουάσιγκτον έναν λόγο, που έμεινε μνημειώδης. Αιτία ήταν η γλώσσα, που χρησιμοποίησε. Ήταν τα αγγλικά, όμως σχεδόν όλες οι ορολογίες, που περιείχε η εισήγησή του ήταν λέξεις ελληνικές.

Το ακροατήριό του αποτελούσαν οι σύνεδροι της Διεθνούς Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης και δεν αντιμετώπισαν κανένα πρόβλημα στην κατανόηση του προφορικού κειμένου, που ανέγνωσε ο Έλληνας καθηγητής. (Οι μόνες αμιγείς αγγλικές λέξεις ήταν λίγοι σύνδεσμοι, άρθρα και προθέσεις). Ο Ξενοφών Ζολώτας κατείχε τότε την θέση του Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος. Οι μεγάλες εφημερίδες «Νιου Γιορκ Τάιμς» και «Ουάσιγκτον Ποστ» δημοσίευσαν την επομένη τον λόγο στην πρώτη σελίδα.

Περί του βιβλίου Θρησκευτικών Γ’ Δημοτικού (Ο Θεός στη ζωή μας)

Καλησπέρα σας!

Είμαι μια μητέρα τριών παιδιών. Το μεγαλύτερο παιδί μου πηγαίνει στην Γ’ Δημοτικού και με αυτήν την επιστολή μου θα ήθελα να εκφράσω την αγανάκτησή μου για το επαίσχυντο βιβλίο των Θρησκευτικών της Γ’ Δημοτικού.

Ας ξεκινήσω με κάποια σχετικά “ανώδυνα” σχόλια. Κατ’ αρχάς, πρόκειται για ένα εξαιρετικά κακογραμμένο βιβλίο, χωρίς κανένα ειρμό ή λογική και ιδιαίτερα χαοτικό: Ακολουθίες, Μυστήρια, ιστορίες από την Παλαιά Διαθήκη (ενίοτε αποσπασματικά δοσμένες –“λογοκριμένες”-, βλ. το κεφάλαιο που αναφέρεται στους Πρωτοπλάστους), ανθρωπιστικά μηνύματα, Χριστιανικές εορτές-βίοι Αγίων, αποσπάσματα από την Καινή Διαθήκη, παραδοσιακά έθιμα αποτελούν ένα άγαρμπο συνονθύλευμα που στερείται λογικής και οργάνωσης.

Ας προχωρήσουμε τώρα και σε κάποια επιμέρους σημεία που αξίζει να αναφέρουμε.

– Κεφ. 2: Ο Σταυρός: Το σύμβολο των χριστιανών (το “χ” γραμμένο με μικρό γράμμα): στη σελ. 11 (πλαίσιο “σύμβολο”) διαβάζουμε: “ο Σταυρός είναι το σύμβολο των χριστιανών, το περιστέρι είναι το σύμβολο της ειρήνης, οι πέντε κύκλοι είναι το σύμβολο των Ολυμπιακών Αγώνων [εδώ τα αρχικά “Ο” και “Α” γράφονται με κεφαλαίο γράμμα!].” Δηλαδή -ούτε λίγο ούτε πολύ- ταυτίζει τον Τίμιο Σταυρό, τον “φύλακα πάσης της Οικουμένης” με τα εν λόγω κοσμικά και άνευ σημασίας σύμβολα – να υπενθυμίσουμε ότι οι ολυμπιακοί αγώνες είναι κατάλοιπο της ειδωλολατρικής Αρχαιότητας.

– Κεφ. 8: Η γέννηση ενός παιδιού είναι δώρο στην οικογένεια, σελ. 26: “Όμως πολλές φορές, δυστυχώς, τα παιδιά αντί για αγάπη και φροντίδα γνωρίζουν την κακία και την αδιαφορία. Συχνά ακούμε για παιδιά που για διάφορες αιτίες τα εγκαταλείπουν οι γονείς τους ή τα χτυπούν ή δε νοιάζονται γι’ αυτά.“.

Περί της ελληνικής αντίστασης

Γράφει ο Άντης Ροδίτης

.

Πολύ συχνά ακούμε από τους διάφορους Κυπρίους «αντιπολιτευόμενους» (δηλαδή εκείνους που θεωρούν τους εαυτούς ως πιο κατάλληλους για ν’ αναλάβουν τους χειρισμούς για το μέλλον της Κύπρου), ότι επιβάλλεται «αλλαγή πλεύσης». Μιλούν για εγκατάλειψη της πολιτικής του «καλού παιδιού» και για την ανάγκη, ακόμα, «να τρίξουμε τα δόντια στην Τουρκία»!

Δεν είναι απλώς δείγμα πολιτικής ανωριμότητας το γεγονός ότι ένα σημαντικό μέρος του κυπριακού λαού εκλαμβάνει ως σοβαρές αυτές τις υπό τύπον διακηρύξεων, «εισηγήσεις». Μια καινούργια ιστορία «αντίστασης» του κυπριακού λαού είχε εγκαινιαστεί ευθύς μετά το τέλος του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, με στόχο, όμως, να αποκρύψει την αποτυχία εκείνου του αγώνα.

Από τη στιγμή που δεν επετεύχθη η Ένωσις, είχε αμέσως προωθηθεί στον λαό το ψέμα ότι ο αγώνας για την Ένωση θα συνεχιζόταν με άλλα μέσα (κι έγιναν και μερικές παραπλανητικές ενέργειες προς εκείνη την κατεύθυνση, όπως η δημιουργία της ένοπλης οργάνωσης «Ακρίτας», με αρχηγό τον Μακάριο και τους υπουργούς του), ενώ παράλληλα αναλήφθηκε από τον ίδιο, ένας πραγματικός αγώνας εδραίωσής του στην πολιτική εξουσία, ο οποίος ταυτιζόταν με την απεξάρτηση της Κύπρου από την Ελλάδα. Αυτά, που έχουν ήδη ειπωθεί ξανά σε άρθρα και βιβλία, τεκμηριωμένα με έγγραφα και μαρτυρίες, δεν δείχνουν να απασχολούν τους θεωρουμένους ακόμα «κυριότερους» αρθρογράφους στην Ελλάδα και στην Κύπρο, οι οποίοι προτιμούν να αναμασούν ως επί το πλείστον την πεπατημένη, που θέλει «κακούς και συνωμότες ξένους» εχθρούς των «καλών και αδικημένων Ελλήνων»!

Κωνσταντίνος Ζ΄ Πορφυρογέννητος: «Ο λόγιος αυτοκράτορας» (2 Σεπτεμβρίου 905 μ.Χ. – 9 Νοεμβρίου 959 μ.Χ.)

Εικόνα από:www.diakonima.gr

* Δημήτριος Ντούρτας

Εκτός από αυτοκράτορας της Ανατολικής Ρωμαϊκής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας σε μία περίοδο μεγάλης, για την τελευταία, ακμής, ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος υπήρξε ένας μεγάλος λόγιος επιστήμονας και ένα από τα φαεινότερα πνεύματα της εποχής του.

Ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 905 μ.Χ., χωρίς γάμο αρχικά των γονέων του, του αυτοκράτορα Λέοντος Στ΄ του Σοφού (886 – 912) και της βυζαντινής αριστοκράτισσας Ζωής Καρβουνοψίνας (μαυρομάτας). Έξι μήνες μετά τη γέννησή του, οι γονείς του παντρεύονται (σημειωτέον ότι για τον Λέοντα αυτός ήταν ο τέταρτος γάμος του, γεγονός που εθεωρείτο σκάνδαλο από την Εκκλησία και προκαλούσε τα δυσμενή σχόλια του λαού). Επειδή είναι το μόνο παιδί του αυτοκράτορα, στέφεται συναυτοκράτορας το έτος 908 μ.Χ. και παίρνει το παρανόμι «Πορφυρογέννητος» απ’ τον ίδιο τον πατέρα του, που κατέβαλλε συνεχώς κάθε προσπάθεια για να τον νομιμοποιήσει ως γνήσιο γιο και διάδοχο, επειδή η Εκκλησία αρνείτο πεισματικά να αναγνωρίσει ως νόμιμο τον τελευταίο γάμο του, αφού ο τέταρτος γάμος απαγορεύεται από το κανονικό δίκαιο.

Τελικά, ο Πατριάρχης εξαναγκάστηκε σε παραίτηση και ο νέος αναγνώρισε το γάμο του Λέοντα. Το 912 πεθαίνει ο τελευταίος και αναλαμβάνει την εξουσία για λογαριασμό του ανήλικου αυτοκράτορα μία επιτροπή. Το 919, γίνεται αντιβασιλέας ο Ρωμανός Λεκαπηνός, δίδοντας στο νεαρό Κωνσταντίνο την κόρη του για σύζυγο. Όμως, οι φιλοδοξίες του γνωστού για τις στρατιωτικές του επιτυχίες ναυάρχου, τον οδηγούν να σφετεριστεί το θρόνο και να τον κρατήσει ακόμα και μετά την ενηλικίωση του γαμπρού του. Μόλις το 945 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος αναλαμβάνει ουσιαστικά τη διακυβέρνηση του Βυζαντίου – με το θάνατο του Λεκαπηνού – και τη διατηρεί έως το δικό του θάνατο, το 959 μ.Χ.

«ΚΑΡΑΟΛΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΊΟΥ Η πανήγυρις των οδωνυμίων και η τρίτη αγχόνη» – Συγγραφέας: Κριτων Σαλπιγκτής – Εκδόσεις ΑΙΓΑΙΟΝ Λευκωσίας 2014

μας το απέστειλε ο Πανίκος Ελευθερίου

.

Ο Κρίτων Σαλπιγκτής με τιμά με την φιλία του από το 2007. Γνωριστήκαμε με αφορμή εκείνην την τραγική και παρανοϊκή περίοδο, όταν το -κατά τον Κώστα Ζουράρι- Κουρελούργημα της ΣΤ΄ Δημοτικού της αμόρφωτης «καθηγήτριας» των Γαλλικών, είχε γίνει καθημερινό θέμα της επικαιρότητας και έμελλε να φτάσει να κλονίσει σημαντικά την Κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή, αφού πρωταγωνιστής δεν ήταν πλέον η συγγραφέας, αλλά η ανεκδιήγητη Υπουργός της Εθνικής[;] Παιδείας , η μέχρι τότε θεωρουμένη ως επιτυχούς θητείας, κυρία Μαριέττα Γιαννάκου-Κουτσίκου.

Ένας αγνός Δάσκαλος από το Κιλκίς, ο Δημήτρης Νατσιός, είχε προλάβει από το καλοκαίρι του 2006 να αναδείξει πρώτος τον τραγελαφικό [επιεικής έκφραση] και τον ύπουλα[πάλι επιεικής έκφραση] ανιστόρητο και διαστρεβλωτικό χαρακτήρα του κουρελο-πονήματός της, το οποίο είχε στόχο την ενστάλαξη στις αγνές και παρθένες ψυχές των μαθητών της ΣΤ΄ Δημοτικού μίας καθαρά ανθελληνικής άποψης για τα γεγονότα της Ελληνικής Ιστορίας.

Το ηλεκτρονικό περιοδικό “Αντίβαρο” ενός επίσης αγνού Έλληνα νεαρού 30 χρόνων τότε, του Ανδρέα Σταλίδη , από την Καλαμαριά, ο οποίος διέμενε [και διαμένει ] στο Λονδίνο, επεσήμανε το εύστοχο κείμενο του Νατσιου και με απίστευτη μεθοδολογία και εργασία κατόρθωσε μέσω ιστορικών στις σπουδές φίλων του να συντάξει μια πρωτότυπη για την εποχή καμπάνια και μέσα σε ελάχιστο διάστημα να συγκεντρώσει 16.000 υπογραφές από πανεπιστημιακούς, από λοιπούς επιφανείς αλλά και από απλούς πολίτες και να γκρεμίσει τόσο το κουρελούργημα όσο και το υποτιθέμενο αλάθητο της αμόρφωτης “καθηγήτριας”, αλλά και την υποστηρίκτριάς της, ανεκδιήγητης, υπουργού.

Ο Κρίτων Σαλπιγκτής, πέραν της συμμετοχής του στην προσπάθεια αυτή του ΑΝΤΙΒΑΡΟΥ, δημοσίευσε κι ένα θαυμάσιο κείμενο για το ανιστόρητο πείραμα των συντακτών, αλλά και των υποστηρικτών του κουρελουργήματος, με τίτλο «Οι επαρκείς του ασημάντου», στο βιβλίο του Κώστα Ζουράρι “Βέβηλα, κίβδηλα, σκύβαλα”, ο οποίος την εποχή εκείνη είχε αναλάβει εκδότης της θαυμάσιας, δημοκρατικής και ιστορικής εφημερίδας της Θεσσαλονίκης, “ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ”. Πολιτικά διέπεται -κατά την εκτίμησή μου- από το πνεύμα της πατριωτικής αριστεράς του ΕΑΜ, το οποίο έλαμψε κατά την περίοδο της κατοχής με την αντίσταση και με τον πατριωτικό λόγο, αλλά κυρίως με το έργο και με την πίστη ότι, δεν μπορεί να είσαι αριστερός, αν δεν είσαι Πατριώτης. Κάτι το οποίο δυστυχώς σήμερα, μια μερίδα αυτοαποκαλούμενων αριστερών όχι μόνον έχει λησμονήσει αλλά και ειρωνεύεται [όπως λ.χ. η αμόρφωτη «καθηγήτρια”, η οποία με περίσσευμα αναίδειας αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερή…]

Ευρωπαϊκή ένωση: Εθνοκρατοκεντρική δημοκρατία ή υπερκρατική δεσποτεία;

αναδημοσίευση από το Αντίβαρο στην ιδιωτεία

άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου

το δεύτερο μέρος εδώ

.

Ως εγγενώς υλιστικές αυτές οι παραδοχές, εξάλλου, ουδόλως ενασχολούνται με το κυριότερο ζήτημα κάθε δημοκρατικής πολιτικής οργάνωσης, δηλαδή τον ρόλο των πνευματικών κριτηρίων και παραγόντων στη δημόσια σφαίρα. Αν κάτι λένε γι’ αυτό, είναι είτε περιπλανήσεις μέσα στα θολά βασίλεια των ιδεολογημάτων του μεταμοντερνισμού που θέλουν μία εκμηδενισμένη ανθρωπολογία είτε συνηγορία υπέρ θεσμικών διαταγμάτων που θα διαμορφώσουν και συμμορφώσουν τους πολίτες σε νέα υλιστικά ανθρωπολογικά πρότυπα. Μιας και εξ αντικειμένου δεν διαθέτουν κάποιο μαγικό ραβδί να μετατρέψουν τις φαντασίες τους σε πραγματικότητα, ζουν παρασιτικά μέσα σε ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια βασανίζοντας φοιτητές και ταλαιπωρώντας όσους αναγνώστες εντυπωσιάζονται, ακόμη, από ακαδημαϊκούς τίτλους.

Τώρα, η πιο πάνω συζήτηση είναι περιττή, αν κανείς απαντήσει ευθέως ένα απλό ερώτημα: Προέκυψε μία εθνοκρατοκεντρική διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ή μία διεθνιστικοϋλιστική δομή; Αυτό το ερώτημα πρέπει να είναι ο πυρήνας κάθε ανάλυσης για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Ιδεολογικές αμφιταλαντεύσεις δεν επιτρέπονται, γιατί όσο και να θέλει κανείς να σχοινοβατήσει πάνω σε ενδιάμεσες μορφές ευρωπαϊκής διακυβέρνησης, άλματα δεν χωρούν, γιατί μπορεί να ρίξουν τις ευρωπαϊκές εθνοκρατικές ενότητες στο κενό. Δύο είναι οι νοητές μορφές διεθνούς πολιτικής οργάνωσης στην Ευρώπη και μεταξύ τους είναι θανάσιμα εχθρικές:

Από τη μία πλευρά είναι η διεθνιστική-υλιστική ολοκλήρωση που κατατείνει στην ισοπέδωση ή και στην εκμηδένιση της ανθρωπολογικής ετερότητας. Με ηχηρά απλουστευτικό τρόπο –εκκλήσεις για περισσότερη, πιο ταχύρρυθμη και υπερεθνική ολοκλήρωση ως και αν αυτό να είναι ένα τεχνικό ή απλά τεχνικό ζήτημα– καλεί για ανεξάρτητους υλιστικούς υπερεθνικούς θεσμούς, οι οποίοι θα διαμορφώνουν δήθεν την ποθούμενη υλιστική ανθρωπολογία. Το τι σημαίνει αυτό, βέβαια, καταμαρτυρήθηκε όταν συνάφθηκαν μνημόνια μεταξύ των τεχνοκρατών και των κρατών της Νότιας Ευρώπης που υπέστησαν πλήγματα λόγω άνισου ανταγωνισμού.

Από την άλλη πλευρά κείται η εθνική κοσμοθεωρία και η εθνοκρατοκεντρική νοηματοδότηση της διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που αποτυπώνεται επακριβώς στη μεγαλειώδη κοσμοθεωρητική πρόσληψη του

Ευρωπαϊκή ένωση: Εθνοκρατοκεντρική δημοκρατία ή υπερκρατική δεσποτεία;

αναδημοσίευση από το Αντίβαρο στην ιδιωτεία

άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου

το πρώτο μέρος εδώ

.

Μία δεύτερη και συναφής ειδοποιός διαφορά είναι η έκταση και το βάθος των διακρατικών κοινών νομικοπολιτικών ρυθμίσεων. Η εμπέδωση του προαναφερθέντος διακρατικού συστήματος διαβουλεύσεων, συμβάσεων και συμφωνιών οδηγεί σε μία «υπερεθνική» δομή θεμελιωδώς διακυβερνητικού χαρακτήρα, αλλά συνάμα νομικών συμφωνιών, που αφενός δεν θίγουν την κυριαρχία, αφετέρου ενέχουν βαθύτατες ενδοκρατικές και ενδοσυστημικές προεκτάσεις. Πιο συγκεκριμένα: α) Οι νομικές ρυθμίσεις συγκρινόμενες με άλλες νομικές δεσμεύσεις είναι πολύ περισσότερες και καλύπτουν ένα πολύ μεγαλύτερο φάσμα της εθνικής καθημερινότητας. β) Ενσωματώνονται στην ενδοκρατική δικαιοταξία των κρατών μελών και εποπτεύονται από συμπεφωνημένους θεσμούς και κυρίως από το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.

Αυτά τα δύο φυσιογνωμικά, δομικά και λειτουργικά χαρακτηριστικά αν και στερούνται διεθνιστικών ιδιοτήτων δημιουργούν, εντούτοις, παραστάσεις μιας εμπεδωμένης ευρωσυστημικής συνέχειας και σταθερότητας υπό συνθήκες σεβασμού της κυριαρχίας των μελών. Πολλές νομικές μελέτες, για παράδειγμα, δείχνουν ότι στις καλύτερες στιγμές του το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων αποφαίνεται οριοθετημένα στο πλαίσιο των αποφάσεων των μελών, που συγκροτούν τη νομικοπολιτική δομή αποφεύγοντας κοσμοπλαστικές αποφάνσεις. Η παράσταση ευρωσυστημικής σταθερότητας και συνέχειας ενισχύεται, επιπλέον, από το γεγονός ότι τα κράτη της ΕΕ συμμετέχουν σε πλήθος διεθνών θεσμών, συμβάσεων και συμφωνιών, όπως μεταξύ άλλων η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, ο ΟΗΕ και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου. Συμπληρώνεται ότι στους τομείς αυτούς τα μέλη κατά κανόνα συνεννοούνται και δει δυνατόν συμφωνούν για κοινές διαπραγματευτικές στάσεις και θέσεις.

Μία τρίτη ειδοποιός διαφορά, που θρέφει τάσεις προς μία μετανεοτερική δομή, είναι

Ευρωπαϊκή ένωση: Εθνοκρατοκεντρική δημοκρατία ή υπερκρατική δεσποτεία;

αναδημοσίευση από το Αντίβαρο στην ιδιωτεία

άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου

Μέρος Πρώτο

.

 

Η ανάλυση που ακολουθεί είναι προσαρμοσμένο απόσπασμα από το βιβλίο Π. Ήφαιστος, Εθνική Κοσμοθεωρία, συγκρότηση και συγκράτηση των κρατών, της Ευρώπης και του κόσμου (Εκδόσεις Ποιότητα), κεφ. 6. Δεν συμπεριλαμβάνονται οι υποσημειώσεις.

Περιεχόμενα. 1. Τα κύρια αίτια της συμφοράς της Ελλάδας και της Κύπρου: Διεθνιστικά σύνδρομα 2. Φυσιογνωμικά και οντολογικά χαρακτηριστικά της ΕΕ. 3. Εθνοκρατοκεντρική δομή versus υλισμός. 4. Η ΕΕ σε τροχιά θανάτου.

1. Τα κύρια αίτια της συμφοράς της Ελλάδας και της Κύπρου: Διεθνιστικά σύνδρομα

Η χρηματοοικονομική κρίση των τελευταίων ετών και τα πλήγματα κατά της Ελλάδας και της Κύπρου λόγω μνημονίων θέτουν επί τάπητος το ζήτημα μιας πιο ορθολογιστικής αντίληψης των διπλωματικών υποθέσεων και της συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τουλάχιστον όσο αυτή θα επιβιώνει στην παρούσα ή κάποια άλλη μορφή. Δική μας εκτίμηση είναι ότι η ΟΝΕ και η ΕΕ είναι αλλόκοτο ακόμη και να σκεφτεί κανείς πως μπορούν να επιβιώσουν στην παρούσα μορφή. Εξελίχθηκαν σε μια υπερκρατική τεχνόσφαιρα που εν πολλοίς αναιρεί τις αφετηριακές αντί-ηγεμονικές λογικές ισοτιμίας και το μεταγενέστερο συνεργασιακό κεκτημένο.

Οι εξελίξεις στο πεδίο της Ευρώπης είναι καταιγιστικές. Αφενός, όσο ποτέ άλλοτε απαιτείται μια σωστή κατανόηση της ΕΕ. Αφετέρου, η ελαχιστοποίηση των ζημιών που επέρχονται απαιτεί απαλλαγή από κάθε σύνδρομο διεθνισμού και κυριαρχία φιλοπάτριδων στάσεων και παραδοχών που στηρίζουν την εθνική ανεξαρτησία. Παρά τις ιδιομορφίες της η ΕΕ είναι θεμελιωδώς εθνοκρατοκεντρική.

Κοντολογίς: Εδώ και αιώνες ο κόσμος είναι εθνοκρατοκεντρικός, το ίδιο και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Κύρια μονάδα είναι

Το 77σέλιδο έγγραφο συγκλίσεων και αποκλίσεων του Ντάουνερ και τα γονίδια της Κυβέρνησης Αναστασιάδη

αναδημοσίευση από το Αντίβαρο στην Ιδιωτεία

άρθρο του Πανίκου Ελευθερίου

.

 Στα δύσκολα που ήδη βιώνουμε αυτές τις μέρες της βαθειάς Οικονομικής κρίσης, προστέθηκε και η κατάθεση μετά από τις μεθοδεύσεις του Ντάουνερ, του 77σέλιδου “εγγράφου των συγκλίσεων και αποκλίσεων” στο Κυπριακό. Πρόκειται ουσιαστικά για την επισημοποίηση της κωδικοποίησης των συγκλίσεων που “πέτυχε” ο Δ. Χριστόφιας κατά την θητεία του. Το θέμα “ξεσκεπάστηκε” από τουρκοκύπριο ηγέτη κι όχι μετά από επίσημη ενημέρωση (εγείρονται συνεπώς, κάποια αμείλικτα ερωτήματα), ενώ η κυβέρνηση άφηνε να νοηθεί ότι θα είχαμε μια “περίοδο χάριτος” στο Κυπριακό, προς αντιμετώπιση κατά προτεραιότητα της Οικονομικής κρίσης, που θα εκτεινόταν, τουλάχιστο μέχρι το Φθινόπωρο.

Καθόλου δεν μας καθησυχάζει το “μπάλωμα” που επιχειρείται από τους κυβερνόντες που φαίνεται ότι γνώριζαν

Σύνθετη Γεωπολιτική Περίσταση

αναδημοσίευση από το Αντίβαρο στην ιδιωτεία

άρθρο του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*

.

Η εντυπωσιακή (και απροσδόκητη για τους περισσότερους γεωπολιτικούς αναλυτές) επαναπροσέγγιση του Ισραήλ με την Τουρκία, με επίνευση του Αμερικανού προέδρου Ομπάμα, αλλάζει τελείως το σκηνικό στην Ανατολική Μεσόγειο. Ασφαλώς το βαθύτερο κίνητρο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι η δημιουργία αρραγούς μετώπου έναντι της εξελισσόμενης κρίσης στην Εγγύς Ανατολή και του πυρηνικά αδιάλλακτου Ιράν. Από την εξέλιξη αυτή περισσότερο κερδισμένο είναι το Ισραήλ, παρά την τηλεφωνική συγγνώμη που ζήτησε ο Νετανιάχου από τον Ερντογάν. Διότι το Ισραήλ προστατεύεται πλέον από ισχυρή, απρόσβλητη ασπίδα, στην οποία πρέπει να συνυπολογισθεί και η Ρωσσία, μετά την πρόσφατη προσέγγισή της με το Ισραήλ.

Θύμα αυτής της μείζονος γεωπολιτικής εξέλιξης είναι

Ὁ συμβολισμός τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ

αναδημοσίευση από το Αντίβαρο στην ιδιωτεία

άρθρο του Δημήτρη Μαυρίδη

.

Ἀρχαιότατο σύμβολο ὁ μονοκέφαλος ἀετός εἶναι γνωστός ὡς αὐτοκρατορικό σύμβολο ἰσχύος, ζωτικότητας καί ἀναγέννησης. Ἀπαντᾶται σέ ὅλη τή μακραίωνη ἱστορία τῶν δύο ρωμαϊκῶν αὐτοκρατοριῶν, ἀλλά καί στίς προγενέστερες ἑλληνικές πόλεις, ὅπως καί σέ ἀναρίθμητες ἄλλες συμβολικές χρήσεις συνοδεύοντας θεούς καί ἥρωες.

Ὡστόσο, ἡ παραλλαγή τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ ὑπῆρξε σύμβολο ὑπέρτατης δύναμης γιά τούς Μυκηναίους, τούς Βαβυλώνιους καί τούς Χιττῖτες, ἀπό τούς ὁποίους εἶναι πιθανό νά τόν υἱοθέτησαν οἱ Τουρκομάνοι τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί οἱ Σελτζοῦκοι τοῦ Ρούμ, γιά νά τόν δανειστοῦν οἱ Σταυροφόροι καί νά τόν μεταφέρουν στήν Εὐρώπη, ὅπου ἔγινε γνωστός ὡς αὐτοκρατορικό σύμβολο τῆς Ρωσίας τῶν Τσάρων καί τῆς Αὐστρίας τῶν Ἀψβούργων.

Τά δύο κεφάλια τοῦ ἀετοῦ ἑρμηνεύονται συνήθως ὡς