Η κυβέρνηση έχει ήδη αποδεχθεί μειωμένη επήρεια των νησιών του Αιγαίου! Έτοιμη για υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας.

Η Καθημερινή «ντρέπεται», φαίνεται, να προεκτείνει τη μέση γραμμή κάτω από την περιοχή οριοθέτησης της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου, ώστε να μην φανεί στους αναγνώστες της ότι η Ελλάδα αποδέχθηκε μειωμένη επήρεια στα ελληνικά νησιά! Αυτήν την παραχώρηση, κυβερνητικά στελέχη την θεωρούν ως προθάλαμο υποχωρήσεων έναντι της Τουρκίας σε σχέση με την ΑΟΖ του συμπλέγματος των νησιών του Καστελλορίζου.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Είναι γνωστό ότι ο χρίστηκε ως σύμβουλος του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στα ενεργειακά. Μάλιστα, ήρθε με περγαμηνές «γεφυροποιού» με τις ΗΠΑ αφού ήρθε ως «άνθρωπος των ειδικών αποστολών με διαπιστευτήρια από το περιβάλλον του Λευκού Οίκου». Με αυτές τις λέξεις τον υποδέχθηκε ο ελληνικός τύπος, «ώστε να επιτευχθεί κοινός βηματισμός».

Τον Δεκέμβριο του 2020 έκανε μία σειρά αναρτήσεων στο τουήτερ στην οποία αναλύει την ελληνική θέση ως προς τις θαλάσσιες ζώνες στο Αιγαίο. Λογικότατο λοιπόν ο αναγνώστης να θεωρεί ότι τα γραπτά του εκφράζουν απ΄ ευθείας τον ίδιο τον πρωθυπουργό και την πολιτική της κυβέρνησης.

Πόθεν η έκπληξη από τις εξελίξεις στα Σκόπια;

Ο Νίκολα Γκρουέφσκι, πρωθυπουργός των Σκοπίων 2006-16, και πρόεδρος του VMRO. Προκάτοχος του σημερινού προέδρου του VMRO Μισκόσκι, ο οποίος μετά την παραίτηση του Ζάεφ είναι πολύ πιθανό τις επόμενες ημέρες να γίνει πρωθυπουργός των Σκοπίων. Εδώ βλέπουμε τον Γκρουέφσκι να καταθέτει στεφάνι σε μνημείο της χώρας, ως πρωθυπουργός το 2008, με αναρτημένο χάρτη της «Μεγάλης Μακεδονίας».

.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 10 Νοεμβρίου 2021

Αφέλεια, ανικανότητα ή στρουθοκαμηλισμός η έκπληξη και αγωνία ορισμένων στην Ελλάδα, από τις εξελίξεις στα Σκόπια;

Όταν από τον Δεκέμβριο του 2017 έγινε σαφές και δημοσίως ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε αποφασίσει την πλήρη υποχώρηση έναντι των Σκοπίων, πίστευε κανείς ότι η εκείνη η πολιτική ηγεσία θα βρισκόταν αιωνίως στην εξουσία;

Ή μήπως δεν ξεκίνησε τη διαδικασία ξεπουλήματος της Μακεδονίας ο Νίκος Κοτζιάς από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε το Υπουργείο Εξωτερικών στις αρχές του 2015, με επίσκεψη μάλιστα στα Σκόπια ώστε να τους καταστήσει γνωστές τις προθέσεις του να αποδεχθεί τον «ψευδομακεδονισμό τους», επί πρωθυπουργίας Γκρουέφσκι παρακαλώ;

Το ξεχάσαμε; Ναι λοιπόν. Τον Ιούνιο του 2015 όταν ο Βαρουφάκης έτρεχε στα eurogroups, έπαυε τις πληρωμές και ο Τσίπρας αποφάσιζε το δημοψήφισμα, ο Κοτζιάς συναντούσε τον Γκρουέφσκι στην πόλη των Σκοπίων και του έλεγε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν διατεθειμένος να δεχθεί και το ελληνικό όνομα στο κράτος και στην εθνότητα και στη γλώσσα. Ο ίδιος ο Κοτζιάς τα λέει αυτά υπερηφάνως για τις πράξεις του. Θυμίζω ότι ένα χρόνο μετά έχασε τις εκλογές το VMRO και διευκολύνθηκε η παρουσίαση της «λύσης», αφού πρωθυπουργός ήταν πια ο δήθεν διαλλακτικός Ζάεφ.

[Σημείωση: στις 24 Ιουνίου 2015 έκανε κοινή δήλωση στα Σκόπια με τον υπουργό εξωτερικών του VMRO, δηλώνοντας ότι ήταν η τέταρτη φορά που τον συναντούσε κατά τη διάρκεια της θητείας του. Δεν είχαν κλείσει ούτε πέντε μήνες από τις εκλογές]

Ή μήπως δεν είδαμε ότι και ο Ζάεφ σε ορισμένες στιγμές δεν τήρησε ούτε καν τα προσχήματα και προέβη σε ωμές παραβιάσεις της Συμφωνίας των Πρεσπών; Μέχρι και η λοίσθια πολιτική πνοή του ήταν μία κοροϊδία στα μάτια μας. Η τελευταία του δημόσια δήλωση ήταν ότι παραιτείται από πρωθυπουργός και από πρόεδρος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος «της Μακεδονίας». Χώρια οι 170 συγκεκριμένες παραβιάσεις που κατέγραψε η Επιτροπή Ελληνισμού και απέστειλε στον κ. Μητσοτάκη στα τέλη Σεπτεμβρίου για ενημέρωση.

Πώς θα εμφανιστούν τα Σκόπια στους Ολυμπιακούς;

.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 21 Ιουλίου 2021.

Στις 23 Ιουλίου ξεκινούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ιαπωνία. Δυστυχώς η ελληνική κυβέρνηση δεν φαίνεται να πήρε το μάθημά της από το παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου τον περασμένο μήνα.

Τα τελευταία 2.5 χρόνια, αν έμαθαν κάτι καινούργιο όσοι υποστήριξαν τη Συμφωνία των Πρεσπών ήταν ότι οι Σκοπιανοί δεν έχουν καμία διάθεση να εναρμονιστούν με τη Συμφωνία.

Για μας βέβαια, που η Συμφωνία αυτή ακρωτηριάζει την εθνική μας ταυτότητα παραδίδοντας το όνομα Μακεδονία και προσδίδοντας στον όρο Μακεδόνα εθνικά χαρακτηριστικά, για πρώτη φορά από την εποχή του Ηροδότου μέχρι σήμερα, αυτό ούτε αναπάντεχο είναι, αλλά και ότι ιδιαίτερα χρήσιμο.

Δεν είναι χρήσιμο, διότι δεν έχουμε καμία διάθεση να την υπερασπιστούμε προσπαθώντας να πείσουμε τον κόσμο ότι «δεν είναι βορειομακεδόνες, είναι Μακεδόνες – Πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας», ούτε ότι «δεν είναι Μακεδονία, είναι Βόρεια Μακεδονία». Εμείς απλούστατα γνωρίζουμε ότι ούτε Μακεδόνες είναι, ούτε στη Μακεδονία ζουν. Η πρωτεύσουσά τους, τα Σκόπια, ήταν πρωτεύουσα του Βιλαετίου του Κοσσυφοπεδίου την περίοδο 1888-1913. Ναι, μέχρι τη Συνθήκη Βουκουρεστίου.

Επιτέλους Έλληνας υπ. εξωτερικών είπε τα αυτονόητα (που τόσα χρόνια λένε όλοι πλην των επισήμων)

.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ειπώθηκαν από επίσημα ελληνικά χείλη, Έλληνα υπουργού εξωτερικών, οι αυτονόητες αλήθειες που τόσα χρόνια γράφονται και ξαναγράφονται, και αυτοί που τις γράφουν δέχονται απαξιωτικές επιθέσεις.

Δηλαδή ότι:

1. η μειονότητα στη Θράκη είναι θρησκευτική κατά τη Συνθήκη της Λωζάνης,

2. η Τουρκία παραβιάζει κατάφορα κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και στις παραβιάσεις στη θάλασσα, αλλά και με τις υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά εδάφη,

3. η Τουρκία δεν αναγνωρίζει το Δίκαιο της Θάλασσας (δεν ειπώθηκε ότι το εφαρμόζει και η ίδια, και μάλιστα πριν υπογραφεί διεθνώς!),

4. τα νησιά απειλούνται ευθέως από την Τουρκία

5. τα γεγονότα του Φερβουαρίου 2020 στον Έβρο δεν επιτρέπουν στην Τουρκία να μας κουνάει το δάχτυλο. (δηλαδή: είναι υπεύθυνη για την προσφυγική κρίση, αυτό του είπε!)

Πώς ο Κοτζιάς ξεπούλησε τη Μακεδονία.

αναδημοσίευση από το Αντίβαρο
άρθρο του Ανδρέα Σταλίδη

.

Στις 21.1 συμπληρώνονται τρία χρόνια από το πρώτο Συλλαλητήριο για τη Μακεδονία στη Θεσσαλονίκη και στις 25.1 δύο χρόνια από την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών από τη Βουλή. Ούτε σε 3, ούτε σε 103 8α ξεχάσουμε. Προ ημερών, ο Νίκος Κοτζιάς εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο «Η λογική της λύσης». Ούτε λύση είναι, ούτε λογική έχει.

Παρακολούθησα μία ομιλία σε κλειστό ακαδημαϊκό περιβάλλον στην Οξφόρδη τον Μάϊο του 2019. Πάνω από 25 φορές στην ομιλία ανέφερε ότι «ήθελε να μείνει στην Ιστορία ως ένας πολιτικός που λύνει προβλήματα και όχι που τα διαιωνίζει». Διακρίβω παρόμοια αγωνία με αυτή του Εφιάλτη του Ευρυδήμου.

Μία άλλη πληροφορία από την ομιλία ήταν ότι από τις πρώτες ημέρες που ανέλαβε το υπ. εξωτερικών στις αρχές του 2015, ξεκίνησε επαφές για επίσημη επίσκεψη στα Σκόπια, την οποία τελικά υλοποίησε στις 24 Ιουνίου. Να θυμίσω την κρισιμότητα των ημερών. Τρεις ημέρες μετά, στις 27 Ιουνίου, ο κ. Τσίπρας προκήρυσσε το περιβόητο δημοψήφισμα.

Στα Σκόπια ο Κοτζιάς διερεύνησε τις συνθήκες «λύσης». Πρωθυπουργός των Σκοπίων ήταν ο Γκρουέφσκι. Συνάντησε μεν και τον Ζάεφ, ως πολιτικό της αντιπολίτευσης, όμως η προσπάθεια εξεύρεσης λύσης έγινε με το ακραίο VMRO. Τι θα τον εμπόδιζε άλλωστε, αφού όλα τα αιτήματά τους τα έκανε δεκτά.

(Ο Κοτζιάς πρόλαβε στους πρώτους 5 μήνες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να συναντήσει 4 φορές τον υπουργό εξωτερικών των Σκοπίων Νικόλα Ποπόσκι, του VMRO)

Έτσι, η Συμφωνία των Πρεσπών προέκυψε ως ένας συνδυασμός ψυχολογικών λόγων «να μείνει στην Ιστορία», αλλά και απωθημένων να «λυθεί» ένα ιστορικό ζήτημα με τρόπο που να ικανοποιεί τους ιδεολογικούς του προγόνους.

Ένας φίλος μου, μετά από διάλογο με στέλεχος του Ποταμιού, μου μετέφερε και το κλίμα στους διαδρόμους του κόμματος ότι «είναι πράγματι πολύ κακή συμφωνία», αλλά και την άποψη ότι «είναι αυτή που είναι, επειδή κυβερνάει η αριστερά, τι να κάνουμε τώρα;».

Αποφυγή «φινλανδοποίησης» με ανακήρυξη χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια. [Ήρθε η ώρα των 12 μιλίων]

.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 20 Οκτωβρίου 2020.

Την Κυριακή το βράδυ, το τουρκικό πλοίο Όρουτς Ρέις μπήκε στη ζώνη των 12 μιλίων από τις ελληνικές ακτές. Η NAVTEX του ορίζει την περιοχή ερευνών μέχρι 6.5 μίλια από το σύμπλεγμα του Καστελλορίζου. Το πλοίο εισήλθε στα 11.5 μίλια.

Παραβίασε την ελληνική κυριαρχία. Μπορεί η Ελλάδα ακόμα να χρησιμοποιεί 6 μίλια χωρικά ύδατα, αλλά είναι ζήτημα κυριαρχίας η επέκταση στα 12. Είναι δικαίωμα που εφαρμόζουν όλες οι χώρες του κόσμου.

Συγκεκριμένα. Μόνο η Ιορδανία και τα νησιά Παλάου έχουν 3 ναυτικά μίλια.

• Η Ιορδανία επειδή έχει πολύ στενή λωρίδα θάλασσας και η μέση γραμμή βρίσκεται κοντύτερα από τα 3 μίλια.

• Τα νησιά Παλάου για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Δεν έχουν κανέναν γείτονα στον ειρηνικό ωκεανό και έχουν ΑΟΖ 200 μιλίων, στην οποία μάλιστα ζώνη απαγορεύουν το κυνήγι καρχαριών.

Είναι λοιπόν περιττό να ορίσουν ευρύτερα χωρικά ύδατα. Οι άλλες δύο χώρες που έχουν λιγότερα από 12 μίλια είναι η Τουρκία και η Ελλάδα. Η Τουρκία μάλιστα, χρησιμοποιεί 12 μίλια στον Εύξεινο Πόντο και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η αποφυγή κυρώσεων αποθρασύνει την Τουρκία.

.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 7 Οκτωβρίου 2020.

«Η κύρωση αυτή καθ΄ εαυτή, δεν είναι αυτοσκοπός. Η απειλή της κύρωσης είναι αυτή, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγή συμπεριφοράς και αυτό θέλουμε». Αυτό δήλωσε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης μετά τη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία δεν αναφέρει τίποτα για κυρώσεις στην Τουρκία.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι μέχρι και το πέρας της συνόδου και τα δύο τουρκικά πλοία, Γιαβούζ και Μπαρμπαρός, βρισκόταν εντός της Κυπριακής ΑΟΖ(!), η οποία όχι απλώς οριοθετημένη είναι – και μάλιστα με τη μέση γραμμή, όχι σαν της Ελλάδας –  αλλά έχει αποδοθεί για έρευνες σε συγκεκριμένες διεθνείς εταιρείες ανά θαλάσσιο οικόπεδο. Η ΕΕ δεν επηρεάστηκε από την διαρκή αυτή παρενόχληση.

Μετά τη σύνοδο, το Γιαβούζ μεν αποχώρησε, αλλά το Μπαρμπαρός μέχρι αυτή τη στιγμή (Τρίτη πρωί που γράφονται αυτές οι γραμμές [και βρίσκεται ακόμα εκεί, Τετάρτη μεσημέρι]) παραμένει στα όρια της Κυπριακής ΑΟΖ! Θα αναρωτιόμουν πόσο θράσος έχει η Τουρκία να κάνει αυτές τις παραβιάσεις σε τέτοιες συνθήκες και από πού πηγάζει αυτή η αυτοπεποίθηση, αλλά δεδομένου ότι η ανακοίνωση δεν κάνει ούτε καν αναφορά σε κυρώσεις ή μέτρα εναντίον, αυτό που αναρωτιέμαι είναι πώς σκέπτονται οι ηγέτες της ΕΕ.

Όχι στο απεχθές όνομα της Συμφωνίας των Πρεσπών.

.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 22 Σεπτεμβρίου 2020.

Στις 7.2.2019 Ο Άδωνις Γεωργιάδης στον ΣΚΑΙ με θέμα την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ ερωτάται «εσείς πώς θα την λέτε; δεν θα τη λέτε Βόρεια Μακεδονία;», απαντάει με στόμφο «εγώ δεν θα την πω ποτέ Βόρεια Μακεδονία». Στην επόμενη  ερώτηση «άρα, παραβιάζετε το διεθνές δίκαιο» δίνει το τελειωτικό χτύπημα «ε, να με πάτε φυλακή!».

Βέβαια, ο ίδιος άνθρωπος σε άλλο πάνελ στην ΕΡΤ με τον κ. Φίλη είχε διαφορετική γραμμή: «Σκόπια θα τα λέω πάντα εγώ. Μόνο όταν θα έχω επίσημη ιδιότητα, «Βόρεια Μακεδονία» διότι σεβόμαστε τη διεθνή συμφωνία». Υποθέτω ήταν μεταγενέστερη εκπομπή αυτή, διότι εδώ ακολουθούσε την γραμμή του κόμματός του.

Πότε είχε δίκιο; Διότι και τις δύο φορές αποκλείεται να είχε δίκιο λέγοντας αντικρουόμενα πράγματα. Δίκιο είχε λοιπόν την πρώτη φορά. Ορίστε λοιπόν παραδείγματα.

Γερμανία. Σε 24 γλώσσες το όνομα της χώρας παράγεται από το παλαιό γερμανικό «Ντόϋτς». Μεταξύ αυτών και στα ίδια τα γερμανικά. Το επίσημο όνομα της χώρας είναι «Ντόϋτσλαντ». Παρόλ’ αυτά, σε 47 γλώσσες χρησιμοποιείται το παλαιό λατινικό «Γερμανία», σε 28 γλώσσες χρησιμοποιείαι το Αλεμάνια (από τη φυλή των Αλεμάνων), σε 6 γλώσσες το Σαξονία, σε 16 γλώσσες το πρωτοσλαβικό Νέμσκι, σε 6 το όνομα της Πρωσσίας και σε άλλες 6 το όνομα «Βουοκέτζα», άγνωστης προέλευσης. Βλέπουμε δηλαδή ένα συνωθύλευμα ονομάτων.

Όχι σε διάλογο υπό καθεστώς φόβου.

.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 8 Σεπτεμβρίου 2020

Όταν ενεγοποιείται για μία αντιδικία το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ή επιδιαιτησία ή έστω διαπραγμάτευση μεταξύ δύο χωρών, και το ζήτημα αφορά σε οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών, τότε η προσέγγιση αυτή έχει τρία στάδια. Πρώτον, η χρήση της μέσης γραμμής. Δεύτερον, οι σταθμίσεις αυτής της μέσης γραμμής ανάλογα με διάφορα κριτήρια, που είτε οι δύο εμπλεκόμενες χώρες, είτε ουδέτεροι θέτουν. Και τρίτον, η αξιολόγηση και ο έλεγχος των σταθμίσεων αυτών για το κατά πόσο οδηγούν σε μία δίκαιη λύση για την υπόθεση. Το δεύτερο και τρίτο βήμα επαναλαμβάνονται μέχρι να επέλθει μία ισορροπία.

Η επίσημη ελληνική θέση πηγάζει στο ακέραιο από την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου. Σε κλίμα διαπραγμάτευσης, με δεδομένο ότι διεξάγεται υπό ομαλές συνθήκες, ηρεμίας, τάξης και ασφάλειας, αυτή θα θεωρείτο η «εναρκτήρια θέση», από την οποία κάτι θα έδινε και κάτι θα ελάμβανε. Δεδομένης της προσέγγισης των τριών βημάτων, η ίδια ακριβώς θέση είναι και η εναρκτήρια οποιασδήποτε διαδικασίας εξεύρεσης λύσης, από δικαστές ή ουδέτερους. Ασφαλώς, αυτή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «μαξιμαλιστική», όπως κάνουν πολλοί ενδεδυμένοι μάλιστα το κύρος των θέσεών τους, εκτός αν πρόκειται για προπαγάνδα της άλλης πλευράς.

Πόλεμος στο πεδίο του ηθικού [Ροκανίζοντας το ηθικό των Ελλήνων – Ο άλλος πόλεμος]

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στο spress.gr στις 31 Ιουλίου 2020.

.

«Πόλεμος είναι απλώς η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Αυτή είναι η περίφημη φράση του φον Κλαούζεβιτς, με την οποία έγινε γνωστό το έργο του. Δεν πρόκειται για κάποιον θεωρητικό μόνο. Σε ηλικία 35 ετών, ήταν επιτελάρχης του πρωσικού στρατού στη μάχη το Βατερλώ, η οποία άλλαξε την ισορροπία δυνάμεων στην Ευρώπη.

Μπορούμε να πούμε το ίδιο πράγμα κοιτώντας από την άλλη πλευρά. Ο πόλεμος δεν ξεκινάει με στρατιωτικές βολές. Όπως και δεν τελειώνει στο πεδίο της μάχης, αλλά συνεχίζεται και μετά την τελευταία ρίψη.

Ο πόλεμος ξεκινάει στο πεδίο του ηθικού.

Το ηθικό, άλλωστε, είναι ένα από τα βασικά όπλα κάθε λαού, είναι μία από τις πηγές ισχύος του. Από το 490 π.Χ. και τη Μάχη του Μαραθώνα γνωρίζουμε ότι το μέγεθος και η ποιότητα του στρατεύματος δεν αρκεί για να προβλεφθεί ο νικητής. Γιατί; Επειδή το ηθικό είναι αποφασιστικός παράγοντας. Άλλο ο αμυνόμενος, άλλο ο επιτιθέμενος. Άλλο αυτός που υπερασπίζεται τα πάτρια, άλλο αυτός που επιτίθεται για να επεκταθεί. Άλλο ο κληρωτός, άλλο ο επαγγελματίας.

Γνώμη μου είναι ότι σήμερα, ή μάλλον τα τελευταία 25 χρόνια τουλάχιστον, ζούμε την διεξαγωγή ενός πολέμου στο πεδίο του ηθικού. Ας τα πάρουμε, όμως, με τη σειρά. Το 1982 υπεγράφη η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, η οποία ετέθη σε ισχύ όταν 60 χώρες την κύρωσαν, στις 16 Νοεμβρίου 1994. Η Ελλάδα δεν βρισκόταν σ’ αυτές τις πρώτες 60. Μετά την ενεργοποίησή της, την κύρωσε με το νόμο 2321/1995 στις 23 Ιουνίου 1995.

Ανάκληση της δωρεάς του φερόμενου ως «σπιτιού του Κεμάλ»;

.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 15 Ιουλίου 2020

Ο Ερντογάν εκπροσωπεί το λεγόμενο «πολιτικό Ισλάμ» που ξεκίνησε το 1971 από τον Ερμπακάν. Είναι πολιτικό του τέκνο. «Τα τζαμιά είναι οι στρατώνες μας, οι τρούλοι τα κράνη μας, οι μιναρέδες οι ξιφολόγχες μας και οι πιστοί οι στρατιώτες μας».

Αυτό το ποίημα ανέγνωσε δημόσια όταν ήταν Δήμαρχος Κωνσταντινούπολης και αυτό απετέλεσε τον λόγο φυλάκισής του και αφαίρεσης των πολιτικών του δικαιωμάτων. Λίγα χρόνια μετά, το 2002 το κόμμα του θριάμβευσε στις εκλογές και έκτοτε κυβερνά την Τουρκία. Το τζαμί λοιπόν το θεωρεί στρατώνα του. Έτσι το έβλεπε πριν 20 χρόνια, και τα πράγματα δείχνουν ότι δεν αναθεώρησε.

Το πολιτικό Ισλάμ αυτό υπέστη 4 πραξικοπήματα από τον στρατό, όταν βρισκόταν στην εξουσία. Το 1960, 1971, 1980 και 1997. Μάλιστα, στο πρώτο από αυτά εκτελέστηκε ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός Μεντερές. Το πέμπτο ήταν εναντίον του Ερντογάν. Ήταν και το μόνο που απέτυχε. Η έχθρα Ισλαμιστών – Κεμαλιστών έχει βαθιές ρίζες λοιπόν μεταξύ τους.

Οι Έλληνες είμαστε ούτε με τους Ισλαμιστές, ούτε με τους Κεμαλιστές. Και οι δύο οπτικές έχουν ακουστεί στην Ελλάδα. Είναι όμως λάθος. Τις γενοκτονίες τις έκαναν οι Κεμαλιστές. Το ότι ο Ερντογάν, ειδικά μετά την πρόσφατη απόφασή του να μετατρέψει, μέσα σε μόλις δέκα ημέρες μάλιστα την Αγία Σοφία σε τζαμί, τον κατατάσσει χωρίς καμία αμφιβολία στους Ισλαμιστές χωρίς τον επιθετικό προσδιορισμό του μετριοπαθούς.

Οι Γάλλοι – Φράγκοι, Γερμανοί – Ντόϋτσε, Γραικοί – Έλληνες και οι Σκοπιανοί

.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Σκεφθείτε έναν Γάλλο να λέει «όσο υπάρχουν Γάλλοι, θα υπάρχει και γαλλική γλώσσα» ή έναν Γερμανό να λέει «όσο υπάρχουν Γερμανοί, θα υπάρχει γερμανική γλώσσα»

Πώς θα σας φαινόταν;

Οι περισσότεροι θα λέγατε, ε εντάξει. Καλά τα λέει ο άνθρωπος. Ποιο είναι το πρόβλημα.

Βασικά ναι, καλά θα τα έλεγε. Με μία όμως διαφορά.

Δεν θα τα έλεγε Γάλλος, ούτε θα μιλούσε για γαλλικά.
Θα τα έλεγε Φράγκος και θα μιλούσε για φράγκικα.

Ούτε θα τα έλεγε Γερμανός για γερμανικά.
Θα τα έλεγε Ντόϋτσε, για ντόϋτσε.

Στην περίτπωση των Γάλλων, εμείς οι Έλληνες είμαστε ο μόνος λαός στον κόσμο που του αποκαλούμε έτσι. Οι ίδιοι, αλλά και όλος ο πλανήτης τους αποκαλεί Φράγκους.

Η παρουσία της ΠτΔ στο διαδίκτυο.

.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 4 Ιουνίου 2020.

Όταν ανακοινώθηκε το όνομα της νυν Προέδρου της Δημοκρατίας κας. Αικατερίνης Σακελλαροπούλου, ως η εκλεκτή του πρωθυπουργού για το ανώνατο αξίωμα της χώρα, ο μεν ΣΥΡΙΖΑ την υποδέχτηκε με  «γνώση των πολιτικών της θέσεων», ο δε πρώην υπουργός παιδείας Νίκος Φίλης είπε ορθά κοφτά ότι πρόκειται για «εκπρόσωπο της πολιτισμικής αριστεράς». Μία καθημερινή εφημερίδα δημοσίευσε φωτογραφία από αφίσα του 1978 της νεολαίας του Ρήγα Φεραίου με το πρόσωπό της.

Πράγματι, η κα. Σακελλαροπούλου υπήρξε μέλος του ΚΚΕ εσωτερικού. Αυτό ασφαλώς είναι θεμιτό. Ειδικότερα εκείνη την δεκαετία, το ρεύμα ήταν μεγάλο. Εκείνο όμως που προξενεί κάποια εντύπωση είναι ο συνδυασμός του με την δικαστική καριέρα που ακολούθησε. Ως γνωστόν, οι δικαστές διαβιούν σε πολύ στενό κοινωνικό. Και η στοιχειώδης πολιτικοποίηση αποθαρρύνεται.

Εικάζω λοιπόν, ότι η κα. Σακελλαροπούλου καταπίεσε για αρκετά χρόνια τις προσωπικές ανάγκες πολιτικής έκφρασης, από τα φοιτητικά της χρόνια. Αναμενόμενο είναι λοιπόν να επιθυμεί να διοχετεύσει την ενέργειά της στην εξωτερίκευση των θέσεών της, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι είναι αυτός ο ρόλος της: η χρήση δηλαδή του κύρους της θέσεως του ΠτΔ για ώσμωση πολιτικών απόψεων στην κοινή γνώμη.

Η πανδημία ως «μαύρος κύκνος»

.

[«το μην θεωρητικοποιήσει κανείς μία πληροφορία που λαμβάνει,
είναι κοπιώδης πράξη»]

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 28 Απριλίου 2020

Το βιβλίο «Μαύρος Κύκνος» του Λιβανέζου Νασσίμ Νίκολας Τάλεμπ, με καταγωγή μάλιστα από το ελληνορθόδοξο τμήμα της χώρας, συγκαταλέγεται στα 12 βιβλία που επηρέασαν και άλλαξαν τον κόσμο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Ως μαύρο  κύκνο ορίζει ένα γεγονός με τρία χαρακτηριστικά: εξαιρετικά απίθανο να συμβεί, έχει μεγάλο αντίκτυπο και εκ των υστέρων προβλεψιμότητα. Δηλαδή, αφού συμβεί καθίσταται ευεξήγητο. Το όνομα συμβολίζει ότι μέχρι την ανακάλυψη της Αυστραλίας πιστεύαμε όλοι ότι οι κύκνοι είναι μόνο λευκοί! Η Ιστορία είναι γεμάτη καλά κρυμμένους Μαύρους Κύκνους, λόγω των χαρατηριστικών τους.

Τα δύο πρώτα στοιχεία είναι αυταπόδεικτα για την τρέχουσα πανδημία. Νομίζω όμως ότι ικανοποιεί εξίσου και την τρίτη συνθήκη. Όλες οι σελίδες της Ιστορίας βρίθουν επιδημιών και πανδημιών, γιατί να εξαιρεθεί η δική μας εποχή; Μάλλον αναμενόμενο είναι ότι ένας ακόμη ισχυρός ιός, προερχόμενος από το ζωικό βασίλειο, όπως πληθώρα άλλων, θα γινόταν παθογόνος στον άνθρωπο (βλέπε και Εστία 7.4, «Η προέλευση του κορωνοϊού»).

Το βιβλίο του Τάλεμπ διαπραγματεύεται και άλλα πράγματα ταυτόχρονα, όπως πχ τις αδυναμίες του φυσικού τρόπου σκέψης των ανθρώπων, τις διάφορες εγγενείς προκαταλήψεις που αυτές δημιουργούν κλπ. Δεν μπορεί να γίνει βέβαια σε ένα βραχύ άρθρο αποτίμηση. Θα επικεντρωθώ σε ένα πράγμα: ότι το μην θεωρητικοποιήσει κανείς μία πληροφορία που λαμβάνει, είναι κοπιώδης πράξη («not theorising is an act»).