Ὁ διαχρονικὸς λόγος τοῦ Παπαδιαμάντη

.

Ο «ΑΓΙΟΣ τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων», ὁ κυρ-Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, εἶχε καταγράψει τὴν τραγικὴ πολιτικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ κατάσταση τῆς ἐποχῆς του, μὲ τὸν δικό του διεισδυτικὸ τρόπο.

Ἔγραψε: «Οὔτε ἐκ τοῦ ὑπουργείου οὔτε ἐκ τῆς Συνόδου ἀναμένομεν γενναῖόν τι διὰ τὴν Ἐκκλησίαν. Ἡ τελευταία μάλιστα ἀπεδείχθη ἀνίκανος ὅλως, ἀφ’ ἧς ἡμέρας ἱδρύθη ἐν Ἑλλάδι, νὰ διαπράξη ἀγαθόν τι ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας.

Τουναντίον μάλιστα καὶ ἔβλαψε ταύτην καιρίως παραγνωρίσασα ὅλως τὸν ἀληθῆ αὐτῆς προορισμὸν καὶ θεωρήσασα ἑαυτὴν μέχρι τοῦδε ἁπλοῦν ἐργαστήριον δεσποτάδων καὶ παπάδων, οὕς στρατολογοῦσα συνήθως ἐκ τῆς κοινωνικῆς ὑποστάθμης, ἄνευ ἐλέγχου παιδείας καὶ ἠθικῆς, ἐξαποστέλλει αὐτοὺς οὐχὶ ὡς ποιμένας, ἀλλ’ ὡς λύκους βαρεῖς, μὴ φειδομένους τοῦ ποιμνίου τοῦ Κυρίου.

Παρὰ τοιούτου σωματείου ἐπαναλαμβάνομεν καὶ πάλιν, ὅτι οὐδὲν ἀπολύτως ἀγαθὸν ἔχομεν νὰ προσδοκῶμεν. Πάσας τὰς ἐλπίδας ἡμῶν ἀναθέτομεν εἰς τὴν ἰδιωτικὴν πρωτοβουλίαν ἐκείνων, οἵτινες ἀκμαῖον ἔτι διασώζοντες αὐτοὶ τὸ θρησκευτικὸν αἴσθημα καὶ κηδόμενοι τῆς τιμῆς καὶ ἀξιοπρεπείας τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς θρησκευτικῆς διαπαιδαγωγήσεως τοῦ Ἔθνους ἡμῶν θέλουσι καὶ δύνανται νὰ συντελέσωσιν εἰς ἀνύψωσιν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ γοήτρου καὶ εἰς ἀναρρίπισιν τοῦ θρησκευτικοῦ παρ’ ἡμῖν αἰσθήματος» (Ἐφημερὶς 7-4-1888)!

Μιας οικονομικής κατάρρευσης προηγείται μια πνευματική ήττα

Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

Πλησίασε κάποτε ένας Ευρωπαίος, ένας Φράγκος, τον τροπαιούχο νομπελίστα μας ποιητή, Γιώργο Σεφέρη, πειράζων αυτόν και λέγων:

«Μα, πιστεύετε σοβαρά ότι είστε απόγονοι του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή ;

Απάντησε ο ποιητής: Όχι, είμαστε απόγονοι μονάχα της μάνας μας, που μας μίλησε ελληνικά, που προσευχήθηκε ελληνικά, που μας νανούρισε με παραμύθια για τον Οδυσσέα, τον Ηρακλή, τον μαρμαρωμένο βασιλιά και τον Παπαφλέσσα, που ζύμωνε κάθε Πρωτοχρονιά την βασιλόπιτα και ένιωθε την ψυχή της να βουρκώνει την Μεγάλη Παρασκευή, μπροστά το ξόδι του νεκρού Θεανθρώπου». Βαθιά θεολογική η απάντηση του ποιητή. Το ερώτημα είναι πόσοι από μας μπορούν να δώσουν σήμερα την ίδια απόκριση.

Χριστούγεννα σε λίγες μέρες. «Η πασών των εορτών επεδήμησεν εορτή και την οικουμένην ευφροσύνης επλήρωσεν. Εορτή η των απάντων ακρόπολις, η πηγή και η ρίζα των παρ’ ημίν αγαθών δι’ ης ο ουρανός ηνεώχθη, πνεύμα κατεπέμφθη, τα διεστώτα ηνώθη, το σκότος εσβέσθη, το φως έλαμψεν, οι δούλοι γενόνασιν ελεύθεροι, οι εχθροί υοί, οι αλλότριοι κληρονόμοι…».

Είναι λόγια του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου. Από εχθροί, λέει ο άγιος, χάρις στην ενανθρώπιση του Λόγου του Θεού, γίναμε υιοί. Όμως τα τελευταία χρόνια εγκαταλείψαμε τον πατρικό οίκοκαι περιπλανιόμαστε στις Λόντρες και τα Βερολίνα.

Άλλους η στείρα προγονολατρία, άλλους η ξενομανία και ο άκρατος πιθικισμός, άλλους ο παρασιτικός καταναλωτισμός και το διογκωμένο σύμπλεγμα κατωτερότητας μας οδήγησαν στην περιφρόνηση του μοναδικού αυτού θησαυρού, της παράδοσης της Ρωμηοσύνης. Γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα χωρίς Χριστό.