Το πρωθυπουργοκτόνο 1936 και ο ασεβής Μάρκος Βαμβακάρης

1η Φεβρουαρίου 1936, θάνατος του Γεωργίου Κονδύλη, ετών 57, πρωθυπουργού κατά το 1926 και το 1930. Επίσημη αιτία θανάτου: Ανακοπή καρδιάς.

18η Μαρτίου 1936, θανατος του Ελευθερίου Βενιζέλου, ετών 72, επτά φορές πρωθυπουργού μεταξύ 1910 και 1933. Επίσημη αιτία θανάτου: Ανακοπή καρδιάς έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο.

13η Απριλίου 1936, θάνατος του εν ενεργεία (υπηρεσιακού) πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Δεμερτζή, ετών 60. Επίσημη αιτία θανάτου: Ανακοπή καρδιάς.

17η Μαΐου 1936, θάνατος του Παναγή Τσαλδάρη, ετών 68, πρωθυπουργού κατά το 1933 και το 1935. Επίσημη αιτία θανάτου: Ανακοπή καρδιάς.

16η Σεπτεμβρίου1936 , θάνατος του Αλέξανδρου Ζαΐμη, ετών 81, έξι φορές πρωθυπουργού μεταξύ 1897 και 1928. Δεν αναφέρεται επίσημη αιτία θανάτου.

17η Νοεμβρίου 1936, θάνατος του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, ετών 60, πρωθυπουργού κατά το 1924 και το 1932 (επί δεκαήμερο). Επίσημη αιτία θανάτου: Ανακοπή καρδιάς.

Ο Μάρκος Βαμβακάρης, με αφορμή τον θάνατο των τριών πρώτων, έγραψε την άνοιξη εκείνης της χρονιάς το τραγούδι του «Ο Μάρκος πρωθυπουργός» (γνωστό και ως «Οι πρωθυπουργοί«).

Ιωσήφ Κούνδουρος (1885-24 Δεκεμβρίου 1942)

.

Ο Ιωσήφ Κούνδουρος ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός από τη Κρήτη. Γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης το 1885. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άρχισε να δικηγορεί από το 1911 στη γενέτειρά του.

Το 1916 προσχώρησε στο κίνημα της Θεσσαλονίκης οπότε ο Ελευθέριος Βενιζέλος του ανέθεσε την οργάνωση της στρατιωτικής δικαιοσύνης στη Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια διορίστηκε βασιλικός επίτροπος του Στρατοδικείου στην Αθήνα (1917-1920)[1].

Τον Οκτώβριο του 1920 αποχώρησε από τη στρατιωτική υπηρεσία προκειμένου ν΄ αναμιχθεί με τη πολιτική όπου και εκλέχτηκε βουλευτής Λασιθίου στη Γ΄ Εθνοσυνέλευση (1920), Δ΄ Εθνοσυνέλευση (1924), Β΄ Περίοδο (1928), Γ΄ Περίοδο (1933) και Γ΄ Αναθεωρητική Βουλή (1936).

Ο Ιωσήφ Κούνδουρος που από το 1923 είχε μεταφέρει στην Αθήνα το δικηγορικό του γραφείο διακρινόταν για την ορμητική και δεικτική ρητορεία του.

Είχε διατελέσει το 1924 στην Κυβέρνηση Αλεξάνδρου Παπαναστασίου υπουργός της Έννομης Τάξης και επί δικτατορίας του Θ. Παγκάλου (Κυβέρνηση Θεόδωρου Πάγκαλου 1925) υπουργός της Δικαιοσύνης (Ιούνιο μέχρι Νοέμβριο 1925)[2].

Ελλάδα και κυβερνήσεις συνεργασίας: Ιστορική αναδρομή από το 1926 μέχρι σήμερα

Η λεγόμενη Οικουμενική του 1926, η λυκοφιλία Πλαστήρα και Σοφοκλή, τα χρόνια της Αποστασίας, ο Τζανετάκης, ο Ζολώτας, ο Παπαδήμος και ο Σαμαράς

Γράφει ο ΛΑΖΑΡΟΣ ΛΑΣΚΑΡΙΔΗΣ

Κουλτούρα κυβερνήσεων συνεργασίας, όπως η σημερινή, αλλά κατά κάποιον τρόπο όμορων πολιτικών χώρων, είχε η Ελλάδα τόσο κατά την προπολεμική περίοδο όσο και τα κατοπινά χρόνια.

Η αρχή έγινε με την κυβέρνηση  «ιστορικού συμβιβασμού» που προέκυψε μετά την εκλογική αναμέτρηση της 7ης Νοεμβρίου 1926, η οποία είχε πολλά και ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά. Το πρώτο ήταν ότι συμμετείχαν σε αυτή και οι δυνάμεις των βασιλοφρόνων, που είχαν απόσχει από τις εκλογές της 16ης Δεκεμβρίου 1923, οι οποίες ακολούθησαν την Επανάσταση του 1922 και την «εκτέλεση των εξ».

Το δεύτερο ότι ήταν η πρώτη αναμέτρηση που έγινε με κάλπες και ψηφοδέλτια (εγκαταλείφθηκε οριστικά το σφαιρίδιο) καθώς και με αναλογικό σύστημα. Το τρίτο ότι πήρε για πρώτη φορά μέρος το ΚΚΕ ως αυτόνομη πολιτική οντότητα στο σχήμα Ενιαίο Μέτωπο Εργατών Αγροτών, έλαβε 4,38% και 10 έδρες.Δηλαδή, μπορούμε να υποστηρίξουμε πλέον ότι εκτός από το ΠΑΣΟΚ που στις δύο τελευταίες αναμετρήσεις κινήθηκε κοντά (πιο κάτω) από το… ιδρυτικό ποσοστό του και το ΚΚΕ επιστρέφει σε αυτό που έλαβε πριν από 86 χρόνια!

Να αποκλεισθούν οι νέες και όμορφες κάτω των 30!

   Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

  Στις 9 Ιουλίου 1929 η Βουλή των Ελλήνων συζητούσε, για μία ακόμη φορά, το ζήτημα της παροχής ψήφου στις γυναίκες.

Οι γυναικείες οργανώσεις είχαν ξεσηκωθεί, με συγκεντρώσεις, πύρινους λόγους και ψηφίσματα. Αυτό εξάλλου συνέβαινε από το 1919, όταν είχε πρωτοεμφανιστεί οργανωμένα το αίτημα.

Πρωθυπουργός ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος από δεκαετίας είχε ταχθεί αναφανδόν υπέρ της γυναικείας ψήφου, μόνον στις δημοτικές εκλογές.

Στην αντιπολίτευση ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου υπερθεμάτιζε επισημαίνοντας ότι από το 1925 είχε εκδοθεί νόμος που προέβλεπε να ψηφίζουν οι γυναίκες στις δημοτικές εκλογές αλλά με περιορισμό ηλικίας και εφόσον γνώριζαν ανάγνωση και γραφή.

Μία από τις αλήθειες και ένας από τους πραγματικούς λόγους που δεν εγκρινόταν η παροχή ψήφου στις γυναίκες ακούσθηκε σ’ εκείνη τη συνεδρίαση από τον βουλευτή Ιωαννίνων Παναγιώτη Φλώρο.