Ο Στρατάρχης της νίκης, Αλέξανδρος Παπάγος [1883 – 4 Οκτωβρίου 1955]

Εικόνα από: Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας

Ευαγγελία Κ. Λάππα
13 Οκτωβρίου 2022

Ο Αλέξανδρος Παπάγος γεννήθηκε στην Αθήνα,στις 9 Δεκεμβρίου 1883, με καταγωγή από τις Κυδωνιές (Αϊβαλί) της Μικράς Ασίας και ήταν το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά του στρατιωτικού Λεωνίδα Παπάγου και της Μαρίας Αβέρωφ. Σπούδασε στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη συνέχεια στη στρατιωτική σχολή των Βρυξελλών του Βελγίου και μετεκπαιδεύτηκε στη Σχολή Ιππικού του Ύπρ. Στις 15 Ιουλίου 1906 γύρισε στην Ελλάδα και κατατάχθηκε στον Ελληνικό στρατό ως ανθυπίλαρχος. Τον ίδιο χρόνο έγινε μέλος του Μακεδονικού Κομιτάτου Αθηνών, καθώς ήταν σε εξέλιξη τότε ο Μακεδονικός Αγώνας. Επίσης συμμετείχε στους Βαλκανικούς πολέμους 1912 – 1913 ως διαγγελέας του Στρατηλάτη διαδόχου και έπειτα βασιλιά Κωνσταντίνου.

Όμως κατά τη διάρκεια του Εθνικού Διχασμού 1917, λόγω του ότι ήταν βασιλόφρων, αποτάχθηκε από το στράτευμα και εξορίστηκε διαδοχικά στα νησιά Ίο, Μήλο, Θήρα και Κρήτη ώσπου το 1920, με την επάνοδο του βασιλιά Κωνσταντίνου, ανακλήθηκε στο στρατό με προαγωγή στον βαθμό του αντισυνταγματάρχη και συμμετείχε στη Μικρασιατική εκστρατεία. Μετά τον Οκτώβριο του 1923 και το αποτυχημένο στρατιωτικό κίνημα των υποστρατήγων Π. Γαργαλίδη και Π. Λεοναρδόπουλου, αποτάχθηκε από το στράτευμα για να επανέλθει πάλι, προαγόμενος στον βαθμό του συνταγματάρχη στις 13 Δεκεμβρίου 1923.

Το Έπος του’40 μέσα από τις σελίδες του περιοδικού TIME Νέας Υόρκης. «16 Δεκεμβρίου 1940»

 

Ρωμανίδης Νεοφ Θεόδωρος 

Σε λίγες μέρες θα τιμήσουμε την επέτειο εκείνης της άλλης ημέρας, πριν από εβδομήντα οκτώ (80) χρόνια, που ένα μυριόστομο ΟΧΙ ειπώθηκε από τους Έλληνες, δια στόματος του τότε πρωθυπουργού της Ιωάννη Μεταξά, προς τον Ιταλό πρέσβη όταν εκείνος του απαίτησε την παράδοση της χώρας στον φασιστικό άξονα.

Τότε, μια τέτοια ημέρα, η μικρή, φτωχιά και ασήμαντη Ελλάδα μας, ορθώνοντας το ανάστημά της απέναντι στις φασιστικές Δυνάμεις, όχι μόνον άλλαξε τον ρουν της Παγκόσμιας Ιστορίας αλλά και έγραψε άλλη μια αιματοβαμμένη και ηρωική σελίδα στην Ιστορία της.

Η Πατρίδα μας, η Ελλάδα μας, με ο, τι χαρακτηρίζουμε ως Έπος του 1940, απετέλεσε παγκόσμιο και φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση. Εχθροί και φίλοι, σύμμαχοι και αντίπαλοι, απλοί άνθρωποι αλλά και ηγέτες, με σεβασμό και περίσσιο θαυμασμό έκλιναν το γόνυ και μόνο με την αναφορά του ονόματος Έλληνας.

Ήταν τότε που οι ποιητές μας έκαναν την ανδρεία και γενναιότητα ποίηση, οι τραγουδιστάδες τους αγώνες, τις κακουχίες, τα γράμματα, τον θάνατο των φαντάρων μας τραγούδι λυπητερό. Τραγούδησαν για κείνα τα χρόνια τα αιματοβαμμένα, που σφιχταγκαλιάζονταν ο θάνατος με την ζωή, που δεν ήξερες που ήταν η ζωή και που ο θάνατος.

«Αδυνατώ να δώσω το δέον εύρος της ευγνωμοσύνης πού αισθάνομαι για την ηρωική αντίσταση τού Λαού και των ηγετών της Ελλάδος.» είχε πει ο Κάρολος ντέ Γκώλ (1890-1970), Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, σε ομιλία του στο Γαλλικό Κοινοβούλιο μετά την λήξη τού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ιωάννης Μεταξάς: «ο πρώτος Έλληνας αντιστασιακός»

Πρωτοσέλιδο περιοδικού “Η Νεολαία”, 4 Ιανουαρίου 1941.

.

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά

του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου ιστορικού

Είτε μας αρέσει είτε όχι ο δικτάτορας Μεταξάς ήταν ο άνθρωπος που είπε το ΟΧΙ, δηλαδή ο πρώτος Έλληνας αντιστασιακός, ο οποίος αρνήθηκε να υποταχθεί στις δυνάμεις του Άξονα. Την ίδια ώρα, οι κατ’ επάγγελμα “αντιστασιακοί” ήταν δέσμιοι της συμφωνίας που είχε πραγματοποιήσει ο “πατερούλης” με τον Χίτλερ. Μέχρι την επιχείρηση “Μπαρμπαρόσα” όλως περιέργως από το Κόμμα δεν είχε ειπωθεί ούτε λέξη για αντίσταση. Οι συγκεκριμένοι σύμμαχοι είχαν πολλά κοινά στις ολοκληρωτικές αντιλήψεις τους αλλά το πιο σημαντικό ήταν η παγκόσμια εξουσία.

Αντιθέτως, ο δικτάτορας Μεταξάς ήταν αυτός που αναδιοργάνωσε τον διαλυμένο Ελληνικό Στρατό, που αφύπνισε και ένωσε τον Ελληνικό Λαό. Γιατί οι ηγεσίες εμπνέουν και καθοδηγούν έναν λαό. Του δίνουν όραμα και αυτοπεποίθηση. Βέβαια ο Μεταξάς και το καθεστώς του δεν ήταν “δημοκρατικών πεποιθήσεων”, ούτε όμως έχτισε καριέρες πάνω σε εύηχα συνθήματα και πλαστές ιστορίες, που καπηλεύονταν όρους και αξίες όπως η “δημοκρατία”, η “ισότητα”, η “ελευθερία” κ.ο.κ.

Δεν ήταν όμως και ο λαομίσητος δυνάστης, όπως θέλησαν να το παρουσιάσουν αμετανόητοι, που ποντάρουν -ακόμη και σήμερα- σε εποχές εθνικού διχασμού για ίδιον όφελος. Και δεν ήταν λαομίσητος γιατί αυτός ενέπνευσε τον απλό εργάτη, αγρότη, δάσκαλο, στρατιωτικό να πολεμήσει τον εισβολέα. Αν όντως ήταν όσα ορισμένοι του έχουν σύρει, θα υπήρχε καθολική συμμετοχή για ένταξη στο στράτευμα σε τέτοιο βαθμό ώστε να δημιουργήσει ο “φασίστας” εκείνος τον μεγαλύτερο Στρατό της ελληνικής ιστορίας;

Αλήθεια, ποια ήταν η δυναμική του Ελληνικού Στρατού μέχρι να αναλάβει ο Μεταξάς δικτατορικά την εξουσία τον Αύγουστο του 1936; Από την καταστροφή του 1922 μέχρι το 1935 το ελληνικό στράτευμα ήταν απολύτως ανίσχυρο και η εικόνα πλήρης διάλυσης πιστοποιείται και από τα ποσά που διέθετε το κράτος για ανασυγκρότηση των Ενόπλων Δυνάμεων. Κατά το έτος 1923-’24 δόθηκε προς ενίσχυση τους μόλις το 26% του συνολικού προϋπολογισμού του κράτους ενώ κατά τα έτη 1930-’31 και 1931-’32 δόθηκαν αντίστοιχα μόλις το 12 και το 10%.

Κουρούκλης Γεώργιος «Ο υπασπιστής του Γεωργίου Κονδύλη»

.

Πατέρας του ήταν ο Στρατηγός Ανδρέας Κουρούκλης και αδελφός του ήταν ο Λοχαγός εξ εφέδρων του Ελληνικού Στρατού Δημήτριος Κουρούκλης, ο οποίος σφαγιάστηκε το 1946 από κομμουνιστές αντάρτες, ενώ την ίδια τύχη είχε το 1949 και η σύζυγος του Δημητρίου Κουρούκλη, την οποία έσφαξαν, με κουτί κονσέρβας, Σλαβο-«Μακεδόνες» αντάρτες του Ε.Λ.Α.Σ.

Ο Δημήτριος Κουρούκλης και η σύζυγος του ήταν οι γονείς της ηθοποιού Ζωής Κουρούκλη, που έγινε γνωστή με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Λάσκαρη. Ο Γεώργιος Κουρούκλης εισήχθη στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων [Σ.Σ.Ε.], από την οποία αποφοίτησε το 1922 με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πεζικού, ενώ ήταν τελειόφοιτος του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και μιλούσε τη Γαλλική γλώσσα.

Τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου προς την 1η Μαρτίου 1935 ξέσπασε το στρατιωτικό κίνημα επικεφαλής του οποίου ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ο Κουρούκλης ως υπασπιστής του Γεωργίου Κονδύλη πρωταγωνίστησε στο Βασιλικό αντικίνημα που επανέφερε το θεσμό της Βασιλείας στην Ελλάδα. Τμήματα του Πεζικού μαζί με δυνάμεις πυροβολικού και τεθωρακισμένα, επικεφαλής των οποίων ήταν ο Ευάγγελος Τρεπεκλής, ο Γεώργιος Βαγενάς, ο Νικόλαος Κουσίντας και ο Γεώργιος Κουρούκλης, επιτέθηκαν εναντίον των στασιαστών οι οποίοι με επικεφαλής τον Στέφανο Σαράφη, είχαν καταλάβει το τάγμα Μακρυγιάννη και ύστερα από μάχη οι κινηματίες παραδόθηκαν στα κυβερνητικά στρατεύματα.

Όταν αργότερα οι δημοσιογράφοι ζήτησαν από το στρατηγό Γεώργιο Κονδύλη δηλώσεις για την καταστολή του κινήματος εκείνος τους είπε, «Δεν έχω να σας κάμω καμίαν δήλωσιν. Τας δηλώσεις έκαμαν τα κανόνια του Κουρούκλη».

Οι πέντε Έλληνες αντιστράτηγοι αιχμάλωτοι των Γερμανών… Ως το Νταχάου

.

Ο Γεώργιος Τσολάκογλου από την στιγμή που ανέλαβε κατοχικός πρωθυπουργός φρόντισε να καταδιώξει τους Μεταξικούς. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο αρχιστράτηγος του 1940-41 αντιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος.

Με εντολή του Τσολάκογλου συντάχθηκε η διαβόητη «έκθεση Καθενιώτη». Βασική κατηγορία που αποδόθηκε στον Παπάγο ήταν ότι «δεν ημπόδισε την κήρυξιν του πολέμου κατά του άξονος, τον οποίον άλλωστε χείριστα οργάνωσε»… Αργότερα, σε μια κίνηση προσέγγισης του Παπάγου, ο Τσολάκογλου σκέφτηκε να του δώσει τιμητική σύνταξη. Όμως ο Παπάγος αρνήθηκε να δεχτεί το οτιδήποτε.

Οργάνωση και σύλληψη

Ο Παπάγος παρέμεινε σε κατ’ οίκον περιορισμό μέχρι το 1943. Όταν η επιτήρηση χαλάρωσε, στις 20 Μαΐου 1943, ο Παπάγος κάλεσε στο σπίτι του τους αντιστρατήγους Ιωάννη Πιτσίκα, Δημήτριο Παπαδόπουλο, Παναγιώτη Δέδε, Γεώργιο Κοσμά, Μάρκο Δράκο και Κωνσταντίνο Μπακόπουλο, όλοι τους με πλούσια δράση το 1940-41.

Γράμμος και Βίτσι, ορόσημα εθνικού προσανατολισμού (29 Αυγούστου 1949)

.

του Αντιστράτηγου ε.α. και ιστορικού συγγραφέα
Γεωργίου Τζουβαλά

Τέτοιες ημέρες που θρηνούμε μία εκατοντάδα αθώων θυμάτων, που τα στρατεύματα του Αττίλα έχουν θρονιαστεί στη μισή Κύπρο και κάθε τόσο απειλούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της νήσου και που η ανεργία και άλλα δεινά ταλανίζουν την πατρίδα μας, αναποδογυρίζονται οι μνήμες και ανατρέχουμε στο χρησμό της Πυθίας που παρομοιάζει την πατρίδα μας με ασκό κλυδωνιζόμενο αλλά μηδέποτε βυθιζόμενο.

Μια από τις πολλές εικόνες του Ασκού, που φέρει την επιγραφή Γράμμος-Βίτσι σκέφτηκα να επαναφέρω στη μνήμη των αναγνωστών, σαν μια μορφή θυμιάματος υπέρ των πεσόντων και αγωνισθέντων για την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας κατά τη δεκαετία 1940-1949.

Με αδυνατισμένο το φως μου και το μυαλό να λειτουργεί για να βασανίζομαι, με όσα μπορώ να βλέπω και να ακούω, θα προσπαθήσω να γράψω κάτι που θεωρώ χρήσιμο για την επέτειο της νίκης του Γράμμου-Βίτσι, που έδωσε τέλος σε μία συμφορά. Όμως με στεναχωρεί περισσότερο από όλα τα άλλα, η ένταση στις σχέσεις μεταξύ των πολιτικών ηγετών, που με ξαναφέρνει στα γεγονότα που έζησα κατά τη νεότητά μου. Στα χρόνια της Κατοχής όταν οι Γερμανοί, Ιταλοί και Βούλγαροι καταδυνάστευαν τους Έλληνες. 

Η Δίκη των Αεροπόρων. Η απόλυτη σκευωρία και πως κατέπεσε (28 Νοεμβρίου 1955)

.

Έμεινε στην ιστορία ως η μεγαλύτερη σκευωρία κατά στρατιωτικών στην Ελλάδα. Σαν σήμερα το 1953 ολοκληρώθηκε η Δίκη των Αεροπόρων.

Η περίφημη ιστορία που οδήγησε στη Δίκη των Αεροπόρων ,σε βαριές καταδίκες και τελικά στην αμνήστευσή τους,αφού πρώτα αποδείχτηκε η σκευωρία.

Όλα ξεκίνησαν στις 13 Σεπτεμβρίου 1951 στη Σχολή Ικάρων ,μ΄ ένα ατύχημα σε εκπαιδευτικό αεροπλάνο τύπου Χάρβαρντ.

Λίγες μέρες αργότερα, σε αίθουσα της σχολής βρέθηκε γραμμένο στον τοίχο σύνθημα υπέρ του ΚΚΕ.

Ο τότε αρχηγός ΓΕΑ αντιπτέραρχος Εμμανουήλ Κελαϊδής διατάσσει ένορκο προανάκριση για «ενδείξεις δολιοφθοράς σε πολεμικό αεροσκάφος της Σχολής Αεροπορίας».

Είχαν περάσει μόλις δύο χρόνια από τη λήξη του Εμφυλίου και στην εξουσία εναλλάσσονταν κυβερνήσεις με τον Σοφοκλή Βενιζέλο και τον Νικόλαο Πλαστήρα, πάντα υπό την υψηλή εποπτεία της Αμερικανικής Αποστολής.

«Περιμένοντας τον Παπάγο».Ένας γνωστός Ταξίαρχος,ανατρέχει στο παρελθόν για να εξηγήσει το παρόν

του Στάθη Νελλόπουλου

Με τη λήξη του Β΄ΠΠ, οι ΗΠΑ, ως η αδιαμφισβήτητη νικήτρια δύναμη, θα επιβληθεί ως η νέα ηγεμονική δύναμη του «ελεύθερου» κόσμου, στη βάση του Δόγματος Τρούμαν  στο «στημένο» κομμουνιστικό φόβητρο  («σκιάχτρο») της ΕΣΣΔ,. που θα λειτουργήσει σαν « άκμονας» στη βαρειά τώρα καπιταλιστική «σφύρα», για  την ούτως πως,  «δημοκρατική» σφυρηλάτηση του «ελεύθερου»  κόσμου !

Πριν καλά-καλά κατακαθίσει ο «κουρνιαχτός» του  πολέμου,  θα ιδρύονται, υπό την «αιγίδα» της νέας υπερδύναμης,. στην έδρα της, οι αναγκαίοι  διεθνείς οργανισμοί, ΟΗΕ, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα και στη συνέχεια ο  Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και ταυτόχρονα θα ανασυγκροτούνται οι  αμερικανικοί κολοσσοί εμποροβιομηχανικής ισχύος(πολυεθνικές), για τον αποτελεσματικό  έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας, στηρίζοντας αποτελεσματικά,  το  γενικό «πρόγραμμα»  παγκοσμιοποίησης, που αναλάμβανε να πραγματοποιήσει  !

Το  μείζον πρόβλημα που ανέκυπτε όμως,. απ’ την αρχή και στη διάρκεια του Β΄ΠΠ, ήταν η«απεμπλοκή» της Βρετανίας από την προπολεμική της ηγεμονία. και σε αδυναμία «συνεννόησης»,  η βίαιη  «αποβολή» της απ’ τα όπου γης «κάστρα» της ! Και αυτό  συνεπάγονταν μια σκληρή  «διαδικασία» διαδοχής, κοντολογίς ένα «αφανή πόλεμο», με ανηλεείς «μάχες», μεταξύ Μ. Βρετανίας και  ΗΠΑ και συνακόλουθα μεταξύ  των «εκπροσώπων» τους στα «κάστρα» αυτά !

9η Μαρτίου 1936: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πανηγυρίζει για την ανάθεση του Υπουργείου των Στρατιωτιών στον Ιωάννη Μεταξά

22 Rue Beaujon – Paris VIII – 9 Μαρτίου 1936

Φίλτατε λουκά

Δεν είνε ανάγκη να σου είπω πόσον ζωηρά είνε η χαρά μου, διότι ο Βασιλεύς απεφάσισε να πατάξη επί τέλους τας διηνεκείς επεμβάσεις των στρατιωτιών παραγόντων, απομακρύνας από την κυβέρνησιν, μετά την τελευταίαν αυθάδειάν των, τους Παπάγον και Πλατήν, και αναθέσας το Υπουργείον των Στρατιωτικών εις τον Μεταξάν. Με την ενέργειάν του αυτήν ο Βασιλεύς απέκτησε πάλιν ακέραιον το κύρος του, τόσον απαραίτητον διά την αποκατάστασιν της ψυχικής ενότητος του Ελλ. λαού, και την οριστικήν επάνοδον της χώρας εις κανονικόν πολιτικόν βίον. Πόσον είχα δίκαιον, όταν εις το γράμμα μου της 3 Μαρτίου σου έγραφα: δεν ημπορώ να δεχθω ότι λείπει η υλική δύναμις διότι αυτή θα ακολουθεί πιστώς την απόδειξιν ότι υπάρχει η αναγκαία ψυχική δύναμις.

Από μέσα από την καρδιά μου αναφωνώ: Ζήτω ο Βασιλεύς!
Φιλικώτατα αισθήματα
Ελευθέριος Βενιζέλος

H Ήπειρος προμαχούσα: ΗΘΙΚΗ ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗ – «αι ηθικαί δυνάμεις» ως παράμετρος του υπολογισμένου ρίσκου του Στρατηγού Κατσιμήτρου

Χαράλαμπος Κατσιμήτρος

Ήδη ας εμβαθύνωμεν εις τας σκέψεις και αποφάσεις των τότε αρμοδίων και υπευθύνων δια την Κυβέρνησιν της χώρας και της Ανωτάτης ηγεσίας των ενόπλων δυνάμεων.

Το Γενικόν Επιτελείον Στρατού επί τη βάσει των σταθμητών παραγόντων, εκτιμήσαν καλώς την όλην κατάστασιν και εν γνώσει των ευθυνών αυτού, απεφάσισε να θυσιάση εν μέρος του εθνικού εδάφους (εν ανάγκη) δια το συμφέρον του συνόλου.

Θα μεταφέρωμεν ενταύθα την σχετικήν περικοπήν εκ του εκδοθέντος βιβλίου «Η ΕΛΛΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ 1940-41» υπό του Αρχιστρατήγου κ.ΠΑΠΑΓΟΥ ΑΛ.
Ούτω εν τη σελίδι 219 του βιβλίου τούτου αναγράφεται:

«Προθέσεις της Ανωτάτης Στρατ. Διοικήσεως

Αι δυνάμεις της Ηπείρου είχον ως αποστολήν την κάλυψιν της Θεσσαλίας από κατευθύνσεως Ιωάννινα – Ζυγός Μετσόβου (κυρία αποστολή) και από Ηπείρου προς Αιτωλοακαρνανίαν (δευτερεύουσα αποστολή)

Αι δυνάμεις όθεν της Ηπείρου είχον ελαστική αποστολήν, ίνα μη αι προσπάθειαι αυτών εις την τοποθεσίαν ΕΛΑΙΑΣ – ΚΑΛΑΜΑ φθείρωσι αυτάς και καταστή προβληματική η ανωτέρω βασική αποστολή.

Η απώλεια εθνικού εδάφους δεν θα είχε τόσην σημασίαν, όσην θα είχεν η αποκοπή δυνάμεων Ηπείρου από των προς Θεσσαλίαν συγκοινωνιών των».

Αλλ’ η VIII Μεραρχία αντί της ελαστικής αποστολής συνεπαγομένης πολλούς κινδύνους και απρόοπτα, προτίμησε την σταθεράν άμυναν, έστω και εναντίον των διαταγών του Γενικού Επιτελείου.

Η οικοδόμηση των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων (1936-1940)

Με την ανάληψη της διακυβέρνησης της Ελλάδας, ο Ιωάννης Μεταξάς έθεσε ως αιχμή του δόρατος της στρατηγικής του την αναδιοργάνωση και την ενίσχυση των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Ακολούθησαν, λοιπόν, τέσσερα χρόνια τεράστιων μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς της διοίκησης.

Ο Ελληνικός Στρατός, μετά τη μικρασιατική καταστροφή, δεν υπήρχε, γιατί όλες οι κυβερνήσεις, από το 1923 μέχρι το 1936, ελάχιστα έπραξαν για την πολεμική προπαρασκευή της χώρας. Αν και προβλεπόταν η επιστράτευση δεκατεσσάρων μεραρχιών πεζικού, μίας ιππικού και τεσσάρων ταξιαρχιών πεζικού, δεν υπήρχε υλικό επιστρατεύσεως για περισσότερες από έξι μεραρχίες. Δεν καταβλήθηκε η παραμικρή προσπάθεια αξιοποίησης του παλαιού οπλισμού. Η Αεροπορία διέθετε πέντε καταδιωκτικά αεροσκάφη και 41 αντιαεροπορικά πυροβόλα. Τα μισά από τα υπάρχοντα (12.000) οπλοπολυβόλα ήταν άχρηστα.

Με την ανάληψη της εξουσίας, ο Μεταξάς ανέλαβε προσωπικά το υπουργείο Πολέμου και, μαζί με τον Στρατηγό Αλέξανδρο Παπάγο, άρχισαν τη μεγάλη προσπάθεια αποκατάστασης του αξιόμαχου του Ελληνικού Στρατού.

Σε πρώτη φάση, παραγγέλθηκαν από τη Γερμανία αντιαεροπορικά και αντιαρματικά πυροβόλα. Από τη Γαλλία παραγγέλθηκαν οι περίφημοι όλμοι Stokes-Brand των 81 χιλ. Έγιναν επίσης προμήθειες τηλεπικοινωνιακού υλικού, τηλεφώνων, ασυρμάτων, τηλεφωνικού καλωδίου, ηλιογράφων και οπτικών τηλεγράφων.

Η κατάντια του ελληνικού στρατού, μόλις πέντε χρόνια πριν από το έπος του ΄40. Ανύπαρκτος οπλισμός και μονίμως κινηματίες αξιωματικοί…

Ελληνες στρατιώτες το 1940. Η εκπαίδευσή τους συνετέλεσε τα μέγιστα στη νίκη κατά των Ιταλών…

Κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου, ο Ελληνικός Στρατός κέρδισε τον παγκόσμιο θαυμασμό. Πέρα από τον ηρωισμό στελεχών και οπλιτών, οι νίκες ήρθαν και χάρη στην εκπαίδευση και την προετοιμασία για τη μεγάλη αναμέτρηση.

Και όμως μόλις πέντε χρόνια πριν, ο Ελληνικός Στρατός αποτελούσε έναν κωμικοτραγικό συρφετό!

Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, η κατάσταση του ηττημένου Ελληνικού Στρατού (ΕΣ) περιήλθε σε δεινή θέση, με μόνη ίσως εξαίρεση τη Στρατιά του Έβρου. Η Ελλάδα μετά την υπογραφή της συνθήκης της Λοζάννης τον Ιούλιο του 1923, άρχισε μια αγωνιώδη προσπάθεια για να οργανώσει και να εξοπλίσει τον στρατό.
Η προσπάθεια όμως εκφυλίστηκε εξαιτίας των αλλεπάλληλων στρατιωτικών κινημάτων, των θνησιγενών κυβερνήσεων και της ανάμιξης του Στρατού στην πολιτική. Η αποδιοργάνωση ήταν τραγική.

Πραγματοποιήθηκαν μόνο περιορισμένες προμήθειες οπλισμού. Χαρακτηριστική απόδειξη της οικτρής κατάστασης αποτελεί το υπ’ αριθμό 122 πρακτικό του Ανωτάτου Στρατιωτικού Συμβουλίου της 14ης Δεκεμβρίου 1932. Σε αυτό, αφού αναφέρονται οι διάφορες ελλείψεις στο στράτευμα και οι παραλήψεις των κυβερνήσεων, διατυπώνεται το συμπέρασμα: «Εξ’ όλων των ανωτέρω, προκύπτει ότι η κατάσταση της χώρας είναι αυτόχρημα τραγική».
Το βενιζελικό κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935 επιβεβαίωσε πλήρως το συμπέρασμα.

ΕΝΩ ΠΛΗΣΙΑΖΕ Η 28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

Κωνσταντίνος Ε. Νούσκας
Υποστράτηγος – Ε. Α.

 .

ΣΤΙΣ 22 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 ο υπουρ­γός των εξωτερικών της Ιταλίας κόμης Τσιάνο, έγραφε στο ημερολόγιο του:

«Ο Ντούτσε επανέρχεται. Συνέταξε μια επιστολή δια τον Χίτλερ επί της γενικής καταστάσεως. Υπαινίσσεται επίσης εις αυτήν την επικειμένην ενέργεια μας εις την Ελλάδα, αλλά δεν καθορίζει ούτε την μορφήν ούτε την ημερομηνίαν, διότι φο­βείται μήπως τον σταματήσουν δια μίαν ακόμη φοράν.

Πολλαί ενδείξεις μας κά­νουν να πιστεύσουμε ότι εις το Βερολίνον δεν βλέπουν με πολύ ενθουσιασμό την πορεία μας προς Αθήνας. Η ορισθείσα τώρα ημερομηνία είναι η 28^η Οκτωβρί­ου… Αρχίζω να συντάσσω το τελεσίγρα­φο, το οποίον ο Γκράτσι θα επιδώσει εις τον Μεταξά εις τας 2 το πρωί της 28^ης Οκτωβρίου. Φυσικά είναι ένα κείμενον το οποίον δεν αφήνει διέξοδον εις την Ελλάδα. Ή θα δεχθεί κατάληψιν ή θα υποστεί επίθεση…».

Η ημερομηνία της εισβολής στην Ελλάδα αναβλήθηκε από την 26^η στην 28^η Οκτωβρίου 1940, κατόπιν επιμονής του Γενικού Επιτελείου Στρατού.

Την ίδια μέρα (22 Οκτωβρίου) ο Τσιά­νο έστειλε προς τον τοποτηρητή της Αλβανίας Γιακομόνι το ακόλουθο σήμα:

«Ημερομηνία ωρίσθη η 28^η Οκτωβρίου. Ανάγκη όπως μεταθέσητε δια την 26^ην τα ορισθέντα επεισόδια…». Και ο Γιακομόνι την επομένη ανακοίνωσε στον Μπενίνι υφυπουργό επί των Αλβανικών υποθέσεων, ότι αποφάσισε όπως: την εσπέρα της 25^ης Οκτωβρίου εκραγεί βόμ­βα στο λιμάνι της Αυλώνος, την πρωία της 26^ης γίνει εικονική επίθεση εναντίον Ιταλικού συνοριακού Φυλακίου στην περιοχή Κορυτσάς και την αυγή της 27^ης ρι­φθούν προκηρύξεις στο αλβανικό έδαφος από υποτιθέμενο Ελληνικό η αγγλικό αε­ροπλάνο.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ, 6-7 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1955 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας προσεύχεται μπρος στην αναποδογυρισμένη Αγία Τράπεζα της κατεστραμμένης Παναγίας Βελιγραδίου (Μπελγρατκαπού) [© Κληρονόμοι Δημητρίου Καλούμενου / Διπλωματικό και Iστορικό Aρχείο ΥΠΕΞ]. Φωτογραφία από:opatmios.blogspot.gr

Συμπληρώθηκαν κιόλας πέντε δεκαετίες απ’ την εφιαλτική εκείνη νύχτα του τρόμου και του πανικού που έζησε ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης με την ψυχρή και οργανωμένη καθοδήγηση της Τουρκικής Κυβέρνησης. Η αφορμή των γεγονότων της 6ης Σεπτεμβρίου 1955 οδηγεί στην Κύπρο. Στην Κύπρο, που από τον Απρίλιο του 1955, η ΕΟΚΑ, έχει κηρύξει ένοπλο επαναστατικό αγώνα εναντίον της Βρετανίας μετά το ναυάγιο όλων των προσπαθειών να πειστεί η Αγγλία να αναγνωρίσει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του Κυπριακού λαού. Η Μ. Βρετανία, με τη σειρά της, για να εξυπηρετήσει την απόφασή της να παραμείνει στην Κύπρο με κάθε τρόπο, καθοδηγεί αριστοτεχνικά την Τουρκία, σαν αντίβαρο, βάζοντάς την να διατυπώνει ανύπαρκτες απαιτήσεις της πάνω στο νησί.

Η Βρεττανική διπλωματία, με μια μοναδική τέχνη, εξάπτει τον Τουρκικό φανατισμό, διεγείρει τον μόνιμα υποβόσκοντα σωβινισμό και οδηγεί Κυβέρνηση και αντιπολίτευση σε μια ανθελληνική υστερία. Η Κύπρος που λίγα μόλις χρόνια νωρίτερα ήταν ανύπαρκτη για την Τουρκία και που την εύρισκε στο γεωγραφικό χάρτη με δυσκολία, έγινε ξαφνικά το κυρίαρχο θέμα που απασχολούσε τις εξαθλιωμένες λαϊκές μάζες. Η Τουρκία, πάντα με τη Βρετανική καθοδήγηση, πλημμυρίζει με τις οργανώσεις «Η Κύπρος είναι Τουρκική» και ο αρχηγός της οργάνωσης Χικμέτ Μπίλ, δημοσιογράφος της Χουρριέτ, αναδεικνύεται σε ένα καταπληκτικό έμπορο του φανατισμού και του κιτρινισμού.