.
Πέτρος Παπαπολυβίου
Αρκετές οι «στρογγυλές» επέτειοι αυτό το καλοκαίρι. Ανάμεσά τους, και η επέτειος των στρατιωτικών επιχειρήσεων και των τουρκικών βομβαρδισμών στην Τηλλυρία (8 και 9 Αυγούστου 1964) , ένα από τα πιο υποβαθμισμένα και «ξεχασμένα» ιστορικά γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας μας.
Η «πλευρά μας», μέσα σε πενήντα (πενήντα τέσσερα) χρόνια, κατάφερε να μετατρέψει όλα τα αντίστοιχα περιστατικά άσκησης ωμής τουρκικής στρατιωτικής βίας σε άχρωμα «εθνικά μνημόσυνα» όπου εκφωνούνται κάθε χρόνο οι ίδιες ανιαρές ομιλίες – ενίοτε πύρινες, όταν πλησιάζουν εκλογές. Το πολύ – πολύ να ανεγέρθηκαν και μερικά μνημεία και αναμνηστικές πλάκες. [Μόλις πριν μερικές βδομάδες κυκλοφόρησε ένα σημαντικό βιβλίο με μνήμες στρατιωτών από την Τηλλυρία, του Λούη Λοΐζου. Αλλά για αυτό, σε άλλο σημείωμα.]
Από την άλλη, στα κατεχόμενα επένδυσαν στην προπαγάνδα, με αποκορύφωμα το γνωστό μακάβριο μουσείο, για «τα θύματα της ελληνικής βαρβαρότητας», ενώ ο Ραούφ Ντενκτάς δεν κουράστηκε να μιλά για χρόνια για αυτό που ονόμαζε «σύνδρομο της Κρήτης» των ομοεθνών του. Τα αποτελέσματα μπορεί να τα κρίνει ο καθένας…
Πέρα από αυτά, και πέρα από την απώλεια ανθρώπινων ζωών και τον Αύγουστο του 1964, σε όσους ήμασταν τότε παιδιά μένει η θύμηση του τσουβαλιάσματος στα πρόχειρα «αντιαεροπορικά καταφύγια», η φρίκη από τις φωτογραφίες με τα απανθρακωμένα πτώματα και η ανατριχίλα στο άκουσμα της φοβερής λέξης ναπάλμ…
ΑΒΕΡΩΦ 