Posted by Μέλια στο 7 Μαΐου, 2019
.
Ήδη από τα μέσα του 15ου αιώνα, οι σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Ελλήνων είχαν αρχίσει συσφίγγονται. Έως την ανάρρηση όμως του Μεγάλου Πέτρου στον θρόνο της Αγίας Ρωσίας, οι αγαθές σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και Ρώσων ήταν περισσότερο «πλατωνικές». Ο Μέγας Πέτρος όμως, από τη στιγμή που αποφάσισε να αναβιβάσει τη Ρωσία σε μεγάλη δύναμη, είδε τη χρησιμότητα των Ελλήνων στα σχέδια του.
Παραδοσιακός εχθρός της Τουρκίας, για λόγους γεωπολιτικούς καθαρά, η Ρωσία δεν άργησε, όπως και οι άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις προηγουμένως, να εκμεταλλευτεί τον πόθο των Ελλήνων για ελευθερία. Σε προκήρυξη του ο Πέτρος υπέγραφε ως Πέτρος Α΄ Αυτοκράτωρ Ρώσων και Γραικών.
Παπαζώλης και Ορλόφ
Το ρωσικό ενδιαφέρον επί του ελληνικού ζητήματος αναζωπυρώθηκε όταν στον τσαρικό θρόνο ανέβηκε η Γερμανίδα Αικατερίνη Β’. Η Αικατερίνη, αφού με τη βοήθεια των εραστών της αδερφών Ορλόφ, «βοήθησε» τον τσάρο σύζυγο της Πέτρο να εγκαταλείψει τον μάταιο αυτό κόσμο, ανέλαβε τα ηνία του τεράστιου κράτους. Μέσω του Γρηγορίου Ορλόφ η Αικατερίνη ήρθε σε επαφή με τον Έλληνα λοχαγό του πυροβολικού Γεώργιο Παπαζώλη, από τη Σιάτιστα.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Posted in Αναδημοσιεύσεις, ΙΣΤΟΡΙΚΟ, ΜΕΛΙΑ, Ορλωφικά | Με ετικέτα: History-Point, Αικατερίνη Β, Αντώνιος Ψαρός, Γεώργιος Παπαζώλης, Μέγας Πέτρος, Ρωσία, αδερφοί Ορλόφ | 1 Comment »
Posted by Μέλια στο 30 Μαρτίου, 2015
Εικόνα από:www.antibaro.gr
Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος
(Η σχέση του Νέου Ελληνισμού με το Βυζάντιο)
.
Ότε προ ημιολίας εκατονταετηρίδος ήρχισε προαγομένη η του νέου Ελληνισμού παίδευσις, οι σημαιοφόροι της μεγάλης ταύτης πνευματικής αναβιώσεως επεδόθησαν φυσικώ τω λόγω προ πάντων εις την μελέτην των διανοητικών και πολιτικών μεγαλουργημάτων του αρχαίου Ελληνισμού. Παιδευόμενοι δε και εν τη νεωτέρα της Δύσεως επιστήμη, ενισχύοντο μεν περί την προς τους προπάτορας εκείνους λατρείαν αυτών, εδιδάσκοντο όμως δυστυχώς ενταυτώ να περιφρονώσι και να μυκτηρίζωσι τους μεσαιωνικούς ημών χρόνους.Η Εσπερία είχε προ καιρού διατεθή δυσμενώς προς την ημετέραν εν Κωνσταντινουπόλει μοναρχίαν. Συμφέροντα θρησκευτικά και πολιτικά πολλάς παρήγαγον αμοιβαίας αιτιάσεις μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, επι τέλους δε επήγαγον και τας ολεθρίας σταυροφορικάς καθ’ ημών επιδρομάς. Όθεν πάσαι σχεδόν αι χρονογραφίαι ημών όσαι εγράφησαν έκτοτε και μέχρις εσχάτων υπό των Δυτικών, εγελοιογράφησαν μάλλον ή απετύπωσαν πιστώς τους χαρακτήρας του μεσαιωνικού ημών κράτους.
Τοιαύται υπήρξαν αι δύο πηγαί εξ ων εποτίσθησαν τα νάματα της ιστορικής αυτών παιδεύσεως αι λόγιαι ημών γενεαί από του Κοραή και εφεξής. Το δ’αποτέλεσμα υπήρξεν ότι ενεφορήθησαν θαυμασμού μεν ανεξελέγκτου προς τους προπάτορας, αδιαφορίας δε προς τους πατέρας, προαγομένης πολλάκις μέχρις αποστροφής. Αι γενεαί εκείναι δεν ενθυμούντο ειμή τας αρετάς των αρχαίων χρόνων, και δεν εγίνωσκον ειμή τας κακίας των μεσαιωνικών, λησμονούσαι ότι πολλά έσχεν αμαρτήματα και ο πρώτος Ελληνισμός, μη ηξεύρουσαι δε οπόσα εμεγαλούργησε και ο μεσαιωνικός.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Posted in Αναδημοσιεύσεις, Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ΙΣΤΟΡΙΚΟ, ΜΕΛΙΑ | Με ετικέτα: παππά Θύμιος Βλαχάβας, Αικατερίνη Β, Αλέξιος Κομνηνός, Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος, Δάνδολος, Θεόπομπος, Ιωάννης Τσιμισκής, Κωνσταντίνος Πωγωνάτος, Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Λέοντα Γ', Λουϊτπράνδος, Μανουήλ Κομνηνός, Νικηφόρος Φωκάς., Φίλιππος της Μακεδονίας, Χριστιανισμός, MYRIOBIBLOS, Renaud de Chatillon | 1 Comment »
Posted by Μέλια στο 27 Ιουνίου, 2014
Φωτογραφία από:www.aviapress.com –
Βασίλης Ξ. Σπηλιωτόπουλος
Η ιστορία της Ρωσίας από τις απαρχές της και σε όλη τη μακραίωνη πορεία της βρίθει εξεγέρσεων, επαναστάσεων και ταραχών. Αναμφισβήτητα όμως κυρίαρχη θέση κατέχουν οι επαναστάσεις του 1917 ( Φεβρουαρίου και Οκτωβρίου ), η σημασία των οποίων ξεπέρασε τα στενά εθνικά όρια και επηρέασε καταλυτικά τις εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Η πορεία του Ρωσικού λαού προς την κορύφωση του 1917 υπήρξε μακρόχρονη και επίπονη. Στη διάρκεια αυτής της πολύπλοκης διεργασίας αποφασιστική θέση κατέχουν τα γεγονότα του 1905, έτους οριακού και καθοριστικού για τη μετέπειτα πορεία της Ρωσίας και του τσαρικού καθεστώτος.
Το 1904 – 1905 ο καταστροφικός πόλεμος κατά της Ιαπωνίας προκαλεί την απογοήτευση και την οργή του Ρωσικού λαού, ο οποίος διαπιστώνει πόσο ανώφελες υπήρξαν οι πολεμικές απώλειες και πόσο ανίκανοι είναι οι κυβερνήτες του. Παράλληλα οι συνθήκες διαβίωσης του μέσου Ρώσου, η καταπίεση ενός τυραννικού και ανάλγητου καθεστώτος ωθεί τους πολίτες στη διεκδίκηση μεταρρυθμίσεων. Όλοι αισθάνονται ότι, το Ρωσικό πολιτικό σύστημα όχι μόνο πρέπει να αλλάξει, αλλά και πρέπει να το κάνει γρήγορα. Δυστυχώς όμως στη κορυφή της αχανούς αυτοκρατορίας βρίσκεται ένας ανήσυχος και αναποφάσιστος ηγεμόνας, ο οποίος «αρνείται πεισματικά να ηγηθεί», δεν αφουγκράζεται τα πολλαπλά μηνύματα της κοινωνίας και των υπηκόων του και παραγνωρίζει την ολοένα αυξανόμενη ανυπομονησία για αλλαγές.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Posted in Αναδημοσιεύσεις, Διεθνή θέματα, ΙΣΤΟΡΙΚΟ, ΜΕΛΙΑ | Με ετικέτα: Αικατερίνη Β, Αναστάσιος Ματουσένκο, Βασίλης Σπηλιωτόπουλος, Βακουλιντσούκ, Γεώργιος Γκαπόν, Ευγένιος Νικολάγιεβιτς Γκόλικοβ, Ιβάνοβο-Βοζνεσένκ, Κρουστάλεφ Νοσάρ, Πετρούπολη, Πουτίλοφ, Σεργκέι Βίττε, Τσαρκόγε Σέλο, Kniaz Potemkin Tavrichesky | Leave a Comment »
