Οι αναποφάσιστοι θα αποφασίσουν

Αν η ΝΔ μπορέσει να πείσει τους μισούς από τους 760.000 αναποφάσιστους –που σε ποσοστό 70% είναι φιλοευρωπαίοι, μέσης και ανώτερης παιδείας και μεταρρυθμιστές– να την υπερψηφίσουν, τότε θα σημειωθεί και η μεγάλη έκπληξη των εκλογών –με συνέπεια, σοβαρά προβλήματα για τον ΣΥΡΙΖΑ.

 

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

 «Για την Ελλάδα και τον λαό της ίσως οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου να είναι κρισιμότερες από αυτές του Ιουνίου 2012», μάς λέει κορυφαίος κοινοτικός παράγοντας, που πιστεύει ότι η Ένωση έχει βαρεθεί να πληρώνει για την Ελλάδα.

Κατά συνέπεια, μία οικειοθελής αποχώρηση από τους κόλπους της ΕΕ κανέναν δεν θα συγκινούσε ιδιαίτερα. «Αυτή την στιγμή η Ελλάδα χρωστά 270 δισεκατ. ευρώ στους Ευρωπαίους πολίτες, από τους οποίους κάποιοι είναι φτωχότεροι από τους Έλληνες.

Γιατί λοιπόν να ενοχληθούν αν η χώρα σας αποχωρήσει από την ευρωζώνη και ίσως και από την ΕΕ; Μήπως επειδή θα χάσουν τα οφειλόμενα;

Είναι σήμερα σίγουροι ότι θα τα πάρουν πίσω; Ποιος ζει και ποιος πεθαίνει στα εξήντα χρόνια που έρχονται», προσθέτει.

Το ευρώ έγινε 16 ετών

Από την 1η Ιανουαρίου 1999 που γεννήθηκε το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα έως σήμερα, ο απολογισμός της πορείας του είναι γεμάτος από ερωτηματικά.

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

.

 Αυτοί που δημιούργησαν το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα σίγουρα θα ήθελαν τα γενέθλιά του να ήταν πιο χαρούμενα.

 .

Λείπει το σχετικό κέφι, όμως, παρά το γεγονός ότι από την 1η Ιανουαρίου 2014 στην ευρωζώνη είναι μέλος και η Λετονία.

.

Δεκαέξι χρόνια μετά το λανσάρισμά του, την 1η Ιανουαρίου 1999, το ευρώ βρίσκεται ακόμα στην μέση μιας θύελλας, η οποία λίγο έλειψε να αποβεί μοιραία.

 .

Έτσι, στον αρχικό σκεπτικισμό που προκάλεσε η είσοδός του στην καθημερινή ζωή των πολιτών, ήλθαν να προστεθούν και αρκετές διαρθρωτικές περιπέτειες του ευρώ, το οποίο σήμερα αναζητεί έγκυρες διεξόδους σε μία χρηματοπιστωτική κρίση που δεν λέει να τελειώσει. .

Γι αυτό, αξίζει τον κόπο να γίνει ένας ψύχραιμος απολογισμός της πορείας του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος, το οποίο πρέπει να πούμε ότι διορθώνει τις περισσότερες από τις αρχικές του αδυναμίες.

Ίσως γι αυτό, εξάλλου, οι αγορές δείχνουν να το εμπιστεύονται.

Τα χαμένα χρόνια και η σημασία τους

Οι πολιτικοί θα πρέπει να γνωρίζουν ότι ο χρόνος έχει την πολύ κακή ιδιότητα να μην γυρίζω πίσω. Είναι δε το μόνο πολύτιμο αγαθό που, όχι μόνον δεν αναπαράγεται, αλλά και αυτοκαταστρέφεται.

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Πριν κάποια χρόνια, σε μία συζήτηση με τον Γάλλο δημοσιογράφο και εκδότη τότε Ζαν-Λουΐ Σερβάν-Σρεμπέρ –συγγραφέα, επίσης, του βιβλίου «Η Τέχνη του Χρόνου»– μού έλεγε ότι οι πολιτικοί δεν έχουν την ίδια αίσθηση για τον χρόνο και την σημασία του με τους κοινούς θνητούς. Ακόμα χειρότερα δε, ελάχιστα καταλαβαίνουν πόσο πολύτιμο κεφάλαιο είναι ο χρόνος, γι αυτό και τον κατασπαταλούν –όπως το ίδιο κάνουν και για χρήμα που δεν τους ανήκει.

Στην βάση αυτής της λογικής, ένα από τα σύγχρονα δράματα της χώρας μας, πέρα από την πτώχευσή της, είναι η ασύστολη σπατάλη χρόνου και χρήματος που έγινε τα 33 τελευταία χρόνια, με τα γνωστά σήμερα οδυνηρά αποτελέσματα. Από το 1981 έως και σήμερα, η Ελλάδα δέχθηκε από την Ευρώπη περί τα 310 δισεκατ. ευρώ επιδοτήσεις, 305 δισεκατ. ευρώ δάνεια και 12 δισεκατ. ευρώ τεχνική υποστήριξη. Πρόκειται για 21 φορές το Σχέδιο Μάρσαλ για ολόκληρη την Δυτική Ευρώπη, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο –και ιδού τα αποτελέσματα.

Όμως, πολλά θα μπορούσαν να έχουν γίνει και αυτό δεν το λέμε μόνον εμείς.

«Η ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) συνέβαλε χωρίς αμφιβολία στο να κτίσουμε ισχυρούς δημοκρατικούς θεσμούς, να ωφεληθούμε αναπτυξιακά και να μειώσουμε τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες με την υπόλοιπη Ευρώπη. Επίσης, η είσοδος της χώρας μας στο ενιαίο νόμισμα επισφράγισε αυτή την πορεία προόδου της πατρίδας μας και της κοινωνίας μας με οφέλη που σήμερα βλέπουμε πιο καθαρά, στο μέσο αυτής της πρωτόγνωρης κρίσης που βιώνουμε.

Η τηλεόραση κατά τον Καρλ Πόππερ

Το 1995 εξεδόθη στα ελληνικά το άγνωστο, αλλά σήμερα επίκαιρο, βιβλίο του Καρλ Πόππερ για την τηλεόραση και τον ρόλο της στις δημοκρατικές κοινωνίες –για τις οποίες, όπως τονίζει, αυτό το μέσο συνιστά σοβαρότατο κίνδυνο.

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

 Τα goldenboys και girls (χρυσά αγόρια και κορίτσια) τα οποία καθημερινώς μάς «ενημερώνουν» για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα και εκτός αυτής, είναι αμφίβολο αν γνωρίζουν τον μεγάλο Αυστριακό φιλόσοφο της ελευθερίας, Καρλ Πόππερ (1902-1999).

.

 Θα αγνοούν δε, ασφαλώς, και το περίφημο έργο του «Η Ανοικτή Κοινωνία και οι Εχθροί της», το οποίο εκδόθηκε και στα ελληνικά πριν κάποια χρόνια, χάρις στον πνευματικό ηρωισμό κάποιων φίλων του μεγάλου φιλοσόφου.

 .

Όπως, επίσης, το 1995 εξεδόθη στα ελληνικά το άγνωστο, αλλά σήμερα επίκαιρο, βιβλίο του Καρλ Πόππερ για την τηλεόραση και τον ρόλο της στις δημοκρατικές κοινωνίες –για τις οποίες, όπως τονίζει, αυτό το μέσο συνιστά σοβαρότατο κίνδυνο.

 .

Ο Αυστριακός φιλόσοφος επισημαίνει ότι η τηλεόραση μυθοποιεί την πραγματικότητα και στην ουσία παραπλανά το κοινό.

Παίζει δε ολέθριο ρόλο στο επίπεδο των παιδιών, τα οποία αποβλακώνει, αντί να τα εκπαιδεύει και να τα υποβοηθά στην μόρφωσή τους.

Η ευρωπαϊκή συνείδηση και οι εχθροί της

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

.

Όχι, ο χρόνος δεν είναι πολύ μακρυά. κάπου το 2040, όταν τα εγγόνια μου θα πλησιάζουν τα τριάντα τους χρόνια, στην Ευρώπη της δημοκρατίας θα κατοικούν περίπου 140 εκατομμύρια μη Ευρωπαίοι –οι οποίοι, ωστόσο, θα έχουν ευρωπαϊκή εθνικότητα.

Επίσης, η Ευρώπη θα περιστοιχίζεται από 90 έως 96 εκατομμύρια Τούρκους, 300 εκατομμύρια Βορειοαφρικανούς και 220 εκατομμύρια Κεντροασιάτες. Λίγο πιο μακρυά της, στην Μέση Ανατολή, θα βρίσκονται άλλα 160 εκατομμύρια Άραβες, Ιρανοί, Ιρακινοί, Κούρδοι και Ισραηλινοί –με τους τελευταίους να είναι οι μισοί και πλέον αραβικής προελεύσεως. Θα έχουμε έτσι μιαν Ευρώπη «περικυκλωμένη» από 800 εκατομμύρια μουσουλμάνους, με άλλα 140 εκατομμύρια να βρίσκονται στην καρδιά της.

Η εξέλιξη αυτή, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας την σημερινή ευρωπαϊκή δημογραφική πραγματικότητα, θέτει από μόνη της ένα πολύ σοβαρό ερώτημα: Σε είκοσι χρόνια θα υπάρχει ευρωπαϊκή συνείδηση; Με πιο απλά λόγια, θα υπάρχει ακόμα αυτή η ιστορική σύνδεση των Ευρωπαίων με ένα πολύ πλούσιο παρελθόν, το οποίο υπήρξε η μήτρα της δημοκρατικής παραδόσεως και της ελεύθερης συνειδήσεως;

Παραφράζοντας τον Τ.Σ.Έλλιοτ, σε είκοσι με τριάντα χρόνια πόσοι Ευρωπαίοι θα είναι πρόθυμοι να διαφυλάξουν μία κληρονομιά δύο και πλέον χιλιάδων ετών, που είναι αυτή της Ελλάδος της Ρώμης και του Ισραήλ; Όταν στην καρδιά της Ευρώπης θα υπάρχει ένα άτυπο μουσουλμανικό κράτος, το οποίο θα είναι μεγαλύτερο από τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες ξεχωριστά, θα μπορούμε ακόμα να μιλάμε για Ένωση και για ευρωπαϊκό πολιτισμό;