Ἡ σκλαβιὰ τοῦ φόβου.

 «Ἂς διώξουμε τὸν φόβο καὶ ἂς φοβηθοῦμε τὸν Θεό.»

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Βλέποντας αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν σήμερα, παρακολουθώντας πόσο ραγδαῖα προχωρεῖ ἡ ὑποταγὴ τοῦ κόσμου στὸ σκότος ὅλοι μας διερωτώμαστε, πῶς μπόρεσε νὰ συμβεῖ αὐτό. Ὡς ἀπάντηση ἔχουν δωθεῖ πολλὲς ἑρμηνεῖες καὶ ἔχουν διαπιστωθεῖ πολλὰ αἴτια. Ἕνα ὅμως ἀπὸ αὐτὰ δὲν τονίζεται ὅσο ἔπρεπε: ὁ φόβος (ὅταν μιλοῦμε ἐδῶ γιὰ φόβο ἐννοοῦμε τὸν παθολογικὸ φόβο ἢ ἀλλιῶς φοβία).

Ποτὲ ἄλλοτε ἡ ἀνθρωπότητα δὲν ἔζησε σὲ τέτοιο καθεστὼς φόβου ὅσο σήμερα. Πέρασαν πόλεμοι, ἐπιδημίες, πείνα, φτώχεια, σκλαβιά, ἀναταραχὲς καὶ παρόλα αὐτὰ ὁ ἄνθρωπος εἶχε νὰ ἐπιδείξει λαμπρὰ παραδείγματα γενναιότητας καὶ ἐλπίδας, εἶχε νὰ ἀντιτάξει ἀρχὲς καὶ ἰδανικά, τὴν πίστη του. Ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου καὶ μετά, γρήγορα καὶ σταθερά, ὁ φόβος ἐπικράτησε καὶ ἔγινε ὁ κύριος παράγοντας ὑποταγῆς τοῦ ἀνθρώπου σὲ αὐτὸ ποὺ πιὰ γνωρίσαμε ὅτι πράγματι ὑπάρχει: Τὴν Νέα Τάξη Πραγμάτων. Μία τάξη ποὺ ποτὲ δὲν θὰ ἐπικρατοῦσε ἂν ἔλειπε ὁ φόβος. Ὁ φόβος ἐξαφάνισε τὶς ἀντιδράσεις, ἰσοπέδωσε τὴν φυσικὴ ἄμυνα τοῦ ἀνθρώπου, διαστρέβλωσε τὴν ἀλήθεια.

Ο Γερμανίας Αυγουστίνος αποκαλύπτει το πραγματικό αιρετικό του πρόσωπο.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Ὁ ὁρισμὸς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπὸ τὸν ἀμοραλιστὴ μηδενιστὴ ὑπηρέτη τῶν ἡγετῶν τῆς Ν.Τ.Π. ψευδοποιμένα, τὸν Γερμανίας Αὐγουστῖνο

Ὁ Γερμανίας Αὐγουστῖνος ὡς …δογματικὸς καὶ …«μάρτυρας» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Μετὰ τὸν «μαρτυρικὸ» βίο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου ποὺ ἀναγκάζεται γιὰ τὸ καλὸ τοῦ κόσμου καὶ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων νὰ ταξιδεύει μὲ ἰδιωτικὰ γιὼτ στὸν Βόρειο Πόλο γιὰ συμπροσευχές, νὰ βγάζει ὁμιλίες ὑπὲρ τοῦ προέδρου τῆς Κόκα-Κόλα, νὰ ἀναγνωρίζεται ἐπίτιμος καθηγητὴς ἀπὸ πολλὰ πανεπιστήμια παγκοσμίως, νὰ λαμβάνει πάμπολλα βραβεῖα γιὰ τὶς οἰκουμενιστικές του δραστηριότητες καὶ παράλληλα νὰ «παρεξηγεῖται καὶ νὰ συκοφαντεῖται» ἀπὸ τοὺς «ἀκραίους» Ὀρθόδοξους, τώρα ἐμφανίστηκε στὸ προσκήνιο μία ἄλλη «μαρτυρικὴ» μορφὴ τῆς Ἐκκλησίας: ὁ Γερμανίας Αὐγουστῖνος. Ὁ δὲ Αὐγουστῖνος ἀποκαλύπτεται στὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ ὄχι μόνο ὡς «μάρτυρας» ἀλλὰ καὶ ὡς θαυμάσιος αἱρετικὸς ἑρμηνευτής, δογματικὸς τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸν ὁποῖο ἀκόμα καὶ ὁ Περγάμου Ζηζιούλας πρέπει νὰ προσκυνήσει ὅσον ἀφορᾶ τὸν ὁρισμὸ ποὺ δίνει ὁ Αὐγουστῖνος στὸν Οἰκουμενισμό.

Ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἅλωση τῆς Μακεδονίας καὶ τῆς Ἑλλάδος.

 Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Μετὰ τὴν θλιβερὴ ἀλλὰ δυστυχῶς ἀναμενόμενη ἀναγνώριση τῆς συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν ἦρθε ἡ ὥρα νὰ συμπεράνουμε καὶ νὰ ὁμολογήσουμε τὶς τραγικὲς ἀλήθειες ποὺ ὁδήγησαν σὲ αὐτὴ τὴν ἐπαίσχυντη ἐξέλιξη. Καὶ γράφω ἀναμενόμενη ἀναγνώριση καὶ τραγικὲς ἀλήθειες, γιατί:

Πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ Θεὸς νὰ εἰσακούσει ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς, ποὺ ὑποτίθεται ἀγωνίζονται ὑπὲρ τῆς Μακεδονίας, ὅταν αὐτοὶ τὸ ἴδιο τους τὸ σπίτι, τὴν Ἐκκλησία, ἄφησαν ὁλάνοικτο στοὺς ἄλλους εἰσβολεῖς, τοὺς παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές, νὰ ἁλωνίζουν καὶ νὰ κατακτήσουν, καὶ δὲν ἀπεδίωξαν τοὺς αἱρετικοὺς «ἀγαπολόγους καὶ εἰρηνιστὲς» Οἰκουμενιστές, δὲν κατεδίκασαν τὸν οἰκουμενιστικὸ «Σύριζα» (Βαρθολομαῖο, Ζηζιούλα, Ἱερώνυμο καὶ Σία) ποὺ ἀναγνώρισε κι ἄλλες «Ἐκκλησίες» ὅπως τώρα οἱ πολιτικοὶ ἀναγνωρίζουν ἄλλες «Μακεδονίες»; Ὅταν αὐτοὶ σιώπησαν καὶ δὲν ἀντέδρασαν σὲ τόσα ἀπάνθρωπα καὶ ἀδιάντροπα ψηφίσματα ποὺ φέρνουν τὰ πάνω κάτω καὶ καταργοῦν κάθε ἠθικὸ φραγμὸ καὶ νόμο; Ὅταν αὐτοὶ ἐνῶ διώκουν ἱερεῖς καὶ μοναχοὺς ποὺ ἀντιδροῦν στὴν Παναίρεση καὶ κόβουν μισθοὺς ἀπὸ ἀσθενεῖς μὲ παιδιά (βλ. π. Φώτιο Τζούρα), βραβεύουν καὶ τιμοῦν τοὺς πρωταίτιους τοῦ ἐγκλήματος μὲ παράσημα καὶ ἐκδηλώσεις; Ὅταν αὐτοὶ δὲν ἔκλεισαν ποτέ, ὡς ἄλλοι Χρυσόστομοι καὶ Ἀμβρόσιοι, τὶς πόρτες τῶν ναῶν στοὺς ὅποιους ἡγέτες, ὁποιασδήποτε παράταξης, γιὰ τὰ ἐγκλήματα ποὺ διαπράττουν; Ὅταν αὐτοὶ δὲν ὑπεράσπισαν τὸν ἀγρὸ τῆς χήρας, ποὺ τώρα ἔχει πολλαπλασιαστεῖ κατὰ χιλιάδες καὶ ἀφήνουν ἀνθρώπους στοὺς δρόμους καὶ παιδιὰ νὰ πεινοῦν, ἀπολαμβάνοντας παράλληλα οἱ ἴδιοι βίλες, λιμουζίνες καὶ μισθούς;

Ἐρώτηση πρὸς ὅλους τοὺς καλούμενους εὐσεβεῖς Ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς.

σ.σ. Ο οικουμενισμός κατατρώει τις σάρκες της Εκκλησίας και ο ύπνος όλων μας βαθύς.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Μᾶς κατηγοροῦν συνέχεια, ὅτι τὰ κείμενά μας εἶναι ζηλωτικά, ἄνευ διακρίσεως καὶ χριστιανικῆς ἀγάπης. Μᾶς λένε, ὅτι δὲν ἔχουμε τὴν ἀπαιτούμενη διάκριση γιὰ νὰ καταλάβουμε καὶ ὡς ἐκ τούτου καταντοῦμε ἀκραῖοι. Ρωτάω λοιπόν, ὅλους τοὺς καλούμενους εὐσεβεῖς Ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς, ποὺ παρὰ τὶς τόσες ἀποκαλύψεις τόσα χρόνια γιὰ τὰ αἴσχη ποὺ γίνονται στὸ ἐξωτερικό, στὴν προκειμένη περίπτωση στὴν Γερμανία, Αὐστρία καὶ Ἑλβετία (ἀλλὰ καὶ παντοῦ), ἰσχυρίζονται, ὅτι ἀκόμα δὲν ἔχει γίνει κάτι τρομερὸ γιὰ νὰ ἀντιδράσουν ἁγιοπατερικὰ καὶ ὅτι ἀκόμα χρειάζεται Οἰκονομία καὶ κατανόηση, ὅπως ἐπίσης καὶ τὸ εὐσεβὲς ποίμνιο:

Αὐτοὺς τοὺς ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς ποὺ δείχνουν οἱ φωτογραφίες πῶς, πότε καὶ ποιός θὰ τοὺς σταματήσει; Σημειωτέον, οἱ φωτογραφίες εἶναι ἀπὸ οἰκουμενιστικὲς ἐνέργειες ποὺ στὴν πλειοψηφία τους ἐκτελοῦνται ἐδῶ καὶ δεκαετίες μετὰ τὸ Κολυμπάρι ὅμως συστηματικὰ καὶ συχνὰ καὶ μὲ τὴν εὐλογία συγκατάβαση, τὶς ὑπογραφὲς ὅλων τῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τοῦ ἐξωτερικοῦ.

Τὸ ποίμνιο πῶς, πότε καὶ ποιός θὰ τὸ προφυλάξει;

Εἶναι θεάρεστο καὶ ἁγιοπατερικὸ ἂν τὸ ποίμνιο καὶ γενικὰ τὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα συνεχίζει κατ’ οἰκονομία νὰ ἔχει ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ αὐτοὺς τοὺς ρασοφόρους (Μὴν ξεχνοῦμε, ὅτι οἱ ἑλληνόφωνοι ἱερεῖς τοῦ ἐξωτερικοῦ ἔρχονται στὴν πλειοψηφία τους καὶ πληρώνονται ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα);

Μοναχού Σεραφείμ (Ζήση), Απάντηση στις κριτικές ερωτήσεις του κ. Αδαμαντίου Τσακίρογλου

 Γράφει ὁ π. Νικόλαος Μανώλης

Ὁ ὁσιολογιώτατος μοναχός π. Σεραφείμ (Ζήσης), ὁ κατά πάντα συνετός καί σοφός ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός, προβαίνει στήν ἀκόλουθη ἐμπεριστατωμένη ἀπάντηση στούς ἐπικριτές του περί θεμάτων ἀκοινωνησίας, ἐκκλησιαστικῆς κατάστασης στήν Οὐκρανία καί ἄλλων. Τό Ἰστολόγιο “Κατήχησις” καθώς καί ἡ Ἰστοσελίδα “Κατάνυξις” μέ χαρά δημοσιεύουν τήν παροῦσα μελέτη.

Ἀπάντηση στὶς κριτικὲς ἐρωτήσεις τοῦ κ. Ἀδαμαντίου Τσακίρογλου
( περὶ ἀκοινωνησίας, Οὐκρανίας καί τινων ἄλλων )

τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ (Ζήση)

Ἀγαπητὲ κ. Τσακίρογλου,

Πρὸ 20 περίπου ἡμερῶν μοῦ ἀπευθύνατε ἐρωτήματα ποὺ ἀφοροῦσαν στὴν μελέτη μου «Ὁ Μασόνος Πατριάρχης Ἀθηναγόρας Α΄, ἡ πολιτική τῶν ΗΠΑ καί ἡ σημερινή Οὐκρανία»[1], πέντε ἡμέρες δὲ ἀργότερα, μὲ νέο κείμενό σας, παρενέβητε στὴν διαφωνία μεταξὺ τοῦ κ. Ἰωάννου Ρίζου καὶ ἐμοῦ, ἐνῷ ἤδη καὶ ἐκεῖνος καὶ ἐγὼ εἴχαμε καταθέσει τὸν τελευταῖο δημόσιο λόγο μας ἐπὶ τοῦ προκειμένου θέματος.

Κατ’ ἀρχὰς ὀφείλω νὰ γνωστοποιήσω, ὅτι ἀποφεύγω νὰ τοποθετοῦμαι ἀντιθετικῶς στὸ διαδίκτυο, καὶ μόνον διότι ἐν ἀντιθέτῳ περιπτώσει δὲν θὰ πρέπει νὰ κάνω τίποτε ἄλλο· ἔτσι, ἡ τοποθέτησή μου αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ τελευταία, καὶ ἂς μὴ ἐκληφθεῖ αὐτὸ οὔτε ὡς περιφρόνησή σας, οὔτε ὡς ὑπεκφυγή. Στάση μας ἐκκλησιολογικὴ σὲ συγκεκριμένα ζητήματα θὰ κατατεθεῖ τὸ κατὰ δύναμιν, Θεοῦ θέλοντος, σὲ ἄλλη συνάφεια, μὲ διάθεση ὑποβολῆς ἱστορικῶν καὶ λοιπῶν στοιχείων καὶ ὄχι μὲ ἀντιρρητικὸ σκοπό.

Η «ενότητα» των Οικουμενιστών δεν είναι η ενότητα της Εκκλησίας

 Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Μία ἀπὸ τὶς πιὸ γνωστὲς διαστροφὲς καὶ παραχαράξεις τῶν Οἰκουμενιστῶν σὲ βάρος τῆς Μίας Ἀληθείας εἶναι τὸ μήνυμα τους γιὰ ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα. Τὸ μήνυμα τους αὐτὸ ἐκφράζεται συνήθως μὲ τὴν ἀποκομμένη ἀπὸ τὸ συνολικὸ κείμενο καὶ νόημα εὐαγγελικὴ ἔκφραση «ἵνα ἓν ὦσιν». Διαφημίζοντας καὶ προσφέροντας τὴν πολυπόθητη γιὰ τὸν μεταμοντέρνο, παθολογικὰ ἀνασφαλὴ καὶ κατακερματισμένο σὲ πάμπολλες ἀτομικότητες ἄνθρωπο ἑνότητα —κατὰ παράδοξο τρόπο οἱ πρόγονοί μας, ἂν καὶ παλαιότεροι, δὲν θυσίαζαν τὴν Ἀλήθεια στὸν βωμὸ τῆς ἑνότητας— ἔχουν καταφέρει νὰ σπρώξουν τὸ ποίμνιο σὲ μία λατρεία καὶ ἄκριτη ὑπέρασπιση της, ἀκόμα κι ἂν τὸ θυσιαζόμενο στὸν βωμό της διακύβευμα εἶναι ἡ ὑπεράσπιση τῆς Ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του.

Στὴν πραγματικότητα ὅμως ἡ ἑνότητα τῶν Οἰκουμενιστῶν εἶναι μία παραγωγὴ διχασμοῦ τῶν πιστῶν σὲ πολλοὺς ἑνωτικοὺς καὶ σὲ λίγους ἀνθενωτικούς. Ἂν καὶ αὐτοὶ οἱ χαρακτηρισμοὶ μᾶς φαίνονται γνωστοὶ καὶ μᾶς γεννοῦν συνειρμοὺς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ παρελθόντος, ἔχουν πάρει σήμερα τὴν γνωστὴ οἰκουμενιστικὴ καὶ ἐσχατολογικὴ χροιά (δὲν ἀναφέρονται δηλ. μόνο στὴν προσπάθεια ἑνότητας μὲ τὸν Παπισμό) περιλαμβάνοντας τὴν ἑνότητα πρώτα μὲ ὅλες τὶς αἱρέσεις καὶ μελλοντικὰ μὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες.

Τὰ αἴτια αὐτῆς τῆς «ἑνωτικῆς» πλάνης εἶναι πολλά. Τὸ κυριώτερο ὅμως —ὡς φυσικὸ ἐπακόλουθο τῆς ἔλλειψης κατήχησης ἀπὸ τοὺς ποιμένες— εἶναι ἡ ἄγνοια τῶν πιστῶν ὡς πρὸς τὴν φύση καὶ τὴν σημασία τῆς ἑνότητας στὴν Ἐκκλησία.

Ἑνότητα γιὰ τὴν Ἐκκλησία (βλ. καὶ Κωνσταντῖνο Μουρατίδη, «Ἡ οὐσία καὶ τὸ πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας», σελ. 180-182) σημαίνει πρῶτον τὴν παραδοχὴ ἀπὸ ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας —ἄνευ ἐξαιρέσεως— τῶν δογματικῶν ἀληθειῶν, ποὺ μᾶς ἀπεκάλυψε ὁ Χριστός, κήρυξαν οἱ Ἀπόστολοι καὶ διατύπωσαν καὶ ἑρμήνευσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι μὲ τοὺς ἀνάλογους ὅρους.

Πομφόλυγες και φληναφήματα 70 χρόνων οικουμενιστικού διαλόγου

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Οἱ Οἰκουμενιστὲς μᾶς ἐξαπατοῦν, μιλώντας μας περὶ προόδου τῶν διαλόγων, καθ’ ἣν στιγμὴ οἱ Παπικοὶ ἐπιμένουν καὶ ἐπαναλαμβάνουν καὶ σήμερα τοὺς μεσαιωνικοὺς παραλογισμοὺς καὶ τὶς αἱρέσεις τους!

Νά, ποιοί εἶναι στὴν πραγματικότητα οἱ «ἀδελφοί μας» οἱ Παπικοί.

«Ὁ φόβος εἶναι αὐτός, μὲ τὸν ὁποῖον κρατιέται ἑνωμένο ἕνα σύστημα, ὅπως ἡ Ἐκκλησία» (Dr. Monsignore Krzysztof Charamsa, Ἐφημέριος τῆς «ἁγιότητάς του», Πάπα Ρώμης καὶ μεταξὺ 2003-2015 θεολόγος στὴν ἐπιτροπὴ γιὰ θέματα πίστεως τοῦ Βατικανοῦ, βλέπ. Περιοδικὸ Stern Νο. 18/2017)

Οἱ Οἰκουμενιστὲς διακηρύττουν συνέχεια ὅτι δὲν προδίδουν τὴν πίστη καὶ παράλληλα συμμετέχουν σὲ διαλόγους γιὰ τὴν ἐξεύρεση τῆς ἀλήθειας τῆς Πίστεως, τοῦ ἐπαναπροσδιορισμοῦ τοῦ πιστεύω καὶ τῆς προσαρμογῆς του στὰ νέα δεδομένα· δηλ. ἀμφισβητοῦν ὅτι κατέχουν τὴν ἀλήθεια καὶ διαβεβαιώνουν τοὺς ἑτερόδοξους συνομιλητές τους, ὅτι θὰ τὴν βροῦν μαζὶ μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἀναζητώντας την σὲ ἀτέρμονα συνέδρια, καὶ κοσμικῆς σημασίας ὀργανισμούς.

Κατηγορώ

Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ἐδῶ μακριὰ ἀπὸ τὴν πατρίδα, καὶ βιώνοντας –ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἔλλειψη ἐπικοινωνίας μὲ συμπατριῶτες– τὴν ἔλλειψη τῆς «φίλης Ὀρθοδοξίας» καὶ τῶν οἴκων της, ποὺ κατέχουν οἱ αἱρετικοί,

Κατηγορῶ τοὺς οἰκουμενιστές, διότι κατέλαβαν τὶς ἐκκλησίες καὶ μᾶς στέρησαν μέσω τῆς αἱρέσεως τους τοὺς ναοὺς καὶ τὸ καταφύγιο ποὺ μόνο ἡ κατανυκτικὴ ἀτμόσφαιρα τοῦ Ὀρθόδοξου Ναοῦ προσφέρει.

Μᾶς στέρησαν τὴν παρηγοριὰ τῶν εἰκόνων, τὴν χαρὰ καὶ ὀμορφιὰ τῶν Ἀκολουθιῶν, τὴν ἐξαϋλωτικὴ καὶ περιϊπτάμενη μυρωδιὰ τοῦ λιβανιοῦ καὶ τοῦ κεριοῦ, τὴν μέσῳ τῆς Θείας Λειτουργίας ὑπενθύμηση, ὅτι ὑπάρχει ἕνας ἄλλος κόσμος ἀνώτερος ἀπὸ αὐτὸν ποὺ βιώνουμε, ὁ κόσμος τῶν ἀγγέλων καὶ τῶν Ἁγίων, ὁ κόσμος τοῦ Θεοῦ.

Κατηγορῶ τοὺς οἰκουμενιστές, διότι ἀντάλλαξαν τὴν Ἀλήθεια μὲ τὸ ψέμα, τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν δόξα τῶν ἀνθρώπων, τὴν μωρία καὶ τὸ σκάνδαλο τοῦ Παύλου μὲ τὴν πανεπιστημιακὴ γνώση καὶ τὴν κοσμικὴ ἀποδοχή, τὴν φτώχεια τοῦ Χριστοῦ μὲ τὰ πλούτη τοῦ κόσμου, τὴν ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία μὲ τοὺς τρεῖς πειρασμοὺς τοῦ διαβόλου στὴν ἔρημο.

«Αυτοί που μιλούν για ετερότητα, απαγορεύουν την άρνηση για να επιτύχουν την ομογένεια στην αποστασία»

Ἡ δικτατορία τῆς δεκτικότητας καὶ ἡ κατάργηση τοῦ δικαιώματος τῆς ἄρνησης ὡς χαρακτηριστικὸ κάθε αἱρέσεως καὶ ἰδίως τῆς παναιρέσεως τοῦ Οικουμενισμού

Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ἡ σημερινὴ μεταμοντέρνα κοινωνία, τὴν ὁποία βιώνουμε, θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς ἡ κοινωνία τῆς ὁλοκλήρωσης καὶ ἐπικράτησης τοῦ μηδενισμοῦ, ἔτσι ὅπως τὸν ἀνέδειξε καὶ ἀνάλυσε ὁ μακαριστὸς π. Σεραφεὶμ Ρόουζ στὸ ὁμώνυμο βιβλίο του («ὁ Μηδενισμός», ἐκδόσεις Μυριόβιβλος). Ἡ ἐπικράτηση αὐτὴ μπορεῖ νὰ διαπιστωθεῖ κυρίως ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ἰσοπέδωση ποὺ κυριαρχεῖ, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς τῆς de facto κατάργησης ἢ τοῦ ἐπαναπροσδιορισμοῦ παραδοσιακῶν ἀρχῶν καὶ θεσμῶν, ὅπως ἡ οἰκογένεια, τὸ φῦλο, τὸ κράτος, τὸ ἔθνος κλπ., ἀπὸ τὴν αὐθαίρετη καὶ μονόπλευρη δημιουργία καὶ καθιέρωση ὅρων καὶ ἐννοιῶν μὲ στόχο τὴν προώθηση καὶ καθιέρωση συγκεκριμένων σκοπῶν.

Τέτοιοι ὅροι εἶναι π.χ. οἱ ὅροι «ὁμοφοβία» –χωρὶς τὴν παράλληλη ὕπαρξη τοῦ ὅρου «ἑτεροφοβία», «ἰσλαμοφοβία» –χωρὶς τὴν παράλληλη ὕπαρξη τοῦ ὅρου «χριστιανοφοβία» κλπ. Τέλος ἡ ἐπικράτησης τοῦ μηδενισμοῦ μπορεῖ νὰ διαπιστωθεῖ ἀπὸ τὴν ἐπιβολὴ τῆς δεκτικότητας καὶ τὴν παράλληλη καταδίκη καὶ κατάργηση τοῦ δικαιώματος τῆς ἄρνησης, ἑνὸς δικαιώματος ποὺ ἀποτελεῖ βασικὸ χαρακτηριστικὸ τῆς ὕπαρξης τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς ἐλευθερίας τῆς φύσεώς του.

Προτάσεις πρὸς τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ πρὸς ὅλους τοὺς οἰκουμενιστὲς αὐλικούς του

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Τὸ εἴδαμε καὶ αὐτό: Ἕνας Ὀρθόδοξος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης νὰ καταδικάζει, μὲ τὸν χειρότερο καὶ κάθε ἄλλο ἀπὸ χριστιανικὸ τρόπο, ἀγγλιστὶ καὶ ἐπαινούμενος ἀπὸ τὶς κάθε εἴδους αἱρέσεις τοῦ Π.Σ.Ε. ὀρθόδοξους πιστούς ὡς φανατικοὺς καὶ φονταμενταλιστές, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ ἀκολουθοῦν τὶς παρακαταθῆκες τῶν Ἁγίων Πατέρων, τοὺς ὁποίους αὐτὸς καὶ οἱ μισθωτοί, οἱ ὀφφίκια καὶ ἀξιώματα ζητοῦντες αὐλικοί του περιφρόνησαν. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο προτείνουμε καὶ ἐμεῖς στὸν Πατριάρχη καὶ σὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς νεοφιλελεύθερους, νεοταξικούς, νεοαπόστολους «γεμάτους νέα ἀγάπη νεοχριστιανούς», ἐὰν πράγματι ἡ γραμμὴ αὐτὴ τοῦ Πατριάρχη εἶναι καὶ ἡ δική τους ἐπιλογὴ καὶ τελικὴ ἀπόφαση, τὶς ἀκόλουθες προτάσεις:

Νὰ ἀνακηρύξουν ἀγγλιστὶ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, τὸν Ἅγιο Ἀμβρόσιο Μεδιολάνων καὶ τόσους ἄλλους Ἁγίους ποὺ κήρυξαν ἐναντίον τῶν Ἰουδαίων, φανατικοὺς καὶ φονταμενταλιστές.

Γιατί ο Οικουμενισμός αποτελεῖ την μεγαλύτερη αίρεση στην ιστορία της Εκκλησίας

Γράφει ο Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Ἐπειδὴ πολλοὶ ἀνενημέρωτοι πιστοὶ ρωτοῦν: Τί κακὸ ὑπάρχει στὸν λεγόμενο Οἰκουμενισμό; Γιατὶ μιλοῦν μερικοὶ γιὰ παναίρεση καὶ μολυσμό καὶ γιατὶ κατηγοροῦνται οἱ Ἐπίσκοποι καὶ οἱ Ἱερεῖς (ποὺ δὲν ἀπομακρύνονται ἀπο τοὺς Οἰκουμενιστές), μιᾶς καὶ ἡ ὅλη αὐτὴ ἡ κίνηση ἐπιβάλεται ἀπὸ τὶς σημερινὲς συνθῆκες, κρίνεται ἀναγκαῖο νὰ παρατεθοῦν οἱ παρακάτω διαπιστώσεις ἀναφορικὰ μὲ τὸν χαρακτῆρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ:

Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι:

Θεομάχος, ἀφοῦ ἀπαιτεῖ κατανόηση γιὰ τοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας καὶ ἀναγνωρίζει στὶς αἱρέσεις καὶ στὶς διαφορετικὲς θρησκεῖες συμμετοχὴ στὸ σωτηριακὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, μερικὲς μάλιστα τὶς ὀνομάζει παρανόμως ἀβρααμικές. Κατὰ τὸν Παῦλο ὅμως οἱ τῆς Πίστεως οὗτοι υἱοὶ Ἀβραὰµ κληθήσονται (πρὸς Γαλ. 3,7). «οἱ ἐκ πίστεως, οὗτοί εἰσιν υἱοὶ Ἀβραάμ».

Χριστομάχος, ἀφοῦ κατὰ τὴν Ζηζιούλεια «θεολογία» ἀναγνωρίζεται πρωτεῖο στὸν Πατέρα, τὸ ὁποῖο ὑποβιβάζει αὐτομάτως τὸ Υἱόν. Τὸν ὑποβιβασμὸ αὐτὸν προσπάθησαν νὰ ἐπιβάλουν καὶ ὁ Ἀρειανισμός καὶ ὁ Νεστοριανισμός. Παράλληλα, ἀφοῦ ἀναγνωρίζουν τοὺς Μονοφυσίτες ὡς Ἐκκλησίες, ἀναγνωρίζουν καὶ τὴν αἵρεσή τους -περὶ μίας φύσεως τοῦ Χριστοῦ- ὡς δόγμα ἐρχόμενοι εἰς ἀντίθεση μὲ τὸ Ὀρθόδοξο Δόγμα Πίστεως.

Ο γεροντισμός ως δούρειος ίππος του Οικουμενισμού

Γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο θεωρεῖται δικαίως ὁ γεροντισμὸς ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς πυλῶνες, πάνω στοὺς ὁποίους ἐγκαθιδρύθηκε ὁ Οἰκουμενισμός. Ἡ ὑπακοὴ στὸν πνευματικό/γέροντα ἀπαγόρευσε τὴν ὑπακοὴ στὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία καὶ στὴν ὑπεράσπιση τοῦ δόγματος. Ἀνακήρυξε τὸν πνευματικό/γέροντα σὲ «Πρῶτο» καὶ τὰ πνευματικὰ τέκνα σὲ ὀπαδούς. Ἀνέτρεψε τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἀποκηρύσσοντας τοὺς ἄλλους καὶ ἀναδεικνύοντας τὸν προσωπικὸ πνευματικό/γέροντα σὲ «Ἐκκλησία» καὶ ἐπέτρεψε τὴν ἵδρυση φατριῶν τῶν ἑκάστοτε πνευματικῶν/γερόντων καὶ ὄχι τὴν διατήρηση τοῦ ἑνὸς ποιμνίου τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Δύο εἶναι οἱ χῶροι πνευματικῆς πορείας καὶ βίωσης τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς γιὰ τοὺς χριστιανούς. Ἡ ἐνορία, ἡ τοπικὴ δηλ. ἔκφραση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ μοναστῆρι. Ἡ ἐνορία εἶναι τὸ θεμελιῶδες κύτταρο τοῦ μυστηριακοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ μοναστῆρι εἶναι ὁ θυσιαστικὸς τόπος καὶ προπαντός ἐπιλογὴ καὶ ἀπόδειξη τῆς ἀποκλειστικῆς ἀγάπης τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Βασιλεία Του. Χριστιανὸς γίνεται ὁ ἄνθρωπος ἀγαπώντας καὶ ὁμολογώντας τὸν Χριστό. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ὁμολογία δὲν βιώνεται παρὰ μόνον μέσα σὲ πνεῦμα ἀπόλυτης καὶ ἀληθινῆς ἐλευθερίας. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἀλήθεια καὶ ἐλευθερία. Ὅποιος ἀγαπᾶ καὶ ἀναζητᾶ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἐλευθερία, εἶναι τοῦ Χριστοῦ ἀκόμα καὶ ἂν δὲν τὸ συνειδητοποιεῖ.

Ἂν δὲν ἐλέγξουμε τοὺς Οἰκουμενιστὲς ἐμεῖς, οἱ Ὀρθόδοξοι, τοὺς ἐλέγχουν οἱ –ἂν καὶ ἐθνικοί– ἀρχαῖοι ἡμῶν πρόγονοι!

Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ὅλοι οἱ σύγχρονοι ἐκφραστὲς τοῦ πνεύματος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατηγοροῦν τοὺς Χριστιανούς, ποὺ ὁμολογοῦν τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Μία Ἐκκλησία του ὡς φανατικοὺς καὶ ὑπερβολικούς, ὡς ἀνθρώπους ἐκτὸς τῶν πλαισίων τῆς σοφίας καὶ τῆς λογικῆς. Αὐτοὶ οἱ ἀδίστακτοι διῶκτες ἱερέων, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν, οἱ θρασύτατοι παραχαράκτες τοῦ Θείου Λόγου, οἱ ὑποτιθέμενοι ἐραστὲς τῆς σοφίας καὶ τῆς ἀλήθειας χρησιμοποιοῦν ἄνευ αἰδοῦς ὅλα τὰ μέσα γιὰ νὰ ἐφαρμόσουν τὰ σχέδιά τους. Ἀλλὰ ἀκόμα καὶ ἂν δὲν μιλοῦσαν οἱ Χριστιανοὶ γιὰ τὴν μοναδικότητα τῆς Ἀλήθειας, γιὰ τὴν ἀκρίβεια τῆς δικαιοσύνης, γιὰ τὸν κίνδυνο τῶν ψευδοεπισκόπων καὶ λυκοποιμένων, γιὰ τὸ δικαίωμα τοῦ κάθε πιστοῦ νὰ ἐλέγχει τοὺς παραβαίνοντας τὸν νόμο, τὸ κάνουν, ἂν καὶ ἐθνικοί, οἱ ἀρχαῖοι ἡμῶν πρόγονοι:

Περὶ ἀληθείας

«Φίλος ὁ Πλάτων, ἀλλὰ φιλτέρα ἡ ἀλήθεια» (Ἀριστοτέλης)

«Τὸ νὰ κρύβεις τὴν ἀλήθεια εἶναι σὰν νὰ θάβεις χρυσάφι» (Πυθαγόρας)

«Ἡ ἀλήθεια καὶ ἂν ταπεινωθεῖ καὶ ἂν συρθεῖ στὸ χῶμα, πάλι θὰ ὑψωθεῖ. Ἡ αἰωνιότης εἶναι δική της» (Δίων ὁ Συρακούσιος)

Η μεγάλη απάτη των Οικουμενιστών, η μεγαλύτερη απάτη στην ιστορία της ανθρωπότητας

του κ. Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ἡ λέξη πιστεύω, πίστη περιέχει ἀναπόφευκτα τὸ ἀξίωμα τῆς ἀπολυτότητας. Στὸ λεξικὸ τῆς Νέας Ἑλληνικῆς διαβάζουμε στὸ λῆμμα «πιστεύω» τὰ ἑξῆς:

«1. Εἶμαι βέβαιος, σίγουρος γιὰ κάτι 2. δέχομαι τὴν ὕπαρξη καὶ τὴν παρουσία ἀνώτατου ὄντος, καὶ ἰδιαίτερα ὅπως αὐτὴ διατυπώνεται ἀπὸ κάποια θρησκεία ἢ θρησκευτικὸ δόγμα… 4…. δέχομαι τὴν ὕπαρξη, τὴν ἀλήθεια, τὴν ὀρθότητά του».

Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἀνθρωπότητας ἡ κάθε εἴδους πίστη ἀξίωνε τὴν κατοχὴ τῆς ἀπόλυτης ἀλήθειας. Δὲν μπορεῖ κάποιος νὰ λέει, ὅτι πιστεύει καὶ παράλληλα νὰ ἀμφισβητεῖ τὸ γεγονός, ὅτι αὐτὸς κατέχει τὴν ἀλήθεια. Kάποιος ποὺ πιστεύει, εἶναι πεπεισμένος ὅτι αὐτὸ ποὺ πιστεύει ἀποτελεῖ τὴν ἀλήθεια, ἔχει σχέση μὲ τὸ εἶναι του, τὴν οὐσία τῆς ὑπάρξεώς του. Ἡ ἀμφισβήτηση τοῦ ἴδιου του τοῦ πιστεύω ἀποτελεῖ εἶδος παράνοιας ἢ ἀπύθμενου ψεύδους.