ΙΕΡΟΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΕΣ – Ιερ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΙΟΥΛΗΣ

Ο ιερ. Γεώργιος Σιούλης γεννήθηκε στην Αγ. Αναστασία, μικρό χωριό της Δωδώνης, το 1900.

Καταγόταν από σπίτι φτωχό, αλλά νοικοκυρεμένο και που γι’ αυτό τον ετιμούσαν στο χωριό. Μετά το Δημοτικό δεν μπόρεσε να συνέχιση το Γυμνάσιο. Έμεινε στο χωριό όπου δούλευε, βοηθούσε τον ιερέα και διάβαζε θρησκευτικά βιβλία. Στις απορίες του κατέφευγε στον ιερέα ή στούς δασκάλους.

Στο στρατό έγινε υπαξιωματικός επ’ ανδραγαθία.  Έκαμε οικογένεια με τέσσερα παιδιά. Παλιά του επιθυμία τον έσπρωξε στο  Ιεροδιδασκαλείο Βέλλας απ’ το οποίο βγαίνοντας το 1939 χειροτονήθηκε και τοποθετήθηκε στο χωριό του.

Και σαν ιερέα δεν τον εγκατέλειψε η αγάπη του γιά τα γράμματα. Ολόκληρες νύχτες περνούσε μελετώντας. Είχε τη γνώμη ότι ο ιερεύς πρέπει να είναι σε θέσι να διδάσκη τούς χριστιανούς του. Είχε συνείδησι του ύψους του λειτουργήματός του και συχνά τον άκουσαν να λέγη : «ο ιερεύς πρέπει να είναι το φως του ποιμνίου του». Και κατώρθωσε να είναι ο αληθινός, ο ευσεβής και ενάρετος κληρικός, ο καλός ποιμήν.

Τις Κυριακές και τις εορτές εξηγούσε στούς χριστιανούς το Ευαγγέλιο και μετά τη λειτουργία συγκέντρωνε τα παιδιά του Δημ. Σχολείου και τούς διηγόταν θρησκευτικές ιστορίες, τούς μάθαινε εκκλησιαστικά άσματα, όπως γίνεται στα Κατηχητικά. Παρακολουθούσε τη ζωή των ενοριτών και τούς καθοδηγούσε όσο μπορούσε να ζουν με ομόνοια και αγάπη.

Πολλές λειτουργίες έκαμε κατά τόν Ελληνοϊταλικό πόλεμο ο π. Γεώργιος γιά τη νίκη του Έθνους. Κι όταν τό Έθνος υπέκυψε στον άνισο αγώνα, έγινε στην Κατοχή ο παρηγορητής. Πολέμησε με υπερέντασι των δυνάμεών του την πείνα, σώζοντας πολλούς φτωχούς κι ορφανά.