Το Πρωτόκολλο της Aνεξαρτησίας (22 Iανουαρίου/3 Φεβρουαρίου 1830)

.

Ένα και πλέον χρόνο μετά τη ναυμαχία στο Ναβαρίνο κι ενώ η Oθωμανική Aυτοκρατορία είχε εμπλακεί σε ένα νέο πόλεμο με τη Pωσία, οι τρεις Mεγάλες Δυνάμεις συνέχιζαν να διαβουλεύονται σχετικά με τους όρους επίλυσης του ελληνικού ζητήματος. Oι περιοχές που θα περιλαμβάνονταν στο μελλοντικό ελληνικό κράτος και το καθεστώς του (αυτονομία ή ανεξαρτησία) υπήρξαν τα βασικά ζητήματα με τα οποία ασχολήθηκαν.

Aποτέλεσμα των διαβουλεύσεων αυτών υπήρξε μια σειρά από πρωτόκολλα που υπογράφτηκαν στο Λονδίνο από τα τέλη του 1828 έως τις αρχές του 1830, οπότε και η Oθωμανική Aυτοκρατορία υποχρεώθηκε κάτω από το βάρος της ήττας της στον πόλεμο με τη Ρωσία να αποδεχτεί τις αποφάσεις των Mεγάλων Δυνάμεων σχετικά με τη δημιουργία ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.

Aπό το Σεπτέμβριο του 1828 οι πρεσβευτές της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας διασκέπτονταν στον Πόρο με στόχο να καταλήξουν σε μια πρόταση προς τις κυβερνήσεις τους σχετικά με τα εδαφικά όρια του ελληνικού κράτους. Στην κοινή τους πρόταση λήφθηκαν υπόψη, σ’ ένα βαθμό, οι διεκδικήσεις της ελληνικής πλευράς, έτσι όπως αυτές εκφράστηκαν με τα υπομνήματα που τους απέστειλε ο Καποδίστριας στις 11/23 Σεπτεμβρίου και 30 Oκτωβρίου/11 Nοεμβρίου. Eισηγήθηκαν λοιπόν να περιληφθούν στην ελληνική επικράτεια οι περιοχές της Στερεάς Eλλάδας που βρίσκονταν νοτίως της γραμμής που συνέδεε τον Aμβρακικό κόλπο στα δυτικά και τον Παγασητικό στα ανατολικά.

Παρά τη γνωμάτευση αυτή κι ενώ η διάσκεψη στον Πόρο δεν είχε ολοκληρωθεί υπογράφτηκε στο Λονδίνο πρωτόκολλο μεταξύ του βρετανού υπουργού Εξωτερικών και των πρεσβευτών των άλλων δύο χωρών. Tο πρωτόκολλο αυτό (4/16 Nοεμβρίου 1828) άφηνε εκτός ελληνικής επικράτειας τη Στερεά Eλλάδα. Στα σύνορα του υπό διαμόρφωση ελληνικού κρατικού μορφώματος θα περιλαμβάνονταν μόνο η Πελοπόννησος και οι Κυκλάδες.

Μακάριος – τουρκική εισβολή – ευθύνες

Τετάρτη 17 Ιουλίου 1974. Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Χάρολντ Ουίλσον συναντάται με τον Μακάριο στο Λονδίνο.

.

Πώς μια δήλωσή του στις 17.7.74 και η ομιλία του στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, στις 19 του μηνός, άλλαξαν το σκηνικό σε βάρος της Κύπρου.

Γράφει ο Νίκος Παπαναστασίου

ΠΟΛΛΑ είναι τα ερωτηματικά για την προθυμία των Άγγλων να μεταφέρουν τον ανατραπέντα με το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 τότε Πρόεδρο της Κύπρου Μακάριο. 

Και σωστά διερωτώνται πολλοί, πώς οι Άγγλοι που κατηγορούνται από «δημοκράτες» ιστορικούς ερευνητές, αρθρογράφους και συγγραφείς σαν σύμμαχοι των Αμερικανών και της στρατιωτικής διακυβέρνησης στην Ελλάδα. Ακόμα και ότι συνέδραμαν τους Τούρκους στην εισβολή τους στην Κύπρο, μέχρι που ακόμα και τουρκικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα που μετείχαν στην εισβολή του Αττίλα είχαν πιλότους Άγγλους.

ΑΥΤΟΙ, λοιπόν, οι Άγγλοι θα φρόντιζαν να σώσουν τον Μακάριο ή, με βάση αυτά που τους κατηγορούν, θα τον άφηναν στο έλεος των πραξικοπηματιών, οι οποίοι είχαν προωθήσει δυνάμεις στην Πάφο, απ’ όπου και έφυγε για το Λονδίνο μέσω Μάλτας; Αλλά και γιατί ο Μακάριος ζήτησε να τον πάρουν στο Λονδίνο και οι Άγγλοι πρόθυμα ικανοποίησαν την επιθυμία του;

ΕΞΗΓΗΣΗ για όλα αυτά υπάρχει, με οδοδείκτη τα όσα ακολούθησαν την άφιξη του Μακαρίου στο Λονδίνο: Τις επαφές που είχε με τον τότε Βρετανό Πρωθυπουργό Χάρολντ Ουίλσον και άλλους Βρετανούς επισήμους και προπαντός τις δηλώσεις που έκαμε, με αποκορύφωμα την ομιλία του στην ειδική συνεδρία του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, στις 19 Ιουλίου, παραμονή της τουρκικής εισβολής.

Η στάση της Ρωσίας και η μεταστροφή της αγγλικής πολιτικής: 1822 -1825

.

Η αποδοκιμασία της Ελληνικής Επανάστασης από τη Ρωσία στο συνέδριο του Λάιμπαχ εγγράφεται στην εναρμόνιση της ρωσικής πολιτικής με την Aρχή της Nομιμότητας που αποτελούσε από το 1815 το βασικό άξονα της διπλωματίας των Μεγάλων Δυνάμεων. Σύμφωνα με αυτή την αρχή, καταδικαζόταν κάθε ενέργεια που αμφισβητούσε τη νομιμότητα των καθεστώτων ή/και την εδαφική ακεραιότητα των υφιστάμενων κρατών.

Ωστόσο, τα ιδιαίτερα συμφέροντα της Ρωσίας στη νοτιοανατολική Ευρώπη και οι βλέψεις επί των εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ευνοούνταν από την ελληνική επανάσταση. Άλλωστε, η επέμβαση της Ρωσίας στα εσωτερικά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχε κατοχυρωθεί μετά τη συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή (1774), οπότε η Ρωσία αναγνωρίστηκε ως προστάτιδα των ορθόδοξων χριστιανών που διαβιούσαν στα οθωμανικά εδάφη.

Αφορμή για μια νέα επέμβαση της Ρωσίας στάθηκαν η διαπόμπευση και ο απαγχονισμός του πατριάρχη Γρηγορίου Ε’ και οι διώξεις κατά των χριστιανών, ιδίως στην Κωνσταντινούπολη και σε πόλεις της Μικράς Ασίας μετά την άνοιξη του 1821. Η ιδιαίτερα αυστηρή διακοίνωση προς την Υψηλή Πύλη στις αρχές Ιουλίου της χρονιάς αυτής και η διακοπή των ρωσο-οθωμανικών διπλωματικών σχέσεων προκάλεσαν ένταση και πολεμικές προετοιμασίες στις δυο χώρες. Η στάση αυτή της Ρωσίας διατηρούσε ανοιχτό στο διπλωματικό πεδίο το ελληνικό ζήτημα, αν και η καταδίκη της ελληνικής επανάστασης επιβεβαιώθηκε στο συνέδριο της Βερόνας κατά τους τελευταίους μήνες του 1822.

Παρά την αποχώρηση του Καποδίστρια τον Αύγουστο του 1822 από το ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών φαίνεται ότι στους κόλπους της ρωσικής διπλωματίας άρχισε να κερδίζει έδαφος η προοπτική μιας ρύθμισης για την ελληνική υπόθεση παρόμοιας με εκείνη που είχε επιτευχθεί στις παραδουνάβιες ηγεμονίες.

Το ρομαντικό ιδανικό των αγωνιστών της ΕΟΚΑ που θάφτηκε στα ερείπια του πολέμου

.

Υπό Νικολάου Σκαρλάτου

Το ρομαντικό ιδανικό των Κυπρίων αγωνιστών της ΕΟΚΑ, για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, απασχολούσε τον Κυπριακό Ελληνισμό πολύ παλαιότερα από τη Βρετανική κατοχή. Η πρώτη φάση του ζητήματος άρχισε αμέσως μετά την κατάληψη του νησιού το 1571 από τους Τούρκους, ενώ η δεύτερη μετά την επιτυχία της Ελληνικής Επανάστασης, όταν ο Κόμης Καποδίστριας εξέφρασε το 1828 την επιθυμία για ένωση της Κύπρου με το Ελληνικό κράτος.

Τον Αύγουστο του 1911, στην εφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» της Θεσσαλονίκης, η οποία βρίσκονταν τότε υπό Οθωμανική κατοχή, αναδημοσιεύθηκε ένα άρθρο της εφημερίδας «Νεότουρκος» με τον τίτλο «ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΚΡΗΤΗ». Στο άρθρο αυτό ο Δζελάλ Νουρή, αρχισυντάκτης προφανώς της τουρκικής εφημερίδας, σχολίαζε ένα δημοσίευμα των «Τάϊμς», που έφερε στην επιφάνεια η εφημερίδα «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ» των Αθηνών. Στο κείμενο, ένα χρόνο πριν από τους Βαλκανικούς πολέμους, αντικατοπτρίζεται όλο το κλίμα της εποχής για το Κυπριακό.

[ Οι «Τάϊμς», έγραφε ο Δζελάλ Νουρή, το όργανο του αγγλικού συντηρητικού κόμματος, του «μεγάλου ηλιθίου κόμματος», όπως το αποκαλούσε ο Τσάμπερλαϊν, προ της μετά των φιλελευθέρων ρήξεως του, είναι πράγματι μεγάλοι υπό πάσας τας απόψεις, τας διαστάσεις, την σοβαρότητα ακόμη και κατά την… φαντασία. Η δύναμις λοιπόν της φαντασίας του συντάκτη της εφημερίδος αυτής, ώθησε επί του τάπητος, κατά τον «Ταχυδρόμον», ένα πολύ σοβαρό ζήτημα.

Πρόκειται να δωρηθεί στην Ελλάδα η Κύπρος, της Κρήτης ούσης ήδη κλήρου της ιδίας Ελλάδος. Και ως αντιστάθμισμα η Μεγάλη Βρετανία θα λάβει τον λιμένα της Σούδας!

Η πρότασις αυτή ήτις φέρει όλα τα χαρακτηριστικά μυθοπλαστίας ριπτομένη εις το μέσον, υπό των σωβινιστικών εφημερίδων των Αθηνών, θα μας εξέπλητε μεγάλως, εάν προήρχετο εκ των γηραιών «Τάϊμς», αλλ’ ως φαίνεται μεταξύ της παλαιάς και νέας εφημερίδος υπάρχει περιθώριον ως ίσως εκείνο, όπερ υφίσταται μεταξύ των δύο καιρών.

Το μουσείο, τα κλεμμένα μάρμαρα και οι Εγγλέζοι…

.

Με τους Εγγλέζους δεν τα πήγαινα ποτέ καλά. Από μικρός δεν ήθελα ποτέ να μάθω Αγγλικά όπως όλα τα παιδιά (προτίμησα τα γαλλικά στο αξέχαστο τοπικό παράρτημα του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών), στην Αγγλία πήγα πολύ αργότερα και αναγκαστικά, ποτέ δεν είχα φίλο Εγγλέζο.

Χωρίς ιδιαίτερη αιτία για όλα αυτά.

Του Φάνη Ζουρόπουλου

Το μόνο πράγμα Εγγλέζικης προέλευσης που αποδέχθηκα αμέσως και το τηρώ μέχρι σήμερα, ήταν η μουσική και ειδικά τα δύο μυθικά συγκροτήματα που σημάδεψαν όχι μόνο την ευρωπαϊκή μουσική αλλά και την κοινωνία, από την δεκαετία του ‘60 μέχρι σήμερα: οι Μπητλς και οι Ρόλινγκ Στόουνς!

Εκεί όπως που κατέταξα τους Εγγλέζους στη «μαύρη λίστα», σαν λαό, σαν έθνος, ή μάλλον σαν αυτοκρατορία ήταν όταν άρχισα να ερευνώ τα γεγονότα του 1940-44 στην Αιγιάλεια και έπεσα πάνω σε όλες τις ίντριγκες και τις παγίδες που μας είχαν στήσει και που δυστυχώς πέσαμε μέσα.

Όλοι, οι δεδηλωμένοι αντίπαλοι τους, οι φίλοι τους, αλλά και οι συνεργάτες τους….

Η ιστορία επαναλαμβάνεται «Η Αγγλία δίνει μάχη για να στηρίξει την Τουρκία σε βάρος της Κύπρου!»

.

Η βρετανική διπλωματία φρενάρει κάθε σκέψη για κλιμάκωση των ευρωπαϊκών μέτρων κατά της Τουρκίας

Tην ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζητά από τον ανεκδιήγητο Μπόρις Τζόνσον τα Ελγίνεια τόσο ο Άγγλος πρωθυπουργός όσο και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης  Τζέρεμι Κόρμπιν στηρίζουν με κάθε τρόπο τα συμφέροντα της Τουρκίας!

Το Λονδίνο ενημέρωσε τις Βρυξέλλες, στις 20 Αυγούστου, ότι δεν θα συμμετέχει πλέον στις ομάδες εργασίας του Συμβουλίου της Ε.Ε και ότι μόνον σε ζητήματα που άπτονται των ζωτικών συμφερόντων του Ηνωμένου Βασιλείου θα δίνει τη παρουσία του, μέχρι την υλοποίηση του Brexit. Όπως πληροφορείται ο «Φιλελεύθερος» (ρεπορτάζ Παύλος Ξανθούλης, Βρυξέλλες), η βρετανική Μόνιμη Αντιπροσωπεία στην Ε.Ε. έστειλε μάλιστα και επιστολή ενημερώνοντας για την εν λόγω απόφαση του Ηνωμένου Βασιλείου.

Στην επιστολή (βλέπε φωτοτυπία) επισημαίνεται ότι «ο Πρωθυπουργός έχει αποφασίσει ότι κατά τις τελευταίες βδομάδες μας ως κράτος-μέλος, η υπουργική του ομάδα και επίσημοι θα συμμετάσχουν μόνο σε εκείνες τις συναντήσεις της Ε.Ε, όπου εμπλέκονται ουσιαστικά εθνικά συμφέροντα του Ηνωμένου Βασιλείου.

Συνταρακτικές αποκαλύψεις για τη συμμετοχή των Βρετανών στον Αττίλα.

 Είναι συνταρακτικά όσα αποκαλύπτονται από άκρως απόρρητο έγγραφο του τότε αρχηγού της ΓΕΕΦ και στην ουσία επιβεβαιώνουν τις φήμες της εποχής

Δύο παράγραφοι στον χθεσινό Καλλισθένη στην voria.gr για τη συμμετοχή και Βρετανών στον Αττίλα, μου έδωσαν το έναυσμα να αναζητήσω το σχετικό έγγραφο της Εθνικής Φρουράς της Κύπρου.

Πρόκειται για την αποκάλυψη από το δημοσιογράφο Λουκά Δημάκα, ενός άκρως απόρρητου εγγράφου, με ημερομηνία 9 Αυγούστου 1974 (το υπογράφει ο τότε αρχηγός της ΓΕΕΦ υποστράτηγος Ευθύμιος Καραγιάννης) που αναφέρει στοιχεία για στρατιωτική δράση της RΑF και των βρετανικών βάσεων στο νησί εις βάρος των Eλληνοκυπρίων και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Τα Νέα», στις 15 Οκτωβρίου 2005.

Είναι συνταρακτικά όσα αποκαλύπτονται, και στην ουσία επιβεβαιώνουν τις φήμες της εποχής εκείνης περί συμμετοχής και Βρετανών πιλότων -που τους πρόδωσε αρχικώς η ευστοχία στους βομβαρδισμούς, σε αντίθεση με τους τότε παντελώς ανυπόληπτους Τούρκους πιλότους, τελευταίους πάντα στις ασκήσεις του ΝΑΤΟ- αλλά και η διάδοση ότι ήδη στα χέρια των Κυπριακών αρχών βρίσκονταν οι σοροί δύο Βρετανών πιλότων, μετά την κατάρρευση τουρκικού αεροπλάνου.

Και αν τότε, αυτά προέρχονταν από φήμες, το αναφερόμενο έγγραφο, παραθέτει σημαντικά, όπως αναφέρεται, «εξακριβωμένα στοιχεία εις βάρος των Βρετανών» για τη στρατιωτική τους δραστηριότητα κατά των Ελληνοκυπρίων τις πρώτες ημέρες των εχθροπραξιών όπου και κρίθηκε ουσιαστικά η έκβαση της εισβολής.

Δεν είναι μόνο οι Γερμανοί….

.
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Οι Άγγλοι «συναγωνίζονται» με επιτυχία τους Γερμανούς σε ωμότητα και συμφεροντολογία. Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μπορεί ο Τσόρτσιλ, στις συνομιλίες του με τον Στάλιν στη Μόσχα (9 Οκτωβρίου 1944) και με τους Ρούσβελτ και Στάλιν στη Γιάλτα (4-11 Φεβρουαρίου 1945), να συνέβαλε στο να μείνει η Ελλάδα μεταξύ των δημοκρατικών χωρών, αλλά καταδίκασε στον ολοκληρωτισμό τις χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης.

Μετά τον πόλεμο όμως συμπεριφέρθηκε ο ίδιος  και γενικότερα η Αγγλία, άθλια στους Έλληνες, παρά τη σημαντική συμβολή τους  στη νίκη των συμμάχων.

Ειδικότερα η Αγγλία συμφεροντολογικά σκεφτόμενη και έχοντας ως βίωμα το «διαίρει και βασίλευε» δεν παραχώρησε την ελευθερία και το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα της  αυτοδιάθεσης στον Κυπριακό Ελληνισμό. Αντίθετα έβαλε στο θέμα της Κύπρου την «επιτηδείως» ουδέτερη στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο Τουρκία και κράτησε στην κατοχή της Αγγλίας, ως βάσεις, σημαντικά κυπριακά εδάφη. Για όσα τραβάει η Κύπρος τα τελευταία 65 χρόνια την ολοκληρωτική ευθύνη έχουν οι Άγγλοι, με τη συμπεριφορά τους.

Η ΜΟΣΑΝΤ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ

Tην σπουδαία αποκάλυψη εξάμηνης έρευνας του Αλ Τζαζίρα, με βίντεο* του περασμένου Οκτώβρη όπου ο Ισραηλινός διπλωμάτης (;) Shai Masot (δεξιά στη φωτό) εκτίθεται να υπονομεύει την βρετανική πολιτική, θα την παρακολουθήσει από τίς 15/1/17 το βρετανικό κοινό σε 4 συνέχειες. Πρόκειται για έρευνα που τεκμηριώνει την επιρροή του εβραϊκού λόμπυ στην βρετανική Κυβέρνηση αλλά και στο Εργατικό Κόμμα της αντιπολίτευσης.

Στο βίντεο που ήδη κυκλοφόρησε από την The Mail, ο Μασότ μιλώντας με την Maria Strizzolo, βοηθό του πρώην Βρετανού υπουργού Robert Halfon (πρ. διευθυντής στους “Συντηρητικούς Φίλους του Ισραήλ”) ακούγεται να μιλάει για λίστες όποιων πρέπει να εκλείψουν, μεταξύ των οποίων ο νυν υφυπ. Εξωτερικών Άλαν Ντάνκαν που αντιτίθεται στους εβραϊκούς εποικισμούς των παλαιστινιακών εδαφών και ο Crispin Blunt, πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων. Επίσης λέει για 1.000.000 λίρες που έχει στη διάθεσή της η επικεφαλής των “Εργατικών Φίλων του Ισραήλ” Τζόαν Ράιαν, χαρακτηρίζει τον ΥΠΕΞ Μπόρις Τζόνσον “ηλίθιο” κτλ.

Παρότι δεν είναι το συνηθέστερο πράγμα μια τέτοια απόδειξη, στην μεν Βρετανία ανταλλάχθηκαν κάποιες δηλώσεις ενόχλησης, λύπης και …στέρεης φιλίας – χωρίς καν να εκδιωχθεί ο ρουφιάνος της Μοσάντ – στον δε υπόλοιπο κόσμο σχεδόν δεν ακούστηκε! Δηλαδή ένας ξένος πράκτορας να καταφέρεται κατά του υφυπουργού Εξωτερικών της χώρας που τον φιλοξενεί και να μιλάει για κάποιο “σκανδαλάκι” (“a little scandal”) που θα τον εξουδετερώσει, και να μην ανοίγει ρουθούνι!

Η εν Ελλάδι απήχησις του Κριμαϊκού Πολέμου

Τα αποτελέσματα της Ρωσσοτουρκικής συρράξεως της κατ’ Οκτώβριον του 1853 αρξαμένης και ήν επηκολούθησεν ο Κριμαϊκός Πόλεμος διά της συμμετοχής εις τον αγώνα της Γαλλίας και της Αγγλίας, υπήρξαν πολύ σοβαρότερα εν Ελλάδι ή εις τα σλαβικά κράτη της εγγύς Ανατολής.

Είναι γνωστόν ότι τα εννέα δέκατα του Ελληνικού έθνους επί κεφαλής έχοντα τον Βασιλέα και την Βασίλισσαν συνεπάθουν ειλικρινώς προς την Ρωσσίαν, ουδέ ηδύνατο να εκπλήξη η τοιαύτη συμπάθεια, αφ’ ού η Ρωσσία αντηγωνίζετο προς τον προαιώνιον και κατά το φαινόμενον μόνον εχθρόν των Ελλήνων, επειδή κατ’ εκείνον τον χρόνον δεν υφίστατο ο κίνδυνος του Ελληνισμού εκ μέρους της ανεξαρτήτου Βουλγαρίας.

Απότοκος των αισθημάτων τούτων υπήρξεν ο εν Αθήναις κατά τον χειμώνα του 1853 επικρατήσας φιλοπόλεμος οργασμός και ο εν τη πρωτευούση καταρτισμός σωμάτων υπό την απροκάλυπτον προστασίαν της Βασιλίσσης χάριν επαναστάσεως κατά την άνοιξιν. Εξ ετέρου δε ότι ήλθεν ο χρόνος της προσδοκωμένης αποστασίας ικανοί Έλληνες αξιωματικοί παρητήθησαν, όπως ενωθώσι μετά των συμμοριών κατά τα σύνορα. (σ.Π/Β: Πρόκειται για την προετοιμασία των Αλυτρωτικών εξεγέρσεων στις τουρκοκρατουμενες περιοχές που ξεκίνησαν από την Ήπειρο και επεκτάθηκαν σε Θεσσαλία και Μακεδονία. Η προετοιμασία έγινε με την σιωπηλή υποστήριξη του Στέματος).

Από του Ιανουαρίου ήδη του 1854 το Ραδοβίζι πλησίον της Άρτης ανεπέτασε την σημαίαν της επαναστάσεως το δε Μάρτιον ελάμβανε χώραν η πρώτη μάχη εις του Πέτα, ενώ ο Θεόδωρος Γρίβας εισήλαυνεν εις το Μέτσοβον. Παραλλήλως δε προς την εν Ηπείρω επαναστατικήν κίνησιν και εν Θεσσαλία εισήλαυνον συμμορίαι υπό τον Χατζηπέτρον.