Στις αρχές του 1849, κυκλοφορεί στην Κέρκυρα η εφημερίδα «Πατρίς», όργανο του Κόμματος των Μεταρρυθμιστών, που πίστευαν ότι το καθεστώς της σαραντάχρονης ήδη βρετανικής προστασίας στα Επτάνησα χρειαζόταν φιλελεύθερες αλλαγές αλλά δεν επιθυμούσαν την Ένωση με την Ελλάδα. Η «Πατρίς» έρχεται πολύ συχνά σε αντιπαράθεση με τον «Φιλελεύθερο», την εφημερίδα του Ηλία Ζερβού-Ιακωβάτου που κυκλοφορεί στην Κεφαλονιά, και υποστηρίζει με θέρμη την Ένωση με την Ελλάδα.
Ειρωνικά, η «Πατρίς» χαρακτηρίζει τον Ζερβό και τους ομοϊδεάτες του «Ριζοσπάστες», μεταφράζοντας στα ελληνικά των όρο radicals ή radicales που αναφερόταν στα ομώνυμα πολιτικά κινήματα που είχαν αναπτυχθεί στα τέλη του προηγούμενου αιώνα στην Αγγλία και τη Γαλλία. Ο χαρακτηρισμός φαίνεται ότι αρέσει στους κεφαλονίτες συντάκτες του Φιλελεύθερου, και ο Γεράσιμος Μαυρογιάννης απαντά: αποδέχεται τον χαρακτηρισμό και υπογράφει «Εις Ριζοσπάστης Κεφαλλήν». Συχνά είναι χρήσιμο να ακούς τους χαρακτηρισμούς που σού προσάπτουν οι αντίπαλοί σου.
Η βιβλιογραφία για τον Επτανησιακό Ριζοσπαστισμό εμπλουτίζεται διαρκώς με νέες μελέτες που ρίχνουν περισσότερο φως στις διάφορες εκφάνσεις του πολιτικού αυτού κινήματος που αναπτύχθηκε στα Επτάνησα στα μισά του 19ου αιώνα και που οδήγησε στην Ένωση των νησιών με την Ελλάδα. Εντελώς ενδεικτικά αναφέρομαι στο έργο του Γιώργου Αλισανδράτου, οι μελέτες του οποίου για τον Ριζοσπαστισμό εκδόθηκαν πρόσφατα συγκεντρωτικά σε τόμο από το Μουσείο Μπενάκη, αλλά και τις σχετικές μελέτες των Σπύρου Λουκάτου, Αγγελο-Διονύση Δεμπόνου, του Πέτρου Πετράτου, της Μιράντας Παξιμαδοπούλου-Σταυρινού, της Ερασμίας Λουίζας Σταυροπούλου, του Νικολάου Τζουγανάτου, του Ντίνου Κονόμου, του Γεωργίου Μοσχόπουλου, αλλά και την ανέκδοτη ακόμη σχετική διδακτορική διατριβή της Αγγελικής Γιαννάτου.
ΑΒΕΡΩΦ 