Αγία Ειρήνη η Μεγαλομάρτυς (5 Μαΐου)

.

Λάμπρου Κ. Σκόντζου Θεολόγου – Καθηγητού

Στη χορεία των Μεγαλομαρτύρων ανήκουν και οι γυναίκες Μεγαλομάρτυρες, οι οποίες συναγωνίστηκαν επάξια σε ηρωισμό και ομολογιακό φρόνιμα τους άνδρες Μεγαλομάρτυρες. Μια από τις πλέον ένδοξες γυναίκες Μεγαλομάρτυρες είναι και η αγία Ειρήνη.

Έζησε τον 4ο αιώνα. Καταγόταν από την πόλη Μαγεδών της Περσίας. Ο πατέρας της ονομαζόταν Λικίνιος, έπαρχος της περιοχής και η μητέρα της Λικινία. Ανήκαν στην ειδωλολατρική (πυρολατρική) θρησκεία του Ζωροαστρισμού. Απέκτησαν μια όμορφη και χαριτωμένη κόρη, την οποία ονόμασαν Πηνελόπη. Από μικρή έδειχνε ασυνήθιστη ευστροφία και ήταν στολισμένη με χαρίσματα. Οι πλούσιοι γονείς της φρόντισαν να της παράσχουν όλα τα εφόδια για να γίνει ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Προσέλαβαν έναν σοφό δάσκαλο, τον Απελλιανό, στον οποίο ανέθεσαν την ανατροφή της, διδάσκοντάς της την κατά κόσμο σοφία.

Συχνά η οικογένειά της διέμενε σε πολυτελή εξοχικό πύργο. Την ακολουθούσε και ο δάσκαλός της, ο οποίος δίδασκε στην μικρή στους μεγάλους και πανέμορφους κήπους, κάτω από τα σκιερά δένδρα και τα μυρωδάτα άνθη. Τα έπιπλα της έπαυλης ήταν χρυσαφένια, ενώ πολυπληθείς δούλοι τους προσέφεραν τις υπηρεσίες τους.

Μια από τις πολλές δούλες διέφερε από τις άλλες. Ήταν υπάκουη, πρόθυμη και ευγενική και γι’ αυτό αγαπητή στους άρχοντες της έπαυλης. Γι’ αυτό της ανέθεσαν να υπηρετεί την μικρή Πηνελόπη. Ήταν κρυφή Χριστιανή. Η ευγενής κόρη αρέσκονταν να κάνει μακρές συζητήσεις μαζί της και προσπαθούσε να εξηγήσει την αιτία της διαφοράς της από τις άλλες δούλες.

Η δολοφονία της φιλοσόφου Υπατίας.

Οι αρχαιολάτρες κατηγορούν την Εκκλησία μας γι’ αυτό. Έχουν δίκιο;

Πρωτοπρεσβύτερος, Γεώργιος Μεταλληνός.
Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ευχαριστώ πολύ πάτερ Παναγιώτη, σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί αδελφοί.
Ευχαριστώ που για μιά ακόμη φορά βρίσκομαι σε αυτόν τον ναό και τιμώ τη διακονία που γίνεται σε αυτόν τον χώρο από τους σεβαστούς συν-αδελφούς εν Χριστώ και ευχαριστώ επίσης γιατί μου ζητήσατε να μιλήσω για ένα θέμα σημαντικότατο.

Λέγω σημαντικότατο γιατί όπως θα δούμε και στη συνέχεια, γίνεται χρήση, με την επιστημονική σημασία του όρου, γίνεται χρήση και αυτού του θέματος σε έναν αδιέξοδο αγώνα αντιπαράθεσης. Μάλλον, μιας διαρκούς επίθεσης των νεο ειδωλολατρών ή νεο παγανιστών -και όποιος θέλει επ’ αυτού να δώσω απάντηση τι σημαίνει, το κάνουμε μετά στη συζήτηση- για να κατηγορηθεί, όπως θα δούμε και από τα ιστορικά κείμενα, η Ορθοδοξία και μάλιστα μεγάλες μορφές της Πίστεως και Παραδόσεώς μας.

Δύο λόγια ιστορικά, βιογραφικά.
Η φιλόσοφος Υπατία κατ’ άλλους γεννήθηκε το 355 και κατ’ άλλους το 370. Αυτό, έχει μεγάλη σημασία διότι προσδιορίζεται έτσι η ηλικία της όταν το 415 έγινε η φριχτή πράγματι δολοφονία της· αν ήταν νεότερη, διότι ακόμη και η ηλικία και η ομορφιά της εντάχθηκαν μέσα σ’ αυτήν την εκστρατεία μειώσεως και κατασυκοφαντήσεως μεγάλων μορφών της Εκκλησίας.

Εορτή της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης (25 Νοεμβρίου)

.

Επιμέλεια: π. Παναγιώτης Θεοδώρου, Θεολόγος

.

Ο Βίος της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης

Η Αγία Αικατερίνη η Πάνσοφος (προηγουμένως ονομαζόταν Δωροθέα) καταγόταν από την Αλεξάνδρεια και έζησε στα τέλη του 3ου και στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. Εξ απαλών ονύχων διακρινόταν για την ευσέβειά της, αλλά και για την ευφυΐα της. Στα εκκλησιαστικά βιβλία η Αικατερίνη καλείται «πάνσοφος». Είχε σπουδάσει και μάθει πολλές Επιστήμες της εποχής εκείνης.

Στην ηλικία των δέκα οκτώ ετών η Αικατερίνη ήταν ήδη μορφωμένη Θεολογικά, κατείχε τις επιστήμες της φιλολογίας, της φιλοσοφίας, της ρητορικής, της μουσικής, των μαθηματικών, της αστρονομίας και της ιατρικής.

Η επιστημονική αυτή κατάρτισή της, αλλά και η αξεπέραστη φυσική ομορφιά της, την κατέστησαν περιζήτητη νύφη, όμως η ίδια προτίμησε τον Νυμφίο Χριστό. Έτσι βαπτίσθηκε Χριστιανή και έλαβε το όνομα Αικατερίνη.

Ανέκαθεν η Αγία δεν δίσταζε να ομολογεί πίστη στην Θεότητα του Ιησού Χριστού. Το τρομακτικό κλίμα των διωγμών του Μαξιμίνου δεν την πτοούσε. Ωστόσο, η ομολογία της, ήταν επόμενο να προκαλέσει την οργή του Αυτοκράτορα, ο οποίος στην αρχή επιχείρησε να της αποσπάσει άρνηση πίστεως.

Αγία Αικατερίνη η Μεγαλομάρτυς (25 Νοεμβρίου)

Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου

.

“ΜΑΧΑΙΡΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ”: Η Αγία Μεγαλομάρτυς Αικατερίνη έζησε επί εποχής Μαξιμίνου,άρχοντα της Αιγύπτου, και ήταν κόρη του αριστοκράτη Κώνστα. Έτυχε μεγάλης μόρφωσης και ήταν κάτοχος της ελληνικής φιλολογίας.

Σπούδασε φιλοσοφία, ρητορική και πολλές ξένες γλώσσες της εποχής της. Νεαρή ακόμη ελκύστηκε από την χριστιανική διδασκαλία την οποία μελέτησε και αφού ασπάσθηκε τον Χριστιανισμό, εργάσθηκε δραστήρια για την διάδοσή του, επιτυγχάνοντας πολλά χάριν της ρητορικής της δεινότητας και των πολλών γνώσεών της. Την Αικατερίνη, όμως, εκτός της σοφίας και των αρετών της, την διέκρινε και το σπάνιο κάλλος της μορφής της.

Στην ηλικία των 18 ετών επισκέφτηκε τον Ρωμαίο αυτοκράτορα, που ήταν πιθανόν ο Μαξιμίνος Β΄ή ο Μαξέντιος, και προσπάθησε να τον πείσει να παύσει τους διωγμούς που διεξήγε κατά των Χριστιανών, πετυχαίνοντας μάλιστα να μεταστρέψει στον Χριστιανισμό την γυναίκα του αυτοκράτορα.

Σύμφωνα με την παράδοση όταν πληροφορήθηκε ο Αυτοκράτορας όσα διαδίδονταν περί των ιδεών της και του τρόπου της ζωής της Αγίας, ανέθεσε σε πενήντα περίφημους ρήτορες, συζητώντας μαζί της, να της αποδείξουν το αβάσιμο των ιδεών της. Αποτέλεσμα όμως υπήρξε το αντίθετο.

Η Αικατερίνη με την κομψότητα του λόγου της και των επιχειρημάτων της «εφίμωσε λαμπρώς τους κομψούς των ασεβών, του πνεύματος την μαχαίραν». Ακόμη με τα σοφά της επιχειρήματα, κατάφερε να τους προσηλυτίσει στο Χριστιανισμό. Όταν ο Αυτοκράτορας έμαθε το αποτέλεσμα οργίσθηκε και διέταξε την θανατική καταδίκη όλων στη πυρά, ενώ για την Αικατερίνη διάταξε μαρτύρια μέχρι θανάτου.

Ο Γέροντας Παΐσιος για την Παιδεία και τον δάσκαλο

Δημήτρης Νατσιός Δάσκαλος Κιλκίς- Θεολόγος

.

Εν πρώτοις μία φράση που ειπώθηκε από τον ιστορικό και λογοτέχνη των Αθηνών, τον σπουδαίο Δημ. Καμπούρογλου: «Όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλην του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω».

Είναι βέβαιο ότι ο σοφός αθηναιογράφος, όπως ονομάστηκε, εννοούσε την παράδοσή μας, που δεν είναι κάτι το νεκρό, αλλά η ζωντανή φωνή των κεκοιμημένων.

Μόνο οι νεκροί λαοί έχουν παράδοση νεκρή. «Εμείς θα γινόταν να ζήσουμε χωρίς τους νεκρούς;» αναρωτιέται ο ποιητής.
Υπακούοντας, λοιπόν, στην προτροπή του συγγραφέα, θα στρέψουμε το βλέμμα μας πίσω, για να δούμε, εν συντομία, και να καμαρώσουμε τον δάσκαλό, όπως μας τον προβάλλει η έξοχη παράδοσή μας. Και θα κλείσουμε με τα λόγια, του αγίου Γέροντα Παϊσίου.

Κατ’ αρχάς, τι σημαίνει η λέξη δάσκαλος; «αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις».

Η λέξη δάσκαλος, σύμφωνα με μία ετυμολογική ερμηνεία, πολύ όμορφη, γι’ αυτό ίσως να είναι και παρετυμολογία, προέρχεται από το αρχαίο ρήμα, συνηρημμένο, δάω-ώ, που σημαίνει φωτίζω. (Από δω η δάδα, το δαδί). Με ενεστωτικό διπλασιασμό γίνεται δαδάσκω και διδάσκω.