άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
.
Στα 1954, το Ινστιτούτο Ακαδημίας Ειστημών της ΕΣΣΔ, κυκλοφόρησε στην Ελλάδα, από τις εκδόσεις «Ο σύγχρονος», μια σημαντική έρευνα του σοβιετικού καθηγητή Αβραάμ Ράνοβιτς, με θέμα: «Ο Ελληνισμός και ο ιστορικός του ρόλος».
Στον πρόλογο αυτού του έργου διαβάζουμε και τα εξής για τον σοβιετικό ερευνητή και επιστήμονα: «Κατέχοντας θαυμάσια τη λατινική, την ελληνική, την αρχαία εβραϊκή και εφτά σύγχρονες γλώσσες, αριστοτέχνης στην ανάλυση των κειμένων, των επιγραφών και των παπύρων… είχε όλα τα εφόδια για να αναλύσει τις περίπλοκες πηγές της ελληνιστικής εποχής και να δει κριτικά ό,τι έδωσε η αστική ιστορική επιστήμη… Στη μελέτη της ιστορίας του αρχαίου κόσμου αφιέρωσε σχεδόν ολόκληρη τη ζωή του…» (σελ. 5).
Μ’ αυτό το τεράστιο επιστημονικό και γνωστικό φορτίο, ο σοβιετικός ερευνητής, που πέθανε προ της εκδόσεως του έργου του, έγραφε και τα εξής στη Σοβιετική Ακαδημία: «Θέλω να ελπίζω ότι τα συμπεράσματά μου βασικά είναι σωστά και ότι η εργασία μου, αν και είναι μικρή, θα προωθήσει πάντως την αληθινή επιστήμη…» (σελ. 6).
Σεμνός και λιτός και ουσιαστικός ο ογκόλιθος της επιστήμης χαρακτηρίζει το έργο του «μικρό» ενώ καλύπτει 340 πυκνογραμμένες σελίδες. Για τους ανιστόρητους παρλαπίπες του αντιρατσισμού – τον οποίο πιπιλίζουν αγνοώντας την έννοιά του – μεταφέρω τούτες τις αράδες, που αποτελούν προϊόν πολύμοχθης έρευνας: «Το ελληνικό θέατρο, οι αγώνες, οι γιορτές, η ελληνική τέχνη έμπασαν το στοιχείο της ζωντάνιας και της χαράς στην πένθημη ιδεολογία της Ανατολής, οι φωτεινές μορφές της Ελληνικής πλαστικής και αρχιτεκτονικής απάλυναν τα σκληρά χαρακτηριστικά της ανατολικής τέχνης. Η ανθρώπινη προσωπικότητα οι σκέψεις της, τα αισθήματα, τα ενδιαφέροντα, τα αιτήματα της αποχτούν δικαίωμα στη ζωή. Από ορισμένη άποψη η αλλαγή μας θυμίζει την εποχή της Αναγέννησης».
ΑΒΕΡΩΦ 