«Περιμένοντας τον Παπάγο».Ένας γνωστός Ταξίαρχος,ανατρέχει στο παρελθόν για να εξηγήσει το παρόν

του Στάθη Νελλόπουλου

Με τη λήξη του Β΄ΠΠ, οι ΗΠΑ, ως η αδιαμφισβήτητη νικήτρια δύναμη, θα επιβληθεί ως η νέα ηγεμονική δύναμη του «ελεύθερου» κόσμου, στη βάση του Δόγματος Τρούμαν  στο «στημένο» κομμουνιστικό φόβητρο  («σκιάχτρο») της ΕΣΣΔ,. που θα λειτουργήσει σαν « άκμονας» στη βαρειά τώρα καπιταλιστική «σφύρα», για  την ούτως πως,  «δημοκρατική» σφυρηλάτηση του «ελεύθερου»  κόσμου !

Πριν καλά-καλά κατακαθίσει ο «κουρνιαχτός» του  πολέμου,  θα ιδρύονται, υπό την «αιγίδα» της νέας υπερδύναμης,. στην έδρα της, οι αναγκαίοι  διεθνείς οργανισμοί, ΟΗΕ, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα και στη συνέχεια ο  Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και ταυτόχρονα θα ανασυγκροτούνται οι  αμερικανικοί κολοσσοί εμποροβιομηχανικής ισχύος(πολυεθνικές), για τον αποτελεσματικό  έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας, στηρίζοντας αποτελεσματικά,  το  γενικό «πρόγραμμα»  παγκοσμιοποίησης, που αναλάμβανε να πραγματοποιήσει  !

Το  μείζον πρόβλημα που ανέκυπτε όμως,. απ’ την αρχή και στη διάρκεια του Β΄ΠΠ, ήταν η«απεμπλοκή» της Βρετανίας από την προπολεμική της ηγεμονία. και σε αδυναμία «συνεννόησης»,  η βίαιη  «αποβολή» της απ’ τα όπου γης «κάστρα» της ! Και αυτό  συνεπάγονταν μια σκληρή  «διαδικασία» διαδοχής, κοντολογίς ένα «αφανή πόλεμο», με ανηλεείς «μάχες», μεταξύ Μ. Βρετανίας και  ΗΠΑ και συνακόλουθα μεταξύ  των «εκπροσώπων» τους στα «κάστρα» αυτά !

«Το πραξικόπημα της …πιζάμας» – Τα γεγονότα μετά από την Κύπρο (τελευταίο)

Το τελευταίο μέρος της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας μαρτυρίας του Γ. Παπαγιάννη. Μιας μαρτυρίας που ο υιός του αποδέσμευσε και εμπιστεύθηκε στον Αντώνη Κακαρά,μετά από τον θάνατο του πατέρα του.

Διαβάστε τα προηγούμενα μέρη της συγκλονιστικής αφήγησης

(πρώτο μέρος) (δεύτερο μέρος ) (τρίτο μέρος)(τέταρτο μέρος)

(πέμπτο μέρος) (έκτο μέρος) (έβδομο μέρος) (όγδοο μέρος)

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Στο διάστημα αυτό ξεκουράστηκα πραγματικά, βοήθησα την Λίλυ να οργανώσουμε την ζωή μας στα Πατήσια, και εκτελώνισα το αυτοκίνητό μου και του έβαλα Ελληνικές πινακίδες. Στις 25 Αυγούστου που έληξε η άδειά μου παρουσιάστηκα στο ΓΕΝ, πιστεύοντας ότι θα έπαιρνα φύλλο πορείας για το ΣΦΕΝΔΟΝΗ. Μου είπαν ότι με εντολή του Υπουργού, είχαν ακυρωθεί οι προηγούμενες τοποθετήσεις, και ότι θα ‘έβγαιναν’ καινούργιες.

Γύρισα σπίτι απογοητευμένος. Ξαναπήγα στο ΓΕΝ στις 27 του μηνός, αφού με είχαν ειδοποιήσει ότι είχαν υπογραφεί οι νέες τοποθετήσεις. Αντί να με τοποθετήσουν κυβερνήτη αντιτορπιλλικού, ο Αβέρωφ με τοποθετούσε στο γραφείο συνδέσμων του ΝΑΤΟ στο ΓΕΕΘΑ. Μία θέσις τελείως ‘νεκρή’ διότι ήδη από τριημέρου η Ελλάς είχε αποχωρήσει από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Έμπαινα δηλαδή στο ‘ψυγείο’.

«Έχουμε πόλεμο δεν θέλουμε τζιτζιφιόγκους» – Αξιωματικός απαντά σε σήμα Αβέρωφ το 1974 (μέρος Η’)

Το προτελευταίο κομμάτι της συγκλονιστικής αφήγησης του ναυτικού διοικητή στην Κύπρο κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής το 1974. Η εγκατάλειψη από την Αθήνα περιγράφεται σ΄ αυτό το κείμενο με μελανά χρώματα.

.

Διαβάστε τα προηγούμενα μέρη της αφήγησης Παπαγιάννη 

(πρώτο μέρος) (δεύτερο μέρος ) (τρίτο μέρος)(τέταρτο μέρος)

(πέμπτο μέρος)  (έκτο μέρος)  (έβδομο μέρος)(

 

Κυλούσαν έτσι οι ημέρες, με τους Τούρκους να επεκτείνουν σιγά-σιγά το προγεφύρωμα τους όχι όμως σε μεγάλο βαθμό, διότι εμείς μη έχοντας τίποτα άλλο, και επειδή δεν μας επιτρέπετο να εμπλακούμε σε μάχη, βάλαμε το τάγμα μηχανικού της Ε.Φ. και τοποθέτησε νάρκες γύρω από το προγεφύρωμα, που απεδείχθησαν αρκετά αποτελεσματικές, όταν επιχειρήθει νέα επέκτασις του προγεφυρώματος. Έστειλα ενισχύσεις στο ραντάρ του Κορμακίτη που ήταν δυτικά της Κυρήνειας (20 ναύτες ) για την άμυνα του χώρου, διότι οι Τούρκοι επεκτείνοντο προς εκείνη την κατεύθυνση, και έδωσα εντολή στον αρχικελευστή Πεταλά που ήταν στο ραντάρ να είναι σε συνεχή συναγερμό ώστε να αποκρούσουν τυχόν επίθεση των Τούρκων, από ξηράς, και σε περίπτωση που η αντίστασίς των δεν θα είναι επιτυχής, να ανατινάξουν με εκρηκτικά τις εγκαταστάσεις και το ραντάρ και να κινηθούν προς την Λευκωσία. Χαρακτηριστικά του ετόνισα ότι σε καμμία περίπτωση, δεν θα εγκαταλήψουν το ραντάρ αμαχιτί, δεν θα παραδωθούν, και δεν θα πιαστούν αιχμάλωτοι.

Το πραξικόπημα κατά Μακάριου γραμμένο από έναν πρωταγωνιστή(μέρος Δ’)

 Αφήγηση του πραξικοπήματος κατά του Μακάριου από έναν άνθρωπο που πρωταγωνίστησε σ΄ αυτό. Ο Ναυτικός Διοικητής της Κύπρου Γ. Παπαγιάννης γράφει στο τρίτο μέρος της αφήγησής του.

Διαβάστε τα προηγούμενα μέρη του κειμένου:

(πρώτο μέρος‘)   ., . (δεύτερο μέρος ) …. (τρίτο μέρος )

Την Κυριακή όλοι σχεδόν οι αξιωματικοί της Ε.Φ. με τις οικογένειές μας βρεθήκαμε στις θερινές εγκαταστάσεις των αξιωματικών της Ε.Φ. στην Αμμόχωστο, κάνοντας μπάνιο στην Θάλασσα, και διασκεδάζοντας, όπως γινόταν συνήθως όλες τις Κυριακές του καλοκαιριού, ώστε να μη κινήσουμε καμία υποψία ότι κάτι έκτακτο θα συνέβαινε.

Το ΓΕΕΦ είχε μεριμνήσει όπως με την έναρξη της επιχειρήσεως επιτάξει το ξενοδοχείο ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ στην Λευκωσία και μεταφέρει συνοδεία ενόπλων όλες τις οικογένειες των Ελλάδιτών αξιωματικών εκεί όπου θα παρέμεναν υπό την προστασία μίας διμοιρίας εθνοφρουρών, για αποφυγή αντιποίνων εκ μέρους των εφεδρικών. Είχαμε εγκαίρως δώσει τις διευθύνσεις μας και είχε καθωρισθεί ο τρόπος περισυλλογής των οικογενειών. Εγώ επειδή διέμενα σε απομεμακρυσμένη περιοχή της Λευκωσίας είχα δώσει την διεύθυνση του σπιτιού του Παπαργύρη που έμενε στο κέντρο της Λευκωσίας.

Μειονότητες και Μη-οντότητες: Η κατασκευή μειονοτήτων καί η διαστρέβλωση της Ιστορίας μας

Φωτογραφία από:phonart.eu

Κωνσταντίνου Ι. Χολέβα Πολιτικού Επιστήμονος

 Ο Μισέλ Παγιαρές, Γάλλος δημοσιογράφος, έζησε στην τουρκοκρατούμενη τότε Μακεδονία τα ταραγμένα χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα, έμαθε και είδε πολλά (1903-1907). Αυτές τις εντυπώσεις και εμπειρίες του κατέγραψε στο βιβλίο του «Η Μακεδονική θύελλα», το οποίο εκυκλοφορήθη πρώτα στα γαλλικά και πολύ αργότερα στα ελληνικά (εκδόσεις Τροχαλία, Αθήνα 1994). Στις σελίδες 541 και 542 αποκαλύπτει ένα ενδιαφέρον περιστατικό, το οποίο μας βοηθά να καταλάβουμε πως τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων και οι εθνικισμοί των μικροτέρων κρατών οδηγούν πολλές φορές στην κατασκευή ανυπάρκτων εθνικών συνειδήσεων και τεχνητών μειονοτήτων. Γράφει, λοιπόν:

«Ο κ. Μπάουρτσερ, ανταποκριτής των ΤΑΪΜΣ στα Βαλκάνια, υπήρξε ο μεγάλος ποντίφικας της αγγλοβουλγαρικής εκκλησίας… Το 1878 η βρετανική διπλωματία έκρινε ότι η Μακεδονία είναι ελληνική. Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα ο κ. Μπάουρτσερ ανεκάλυπτε ότι είναι βουλγαρική. Μέσα στη βάρκα που μετέφερε τον διακεκριμένο συνάδελφό μου στην Καστοριά, πάνω στα πράσινα νερά της κοιμισμένης λίμνης, βρισκόταν ένας ξύπνιος Μακεδόνας με απότομους τρόπους: ήταν ο βαρκάρης. Ο κ. Μπάουρτσερ τον παρατηρεί με συμπάθεια και έπειτα του λέει:

Οι διαπραγματεύσεις και η τελική συμφωνία της Ζυρίχης μέσα από Τουρκικές πηγές, όπως την σκιαγραφεί ο μεγάλος Έλληνας αναλυτής Νεοκλής Σαρρής

άρθρο που αλίευσε ο Γιώργος από το Ηράκλειο

(Σημ Φιλίστωρος: αφιερωμένο στην μνήμη του σημαντικού Έλληνα επιστήμονα Νεοκλή Σαρρή)

Το 1958 ήταν μια χρονιά κρίσιμη για τις Ελληνο-τουρκικές σχέσεις λόγω της κορύφωσης του αγώνα της ΕΟΚΑ για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, αλλά και τις έντονες αντιδράσεις της Ελληνικής κοινής γνώμης  για την τουρκική διπλωματική επέμβαση στο ζήτημα.

Ο αναβρασμός της κοινής γνώμης στην Ελλάδα ήταν πολύ μεγάλος και λόγω των εκτελέσεων Κύπριων αγωνιστών από τους Άγγλους, ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης ανέβαζαν τους τόνους αντιπαράθεσης στη Βουλή κατά της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Σε μια τέτοια συγκυρία, στις 14 Δεκεμβρίου 1958, ο  Καραμανλής σε λόγο του στο κοινοβούλιο επεσήμανε πως το Κυπριακό είχε μεταβληθεί σε μια εθνική γάγγραινα, ότι τούτο είναι μια Εθνική περιπέτεια και ότι η «Ελλάς σύρεται σε αυτή την περιπέτεια». Άρα η μόνη λύση που απομένει είναι «μια απ΄ ευθείας συνεννόηση με τους Τούρκους».

Χρονικά αυτή είναι μάλλον η στιγμή της εκκίνησης της μυστικής διπλωματίας και των διαβουλεύσεων μεταξύ ανώτατων πολιτικών ιθυνόντων της Ελλάδος και της Τουρκίας που οδήγησαν στην συμφωνία της Ζυρίχης.

«Εμπιστευθείτε με»!

«Πίσω στο χρόνο», έργο του JT από το digitalart.com

«Ότι είπα θα τηρηθεί, οι αρχές του κινήματος μπλα μπλα μπλά, θα τα κάνουμε μπάχαλο στη βουλή, θα δείρουμε γυναίκες (αυτό άρεσε πολύ ε;) η πλουτοκρατία, ο λαός… οι λαοί της Ευρώπης…»!

Αισθάνεται κανείς προσβεβλημένος, ή είμαι μόνο εγώ;

Άνθρωποι υποδεέστεροι, χαμηλής νοημοσύνης, ανήθικοι, εκτός πραγματικότητας, σιτιζόμενοι κληρονομικώ δικαίω και δια βίου από το δημόσιο ταμείο, πουλάνε την πολιτική τους πραμμάτεια, ακριβώς με τον τρόπο που την πουλούσαν όλα αυτά τα χρόνια.

Ηγετίσκοι που θα μας σώσουν μεν, αλλά που αδυνατούν σε αυτή την εποχή της πολιτικής κατρακύλας και του κενού, να επικοινωνήσουν με τον απελπισμένο λαό και να απειλήσουν πολιτικά το διεφθαρμένο πακέτο κομμάτων/ΜΜΕ.

Ακόμα μικρότεροι και περισσότεροι σε αρiθμό ηγετίσκοι, που αφού αρνούνται να συννενοηθούν μεταξύ τους, αποσύρονται από τις εκλογές και ιδρύουν μπακάλικα (με εθελοντές)! Α, και βρίζουν το λαό (πολύ πρωτότυπο, πολιτικά αχτύπητο, αλλά σας έχω νέα: και ο λαός το ίδιο κάνει, βρίζεται μεταξύ του!)

Αντιμετωπιζόμεθα από όλους αυτούς τους ολίγιστους, σαν ηλίθιοι, ανίκανοι να ορθώσουν ανάστημα, διασπασμένοι, κλεισμένοι ο καθένας στο καβούκι του και με τα στόματα ανοικτά, σαν χάνοι που περιμένουν τον κάθε ηγετίσκο να μας σώσει από την καταστροφή, να υποκαταστήσει το λόγο μας, να εκτονώσει για λογαριασμό μας την οργή.

Το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στο θωρηκτό «Αβέρωφ» και το μυστήριο με τα ιερά σκεύη

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.

Εικόνα από:agiasofia.com
Τά θωρηκτά Κιλκίς καί Αβέρωφ στόν Βόσπορο 

   Συμπληρώνονται εφέτος εκατό χρόνια (1911-2011) από την παραλαβή του θωρηκτού «Γεώργιος Αβέρωφ», το οποίο υπήρξε τότε το πιο ισχυρό και σύγχρονο πλοίο στην Ανατολική Μεσόγειο και ιδιαίτερα στο Αιγαίο.

Μεγαλούργησε με πλοίαρχο τον Παύλο Κουντουριώτη στους Βαλκανικούς και τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αποσύρθηκε το 1952, παρέμεινε στον Πόρο μέχρι το 1983 και μετατράπηκε σε πλωτό Μουσείο 1984 και έκτοτε ελλιμενισμένο στο Φάληρο.

Στο πρώτο επισκέψιμο επίπεδο, στο επίπεδο της εισόδου, ο επισκέπτης συναντά και τη μικρή εκκλησία του Αγίου Νικολάου.

Στη ναυαρχίδα επέβαινε και αρχιμανδρίτης, ο οποίος εμψύχωνε στις δύσκολες στιγμές τα πληρώματα που είχαν το δικό τους χώρο θρησκευτικής περισυλλογής. Έχει και ο ναΐσκος αυτός την ιστορία του.

Στον ενθουσιασμό που επικράτησε με την απόκτηση του πλοίου ο αρχιμανδρίτης του στόλου Προκόπιος Καραμάνος έσπευσε να παραγγείλει πολυτελέστατα ιερά σκεύη για το παρεκκλήσι σε αθηναϊκό καλλιτεχνικό χρυσοχοείο. Ωστόσο, η οικονομική δυσπραγία του Υπουργείου των Ναυτικών δεν επέτρεπε την παραλαβή τους και τα σκεύη διατέθηκαν πλέον προς πώληση στο κοινό.