αναδημοσίευση από τον Δούρειο Ίππο
άρθρο του Σάββα Δ. Βλάσση
.
Η 25η επέτειος εφέτος, από την μοιραία ημέρα της κρίσεως των Ιμίων.
Δεν έχει νόημα τόσο, η ανάλυση των πολιτικών διαστάσεων, που εν πολλοίς άπαντες γνωρίζουν στον έναν ή τον άλλο βαθμό. Εάν θέλουμε να τιμήσουμε την μνήμη των πεσόντων μας, των τριών ανδρών του Πολεμικού Ναυτικού, ας προβληματισθούμε για το τι “έφταιξε” και είχαμε το δεινό αποτέλεσμα σε στρατιωτικό επίπεδο. Όχι σε στρατηγικό αλλά σε επιχειρησιακό και στενά τακτικό. Ας προβληματισθούμε για το τι δεν έγινε καλά και το τι δεν μπορούσαμε να κάνουμε σε στρατιωτικό επίπεδο. Και ας προβληματισθούμε για τον βαθμό στον οποίο, 25 έτη μετά, έχουμε καλύψει εκείνες τις ελλείψεις – αδυναμίες. Διαφορετικά, δεν τιμούμε ούτε την μνήμη των νεκρών μας, ούτε τους εαυτούς μας.
Τι απαιτήθηκε εκείνο το βράδυ σε στρατιωτικό επίπεδο; Για την οικονομία του χρόνου και του χώρου, ας εστιάσουμε αυστηρώς στην πολιτική εντολή υπό τύπον ερωτήματος που τέθηκε από την πολιτική ηγεσία προς τον Α/ΓΕΕΘΑ. Κατά την σύγκλιση του ΚΥΣΕΑ το πρωί της 31ης Ιανουαρίου, περί τις 05.15 και αφού έχει γνωσθεί ότι τουρκικό απόσπασμα έχει αποβιβασθεί στην Δυτική Ίμια, ο πρωθυπουργός ρώτησε τον Ναύαρχο Λυμπέρη εάν είναι δυνατή ενέργεια Ειδικών Δυνάμεων στην βραχονησίδα εντός χρόνου 45 λεπτών, πριν τις 06.00 που έχει συμφωνήσει και δεσμευθεί η κυβέρνηση να ανακοινώσει την αποχώρηση των ελληνικών δυνάμεων από την περιοχή, ταυτοχρόνως με αντίστοιχη ανακοίνωση από τουρκικής πλευράς.
Ο Α/ΓΕΕΘΑ έκρινε εντελώς ανεπαρκή τον διαθέσιμο χρόνο και εκτίμησε ότι απαιτούντο 3 ή και περισσότερες ώρες. Ο πρωθυπουργός απέρριψε την ιδέα και ακολούθησαν όσα είναι γνωστά.
Γιατί όμως ο Α/ΓΕΕΘΑ ζήτησε τόσο μεγάλο χρονικό περιθώριο;