«Μάχου υπέρ πίστεως και Πατρίδος» Αλέξανδρος Υψηλάντης, Επαναστατική προκήρυξη 24 Φεβρουαρίου 1821

.

Παναγιώτης Δημητριάδης
Απτχος (Ι) ε.α
Μέλος ΔΣ/ΕΑΑΑ

Η έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας στις 24 Φεβ 1821 από το Αλέξανδρο Υψηλάντη, ήταν αποτέλεσμα μιας δυναμικής που καλλιεργήθηκε αρκετά χρόνια πριν. Ήταν ένας αγώνας που ένωνε όλους τους Έλληνες κάτω από μια σημαία και έναν στόχο Την σημαία της Ελευθερίας για την δημιουργία ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους..

Η επανάσταση στην Αμερική το 1775 καθώς και η Γαλλική Επανάσταση το 1789 ενίσχυσαν την ιδέα της Ελευθερία των Ελλήνων που άρχισαν να προετοιμάζουν σχέδια για την υλοποίηση της Μεγάλης Ιδέας.

Οι μετακινήσεις πληθυσμών, οι αλλαγές συνόρων και η δημιουργία νέων κρατών κατά την περίοδο του Μεγάλου Ναπολέοντα που επεκράτησε από το 1804 – 1815 στην Ευρωπαϊκή σκηνή έδωσε κίνητρα στους Σέρβους την ίδια περίοδο να επιχειρήσουν να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους από του Οθωμανούς χωρίς επιτυχία.

Ο Ρώσο – Τουρκικός πόλεμος 1806 – 1812 , και άλλες επαναστατικές τάσεις και κινήματα στην Ευρώπη και την Οθωμανική Αυτοκρατορία συνέβαλαν καθοριστικά στην δημιουργία της Φιλικής εταιρείας το 1814 στην Οδησσό της Ρωσίας με ιδρυτικά μέλη τον Εμμανουήλ Ξάνθο, τον Νικόλαο Σκουφά και τον Αθανάσιο Τσακάλωφ.

Πέμπτη, 23 Ιανουαρίου 1992: «Μία μαύρη Πέμπτη βαμμένη με …κόκκινο χρώμα».

.

Αθανάσιος Μαλέτσικας
Σγος (ΤΥΜ) ε.α.

Υπάρχουν μαύρες ημέρες; Και βέβαια υπάρχουν. Ή, πιο ακριβέστερα, είθισται μεταφορικά να αποκαλούνται με αυτόν τον χαρακτηρισμό, οι ημέρες που συνέβη κάποιο δυσάρεστο γεγονός. Καθ΄ υπερβολή θα πει κάποιος. Πολλές φορές, ίσως και ναι. Όμως, από τις αποκαλούμενες μαύρες ημέρες, οι πιο θλιβερές είναι αυτές που βάφονται με …κόκκινο χρώμα. Είναι αυτές που δικαίως αποκαλούνται με αυτό τον χαρακτηρισμό, καθότι, οποιοδήποτε άλλο χρώμα, ναι μεν είναι ορατό από τα μάτια, αλλά, όχι από τον εγκέφαλο και την ψυχή.

Ελευσίνα, 112 Πτέρυγα Μάχης, Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 1992, ώρα 13:00, και στην 353 Μοίρα Ναυτικής Συνεργασίας (ΜΝΑΣ), είχε προγραμματιστεί η κοπή της καθιερωμένης Χριστουγεννιάτικης πίτας. Μία μικρή εκδήλωση όπως έχει καθιερωθεί να πραγματοποιείται στους εργασιακούς χώρους της Πολεμικής Αεροπορίας, οι οποίοι χώροι, αποτελούν την δεύτερη μεγάλη οικογένειά μας που συντηρεί την πρώτη, την μικρότερη.

Αλλά, πριν φτάσουμε στην ώρα αυτής της εκδήλωσης, επιτρέψτε μου δύο λόγια για αυτή την άγνωστη στην μη αεροπορική κοινότητα Μοίρα, και στον τύπο του αεροσκάφους με τα οποία αυτή επιχειρούσε. Και λέω άγνωστη στο ευρύ κοινό, διότι, το πεδίο επιχειρήσεων της Μοίρα ήταν κυρίως το Αιγαίο και η Μεσόγειος.

Οι Τέσσερεις Ήρωες Αεροπόροι του Αλμυρού στον Β’ΠΠ

.

άρθρο του Απτχου (Ι)ε.α. Παναγιώτη Δημητριάδη

Το 1940 στο Αλβανικό μέτωπο οι Έλληνες ξεδίπλωσαν χαρακτηριστικά ανδρείας , εκπλήσσοντας όλον τον κόσμο. Έδειξαν την υπεροχή της ελληνικής φυλής όταν τα κράτη της Ευρώπης έπεφταν το ένα πίσω από το άλλο χωρίς αντίσταση στην αγκαλιά της Ναζιστικής Γερμανίας

Οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, Πολεμική Αεροπορία και Στρατός Ξηράς ,κατάφεραν μέσα σε 15 ημέρες να αδρανοποιήσουν την εισβολή των 140 χιλιάδων Ιταλών στρατιωτών στο Αλβανικό μέτωπο και να δημιουργήσουν την πρώτη αποτυχία του Άξονα .

To ΟΧΙ που βροντοφώναξε ο τότε πρωθυπουργός Ι. Μεταξάς ήταν το σύνθημα που ξεσήκωσε τον Ελληνικό λαό απέναντι στην Φασιστική Ιταλία , ήταν το σύνθημα που ένωσε όλους τους Έλληνες για την Ελευθερία. Ένας πόλεμος που ξεκίνησε στις 28 Οκτ 1940 και συνεχίστηκε και μετά την κατάληψη της χώρας από τους Γερμανούς στις 31 Μάιου 1941 στην Αίγυπτο στην Λιβύη και όπου είχαν μεταφερθεί τα μαχητικά αεροσκάφη για να συνεχίζουν τις επιχειρήσεις.

Κατά την διάρκεια του πολέμου 125 αεροπόροι έχασαν την ζωή του εκ των οποίων 30 στο Αλβανικό μέτωπο, 21 σε αερομαχίες και άλλες αποστολές στην ενδοχώρα και 74 αεροπόροι σε επιχειρησιακές αποστολές που εκτελέστηκαν από την Αίγυπτο και την Λιβύη.

Τα γεγονότα πριν από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης

αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της
Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Αεροπορίας
άρθρο του του Ασμχου (Ρ)ε.α. Ιωάννη Κρανιά

.

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ Δραγάσης Παλαιολόγος (8 Φεβρουαρίου 1405 – 29 Μαΐου 1453) ήταν ο τελευταίος βασιλεύων Βυζαντινός αυτοκράτορας, ως μέλος της δυναστείας των Παλαιολόγων. Ο Κωνσταντίνος ανέλαβε τις τύχες της αυτοκρατορίας στις 6 Ιανουαρίου 1449, έχοντας επίγνωση της απελπιστικής πολιτικής και στρατιωτικής κατάστασης που βρισκόταν η αυτοκρατορία. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία μόνο κατ’ όνομα υπήρχε. Μια μακροχρόνια και πολύπλευρη κρίση που είχε αρχίσει πολλούς αιώνες νωρίτερα και είχε φθείρει σταδιακά κάθε δύναμη, είχε εξαντλήσει κάθε ικμάδα του άλλοτε παντοδύναμου βυζαντινού κράτους, ενός κράτους που αποτελούσε τον προμαχώνα της Ευρώπης απέναντι σε κάθε επιδρομέα. Οι συνεχείς αυτές έριδες και αντιδικίες υπέσκαψαν σταδιακά τα θεμέλια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και οδήγησαν στην παρακμή και στη πτώση της. Ήταν περιορισμένη, κυρίως, στην περιοχή γύρω από την Κωνσταντινούπολη και σε κάποιες σκόρπιες περιοχές, όπως το Δεσποτάτο του Μυστρά.. Τα διάφορα δυσάρεστα γεγονότα και οι αιτίες που οδήγησαν στην ένδοξη αυτοκρατορία να γίνει φάντασμα του ένδοξου παρελθόντος ήσαν:

• Η ήττα του Διογένη Ρωμανού στο Ματζικέρτ το 1071. Ο αυτοκράτορας Ρωμανός Δ’ Διογένης ηττήθηκε, αιχμαλωτίστηκε και απελευθερώθηκε μετά την καταβολή λύτρων, ενώ η Βυζαντινή αυτοκρατορία υποχρεώθηκε στην καταβολή ετήσιου φόρου και την παραχώρηση μερικών φρουρίων στους Σελτζούκους. Αποτέλεσμα της πανωλεθρίας αυτής ήταν κυρίως, η εσωτερική πολιτική παράλυση που ακολούθησε η οποία σηματοδότησε επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις μέσα στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία. και επέτρεψε τη μόνιμη εγκατάσταση των Σελτζούκων στη Μικρά Ασία.
• Οι εσωτερικές αυτές έριδες οδηγούσαν τις αντιμαχόμενες παρατάξεις στην πρόσληψη μισθοφόρων Τούρκων. Το 1081, δέκα μόλις χρόνια μετά την Μάχη του Ματζικέρτ, ο Σουλειμάν, ίδρυσε στη Νίκαια το κράτος των Σελτζούκων και ως μισθοφόρος πρόσφερε τις υπηρεσίες του επί σειρά ετών στις αντιμαχόμενες παρατάξεις με την συμφωνία όμως να κρατάει ως δικά του τα μισά από τα εδάφη που θα αφαιρούσαν από τον «εχθρό».
• Η απώλεια των πλούσιων αγροτικών επαρχιών της Μικράς Ασίας, ως επακόλουθο της ραγδαίας προελάσεως των Σελτζούκων.
• Οι επιδρομές των Νορμανδών κατά τη διάρκεια του 12ου αιώνα. Σε από τις οποίες (του έτους 1147) έγινε η μεταφορά των βιομηχανιών μετάξης των Θηβών και της Κορίνθου στη Σικελία.
• Η ανασύσταση του βουλγαρικού κράτους, κατά τη βασιλεία του Ισαακίου Αγγέλου, είχε ως συνέπεια την απώλεια των παραδουνάβιων επαρχιών που επί μακρόν αντιστάθμιζαν την απώλεια τόσο πολλών ασιατικών εδαφών.
• Οι πρώτες τρεις σταυροφορίες, οι οποίες, πέραν άλλων δυσάρεστων συνεπειών, επέφεραν τη μεταφορά του συριακού εμπορίου και γενικά όλου του εμπορίου από την Κωνσταντινούπολη στην Ιταλία. Η Κωνσταντινούπολη έπαψε να είναι το μεγάλο εμπορικό κέντρο μεταξύ ανατολής και δύσης.
• Η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους και ο διαμελισμός της αυτοκρατορίας επισφράγισαν τη μακρά σειρά των ατυχιών.
• Οι θρησκευτικές έριδες.. (Η ύπαρξη «Ενωτικών» και «Ανθενωτικών» δίχαζε τους Βυζαντινούς. Οι Ενωτικοί που εξέφραζαν την πολιτική του αυτοκράτορα στην προσπάθειά τους να σωθεί η αυτοκρατορία, έστρεψαν το ενδιαφέρον τους στη Δύση. Το τυφλό μίσος των Ανθενωτικών εναντίον των Δυτικών, που κρατούσε τις ρίζες του από την εποχή των Σταυροφοριών, τους θόλωνε την κρίση.).

Ο νέος σουλτάνος Μωάμεθ Β’ ο Πορθητής είχε βάλει σκοπό της ζωής του την κατάληψη της Πόλης και περιέσφιγγε όλο και περισσότερο τον κλοιό γύρω από τη Βασιλεύουσα. Έτσι, στις 15 Απριλίου 1453 άρχισε η τρίτη πολιορκία της Κωνσταντινούπολης. Τα κρατικά ταμεία της Πόλης ήσαν άδεια. Ο αυτοκράτορας χρειαζόταν χρήματα για την επισκευή των τειχών, για πυρομαχικά και για τρόφιμα. Αναγκαστικά ζήτησε από τους πλουσίους της πόλης να συνεισφέρουν για την σωτηρία της χώρας.