Χαλαρά, να μην μπούμε στη ρητορική της έντασης….

.

Χαλαρά, να μην μπούμε στη ρητορική της έντασης. Όπως τότε που ξεκινούσε η περιπέτεια της Δημοκρατίας μας

Ευτυχώς, δηλαδή, που έμεινε στη Λευκωσία ο Πρόδρομος Προδρόμου να χειρίζεται τα πράματα, αλλιώς η κυβέρνηση του βουνού θα ήταν ως τελούσα εντελώς εν υπνώσει. Χαλαρά. Οι Τούρκοι στήνουν σενάρια, στήνουν φυλάκια και προελαύνουν, αλλά εμάς οι διακοπές μας είναι ιερές.

«Επίτηδες δεν μπαίνουμε στη λογική της ρητορικής της έντασης, την οποία φαίνεται να επιλέγει η Τουρκία», έλεγε προχτές ο κ. Προδρόμου. Σωστά. Γιατί να μπούμε στη λογική της έντασης και να της δώσουμε υπόσταση; Ένταση οι Τούρκοι, χαλαρά εμείς. Ίσως να νομίζουμε κιόλας πως αν δεν μπούμε στη λογική της έντασης δεν θα υπάρχει ένταση.

Ήταν προχτές Παρασκευή και η επέτειος ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας για να μας θυμίσει από πού ξεκίνησε η… χαλαρότητα. 16 Αυγούστου ανακηρύχθηκε το κράτος, αλλά το γιορτάζουμε 1η Οκτωβρίου. Ε, μα είναι μήνας ο Αύγουστος να οργανώνεις εορτασμούς με παρελάσεις και πανηγύρια; Τον Αύγουστο των διακοπών; Άσε να βάλουμε μια βολική ημερομηνία και δεν πειράζει αν δεν είναι η σωστή. Χαλαρά όλα.

Πόσο ψέμα και διαστρέβλωση μπορεί να χωρέσει στην ιστορία της σκοτεινής δεκαετίας του 60

.

Κώστας Καραΐσκος

Καθώς η συριζοκυβέρνηση στήνει βήμα βήμα κυπριακό σκηνικό στη Θράκη, ας θυμηθούμε μερικές ξεχασμένες αλήθειες.

Άριστος Μιχαηλίδης

Η Ζυρίχη υπογράφτηκε 11 Φεβρουαρίου 1959. Το τουρκικό πλοιάριο Ντενίζ πιάστηκε να κουβαλά όπλα από την Τουρκία 18 Οκτωβρίου 1959. Δηλαδή, οκτώ μήνες μετά από την υπογραφή της συμφωνίας. Την ώρα που στήναμε κοινό κράτος οι Τουρκοκύπριοι εξοπλίζονταν και εκπαιδεύονταν από Τούρκους στρατιωτικούς, που ήρθαν στα τ/κ χωριά ως δάσκαλοι. Από τον Μάρτιο του 1961 οι Τουρκοκύπριοι βουλευτές αρνούνταν να ψηφίσουν τον «Περί Φόρων και Τελών Νόμων» και το κράτος κινδύνευε να παραλύσει.

«Η πολιτική την οποίαν ηκολούθησαν τα τουρκικά μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων ήτο ευθυγραμμισμένη με την πολιτικήν της Τουρκίας», έλεγε ο Ραούφ Ντενκτάς στην «Τουρκική Κοινοτική Συνέλευση» αναδεικνύοντας το οργανωμένο σχέδιο ανωμαλίας. Την ώρα που στήναμε κοινό κράτος, η τουρκοκυπριακή ηγεσία κατακρατούσε και εκμεταλλευόταν τη δημοτική περιουσία, που είχε αρπάξει κατά τις δικοινοτικές ταραχές του 1958, και μάζευε παράνομα φόρους από τους Τουρκοκύπριους.

Παράλληλα, δολοφονούνταν από την ΤΜΤ και κατατρομοκρατούνταν όσοι Τ/κ μιλούσαν για συμβίωση (οι εκδότες της «Τζιουμχουριέτ», Αϊχάν Χικμέτ και Αχμέτ Γκιουράν, δολοφονήθηκαν στις 23 Απριλίου 1962, δηλαδή πριν από τις συγκρούσεις του 1963). Όταν Μακάριος και Κουτσιούκ προσπαθούσαν (με επιτροπές που όρισαν) να βρουν άκρη στη βρετανική ασάφεια περί χωριστών δήμων, στην Πάφο, οι Τ/κ άρχισαν να κτίζουν τείχος, για να χωρίσουν τη δημοτική περιοχή, την οποία παράνομα επέλεξαν και χάρισαν στους εαυτούς τους.

Τελικά, υπάρχει κοινό όραμα ή μας έμεινε ο εφιάλτης;

Γράφει ο Άριστος Μιχαηλίδης

Τον Φεβρουάριο του 2014, σχολιάζαμε σε αυτή τη στήλη με μια σειρά άρθρων τη συμφωνία Αναστασιάδη – Έρογλου, που θα αποτελούσε τη βάση των διαπραγματεύσεων αλλά και τη βάση της επιδιωκόμενης λύσης, όπως την επέβαλε ένα πέρασμα από τη Λευκωσία της Αμερικανίδας υφυπουργού Βικτώρια Νούλαντ. Επικρίναμε μάλιστα τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, διότι αναίρεσε όσα έλεγε ο ίδιος προηγουμένως, ανάμεσα σε αυτά και το ότι «δεν πρόκειται να μπω σε διάλογο γνωρίζοντας ότι οι προϋποθέσεις που θέτει η άλλη πλευρά δεν είναι η κατάληξη σε μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, με πολιτική ισότητα», ώστε μετέπειτα «να οδηγηθώ σε συνομοσπονδία» (10/11/2013).

Όταν στις 6/2/2014 επισημαίναμε τις διχοτομικές και συνομοσπονδιακές πρόνοιες της συμφωνίας (όχι μόνο εμείς, μα και πολλοί άλλοι, που καθυβρίζονταν ως λυσοφοβικοί) γράφαμε: «Ας μας πουν οι διεθνείς μεσολαβητές και οι ακόλουθοί τους στην Κύπρο μια υφιστάμενη ομοσπονδία που έχει και εσωτερική ιθαγένεια. Κι ας μας εξηγήσουν με ποιο τρόπο διασφαλίζουν την επανένωση της Κύπρου και του λαού όλες αυτές οι πρόνοιες». Χρειάστηκε να περάσουν τρία χρόνια για να ακούσουμε τον Πρόεδρο Αναστασιάδη να απευθύνει την ίδια ερώτηση προς τον Μουσταφά Ακιντζί: «Να μου βρει ένα παράδειγμα ομοσπονδίας όπου γίνονται αποδεκτά τα όσα αξιώνει για την κοινότητά του. Και αν υπάρχει έστω και ένα κράτος, ομόσπονδο κράτος, που να προνοεί ανάλογες αξιώσεις, είμαι έτοιμος να αποδεχθώ την όποια λύση» έλεγε στις 24/4/2017.