.
Βαγγέλης Χωραφάς & Πολυχρόνης Ναλμπάντης
Η κυβέρνηση κάθε κράτους έχει την ευθύνη για την ακεραιότητά του, ενώ ταυτόχρονα μεριμνά, σχεδιάζει, υιοθετεί την υψηλή στρατηγική για την άμυνα και την ασφάλειά του και παράλληλα καθορίζει τους εθνικούς αντικειμενικούς σκοπούς, η επίτευξη των οποίων θεωρείται ότι εξυπηρετεί τα εθνικά του συμφέροντα. Το εθνικό συμφέρον και οι εθνικοί αντικειμενικοί σκοποί (πολιτικοί, ασφάλειας – άμυνας, οικονομικοί, κοινωνικοί, τεχνολογικοί) αποτελούν τη βάση για τη διαμόρφωση της εθνικής πολιτικής, προσδιορίζοντας το πλαίσιο των σχέσεων και ενεργειών, τόσο για τα εσωτερικά προβλήματα, όσο και για τις διεθνείς σχέσεις, καθώς και τον γενικό προσανατολισμό της χώρας.
Για την Ελλάδα, αυτός ο γενικός προσανατολισμός καθορίζεται από την εσωτερική της ισχύ, καθώς και από την συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Η συμμετοχή αυτή με τη σειρά της, επηρεάζεται από τις δομικές αδυναμίες και παθογένειες αυτών των διεθνών θεσμών, καθώς και από τα συμφέροντα των κρατών-μελών που τους απαρτίζουν.
Διαπιστώθηκε πρόσφατα στις Βρυξέλες, κατά τη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκός Ένωσης (ΕΕ) για το Ταμείο Ανάκαμψης και τον επταετή προϋπολογισμό της ΕΕ, έντονη διαφωνία μεταξύ των κρατών-μελών και σημαντική δυσκολία στη λήψη απόφασης, παρά τις μαραθώνιες ολονύχτιες διαπραγματεύσεις. Πρόκειται για ένα φαινόμενο τόσο συνηθισμένο που η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία το καταγράφει ως συνήθη ευρωπαϊκή πρακτική.
ΑΒΕΡΩΦ 