Του Επιφανίου Στόκου, θεολόγου.
Τα κοσμικά θεσμικά συλλογικά όργανα, όταν διαπνέονται από πνεύμα Ελευθερίας και Δημοκρατίας, τότε και μόνον τότε, εκφράζουν το αληθές. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τα Εκκλησιαστικά συλλογικά όργανα. Οι Εκκλησιαστικές Σύνοδοι όταν εκφράζουν την Ορθοδοξία σε βάθος χρόνου, δηλαδή την διαχρονικότητα της << άπαξ παραδοθείσης>> Αληθείας και σε πλάτος καθολικότητας και αποδοχής από ολόκληρη την Εκκλησία, δια της φωτίσεως του Αγίου Πνεύματος, τότε και μόνον τότε εκφράζουν το αληθές. Η μόνη διαφορά είναι ότι στην Εκκλησία έχουμε την Θεία παρέμβαση του Αγίου Πνεύματος για να καταγράψουμε την Ορθόδοξη πίστη.
Τι γίνεται όμως όταν καταλύεται η Δημοκρατία και το Σύνταγμα από αυτούς που έχουν ορκιστεί να τα τηρούν;
Τι γίνεται, επίσης, όταν σπιλώνεται και προδίδεται η Ορθοδοξία από τους Επισκόπους που έχουν δώσει όρκους κατά την χειροτονία τους για διαθύλαξη της Ορθόδοξης Πίστης και τήρηση των Ιερών Κανόνων;
Η απάντηση είναι κοινή και για τις δύο περιπτώσεις: Η απόκτηση του επιδιωκόμενου αγαθού (Δημοκρατία – Ορθοδοξία) επαφίεται στην συνείδηση του απλού λαού. Το 1848, η εγκύκλιος των Πατριαρχών της Ανατολής αναφέρει ότι: << Ο φύλαξ της Ορθοδοξίας, το σώμα της Εκκλησίας τουτέστιν ο λαός αυτός εστί>>.