Οι μολυσμένοι θεατές και τα μολυσματικά παρασκήνια

αναδημοσίευση από το Αντίφωνο
άρθρο του Γιάννη Καρανικόλα

.

Η όλη ιστορία με την αποχώρηση του Άρη Σερβετάλη από την παράσταση «ο Ρινόκερος» αποδεικνύεται ιδιαίτερα χρήσιμη για να φέρει στην επιφάνεια σε κάποιους και να υπενθυμίσει σε ορισμένους άλλους δύο βασικά πράγματα:

Α) Την απουσία πολιτικού αισθητηρίου πολλών συμπολιτών μας. Όπως φάνηκε, κατά την εκ νέου ετοιμασία της παράστασης πριν από λίγους μήνες, οι παραγωγοί «δεν πίστευαν πως θα γίνει υποχρεωτική η επίδειξη πιστοποιητικού εμβολιασμού ή νόσησης για να εισέλθει κάποιος στο θέατρο». Ποιός πίστευε ότι θα γίνει δεύτερο λοκντάουν όταν βγαίναμε κακήν κακώς από το πρώτο; Ποιός πιστεύει ότι θα γίνει καθολικό λοκντάουν τον χειμώνα που μας έρχεται; «Μα εγώ έκανα το καθήκον μου, έκανα το εμβόλιο, γιατί να με ξανακλείσουν μέσα; «Μα ρε ούτε αυτόν τον συμφέρει να μας ξανακλείσει. Θα ξεσηκωθεί ο κόσμος». Ο κόσμος όντως ξεσηκώνεται. Αλλά έξω, όχι εδώ. Τουλάχιστον έτσι μαθαίνουμε από τα αποσπασματικά και με το σταγονόμετρο αληθινά δελτία της λίστας Πέτσα. Και ο κόσμος ξεσηκώνεται σε χώρες που έχουν πιάσει τα «τείχη ανοσίας».

Η Αυστρία ξανάρχισε τον χορό και η Μέρκελ υπονόησε έντονα ότι θα ακολουθήσει. (Από την άλλη η Αυστραλία ετοιμάζει «κλειστά καμπ για τους νοσούντες»). Εννοείται πως πολύ γρήγορα συντονίστηκαν και τα μέσα λίστας Πέτσα. Ήδη κυκλοφορούν τίτλοι στο εσωτερικό που μας προετοιμάζουν για έναν «ακόμη δύσκολο χειμώνα». Η θρησκειοποίηση της επιστήμης τόσο εκ δεξιών όσο και εξ αριστερών, εκτός των άλλων, έχει μια πολύ συγκεκριμένη παρενέργεια: να παραγνωρίζουν οι εν λόγω θρησκευόμενοι το βάθος και την καθολικότητα της Πολιτικής. Η Πολιτική εισβάλει παντού, βίαια ή λιγότερο βίαια. Φαίνεται ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν μας δίδαξε πόσο επικίνδυνη είναι η επιστήμη στα χέρια των εξουσιαστών, ή καλά καλά των ίδιων των επιστημόνων. Και μας έκανε να μην ασχοληθούμε με το γεγονός ότι ειδικά από τον Β΄ Π.Π. και μετά, η επιστήμη τείνει να εργαλειοποιείται όλο και περισσότερο στα χέρια πολιτικών. Επιπρόσθετα, οι κατέχοντες εξουσία συσσωρεύουν τις γνώσεις τους πάνω στην Πολιτική, όπως γίνεται και στην επιστήμη με τους επιστήμονες. Όσο περισσότερα και πολύπλευρα τα πειράματα, τόσο περισσότερη γνώση προσκομίζουμε.

Με άλλα λόγια, οι κυβερνήσεις και τα μεγάλα τους αδέρφια (οι τεχνολογικοί κολοσσοί, οι τραπεζικοί κολοσσοί κ.ο.κ.), είναι ήδη πολύ πιο έμπειροι στο να εξουσιάζουν, από ό,τι πριν από δύο χρόνια με το ξέσπασμα της πανδημίας. Και δεν είναι εμπειρότεροι με την έννοια ότι πλέον εξυπηρετούν καλύτερα τους πολίτες τους. Είναι εμπειρότεροι με την έννοια της πραγματικής ιδιότητάς τους: Να εξουσιάζουν πλατειές μάζες και κοινωνικά στρώματα, όλο και πιο έμμεσα, όλο και πιο αόρατα, τελειοποιώντας παράλληλα τους μηχανισμούς καταστολής των τελευταίων. Γεγονός που εξασφαλίζει όχι μόνο την διαιώνιση της ισχύος τους, αλλά και την επ’ άπειρον αύξησή της. Όσο η μερίδα αυτή του κόσμου, αυτό το πάνω από 90%, δεν αντιστέκεται, δίνει απλόχερα στους εξουσιαστές να γεύονται ξανά και ξανά τον απαγορευμένο καρπό: την γνώση προς μια τρομακτικά απόλυτη εξουσία.