άρδην ριπλέι

Ένα σχόλιο στο ‘Άρδην Ρήξη‘ που αφορά την Διακήρυξη ΑΡΔΗΝ: Ένα πολιτικό κίνημα από τον λαό και που δεν δημοσιεύτηκε ποτέ.

—————-

Ιουνίου 26, 2016 at 3:52 μμ · Reply
Το σχόλιό σας βρίσκεται υπό επεξεργασία

«Η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, η «μεταπολίτευση», έχει εξαντληθεί οριστικά: Αφού έδωσε ό,τι θετικό είχε έως το 1989 ..»

Απογοήτευση κύριοι. ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ.

Αλήθεια, ο Οδυσσέας Ελύτης και ο Κωστής Παλαμάς ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ;;
Όχι τίποτε άλλο αλλά .. υποτίθεται ότι πρέπει να απαλλαχθούμε από τα εμφυλιακά σύνδρομα και τις ιδεοληψίες !!

Μου λέει ένας φίλος ότι η Ελλάδα θα δει άσπρη μέρα μετά από 2 γενιές, όταν θα έχει απαξιωθεί και το τελευταίο απομεινάρι της μεταπολίτευσης.
Κάθε μέρα που περνάει συνειδητοποιώ ότι δυστυχώς έχει δίκιο.

Αναπτυξιακός Νόμος στο ποδάρι…

Αδιαφορία για την πραγματική ανασυγκρότηση της οικονομίας και ερασιτεχνισμός

Του Νίκου Ντάσιου

Η θεσμοθέτηση του αυτόματου μηχανισμού περικοπών σε δαπάνες του δημοσίου (μισθούς και συντάξεις), σε περίπτωση μη επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων, συνδέει άμεσα τη μοίρα των δημοσίων δαπανών με τις επιδόσεις στην ιδιωτική οικονομία. Και για να το διευκρινίσουμε: για να μην κοπούν μισθοί και συντάξεις, θα πρέπει στις ετήσιες αξιολογήσεις να επιτυγχάνονται πρωτογενή πλεονάσματα, άρα να παράγεται πλούτος στη χώρα. Ευσεβής πόθος θα πει κάποιος, σε μια οικονομία που επί έξι χρόνια βρίσκεται σε συνεχή ύφεση, υφίσταται τις παρενέργειες των κάπιταλ κοντρόλ, ενώ η ψήφιση του τελευταίου πακέτου των ασφαλιστικών και φορολογικών μέτρων οδηγεί σε οριστική διάλυση της μικρομεσαίας οικονομικής δομής – ό,τι είχε απομείνει δηλαδή από την ελληνική ιδιοπροσωπία στο κοινωνικό-οικονομικό πεδίο.

Το γεγονός ότι ο Αναπτυξιακός Νόμος τέθηκε σε διαβούλευση μόλις στις 5 Μαΐου –έως τις 16– μετά δηλαδή από δύο χρόνια, αποτελεί μια ακόμη ένδειξη της αδιαφορίας και του ερασιτεχνισμού της «αριστερής διακυβέρνησης» έναντι της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας.

Ολοήμερα σχολεία σε αποδρομή

Η «ταξική» εξίσωση του Φίλη, που οδηγεί σε μεγαλύτερη κοινωνική ανισότητα

Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου

Ο «εξορθολογισμός» ως πολιτική της κυβέρνησης, που ως αντιπολίτευση εννοούσε την λέξη ως νεοφιλελεύθερη απορρύθμιση, εφαρμόζεται με δήθεν ταξικό και προοδευτικό πρόσημο στα Δημοτικά σχολεία, μέσα από το Ενιαίο Τύπο Δημοτικού Σχολείου.

Το ολοήμερο σχολείο καταργείται, και οι τυχοδιωκτικές πιρουέτες και τα μαγειρέματα του Φίλη, θα οδηγήσουν σε «εξοικονόμηση» και σε μετακίνηση δασκάλων και εκπαιδευτικών ειδικοτήτων, ώστε να καλυφθούν κενά, σε Γυμνάσια και Λύκεια. Οι προεκλογικές υποσχέσεις και οι υπαρκτές ανάγκες, για τις προσλήψεις αναπληρωτών, οδήγησαν ήδη στην δαπάνη 160 εκατομμύριων ευρώ από τις πιστώσεις του ΕΣΠΑ έως το 2020 και απομένουν 190 εκατομμύρια για την υπόλοιπη περίοδο. Η κατάργηση του ολοήμερου σχολείου φαίνεται να προσθέτει περίπου 3000 εκπαιδευτικούς, σε μια στιγμή που υπάρχει ανάγκη πρόσληψης μόνιμων εκπαιδευτικών για να μην κλείσουν σχολεία, σύμφωνα και με τον υφυπουργό κο Πελεγρίνη.

Επιτάφιος χωρίς Ανάσταση (Β΄ Μέρος)

El Greco (Δομήνικος Θεοτοκόπουλος), Ο Λαοκόων, 1610-1614
Ελαιογραφία σε μουσαμά

Το Α’ Μέρος Η Αριστερά ως στυλοβάτης της παγκοσμιοποίησης.

«Έχει αποτύχει σύμπασα η αριστερά».

Διονύσης Σαββόπουλος.

Μετά τη μεγάλη «προδοσία» της κυβέρνησης Τσίπρα, τα κάθε είδους αριστερά γκρουπούσκουλα, από το ΚΚΕ μέχρι τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και την Ανταρσύα, υπόσχονται απλώς πως αυτοί θα τα κάνουν καλύτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ και θα πραγματοποιήσουν επιτέλους τα «οράματα» της Αριστεράς. Δυστυχώς, δε, ακόμη και η λεγόμενη πατριωτική Αριστερά συμμετέχει εν πολλοίς στο ίδιο φαντασιακό, χωρίς να μπορεί να διακρίνει τις βαθύτατες αντιφάσεις ανάμεσα στην ελληνική αριστερή ιδεολογία και τον πατριωτισμό, ως πρόταγμα, με αποτέλεσμα να τσουβαλιάζεται εύκολα από την κυρίαρχη εθνομηδενιστική Αριστερά. Χαρακτηριστικές υπήρξαν οι περιπτώσεις του δημοψηφίσματος και προσφάτως του προσφυγικού. Και στην πρώτη περίπτωση τσουβαλιάστηκαν από τον Τσίπρα, και στη δεύτερη από τη Μέρκελ..

Η Αριστερά ως στυλοβάτης της παγκοσμιοποίησης (Α΄Μέρος)

Του Γιώργου Καραμπελιά

«Έχει αποτύχει σύμπασα η Αριστερά»

Διονύσης Σαββόπουλος

Εδώ και πολλά χρόνια υποστηρίζω πως η ιστορική αριστερά, τόσο στη Δύση όσο και στην Ελλάδα, έχει αποτύχει να προτάξει μια εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό και αντίθετα έχει μεταβληθεί σε μια δύναμη που επιταχύνει την καπιταλιστική ολοκλήρωση. Η Αριστερά, προωθώντας την αποϊεροποίηση του κόσμου και της φύσης, την άρνηση της πατρίδας και του ριζώματος, την ισοπέδωση των φύλων και την παγκοσμιοποίηση την οποία βάφτισε διεθνισμό, αποδείχθηκε ο ισχυρότερος σύμμαχος του καπιταλισμού την εποχή της παγκοσμιοποίησης, παράλληλα με τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά.

Η Αριστερά προετοίμαζε ιδεολογικά –στην εκπαίδευση, στην κοινωνία, στο πεδίο των αξιών– αυτό που η νεοφιλελεύθερη Δεξιά ολοκλήρωνε στο πεδίο της οικονομίας. Γι’ αυτό και οι διαμαρτυρίες και οι κινητοποιήσεις της Aριστεράς, στο επίπεδο της κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής, ενάντια στον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό, είναι ατελέσφορες και ψευδεπίγραφες. Αντίθετα, είναι οι ίδιοι που έχουν προετοιμάσει την κοινωνία για την αποδοχή του οικονομικού φιλελευθερισμού, έχοντας αποσυνθέσει ιδεολογικά τα λαϊκά στρώματα και τις εθνικές ταυτότητες. Ο οικονομικός φιλελευθερισμός προϋποθέτει τον πολιτισμικό, δηλαδή η δεξιά χρειάζεται την αριστερά, για να μπορεί να κυβερνήσει και να εφαρμόσει τη στρατηγική της νέας τάξης πραγμάτων.

Τέρμα Αριστερά

προεκλογική αφίσα από το πρόσφατο παρελθόν

Του Κώστα Ανετάκη

Η προηγούμενη χρονιά, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ίσως η πιο περιεκτική, από πλευράς σημαντικών πολιτικών εξελίξεων, σ’ όλη τη διάρκεια της Τρίτης Ελλαδικής Δημοκρατίας, την οποία ακόμα μέχρι σήμερα εξακολουθούμε να ονομάζουμε Μεταπολίτευση.

Κεντρικό ρόλο σε τούτη την τρίλια του διαβόλου, στους μαρτυρικούς μήνες ανάτασης και καταβαράθρωσης που βιώσαμε, έμελλε να παίξει η Αριστερά, όχι μόνο ως συγκεκριμένη πολιτική παράταξη, αλλά γενικότερα ως πολιτικός όρος. Πρώτη φορά Αριστερά, αριστερή παρένθεση, Αριστερά γνήσια και μεταλλαγμένη, αριστερή κυβέρνηση, αριστερά μέτρα, μέχρι και αριστερό μνημόνιο, έφτασαν ν’ αποτελούν ψωμοτύρι σε κάθε συζήτηση, προφορική ή διαδικτυακή.

Μέσα από τούτη την κατάχρηση του όρου, ήρθε στην επιφάνεια ένα στοιχείο που στο προηγούμενο διάστημα είχε περάσει εν πολλοίς απαρατήρητο: κανένας δεν γνωρίζει συγκεκριμένα και με ακρίβεια τι ακριβώς σημαίνει αυτός ο πολιτικός όρος ή αφορισμός, αφού, ανάλογα με το συγκείμενο, λαμβάνει κάθε φορά διαφορετική σημασία.

Το Δόγμα της Γελοιότητας

Η Ναόμι Κλάιν έγινε παγκοσμίως γνωστή με το βιβλίο της το Δόγμα του Σοκ, όπου περιγράφει το αρχικό σοκ –δικτατορία στη Χιλή, π.χ., πόλεμος κ.λπ.– που χρησιμοποιεί ο νεοφιλελευθερισμός με τα όργανά του, το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, κ.λπ. για να επιβάλει στους εξουθενωμένους λαούς, θύματά του, την αποδοχή της πολιτικής του. Η ιδεολογική προετοιμασία από εφημερίδες, κανάλια, διανοουμένους και πολιτικούς, για την επιβολή αυτών των πρακτικών, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της σχετικής στρατηγικής.

Ποιος δεν θυμάται το απίστευτο ιδεολογικό μπαράζ τηλεοράσεων και εφημερίδων, όταν ο οικονομικός εγκληματίας ΓΑΠ και τα παραφερνάλιά του –τύπου Παπακωνσταντίνου– εφάρμοσαν το σχέδιο της οικονομικής καταστροφής της χώρας, σε συμπαιγνία με τον Στρος-Καν και τον Σόιμπλε. Ποιος δεν θυμάται τον τότε Μπάμπη Παπαδημητρίου και τον τότε Πρετεντέρη να μας αναλύουν τα αγαθά του μνημονίου (τώρα έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους). Και, εν τέλει, παρά τις αντιδράσεις – ή μάλλον μέσα από τον έλεγχο των αντιδράσεων, με διάφορους βαλτούς ψευδοεπαναστάτες, που καταργούσαν τρία χρέη στην καθισιά τους –κατόρθωσαν να επιβάλουν την τακτική τους. Βεβαίως, θα χρειαζόταν ένα δεύτερο βιβλίο, ίσως ογκωδέστερο, για να περιγράψει το απαραίτητο συμπλήρωμα της πολιτικής του σοκ: Εκείνο της χειραγώγησης των αντιδράσεων. Γιατί, χωρίς αυτή, δεν θα περνούσαν επιτυχώς τα μέτρα. Χωρίς ένα «αντιμνημονιακό» στρατόπεδο από Κατρούγκαλους, Μητρόπουλους, Βαρουφάκηδες κ.λπ. –στην πλειοψηφία τους ξεσκολισμένους πασοκτζήδες ή κνίτες–, που από το πρωί μέχρι το βράδυ παρίσταναν στα κανάλια τους «ορκισμένους αντιπάλους» του μνημονίου, θα ήταν αδύνατο να παγιδευτούν οι Έλληνες σε ένα ψευδοδίπολο «μνημόνιο-αντιμνημόνιο».

Η κηδεία μου

Επιτάφιος και όχι Requiem

Ο Σάββας Παύλου, δάσκαλος, συγγραφέας, μη μέλος του Πανεπιστημίου Κύπρου, πριν απ’ όλα αγωνιστής για τα δίκαια του Κυπριακού ελληνισμού, για την Αυτοδιάθεση-Ένωση, φίλος και σύντροφος για πολλές δεκαετίες δεν είναι πια μαζί μας. Όπως ο ίδιος επιθυμούσε, θα ταφεί στην αγαπημένη του Κοκκινοτριμιθιά της Κύπρου και της Ελλάδας, στις 6η Απριλίου. Σεβόμενοι τη μνήμη του δεν θα πούμε περισσότερα σήμερα. Θα δημοσιεύσουμε μόνο ένα δικό του κείμενο, γραμμένο σε ανύποπτο χρόνο.

Ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει αδελφέ

Ο Γιώργος Καραμπελιάς, ο Μήτσος Δημόπουλος, η Χριστίνα Σταματοπούλου, ο Γιώργος Ρακκάς και όλοι οι υπόλοιποι σύντροφοί σου.

Η κηδεία μου

του Σάββα Παύλου, Λευκωσία 2010

Όντως φοβερώτατον το του θανάτου μυστήριον

εις το καθ’ ομείωσιν επανάγαγε, το αρχαίο κάλλος αναμορφώσασθαι

και την ποθεινήν πατρίδα παράσχου μοι, παραδείσου πάλιν ποιών πολίτην με

Όπως παρατήρησε, παλαιότερα, ευαίσθητος διανοούμενος, στους γάμους οι φωτογράφοι και οι χειριστές των βίντεο έχουν μετατρέψει την τελετή και την εκκλησία σε ένα στούντιο φωτογράφησης και βιντεογράφησης. Η λειτουργία, οι ύμνοι, οι ψάλτες, ο παπάς, εκμηδενίζονται και εξαφανίζονται, υπάρχουν μόνον οι φωτογράφοι και οι βιντεογράφοι. Δίνουν εντολές και κανονίζουν πως θα εξελιχθεί η τελετή, που θα σταθούν και πως θα κινηθούν οι νεόνυμφοι, δίνουν διαταγές ακόμη και στον ιερέα πως θα δράσει και θα πορευτεί. Κι αυτός, άρχων του μυστηρίου και του χώρου, αντί να τους εξαποστείλει δυστυχώς τους υπακούει.

Προσφυγικό: Ένα γεωπολιτικό μνημόνιο

Του Γιώργου Ρακκά

Το ξέσπασμα της προσφυγικής/μεταναστευτικής κρίσης στην χώρα μας, από τις αρχές του 2015 κι έπειτα έμελλε να λειτουργήσει ως ένα «πολιτικό εργαστήριο» καθώς και ως «τελική κρίση» σε σχέση με τα έμπρακτα αποτελέσματα της ιδεολογίας του κοσμοπολίτικου ανθρωπισμού και των «ανοιχτών συνόρων».

Για πρώτη φορά στο τιμόνι της χώρας, βρέθηκε ένα κόμμα κι ένας άνθρωπος που o πυρήνας της σκέψης τους απηχούσε πραγματικά αυτές τις αντιλήψεις –όσο κι αν είχαν λειανθεί στον βωμό της συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ, καθώς και εξαιτίας των «γενικών αναγκαιοτήτων» που επέβαλε ο μετασχηματισμός από ένα μικρό κοινοβουλευτικό κόμμα ριζοσπαστικού ευρωκεντρικού εκσυγχρονισμού, σ’ ένα κόμμα εξουσίας.

Οι προγραμματικές αναφορές του ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα, ήδη από το 2012, θα έπρεπε να μας είχαν προϊδεάσει, ότι, δοθέντων των δραματικών εξελίξεων στο γεωπολιτικό πεδίο της ευρύτερης περιοχής, ενδεχόμενη άνοδός του στην κυβέρνηση κυοφορούσε εκ των πραγμάτων τον κίνδυνο διολίσθησης της μεταναστευτικής και προσφυγικής κρίσης που ούτως ή άλλως αντιμετώπιζε η χώρα σε ένα ναρκοθετημένο αδιέξοδο.

Μέσα στην «αντιμνημονιακή» πρεμούρα της εποχής, όμως, σχεδόν κανείς δεν διατηρούσε την οξυδέρκεια να διαπιστώσει εκείνο που κατά τα άλλα παρήλαυνε μπροστά στα μάτια του: Η τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ για το μεταναστευτικό εισηγούνταν ένα απόλυτο Laissez-passer που ισοδυναμούσε με de facto κατάργηση κάθε έννοιας συνόρου της ελληνικής επικράτειας, και καθιέρωνε μέριμνες δυνάμει νομιμοποίησης όλων των ανθρώπων που θα εισέρχονταν στην χώρα μας. Η ουσία του τότε προγράμματος (το οποίο εισηγήθηκε ο ΣΥΝ ως κύριος κορμός του εκλογικού μετώπου) βρίσκονταν σε δύο αναφορές ως προς την προτεινόμενη πολιτική νομιμοποίησης:

Αγρότες: «Πολλά ήταν τα ψέματα…»

Ένας χρόνος ΣΥΡΙΖΑ, ένας χρόνος ψέματα

Του Γιάννη Ξένου

Οι πρόσφατες αγροτικές κινητοποιήσεις ήταν σίγουρα οι πιο δυναμικές των τελευταίων ετών, γιατί οι αγρότες (για πρώτη φορά τόσο επιτακτικά) παλεύουν για την επιβίωση του κλάδου.
Το διπλό χτύπημα σε φορολογικό και ασφαλιστικό απειλεί να αποτελέσει ταφόπλακα για δεκάδες χιλιάδες από αυτούς. Η κυβέρνηση, για να τους αντιμετωπίσει, κατέφυγε, όπως συνηθίζει, στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας και την κατασυκοφάντηση των αγροτικών αγώνων.

«Οι αγρότες είναι ακροδεξιοί»

Η πρώτη κατηγορία, και πιο έωλη, ήταν ότι οι αγρότες που διαμαρτύρονται είναι ακροδεξιοί που τους κινητοποιεί η Χρυσή Αυγή. Οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες, Αυγή, Εφημερίδα των Συντακτών και Έθνος πρωτοστάτησαν στην προσπάθεια να ταυτίσουν τους αγρότες με την ΧΑ. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι στις εκλογές του προηγούμενου Σεπτεμβρίου οι αγρότες ανέδειξαν πρώτο κόμμα τον Σύριζα. Πίστεψαν τις εξαγγελίες του Τσίπρα όταν, πέντε μέρες πριν τις εκλογές, υποσχόταν από τη Λάρισα «άμβλυνση της φορολογικής επιβάρυνσης που προβλέπει η συμφωνία με παρεμβάσεις για την προστασία του εισοδήματος των αγροτών και τη δίκαιη κατανομή των βαρών», δηλαδή τους έλεγε ότι, με το παράλληλο πρόγραμμα, θα μετριαστεί η αύξηση της φορολόγησης που συνεπαγόταν το τρίτο μνημόνιο. Εξαπατημένοι ψηφοφόροι του Σύριζα είναι και αυτοί στην πλειοψηφία τους, αφού στις πρόσφατες εκλογές σε πανελλαδικό επίπεδο το 34% των αγροτών ψήφισε Σύριζα και το 33% τη ΝΔ (1). Σε περιοχές όπως η Κρήτη και η Θεσσαλία, που οι κινητοποιήσεις ήταν μαζικότατες, τα ποσοστά του Σύριζα ήταν πολύ υψηλότερα. Ο Σύριζα κυριάρχησε με μεγάλη διαφορά από τη δεύτερη ΝΔ και στους 4 νομούς της Κρήτης, στο Ηράκλειο πήρε 45,21%, στα Χανιά 41,67%, στο Λασίθι 39,19% και στο Ρέθυμνο 38,13%, όταν η ΝΔ σε κανένα νομό δεν ξεπέρασε το 28%, η δε Χρυσή Αυγή στην Κρήτη καταγράφει τα χαμηλότερα ποσοστά της πανελλαδικά (3% και 4%). Νικητής ήταν ο Σύριζα και στους τέσσερις νομούς της Θεσσαλίας, με σημαντική διαφορά, όπως και στους περισσότερους αγροτικούς νομούς της χώρας. Αυτό που προσπαθεί να αποκρύψει ο Σύριζα πίσω από τις συκοφαντίες περί ακροδεξιών αγροτών είναι ότι το περασμένο δίμηνο, έχασε από την επιρροή του οριστικώς την ύπαιθρο χώρα.

Βέλγιο: Τρομοκρατία και μουσουλμανική κοινότητα

Τρομοκρατία και μουσουλμανική κοινότητα: Η περίπτωση του Βελγίου

του Laurens De Vos – Άρδην Βελγίου

Μεγάλα τμήματα της μουσουλμανικής κοινότητας αποτελούν πρόσφορο έδαφος για να βλαστήσει μια ακραία ιδεολογία. Τούτο ισχύει και για το Βέλγιο.

Η σύλληψη του τρομοκράτη Σαλέχ Αμπντεσλάμ (που προηγήθηκε των επιθέσεων στις Βρυξέλλες) ανέδειξε ένα σημαντικό πρόβλημα με στις σχέσεις μας με τη μουσουλμανική κοινότητας στο Βέλγιο. Δικαιολογημένα διερωτάται κανείς πώς είναι δυνατόν ο υπ’ αριθμόν ένα καταζητούμενος στην Ευρώπη να κρύβεται επί τέσσερις μήνες, μόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα από το πατρικό του σπίτι. Το ζήτημα δεν είναι αν όλοι στη γειτονιά του Μόλενμπεϊκ γνώριζαν πού βρίσκεται ο Αμπντεσλάμ, αλλά το ότι αυτοί που το γνώριζαν είναι περισσότεροι από όσους νομίζουμε. Όταν δεκάδες νέοι βγαίνουν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν μετά τη σύλληψή του, αυτό σημαίνει ότι η υποστήριξη της μουσουλμανικής κοινότητας δεν περιορίζεται απλώς στα άτομα που του προσέφεραν καταφύγιο.

Γιατί στις Βρυξέλλες;

Του Στράτου Μεϊντανόπουλου από τις Βρυξέλλες

Έξι ώρες μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις, ο απολογισμός των θυμάτων δεν ήταν ακόμα γνωστός. Και, ως είθισται, ο καθένας θα ερμηνεύσει το συμβάν με τρόπο που πολιτικά τον συμφέρει. Έτσι, για τον τουρκικό φιλοκυβερνητικό Τύπο, “η επίθεση έγινε σε μια χώρα που άνοιξε τις αγκάλες της στο PKK”. Για τον Ισραηλινό υπουργό Επιστημών, “πολλοί στην Ευρώπη προτιμούσαν να ασχολούνται με το πώς θα καταδικάσουν και θα μποϊκοτάρουν το Ισραήλ, την ώρα που κάτω από τη μύτη τους δρούσαν χιλιάδες ισλαμιστές”. Άλλοι θα αποδώσουν τη σφαγή αποκλειστικά στον θρησκευτικό φανατισμό, καταδικάζοντας συλλήβδην τη θρησκευτικότητα και υποβαθμίζοντας τον ρόλο του δυτικού στρατοπέδου στη Συρία. Άλλοι, τέλος, θεωρούν ότι το Ισλάμ και οι ακραίες εκδοχές του είναι εκτός θέματος.

Ωστόσο, δεν χρειάζεται κανείς τη βοήθεια ιδεολογικών παρωπίδων για να δει τι συμβαίνει: Η χώρα που για καιρό παρέμενε εκτός τυφλών τρομοκρατικών επιθέσεων, καλλιεργώντας μάλιστα την αίσθηση ότι εσκεμμένα δεν αποτελεί στόχο, είναι πλέον ευάλωτη. “Γιατί στις Βρυξέλλες;” Η απάντηση είναι μάλλον απλή και σχετίζεται, μεταξύ άλλων, και με πρόσφατες εξελίξεις.

Μας ενώνει ο νεοθωμανισμός και ο… Κεμάλ

Του Γιώργου Ρακκά

Τα δύο πρακτικά αποτελέσματα του κοινού υπουργικού συμβουλίου Ελλάδας – Τουρκίας στη Σμύρνη ήταν, βέβαια, η σύναψη συμφωνίας για την ακτοπλοϊκή σύνδεση της Σμύρνης με τη Θεσσαλονίκη και μια αντίστοιχη για τη σιδηροδρομική σύνδεση της ελληνικής συμπρωτεύουσας με την Κωνσταντινούπολη. Ο οικονομικός αντίκτυπος αυτών των συμφωνιών πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων, κάτι γενικόλογες αναφορές στην ενίσχυση της τουριστικής συνεργασίας και των εμπορικών συναλλαγών.

Στην πραγματικότητα, μεσοπρόθεσμα, τα έργα θα μεταβάλουν τη χώρα μας σε έναν μεσοσταθμό στην πορεία των τουρκικών προϊόντων προς την Ευρώπη – πράγμα που παραπλεύρως θα ενταφιάσει και οποιαδήποτε προοπτική για την ελληνική παραγωγική ανασυγκρότηση, καθώς το φτηνό κόστος των τουρκικών προϊόντων θα τινάξει στον αέρα τον ανταγωνισμό.
Και, κατά δεύτερο λόγο, υπάρχει και ένα ζήτημα που αρχίζει και τίθεται με το λιμάνι –το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, παραμένει αποκλεισμένο σε ό,τι αφορά στα επιβατικά του δρομολόγια από τα… ελληνικά νησιά! Το γεγονός ότι αναβαθμίζεται ως κόμβος λοτζίστικ των τουρκικών μεταφορών δεν συνεπάγεται άραγε την ενίσχυση της τουρκικής υποψηφιότητας που έχει κατατεθεί για την εξαγορά του;

Αρτέμης Σώρρας: Η αρχαιολατρία ως απάτη

Του Γιάννη Ξένου

Τα τελευταία επτά χρόνια, που η χώρα ταλαιπωρείται από μια πρωτοφανή κρίση, έχουν βρει την ευκαιρία να εμφανιστούν ένα σωρό ψευδοπροφήτες –άλλωστε ένας τέτοιος, με καλό αστικό λούστρο, έγινε πρωθυπουργός–, που προσφέρουν τη «μαγική λύση» που θα μας βγάλει οριστικά από την κρίση. Τα παραδείγματα δεκάδες, αλλά εκείνη η περίπτωση που ξεπερνά κάθε άλλη είναι η περίπτωση Σώρρα, με τα υποτιθέμενα 600 δισ. δολάρια (τελευταία η παράνοια έχει προχωρήσει και μιλούν για τρισ.) που θα τα δωρίσει σε Ελλάδα και Κύπρο για να γλιτώσουν από το χρέος τους.

Στα πρώτα χρόνια της κρίσης, όταν ο ΓΑΠ και οι κηπουροί του έφερναν το ΔΝΤ στην Ελλάδα, άρχισαν να ανθούν τέτοια φαινόμενα μέσω καναλιών όπως το Άλτερ και εκπομπών τύπου Ζούγκλα. Εκεί το πανελλήνιο πρωτάκουσε για την περιβόητη οργάνωση END (End National Debt – εθνικό Χρέος Τέλος) που θα διέγραφε το Εθνικό χρέος. Ο εκ Πάτρας ορμώμενος Αρτέμης Σώρρας βρήκε στις ΗΠΑ τον γιατρό Μανώλη Λαμπράκη (που το 1995 είχε καταδικαστεί για φοροδιαφυγή στις ΗΠΑ) –εμπλέκοντας και τον γνωστό ομογενή καθηγητή Θεόδωρο Καρυώτη, στο κύρος του οποίου αρχικά στηρίχτηκαν για να γίνουν γνωστοί– και κατασκεύασαν την END. Ο Σώρρας ισχυριζόταν αρχικά ότι έχει στην κατοχή του μετοχές της Τράπεζας της Ανατολής, που δημιουργήθηκε από την Εθνική Τράπεζα το 1904 με τομέα δραστηριότητας τη Θεσσαλονίκη, τη Σμύρνη και την Αλεξάνδρεια. Το 1932 η Τράπεζα της Ανατολής εξαγοράζεται και συγχωνεύεται από την Εθνική Τράπεζα (μιας και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή φυτοζωούσε). Οι Σώρρας – Λαμπράκης ισχυρίζονται ότι οι μετοχές είναι σε χρυσό και τις δίνουν στον καθηγητή Καρυώτη για να τις εκτιμήσει. Αυτός αποφαίνεται ότι κάθε μετοχή αξίζει σήμερα 675 δισ. δολάρια. Οι Σώρρας – Λαμπράκης διατείνονται ότι έχουν στην κατοχή τους 40 τέτοιες μετοχές (μην κάνετε τον κόπο να υπολογίσετε πόσα τρισ. προκύπτουν, μια απάτη περιγράφουμε). Ο Καρυώτης, με μεγάλη καθυστέρηση (τον Σεπτέμβριο του 2012), αντιλήφθηκε τι είναι οι Σώρρας-Λαμπράκης και αποχώρησε κατηγορώντας τους ότι είναι απατεώνες που έχουν σχέσεις με τη Χρυσή Αυγή και τους δωδεκαθεϊστές. Σε δήλωσή του στο Έθνος, ο καθηγητής ανέφερε την ίδια περίοδο πως ο Σώρρας είπε ότι έχει στη διάθεσή του ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου αξίας 2,8 τρισ. δολαρίων!