«Ποτέ ξανά!» Άουσβιτς. 27 Ιανουαρίου 1945

Η κύρια είσοδος του στρατοπέδου Άουσβιτς-Μπίρκεναου

.

Γράφει η Χριστιάννα Λούπα

Άουσβιτς. 27 Ιανουαρίου 1945. Όταν τα σοβιετικά στρατεύματα μπήκαν στο στρατόπεδο του Άουσβιτς και είδαν καπνό να βγαίνει από τα φουγάρα και μία περίεργη οσμή – η μυρωδιά της καμμένης σάρκας – γέμισε τα ρουθούνια τους,  δεν μπορούσαν ασφαλώς να φανταστούν τι ακριβώς συνέβαινε, γιατί κανένας υγιής νους δεν ήταν δυνατόν να συλλάβει αυτό που η νοσηρή εφευρετικότητα και ο διεστραμμένος νους των αρχιτεκτόνων του Ολοκαυτώματος είχε επινοήσει για την εξαφάνιση των πτωμάτων. Πράγματι, μολονότι οι ναζί είχαν φροντίσει να εξαφανίσουν ό,τι μπορούσαν από τα πειστήρια του εγκλήματος, τα κρεματόρια κάπνιζαν ακόμα…

Το καλοστημένο αυτό εργοστάσιο μαζικής γενοκτονίας, που σαν πρώτη ύλη χρησιμοποιούσε ανθρώπινες ζωές, χτίστηκε το Μάιο του 1940 στην Πολωνία, στη συμβολή των ποταμών Βιστούλα και Σόλα, μέσα σε μια καταπράσινη περιοχή. Ήταν ένα συγκρότημα τεσσάρων στρατοπέδων, χτισμένων με κόκκινα τούβλα, που έμελλε να γίνει κολαστήριο εκείνων  που είχαν την ατυχία να γεννηθούν “Untermenschen” (υπάνθρωποι), κυρίως βέβαια Εβραίοι.  Πάνω από 1.000.000 αθώες ψυχές βασανίστηκαν και πέθαναν εκεί, στερούμενες και την τελευταία ρανίδα αξιοπρέπειας, ακόμα και στο ύστατο ταξίδι.

Ο φοβερός Ρούντολφ Ες, που οδηγήθηκε στην αγχόνη το 1947, ήταν ο διοικητής του στρατοπέδου, ενώ εμπνευστής του προγράμματος «Τελική Λύση», που εφαρμόστηκε το 1942, ήταν ο Δήμιος της Ευρώπης, Ράινχαρτ Χάινριχ.

Το βρώμικο μυστικό του… αδέκαστου δικαστή της δίκης του Άουσβιτς

.

Στους είκοσι μήνες που διήρκεσε το Auschwitzprozess, η δίκη για τους ναζί υπεύθυνους του Άουσβιτς, που έστειλαν στον θάνατο εκατομμύρια Εβραίους, ο  Χοφμάγερ  κατάφερε να χαρακτηριστεί ως το πρότυπο του αδέκαστου, μετρημένου και ακριβοδίκαιου δικαστή.

Δεν έκανε καμία παραχώρηση στους δημοσιογράφους, δεν επέτρεψε τις τηλεοπτικές κάμερες στην αίθουσα και διηύθυνε τη δίκη με αυστηρό και δωρικό τρόπο. Η εφημερίδα Zeit τον είχε χαρακτηρίσει στο τέλος της δίκης ως «φανατικό της αντικειμενικότητας, ενώ η Welt τον είχε επαινέσει ως «πρότυπο σωφροσύνης».

Όταν ο Χανς Χοφμάγερ διάβασε την απόφαση του ειδικού δικαστηρίου δήλωσε: «ορισμένοι εξ ημών δεν θα μπορέσουμε να αντικρίσουμε ξανά τα χαρούμενα κι ευτυχισμένα μάτια ενός παιδιού χωρίς να επανέλθουν στη μνήμη μας τα γεμάτα ερωτηματικά κι αγωνία μάτια των παιδιών που κατέληξαν στο Άουσβιτς»,

Όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονταν.

Άουσβιτς: Το στρατόπεδο που απέδειξε ότι «ο άνθρωπος είναι το πιο άγριο ζώο»

Το πιο άγριο ζώο είναι ο άνθρωπος…

Βλέποντας τις εικόνες από το Άουσβιτς δεν μπορείς παρά να συμφωνήσεις.Γιατί την «ιδεολογία» του Άουσβιτς άνθρωποι την δημιούργησαν ,άνθρωποι τη στήριξαν και την υπηρέτησαν με πάθος και πίστη.Και ψήφο.

Ολοκαύτωμα: Η Κόλαση, η «Τελική λύση» και οι Έλληνες Εβραίοι

Φωτογραφία από:chersonandmolschky.com

Γράφει ο
Βενιζέλος Λεβεντογιάννης

.

Η μυρωδιά…

Δεν μπορούσε με τίποτε να διώξει από τα ρουθούνια του αυτή τη μυρωδιά. Τον ζάλιζε, δεν την άντεχε. Ήθελε να αδειάσει το στομάχι του. Δεν μπορούσε να ανασάνει. Στριμωγμένος, επί 4 μερόνυχτα μέσα σε ένα βαγόνι χωρίς παράθυρα. Σαν αυτό που μεταφέρουν ζώα και εμπορεύματα. Τώρα μετέφερε εκείνον. Το πάτωμα στρωμένο με λίγα άχυρα, είχε γίνει βούρκος από τις ανθρώπινες ακαθαρσίες… ούρα… περιττώματα. Η μυρωδιά τον έπνιγε. Εκατό άνδρες ο ένας δίπλα στον άλλον, όρθιοι ταξίδευαν στα σκοτεινά.

.

Τη μέρα έμπαινε ελάχιστο φως από τις χαραμάδες του ξύλινου βαγονιού. Δεν ήξερε πότε ξημερώνει και πότε βραδιάζει. Ένα αδιάκοπο ρυθμικό “πέρα δώθε” του έδειχνε ότι βρισκόντουσαν εν κινήσει. Ο μονότονος ήχος που κάνουν οι ράγες λες και έφτανε μέχρι τα βάθη του κεφαλιού του. Ήθελε να κλείσει τα αυτιά του να μην ακούει, ήθελε να σταματήσει να αναπνέει για να μην μυρίζει. Πεινούσε και δίψαγε.