.
Μοναχὸς Θεολόγος Ἰβηρίτης
Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι τὸ παρθενικὸ καὶ “ἀλατόμητον ὄρος”, ἀπὸ τὸ ὁποῖο “ἀρρήτως ἐτμήθη λίθος”, ὁ Χριστός. Καὶ ὁ Ἄθως, ὅρος ἀλατόμητο ἀπὸ ἀνθρώπους, ἀποτελεῖ τὸ προσφιλέστερο ἐνδιαίτημα τῆς Παναγίας καὶ μετέχει στὴ χάρη τῆς γόνιμης παρθενίας της.
Ἡ Παναγία ἐκδηλώνει ἐναργέστερα τὴ μέριμνα καὶ τὴν ἀγάπη της γιὰ τὸν Ἄθωνα τὸν 9ο αἰώνα. Ἔχει ἐμφανιστεῖ καὶ προηγουμένως σὲ ἀσκητὲς καὶ μονύδρια ποὺ ὑπῆρξαν σ’ αὐτὸν τὸν τόπο. Ἔχουν διαλάμψει κι ἄλλα μοναστικὰ κέντρα στὸ παρελθόν. Ὅταν ὅμως καὶ τὸ τελευταῖο πάει νὰ σβήσει, ἡ Παναγία παρουσιάζεται στὸν ἅγιο Πέτρο τὸν Ἀθωνίτη καὶ τοῦ ὑπόσχεται: “Τοῦτο [τὸ ὅρος] τῆς γῆς ἁπάσης ἀπολεξαμένη, τῷ μοναχικῷ πρέπον καταγώγιον προσκληρῶσαι διέγνων ἔγωγε· ταύτ’ ἄρα, καὶ ἰδιαίτατον ἐνδιαίτημα τοῦτ’ ἀφιέρωσα ἐμαυτή· καὶ ἅγιον τουντεῦθεν κεκλήσεται· καὶ τῶν ἐπ’ αὐτοῦ δὲ πρὸς τὸν κοινὸν ἀνθρώποις πολέμιον ἐπαναιρομένων ἀγώνα, προπολεμήσω διὰ βίου παντός· καὶ πάντως ἔσομαι τούτοις ἄμαχος σύμμαχος, τῶν πρακτέων ὑφηγητής, τῶν μὴ πρακτέων ἑρμηνευτής, κηδεμών, ἰατρός, τροφεύς…” (1). Ἔτσι, ὁ χῶρος ἀφιερώνεται ἀποκλειστικὰ στὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν τιμή της. Εἶναι τὸ “Περιβόλι τῆς Παναγίας”.
Στοὺς αἰῶνες ποὺ περνοῦν, ἡ Παναγία τὸ φυλάγει ἀπὸ κάθε λογῆς καταιγίδες ποὺ χειμάζουν τὴ γύρω περιοχή. Ἡ σκέπη της περιβάλλει τὸν χῶρο, ὅπου καλλιεργεῖται ὁ ἁγιασμὸς καὶ διατηρεῖ πάντα τὶς συνθῆκες κατάλληλες γιὰ νὰ εὐωδιάσουν τὰ μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου καὶ νὰ ὡριμάσουν οἱ καρποὶ τῶν ἀρετῶν.
Ἡ Παναγία ἐμφανίζεται σὲ πολλοὺς καὶ ἁγιάζει τὸν τόπο μὲ τὴν παρουσία της. Φανερώνει ἄριστους ποιμένες καὶ φωτισμένους θεολόγους (ἅγιοι Ἀθανάσιος ὁ Ἀθωνίτης, Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς…). Γεμίζει τὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων, καὶ ξεπηδοῦν ἀπὸ μέσα τους ὕμνοι δοξολογίας, ὕδωρ κατανύξεως, φῶς ἱλαρὸν (ἅγιοι Ἰωάννης Κουκουζέλης, Μάξιμος Καυσοκαλύβης, Σάββας Βατοπεδινός…). Ἀρχάγγελος διδάσκει σὲ ἀνώνυμο ὑποτακτικὸ τὸ “Ἄξιον ἐστιν” καὶ τὸ Ὄρος γεμίζει ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ θεομητορικοῦ ὕμνου. Ὁ Χριστός, ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος παίρνοντας σάρκα ἀπὸ αὐτήν, καθιστά τοὺς ἀφανεῖς μοναχοὺς θεοὺς κατὰ χάριν καὶ ἀνεξάντλητες πηγὲς ἁγιασμοῦ γιὰ τὴν κτίση, τὸν συνάνθρωπο καὶ τὰ ἔργα του. Ἔτσι, ὅποιος μπαίνει στὸ Ὅρος, νιώθει ὅτι περιβάλλεται ἀπὸ ἀτμόσφαιρα ἁγιασμένη.