«Τώρα πολεμᾶμε μέ τόν διάβολο. Γι᾿ αὐτό κοιτᾶξτε νά ἀδελφωθῆτε πιό πολύ…»

 

Ὁσίου Παϊσίου

Στίς μέρες μας καί νά μήν θέλουν νά δεθοῦν οἱ πνευματικοί ἄνθρωποι, θά τούς ἀναγκάση ὁ διάβολος νά δεθοῦν. Ὁ διάβολος μέ τήν πολλή του κακία κάνει τό μεγαλύτερο καλό σήμερα στόν κόσμο. Γιατί ἄς ποῦμε ἕνας πατέρας πού εἶναι πιστός καί θέλει λ.χ. νά κάνη φροντιστήριο στά παιδιά του, θά εἶναι ἀναγκασμένος νά βρῆ ἕναν καλό καί πιστό δάσκαλο γιά νά βάλη στό σπίτι του.

Ἕνας δάσκαλος πάλι πού εἶναι πιστός καί θέλει νά κάνη φροντιστήριο σέ παιδιά, γιατί δέν διορίσθηκε ἀκόμη, θά ζητᾶ νά βρῆ μία οἰκογένεια καλή γιά νά νοιώθη ἀσφάλεια. Ἤ ἕνας τεχνίτης πού ζεῖ πνευματικά εἴτε ἐλαιοχρωματιστής εἶναι, εἴτε ἠλεκτρολόγος κ.λπ., θά ψάχνη νά βρῆ νά δουλέψη σέ μία καλή οἰκογένεια, ὥστε νά νοιώθη ἄνετα, γιατί σ᾿ ἕνα κοσμικό σπίτι θά βρίσκη τόν μπελά του.

Ἕνας χριστιανός νοικοκύρης πάλι, θά ψάχνη νά βάλη στό σπίτι του ἕναν καλό τεχνίτη πού νά εἶναι καί πιστός ἄνθρωπος. Ἔτσι θά ψάχνη καί ὁ ἕνας καί ὁ ἄλλος νά βρῆ ἕναν πνευματικό ἄνθρωπο γιά νά μπορῆ νά συνεργασθῆ. Σιγά–σιγά, λοιπόν, θά γνωρισθοῦν μεταξύ τους οἱ πνευματικοί ἄνθρωποι ἀπό ὅλα τά ἐπαγγέλματα καί ἀπό ὅλες τίς ἐπιστῆμες.

»Τελικά ὁ διάβολος μέ τήν κακία του, χωρίς νά τό θέλη, κάνει καλό: χωρίζει τά πρόβατα ἀπό τά γίδια. Θά χωρίσουν, λοιπόν, τά πρόβατα ἀπό τά γίδια καί θά ζοῦν ὡς «μία ποίμνη, εἷς ποιμήν». Καί βλέπεις, ἄλλοτε στά χωριά εἶχαν τσομπάνο καί ὁ κάθε χωρικός ἔδινε τά πρόβατα ἤ τά γίδια πού εἶχε, ἄλλος πέντε, ἄλλος δέκα καί βοσκοῦσαν πρόβατα καί γίδια μαζί, γιατί τά γίδια τότε ἦταν φρόνιμα καί δέν χτυποῦσαν μέ τά κέρατα τά πρόβατα.

Γέρων Παΐσιος: Θέλει παλληκαριά, για να κοπή η κατάκριση.

.

Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου

-Γέροντα, τι θα με βοηθήση να μην κατακρίνω;

– Όλα είναι πάντοτε έτσι όπως τα σκέφτεσαι εσύ;

– Όχι, Γέροντα.

– Ε, τότε να λες: «Δεν σκέφτομαι πάντοτε σωστά πολλές φορές κάνω λάθος. Να, στην τάδε περίπτωση σκέφθηκα έτσι και βγήκε ότι είχα άδικο. Στην τάδε περίπτωση έκρινα και έπεσα έξω, οπότε τον αδίκησα τον άλλον. Επομένως δεν πρέπει να ακούω τον λογισμό μου». Ο καθένας μας λίγο- πολύ έχει περιπτώσεις που έπεσε έξω στην κρίση του.

Αν φέρη στον νου του τις περιπτώσεις που έκρινε και έπεσε έξω, τότε θα αποφεύγη την κατάκριση. Αλλά και μια φορά να μην έπεσε έξω και να είχε δίκαιο, πού ξέρει τα ελατήρια του άλλου; Ξέρει πώς έγινε κάτι; Να μη βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα.

Κι εγώ, όταν ήμουν νέος, είχα την κατάκριση ψωμοτύρι. Επειδή ζούσα λίγο προσεκτικά και είχα μια ψευτοευλάβεια, ό,τι μου φαινόταν στραβό, το έκρινα. Γιατί, όταν στον κόσμο ζη κανείς λίγο πνευματικά, μπορεί να βλέπη πολλά κουσούρια στους άλλους και να μη βλέπη αρετές. Εκείνους που καλλιεργούν την αρετή μπορεί να μη τους βλέπει, γιατί ζουν στην αφάνεια, αλλά να βλέπη τους άλλους που κάνουν αταξίες και να τους κατακρίνη. «Αυτός, λέει, κάνει έτσι, εκείνος περπατεί έτσι, ο άλλος κοιτάζει έτσι …;».

Ξέρετε τι είχα πάθει μια φορά; Είχαμε πάει με ένα γνωστό μου να λειτουργηθούμε σε ένα μοναστήρι στο Μονοδένδρι, εννιά ώρες περίπου μακριά από την Κόνιτσα. Όταν μπήκαμε στον ναό, ο γνωστός μου στάθηκε στο αναλόγιο, για να ψάλη, και εγώ πήγα στο στασίδι πίσω από τον ψάλτη παρακολουθούσα κι έψελνα σιγανά. Κάποια στιγμή ήρθε μια γυναίκα με μαύρα, σχετικά νέα, στάθηκε δίπλα μου και συνέχεια με κοιτούσε.

Αγίου Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου: τα «ρεύματα» της εποχής μας και πώς αυτά υπηρεάζουν τους νέους

.

Μας έχουν έρθει διάφορα ρεύματα από παντού. Από τα ανατολικά μέρη ο Ινδουισμός και άλλες αποκρυφιστικές θρησκείες, από τον Βορρά ο Κομμουνισμός, από την Δύση ένα σωρό θεωρίες, από τον Νότο, από τους Αφρικανούς, μαγείες και τόσα άλλα καρκινώματα.

Ένα παιδί χτυπημένο από τέτοια ρεύματα ήρθε μία μέρα στο Καλύβι. Κατάλαβα ότι οι προσευχές της μάνας του το έφεραν. Αφού μιλήσαμε αρκετά, του λέω: «Κοίταξε, παλληκάρι μου,  να βρής έναν Πνευματικό να εξομολογηθής και να χρισθής και να σε βοηθάη τώρα στις αρχές. Πρέπει να σε χρίσουν, γιατί αρνήθηκες τον Χριστό».

Έκλαιγε το καημένο. «Κάνε προσευχή, Πάτερ, μου λέει, γιατί δεν μπορώ να τα αποβάλλω αυτά. Μου έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου. Το καταλαβαίνω ότι οι προσευχές της μάνας μου με έφεραν εδώ». Πόσο βοηθάνε οι προσευχές της μάνας! Αχρηστεύονται τα καημένα, όταν τα τυλίξουν, και μετά τα πιάνει φόβος, άγχος και ξεσπάνε στα ναρκωτικά κ.λπ. Από τον έναν γκρεμό στον άλλον. Ο Θεός να βάλη το χέρι Του.

– Γέροντα, συμφέρει να τους λέη κανείς ότι είναι σατανικά αυτά  τα πράγματα;

– Πώς δεν συμφέρει; Αλλά θέλει με καλό τρόπο.

Διάλογος Γέροντος Παϊσίου με προτεστάντη

.

(Η κατωτέρω συνομιλία του π. Παϊσίου μ’ έναν ευλαβή νέο, πού είχε πλανηθεί από τις κακοδοξίες προτεσταντικής αιρέσεως, δημοσιεύτηκε στην ετησία έκδοση «Ο Όσιος Γρηγόριος» της Ιεράς Κοινοβιακής Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους του έτους 1995. Ο μακαριστός γέροντας με τις φαινομενικά απλοϊκές απαντήσεις του στις υπαρξιακές ανησυχίες ενός νέου, έσωσε κι αυτή την ψυχή από την απώλεια και τον επανέφερε στην αγκαλιά της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου, Αρχιμανδρίτης π. Γεώργιος μας έδωσε την ευλογία του για την αναδημοσίευση του κειμένου της συνομιλίας αυτής).

Κάποια στιγμή λοιπόν αποφάσισα να πάω στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Εξομολογήθηκα και άρχισα να μεταλαβαίνω τακτικά. Είχα όμως πολλά και σοβαρά ερωτηματικά και δεν εύρισκα απάντηση. Επεδίωξα και είχα συναντήσεις με Θεολόγους κληρικούς, και πάλι όμως χωρίς αποτέλεσμα.

Η σοβαρή ασθένεια θέλει μεγάλο Νοσοκομείο.

«Κώστα, όσο κι αν προσπαθήσω δεν πρόκειται να πεισθείς με τίποτα. Θέλεις να καταλάβεις τα μυστήρια του Θεού με τη δική σου λογική. Αυτό δεν είναι ορθόδοξο. Ένα πράγμα μόνο σε σώζει: να έρθεις να πάμε στο Άγιο Όρος. Έρχεσαι;» Ήταν η γνωμάτευση του Αρχιμανδρίτη στον οποίο με οδήγησε ο Θεός, πιστεύω. Αφού συμφώνησα, μου έδωσε πληροφορίες για ένα μεγάλο χειρούργο (δικός μου ο χαρακτηρισμός) που είναι εκεί, και πήγαμε. Το όνομά του είναι π. Παϊσιος. Κάποιος άλλος ευλογημένος γέροντας από τον Πύργο έμαθα αργότερα ότι είπε για μένα: «αν τον δεχτεί ο π. Παϊσιος έχει καλώς, αν όχι, θα χαθεί από την υπερηφάνειά του». Έχει ακόμα δίκιο… Ευτυχώς που ο Χριστός έχυσε το δικό Του αίμα για τις δικές μας αμαρτίες. Δόξα στο άγιο όνομά Του.

Ὁ Ὅσιος Παΐσιος πονοῦσε γιὰ τὶς διάφορες οἰκουμενιστικὲς κινήσεις, γιὰ τὶς ὁποῖες ἔλεγε ὅτι εἶναι «κουρελοῦδες τοῦ διαβόλου»

.

Ὁ Πατὴρ Παΐσιος λυπόταν ποὺ ἡ Ἑλλάδα δὲν εἶχε ἡγέτες «Μακκαβαίους»* μὲ ἰδανικά, ἀνιδιοτέλεια, παλληκαριὰ καὶ θυσία. Αὐτὸς ἦταν καὶ ὁ κύριος λόγους ποὺ τὴν 1η Αὐγούστου τοῦ 1984 (π.ἡ.), μνήμη τῶν Ἁγίων Ἑπτὰ Παίδων, τῶν Μακκαβαίων, ἔγραψε ἕνα κείμενο γιὰ τὸν ἥρωα στρατηγὸ Μακρυγιάννη, τὸν ὁποῖο, ὕστερα ἀπὸ τὴν ἔκδοση τοῦ βιβλίου του «Ὁράματα καὶ θάματα», ἄλλοι τὸν ἔλεγαν ἅγιο, ἄλλοι θρησκόληπτο καὶ ἄλλοι πλανεμένο.

Μὲ τὸ κείμενο αὐτὸ ὁ Πατὴρ Παΐσιος ἐξέφραζε τὴν μεγάλη του λύπη, διότι σὲ αὐτὴν τὴν τόσο δύσκολη ἐποχὴ ὁρισμένοι πετοῦσαν «λεκέδες στὸν λευκὸ χιτώνα τοῦ Μακρυγιάννη», ἀντὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ…

ὠφεληθοῦν ἀπὸ τὰ λόγια αὐτοῦ τοῦ ἥρωα ποὺ «ἀγωνίστηκε περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Πατρίδος μας ἀπὸ τὸν βάρβαρο τουρκικὸ ζυγό, καὶ στὴν συνέχεια ἀγωνίσθηκε μὲ θεῖον ζῆλο, γιὰ νὰ μὴν ὑποδουλωθοῦμε πνευματικὰ στοὺς Φράγκους».

Γιὰ κάποιες μικρὲς «ἀδυναμίες» τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ἥρωα ὁ ὅσιος Γέροντας ἔγραψε: «Μέσα σ’ ἕναν τόνο γερὰ καρύδια, ποὺ μᾶς δίνει “εὐλογία” ὁ καλὸς Μακρυγιάννης, ἑπόμενον εἶναι νὰ βρεθοῦν καὶ ἕνα κιλὸ κούφια. Γιατί λοιπὸν νὰ σχολιάσουμε τὰ ἐλάχιστα κούφια, ἀφοῦ σὰν ἄνθρωποι δὲν μπορύμε νὰ ἔχουμε τὴν θεϊκὴ τελειότητα, ἄλλα τὴν ἀνάλογη ἀνθρώπινη τελειότητα, ποὺ μέσα σ’ αὐτὴν θὰ ὑπάρχουν καὶ οἱ ἀνθρώπινες ἀτέλειες;»

Οικουμενισμός και παράδοση κατά τον γέροντα Παϊσιο

.

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε και την άποψη των σύγχρονων αγίων και φωτισμένων γερόντων, για το θέμα του Οικουμενισμού. Ξεκινάμε την σειρά με απόψεις από Γέροντες, με τον γνωστό μας, π. Παϊσιο.

Είναι ενδιαφέρον να προσέξουμε, πως στην αλυσίδα των αγίων, ΟΥΔΕΠΟΤΕ υπήρξε κάποιος άγιος / φωτισμένος, που να ήταν υπέρ Οικουμενισμού / Συμπροσευχών, αντιθέτως υπήρξαν πάρα πολλοί οι οποίοι ήταν ενάντια στον Παπισμό (αλλά και στις άλλες αιρέσεις). Και είναι φυσικό, αφού ο Οικουμενισμός είναι αίρεση. Το κείμενο έχει ληφθεί από το βιβλίο: «Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι, τ. Α’ »

Σεβασμός στην παράδοση

Πολλοί άγιοι Μάρτυρες, όταν δεν ήξεραν το δόγμα, έλεγαν: «Πιστεύω ό,τι θέσπισαν οι Άγιοι Πατέρες». Αν κάποιος το έλεγε αυτό, μαρτυρούσε. Δεν ήξερε δηλαδή να φέρει αποδείξεις στους διώκτες για την πίστη του και να τους πείσει, αλλά είχε εμπιστοσύνη στους Αγίους Πατέρες.

Σκεφτόταν: «Πως να μην έχω εμπιστοσύνη στους Αγίους Πατέρες; Αυτοί ήταν και οι πιο έμπειροι και ενάρετοι και άγιοι. Πως εγώ να δεχθώ μια ανοησία; Πως να ανεχθώ να Βρίζει ένας τους Αγίους Πατέρες;»

Να έχουμε εμπιστοσύνη στην παράδοση. Σήμερα, δυστυχώς, μπήκε η ευρωπαϊκή ευγένεια και πάνε να δείξουν τον καλό. Θέλουν να δείξουν ανωτερότητα και τελικά πάνε να προσκυνήσουν τον διάβολο με τα δύο κέρατα.

«Ὃν ἀγαπᾶ Κύριος παιδεύει»

– Γέροντα, γιατί ο κόσμος υποφέρει σήμερα τόσο πολύ;

– Από την αγάπη του Θεού! Εσύ σαν μοναχή σηκώνεσαι το πρωί, κάνεις τον κανόνα σου, κάνεις κομποσχοίνια, μετάνοιες κ.λπ. Για τους κοσμικούς οι δυσκολίες που περνούν είναι ο κανόνας τους, οπότε εξαγνίζονται μ’ αυτές.

Τους κάνουν μεγαλύτερο καλό από την κοσμική καλοπέραση, η οποία δεν τους βοηθάει ούτε να πλησιάσουν στον Θεό, ούτε να αποταμιεύσουν μισθό ουράνιο. Γι᾿ αυτό πρέπει να τις δέχονται ως δώρα από τον Θεό.

Ο Καλός Θεός με τις δοκιμασίες παιδαγωγεί σαν καλός Πατέρας τα παιδιά Του, από αγάπη, από θεία καλοσύνη, και όχι από κακότητα ούτε από κοσμική, νομική, δικαιοσύνη, γιατί θέλει να επιστρέψουν κοντά Του. Επειδή δηλαδή θέλει να σώσει

τα πλάσματά Του και να κληρονομήσουν την ουράνια Βασιλεία Του, επιτρέπει τις δοκιμασίες, για να παλέψει ο άνθρωπος, να αγωνισθεί και να δώσει εξετάσεις στην υπομονή στους πόνους, ώστε να μην μπορεί να Του πει ο διάβολος:

«Πώς τον ανταμείβεις αυτόν ή πώς τον σώζεις, αφού δεν κοπίασε;». Τον Θεό δεν Τον ενδιαφέρει αυτή η ζωή, αλλά η άλλη. Πρώτα μας φροντίζει για τη άλλη ζωή και ύστερα γι᾿ αυτήν.

– Γιατί όμως, Γέροντα, ο Θεός σε μερικούς ανθρώπους δίνει πολλές δοκιμασίες, ενώ σε άλλους δεν δίνει;