Γιατί ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἦλθε ὡς ἄνθρωπος;

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Στὴν ἐρώτηση «Γιατί ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ νὰ ἐμφανιστεῖ στὴ γῆ μὲ ἀνθρώπινο σῶμα καὶ ὄχι μὲ ἄλλη μορφή;» ὁ σοφὸς ἅγιος Ἀθανάσιος ἔδωσε τὴν ἀκόλουθη ἀπάντηση:

«Ἂν ρωτοῦν γιατί δὲν ἐμφανίστηκε μὲ κάποια ἄλλη, καλύτερη, μορφὴ δημιουργίας, λ,χ. ὡς ἥλιος ἢ φεγγάρι ἢ ἄστρο ἢ φωτιὰ ἢ ἄνεμος – ἀλλὰ ἁπλῶς ὡς ἄνθρωπος, ἂς μάθουν ὅτι ὁ Κύριος δὲν ἦλθε γιὰ νὰ προβάλει τὸν ἑαυτό Του, ἀλλὰ γιὰ νὰ θεραπεύσει καὶ νὰ διδάξει τοὺς πάσχοντες.

Τα δώρα των Μάγων

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Μάγοι Περσῶν Βασιλεῖς, ἐπιγνόντες σαφῶς, τὸν ἐπὶ γῆς τεχθέντα, Βασιλέα οὐράνιον, ὑπὸ λαμπροῦ ἀστέρος ἑλκόμενοι, ἔφθασαν ἐν Βηθλεέμ, δῶρα προσφέροντες ἔγκριτα, χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν, καὶ πεσόντες προσεκύνησαν· εἶδον γὰρ ἐν τῷ Σπηλαίῳ, βρέφος κείμενον τὸν Ἄχρονον.
(Ιωάννου Δαμασκηνού)
«Και ανοίξαντες τους θησαυρούς αυτών προσηνεγκαν αυτώ δώρα, χρυσόν και λίβανον και σμύρναν» (Ματθ. β’11).

Τρία δώρα έφεραν στο νεογέννητο Βασιλιά. Και χωρίς να το θέλουν συμβόλισαν την αγία και ζωοποιό Τριάδα, στο όνομα της οποίας ήρθε στον κόσμο το παιδί Ιησούς, αλλά και την τριπλή διακονία του Κυρίου: τη βασιλική, την ιερατική και την προφητική, γιατί ο χρυσός συμβολίζει την αυτοκρατορική, το λιβάνι την ιερατική και η σμύρνα την προφητική ή τη θυσιαστική. Το νεογέννητο βρέφος θα γινόταν ο Βασιλιάς του αθάνατου βασιλείου, ο αναμάρτητος ιερέας και προφήτης και, όπως οι περισσότεροι προφήτες πριν απ’ Αυτόν, θα θανατωνόταν.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς – Φοβάσαι τον θάνατο;

 Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Έχεις ακούσει για τον μακάριο διάκο Αββακούμ; Όταν τον οδηγούσαν οι Τούρκοι μέσω του Βελιγραδίου, στα δεσμά, για να τον καρφώσουν στον πάσσαλο, αυτός ο ιπποτικός Βόσνιος τραγουδούσε:

«Ο Σέρβος είναι του Χριστού, χαίρεται, τον θάνατο»! Αυτά τα λόγια ακούγονται εντελώς σύμφωνα με το πνεύμα του απόστολου Παύλου ο όποιος γράφει στους Φιλιππησίους: «Συνέχομαι δε εκ των δύο, την επιθυμίαν έχων εις το αναλύσαι και συν Χριστώ είναι· πολλώ γαρμάλλον κρείσσον· το δε επιμένειν εν τη σαρκί αναγκαιότερον δι’ υμάς» (Φιλιπ, 1,23-24). Ο απόστολος δεν μιλά καν περί του θανάτου αλλά μόνο περί της μετάβασης απ΄ αυτή τη ζωή στην άλλη ζωή. Και χαίρεται περισσότερο εκείνη τη ζωή παρά αυτήν.

Ρώτησα πρόσφατα έναν υγιή γέρο: «Τι θα επιθυμούσες από τον Θεό να σου δώσει περισσότερο στον κόσμο;» Έβαλε το χέρι στην καρδιά και απάντησε: «Τον θάνατο και μόνο τον θάνατο»! «Πιστεύεις στη ζωή μετά από τον θάνατο;» «Ακριβώς λόγω αυτής της πίστης επιθυμώ όσο πιο γρήγορα τον θάνατο», είπε ο γέρος. Οι άπιστοι φοβούνται τον θάνατο, αφού θεωρούν ότι ο θάνατος είναι εξ ολοκλήρου καταστροφή της ζωής. Πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν πάλι φοβούνται τον θάνατο επειδή νομίζουν, ότι δεν ολοκλήρωσαν το καθήκον τους σ’ αυτόν τον κόσμο: Δεν έβαλαν τα παιδιά στον ορθό δρόμο ακόμα, ή δεν ολοκλήρωσαν ό,τι άρχισαν. Ακόμα και κάποιοι άγιοι άνθρωποι είχαν φόβο την ώρα του θανάτου. Όταν κατέβηκαν οι άγγελοι να πάρουν τη ψυχή του αγίου Σίσογιε, αυτός ο αγγελικός άνθρωπος προσευχόταν, να τον αφήσουν ακόμα λίγο στη ζωή ένεκεν μετάνοιας και προετοιμασίας για την άλλη ζωή. Οι άγιοι, λοιπόν, δεν φοβόντουσαν τον θάνατο αλλά την κρίση του Θεού μετά τον θάνατο. Και αυτός είναι ο μόνος δικαιολογημένος φόβος του χριστιανού, ο οποίος πιστεύει σταθερά στην άλλη ζωή και στην κρίση του Θεού.

Ο ενθουσιασμός και ο φανατισμός

.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Και ο ενθουσιασμός είναι φλόγα, και ο φανα­τισμός είναι φλόγα. Όμως το πρώτο είναι φλό­γα δίχως καπνό, το δεύτερο είναι κάψιμο με καπνό.

Ο ενθουσιασμός σημαίνει: ολόκληρος ο άνθρωπος συγκεντρωμένος και καθοδηγημένος προς μία κατεύθυνση και ένα στόχο. Όταν ο νους κρίνει και η καρδιά αγαπήσει και η ψυχή επιθυμήσει, τότε ο άνθρωπος ενώνεται και ως μία δύναμη ξεκινάει το μεγάλο έργο. Και ο συγκεντρωμένος και ενωμένος άνθρωπος είναι μεγάλη δύναμη σ’ αυτόν τον κόσμο, πράγματι μεγαλύτερη απ’ ό,τι και ο ίδιος το νομίζει για τον εαυτό του.

Ο ενθουσιασμένος είναι φιλάνθρωπος. Από τη στιγμή που στον ενθουσιασμό ενός ανθρώπου κρύβεται το μίσος ενάντια σε κάποιους άλλους ανθρώπους, τούτο δεν είναι ενθουσιασμός αλλά φανατισμός. Όταν την άνοιξη καίγεται ένας σωρός από σκουπίδια, κάτω από τα σκουπίδια προσπα­θεί να ξεφύγει το φίδι που ξύπνησε. Τέτοιος είναι ο φανατισμός.

Ο ενθουσιασμός είναι πάντα δύναμη, η οποία χτίζει και δημιουργεί. Όλους τους μεγάλους κοι­νωνικούς οργανισμούς, όλη τη μεγάλη τέχνη, όλη την κορυφαία ποίηση, όλα τα σωτηριοφόρα και καθαρά ανθρωπιστικά κινήματα δημιουργήθηκαν με ενθουσιασμό. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, ότι ο ενθουσιασμός δεν υπάρχει χωρίς φιλανθρωπία.

Μήνυμα από τον Λαό του Θεού προς την Διοικούσα Εκκλησία της Ελλάδος.

 σ.σ. Η Διοικούσα Εκκλησία συνηθίζει να στέλνει μηνύματα «ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟ».
Καιρός πια να αρχίσει και ο Λαός του Θεού (και όχι σκέτο «Λαός») να στέλνει μηνύματα «ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΙΟΙΚΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ».

Επειδή πιστεύουμε ότι το κείμενο «ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ» που διανεμήθηκε από τις Μητροπόλεις (πόσες και ποιες άγνωστο) δεν συμφωνεί με τις απόψεις όλων των μητροπολιτών, κύριο υπεύθυνο για αυτήν την τραγική κατάντια και πραγματική ΞΕΦΤΙΛΑ καθιστούμε τον προκαθήμενο της Εκκλησίας της Ελλάδος Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ο οποίος μαζί με μία όλο και αναπτυσσόμενη δυστυχώς κλίκα «προοδευτικών» οικουμενιστών μητροπολιτών πάνε να μετατρέψουν την Εκκλησία της Ελλάδος σε κανονικό ΤΣΙΡΚΟ και ΕΡΕΙΠΙΟ.

Αρνούνται να συνταχθούν στο πλευρό του ποιμνίου τους υπέρ του δίκαιου αγώνα για την Ελληνική και Ορθόδοξη Μακεδονία, διακηρύττοντας ότι αυτό είναι έργο της κυβέρνησης και όχι της Εκκλησίας, ΔΕΧΟΝΤΑΙ παράλληλα να γίνουν υπάλληλοι και «ταχυδρόμοι» των πολιτικών μηνυμάτων της άθεης Ευρώπης που πασχίζει εδώ και ολόκληρες δεκαετίες να μετατρέψει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες σε ΟΙΚΟΥΣ ΑΝΟΧΗΣ. Σε κάποιες δε περιπτώσεις, όπως ΕΔΩ, αναλαμβάνουν τον ρόλο του συμβούλου και χαράκτη της ευρωπαϊκής πολιτικής. Μιλάμε για ξεπεσμό άνευ προηγουμένου και βεβαίως κατανοούμε την καούρα των οικουμενιστών της Κολυμπάριας ψευδοσυνόδου για το νέο συγκρητιστικό μάθημα των Θρησκευτικών και τις πολιτικά ορθές «αντι-εθνικιστικές», «αντιφασιστικές» και «αντιρατσιστικές» τους κορώνες.

Για τα ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ ΑΡΓΥΡΙΑ των καταραμένων ΚΟΝΔΥΛΙΩΝ έχουν ξεπεράσει ακόμα και αυτούς τους πολιτικάντηδες στις κωλοτούμπες. Οι δικές τους δε κωλοτούμπες είναι πολύ χειρότερες, διότι τασσόμενοι στο πλευρό της άθεης Ευρώπης ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ και γίνονται μεταφορείς -άρα και συνεργοί- ενός φαύλου μηνύματος που σκοπό έχει να υποδουλώσει ολοκληρωτικά τους λαούς… και κάποιοι αφελώς ελπίζουν ότι θα πάρουν Ορθόδοξη θέση για τις νέες ταυτότητες. Για αυτά τα τριάκοντα αργύρια υπέγραψαν και αυτοί το πρώτο «μνημόνιο» στην ψευδοσύνοδο της Κρήτης και θα επιχειρήσουν να υπογράψουν και άλλα εάν δεν τους σταματήσουμε.

Ο ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΑΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ να μοιράσετε ξανά αυτό το €ΥΡΩ-ΚΟΥΡΕΛΟΧΑΡΤΟ στους Ιερούς Ναούς.

Εώς πότε έσομαι μεθ’ υμών, έως πότε ανέξομαι υμών;

άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Τί σημαίνουν τα λόγια τού Χριστού, έως πότε έσομαι μεθ’ υμών; έως πότε ανέξομαι υμών; Φαντα­στείτε έναν ευγενή και φωτισμένο άνθρωπο, να τον έχουν αναγκάσει να ζήσει ανάμεσα σε αγρίους. Ή ένα βασιλιά που αφήνει το θρόνο του και κατεβαίνει στους αγύρτες κι απατεώνες, όχι μόνο για να ζήσει μαζί τους και να μάθει τον τρόπο ζωής τους, αλλά να τους διδάξει πώς να σκέφτονται, να εργάζονται και να νιώθουν σαν βασιλιάδες, με ευγένεια και μεγαλοκαρδία. Όταν περνούσαν τρεις μέρες, ακόμα κι ένας Βασιλιάς θα φώναζε: «Πόσο καιρό μπορώ να μείνω μαζί σας;». Θα μπούχτιζε από την υπερβολική αγρι­ότητα, την ανοησία, την ακαθαρσία και τη δυσωδία αυτών των τριών ημερών.

Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς απαντά στους αγαπολόγους.

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ἀναφερόμενος στὴν πίστη, ποὺ ἀποτελεῖ τὴ βάση τῆς ἀγάπης, ἔγραφε:

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: «Πρὶν τὸν Χριστό, δὲν ὑπῆρχε οὔτε διδασκαλία γιὰ τὴν ἀγάπη ἀλλὰ οὔτε καὶ θρησκεία ἀγάπης»

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Διδάγματα γιὰ τὴν Χριστιανικὴ ἀγάπη», τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς»,

ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη»

Ὁ ἐπιστήμονας προσελκύει μὲ τὶς γνώσεις του, ὁ πλούσιος μὲ τὰ πλούτη του, ὁ ὡραῖος μὲ τὴν ὀμορφιά του, ὁ μάστορας μὲ τὴν τέχνη του. Ὁ καθένας ἀπὸ αὐτοὺς μόνον ἕναν περιορισμένο ἀριθμὸ ἀτόμων μπορεῖ νὰ ἕλξει. Ἐνῶ ἡ ἀγάπη ὅμως μπορεῖ νὰ ἑλκύσει ὅλα τὰ ἀνθρώπινα πλάσματα. Ἡ χάρη τῆς ἀγάπης εἶναι ἀπεριόριστη. Καὶ ὁ μορφωμένος καὶ ὁ ἀμόρφωτος καὶ ὁ πλούσιος καὶ ὁ φτωχὸς καὶ ὁ ἐπιδέξιος καὶ ὁ ἀδέξιος καὶ ὁ ὄμορφος καὶ ὁ ἄσχημος καὶ ὁ ὑγιὴς καὶ ὁ ἄρρωστος καὶ ὁ νεαρὸς καὶ ὁ ἡλικιωμένος, ὅλοι θέλουν νὰ τοὺς ἀγαπᾶνε. Ὁ Χριστὸς χάρισε τὴν ἀγάπη του σὲ ὅλους καὶ μὲ τὴν ἀγάπη του προσέλκυσε τοὺς πάντες. Τοὺς ἀγκαλίασε ὅλους, ἀκόμη καὶ τοὺς νεκροὺς ποὺ ἀπὸ παλιὰ σάπιζαν ξεχασμένοι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους.

Ὁ ἄνθρωπος καὶ νεκρὸς θέλει νὰ τὸν ἀγαποῦνε. Γι΄ αὐτὸ πολλοὶ παλεύουν ἐναντίον τοῦ θανάτου καὶ μετὰ τὸ θάνατο. Καὶ γι΄ αὐτὸ τὸ λόγο πολλοὶ προσπαθοῦν μὲ κληρονομιές, μὲ δῶρα ἢ μὲ εὐεργεσίες ποὺ κάνουνε σὲ διάφορα ἱδρύματα νὰ ἐξασφαλίσουν τὴν ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων καὶ μετὰ τὸν θάνατό τους. Ὁ ἄνθρωπος καὶ νεκρὸς θέλει νὰ τὸν ἀγαπᾶνε. Οἱ ἄνθρωποι βέβαια ἔχουν ἀγάπη γιὰ τοὺς πεθαμένους συγγενεῖς τους.

Φοβερά προφητικά λόγια για το μέλλον της Ευρώπης του Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Ο Χριστός έφυγε από την Ευρώπη

Φοβερά προφητικά λόγια του αγίου για το μέλλον της Ευρώπης. Η Εκκλησία της Σερβίας τίμησε χθες, Σάββατο 18 Μαρτίου, την μνήμη του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ενός από τους μεγαλύτερους, μαζί με τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, συγχρόνους αγίους της.

Όταν ο άγιος Νικόλαος ήταν κλεισμένος στο φρικτό ναζιστικό στρατόπεδο Νταχάου, εξ αιτίας της ποιμαντικής δράσης του, έγραψε τα εξής προφητικά και αποκαλυπτικά για την σύγχρονη Ευρώπη, της οποίας κάνει μία καταπληκτική πνευματική ακτινογραφία, με την χάρη του Αγίου Πνεύματος που φώτιζε τον νου του. Τα λόγια του αυτά είναι και σήμερα επίκαιρα, όσο ποτέ άλλοτε:

»Ρε φίλε πολύ φωνάζει ο Καντιώτης, δεν μπορώ να τον ακούσω…»

αναδημοσίευση από το Πνεύματος κοινωνία

.

»Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον…» ~ Συνοδικόν της Ορθοδοξίας

Όταν ένας Επίσκοπος της Εκκλησίας, τολμά δημόσια να χτυπήσει την ποιμαντική ράβδο με δύναμη, και να βροντοφωνάξει απο ιερή αγανάκτηση:

»Oυαί και αλοίμονο, η ένταξή μας στην ΕΟΚ όχι απλώς εμπορική, αλλά ιδεολογική, ηθική, οικογενειακή, Προφητεύω από της θέσεως ταύτης, ότι θα γίνει ο τάφος της Ελλάδος και της ορθοδοξίας…» (π. Αυγουστίνος Καντιώτης εν έτει 1972.)

Και 44 χρόνια μετά αυτό συντελείται, καλά θα κάνει η θεολογία του στοχασμού, που πολλώ απέχει απο αυτό το χάρισμα, να σιωπά μπροστά στίς αποκαλύψεις Του Θεού, μέσω εκείνων που Αυτός θέλησε να ενεργήσει, για να προειδοποιήσει το ποίμνιο Του….

Είναι »ανυπόφορος» ο λόγος του πατέρα Αυγουστίνου, για τον σύγχρονο χριστιανό, διότι είναι οξύς ωσάν των Προφητών. Έλαβε αυτό το χάρισμα, προείδε σωστά τα δεινά που έρχονταν, και με πόνο ψυχής, πολλές φορές με δάκρυα στα μάτια, φώναζε και προειδοποιούσε…

Είπε για την Ευρώπη, για τούς αντίχριστους νόμους που θα υποχρεωθούμε να εφαρμόσουμε, για την διάλυση των θεσμών της οικογένειας, της παιδείας, την στοχευμένη διάλυση του ορθόδοξου φρονημάτος της κοινωνίας, αλλά και της Εκκλησίας…. (την λεγόμενη »ένωση των εκκλησιών»).

Τα Χριστούγεννα της Ιωάννας.

Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, επίσκοπος Αχρίδος

«Παραπονιέσαι για τη μοναξιά στη μέση μεγάλης πόλης. Τόσος λαός γύρω σου κοχλάζει σαν μυρμηγκοφωλιά, και εσύ και πάλι αισθάνεσαι σαν στην έρημο. Στις μεγάλες γιορτές η κατάσταση είναι ανυπόφορη. Παντού πλημμυρίζει η χαρά, ενώ εσένα σε πιέζει η λύπη. Οι εορταστικές ημέρες των Χριστουγέννων και της Ανάστασης σου φαίνονται σαν κάποια άδεια δοχεία, τα οποία εσύ γεμίζεις με δάκρυα. Όταν αυτές οι άγιες γιορτές βρίσκονται μακριά πίσω ή μπροστά σου, αισθάνεσαι πιο ήρεμη. Αλλά όταν πλησιάσουν και έρθουν, η θλίψη και η ερημιά κυριεύουν την ψυχή σου.

Τί να σου κάνω; Θα σου διηγηθώ την ιστορία για τα Χριστούγεννα της Ιωάννας διότι ίσως σε ωφελήσει. Θα αφήσω όμως να σου διηγείται εκείνη όπως τα είχε διηγηθεί σε μένα.

«Σαράντα και κάτι χρόνια βλέπω εγώ αυτό τον κόσμο σαν γυναίκα. Ποτέ καμιά χαρά, εκτός από λίγη σαν παιδί στο σπίτι των γονέων μου. Αλλά μπροστά στον κόσμο δεν έδειχνα λυπημένη. Μπροστά στους ανθρώπους υποδυόμουν τη χαρούμενη, και στη μοναξιά έκλαιγα. Όλοι με θεωρούσαν ένα ευτυχισμένο πλάσμα, αφού ως τέτοια έδειχνα. Ακούω, όλοι γύρω μου παραπονούνται, και οι έγγαμοι και οι άγαμοι, και οι πλούσιοι και οι φτωχοί, όλοι. Και σκέφτομαι, γιατί κι εγώ να παραπονιέμαι στους δυστυχισμένους για τη δική μου δυστυχία, και μόνο να αυξάνω τη λύπη γύρω μου; Θεέ, να δείχνω χαρούμενη έτσι θα είμαι πιο χρήσιμη στον δυστυχισμένο κόσμο, ενώ το μυστικό μου θα το κρύβω μεσα μου και θα κλαίω στη μοναξιά μου. Προσευχόμουν στον Θεό, για να μου εμφανισθεί με κάποιο τρόπο, τουλάχιστον μόνο ένα δάχτυλό Του να αισθανθώ. Προσευχόμουν έτσι, για να μην σβήσω από την κρυμμένη λύπη. Από κάθε έσοδο έκανα ελεημοσύνη οπουδήποτε είχα ευκαιρία. Επισκεπτόμουν αρρώστους και ορφανούς, και έφερνα χαρά με τη δική μου φαινομενική χαρά. Πιστεύω σε Σένα, αγαθέ μου Θεέ, έλεγα συχνά, αλλά Σε παρακαλώ, εμφανίσου μου με κάποιο τρόπο, για να Σε πιστεύω ακόμα περισσότερο. «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τη απιστία» (Μάρκ. 9, 24). Επαναλάμβανα αυτά τα λόγια από το Ευαγγέλιο. Και πράγματι, βίωσα να μου εμφανιστεί ο Κύριος.

Μήνυμα αισιοδοξίας

(στην φωτό διακρίνεται αχνά το ουράνιο τόξο, σύμβολο ελπίδας… από την συλλογή φωτογραφιών που μπορείτε να δείτε εδώ)

Ένα μήνυμα αισιοδοξίας σήμερα είναι ιδιαίτερα αναγκαίο, μάλιστα από έναν άνθρωπο σύγχρονο, εξαιρετικά μορφωμένο, πολυγραφότατο, που επέζησε στο Νταχάου και πάνω απ΄όλα άγιο…

άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1881- 1956)

“Μόνον η αισιοδοξία μας σώζει. Αν δεν έχουμε αισιοδοξία, δεν έχουμε πίστη. Χωρίς πίστη είμαστε σαν τα ζώα…

Χωρίς την αισιοδοξία όλοι είμαστε ανάπηροι.

Μεγαλύτερη αναπηρία έχει ο άνθρωπος χωρίς αισιοδοξία, παρά ο άνθρωπος χωρίς πόδια.

Ο Θεός εν σοφία τα πάντα έκτισε.

Στο πρόσωπο του αισιόδοξου καθημερινά πέφτουν οι ακτίνες του ήλιου, του ζεσταίνουν και του φωτίζουν την ψυχή, ενώ στο πρόσωπο του απαισιόδοξου μένει χωρίς τον ήλιο, με αποτέλεσμα η ψυχή του να είναι κρύα και σκοτεινή.

ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΥΠΗΡΧΑΝ ΕΠΤΑ ΕΙΔΗ ΚΑΚΟΥΡΓΩΝ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.

Ό καλός Σαμαρείτης πού έσωσε την ανθρωπότητα από τις πληγές πού της είχαν προξενήσει οι ληστές, έπεσε ό ίδιος στα χέρια τους. Γύρω από τον Κύριο υπήρχαν επτά είδη κακούργων. Το πρώτο είδος αντιπροσωπεύει ό Σατανάς, το δεύτερο οι πρεσβύτεροι και οι άρχοντες του Ισραηλινού λαού, το τρίτο ό Ιούδας, το τέταρτο ό Πιλάτος, το πέμπτο ό Βαραββάς, το έκτο ό αμετανόητος ληστής πού συσταυρώθηκε μαζί Του και το έβδομο ό ληστής πού μετάνιωσε. Ας σταματήσουμε για λίγο κι ας ατενίσουμε τη συντροφιά αυτή των κακούργων. Ανάμεσα τους στέκεται ό Υιός του Θεού, σταυρωμένος, πληγωμένος κι αιμόφυρτος.

Το πρώτο είδος είναι ό σατανάς. Είναι εκείνος πού θέλει να κάνει το μεγαλύτερο κακό στο ανθρώπινο γένος. Είναι ό πατήρ του ψεύδους, ό κακούργος των κακούργων. 0ι πειρασμοί πού χρησιμοποιεί για να πειράξει τούς ανθρώπους και να τούς κάνει κακό είναι δύο ειδών: τούς πειράζει με τις ανέσεις και με τα βάσανα. Στην αρχή πείραξε τον Κύριο στο Όρος των Πειρασμών με την υπόσχεση ανέσεων, με δύναμη και πλούτο- τώρα, στο τέλος, τον πειράζει με τα βάσανα, με το πάθος. Όταν κατατροπώθηκε στον πρώτο πειρασμό, άφησε τον Κύριο, έφυγε μακριά Του. Δεν τον εγκατέλειψε τελείως όμως, αλλά προς καιρόν. Όπως αναφέρει το ευαγγέλιο, «ό διάβολος άπέστη απ’ αυτού άχρι καιρού» (Λουκ. δ’13).

Ό καιρός αυτός πέρασε και τώρα ξαναπαρουσιάζεται. Αυτή τη φορά δέ χρειάζεται να εμφανιστεί φανερά, ανοιχτά. Τώρα δουλεύει με ανθρώπους. Χρησιμοποιεί τούς υιούς του σκότους πού, τυφλωμένοι από την εκτυφλωτική λάμψη του Χριστού, παραδίδονται στα χέρια του Σατανά. Κι αυτός τούς χρησιμοποιεί σαν όπλο εναντίον του Κυρίου Χριστού. Είναι κοντά τους όμως, είναι δίπλα σέ κάθε γλώσσα πού βλασφημεί το Χριστό, σέ κάθε στόμα πού φτύνει το πάντιμο πρόσωπό Του, σέ κάθε χέρι πού τον μαστιγώνει και του βάζει το αγκάθινο στεφάνι, σέ κάθε καρδιά πού φλέγεται από φθόνο και μίσος εναντίον Του.

Ο Θεός δεν είναι Θεός ισότητας, αλλά Θεός αγάπης.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Από το βιβλίο »Στοχασμοί περί καλού και κακού»

Ο Θεός δεν είναι Θεός ισότητας, αλλά Θεός αγάπης.
Η ισότητα θα απέκλειε όλο το δίκαιο και όλη την αγάπη, θα απέκλειε όλο το ήθος.

Ο άνδρας αγαπά την γυναίκα του λόγω ισότητας;
Και η μάνα αγαπά το παιδί της λόγω ισότητας;
Και ο φίλος αγαπά τον φίλο λόγω ισότητας;

Η ανισότητα είναι η βάση του δικαίου και υποκινητής της αγάπης.

Όσο διαρκεί η αγάπη, κανένας δεν ξέρει για την ισότητα.

Όσο βασιλεύει το δίκαιο, κανείς δεν μιλάει για την ισότητα.

Όταν χάνεται η αγάπη, οι άνθρωποι μιλούν περί δικαίου και εννοούν την ισότητα.

Όταν μαζί με την αγάπη εξαφανίζεται και το δίκαιο, οι άνθρωποι μιλούν περί ισότητας και εννοούν την ανηθικότητα.

Δηλαδή, όταν εξαφανίζεται το ήθος το αντικαθιστά η ανηθικότητα.
Από τον τάφο της αγάπης ξεφυτρώνει το δίκαιο, από τον τάφο του δικαίου ξεφυτρώνει ισότητα.

###

Προσκυνητής