Ο Άγιος Νεκτάριος και το πανανθρώπινο μήνυμα του Ελληνικού Πολιτισμού

.

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Το 1896 ο Άγιος Νεκτάριος συνέγραψε μία τεκμηριωμένη και συγκινητική μελέτη με τίτλο: «Η Ελληνική Φιλοσοφία ως Προπαίδεια του Χριστιανισμού». Ο Άγιος είχε γενικότερα ενδιαφερθεί για τον πολιτιστικό ρόλο του Ελληνισμού και για την συμβολή του Ελληνικού Έθνους στην Παγκόσμια Ιστορία. Ο Άγιος Νεκτάριος, του οποίου τιμούμε τα 100 χρόνια από την κοίμησή του, αποδεικνύει αυτό που βλέπουμε και στα έργα των Πατέρων της Εκκλησίαw. Ότι, δηλαδή, μέσα στην Ορθόδοξη Παράδοση η Οικουμενικότητα και ο πατριωτισμός συνυπάρχουν. Ο Άγιος Νεκτάριος είναι όντως Οικουμενικός, διότι τιμάται και αναγνωρίζεται από όλους τους Ορθοδόξους λαούς της Οικουμένης, αλλά είναι και πατριώτης. Μελέτησε και ανέδειξε την πολιτιστική κληρονομιά των Ελλήνων, Αρχαίων και Βυζαντινών, και ενδιαφέρθηκε για το μέλλον και την πορεία του Ελληνικού Έθνους.

Από το κείμενο του 1896 παραθέτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:

«…Ἡ φιλοσοφία εἶναι ἀληθῶς ἀναφαίρετον κτῆμα τοῦ Ἕλληνος· διαδιδομένη ἀνὰ τὰ ἔθνη προσηλυτίζει αὐτὰ καὶ καθιστᾷ αὐτὰ ἑλληνικά, οὐδέποτε δὲ παύεται οὖσα Ἑλληνική· οἱ ὁπαδοὶ αὐτῆς, οἱ ὁμιληταὶ αὐτῆς ἀποβάλλοντες τὸ ξένον καὶ βάρβαρον περιβάλλονται τὸ ἑλληνικὸν καὶ τὴν εὐγένειαν· ἡ Ἑλληνικὴ φιλοσοφία προώρισται ἵνα καταστήσῃ τοὺς πάντας Ἕλληνας· ἐγεννήθη ὑπὲρ τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ συνεταυτίσθη μετ᾿ αὐτοῦ, ὅπως ἐργασθῆ πρὸς σωτηρίαν τῆς ἀνθρωπότητος. Ἕλλην καὶ φιλοσοφία εἰσὶ δυὸ τινὰ ἀναπόσπαστα· μαρτυρεῖ δὲ καὶ ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος λέγων: Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν. Ὁ Ἕλλην ἀληθῶς ἐγεννήθη, ἵνα φιλοσοφῇ· διότι ἐγεννήθη διδάσκαλος τῆς ἀνθρωπότητος. Ἀλλ᾿ ἐὰν ἡ φιλοσοφία ἐγένετο παιδαγωγὸς εἰς Χριστὸν ἕπεται ὅτι ὁ Ἕλλην πλασθεὶς φιλόσοφος ἐπλάσθη χριστιανός, ἐπλάσθη ἵνα γνωρίσῃ τὴν ἀλήθειαν καὶ διαδῷ αὐτὴν τοῖς ἔθνεσιν.

Ο Άγιος Νεκτάριος ο Θαυματουργός (9 Νοεμβρίου)

.

Ο Αγιος Νεκτάριος γεννήθηκε στη Σηλυβρία της Θράκης το 1846. Γονείς του ήταν ο Δήμος και η Βασιλική Κεφαλά. Ήταν το πέμπτο αγόρι της οικογένειας και όταν τον βάφτισαν του έδωσαν το όνομα Αναστάσιος. Στην Σηλυβρία διδάχτηκε τα πρώτα γράμματα, αλλά επειδή η οικογένειά του ήταν φτωχή, αποφάσισε να πάει στην Κωνσταντινούπολη όπου θα συνέχιζε τις σπουδές του, ενώ ταυτόχρονα θα εργαζόταν.

Πράγματι, σε ηλικία 14 ετών, πήγε στη Βασιλεύουσα όπου άρχισε να εργάζεται στο καπνεργοστάσιο ενός συγγενή του. Παρόλο που εργαζόταν, δεν τον πλήρωναν για την εργασία του κι έτσι ο Αγιος δυσκολευόταν να βρει ακόμα και να φάει. Οι δυσκολίες της ζωής, δεν τον εμπόδισαν, όμως, τα βράδια του να τα αφιερώνει στη μάθηση και να τα περνά διαβάζοντας βιβλία και εκκλησιαστικές μελέτες.

Κάποια στιγμή αποφάσισε να επισκεφθεί τους Αγίους Τόπους. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς τα εκεί, ξέσπασε μεγάλη θαλασσοταραχή και κινδύνεψε το πλοίο να βυθιστεί. Ο Αγιος Νεκτάριος βύθισε στη θάλασσα το Σταυρό, που κουβαλούσε πάντα μαζί του, και η θάλασσα αμέσως ημέρεψε. Ο Σταυρός όμως χάθηκε και ο Αγιος λυπήθηκε πολύ.

Όταν το πλοίο, όμως, έφτασε σώο στον προορισμό του, ο Σταυρός βρέθηκε κολλημένος στα ύφαλα του πλοίου. Αυτό ήταν το πρώτο θαύμα που έκανε ο Αγιος Νεκτάριος εν ζωή. Το μετόχι του Παναγίου Τάφου προσέλαβε τον Αγιο και έτσι έμεινε εκεί ως την ηλικία των 20 ετών.

Όταν συμπλήρωσε το 20 έτος της ηλικίας του, πήγε στο χωριό Λιθί της Χίου. Εκεί δίδαξε γράμματα στα παιδιά του χωριού, επί 7 συνεχή έτη. Η επιθυμία του Αγίου ήταν να γίνει μοναχός. Κάνοντας πράξη την επιθυμία του, χρίστηκε μοναχός στη Νέα Μονή της Χίου. Στη Νέα Μονή μελέτησε εκτενώς τα συγγράμματα που βρίσκονταν στην βιβλιοθήκη της Μονής. Το 1877 χειροτονήθηκε Διάκονος στο ναό του Αγίου Μηνά και έλαβε το όνομα Νεκτάριος.

Με τη βοήθεια του Ιωάννη Χωρέμη (ευκατάστατου Χιώτη) και του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιου, ο Αγιος τελείωσε τις Γυμνασιακές του σπουδές στην Αθήνα και σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο χαρακτήρας του μη κατ’ επίγνωση ζηλωτού.

.

Αγ. Νεκταρίου, «το Γνώθι σαυτόν»

Ο μη κατ’ επίγνωσιν ζηλωτής κέκτηται μεν ζήλον αλλ’ ου κατ’ επίγνωσιν, πλανάται εν ταις σκέψεσι και ενεργείας αυτού και εργαζόμενος δήθεν υπέρ της δόξης του Θεού παραβαίνει τον νόμον της προς τον πλησίον αγάπης.

Ο μη κατ’ επίγνωσιν ζηλωτής εν τη ζέσει του ζήλου αυτού πράττει τα ενάντια, προς τάς διατάξεις του Θειου νόμου και προς το Θείον θέλημα.

Ο μη κατ’ επίγνωσιν ζηλωτής διαπράττει το κακόν, όπως επέλθη το υπ’ αυτού νοούμενον αγαθόν.

Ο ζήλος του μη κατ’ επίγνωσιν ζηλωτού είναι πυρ διαφθείρον, πυρ καταναλίσκον· η καταστροφή προπορεύεται αυτού και η ερήμωσις έπεται αυτώ.

Ο μη κατ’ επίγνωσιν ζηλωτής εύχεται τω Θεώ να ρίψη πυρ εξ ουρανού και να κατακαύση πάντας τους μη δεχόμενους τας αρχάς και πεποιθήσεις αυτού.

Τον μη κατ’ επίγνωσιν ζηλωτήν χαρακτηρίζει μίσος προς τους ετεροθρήσκους ή ετεροδόξους, ο φθόνος και ο επίμονος θυμός, η εμπαθής αντίσταση προς το αληθές πνεύμα του θείου νόμου, η παράλογος επίμονη εν τη υπερασπίσει των ιδίων φρονημάτων, ο παράφορος ζήλος προς κατίσχυσιν εν πασίν, η φιλοδοξία, η φιλονικία, η έρις, και το φιλοτάραχον.

Ποιὰ ἡ εἰκόνα αὐτοῦ ποὺ πιστεύει στὸν Χριστὸ;

.

Ἅγιος Νεκτάριος (Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως)

Πόσο ὡραία εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ πιστοῦ! Πόσο θαυμαστὴ ἡ χάρη της! Τὸ κάλλος της σὲ γοητεύει, τὸ δὲ ὕφος της ἐκφράζει τὴν ἐμπιστοσύνη τοῦ πιστοῦ πρὸς τὸν Θεό. Ἡ γαλήνη ποὺ εἶναι ἁπλωμένη στὴ μορφὴ της ἐκφράζει τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς, ἡ δὲ ἠρεμία της τὴν ἀταραξία τῆς καρδιᾶς.

Ἡ χαραγμένη στὸ πρόσωπο τοῦ πιστοῦ καλοσύνη, μαρτυρᾶ τὴν ἥσυχη συνείδησή του. Ὁ πιστὸς εἰκονίζεται σὰν ἄνθρωπος ποὺ ἔχει ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴν τυραννία τῶν ἀσταμάτητων μεριμνῶν τῆς ζωῆς, οἱ ὁποῖες καταπονοῦν συνεχῶς τὸ πνεῦμα καί, ἐπίσης, σὰν ἄνθρωπος τοῦ ὀποίου ἡ πεποίθησή του πρὸς τὸν Θεὸ ζωγραφίζεται μὲ ζωηρὰ χρώματα πάνω στὰ χαρακτηριστικά τοῦ προσώπου του.

Ἀληθινά, ὁ πιστὸς εἰκονίζεται σὰν ἄνθρωπος μακάριος καὶ εἶναι μακάριος διότι κατέχει ἤδη τὴν πληροφορία γιὰ τὴ θεϊκὴ προέλευση τῆς πίστης του καὶ ἔχει πεισθεῖ γιὰ τὴν ἀλήθειά της. Ὁ Θεὸς μίλησε μυστικὰ στὴν καρδιά του. Ἡ θεία φωνὴ γέμισε τὴν καρδιά του καὶ ἡ θεία εὐφροσύνη τὴν πλημμύρισε. Ἡ καρδιά του καὶ ἡ διάνοιά του εἶναι ἀφοσιωμένες στὸν Θεό.

Ἡ καρδιὰ του καίγεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ πνεῦμα του βιάζεται νὰ ἀνυψωθεῖ πρὸς τὸν Θεό.

Ο Άγιος Νεκτάριος και ο Παύλος Μελάς.

 Δημήτριος Νατσιός
Δάσκαλος, Κιλκίς.

Συνηθίζω, όταν αναζητώ βιογραφικά στοιχεία και πληροφορίες για κάποιον επιφανή του Γένους μας, να προσφεύγω στο παλιό και λαμπρό εγκυκλοπαιδικό λεξικό του «ΗΛΙΟΥ». (Του “ηλίου” και όχι Ηλιού, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις).

Τώρα με τα κινητά διαδίκτυα, μοναδική σχεδόν πηγή πληροφοριών είναι ο ιστότοπος με το περίεργο όνομα «ΒΙΚΙΠΑΊΔΕΙΑ» ο οποίος συνοδεύεται με αρκετά νεοταξικά καρυκεύματα.

Παρένθεση. Το διαδίκτυο με την τεράστια αποθήκευση πληροφοριών δημιουργεί στο χρήστη του, ιδίως στις νεότερες ηλικίες την ολέθρια ψευδαίσθηση ότι ο ίδιος κατέχει και έχει κατακτήσει αυτές τις γνώσεις. Το θεωρεί, τρόπον τινά, ως προέκταση, εξάρτημα της μνήμης του. Γι’ αυτό η μελέτη θεωρείται πια χάσιμο χρόνου, γίνεται αντικείμενο χλεύης, πράγμα καταστρεπτικότατο για την γλώσσα και την σκέψη. Θύματα αυτής της απώλειας είναι και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί. Κάποτε λέγαμε «έχει μεταδοτικότητα», όταν θέλαμε να επαινέσουμε το δάσκαλο. Η μεταδοτικότητα είναι «τέχνη τεχνών» που τα θεμέλιά της «τρέφονται» από την αγάπη προς τους μαθητές «ουδέν ούτω προς διδασκαλίαν επαγωγόν ως το φιλείν και φίλεισθαι» κατά τον Άγιο Χρυσόστομο – και βέβαια, την βαθιά γνώση του αντικειμένου, αποκύημα πολλής μελέτης. Σήμερα λέμε πως είναι επικοινωνιακός. Η διαφορά μεταξύ μετάδοσης και επικοινωνίας είναι τεράστια. Μετάδοση σημαίνει παιδεία. Επικοινωνία σημαίνει εντυπωσιοθηρία, αμάθεια.

«Με το φως του Χριστού, μόνον με το φως του Χριστού θα σωθεί ο κόσμος» (Άγιος Νεκτάριος)

ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ο Αγιος Νεκτάριος και η Γλώσσα

Πῶς τὸ θεῖο δῶρο τῆς γλώσσας χρησιμοποιήθηκε ἀπὸ μερικοὺς σοφοὺς προγόνους μας, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ συναφὲς δῶρο τῆς θείας Προνοίας, τὴ φιλοσοφία.  «Ἡ ἑλληνικὴ φιλοσοφία εἶναι ἡ βάση καὶ τὸ θεμέλιο γιὰ μία ἀληθινὴ ἀνάπτυξη καὶ μόρφωση. Εἶναι ὁ παιδαγωγὸς τοῦ ἀνθρώπου Ἡ ἑλληνικὴ φιλοσοφία ἐδίδαξε τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα, καὶ μὲ τὶς ὀρθὲς ἀπὸ τὶς θεωρίες της χειραγώγησε ὡς παιδαγωγὸς τὴν ἀνθρωπότητα πρὸς τὸν Χριστό.

Ἡ φιλοσοφία ὑπῆρξε καὶ εἶναι κτῆμα τῶν Ἑλλήνων καὶ κανένας δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τὴν ἀφαιρέσει ἀπὸ αὐτούς. Μὲ τὴ διάδοσή της ἀνάμεσα στὰ ἔθνη τὰ προσελκύει καὶ τοὺς προσφέρει Ἑλληνικότητα, χωρὶς ἡ ἴδια νὰ χάνει ποτὲ τὴν ἑλληνικότητά της.

Άγιος Νεκτάριος : Ο πολύπαθος θαυματουργός επίσκοπος.

 ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Ουδέποτε έλειψαν από την Εκκλησία μας οι άγιοι και αυτό είναι το μόνιμο θαύμα στη δισχιλιόχρονη ιστορική της πορεία. Οι άγιοι, άνδρες και γυναίκες, είναι τα ορατά σημεία της λυτρωτικής ενέργειας του Αγίου Πνεύματος, το Οποίο αναγεννά τους ανθρώπους και τους καθιστά θεοειδείς υπάρξεις, εικόνες καθαρές του Τριαδικού Θεού.

Μια τέτοια καθαρή εικόνα του Θεού υπήρξε και ο νεοφανής άγιος Νεκτάριος ο θαυματουργός. Γεννήθηκε το 1846 στη Σηλυβρία της Θράκης από πολυμελή και ευσεβή οικογένεια. Ονομάζονταν Αναστάσιος Κεφαλάς. Εξ αιτίας της φτώχειας, σε ηλικία 13 ετών βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη για εργασία. Εργαζόταν σε συσκευαστήριο καπνού, όπου ο εργοδότης του τον εκμεταλλεύονταν και τον ξυλοκοπούσε. Αυτός υπόμεινε τις προσβολές χωρίς διαμαρτυρίες. Μάλιστα στις συσκευασίες του καπνού φρόντιζε να βάζει χαρτάκια με ρητά από το Ευαγγέλιο. Κάποια μέρα που τον ξυλοκοπούσε ο εργοδότης του τον είδε ένας έμπορος, το λυπήθηκε και τον πήρε στο επιπλοποιείο του. Του άφησε χρόνο ελεύθερο να πηγαίνει στο σχολείο και στην Εκκλησία. Εργάστηκε στον καλό εκείνο εργοδότη επτά χρόνια και τέλειωσε το σχολείο.

Σε ηλικία είκοσι ετών πήγε στη Χίο να εργαστεί ως δάσκαλος για δέκα χρόνια. Εκεί αποφάσισε να γίνει μοναχός. Στα 1877 χειροτονήθηκε διάκονος και πήρε το όνομα Νεκτάριος. Τον ίδιο χρόνο ήρθε στην Αθήνα για τη συνέχιση των σπουδών του. Κατόπιν βρέθηκε στην Αλεξάνδρεια να υπηρετήσει κοντά στον Πατριάρχη Σωφρόνιο, ο οποίος εντυπωσιάσθηκε από την προσωπικότητα του νεαρού διακόνου. Τον έστειλε ξανά στην Αθήνα να φοιτήσει στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο Νεκτάριος διέπρεψε και πρώτευσε. Το 1885 αναχώρησε ξανά για την Αλεξάνδρεια, όπου χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και του ανατέθηκαν καθήκοντα πατριαρχικού γραμματέα και ιεροκήρυκα, ο οποίος αναδείχτηκε δεινός ρήτορας. Το 1889 εκλέχτηκε επίσκοπος Πενταπόλεως Λιβύης.

«Ο ‘Αγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως»- Σύντομος επισκόπηση του βίου και του έργου του (9 Νοεμβρίου)

.

Ηλία Μουτσούλα, Επιστημονική Επετηρίς της Θεολογικής Σχολής, ΛΕ΄,
Τιμητικόν αφιέρωμα εις Ι. Κ. Κορναράκην, Μ. Κ. Μακράκην,
Αθήνα 2000, σελ. 125-133

Ο ‘Αγιος Νεκτάριος, κατά κόσμον Αναστάσιος Κεφάλας εγεννήθη την 1ην Οκτωβρίου του 1846 (βεβαίως με το παλαιόν ήμερολόγιον) εις την Σηλυβρίαν της Θράκης από γονείς ευσεβείς, τον Δήμον και την Βασιλικήν. Η οικογένεια του απετελεϊτο εκ πέντε ή εξ ακόμη τέκνων. Την πρώτην εγκύκλιον παιδείαν έλαβεν εις την γενέτειράν του, εν συνεχεία δε μετέβη εις Κωνσταντινούπολη, όπου ηργάσθη εις καπνοπωλείον προς εξοικονόμησιν του επιουσίου άρτου.

Η ιδιαιτέρα αγάπη του προς την Εκκλησίαν και ειδικώτερον προς την μελέτην των συγγραμμάτων των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας εφάνη λίαν ενωρίς. Παραλλήλως προς την κοπιαστικήν εργασίαν του καπνοπωλείου εύρισκε χρόνον να αποδελτιώνη χωρία εκ της Αγ. Γραφής, εκ των αγίων Πατέρων, αλλ ‘ ακόμη και εκ των Ελλήνων φιλοσόφων. Ταύτα εξέδωσεν αργότερον εις δυο τόμους υπό τον τίτλον «Ιερών και φιλοσοφικών λογίων θησαύρισμα».

Θέλων ευθύς εξ αρχής να καταστήση κοινωνούς και τους άλλους των θησαυρών τούτου και μη έχων τα προς τούτο α ναγκαία χρήματα ηναγκάζετο, ως ο ίδιος παρατηρεί, «να χρησιμοποιή ως δημοσιογραφικά φύλλα τα χάρτινα καπνοσακκίδια των εν Κωνσταντινουπόλει καπνοπωλών». « Επι ικανού αριθμού τοιούτων φύλλων», παρατηρεί, «έγραφον καθ’ εκάστην διάφορα εκ των θησαυρισθέντων γνωμικών, όπως οι χρώμενοι τούτοις εκ περιέργειας αναγινώσκοντες τα γεγραμμένα, διδάσκωνται τα σοφά και ωφέλιμα».

Από τον χρόνον της εν Κων/λει παραμονής του αναφέρομεν και εν περιστατικόν, το οποίον μνημονεύει ο βιογράφος του μοναχός Αβμέλεχ και το οποίον μας υπενθυμίζει ανάλογον περιστατικόν εκ της ζωής του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου, ότε μετέβαινεν δια σπουδάς εξ Αλεξανδρείας εις Αθήνας.

Αγίου Νεκταρίου – Περί Φόβου Θεού.

Ο φόβος του Θεού είναι συναίσθημα ιερόν πληρούν την καρδίαν του επιγινώσκοντος τον Θεόν εν τοις θείοις αυτού ιδιώμασιν.

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΕΡΙ ΤΙΜΩΡΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

 Λυκουργος Νάνης, ιατρός.

Απεφάνθη ο άγιος Δημητριάδος ότι «δεν υπάρχει τιμωρός Θεός αλλά Θεός αγάπης» και έσπευσε να ζητήση συγγνώμη «αν σκανδαλίσαμε κάποιους, παρουσιάζοντας έναν Θεό τιμωρό, που φοβόμαστε να προσεγγίσουμε. Πολλές φορές εμείς γινόμαστε η αιτία της απομάκρυνσης από τον Θεό, γιατί Τον παρουσιάζουμε ως κριτή μόνο, ενώ ήρθε για να σώσει τον κόσμο».

Κανείς, μα κανείς, δεν παρουσίασε το Θεό μονάχα ως κριτή και τιμωρό. Τονίζουν πολλοί, όμως, το γεγονός ότι ο Θεός δεν είναι μονάχα αγάπη αλλά και δικαιοσύνη. Συνήθως, μένουμε μονάχα στο πρώτο και το δεύτερο το ξεχνάμε. Γράφει ο άγιος Νεκτάριος στο μνημειώδες σύγγραμμα ΠΕΡΙ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑΣ ΨΥΧΗΣ για τη Θεία Δικαιοσύνη:

Ή ίκανοποίησις τής θείας δικαιοσύ­νης, τής προσβληθείσης δια τής δημι­ουργίας τής άμαρτίας ύπό του άμαρτήσαντος, εΐναι καί άπαίτησις του δικαίου πρός θεραπείαν καί ένδόμυχος διάθεσις του άμαρτήσαντος πρός έξιλέωσιν του Θεού.

Ή άπαίτηοις του δικαίου καί ή διάθεσις της καρδίας πηγάζουσιν έκ της αύτής πηγής, έκ τής άϊδιότητος του θείου νό­μου- τό δίκαιον άπαιτεΐ τήν ΐκανοποίησιν δια τήν άϊδιότητα του θείου νόμου, όν έπεβουλεύθη ή άμαρτία- έπίοης καί ή καρδία ζητεί έξ ένδιαθέτου όρμής να ΐκανοποιήοη τήν θείαν δικαιοσύνην, δι­ότι ένδομύχως έπιποθεΐ καί επιζητεί τήν έπικράτηοιν του θείου νόμου καί σπεύ­δει να ένεργήση ύπέρ τής άϊδιότητος αύτού- ό ένδόμυχος ούτος πόθος προ­έρχεται έκ τής συνταυτίσεως τού θελή­ματος τού έσω άνθρώπου μετά τού νό­μου τού Θεού».

Ο Άγιος Νεκτάριος, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος (Α΄ Μέρος)

 Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Α΄ ΜΕΡΟΣ

Οι εορτασμοί, ήτοι η βράβευση από την Ιεραρχία και η αυτοβράβευση από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών του κ. Ιερωνύμου, για τη συμπλήρωση δέκα ετών στον θρόνο του Προκαθημένου της Ελλαδικής Εκκλησίας, ολοκληρώθηκαν. Για τη δεκαετία αυτή ο Αρχιεπίσκοπος έκαμε στην πρόσφατη Ιεραρχία έναν επιγραμματικό απολογισμό. Σ’ αυτόν μίλησε με γενικότητες και απευθύνθηκε στο θυμικό των Μητροπολιτών – μελών Της. Μεταξύ των άλλων είπε:

«Καθ’ όλη τη δεκαετή αυτή και ιδιαίτερα κοπιαστική περίοδο πάσχισα να διακονήσω: τον άνθρωπο, την συνοδικότητα, τις ορθές σχέσεις Εκκλησίας – Κράτους, τις διορθόδοξες και διαχριστανικές συγκυρίες, την παρατεινόμενη κρίση αρχών, θεσμών και αξιών, την φτώχεια, την δημιουργία κοινωνικού προσώπου της Εκκλησίας μας, τιμώντας τους προκατόχους μου, την εκκλησιαστική περιουσία, την εκκλησιαστική εκπαίδευση, προσπάθησα να δημιουργήσω πρόσθετο κύρος στην Εκκλησία με την ανάδειξη άξιων επισκόπων – ποιμένων, να προασπίσω τα δίκαια της Εκκλησίας μας, να προβάλλω την ενότητα και όχι τις αντιπαραθέσεις, να υπερβώ τις όποιες μικρότητες και διαφορές μας, γεφυρώνοντας το όποιο χάσμα των μεταξύ μας αδελφικών σχέσεων…Συνεπώς σε αυτό το τρίπτυχο εργάσθηκα και αυτό επιθυμώ να συνεχίσω να υπηρετώ, το οποίο βασίζεται στην “ενότητα”, στην “αγάπη” και στην “προσφορά”….».

Αυτά τα λόγια του κ. Ιερωνύμου δεν αποτελούν απολογισμό, ούτε αυτοκριτική. Και φυσικά δεν ήθελε να πει ότι «διακόνησε την παρατεινόμενη κρίση»… Για να βοηθηθεί στην αυτοκριτική του καλύτερα να απαντήσει αν τα όσα έπραξε ανταποκρίνονται στα απαραίτητα καθήκοντα του πνευματικού ποιμένος, όπως τα περιγράφει στην ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ του ο Άγιος Νεκτάριος.

Πρώτον, κατά τον Άγιο Νεκτάριο, ο επίσκοπος οφείλει να παραμένει διαρκώς κοντά στο ποίμνιο του και να μην απουσιάζει της Επισκοπής του, παρά μόνο όταν τον προσκαλεί η φωνή της Εκκλησίας. (Βλ. σχ. Κανόνες ΟΘ΄ της εν Καρθαγένη Συνόδου και ΙΙ΄ της εν Τρούλλω Στ΄ Οικουμενικής Συνόδου). Για τον παραβαίνοντα τον Κανόνα η ποινή είναι βαρυτάτη. Στις περίπου 3650 ημέρες από της εκλογής του και στις 520 Κυριακές ο Αρχιεπίσκοπος ας σκεφθεί πόσες πέρασε μακριά από το ποίμνιό του και συγκεκριμένα στην Βοιωτία και πιο συγκεκριμένα στο εξοχικό οίκημα της Ζάλτσας και στα Οινόφυτα.

Ένα παιδί γράφει γράμμα στον Θεό

 Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

π. Δημητρίου Μπόκου

Ο άγιος Νεκτάριος, όταν ήταν μικρό παιδί, ήταν πολύ φτωχός. Γεννήθηκε στη Συληβρία της Ανατολικής Θράκης το 1846. Γονείς του ήταν ο Δήμος και η Βασιλική (Μπαλού) Κεφαλά. Ήταν το πέμπτο παιδί από έξι αδέλφια. Το όνομά του ήταν Αναστάσιος (Νεκτάριος ονομάστηκε όταν έγινε διάκονος). Η οικογένειά του ήταν πάμφτωχη, δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα. Έτσι σε ηλικία 14 ετών ο Αναστάσιος πήγε στην Κωνσταντινούπολη, για να δουλέψει και να πάει στο Γυμνάσιο.

Τα πρώτα χρόνια εκεί ήταν πολύ δύσκολα. Βρήκε εργασία σε έναν έμπορο καπνών, αλλά εκείνος δεν τον πλήρωνε καλά. Μερικές φορές μάλιστα τον έδερνε κιόλας. Με τον καιρό τα παπούτσια του τρύπησαν και τα ρούχα του πάλιωσαν πολύ. Δεν μπορούσε να αγοράσει καινούργια. Δεν έχανε όμως την πίστη του στον Θεό και προσευχόταν πολύ, γιατί μόνο εκεί εύρισκε δύναμη και παρηγοριά.

Βλέποντας ότι το αφεντικό του έγραφε γράμματα σε διαφόρους και λάβαινε απαντήσεις, σκέφτηκε, μέσα στην αθωότητά του να γράψει κι αυτός μια επιστολή, για να περιγράψει τα πολλά του προβλήματα. Δεν ήθελε όμως να τη στείλει στη μητέρα του, για να μην στενοχωριέται και κλαίει. Έτσι σκέφτηκε να τη στείλει απ’ ευθείας στον Χριστό, για να του πει τις μεγάλες ανάγκες που είχε. Πήρε λοιπόν χαρτί και μολύβι και έγραψε:

«Χριστούλη μου, δεν έχω παπούτσια και ρούχα.

Στείλε μου τα Σε παρακαλώ.

Ξέρεις πόσο Σε αγαπώ.

Αναστάσιος».

Μελέτιος Μεταξάκης, ο μασώνος πατριάρχης που….είχε οικτρό τέλος.

Ο Μελέτιος Μεταξάκης με τον αγγλικανό προκαθήμενο.

Πολύ κατέτρεξε τον Άγιο Νεκτάριο και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Μελέτιος Μεταξάκης. Αυτός διετέλεσε και Οικουμενικός Πατριάρχης και Πατριάρχης Αλεξανδρείας. Αυτός ο δυστυχής ήτανε μασώνος μοντέρνος, νεωτεριστής και έκαμε πολύ κακό στην Εκκλησία.

Αυτός ήταν και κατά του μοναχισμού. Όταν ο Άγιος αγωνιζόταν με τόσες δυσκολίες να κτίση το Μοναστήρι, επήγε και τον απέτρεπε …;

– Τί κάνεις εδώ; Μοναστήρι κτίζεις τώρα; Δεν βλέπεις ότι τόσα εξωκκλήσια γύρω εδώ ερήμωσαν; Δεν είναι για Μοναστήρια στη σημερινή εποχή.