Ἡ φωνή τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ

 (Ὅποιος δέχεται τούς αἱρετικούς, δέχεται τόν διάβολο)

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός

Τόν τελευταῖο καιρό, δέν περνάει οὔτε μέρα σχεδόν, πού νά μή δημοσιεύεται τοὐλάχιστον μία συνάντηση Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιαστικῶν ἀξιωματούχων μέ ἀντίστοιχους αἱρετικούς ‘’συναδέλφους’’ τους!

Καί δέν φτάνουν οἱ αἴθουσες συνεδριάσεων καί τά χαλαρά τραπεζώματα γιά δαῦτες τίς δημοσιοσχετίστικες συναντήσεις, ἀλλά καταλήγουμε δυστυχῶς καί μέσα στίς ἁγιασμένες μας ἐκκλησιές, νά προσευχόμαστε παρέα μαζί τους! Μέ ποιούς; Μέ τούς αἱρετικούς!

Καί τούς βάζουμε μάλιστα στό κέντρο τῆς ἐκκλησιᾶς μας, δίπλα καί ἀπέναντι ἀπό τό Δεσποτικό, σέ πολυτελεῖς πολυθρόνες καί θρόνους περικαλεῖς καί ὑψηλούς!
Καί, ὧ τῆς ὕβρεως καί τῆς παρανομίας: Γίνεται ἡ Μεγάλη Εἴσοδος, περνᾶνε ἀπό μπροστά τους (μπροστά ἀπό τούς αἱρετικούς) τά Τίμια Δῶρα καί κανένας, μά κανένας ἀπό τούς δικούς μας παρισταμένους ἐκκλησιαστικούς ἀξιωματούχους δέν βγάζει ἄχνα διαμαρτυρίας!

Μήπως δέν ἐκφωνήθηκε τό ‘’τάς θύρας, τάς θύρας ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν’’; Μήπως ἔπαψε στίς ἡμέρες μας νά ἰσχύει ἡ ἱερά αὐτή προτροπή γιά ἀπομάκρυνση τῶν μή μυημένων ἀπό τόν χῶρο τῆς Θείας Λατρείας; Ἀπό ποῦ λάβαμε τό δικαίωμα νά κουβαλᾶμε μέσα στήν Θεία Λειτουργία γνωστούς ἀμετανόητους αἱρετικούς καί αἱρεσιάρχες;

Ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου – Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής

Ἀπό τό βιβλίο:
Ὁ Βίος τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας,
Ἱερόν Κελλίον Ἁγίου Νικολάου “Μπουραζέρη”, Ἅγιον Ὄρος, 2010.

Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής

Tώρα μὲ τὴν Χάριν της θὰ ὁμιλήσωμε περὶ τῆς ἐξόδου καὶ τῆς Μεταστάσεως αὐτῆς ἀπὸ τὸν παρόντα κόσμον εἰς τὴν αἰώνιον Βασιλείαν τοῦ Υἱοῦ της. Εἶναι ὄντως φαιδρὰ καὶ χαρμόσυνος γιὰ τὴν ἀκοὴν τῶν φιλοθέων ἡ τοιαύτη διήγησις.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΚΑΙ Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ

Εἶναι ἄξιον προσοχῆς καί πρέπει νά ἀναφερθῆ, ὅτι ὅλη σχεδόν ἡ ζωή τοῦ ὁσίου Μαξίμου τοῦ ὁμολογητοῦ ἦτο ἕνας συνεχής ἀγῶνας ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ καί μία διαρκής ἀποτείχισις ἀπό τούς αἱρετικούς Ἐπισκόπους τῆς ἐποχῆς του. Ἀπέθανε δέ στήν ἐξορία ἀπό τίς κακουχίες καί τά μαρτύρια, ἐνῶ τοῦ εἶχαν κόψει τό δεξί χέρι καί τήν θεολόγον γλῶσσαν καί ἐνῶ τόν εἶχαν καθαιρέσει καί ἀναθεματίσει λόγῳ τῆς ἄρνησής του νά ὑπογράψη τόν λεγόμενον «Τύπον», ὁ ὁποῖος ἦτο μία ἔκθεσις πίστεως, πού εὐνοοῦσε καί ὑπέθαλπε τήν αἵρεσι τοῦ Μονοθελητισμοῦ.

Από την μετα-πατερική θεολογία στον μετα-αντιοικουμενιστικό αγώνα !

Απ’ ό,τι φαίνεται η μεταπατερική θεολογία γέννησε και τον δικό της «ὀρθό ἀντι-οικουμενιστικὸ ἀγώνα!». Ναι, καλά ακούσατε. Δεν μπορεί να αγνοούμε τους Πατέρες στα θεολογικά και να μην τους αγνοήσουμε και στα … αγωνιστικά. Επιχειρείται μία, εκ των πολύ δεξιών αυτή τη φορά, διαβολοποίηση της αποτειχίσεως, δηλαδή της διακοπής μνημόνευσης του κηρύττοντα την αίρεση «γυμνή τη κεφαλή» επισκόπου, όπως αυτή ορίσθηκε στον 15ο Κανόνα από την Πρωτοδευτέρα Σύνοδο επί Φωτίου του Μέγα. Πιο συγκεκριμένα, σήμερα ο μετά-αντιοικουμενιστικός αγώνας δεν θα πρέπει να ασχολείται με την ενότητα και τη διαφύλαξη της Πίστεως, αλλά με την «ἑνότητα τῆς γρηγορούσας Ἐκκλησιαστικῆς Ὀρθοδόξου κοινότητος».

Εμείς γνωρίζαμε την «γρηγορούσα συνείδηση», τώρα όμως θα πρέπει να μάθουμε για την «γρηγορούσα … κοινότητα» ! Σαν την «γρηγορούσα κοινότητα» του 7ου αιώνα για παράδειγμα που μέσω της διπλωματικής της αντιπροσωπείας επισκέφθηκε τον φυλακισμένο Μοναχό Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή για να τον εκφοβίσει λέγοντάς του ότι βγάζει τον εαυτό του εκτός Εκκλησίας όταν διακόπτει κοινωνία μαζί της. Εκείνη η «γρηγορούσα κοινότητα» -όλα τα Πατριαρχεία και οι Αυτοκράτορες- είχε πέσει στην αίρεση του Μονοθελητισμού και είχε υπογράψει και τότε ένα συμβιβαστικό κείμενο για την «ειρήνη και την ενότητα της Εκκλησίας», το οποίο έπρεπε να δεχτεί και ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Και τί απάντησε στην «γρηγορούσα κοινότητα» τότε ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής; «Ἡ Ἐκκλησία δὲν βρίσκεται ἐκεῖ ποὺ βρίσκονται αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι τὴν διοικοῦν, οἱ πατριάρχες, οἱ ἐπίσκοποι, οἱ σύνοδοι, ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ἡ σωτήρια ὁμολογία τῆς πίστεως.»[1]

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Αποτείχιση από την αίρεση – όχι από την Εκκλησία

Μπροστά στον κίνδυνο της αίρεσης η Πρωτοδευτέρα Σύνοδος επί Μ. Φωτίου (861) εισήγαγε την έννοια της αποτειχίσεως.

Σχόλιο Φαίης. Με μεγάλη λύπη διαπιστώνω ότι αρκετοί Ορθόδοξοι αδελφοί έχουν παρανοήσει την έννοια της αποτειχίσεως, κάποιοι εξ’ αυτών μάλιστα καταλήγουν στο εντελώς παράλογο και αδιανόητο συμπέρασμα ότι η αποτείχιση είναι «αίρεση» !! Με αυτόν τον τρόπο, άθελά τους, όχι απλά παραβαίνουν τους Κανόνες που θέσπισαν οι θεοφώτιστοι Πατέρες αλλά τους διαστρέφουν εντελώς και προκαλούν τεράστιο πλήγμα στην Εκκλησία. Επιπλέον, συκοφαντούν εμμέσως (ως αιρετικούς) και τους αδελφούς τους που προσπαθούν να κάνουν κάτι. Αυτός που αιώνες απεργάζεται να διαστρέψει τους Πατέρες είναι γνωστός σε όλους μας και οι αδελφοί με αυτήν τους την στάση, άθελά τους, τον βοηθούν στο σκοτεινό του έργο. Πολλοί αδελφοί πιστεύουν ότι αν υπακούνε τυφλά στους πνευματικούς τους είναι καλοί Ορθόδοξοι. Στους πονηρούς καιρούς που διανύουμε αυτό είναι πολυτέλεια και ας μου επιτραπεί να πω ένα είδος αποποίησης ευθυνών. Πέραν αυτού η τυφλή υπακοή σε θέματα συνειδήσεως που θίγουν την Πίστη δεν είναι Ορθόδοξης αλλά παπικής προελεύσεως. Τώρα όσο ποτέ άλλοτε οφείλουμε να ανοίξουμε τις ‘αποσκευές’ που μας κληροδότησαν οι Πατέρες, να ενημερωθούμε και να ενημερώσουμε για να αντιμετωπίσουμε τον μεγαλύτερο εχθρό που μάχεται την Εκκλησία. Δεν είναι τούτη εδώ μία απλή αίρεση, είναι η ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ του οικουμενισμού που έχει εγκατασταθεί για τα καλά -τώρα και επισήμως- μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Το να προσποιούμαστε και να συμπεριφερόμαστε σα να ξημέρωσε μια μέρα σαν όλες τις άλλες μας καθιστά συνένοχους. Θα ήθελα με πολύ αγάπη να πω στους αδελφούς ότι και οι πνευματικοί μας μπορεί να λανθάνουν σε τέτοια ζητήματα όπου απαιτείται μια ακαδημαϊκή, ας την πούμε, γνώση στην οποία λόγω των πολλών καθηκόντων τους δεν έχουν πρόσβαση. Καθήκον όλων μας είναι να ενημερωνόμαστε και να ενημερώνουμε τους πάντες, ακόμα και τους πνευματικούς μας εάν χρειάζεται, και να συζητάμε αυτά τα θέματα μαζί τους.

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητὴς Α.Π.Θ.

1. Ἀπαγορευμένη καὶ ἐπιτρεπόμενη ἀποτείχιση

Τὸν τελευταῖο καιρὸ γίνεται συχνὰ λόγος γιὰ «ἀποτείχιση» καὶ «ἀποτειχισμένους» πιστούς, μὲ συχνὴ ἐπίσης καὶ μᾶλλον σκόπιμη παρανόηση τοῦ ἐννοιολογικοῦ περιεχομένου αὐτῶν τῶν λέξεων. Τὸ οὐσιαστικὸ ἀποτείχισις παράγεται ἀπὸ τὸ ρῆμα ἀποτειχίζω, τὸ ὁποῖο σύμφωνα μὲ τὰ Λεξικὰ σημαίνει: ὀχυρώνω, ἀποκλείω διὰ τείχους, ἐγείρω μεσότοιχον. Ἑπομένως καὶ ἡ λέξη «ἀποτείχισις» σημαίνει: ἀποκλεισμὸς διὰ τείχους, ὀχύρωσις. Τὸ δὲ τεῖχος ποὺ ὑψώνει κανεὶς γιὰ νὰ ἀμυνθεῖ καλεῖται ἀποτείχισμα.

Ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου

Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής

Tώρα μὲ τὴν Χάριν της θὰ ὁμιλήσωμε περὶ τῆς ἐξόδου καὶ τῆς Μεταστάσεως αὐτῆς ἀπὸ τὸν παρόντα κόσμον εἰς τὴν αἰώνιον Βασιλείαν τοῦ Υἱοῦ της. Εἶναι ὄντως φαιδρὰ καὶ χαρμόσυνος γιὰ τὴν ἀκοὴν τῶν φιλοθέων ἡ τοιαύτη διήγησις.
Ὅταν, λοιπόν, ὁ Χριστός, ὁ Θεός μας, εὐδόκησε νὰ μεταθέση τὴν παναγίαν καὶ πανάμωμον μητέρα του ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτὸν εἰς τὴν Βασιλείαν του, προκειμένου νὰ λάβη τὸν ἄφθαρτον στέφανον τῶν ὑπερφυῶν ἀγώνων καὶ ἀρετῶν της, νὰ τὴν τοποθετήση θεομητροπρεπῶς «ἐκ δεξιῶν του, περιβεβλημένην μὲ πορφύραν καὶ πεποικιλμένην ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ» (Ψαλμ. μδ΄, 12) καὶ νὰ τὴν ἀνακηρύξη Βασίλισσαν πάντων τῶν κτισμάτων, ὁδηγῶν αὐτὴν εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος καὶ ἐγκαθιστῶν εἰς τὰ ἐπουράνια Ἅγια τῶν Ἁγίων, τῆς ἐγνωστοποίησε ἐκ τῶν προτέρων τὴν ἔνδοξον αὐτῆς μετάστασιν.

Ἀπέστειλε πάλιν εἰς αὐτὴν τὸν ἀρχάγγελον Γαβριὴλ γιὰ νὰ τῆς ἀναγγείλη τὴν ἔνδοξον ἐκδημίαν της, καθὼς ἄλλοτε τὴν θαυμαστὴν αὐτῆς σύλληψιν.

Τὴν ἐπεσκέφθη λοιπὸν ὁ ἀρχάγγελος καὶ τῆς ἐπέδωσε ἕνα κλάδον φοίνικος, σύμβολον τῆς νίκης, τὸ ὁποῖον εἶχε ἄλλοτε χρησιμοποιήσει ὁ λαὸς ὑποδεχόμενος εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ τὸν Υἱόν της, τὸν νικητὴν τοῦ θανάτου καὶ ἐξολοθρευτὴν τοῦ Ἅδου.

Ὁμοίως καὶ τώρα ὁ Γαβριὴλ δίδει αὐτὸν τὸν κλάδον εἰς τὴν Παρθένον, ὡς σύμβολον τῆς νίκης κατὰ πάντων τῶν δεινῶν καὶ τῆς καταλύσεως τοῦ θανάτου, λέγοντας· «Ὁ Κύριος καὶ Υἱός σου σὲ προσκαλεῖ: Ἔφθασε ἡ ὥρα νὰ ἔλθης πλησίον μου, ὦ καλὴ μῆτερ μου ( Ἆσμ. ἀσμ. β΄, 10 καὶ 13).

Τα Εισόδια της Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου)

Εικόνα από:vatopaidi.files.wordpress.com

Του  Κων. Α. Οικονόμου, δασκάλου

Μία από τις μεγαλύτερες Θεομητορικές εορτές είναι τα Εισόδια της Θεοτόκου. Η είσοδος της Θεοτόκου στο ναό είναι το προοίμιο της εύνοιας του Θεού στους ανθρώπους, η προκήρυξη της σωτηρίας των ανθρώπων, η αναγγελία του Χριστού και η πραγματοποίηση του σχεδίου της θείας οικονομίας. Αυτά διακηρύσσει το απολυτίκιο της εορτής.

Η σημασία της εορτής αυτής είναι μεγάλη και ιερή. Αποτελεί τήν βάση και την αρχή για όλη την μετέπειτα ζωή της Θεοτόκου. Η αγία Άννα, η μητέρα της Θεοτόκου, επειδή πέρασε όλη σχεδόν τη ζωή της χωρίς να αποκτήσει τέκνο, παρακαλούσε μαζί με τον άντρα της Ιωακείμ το Θεό να τους χαρίσει παιδί και, αν πετύχουν το ποθούμενο, να το αφιερώσουν στον Θεό.