ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ: Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

  ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Οι αλεξανδρινοί Πατέρες έβαλαν και εκείνοι τη δική τους σφραγίδα στην ανάπτυξη της Θεολογίας της Εκκλησίας μας. Με κέντρο ανάπτυξης των θεολογικών σπουδών την περίφημη Κατηχητική Σχολή, η Εκκλησία της Αλεξάνδρειας ανέδειξε μεγάλες μορφές. Μια από αυτές είναι και ο άγιος Κύριλλος αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας, ο κορυφαίος δογματικός θεολόγος και υπερασπιστής της Ορθοδοξίας. Αλλά και ένας από τους πλέον συκοφαντημένους Πατέρες και αγίους της Εκκλησίας μας.

Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια περί το 378 από εύπορους γονείς και ήταν ανεψιός του πατριάρχη Θεοφίλου. Οι γονείς του φρόντισαν να του δώσουν σοβαρή μόρφωση. Σπούδασε γραμματική, ρητορική και φιλοσοφία στις ονομαστές εθνικές σχολές της Αλεξάνδρειας και τέλος σπούδασε θεολογία και βιβλικές σπουδές στην ονομαστή Κατηχητική Σχολή. Περί το 400 χειροτονήθηκε από το θείο του Θεόφιλο αναγνώστης και στη συνέχεια διάκονος και πρεσβύτερος, ο οποίος έδειξε νωρίς τα χαρίσματά του και την βαθιά προσήλωσή του στην ορθόδοξη παράδοση.

Το 403 συνόδευσε το Θεόφιλο προκειμένου να συμμετάσχει στην λεγομένη παρά την Δρυν Σύνοδο, η οποία καθαίρεσε τον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο. Ήταν η πρώτη ατυχής συγκυρία της ζωής του. Μετά την επιστροφή του στην Αλεξάνδρεια ένοιωσε την ανάγκη για να αναπτύξει περαιτέρω την πνευματική του ανάπτυξη και τον καταρτισμό του. Γι’ αυτό κατέφυγε στα ονομαστά μοναστήρια της Αιγύπτου, όπου υπήρχαν άγιοι ασκητές, για να πάρει από αυτούς τα πνευματικά εφόδια, τα οποία θα του ήταν απαραίτητα για την κατοπινή εκκλησιαστική του διακονία. Ο θείος του Θεόφιλος τον έστειλε στις Μονές της Νιτρίας, για να εντρυφήσει στην ευσέβεια. Έμεινε πέντε χρόνια στην Μονή του Αγίου Μακαρίου, μελετώντας την Αγία Γραφή υπό την καθοδήγηση του αγίου Σεραπίωνος.

Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας: Τι σημαίνει «η εκ Θεού τιμωρία».

 Αγ. Κυρίλλου Αλεξανδρείας – Η εκ Θεού τιμωρία σημαίνει την εκ Θεού εγκατάλειψη.
(απόσπασμα από την Ερμηνεία εις τον Ησαΐαν)

Ερμηνεύοντας το Ησαΐας 1.8: «ἐγκαταλειφθήσεται ἡ θυγάτηρ Σιὼν ὡς σκηνὴ ἐν ἀμπελῶνι καὶ ὡς ὀπωροφυλάκιον ἐν σικυηράτῳ, ὡς πόλις πολιορκουμένη·»

ο Άγ. Κύριλλος Αλεξανδρείας λέγει˙

Ελεεινή η κατάσταση. Πως δηλαδή δεν είναι άξια για θρήνους και κραυγές; Γιατί εκείνη που ήταν κόρη στο παρελθόν και είχε τιμηθεί με αυτή την ονομασία και ήταν κατά κάποιο τρόπο κάτω από την προστασία του φιλοστοργότατου Πατέρα, του Θεού, εκείνη που μεθούσε από την φροντίδα και την αγάπη του και ήταν στεφανωμένη από αυτόν με ατέλειωτες τιμές και δόξες και νικούσε εκείνους που την αντιμάχονταν και αποτελούνταν από το αμέτρητο πλήθος εκείνων που κατοικούσαν σ’ αυτήν, η παμμακάρια και περιβόητη Σιών, δηλαδή η Ιερουσαλήμ, λέγει ότι θα εγκαταλειφθεί, δηλαδή θα γίνει έρημη.

Και θα μείνει γυμνή κι από την δύναμη εκείνου που την έσωζε κι από τους κατοίκους της. Και θα εγκαταλειφτεί έτσι, σαν καλύβα στο αμπέλι και αποθήκη οπωρικών στο μποστάνι και σαν πόλη που πολιορκείται. Οι ορισμένοι δηλαδή φύλακες του αμπελώνα, όταν ακόμη τα τσαμπιά είναι αγουρίδες, παρέχουν πάρα πολύ μεγάλη ασφάλεια, και τρομοκρατώντας τους κλέφτες που θέλουν να τα κόψουν, και διώχνοντας τα διάφορα αγρίμια.

Είναι συνήθεια να το κάνουν αυτό και οι φύλακες των κτημάτων οπωρικών ή οι ιδιοκτήτες. Όταν όμως τρυγηθούν τα σταφύλια και πατηθούν και κουβαληθεί η σοδειά από τους οπωρώνες, σταματά στο εξής η υπηρεσία των φυλάκων, οι οποίοι, εγκαταλείποντας ακόμα και τις καλύβες τους, αφήνουν ελεύθερη την είσοδο σε όσους θέλουν να περιεργασθούν ότι έχει απομείνει.

Βίος και πολιτεία των προγόνων σου: Καμαρώνεις ή ντρέπεσαι;

Ηλιάδης Σάββας, Δάσκαλος

« Κατά Θεόν πλούτος η κτήσις των αρετών».

Ο αληθινός πλούτος για το Θεό είναι η απόκτηση των αρετών.(Zιγαβηνός)

«Πάσα γαρ αρετή τω εκουσίω χαρακτηρίζεται».

   Κάθε αρετή έχει κύριο χαρακτηριστικό της το ότι είναι θεληματική. (Ζιγαβηνός)                     

Πολλοί άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε οδυνηρή ψυχική κατάσταση, ζουν καθημερινά μια κόλαση και επιθυμούν σφοδρά να την εγκαταλείψουν, αλλά δεν μπορούν. Είναι  δέσμιοι διαφόρων «εμποδίων» με ανθρωποκεντρικό, εγωκεντρικό καθαρά χαρακτήρα. Υποφέρουν, διότι τους έχει προκύψει μια φυλακή, που ούτε και οι ίδιοι  ξέρουν πώς να δραπετεύσουν προς την αληθινή ελευθερία, την οποία ποθούν σαν τα διψασμένα ελάφια. Κοιτάζουν και ελπίζουν να βρουν καταφυγή και λύτρωση παντού, αλλά όλοι οι τόποι τους φαίνονται αφιλόξενοι.

Κάποιοι λόγοι και γνώμες μεγάλων ανδρών και αγίων της Εκκλησίας μας είναι δυνατόν να μιλήσουν στις ψυχές, που  ενσυνείδητα ή ασυνείδητα βρήκαν εμπόδιο την καταγωγή τους και γενικά το γενεαλογικό  τους ιστορικό στο δρόμο για την ελευθερία, για την αρετή, για την πνευματική τους οικοδομή. Δυστυχώς, υπάρχουν σήμερα τέτοιοι ταπεινοί και καταφρονεμένοι, που ζουν στην αφάνεια και περιμένουν έναν καλό λόγο, μια ευλογημένη παρουσία, να τους ξεσηκώσει, να τους δείξει το δρόμο, να τρέξουν στην πηγή, να βρουν τον πνευματικό οδηγό, να εξομολογηθούν και να ξεκινήσουν την όντως νέα ζωή. Αλλά και οι έτεροι, αυτοί που ξεγελιούνται από την τύφλωση της τύφωσης, δηλαδή της υπερηφάνειας  και αναπαύονται σε δάφνες, που αποκτήθηκαν με ξένο κόπο και μένουν άπραγοι στο κυνήγι της αρετής, αγνοώντας πως  ο αγώνας που κάνει ο καθένας για την  αρετή είναι προσωπικός και οι ευλογίες  που δέχονται το ίδιο.

Άγιες Γραφές, το αείποτε « Ευλογημένο καταφύγιο»

Ηλιάδης Σάββας, Δάσκαλος

.

Το καλό βιβλίο μορφώνει
Το κακό βιβλίο παραμορφώνει
Η Αγία Γραφή μεταμορφώνει.

( Στέργιος Σάκκος, καθηγητής Α.Π.Θ + 2012)

Μιας και δανειστήκαμε στο κείμενό μας τον τίτλο από το βιβλίο του Φώτη Κόντογλου «Ευλογημένο καταφύγιο», έχουμε και χρέος να ξεκινήσουμε το λόγο απ ΄ αυτόν, κάνοντας μια μικρή εισαγωγή από τα γραφόμενά του και συγκεκριμένα από το βιβλίο «Μυστικά Άνθη», όπου γράφει ο Κόντογλου:

 « Ψάχνοντας παντού να βρούνε έλεος, πολλοί καταφεύγουνε στη θρησκεία..Παίρνουνε το Ευαγγέλιο, το σφίγγουνε με δάκρυα, τ ΄ ανοίγουνε, το διαβάζουνε. Κάτι νοιώθουνε πως έχει μέσα πιο σίγουρο, πιο ελπιδοφόρο, μα είναι τόσο ελπιδοφόρο που δεν μπορούνε να πιστέψουνε πως υπάρχει τέτοια ελπίδα για τους απελπισμένους ανθρώπους! Βγήκανε γελασμένοι από τόσες παρηγοριές της επιστήμης και της κάθε ανθρώπινης έρευνας, που δεν τολμάνε οι δυστυχείς να πιστέψουνε πως αληθινά μπορούνε να ελπίσουνε στο Χριστό, να γλιτώσουνε από τη στρίγγλα τη φθορά, που τα κάνει όλα σκόνη, ένα τίποτα.

Και σ ΄ αυτό συνεργεί πολύ το ότι το Ευαγγέλιο το διαβάζουνε σαν ένα βιβλίο γραμμένο από απλούς ανθρώπους κι οι σημερινοί άνθρωποι είναι αργασμένοι στο μυαλό, δύσπιστοι, γεμάτοι από ταραχή κι από πονηρία. Το Ευαγγέλιο είναι πια πολύ απλό γι ΄ αυτούς, πολύ αληθινό για καρδιές που χάσανε την εμπιστοσύνη τους στα πάντα και δεν γνωρίζουνε πως για να πάνε κοντά του, είναι ανάγκη να μεσολαβήσουν κάποιοι άνθρωποι που είναι «μεσίτες» ανάμεσα στον άνθρωπο και στο Θεό, και πως οι τέτοιοι άνθρωποι λέγονται άγιοι. Στους σημερινούς ανθρώπους είναι σχεδόν άγνωστοι οι άγιοι».