Στις 25 Γενάρη του 2015 είχαμε φτάσει ως χώρα στο σημείο μηδέν της κατρακύλας. Ήταν η κορυφή του παγόβουνου για τους Έλληνες αφού η πολιτική τους ταυτότητα είχε καταβαραθρωθεί. Ένιωθες ότι ήταν ντροπή να μιλά κανείς υπέρ της πατρίδας του, για τα εθνικά ζητήματα, ήταν ντροπή να μιλάς για τη θρησκεία και την εκκλησία, όλα αυτά χαρακτηρίζονταν σαν φασισμός.
Όλα αυτά ήταν ένα συνεχές παιχνίδι το οποίο κατέτασσε τους πολίτες αυτομάτως στη μερίδα των φασιστών αυτής της χώρας ή στη μερίδα των “επαναστατών”, αριστερο-“προοδευτικών”. Μας πέρασαν εύκολα το μήνυμα ότι ήταν μοντέρνο να είσαι αριστερός ή με τον ποτάμι. Κι ο λαός το έπαιξε τέλεια αυτό το παιχνιδι. Η δε ΝΔ κατάφερε να συγκρατήσει τα ποσοστά της λόγω των δικογραφιών της ΧΑ αλλά και εξαιτίας της τάσης συγκυβέρνησης του Καμμένου με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μα πως είναι όμως δυνατόν ένα έθνος δημοκρατικό και φιλειρηνικό, ένα έθνος εξ ορισμού θρησκευόμενο και βασισμένο στο θεσμό της οικογένειας και της ομοψυχίας, ένα έθνος που πολέμησε με πάθος το φασισμό, ξαφνικά να μετατραπεί σε έθνος δήθεν ακροδεξιών και φασιστικών στοιχείων ;