Σύντομος Ιστορία του Ελληνισμού της Συρίας από τον 4ο αιώνα π.Χ. μέχρι τα μισά του 20ου αιώνα

αναδημοσίευση από τα ΘΕΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
που αλίευσε η Julie

.

Η παρουσία του Ελληνισμού στην περιοχή της Συρίας και της εγγύς και μέσης ανατολής (Παλαιστίνη, Μεσοποταμία κλπ.) απαντάτε είδη από τον 4ο π.Χ. αιώνα, μετά την εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου, γιγαντώθηκε όμως από τον ιδρυτή της δυναστείας των Σελευκιδών, Σέλευκου Α΄, υιού του Αντίοχου – στρατηγού του Φίλιππου Β΄– και διαδόχου του Μ. Αλεξάνδρου. Όμως, ο σοφιστής Λιβάνιος, αναφέρει ότι η πόλη Ιώνη, ευρισκόμενη κοντά στην Αντιόχεια, ήταν ελληνική αποικία, την οποία ανάγει στην εποχή της Αυτοκρατορίας των Ασσυρίων (7ος π.Χ. αιών) και μας λέγει ότι την σεβάστηκαν ανέκαθεν πλην αυτών και οι Πέρσες (Λιβανίου Λόγοι, έκδοση Reiske, τομ. 1, σελ. 291). Η Ιώνη ήταν κτισμένη από Αργείους  (όπως και η Ταρσός), κατόπιν δε εγκαταστάθηκαν εκεί Κρήτες και Κύπριοι. Κοιτίδα λοιπόν του Ελληνισμού της Συρίας υπήρξε η πόλη της Ιώνης. Ο Μ. Αλέξανδρος εις ανάμνηση της μεγαλειώδους νίκης του επί του Ισσού ποταμού, ίδρυσε την Νικόπολη, όπως και την Αλεξάνδρεια την κατ΄ Ισσόν, στον μυχό του Ισσικού κόλπου.

Μερικά έτη μετά τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου, ο εκ των διαδόχων του Αντίγονος, οικοδομεί στην Άνω Συρία την Αντιγόνεια, την οποία οίκησε με Αθηναίους και άλλους έλληνες. Εν συνεχεία ο Σέλευκος, όπως πολύ χαρακτηριστικά μας κληροδοτεί ο εξ Αντιοχείας καταγόμενος σοφιστής Λιβάνιος, «…Παραλαβών δε Βαβυλώνα πόλεσιν (ελληνικαίς) πανταχόθεν εγκατέσπειρε και την Περσίδα και όλως ουδένα τόπον επιτήδειον δέξασθαι πόλιν αφήκε γυμνόν, αλλ΄ ελληνίζων  διετέλεσεν την βάρβαρον» (Λιβανίου Λόγοι, έκδοση Reiske, τομ. 1, σελ. 304-305), για να σημειώσει επιπλέον ότι

ΠΑΙΔΙΚΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ‏

 

Φωτογραφία από:www.facebook.com/

από τη juliet

Πως σκηναί τινες μένουν ανεξάλειπτοι εις την μνήμην ! Επεριμέναμεν  την μάμμην μου και τα νεώτερά της τέκνα από την Ρωσία , το δε ιστιοφόρον πλοίον , δια του οποίου ήρχοντο , έμελλε ν΄αγκυροβολήσει εις τον λιμένα της Στένης, ολίγον απέχοντα του χωριού μας . Αλλά  τα ιστιοφόρα  δεν έρχονται , καθώς τα ατμόπλοια , εις την ημέραν εκ των προτέρων γνωστήν , πολλά δε τα κατερχόμενα  εκ της Μαύρης Θαλάσσης πλοία , όταν πνέει βορράς , και όχι ολίγα τα προσορμιζόμενα εις τον λιμένα της Στένης .

      Εκ των παραθύρων της οικίας και εκ της παραλίας , όπου τότε καθ΄εκάστην μας ωδήγει η μητέρα μου , οι οφθαλμοί της παρηκολούθουν ατενώς παν πλοίον κατερχόμενον τον Βόσπορον . Εκείνην την ημέραν  , ενώ  εβαδίζαμεν επί της παραλίας , εν δικάταρτον  ιστιοφόρον έστρεφε  την πρώραν  προς την Στένην. Το πρώτον συναντηθέν  καϊκι μας έφερεν  αμέσως , την μητέρα μου και ημάς , τα δυο μεγαλύτερά της τέκνα , προς το πλοίον. Έρριπτε την άγκυραν , ότε επλησιάσαμεν . Το προαίσθημα της μητρός μου  δεν ήτο απατηλόν .Ανεβήμεν  εις το πλοίον . Χαρά , δάκρυα  , εναγκαλισμοί ! Πόσον ηγάπα η μήτηρ μου τους γονείς της , τους αδελφούς της, και πως με έμαθε να τους αγαπώ!

      ‘Εκτοτε ο εις Κωνσταντινούπολιν βίος μας  μετεβλήθη . Η μήτηρ μου είχε την μητέρα  της  κι εγώ είχα πάλι συντρόφους και συμπαίκτορας  τον Μιχαλάκην  και την Φρόσων.  Οι περίπατοί μας έγιναν φαιδρότεροι και ζωηρότεροι .Ο συνηθέστερος , παρεκτός  της παραλίας ,   ήτο εις το δάσος  όπισθεν του χωριού , δάσος πυκνών δρυών  , υπό  τας   οποίας εβλάστανεν άφθονος και ακμαία  πτέρις .Εις το μέσον  του δάσους υπήρχεν ομαλή έκτασις άδεντρος , όπου ιδίως εγίνοντο τα παίγνιά μας. Εκείθεν υψούντο εις τον αέρα οι χάρτινοι αετοί , εις των οποίων την κατασκευήν επετηδεύετο ο Μιχαλάκης , εκεί επαίζαμεν  τα σκλαβάκια  με τα παιδιά των άλλων οικογενειών .

    Το δάσος ανήρχετο μέχρι  της κορυφής του λόφου , όπου  έκειτο ανεμόμυλος,τέρμα πολλάκις και αυτός των περιπάτων μας. Ο λόφος  εκείθεν κατήρχετο αποτόμως  προς κοιλάδα  χλοεράν , διασχιζομένην υπό διαυγούς ρύακος . Εκεί κατεβαίναμεν  ενίοτε , όταν δεν έβοσκαν ίπποι αδέσμευτοι . Η κοιλάς  στενεύουσα προς την θάλασσαν εκαλύπτετο εις τα άκρα της από βαθυσκίους πλατάνους ριζοβολούντας  εις τας όχθας του ρύακος . Υπό τους  πλατάνους  προχωρούντες ευρισκόμεθα και πάλιν επί της προκυμαίας .

Εκείνος που θέλει να ζήσει

Φωτογραφία από:www.redbubble.com –

  από τη juliet

Τίποτε φρονιμώτερο από το να θέλης να ζήσης.

    Μα , θέλε και να ζήσης με αξιοπρέπεια , φίλε φρόνιμε.

    Είσαι άθεος . Με τις υγείες σου .Εφιλονικήσαμε μαζύ , εγώ υποστηρίζοντας την ύπαρξη ενός υπέρτατου όντος , την οποίαν συ αρνείσο.

Και δεν λείπεις ποτέ από την εκκλησιά σου! Ας είναι.

Μα δεν εμπόρηε τουλάχιστον να λείπη το βάγιο από τον κόρφο σου ;

       -Φίλε μου , θέλω να ζήσω.

   Είσαι γυμνασιάρχης . Δεν πιστεύεις ούτε συ τίποτα.

Γιατί λοιπόν εις την έναρξην των εξετάσεων μου φέρνεις παπά χρυσοστόλιστόνε , με διάκους και με ψαλτάδες , να κάμουν παράκληση ;

       -Φίλε μου , θέλω να ζήσω!

   Τα παιδιά σου τα εξενίτευσες , μήπως σου τα πάρουν στην επιστρατεία . Καλά έκαμες . Μα γιατί λοιπόν φωνάζεις υπέρ του πολέμου;

       -Φίλε μου , θέλω να ζήσω!

   Είσαι υποψήφιος βουλευτής , και πηαίνεις δημογορώντας εναντίον εις το χαρτόσημο , εναντίον εις τα τελωνεία , εναντίον εις τους φόρους εν γένει. Θα προβάλης την ολιγόστεψή τους εις την Βουλή ; Όχι βέβαια .Γιατί λοιπόν ……

      -Φίλε μου , θέλω να ζήσω …(βουλευτής ).

      -Μα , φίλε υποψήφιε , εγώ ήθελε προτιμήσω να ζήσω χωρίς βουλευτίκι .

Ο ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ‏

από τη juliet

Ο  υποκριτής  είναι νόμισμα κίβδηλο , που γυρεύει να περάσει δια γνήσιο.

 Προσποιείται αγιωσύνην , και είναι ανόσιος , φιλίαν , και είναι αδιάφορος , αυταπάρνησην , και είναι εγωιστής , πατριωτισμό και είναι  πλάνος . Όλα τα είδη της αρετής τα προσποιείται ο υποκριτής , επειδή ο υποκριτής είναι ηθοποιός , φύσει   ηθοποιός εις   την σκηνήν του κόσμου .

-Εγώ , να χύσω το αίμα μου για την πατρίδα!

 Και φεύγει δια νυχτός , αν του πέση , η μην του πέση να γίνη στρατιώτης.

 -Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου !

Και τραπεζορραγεί επιβούλως και ασυνειδήτως

 -Θυσιάζομαι για το φίλο μου !             

 Και στην περίσταση προφασίζεται και τραβιέται .

 -Δουλεύω για τα  παιδιά μου !

 Και τα παιδιά του τ΄αφίνει αμόρφωτα και ανίκανα .

Αυστηρώνει το πρόσωπό του αν ακούση λέξη την οποία να μη θεωρή τάχα ακριβώς ευπρεπή , και είναι ασελγής και άσωτος.             

Κατακρένει τη διαφθορά της κοινωνίας, και είναι ουσιωδώς , διεφθαρμένος .

Αν ο υποκριτής τύχη νάναι και κουφός , βάνει τον κόσμο άνω κάτω , και προσπαθεί δια παντοίων μέσων ναν  του ανοιχθή είσοδος  σε τιμές και θέσεις. Ενταυτώ  καμώνεται ότι υποχωρεί εις τες παρακλήσες των φίλων , αλλ΄ ότι είναι θυσία τούτη δια τούτον .

ΑΠΟ ΤΟΝ » ΘΡΗΝΟΝ » ΤΟΥ ΔΟΥΚΑ

Φωτογραφία από:kotsarikos.com

από τη juliet

{  Ο χρονογράφος  Δούκας έζησε κατά τους χρόνους της πτώσεως της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και υπήρξε μάρτυς των θλιβερών γεγονότων, τα οποία διεδραματίσθηκαν  προ της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως και μετ΄ αυτήν . Τα γεγονότα  ταύτα εκθέτει εις τα χρονικά αυτού , τα οποία είναι από πάσης απόψεως  ενδιαφέροντα , διότι παρέχουν σημαντικάς πληροφορίας και παρουσιάζουν την εικόνα της τότε πολιτικής , κοινωνικής και πνευματικής καταστάσεως της καταρρεούσης Βυζαντινής αυτοκρατορίας .Πλην των χρονικών  του αυτών ο Δούκας  έγραψε μετά την πτώσιν της βασιλίδος των πόλεων τον περίφημον θρήνον του , εις τον οποίον εκφράζει την οδύνην της ελληνικής ψυχής δια την  επισυμβάσαν  εθνική συμφοράν.}

 

                                                          Θρήνος

             Ο συγγραφεύς , περιγράφων την υπό των Τούρκων  άλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως, θρήνει δια την συμφοράν , η οποία έπληξε την  Βυζαντινήν  πρωτεύουσα . 

          ……………Και ήν    ιδείν  άπασαν την  πόλιν εν ταις σκηναίς   την πόλιν εν ταις σκηναίς του φοσσάτου , την δε πόλιν έρημον , νεκράν κειμένην , γυμνήν , άφωνον, μη έχουσαν είδος , ουδέ κάλλος.

ΑΕΤΟΙ ΣΤΙΣ ΦΩΛΙΕΣ ΤΟΥΣ‏

Φωτογραφία από:apollonios.pblogs.gr

από τη juliet

           Όλοι , καθένας στο είδος του , καθένας  με τον τρόπο του, πάλεψαν εκεί ολόγυρα στην καμαρωμένη πόλη, τα  Γιάννινα , το μεγάλο τους αγώνα.Κι εκείνοι που κουβαλούσαν ψωμί  , κι εκείνοι που έφερναν νερό , κι εκείνοι που μοίραζαν τις φανέλες , ακόμη και τα γιλέκα , κι εκείνοι που έχυναν  παρηγοριά και βάλσαμο  με τα λόγια τους πάνω από τα κεφάλια των αρρώστων και των πληγωμένων , όλοι με τα έργα τους και με την καρδιά τους έγραψαν  σελίδες από το μεγάλο και ωραίο βιβλίο .

                Ας δώσωμε όμως τη μερίδα , τη μεγάλη , την ανεκτίμητη , σ΄εκείνους , που μαζί με όλα τ΄άλλα είχαν να κάμουν κάθε ώρα και στιγμή με το θάνατο! Ας μη ζηλέψουν οι άλλοι . Η τύχη τους έταξε εκεί επάνω , για να πάρουν το μεγαλύτερο κλαδί από την αιώνια δάφνη.Είναι δικαίωμά τους.

Είναι τόσο μεγάλο δικαίωμα , που κανένας νόμος ανθρώπινος δεν μπορεί να τους το αφαιρέση . Και οι θεοί του Ολύμπου ακόμη τους κοίταζαν και για μερικές στιγμές τους θεωρούσαν , ότι ήταν από τη δική τους συντροφιά τη μεγάλη.

              Πολλοί απ΄αυτούς έμειναν πέντε μήνες επάνω στις κορυφές των ψηλών βουνών . Από κει ψηλά , που είχαν συντροφιά τα σύννεφα , κοίταζαν κάτω πολύ μακρυά σα μια γραμμή λευκή δυσδιάκριτη  , το μεγάλο αμαξωτό δρόμο με την κίνησή του , με τα χάνια του. Κάποια κίνηση και ζωή , κάποια παρηγοριά , μερικές στέγες.Οι μεγάλες φωτιές , αναμμένες εκεί ,σκόρπιζαν τις φλόγες τους από μακριά , για να τις βλέπουν εκεί ψηλά εκείνοι , που σαν Τάνταλοι πάγωναν και έτρεμαν πίσω από τις πέτρες τους.

– Αστακοί ! Αστακοί ! Ζωντανοί αστακοί !

Φωτογραφία από:www.stougiannidis.gr

από τη juliet

           Είναι πολύ φυσικόν εμέ , όπου κατάγομαι από αστακοτρόφον  νήσον , να με συγκινούν βαθύτερον  αι φωναί των πλανοδίων πωλητών , οι οποίοι πρωί πρωί , τώρα την Σαρακοστήν , περνούν από το παράθυρόν μου , με τα πανεράκια υπό μάλης , σκεπασμένα με αρτίβρεκτον  σακόπανον και βιαστικοί πάντοτε , δια να μη διαψευσθή  η διαβεβαίωσίς  των ίσως .

           Και φαντάζομαι τότε εγώ , όπου  είμαι από αστακοτρόφον  νήσον , την εκλεκτήν  αυτήν άγραν , όχι επάνω εις τους πάγκους της αθηναϊκής αγοράς , ξεπλυμένην με τα γλυκά νερά του υδραγωγείου , αλλ΄ εις την μοσχοβολούσαν ακτήν της νήσου μας , εις την πρώραν επάνω της αλιάδος , θέαμα μάλλον και οσμήν   ευωδίας ή οψώνιον.

           Διαφόρου ηλικίας και μεγέθους . Από εφήβων νεοσυλλέκτων , έως γηραιών  στραταρχών. Ένας ολόκληρος λόχος όλοι ωπλισμένοι- σαν αστακοί- όλοι ξεκουραζόμενοι , ως από μεγάλα στρατιωτικά γυμνάσια και εις ανάπαυσιν  ήδη , επάνω εις την πρώραν της αλιάδος.Με τα πόδια των τα αγκυλωτά και γαμψώνυχα , δέκα ο καθένας , όλοι αρματωμένοι , με τα σελάχια των τα ακανθώδη, με τις πάλες των , τα κουμπούρια των , με την ουράν των την οστρακοσκευή , με τας δύο αεικίνητους κεραίας εμπρός , μακράν ως δύο δόρατα , τα υπερήφανα καπετανίσια μουστάκια των.

           Κι εκείνα τα χρώματα. Τι μαγεία ! Όλαι αι ευγενέστεραι αποχρώσεις του πορφυρού , από το ανοικτόν τριανταφυλλί μέχρι του βαθέος ερυθρού και του κυανού , του θελκτικού εκείνου , του ανταυγάζοντος  επί του θώρακός  των τον πόντον αυτόν , τας υγράς του οστρακοδέρμου  τούτου κατοικίας .Είπα, θέμα μάλλον τερπόν ή οψώνιον ….

                  – Αστακοί ! Αστακοί ! Ζωντανοί αστακοί !

           Παρετήρησα , ότι αι φωναί αυταί των πλανοδίων πωλητών αντηχούσι συνήθως κατά Παρασκευήν , διότι την ημέραν αυτήν καταπλέει το ατμόπλοιον  από την Σκύρον.

           Είναι δε η Σκύρος η κατ΄ εξοχήν αστακοτρόφος νήσος .Ίσως θα υπήρχε κανένας μύθος της αρχαιότητας , απολεσθείς πλέον , όπου θα έλεγεν , ότι ο Κίμων , καθυποτάξας ποτέ την νήσον υπό την αθηναϊκήν κυριαρχίαν , έπνιξεν όλους τους αρχαίους της νήσου κατοίκους , τους άγριους Δόλοπας , ενόπλους και αμαχητί παραδοθέντας – και αυτοί είνε οι σύγχρονοι αστακοί .

Η ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΤΑ

Η Παναγιά η Μεγαλομάτα Από:windmills-ofyourmind.blogspot.com

από την juliet

    Χωμένη μέσα στα παλιά βενετσάνικα μουράγια της Κέρκυρας , χάμου εις την θάλασσα , ένα μέτρο αποπάν΄ απ΄ το νερό , εις το βάθος της μικρής κρυψώνας της , η Παναγιά η Μεγαλομάτα βλέπει προς τ΄αντικρινό νησί .Τέλεια γυναίκα ως τη μέση , με το θείο παιδί της στην αγκάλη, γραμμένη επάνω στον τοίχο , ποιός ξέρει από ποιό ευσεβές χέρι , ποιόν μακρινόν αιώνα , κάθεται αποκάτ΄ από το μικροσκοπικό της το βολτάκι,  από μες από τα μικροσκοπικά της καγκαλάκια , ολομόναχη και ήσυχη , ασυντρόφευτη και έρημη!

Άλλος κανένας δίπλα και κανένας γύρω της ,μέσα στην σπηλίτσα της.  Μπροστά της μόνον τρία καντηλάκια , κρεμασμένα από ψηλά , τριγωνικά , ακινητούν ανάερα , ρίχνουν το γλυκό φως τους στο γλυκό της πρόσωπο τις νύχτες του χειμώνα μες στη σκοτεινιά , της κρατούσε συντροφιά , ενώ απόξω βράζει τ΄άγριο πέλαγο.   Δεξιά στο πλάι καρφωμένο το κουτάκι της , ξύλινο , μικρούλι και τετράγωνο, καρτερεί κανένα »όβολο» από κανέναν ανέλπιστον πιστόν σ΄αυτόν τον άπιστον καιρόν.

Και χάμω ένας μπότης  πήλινος να δέχεται το λάδι , που της πάνε οι γυναίκες του λαού , γιατί η Παναγίτσα είναι έρημη , η Παναγίτσα είναι απροστάτευτη , δεν έχει σχέση ούτε με Δεσπότη , ούτε μ ΄Εκκλησιά , μονάχα ο λαός την προστατεύει κι ο λαός τη συντηρεί.

          Και οι γυναίκες της πάνε το λαδάκι  της και οι γυναίκες της πάνε τα λουλουδάκια της και οι γυναίκες της φέρνουν τον παπά , να τους διαβάση κάπου κάπου μιά μικρή παράκληση , και οι ψαράδες , που περνούν με τα καϊκια τους ,σαν πιάσουν κανένα ψάρι και πορεύονται , ζυγώνουν στο μικρό το λιμανάκι της , μπαίνουν και της ανάφτουν το κεράκι . Κι οι άρρωστοι , που πάσχουν κι απελπίζονται κι από γιατρούς του κόσμου δεν προσμένουν γιατρειά , τάζονται στη Μεγαλομάτα Παναγιά και η Παναγιά τους θεραπεύει και της πάνε τα ματάκια τους σε φλούδα ασημένια και της τα κρεμούν στο σπλαχνικό της χέρι , της πάνε τα ποδάρια τους και της κρεμούν ασημένια και χρυσά.

         Και ο Σπύρος , ο επιστάτης του γειτονικού Άι- Νικόλα , ωσάν γείτονας , έρχεται κάθε μέρα , τη φροντίζει , τη σκουπίζει , της ανάφτη τα καντήλια της , βράδυ και αυγή , της στρώνει εις τα πόδια της την μπόλια της , που ακουμπούν τα βάζα με τα φιόρα της, περνώντας το στενό το πεζουλάκι της , όπου εχτίσθη κάτω εις την ρίζα στο μουράγιο το παχύ , για να συγκοινωνή με την στεριά , η Παναγίτσα , πατώντας τα δυο το πολύ σκαλιά, που κατεβαίνουν από την πετρούλα της στη θάλασσα με κίνδυνο να πέση , να γλυστρήση στο νερό .

Κι ενώ απάνωθε περνοδιαβαίνει ο κόσμος , άμαξες , πεζοί , εντόπιοι , ταξιδιώτες , η ζωή της πόλεως , κι ενώ μπροστά περνούν καϊκια και βαπόρια , βάρκες και καράβια , η ζωή της θάλασσας, είτε η μέρα απλώνει το καθάριο φως , είτε η νύχτα ρίχνει το βαθύ σκοτάδι , είτε βροντά η μπόρα , είτε η γαλήνη ανασαίνει , ολομόναχη και ήσυχη , ασυντρόφευτη και έρημη , απροστάτευτη και αόρατη , χαμένη μέσα στα παλιά βενετσιάνικα μουράγια , χάμου στη θάλασσα , ένα μέτρο αποπάν΄από το νερό , στο βάθος της μικρής  κρυψώνας της , αποκάτω απ΄το μικρό της το  βολτάκι , από μέσ΄απ΄τα μικρά της κάγκελα , με το θείο παιδί της στην αγκάλη , η Παναγία η Μεγαλομάτα  κοιτάζει αδιάκοπα με τα  μεγάλα της γλυκά μάτια το λευκό κύμα……

H ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ {Μπαλουκλί Κωνσταντινουπόλεως}

από τη juliet

Το εσωτερικό του Ι.Ν. Ζωοδόχου Πηγής στην Κωνσταντινούπολη, πριν την καταστροφή του. Εικόνα από:vatopaidi.wordpress.com

      Άλσος  εύσκιον  περιβάλλει το ερημικόν μοναστήριον. Απαράλλακτα , καθώς το περιγράφει ο ιστορικός Προκόπιος. » Άγχιστα δε πη των Χριστών καλουμένων πυλών , δάσος εκ κυπαρίσσων αμφιλαφές , λειμών τεθηλώς άνθεσι , παράδεισος ευφορών τα ωραία, πηγή αψοφητί  βλύζουσα γαληνόν και πόσιμον ύδωρ , ιεροπρεπή επιεικώς πάντα …..’‘ Μέσα εις το άλσος αυτό υπάρχει το κοιμητήριον των ελλήνων , όπου τα κρύα μάρμαρα και τα πλέον κρύα επιγράμματά των κατανύγουσιν όμως τον ξένον.

            Διά μέσου πυκνοφύλλων βαϊων προχωρούμεν εις την πλακόστρωτον αυλήν. Εδώ  κελία . Εκεί ο μαρμαρόκτιστος  ωραίος  ναός με τον μέγαν ασημένιον πολυέλαιον. Προ της εισόδου του γύρω γύρω οι τάφοι των πατριαρχών μαρμάρινοι , υπό την σιωπηλήν   σκιάν των  βαϊων και κυπαρίσσων .

            Απ΄εκεί η κάθοδος εις τον υπόγειον της Παναγίας ναόν, όπου το πολυθαύμαστον και θαυματουργόν Αγίασμα . Κατερχόμεθα δια μαρμαρίνων κλιμάκων , αναγίνωσκοντες  τα επί των κατέναντι μαρμάρων επιγράμματα.

Η ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ

Ο Χρήστος Χρηστοβασίλης (;1861-1937) υπήρξε συγγραφέας και δημοσιογράφος, εκπρόσωπος της ηρωικής και βουκολικής λογοτεχνίας και σημαντική μορφή της λογοτεχνίας της Ηπείρου κατά τα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα.

από τη Juliet

.

Ετελείωνε η εκκλησιά. Ο παπάς στεκότανε μπροστά στην Ωραία Πύλη  κι αντί  Δι΄ευχών και των αγίων πατέρων ημών …… έλεγε Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω….

Όλο το χωριό σταυροκοπιόταν , και διπλή χαρά ζωγραφίζονταν στο πρόσωπό του. Τέτοια χαρούμενη Λαμπρή δε θυμόνταν κανείς να έχει ιδεί εκεί- πέρα.Τελειώνοντας ο παπάς το τελευταίο του Χριστός ανέστη είπε:

-Χριστός ανέστη , χωριανοί! Και του χρόνου να είμεστε καλά. Κι ο Μεγαλοδύναμος να μας φέρει καλά τ΄αδέρφια μας που πολεμούνε στο γεφύρι της Πλάκας, στο Λούρο , στην Πρέβεζα και στα Πέντε Πηγάδια….

Την τελευταία του φράση την επρόφερε με δάκρυα ,κι όλο το χωριό , άντρες και γυναίκες , έκλαψαν  μέσα στην εκκλησία, αλλά έκλαψαν από χαρά κι από αναγαλλιασμό , και φιλιόνταν γκαρδιακά ο ένας με τον άλλον για την Ανάσταση του Χριστού και για την ανάσταση , που νόμιζαν , της σκλαβωμένης Πατρίδας.

Ο παπάς ξαναμπήκε στο Ιερό για να αποτελειώσει τη λειτουργία, και το χωριό άρχισε να βγαίνει από την εκκλησιά  φαμίλιες -φαμίλιες .Πρώτα έβγαιναν οι μεγαλύτερες οι φαμίλιες κι ύστερα οι μικρότερες ,κι από τις φαμίλιες πάλι πρώτοι έβγαιναν οι γέροντοι με τις γριές , και παραπίσω οι νιοι και οι νιες και τα παιδιά.

Πρώτος -πρώτος βγήκε ο προεστός του χωριού , ο γερο-Λιόλιος , γέρος μ΄εβδομηνταπέντε χρόνια και πλιότερο στη ράχη του και με κάτασπρα μαλλιά και με κάτασπρα μακριά μουστάκια , κρατώντας με το ζερβί του χέρι την άσπρη του λαμπάδα κι ακουμπώντας με το άλλο σε μιά ροζιάρικη και χοντρή πατερίτσα.

Αποπίσω ερχόνταν δύο παιδιά του , απάνω από σαράντα ή σαρανταπέντε χρόνων το καθένα , δυό παντρεμένα αγγόνια, εφτά νυφάδες από παιδιά και δυό αγγονονύφες , και καμιά εικοσαριά

ΟΝΕΙΡΟ

από τη Juliet

.

Ήτανε να ξημερώσει Μεγάλο Σάββατο , που είδα στον ύπνο μου πως απέθανα!

Επέθανα και , ως στρίψη ματιού ευρέθηκα  εις τον άλλο κόσμον. Εκεί , ως από ενστίγματος , έτρεξα  ευθύς εις τον Παράδεισο , και έλαβα την τόσον καλήν τύχη να φτάσω εις την στιγμή που έβγαινε να πάει σε περίπατο .

Μιλιούνι Άγιοι  τον  επεριστοιχούσανε βαστώντες  αγγελούδια  λάτινα , σαν εκείνα των εκκλησιών , κι εγώ εστοχάσθηκα  να ωφεληθώ από εκείνην την αναστάτωση , από εκείνην τη σκοτούρα , δια να έμβω  λαθρεμπορικώς – πως εις τον Παράδεισο , αποφεύγοντας τελωνειακάς ερεύνας , σαν οπού κι εγώ είχα κάτι να κρύψω.

Ανάτρεχα λοιπόν τον χείμαρρον των Αγίων , ανοίγοντας το δρόμο μου με τα δυο  χέρια, όταν ο Άι- Πέτρος  , ο ακοίμητος  εκείνος θυρωρός των Ουρανίων Ανακτόρων , με αρπάζει  από το λαιμοδέτη , και:

-Στάσου , λέει ,αναξία κολασμένη ψυχή !

-Άγιε, του είπα εγώ , γιατί με πιάνεις από το κολέτο , σαν να΄μουνα κλέφτης ;

-Σώπα , λέει , μπερ…..(μα δεν το ετελείωσε ), φεύγα  εδώθε ,και πήγαινε στο πυρ το εξώτερον , το ητοιμασμένον δια όσους ξεσκεπάζετε  τα……τα…..τα των ευσεβών ιερέων μας.

Εγώ , για μια στιγμή , ετρόμαξα , επειδή τα μάτια του Αγίου ερίχνανε φωτιές από το θυμό του , και τα γένια του έτρεμανε , κι επέτα σπίθες σάλια από το στόμα του!Μα έπειτα , κάνοντας δύναμη στον εαυτόν μου , έτρεξα κι εσταμάτησα τον Θεόν , κι έπεσα στα πόδια του , και γονυπετής του είπα:

-Θεέ Πατέρα , λάβε ευσπλαχνία δι΄ εμέ , και διόρισε του αγίου θυρωρού σου να με αφήσει να έμβω εις την αιωνίαν χαράν και αγαλλιάσην.

Μα τότε και ο ‘Αι- Πέτρος:

-Παναγιότατε Θεέ , του λέει , τούτος  είναι

ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟΝ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΝΑΝΟΥ

από τη Juliet

 .

{ Ο βυζαντινός χρονογράφος Ιωάννης Κανανός έζησε κατά τους χρόνους της παρακμής της Αυτοκρατορίας και υπήρξε  σύγχρονος των θλιβερών   γεγονότων της πτώσεως της Κωνταντινουπόλεως .

Εις το κατωτέρω χρονικόν του περιγράφει πως οι Ελληνες απέκρουσαν λυσσώδη επίθεσιν των Τούρκων  κατά της πρωτευούσης , η οποία είχε πολιορκηθή κατά το 1422 υπό την ηγεσίαν του Μουράτ Β’, βασιλεύοντος εν Κωνσταντινούπολει του γηραιού Μανουήλ Β’ Παλαιολόγου (1348-1425). }

Περί του εν Κωνσταντινουπόλει  γεγονότος  πολέμου κατά το  1422 έτος 

Εν έτει τριακοστώ δευτέρω της ηγεμονίας των βασιλέων Μανουήλ του Παλαιολόγου και του υιού αυτού Ιωάννου , δεκάτη του μηνός  Ιουνίου , ημέρα Τρίτη , κατέδραμεν αύθις άφνω*  στρατιά καθ’ημών  Μουσουλμάνων  δις πέντε τον αριθμόν χιλιάδες , έχοντες και στρατάρχην άνδραν μανόν*  και αιμοβόρον και το όνομα τούτου Μιχάλπαις  εκαλείτο……..

Της δε πικροτάτης μάχης εκείνης και του φρικώδεστάτου πολέμου το πέρας  χρη διηγήσασθαι.

Το μεν γαρ πρώτον στράτευμα των Μουσουλμάνων    εκείνων, τη δεκάτη του Ιουνίου κατέδραμε και ημάς απέκλεισεν , ως προέφημεν , τη δε εικοστή τούτου, ετέρα εφάνη στρατιά Μουσουλμάνων ως νέφος χαλάζης πλήρες και τετρυγός ολέθριον , και πάσαν και παντοίαν την υπό των  Ρωμαίων ημαύρωσαν γην και ως φλόξ αστραπής καιομένης πάντα κατέκαυσε και ενεπύρισε και παν ξύλον κάρπιμον και δέντρον εύκαρπον και τας κουρβούλας των αμπελώνων εκ ρίζης απέτεμον. O δε στρατάρχης ο μέγας και πάντων εκείνων Αμιράς και δεσπότης έφτασεν , ήλθε

Η τραγωδία της Κύπρου σε δυό κυκλάμινα

 από τη Juliet

 .

Σήμερα δεν θα γράψω   γιά τους αναγνώστες της «Ελευθεροτυπίας «, θα διαβιβάσω ένα μήνυμα πούρχεται από την Κύπρο , μέσα από το γράμμα ενός ποιητή κι από τις τοπικές εκεί εφημερίδες. Αντιγράφω  ολόκληρο το γράμμα:

»Φίλη μου ,

Σου στέλνω δυό μαρτυρίες για να ανανεώνεις την αγάπη σου για την προδομένη ρωμιοσύνη. Μιά δεύτερη »Μαρτυρία » δική μου ποιητική.Και μια άλλη που θα σε πονέση πιο περισσότερο γιατί είναι πιο αληθινή:δυό κυκλάμινα  μαραμένα από το Μπέλλα-Παίς .Την ιστορία τους θα την βρης στα αποκόματα που σου στέλνω .Γι’ αυτά τα κυκλάμινα έκλαψε όλη η Κύπρος .Ήταν το πρώτο μήνυμα των εγκλωβισμένων παιδιών της Κυρήνειας , γραμμένο πάνω στα πέταλα.Τα φιλώ σαν άγιο φώς και τα προσκυνώ , ανίατος λάτρης της πικρής μου γης μέχρι θανάτου .Σου στέλνω δυό κυκλάμινα απ’αυτά.Να τα πάρης και να σου καίνε τα δάχτυλα .Στον μίσχο τους τα δάκρυα του Μπέλλα-Πάις, και στην ρίζα τους η ανάσα των σκλαβωμένων του βορρά.Φύλαξέ τα μέχρι να δώσει ο Θεός να μπορέσης  να κόψης μόνη σου μιά άλλη άνοιξη , τα ολόδροσα μηνύματα από τα κράσπεδα του Πενταδάκτυλου .   Α.Λ.»

Αντιγράφω  την είδηση  , που μνημονεύει το παραπάνω γράμμα:

ΝΟΟΜΑΝΤΕΙΑ‏

από τη Juliet

. 

Από τινος μεγάλην μου έχουν προξενήσει  αίσθησιν  αι νεώρεραι αποκαλύψεις   της επιστήμης , νυχθημερόν δε καταγίνομαι προσπαθών  να εμβαθύνω εις αυτάς .Διότι , δεν το λέγω , δια να καυχηθώ , αλλ’ είναι αληθές  , ότι είμαι άνθρωπος πολύ φιλομαθής και πολύ περιέργος , δεν δύναμαι δε να εύρω ανάπαυσιν , εάν δεν ανακαλύψω    την εξήγησιν φαινομένου τινός ελκύοντος την προσοχήν μου.

       Παρηκουλούθησα επισταμένως πάντας    τους μέχρι τούδε αναφανέντας επιστημονικούς συρμούς.’Οτε π.χ. προ δύο ετών υπήρχεν η μανία των κινουμένων τραπεζών  , κατέβαλον ατρύτους κόπους , περιερχόμενος τας ενταύθα Τραπέζας, όπως συνάψω μικρόν τι δάνειον ,οφείλω  δε να ομολογήσω , ότι οι κόποι μου απέβησαν μάταιοι , επειδή ουδεμία Τράπεζα   δεν εκινήθη….εις οίκτον υπερ εμού .

      ‘Επειτα ήλθε το ζήτημα του υπνωτισμού και τόσον επεδόθην εις αυτό , μετά τόσου ζήλου επελήφθην  της εξετάσεώς του , ώστε κατήντησα να κοιμώμαι είκοσι δύο ώρας το ημερονύκτιον , αναγινώσκων τας περί αυτού γραφομένας διαφόρους πραγματείας .Τώρα δε μετα την αθρόα άφιξιν των νοομάντεων, ότε ο Σασανιών καταδιώκει τον Μπίσοπ και ο Μπίσοπ καταδιώκει τους θεατάς , το πνεύμα μου αδιακόπως καταδιώκει και αυτό μίαν ιδέαν, δηλαδή τίνι τρόπω να γίνω και εγώ νοομάντις.

      Τα πάντα κατορθούνται δια της υπομονής και της