Προσωπικές Μαρτυρίες από τη μάχη της Κρήτης 20 Μαΐου 1941

.

Η ιστορική πραγματικότητα της μάχης της Κρήτης αποτυπώνεται μέσα από προσωπικές μαρτυρίες. Οι μαρτυρίες αυτές περιέχονται στο βιβλίο της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού «Μνήμες Πολέμου 1897-1974, Αθήνα, 2012» και είναι προσωπικές μαρτυρίες ανθρώπων, οι οποίοι καταγράφουν τα γεγονότα μέσα από μια προσωπική, ενδεχομένως πιο συναισθηματική και εκ των πραγμάτων υποκειμενική ματιά.

Περιοχή Ρεθύμνου, 20 Μαΐου 1941, Απόσπασμα από το βιβλίο Διαφυγή από την Κρήτη του Αυστραλού Υπολοχαγού Lew Lind

Εκατοντάδες σκοτεινές μορφές εκσφενδονίζονταν από τις πλευρές των αεροπλάνων, ρίχνονταν για ένα δευτερόλεπτο σαν βολίδες και μετά άνθιζαν μέσα στο χρώμα. Ήταν αλεξιπτωτιστές και ο ουρανός φαινόταν να είναι γεμάτος απ’ αυτούς. Πράσινα, άσπρα, καφέ, μπλε, κίτρινα και κόκκινα αλεξίπτωτα έπεφταν σαν κομφετί και ήδη οι μονάδες μας στην ανατολική περίμετρο του αεροδρομίου ανάμεναν αυτούς με όπλα και πολυβόλα.

Μάρκου Γ. Πολιουδάκη, Η μάχη της Κρήτης στο Ρέθυμνο, Αθήνα 1983, σελ. 122

Ηράκλειο, 24 Μαΐου 1941

Δίπλα στο σπίτι ήτον ένας μεγάλος ελαιώνας σπαρμένος στάρι. Υποψιάστηκα ότι ίσως νάναι Γερμανοί.
Λέω λοιπόν του Νικολή, του προσδιορίζω και του λέω. – Θα κάμεις κύκλο, θα πας απ’ αυτό το μέρος, θα πιάσεις αυτή την ελιά, τούδειξα δε (μ)πιστεύω νάναι Γερμανοί, ας λάβομε τα μέτρα μας, διότι ίσως να μας έμεινε καμιά ομάδα στη (μ)προηγούμενη μάχη, η οποία μας εδιέφυγε κι είναι εκεί οχυρωμένη.

Η απελευθέρωση της Ελλάδος το 1944 από την 3η Ουκρανική Στρατιά

.

γράφει ο Ιωάννης Δ. Παπακωνσταντίνου

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η νεοελληνική ιστοριογραφία εγκλωβίστηκε στις μυλόπετρες της ψυχροπολεμικής σύγκρουσης των Μεγάλων Δυνάμεων και σε συναρτώμενες πολιτικές σκοπιμότητες στη μετεμφυλιακή Ελλάδα. Κατά συνέπεια, ακόμη και σήμερα πολλοί (αν όχι οι περισσότεροι) Έλληνες ευρίσκονται σε αδυναμία να απαντήσουν τεκμηριωμένα στο εξής ερώτημα: Ποιός απελευθέρωσε την Ελλάδα το 1944;

Οι απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα διίστανται:

Ένα σημαντικό ποσοστό Ελλήνων πιστεύουν ότι την Ελλάδα την «απελευθέρωσαν» οι ίδιοι Έλληνες το 1944, δηλαδή ότι τότε «απελευθερωθήκαμε μόνοι μας», αφού ελληνικές ήσαν οι επί του πεδίου στρατιωτικές δυνάμεις της Εθνικής Αντίστασης (κυρίως του Ε.Α.Μ.-Ε.Λ.Α.Σ.) που «απελευθέρωσαν»1 τις ελληνικές πόλεις τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο 1944.

Άλλοι Έλληνες ευθυγραμμίζονται με την ρητώς διατυπωθείσα άποψη του τότε Πρωθυπουργού της Βρετανίας Ουίνστον Τσώρτσιλ ότι την Ελλάδα την «απελευθέρωσαν» οι Άγγλοι, διότι, λέει,2 «η απελευθέρωση δεν  άρχισε πριν τον Οκτώβριο 1944», οπότε βρετανοί «κομμάντος απεστάλησαν στη Νότιο Ελλάδα και κατέλαβαν την Πάτρα τις πρώτες πρωϊνές ώρες της 4ης Οκτωβρίου» («The liberation did not begin until October. Commando units were then sent into Southern Greece, and in the early hours of October 4 our troops occupied Patras»). Σε αυτή τη βάση, το δυτικογενές (βρετανοκεντρικό) αφήγημα περί του ποιός απελευθέρωσε την Ελλάδα το 1944 συνοψίζεται ως εξής: «Τον Οκτώβριο του 1944, μετά από μία σειρά αποβατικών επιχειρήσεων από αέρος και θαλάσσης, στις οποίες μετείχαν χιλιάδες συμμαχικών στρατιωτών που είχαν ξεκινήσει από την Ιταλία και την Μέση Ανατολή, η Ελλάδα κατέστη και πάλι ελεύθερη.» 3

Πως περιγράφει ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος τις πρώτες μέρες της κατοχής

.

(Απόσπασμα από το Ημερολόγιο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσάνθου Φιλιππίδη)

24 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941: «Ερχονται εις έπίσκεψίν μου ό Νομάρχης Άττικοβοιωτίας κ. Πεζόπουλος καί ό Δήμαρχος κ. Πλυτάς κατ’ έντολήν τοϋ υφυπουργού Ασφαλείας κ. Μανιαδάκη διά νά μου ειπούν ότι

«… θά παραδώσωμεν τήν πόλιν εις τους Γερμανούς».

Απήντησα ότι

« …εις τό έργον τούτο ούδεμίαν θέσιν έχει ό Αρχιεπίσκοπος Αθηνών. Νομίζω μάλιστα ότι καί σεις οί άλλοι είσθε πολλοί. Θά έφθανε ένας κατώτερος αξιωματικός νά εϊπη εις τους Γερμανούς ότι ή πόλις δέν αμύνεται καί ότι είναι ελεύθεροι νά εισέλθουν».   

Έπέμειναν. Τότε έπανέλαβα ότι 

«Έργον τοΰ Επισκόπου είναι όχι νά ύποδουλώνη άλλα νά έλευθερώνη.   Πλην τούτου είναι ένδεχόμενον νά συμπεριφερθούν οι Γερμανοί περιφρονητικά καί νά στείλουν κανένα άνθυπολοχαγόν  νά συνεννοηθή μετά τοΰ Αρχιεπισκόπου, όπερ θά είναι έξευτελιστικόν διά τό αξίωμα τοΰ Αρχιεπισκόπου. Ενθυμούμαι ότι τό 1916, όταν ήμουν Μητροπολίτης Τραπεζοΰντος καί προσωρινώς Διοικητής τοΰ τόπου, όταν οι Ρώσοι ήρθαν  εις Τραπεζούντα ώς έλευθερωταί καί όχι ώς δουλωταί, πάλιν δέν μετέβην ό ϊδιος νά παραδώσω τήν πόλιν, αλλά έστειλα ένα άπλοΰν πολίτην μετά τοΰ Αμερικάνου Προξένου οι όποιοι εΐπον απλώς εις τους Ρώσους ότι δέν αμύνεται ή πόλις καί ότι εΐναι ελεύθεροι νά εισέλθουν. Δέν βλέπω λοιπόν τόν λόγον, διά τόν όποιον πρέπει ό Αρχιεπίσκοπος νά παραδώση τώρα τήν πόλιν εις τους Γερμανούς.  Ταύτα παρακαλώ νά διαβιβασθούν εις τόν κ. Μανιαδάκην»..

Η τραγική ιστορία του μηχανικού που σχεδίασε την πυραμίδα στο Μανιάκι

.

Βασίλης Μανιάτης 

Η ιστορία του πολιτικού μηχανικού που σχεδίασε το 1938 την πυραμίδα στο Μανιάκι είναι σχεδόν άγνωστη στους Μεσσήνιους. Μια ιστορία που θα μπορούσε να γίνει κινηματογραφική ταινία.

Το όνομά του ήταν Νικήτας Σούμπλης του Ιωάννη και είχε γεννηθεί το 1904 στο χωριό Νέδουσα της Μεσσηνίας. Τον σπούδασε πολιτικό μηχανικό με τεράστιες θυσίες ο αδερφός του Θανάσης Σούμπλης στη Γαλλία και αργότερα στην Αμερική.

Επέστρεψε στην Ελλάδα και ανέλαβε προϊστάμενος της μηχανικής υπηρεσίας δήμων και κοινοτήτων Μεσσηνίας. Πολλά έργα στη Μεσσηνία φέρνουν την υπογραφή του. Την περίοδο της κατοχής συνελήφθη από τα γερμανικά στρατεύματα και οδηγήθηκε στις φυλακές της Τρίπολης.

Μόλις το έμαθε ο αδερφός του Θανάσης ότι οι Γερμανοί συνέλαβαν τον αδερφό του, το καμάρι του σπιτιού τους, που με τόσες θυσίες είχε σπουδάσει τράβηξε κι αυτός για την Τρίπολη προκειμένου να παρακαλέσει και να πετύχει την απελευθέρωση του αδερφού του.

Έφτασε στην Τρίπολη και πήγε στον σκοπό της φυλακής ζητώντας να δει τον αδερφό του. Η πίεση που ασκούσε ήταν έντονη, η μια κουβέντα έφερε την άλλη και σε λίγο βρέθηκε, δυστυχώς, και αυτός κρατούμενος των Γερμανών.

Χαράματα, 15 Ιανουαρίου 1944, οι Γερμανοί βγάζουν τους κρατούμενους στο προαύλιο της φυλακής προκειμένου να επιλέξουν δέκα άτομα για να εκτελέσουν ως αντίποινα.

Η βοήθεια της UNRRA: Η αρχή της πολιτικής εξάρτησης της Ελλάδας από τις Η.Π.Α.

.

Παύλου Παπανότη, συνταξιούχου εκπαιδευτικού.

Η τετράχρονη Κατοχή, κατά την οποία ο ελληνικός λαός υπέφερε τα πάνδεινα από τους Γερμανούς και τους συμμάχους τους Ιταλούς και Βούλγαρους, τελείωσε τον Οκτώβριο του 1944. Τη 12η Οκτωβρίου τα χιτλερικά στρατεύματα εγκατέλειψαν την Αθήνα και έξι μέρες αργότερα εισήλθαν στην πόλη ο πρωθυπουργός και τα μέλη της ελληνικής κυβέρνησης ακολουθούμενα από τμήματα του ελληνικού και του αγγλικού στρατού, καθώς και από μια μικρή μονάδα Αμερικανών στρατιωτών. Σύμφωνα με επίσημα ανακοινωθέντα η αμερικανική μονάδα θα επέβλεπε τη διανομή της βοήθειας προς τον ελληνικό λαό που θα έστελνε η UNRRA.

Η UNRRA (United Nations Relief and Rehabilitation Administration) ιδρύθηκε το 1943 από 40 περίπου κράτη, τα οποία στη συνέχεια έγιναν μέλη του Ο.Η.Ε., με αντικειμενικό σκοπό να βοηθήσει οικονομικά τις χώρες που είχαν πληγεί από τις δυνάμεις του Άξονα. Κάθε μέλος της UNRRA διέθετε στο ταμείο της Οργάνωσης – για την εξυπηρέτηση του σκοπού της – το 1% των εθνικών του εσόδων.

Όμως στην πραγματικότητα η διεθνής αυτή Οργάνωση ήταν όργανο των Η.Π.Α. και σκόπευε στην υλοποίηση της αμερικανικής οικονομικής και πολιτικής διείσδυσης σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι το 73% των κεφαλαίων της ήταν αμερικανικά (εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, φύλλο της 23ης Μαρτίου 2003). Συνεπώς «ήταν ουσιαστικά αμερικανική οργάνωση στελεχωμένη και ελεγχόμενη απολύτως από τους Αμερικανούς» (Σπ. Θεοδωρόπουλος, «Απ’ το Δόγμα Τρούμαν στο Δόγμα Χούντα», εκδόσεις Παπαζήσης, 1976, σ.σ. 22 και 24).

Δίστομο, 10 Ιουνίου 1944: Η ατιμώρητη βαρβαρότητα και η συνεχιζόμενη Ύβρις

άρθρο του Θεοφάνη Μαλκίδη

.

«Αντίκρισα στη μέση του σπιτιού την αδελφή μου ανάσκελα, γυμνή από τη μέση και κάτω. Το φουστάνι της ήταν γυρισμένο προς τα πάνω και σκέπαζε το σχισμένο και κομματιασμένο στήθος της, το πρόσωπό της ήταν παραμορφωμένο, όλο το σώμα της κατακομματιασμένο.

Μα το χειρότερο και φρικαλεότερο θέαμα ήταν, όταν από τη στάση του σώματός της κατάλαβα ότι οι Γερμανοί είχαν βιάσει το άψυχο κορμί της.Δίπλα της βρισκόταν το τεσσάρων μηνών κοριτσάκι της λογχισμένο, με σπασμένο το κεφαλάκι του, και στο στόμα του είχε τη ρώγα του στήθους της μάνας του που είχαν κόψει εκείνοι οι κανίβαλοι.Το άλλο κοριτσάκι της, η 6χρονη Ελένη, βρισκόταν στο κατώφλι του σπιτιού μέσα σε μια λίμνη αίματος με βγαλμένα τα σπλάχνα του.

Το είχαν ξεκοιλιάσει με μαχαίρι.Το αγόρι της, ο 3χρονος Γιάννης, το βρήκα νεκρό στην αυλή με λιωμένο κεφάλι». (αφήγηση διασωθέντα από το ολοκαύτωμα του Διστόμου)

Με αφορμή την ημέρα μνήμης του Ναζιστικού ολοκαυτώματος στο Δίστομο την 10η Ιουνίου 1944 , είναι πλέον ξεκάθαρο πως όταν οι θύτες δεν τιμωρούνται τα εγκλήματα επαναλαμβάνονται και μάλιστα πολύ πιο σκληρά.

Η έρευνα στο δυτικό κόσμο, στην Ελλάδα απουσιάζει η σχετική ανάλυση λόγω του «εξαγνισμού» του Μουσταφά Κεμάλ, δείχνει ότι υπήρξε εξάρτηση του Χίτλερ από τον Κεμάλ, έχει αποδειχθεί ότι σημειώθηκε αντιγραφή του Ναζισμού από τον Κεμαλισμό ως προτύπου κατάκτησης της εξουσίας με μέσο τα διαστροφικά εγκλήματα, βαρβαρότητες, βία που δεν χωρά ο ανθρώπινος νους. Είναι πλέον σαφές ότι ο Ναζισμός άντλησε τις οργανωμένους μεθόδους εξαφάνισης των λαών από καθεστώτα και πρόσωπα όπως ο Κεμαλισμός και ο Κεμάλ, όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Στέφαν Ίχριγκ στο έργο του <<Ο Ατατούρκ στον κόσμο των Ναζί>> από τις εκδόσεις του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ.

Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, την 29η Απριλίου 1941

.

Χρ. Χρηστίδη, Χρόνια Κατοχής 1941-1944,
στο Μαρτυρίες 40-44, Πόλεμος-Κατοχή,
εκδ . Κέδρος. Αθήνα 1988, σελ. 280-281

Πηγαίνω στην Αρχιεπισκοπή νωρίς, στις 7.45΄. Είναι πολύ νωρίς και δεν υπάρχει κανένας. Περιμένοντας στο Συνοδικό να έλθει ο Μακαριότατος, κουβεντιάζω λίγο με έναν κληρικό γραμματέα. Τον ρωτώ πώς τα πάνε. Μοιάζει ανήσυχος· μου απαντά πως μπορεί να συμβούν «ραγδαία γεγονότα».

Ύστερα ξανοίγεται και με πληροφορεί: είχε προβληθεί η αξίωση να πάει ο Μακαριότατος να υποδεχτεί τους Γερμανούς στην πύλη της πόλης. Η αξίωση απορρίφθηκε. Κατόπι, μετά την είσοδό τους, ζήτησαν να γίνει δοξολογία, για να «αρθεί η παρεξήγηση».

Φυσικά, δοξολογία δεν έγινε. Τώρα ζητούν να ορκίσει ο Αρχιεπίσκοπος τη νέα κυβέρνηση. Ο γραμματέας πιστεύει πως ούτε αυτό θα γίνει, αλλά μοιάζει ν’ ανησυχεί για τις συνέπειες.

…Κατόπι με δέχεται ο Μακαριότατος, που έφτασε στο αναμεταξύ. Είναι, όπως πάντα, γαλήνιος και συγκρατημένος.

Τον βρήκα εντελώς αποφασισμένο να μην κάνει αυτό που καθώς μου είπε ο ίδιος, ο Πλάτων ο Χατζημιχάλης προσπάθησε επί μια ώρα την παραμονή να τον πείσει να κάνει, βεβαιώνοντάς τον πως οι νέοι «υπουργοί» πρόκειται να εργαστούν σαν καλοί Έλληνες για να «περισώσουν ό,τι μπορεί να περισωθεί».

Ογδόντα χρόνια από τον θάνατο του Γιώργου Σαραντάρη

.

του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Πριν από ογδόντα χρόνια απεβίωσε ο σημαντικός ποιητής και στοχαστής Γιώργος Σαραντάρης. Καχεκτικός στο σώμα και φιλάσθενος πολέμησε στην πρώτη γραμμή τους Ιταλούς και δεν άντεξε. Απεβίωσε στις 25 Φεβρουαρίου 1941, σε ηλικία 33 ετών.

Για την τραγικότητα του τέλους του Σαραντάρη και τον χριστιανικό τρόπο που αντιμετώπισε τον θάνατο έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης στα «Ανοιχτά Χαρτιά» (Εκδ. Ίκαρος, σελ. 392-393).

Καταγγέλλει το επιστρατευτικό σύστημα ότι κράτησε στο Κολωνάκι «τα χοντρόπετσα θηρία των αθηναϊκών ζαχαροπλαστείων και ξαπόστειλε στην πρώτη γραμμή το πιο αγνό και ανυπεράσπιστο πλάσμα». Έναν εύθραυστο διανοούμενο, όπως τον χαρακτηρίζει, «που μόλις στεκότανε στα πόδια του, που όμως είχε προφτάσει να κάνει τις πιο πρωτότυπες και γεμάτες από αγάπη σκέψεις για την Ελλάδα και το μέλλον της».

Εξηγεί ο Ελύτης ότι αφού ήταν διπλωματούχος νομικός ιταλικού πανεπιστημίου -ο μόνος ίσως σε ολόκληρο το στράτευμα παρατηρεί- θα μπορούσε να ΄ναι περιζήτητος στις υπηρεσίες της αντικατασκοπείας, ή της ανάκρισης αιχμαλώτων, αντί να φορτωθεί το γυλιό και τον οπλισμό των τριάντα οκάδων και «να χαθεί παραπατώντας μες στα χιονισμένα φαράγγια ένας ακόμη ποιητής, ένας ακόμη αθώος στο δρόμο του μαρτυρίου».

Η επιχείρηση Καλάβρυτα (13 ∆εκεμβρίου 1943)

.

Συνταγµατάρχης (ΠΒ) Ιωάννης Γεµενετζής
Ιστορικός – Υποδιευθυντής ΓΕΣ/∆ΙΣ

Το Ολοκαύτωµα των Καλαβρύτων, το ∆εκέµβριο του 1943, αποτελεί, αναµφίβολα, ένα από τα σηµαντικότερα ιστορικά γεγονότα της νεότερης ελληνικής ιστορίας και παράλληλα σηµατοδοτεί διαχρονικά ένα από τα πιο στυγνά εγκλήµατα των δυνάµεων κατοχής στην Ελλάδα, και γενικότερα στην Ευρώπη, κατά το Β΄ Παγκόσµιο Πόλεµο.1 Παρά την πάροδο σχεδόν εβδοµήντα ετών από το µοιραίο εκείνο ∆εκέµβριο του 1943, τα γεγονότα που εξελίχθηκαν και οδήγησαν τελικά στο Ολοκαύτωµα των Καλαβρύτων παραµένουν ανεξίτηλα χαραγµένα στην ιστορική µνήµη.

Οι γερµανικές δυνάµεις κατοχής στήριξαν την επιβολή της κυριαρχίας τους όχι µόνο στην υποταγή του λαού αλλά και στη συνεργασία των αρχών που εγκατέστησαν. Κάθε αντίσταση και κάθε αντίδραση τιµωρούνταν µε αντίποινα που έλαβαν τη µορφή αθρόων εκτελέσεων ανθρώπων ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας και ολοσχερών καταστροφών περιουσιακών στοιχείων. Με βάση την αρχή αυτή, τα στρατεύµατα κατοχής (γερµανικά, ιταλικά και βουλγαρικά) προέβησαν σε εγκλήµατα και δηώσεις σε βάρος του ελληνικού πληθυσµού, µε δικαιολογία τη δράση των αντιστασιακών οργανώσεων.

Τα εγκλήµατα που διέπραξαν οι Γερµανοί αποτελούν ενιαίο και αναπόσπαστο µέρος της ναζιστικής αντίληψης περί ολοκληρωτικού πολέµου και διεξήχθησαν στο πλαίσιο της εκτέλεσης ενός προσυµφωνηµένου και προµελετηµένου σχεδίου τροµοκράτησης και εκµετάλλευσης των κατοίκων των κατεχόµενων περιοχών. Απώτερος σκοπός τους ήταν να εξαλείψουν κάθε µορφής αντίσταση που θα απειλούσε µε άµεσο ή έµµεσο τρόπο την επιβολή και διατήρηση της εξουσίας τους.2

Η εξέλιξη της μάχης της Ελλάδας μέσα από τους πρωτοσέλιδους τίτλους της εφημερίδας της εποχής, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ:

Φύλλο της Καθημερινής της 12 Νοε. 1940

αναδημοσίευση από το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού

.

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 1940: Η Ελλάς ευρίσκεται από χθες σε πόλεμο με την Ιταλίαν. Το έθνος σύσσωμον, μνήμον των παραδόσεών του, εις τα επάλξεις! Οι ήρωες του Καπορέττο, απατεώνες ως πάντοτε, επετέθησαν ημίσειαν ώρα ενωρίτερον της εκπνοής του τελεσιγράφου. Ο ελληνικός λαός καλείται δι’ εμπνευσμένων διαγγελμάτων του βασιλέως και του κυβερνήτου να πράξη το καθήκον του. Ο εθνικός στρατός, μαχόμενος ηρωϊκώς εις τα ελληνοαλβανικά σύνορα αμύνεται μετ’ επικού θάρρους του πατρώου εδάφους. Αεροπορικαί επιδρομαί εναντίον των Πατρών, όπου εσημειώθησαν θύματα, της Κορίνθου, της Ελευσίνος και του Τατοΐου.

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 1940: Η Β’ ημέρα του ελληνοϊταλικού πολέμου. Η παγκόσμιος κοινή γνώμη συγκεκινημένη διά την ηρωικήν στάσιν της Ελλάδος.

Παρασκευή 1 Νoεμβρίου 1940: Η διεθνής προσοχή στρέφεται εις την μάχην της Ελλάδος. Ολόκληρον το έθνος, στρατός και λαός δεν έχουν παρά ένα σύνθημα: «ΝΙΚΗ!». Μεγάλαι επιτυχίαι των ελληνικών πολεμικών δυνάμεων. Η ελληνική αεροπορία εβομβάρδισε και επολυβόλησεν εκ χαμηλού ύψους εχθρικά τμήματα. Εν αερομαχία κατερρίφθησαν δύο ιταλικά αεροπλάνα και αι ναυτικαί μας δυνάμεις εβομβάρδισαν τα αλβανικά παράλια.

Kυριακή 3 Νοεμβρίου 1940: Μετά την 6η ημέραν του ελληνοϊταλικού πολέμου… Οι Εύζωνοι με εφ’ όπλου λόγχην, εκδιώκοντες τον εχθρόν, εισέδυσαν εις το αλβανικόν έδαφος. Όλαι αι ορειναί διαβάσεις κατέχονται σταθερώς υφ’ ημών, κατελήφθησαν δε εντός εχθρικού εδάφους σημαντικώταται θέσεις.

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 1940: Ήρχισε μεγάλη ελληνική αντεπίθεσις. Η υποχώρηση του ιταλικού στρατού λαμβάνει έκτασιν ατάκτου φυγής. Ιταλική φάλαγξ, απολεσθείσα εις την Πίνδον, παραδίδεται μετά του οπλισμού της. Η Κορυτσά ευρίσκεται υπό σφοδρόν και αδιάλλειπτον πυρ του ελληνικού πυροβολικού.

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 1940: Μεγάλαι επιτυχίαι των ελληνικών όπλων. Κατόπιν θυελλώδους ελληνικής αντεπιθέσεως η 3η Μεραρχία των Αλπινιστών, ενισχυμένη δι’ ιππικού, Βερσαλιέρων και φασιστικής Εθνοφρουράς, εξεμηδενίσθη. Εις την άτακτον φυγήν της παρέσυρε και τας σταλείσας εξ Αυλώνος ενισχύσεις. Πολυπληθείς αιχμάλωτοι και πάντοιον υλικόν περιήλθον εις ημετέρας χείρας.

Η στάση του Βατικανού κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των
Παραθρησκειών της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς

.

εν Πειραιεί τη 1η Νοεμβρίου 2021

Η εθνική μας επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940 φέρνει στη μνήμη μας τη φρικαλεότητα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Την άνοδο και την τελική πτώση του Φασισμού και του Ναζισμού στην Ευρώπη και την δημιουργία του σατανικού «Άξονα» (φασιστικής Ιταλίας, ναζιστικής Γερμανίας και μιλιταριστικής Ιαπωνίας), με σκοπό την κατάκτηση της ανθρωπότητας και την υποδούλωσή της στην τότε «Νέα Τάξη Πραγμάτων», την οποία προωθούσαν οι ίδιες σκοτεινές δυνάμεις, οι οποίες κινούν και σήμερα τα νήματα της σύγχρονης «Νέας Τάξεως Πραγμάτων».

Μετά τις εισβολές της ναζιστικής Γερμανίας σε χώρες της Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης, «άνοιξε η όρεξη» του παράφρονα και φασίστα Ιταλού ηγέτη Μπενίτο Μουσολίνι και εκλεκτού του Βατικανού, να δημιουργήσει τη «Νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία», ζητώντας από την Ελλάδα «γη και ύδωρ», δηλαδή να δεχθεί να γίνει μια από τις υπόδουλες επαρχίες της. Και επειδή η πατρίδα μας απάντησε με το ηρωικό «ΟΧΙ», επιτέθηκε άνανδρα, από την κατακτημένη του Αλβανία, στην ηπειρωτική μεθόριο. Η ιστορία είναι γνωστή. Οι υπερφίαλοι παπικοί φασίστες νικήθηκαν και ταπεινώθηκαν από την Ελλάδα, την μικρή μεν και αδύνατη στρατιωτικά, αλλά με ακατάβλητο ηθικό και πνευματικό σθένος! Δεν συνέβη όμως το ίδιο και με τις σιδερόφρακτες δυνάμεις του επίσης παράφρονα Αδόλφου Χίτλερ της ναζιστικής Γερμανίας, η οποία, αφού κατέκτησε το μεγαλύτερο μέρος της Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης, έσπασε το ελληνικό μέτωπο και κατέλυσε την ελευθερία το ελληνικού λαού, εγκαθιδρύοντας την φρικώδη τριετή τριπλή κατοχή, (1941-1944), στην πατρίδα μας, με τους χιλιάδες νεκρούς, την πείνα και τις ανυπολόγιστες καταστροφές.

Οι θρασείς ευρωπαίοι εισβολείς είναι οι ίδιοι απόγονοι των βαρβάρων φραγκοτευτόνων σταυροφόρων, οι οποίοι, με τις ευλογίες του Βατικανού, άλωσαν την Κωνσταντινούπολη το 1204 και διέλυσαν την Ορθόδοξη Αυτοκρατορία μας. Είναι οι ίδιοι, ο οποίοι μέχρι σήμερα δεν παύουν να εκδηλώνουν με λόγια και έργα το μίσος τους για την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό. Ο μακαριστός πρωτ. κυρός Γεώργιος Μεταλληνός έλεγε, πως δεν είναι τυχαία η ημερομηνία επίθεσης των ιταλών φασιστών κατά της Ελλάδος, (28 Οκτωβρίου), διότι την ίδια αυτή ημέρα νίκησε ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο θεμελιωτής της Ρωμηοσύνης, τον βάρβαρο Μαξέντιο, βαδίζοντας προς τη Ρώμη και ο οποίος με τον θεοφώτιστο οραματισμό του, έδωσε τέλος στην μέχρι τότε παγανιστική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και εγκαινίασε μια νέα περίοδο στην ιστορία της ανθρωπότητος, την περίοδο της ένδοξης και χριστιανικής Ρωμανίας, μεταφέροντας την πρωτεύουσα της νέας Αυτοκρατορίας του στην ελληνική Ανατολή. Αυτό δεν το έχουν ξεχάσει ποτέ οι ανθέλληνες Φράγκοι!

Βράδυ της 28ης Οκτωβρίου 1940, 8η Μεραρχία – Ήπειρος

Την εσπέραν (της 28ης Οκτωβρίου 1940) εκοινοποιήθη εις την (8η) Μεραρχίαν η κάτωθι ημερησία Διαταγή προς τον Στρατόν, του Προέδρου της Κυβερνήσεως και Υπουργού των Στρατιωτικών ΙΩΑΝΝΟΥ ΜΕΤΑΞΑ.

«Εις το τέλος της πρώτης ημέρας κατά την οποίαν με τα χαλύβδινα στήθη σας προησπίσατε το ιερόν έδαφος και την τιμήν της Πατρίδος, σας απευθύνω τον θερμότερόν μου Χαιρετισμόν.

Ολόκληρον το Έθνος, από του ανωτάτου άρχοντος μέχρι του τελευταίου πολίτου, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, σας σκέφτονται με στοργήν και με υπερηφάνιαν και αι ευχαί των μαζύ με την ευλογίαν του Θεού σας παρακολουθούν.

Σκεφθήτε ότι σας έλαχεν ο ένδονος κλήρος να γράψητε το όνομά σας εις τας χρυσάς δέλτους της Ελληνικής ιστορίας, κοντά εις τα ονόματα των Μακεδονομάχων, των μεσαιωνικών μας ακριτών, και των ηρώων του 1821 και των άλλων νικηφόρων πολέμων μας.

Από τα ιδικά σας χέρια σφυρηλατείται, σήμερον μία Ελλάς ακόμη ωραιοτέρα, ακόμη λαμπροτέρα από την σημερινήν, που θα θαμβώσει και πάλιν ολόκληρον τον κόσμον.

Άνθρωποι χωρίς τιμή

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

.

Στα κρίσιμα γεγονότα της ζωής αναδεικνύεται η πραγματική στόφα του ανθρώπου. Στις οριακές του στιγμές ο άνθρωπος δείχνει πόσο αληθινός ή ψεύτικος είναι. Το συγκλονιστικό έπος του ’40 ανάγκασε τους πάντες να πετάξουν τη μάσκα της συμβατικότητας. Να συμπεριφερθούν χωρίς προσχήματα. Να αποκαλύψουν τί κρύβεται πίσω απ’ τη βιτρίνα. Έγινε σημείο αναφοράς στην ιστορία. Φανέρωσε τις αφανέρωτες διαθέσεις των ψυχών.

Πολλοί επέδειξαν ευγένεια, τιμή, ανθρωπιά. Παράδειγμα, στη μάχη των οχυρών (6-9 Α-πριλίου 1941). Το βράδυ της πρώτης μέρας της επίθεσης των Γερμανών (6 προς 7 Απριλίου), οι Έλληνες τραυματιοφορείς του οχυρού Παλιουριώνες βγήκαν έξω και, εν μέσω των πυρών που διαρκούσαν ακόμα, περισυνέλεξαν Γερμανούς τραυματίες. Τους έφεραν μέσα στο οχυρό και τους περιποιήθηκαν. Έδειξαν πως ήταν αληθινοί πατριώτες, αλλά και στρατιώτες με τιμή. Δεν φέρθηκαν άνανδρα απέναντι στον αδύναμο. Τον είδαν σαν άνθρωπο, όχι σαν εχθρό.

Αλλά υπήρξαν και άλλοι που δεν σεβάστηκαν τον στρατιωτικό κώδικα. Δεν πολέμησαν με τιμή, αλλά επέδειξαν απροσμέτρητη, άνανδρη βαρβαρότητα. Έστρεψαν τα όπλα τους πάνω στους άοπλους. Στον άμαχο πληθυσμό. Στα παιδιά. Ποια τιμή μπορεί να έχει ο στρατιώτης, όταν διαπράττει φοβερά εγκλήματα πολέμου; Όταν γίνεται εχθρός της ανθρωπότητας;

Απ’ τα πολλά πάλι παρόμοια περιστατικά, ας πάμε στην απελευθέρωση της Αθήνας (1944). Την ημέρα της αποχώρησης των Γερμανών, ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους, να αναπνεύσει αέρα της λευτεριάς. Μικροί-μεγάλοι έδειχναν τον ενθουσιασμό τους. Οι νέοι έγραφαν συνθήματα στην άσφαλτο υπέρ των συμμάχων που θα κατέφταναν σε λίγο. Ανάμεσά τους μια δεκαεξάχρονη μαθήτρια, η Ήβη Αθανασιάδου. Την ώρα που έγραφε «Καλώς ήλθατε, σύμμαχοί μας», στις οδούς Αιόλου και Ποσειδώνος του Παλαιού Φαλήρου, διερχόμενος κάποιος Γερμανός αξιωματικός, στρατιώτης δυστυχώς χωρίς τιμή, την είδε και την πυροβόλησε εν ψυχρώ. Τέσσερις μέρες πάλεψε η μικρή ηρωίδα με τον θάνατο, μα τελικά υπέκυψε.

1944: Απελευθέρωση Θεσσαλονίκης και ιστορική αλήθεια

αναδημοσίευση από το International Hellenic Association

.

Με αφορμή την επέτειο των 77 χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής στις 30 Οκτωβρίου 1944, ο Σύνδεσμος Προάσπισης Μακεδονίας-Θράκης απέστειλε στον αναπληρωτή υπουργό για θέματα αυτοδιοίκησης κ. Στ. Πέτσα, με κοινοποίηση στον Υπουργό Εσωτερικών Μάκη Βορίδη, στον υφυπουργό Εσωτερικών Στ. Καλαφάτη και στον περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας ΑπόστολοΤζιτζικώστα, επιστολή με θέμα την τοποθέτηση, από το 2016,αναθηματικής πλάκας από τον Δήμο Θεσσαλονίκης που αφορά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης το 1944.

Την επιστολή, με ημερομηνία 16 Οκτωβρίου 2021, υπογράφουν οι καθηγητές του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Δημ. Θ. Καραμήτσος και Ν. Καρατζάς με τις ιδιότητες του Προέδρου ΣΠΜΘ και Γ. Γραμματέα ΣΠΜΘ αντίστοιχα.

Το πλήρες κείμενο της επιστολής το οποίο συνοδεύεται από δώδεκα διαφορετικά έγγραφα ως συνημμένα, έχει ως εξής:

«Στις 9/5/2016 δημοσιεύθηκε το ΠΔ 50/2016-ΦΕΚ 81 το οποίο ορίζει την 30η Οκτωβρίου εκάστου έτους ως ημέρα εορτασμού της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης από τα γερμανικά στρατεύματα Κατοχής (Συνημ 1).

Τον Οκτώβριο του 2017 είδαμε μια αναθηματική πλάκα μεταξύ του Βασιλικού θεάτρου και του Λευκού Πύργου που έγραφε.

«ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΜΑΧΗΤΩΝ ΤΟΥ ΕΛΑΣ ΠΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΑΝ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΠΟ ΤΑ ΝΑΖΙΣΤΙΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΚΑΤΟΧΗΣ ΣΤΙΣ 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1944»

Αμέσως μια «Ομάδα προβληματισμού για θέματα που αφορούν την ιστορία της πόλης μας» ενεργοποιηθήκαμε και στείλαμε επιστολή προς τον Δήμαρχο κ. Ι. Μπουτάρη και το Δημ. Συμβούλιο του Δήμου στις 22 Οκτωβρίου 2017 (Συνημ 2). Ο κ. Μπουτάρης δεν απάντησε.