9 Φεβρουαρίου 1897: «Ο Σπύρος Καγιαλές κάνει το κορμί του ιστό της Ελληνικής σημαίας»

.

Ο Σπύρος Καγιαλές – Καγιαλεδάκης, ο «Θρύλος του Ακρωτηρίου», έγραψε με τον ηρωισμό του και την αυτοθυσία του, μια από τις πιο ένδοξες στιγμές της Ελλάδος, κατά των Αγώνα των Κρητών, το 1897, για ένωση με την Μητέρα Πατρίδα.

Δυστυχώς τα περισσότερα Ελληνόπουλα, ακόμα και τα Κρητικόπουλα αγνοούν την ύπαρξη αυτών των ηρώων.

Ο Σπύρος Καγιαλές

Ο Σπύρος Καγιαλές γεννήθηκε το 1872. Ο πατέρας του Δημήτρης, καταγόταν από τη Γραμβούσα και ήλθε νωρίς, μαζί με την οικογένειά του, από τα Καμπιά και εγκαταστάθηκε στην οδό Λάκων, στη Χαλέπα. Όταν αργότερα εγκαταστάθηκαν εκεί και τα παιδιά του με τις οικογένειές τους, ολόκληρη η γειτονιά αποκλήθηκε «Καγιαλεδιανά».

Η μητέρα του Μαρία, το γένος Ορνεράκη, ήταν από τα Σφακιά.

Όλοι οι άνδρες της οικογένειας έλαβαν μέρος σε όλους τους αγώνες της εποχής τους για την Ελευθερία και την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Στο Ακρωτήρι ο Σπύρος Καγιαλές υπηρέτησε από την αρχή της Επανάστασης του 1897 μαζί με τους αδελφούς του Γιώργο, Μανώλη, Αντώνη και Σήφη. Επίσης, έλαβε μέρος στις μάχες του Δρίσκου κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913, όπου και πάλι διακρίθηκε για την ανδρεία του και τιμήθηκε με την απονομή ειδικών μεταλλίων και διπλώματος.

Η Επιβολή του ∆ιεθνούς Οικονοµικού Ελέγχου στην Ελλάδα το 1897

άρθρο του επίλαρχου ∆ηµήτριου Καριώτη
M.Sc. Νεότερης και Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας

.

Ο 19ος αιώνας χαρακτηρίζεται από µια σειρά εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων, οι οποίοι πραγµατοποιήθηκαν στο πλαίσιο της προσπάθειας του ελληνικού έθνους να αποτινάξει τον οθωµανικό ζυγό και να δηµιουργήσει ελεύθερο κράτος. Με αφετηρία την Επανάσταση του 1821, αρχίζει η περίοδος της νεότερης ιστορίας του έθνους, η πρώτη φάση της οποίας ολοκληρώνεται τον Φεβρουάριο του 1830, µε την υπογραφή του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου, µε το οποίο οι Μεγάλες ∆υνάµεις της εποχής (Αγγλία-ΓαλλίαΡωσία) αναγνωρίζουν το ελεύθερο, ανεξάρτητο και επικυρίαρχο ελληνικό κράτος, όπως είχε διακηρυχθεί από την Α΄ Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου (1 Ιανουαρίου 1822).

Ωστόσο, το Πρωτόκολλο του Λονδίνου προέβλεπε εξαιρετικά περιορισµένα σύνορα για το νεοσύστατο ελληνικό κράτος, αφήνοντας ένα πολύ µεγάλο τµήµα του ελληνικού στοιχείου στο έλεος του Οθωµανού δυνάστη. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο ελληνισµός επιδόθηκε σε µια σειρά από αγώνες για την απελευθέρωση των αλύτρωτων περιοχών.

Ειδικότερα, το Μακεδονικό και το Κρητικό Ζήτηµα, τα οποία όξυναν τις σχέσεις της Ελλάδας µε την Πύλη, οδήγησαν στον Ελληνοτουρκικό Πόλεµο του 1897 (Απρίλιος-Μάιος 1897), για τον οποίο µέρος της ευθύνης φέρουν οι Μεγάλες ∆υνάµεις, µεταξύ των οποίων η Γερµανία και η Αυστρία, οι οποίες είχαν συµφέροντα από τη διατήρηση του status quo στην περιοχή.

Οι πολεµικές επιχειρήσεις κατέληξαν σε ήττα των ελληνικών δυνάµεων, οι οποίες αντιµετώπισαν σηµαντικές ελλείψεις σε εφόδια και υλικά, ενώ απουσίαζε ο στρατηγικός σχεδιασµός. Αντίθετα, ο Τουρκικός Στρατός, οργανωµένος από Γερµανούς αξιωµατικούς, εµφανίστηκε άριστα εκπαιδευµένος και άρτια εξοπλισµένος. Η δυσχερής εξέλιξη του πολέµου οδήγησε τον Έλληνα Πρωθυπουργό Θεόδωρο ∆ηλιγιάννη σε αποποµπή από την κυβέρνηση και την αντικατάστασή του από τον ∆ηµήτριο Ράλλη, ο οποίος επιζήτησε εναγωνίως τη µεσολάβηση των Μεγάλων ∆υνάµεων για τον άµεσο τερµατισµό του πολέµου και την αποφυγή της ολοκληρωτικής καταστροφής.

Στις διαπραγµατεύσεις που ακολούθησαν, στην Κωνσταντινούπολη (ΜάιοςΝοέµβριος 1897), υπογράφηκαν οι όροι της ειρήνης (6/18 Σεπτεµβρίου), οι οποίοι, εκτός από τη ρύθµιση των συνόρων (ο Σουλτάνος, παρά την αρχική του απαίτηση για την επανάκτηση της Θεσσαλίας, αρκέστηκε σε µικρά εδαφικά κέρδη που δεν περιλάµβαναν κατοικηµένες περιοχές), προέβλεπαν πολεµική αποζηµίωση ύψους 4 εκατοµµυρίων τουρκικών λιρών (95 εκατοµµύρια γαλλικά φράγκα), την οποία έπρεπε να καταβάλλει η Ελλάδα στην Οθωµανική Αυτοκρατορία.

Τα υπόλοιπα άρθρα της προκαταρκτικής συνθήκης αφορούσαν στην ανταλλαγή των αιχµαλώτων, στην παροχή αµνηστίας, στις αποζηµιώσεις ιδιωτών, στις τηλεγραφικές και ταχυδροµικές σχέσεις των δύο µερών, στην ελευθερία του εµπορίου και της ναυτιλίας κ.ά., ενώ σε ειδικό άρθρο προβλεπόταν η αναγκαστική διαιτησία των Μεγάλων ∆υνάµεων για όποιες διαφορές ανέκυπταν στη συνέχεια. Η οριστική συνθήκη ειρήνης υπογράφηκε στις 22 Νοεµβρίου/4 ∆εκεµβρίου 1897, καθώς ο Σουλτάνος επέµενε, στο µεταξύ, στην τροποποίηση µερικών όρων της προκαταρκτικής.

Πρίγκιπας Νικόλαος: «Αχ! Πως καταντήσαμε!»

.

Ο Απρίλιος του 1897, θα έβρισκε τον ελληνικό στρατό να υποχωρεί από την Θεσσαλία προς τη Στερεά Ελλάδα, κάτω από τη συνεχή προέλαση των τουρκικών δυνάμεων.

Η νύχτα της 11ης Απριλίου του ιδίου έτους, ανήμερα της Μεγάλης Παρασκευής, θα έβρισκε τον Πρίγκιπα Νικόλαο της Ελλάδος στην ερειπωμένη πόλη της Λάρισας πλαισιωμένο από ελάχιστες δυνάμεις, απομεινάρια ενός στρατού, του οποίου το μεγαλύτερο τμήμα είχε, νωρίτερα, οπισθοχωρήσει ατάκτως.

Εκείνο το ξημέρωμα, ο δυστυχής πρίγκιπας θα ξεσπούσε σε λυγμούς, αναφωνώντας: «Αχ! πώς καταντήσαμε!»

Το απόσπασμα της εφημερίδας «Σκριπ» δημοσιεύθηκε ένα χρόνο μετά τον πόλεμο και αφηγείται αυτή τη μικρή ιστορική λεπτομέρεια:

Τη νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής όταν η Λάρισα ήταν πλέον έρημη και λείψανα του υποχωρούντος στρατού διέρχονταν από αυτή μέσα στο σκοτάδι, ο πρίγκιπας Νικόλαος που υποχωρούσε με την πυροβολαρχία του, σταμάτησε εκεί. Η ώρα ήταν τρεις μετά τα μεσάνυχτα.

Ο πρίγκιπας επήγε μέσα στο στρατώνα της Λάρισας, ακούμπησε πάνω σε ένα τραπέζι, σκέπασε το πρόσωπό του με τα δυό του χέρια και έκλαιγε απαρηγόρητος. Όταν δε τον προσέγγισαν αξιωματικοί για να τον παρηγορήσουν ο πρίγκιπας ακούστηκε να λέει διακοπτώμενος από λυγμούς:

Η μάχη της Μελούνας (17–18 Απριλίου 1897)

Η μάχη της Μελούνας σε λιθογραφία της εποχής.

Το θέατρο επιχειρήσεων του Ελληνοτουρκικού Πολέμου του 1897, χωριζόταν από την οροσειρά της Πίνδου σε δύο ανεξάρτητα πολεμικά θέατρα, το δυτικό της Ηπείρου και το ανατολικό της Θεσσαλίας. Το θέατρο επιχειρήσεων της Θεσσαλίας, οριζόταν από βορρά από την τότε ελληνοτουρκική μεθόριο.

Ο στρατός Θεσσαλίας αποτελούνταν από 2 Μεραρχίες, στις οποίες συμπεριλαμβάνονταν και 2 Συντάγματα Ιππικού, υπό τον Διάδοχο Κωνσταντίνο. Οι τουρκικές δυνάμεις αποτελούνταν από 7 Μεραρχίες πεζικού και 1 Μεραρχία Ιππικού.

Στον τομέα της 1ης Ελληνικής Μεραρχίας, από το Ταφίλ-Βρύση μέχρι το Μπουγάζι, οι Τούρκοι είχαν παρατάξει τις 2η, 3η, 4η, και 5η Μεραρχίες πεζικού και την Μεραρχία Ιππικού.

Στις 17 Απριλίου 1897, άρχισαν οι συμπλοκές των αντίπαλων φυλακίων στην ελληνοτουρκική μεθόριο. Η 1η Μεραρχία, για να εξασφαλίσει τον τομέα Ταφίλ – Βρύση, Μελούνα, Βοτανοχώρι, Δρεπάνι, Μπουγάζι, διέθεσε την 2η Ελληνική Ταξιαρχία.

Κατά την πρώτη μέρα των επιχειρήσεων, οι ελληνικές δυνάμεις, παρά την πίεση του πολυπληθέστερου αντιπάλου τους, κατάφεραν να διατηρήσουν ακέραιες τις θέσεις τους και να καταλάβουν αρκετά τουρκικά φυλάκια.

Στις 18 Απριλίου, τα τουρκικά τμήματα αφού ενισχύθηκαν κατάλληλα εκτόξευσαν την κύρια επίθεσή τους σε ολόκληρη την ελληνοτουρκική μεθόριο. Στο διαμέρισμα Ταφίλ – Βρύση, τα ελληνικά τμήματα, κατάφεραν να αποκρούσουν την τουρκική επίθεση και εκτελώντας αντεπίθεση να διεισδύσουν στην εχθρική τοποθεσία. Αντίθετα, στο διαμέρισμα Μελούνα, τα ελληνικά στρατεύματα αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν και να συμπτυχθούν στη Λυγαριά.

Ο «ατυχής» πόλεμος του 1897

αναδημοσίευση από το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού

.

Tο τέλος του 19ου αιώνα έφερε μαζί του και το τέλος μιας αυταπάτης. H Eλλάδα χρεωκοπημένη ήδη οικονομικά χρεωκόπησε επιπλέον πολιτικά και στρατιωτικά με τον ατυχή πόλεμο του 1897. Mε την έναρξη του 1897 τα πνεύματα στην Eλλάδα ήταν ήδη πολύ οξυμένα από την κρητική εξέγερση και τις σφαγές από τους Τούρκους.

Στην Eυρώπη πολλές πλευρές απαιτούσαν μιαν επέμβαση των Δυνάμεων υπέρ των Kρητικών και στην Eλλάδα η κοινή γνώμη πίεζε για την αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων στο νησί. Την περιορισμένη δράση του ελληνικού στόλου συμπλήρωσε η αποστολή στην Κρήτη του υπασπιστή του βασιλιά Tιμολέοντος Bάσσου με δύναμη 1.500 αντρών. Oι ελληνικές δυνάμεις αποβιβάστηκαν στις 3 Φεβρουαρίου στον όρμο Kολυμπάρι και προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα τετελεσμένο κατοχής και προσάρτησης του νησιού στο ελληνικό κράτος.

Oι Δυνάμεις δεν αποφάσισαν τον αποκλεισμό του Πειραιά ή κάποια δυναμική κίνηση εναντίον της Eλλάδας, όπως ζητούσε η Πύλη και ο Kάιζερ. H αποβίβαση ευρωπαϊκών στρατιωτικών δυνάμεων στην Kρήτη δημιούργησε ένα κλίμα άμεσης σύγκρουσης, αλλά η συμπάθεια της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης για την Eλλάδα κλίμα απέτρεπε αυστηρότερη στάση της Aγγλίας και της Γαλλίας. Πιθανόν η κυβέρνηση Δηλιγιάννη περίμενε έναν αποκλεισμό ανάλογο με του 1886, για να απεμπλακεί από την υπόθεση με κάποια διπλωματικά κέρδη για την Kρήτη. H τελεσιγραφική διακοίνωση των Δυνάμεων στις 18 Φεβρουαρίου/2 Mαρτίου οδήγησε στην ανάκληση του ελληνικού στόλου. Oι στόλοι των Δυνάμεων απέκλεισαν το νησί και αποβίβασαν στρατεύματα κατοχής, επιβάλλοντας τη λύση της αυτονομίας του νησιού.

Καμηλόβρυση Ταράτσης (7 Μαΐ.1897)…ἡ τελευταῖα μάχη.

ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟΝ ΠΕΣΟΝΤΩΝ

Στήν θέση Ταράτσα,4 χιλιόμετρα βόρεια τῆς Λαμίας, συνεχίστηκε ὁ ἀγώνας τὴν ἑπόμενη μέρα (από την μάχη στο Ντερβέν Φούρκα και στον Δραχμάναγα).
Τὸ πρωὶ τῆς 7ης Μαΐου, ὁ Χακὶ πασὰς πῆρε τὴν ἀκόλουθη ἀπάντηση ἀπὸ τὸ Γενικὸ Στρατηγεῖο, σὲ ἀναφορὰ ποὺ εἶχε στείλει τὴν προηγούμενη μέρα: «Ὁ Δομοκὸς καὶ ἡ Δερβὲν-Φούρκα εὑρίσκονται ἤδη εἰς χείρας ἡμῶν, ἡ ἀνακωχὴ δὲν θὰ βραδύνει πολὺ κατὰ τὰ φαινόμενα, ὡς ἐκ τούτου ἀνάγκη νὰ προελάσητε μέχρι Λαμίας πρὸ τῆς συνομολογήσεως ταύτης».

Ἡ μάχη στοῦ Ντερβέν Φοῦρκα καί στοῦ Δραχμάναγα (6 Μαΐ.1897)

Συμπλοκές στην Όθρυ. (ΠΗΓΗ: Ευαγγελοπούλου-Τσελή Α., Η μάχη του Δομοκού 1897.Λαμία 2010)

Στὴν περιοχὴ αὐτὴ, ἔγινε μάχη μεταξὺ τῆς 1ης Ἑλληνικῆς Ταξιαρχίας καὶ τῆς 1ης καὶ 6ης τουρκικῆς Ταξιαρχίας,μὲ τὶς παρακάτω συνθῆκες.
Μετὰ τὴν Ἑλληνική ὑποχώρηση ἀπὸ τὸ πεδίο τῆς μάχης τοῦ Δομοκοῦ, ἡ Ἑλληνικὴ στρατιὰ συμπτυσσόμενη πρὸς νότο, εἶχε ἐντολὴ νὰ καταλάβει ἀμυντικὰ τὴν τοποθεσία Δερβὲν Φούρκα καὶ Ἀβδουραχμᾶν Ἀγὰ (στὸ σημερινὸ 16ο χλμ. Λαμίας-Δομοκοῦ καὶ Ἁγία Αἰκατερίνη-Δραχμάναγα).

Ἡ μάχη στόν Δομοκό (5 Μαΐ.1897)

Ὁ Κωνσταντῖνος, στὶς 24 Ἀπριλίου, τηλεγράφησε στὸν Σμολένσκη: «Ὑποχωροῦμεν πρὸς Δομοκόν…». Παραδόξως αὐτὴ τὴν φορὰ ἡ ὑποχώρηση ἔγινε κανονικὰ καὶ μὲ τάξη.
Εἶχε φθάσει ἡ σειρὰ τοῦ Δομοκοῦ. Ἡ τοποθεσία προσφερόταν γιὰ ἄμυνα. Ὁ Ἑλληνικὸς στρατὸς θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε ἀνακόψει ἀποτελεσματικὰ τὴν τουρκικὴ προέλαση. Ἐκτὸς τῶν ἄλλων εἶχε καὶ ἀρκετὸ χρόνο. Ἡ τουρκικὴ ἐπίθεση δὲν ἐκδηλώθηκε παρὰ στὶς 5 Μαΐου.

Ἡ μάχη στό Βελεστῖνο (15 – 18 Ἀπρ. 1897)

Η Ταξιαρχία Σμολένσκη είχε αναπτυχθεί αμυντικά στους λόφους του Βελεστίνου και δεχόταν σφοδρή επίθεση, ενώ η μάχη κράτησε όλη την ημέρα με αιματηρές τουρκικές επιθέσεις, που δεν διεκόπησαν μήτε όταν άρχισε να πέφτει κατακλυσμιαία βροχή με χοντρό χαλάζι.

Πρέβεζα,6 Ἀπρ.1897.Βυθίζεται τό Α/Π «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»

Το Ατμόπλοιο Α/Π ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ήταν Ελληνικό επιβατηγό πλοίο, ναυπήγησης περίπου του 1880. Ανήκε στην ακτοπλοϊκή εταιρεία «Πανελλήνιος Ατμοπλοΐα». Εκτελούσε δρομολόγια κυρίως Πειραιά – Κυκλάδες – Κρήτη και όχι σπάνια και προς τα νησιά του Ιονίου. Χαρακτηριζόταν την εποχή εκείνη «φορτηγοποστάλι» επειδή διακινούσε φορτία, καθώς και το ταχυδρομείο, ενώ διάκριση μεταξύ επιβατηγού και φορτηγού πλοίου ακόμη δεν είχε καθιερωθεί.

Στρατηγός ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΓΟΝΑΤΑΣ (15 Αὐγ.1876 – 29 Μαρ.1966)

Ο Στυλιανός Γονατάς ήταν Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός.

Γεννήθηκε στην Πάτρα στις 15 Αυγούστου 1876. Εισήλθε στη Σχολή Ευελπίδων το 1892 και αποφοίτησε πρώτος μετά από 5ετία που ήταν τότε ο χρόνος εκπαίδευσης. Κατά τον Μακεδονικό Αγώνα (1907-1909) υπηρέτησε ως υπολοχαγός στη Θράκη. Κατά την επανάσταση του Γουδί (15 Αυγούστου 1909) ορίσθηκε από τον Στρατιωτικό Σύνδεσμο υπασπιστής του αρχηγού της επανάστασης συνταγματάρχη Νικολάου Ζορμπά. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους, στην εκστρατεία της Ρωσίας και στην Μικρασιατική εκστρατεία ως επιτελάρχης Σώματος στρατού στην αρχή και ως διοικητής μεραρχίας αργότερα, φέροντας τον βαθμό του συνταγματάρχη.

Μετά την υποχώρηση από το μικρασιατικό μέτωπο και με την έκρηξη της νέας επανάστασης 10 προς 11 Σεπτεμβρίου 1922 στη Χίο και Μυτιλήνη στον Γονατά ανατέθηκε η αρχηγία αυτής. Στις 14 Νοεμβρίου 1922 έγινε πρόεδρος της Κυβέρνησης όπου και παρέμεινε μέχρι την 11 Ιανουαρίου 1923 όπου και παρέδωσε την Αρχή στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Μετά την αποστρατεία του επιδόθηκε στην πολιτική απ΄ όπου και εκλέχθηκε «πληρεξούσιος Αθηνών» για πρώτη φορά κατά τις εκλογές της Δ΄ Συντακτικής Συνέλευσης (1923). Δια του από 31 Μαΐου του 1924 ψηφίσματος προήχθη μαζί με τον Ν. Πλαστήρα σε αντιστράτηγο. Στις Γερουσιαστικές εκλογές του στις 21 Απριλίου του 1929 εξελέγη πρώτος γερουσιαστής στο νομό Αττικής και Βοιωτίας. Επίσης εκλέχθηκε τρεις φορές πρόεδρος της γερουσίας (4 Νοεμβρίου 1932, 1 Απριλίου 1933 και 8 Μαρτίου 1934)) παραμένοντας μέχρι την 1 Απριλίου 1935 όταν καταργήθηκε η Γερουσία.

Βασιλεύς ΓΕΩΡΓΙΟΣ Α’ (12 Δεκ.1845 – 5 Μαρ.1913)

Τοῦ ΤΙΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ

Ο Γεώργιος Α’ υπήρξε ο σημαντικότερος βασιλιάς για την Ελλάδα και ο μόνος που εβασίλευσε για τόσο μεγάλο διάστημα χρόνου (50 χρόνια). Και αν δεν εδολοφονείτο το 1913 στη Θεσσαλονίκη, η βασιλεία του θα ήταν ακόμα μακρύτερη. Η βασιλεία του Όθωνος κράτησε 30 χρόνια, του Κωνσταντίνου, διαδόχου του Γεωργίου Α’, 5 χρόνια, του Γεωργίου Β’, γιου του Κωνσταντίνου, 7 χρόνια περίπου, του Αλέξανδρου 3 1/2 χρόνια, του Παύλου 17 1/2 και του Κωνσταντίνου Β’ 3 1/2. Στη διάρκεια της βασιλείας του Γεωργίου Α’ η Ελλάδα από απόψεως εδαφικής απέκτησε τη μορφή που έχει σχεδόν σήμερα Στα χρόνια του προσαρτήθηκαν τα Επτάνησα (1863), η Θεσσαλία (1881) και η Μακεδονία, η Ήπειρος, η Θράκη και τα νησιά του Αιγαίου με την Κρήτη στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων. Οι σημαντικοί αυτοί σταθμοί στη ζωή της νεότερης Ελλάδος έδωσαν κύρος και γόητρο στον βασιλιά Γεώργιο, που χρησιμοποίησε όλη τη διπλωματικότητα και τις καλές σχέσεις του με τις ξένες Αυλές για να προωθήσει τα ελληνικά δίκαια και συμφέροντα Οι επιτυχίες αυτές, παράλληλα με τις προσπάθειες που κατέβαλε για τη δημιουργία σύγχρονου κράτους και την άνοδο του βιοτικού και πολιτιστικού επιπέδου του λαού έκαναν τον Γεώργιο Α’ ιδιαίτερα αγαπητό στους Έλληνες.

Γερμανός Καραβαγγέλης (16 Ἰουν.1866 – 11 Φεβ.1935)

Γεννημένος στη Στύψη της Λέσβου στα 1866,από Ψαριανό πατέρα που πολέμησε στο πλευρό των Κανάρη και Μιαούλη,σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και με υποτροφία της οικογένειας Σκυλίτση σπούδασε στη Λειψία, παίρνοντας διδακτορικό δίπλωμα στη Φιλοσοφία!

Όλα έδειχναν πως ο Γερμανός, θα γινόταν ένας εξέχων επιστήμονας. Αλλά ο Θεός τον ήθελε στρατιώτη του. Έτσι επιστρέφει στη Χάλκη,όπου εργάζεται ως Καθηγητής και το 1896 εκλέγεται βοηθός επίσκοπος στο Πέραν της Κωνσταντινουπόλεως, στα 28 του χρόνια!

Εκεί θα καταβάλει μεγάλες προσπάθειες για να αντιπαλέψει τις ξένες δυτικοευρωπαϊκές προπαγάνδες, που με το πρόσχημα των καλών και οργανωμένων σχολείων, έκαναν προσηλυτισμό στα Ελληνόπουλα! Πράγματι αυτό ήταν το χειρότερο που αντιμετώπιζαν σε Πόλη και Σμύρνη οι Έλληνες, βλέποντας τα παιδιά τους που φοιτούσαν σε φημισμένα ξένα σχολειά, να αποστρέφονται την Ορθοδοξία και την Ελληνική γλώσσα!!! Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα σε κάμποσες περιπτώσεις. Εκείνα τα χρόνια, του 1890- 1920 σε κάποια ξένα παρθεναγωγεία, όπου φοιτούσαν Ελληνίδες, παρατηρήθηκαν φαινόμενα, όπως να μην θέλουν τα παιδιά να ξαναδούν πια τους δικούς τους! Τέτοια πλύση εγκεφάλου γινόταν!…

Όταν στα 1900 πεθαίνει ο Μητροπολίτης Καστοριάς, όλοι προτείνουν τον Γερμανό. Είναι η εποχή που οι βούλγαροι Κομιτατζήδες (σήμερα έχουμε τους Σκοπιανούς) γιγάντωναν την προπαγάνδα τους με το σύνθημα “Εξαρχία ή Θάνατος”! Και πράγματι,όποιος Έλληνας δεν ασπαζόταν τη Βουλγαρία, τον βρίσκαν είτε σφαγμένο, είτε κρεμασμένο στα προαύλια των εκκλησιών! Ο φόβος και ο τρόμος που άπλωναν οι αιμοβόροι βούλγαροι, είχε φέρει σε δεινή θέση τους Μακεδόνες, που ήταν ταυτόχρονα κάτω από την τουρκική τυραννία!

Σπύρος Καγιαλές (1872-1929) – Ο ήρωας που έκανε το κορμί του ιστό για την ελληνική σημαία‏

αναπαράσταση της ηρωϊκής πράξης του Σπύρου Καγιαλέ (Ιστορικό Αρχείο Κρήτης)

άρθρο που αλίευσε ο Γιώργος από το Ηράκλειο

.

Ο Σπύρος Καγιαλές – Καγιαλεδάκης, ο «Θρύλος του Ακρωτηρίου», έγραψε με τον ηρωισμό του και την αυτοθυσία του, μια από τις πιο ένδοξες στιγμές της Ελλάδος, κατά των Αγώνα των Κρητών, το 1897, για ένωση με την Μητέρα Πατρίδα.

.

Δυστυχώς τα περισσότερα Ελληνόπουλα, ακόμα ακόμα και τα Κρητικόπουλα αγνοούν την ύπαρξη αυτών των ηρώων.

.

Ας όψεται το εκπαιδευτικό μας σύστημα, που το μόνο που κάνει με επιτυχία, είναι να παράγει…στουρνάρια σε μεγάλες ποσότητες.

.