Ερεσός: Η πρώτη ναυτική νίκη των Ελλήνων (27 Μαΐου 1821)

άρθρο του Γιάννη Κουζίου
Facebook: Ιστορικό Χρονολόγιο

.

Το πρώτο έτος της επανάστασης το τουρκικό ναυτικό δεν χρησιμοποιήθηκε σε επιχειρήσεις ευρείας κλίμακας εναντίον των επαναστατών, εξαιτίας του φόβου της επέμβασης των Ρώσων στις Ηγεμονίες της Μολδοβλαχίας και παρέμενε αγκυροβολημένος στον Βόσπορο. Ο τουρκικός στόλος του 1821 δεν είχε την ίδια ισχύ με αυτόν το 1770, που καταστράφηκε από τους Ρώσους στο Τσεσμέ, δεν έπαυε όμως να είναι πολυάριθμος και βαριά εξοπλισμένος και σε σχέση με τον ελληνικό στόλο, ήταν γιγάντιος. Κάθε τουρκικό πλοίο διέθετε περίπου 74 κανόνια μεγάλου διαμετρήματος εν αντιθέσει με τα βαρύτερα εξοπλισμένα ελληνικά που διέθεταν μόλις 20 κανόνια. Στα μέσα όμως του Μαΐου, αφενός η εδραίωση της επανάστασης στην Πελοπόννησο και αφετέρου η επανάσταση στην Σάμο με τι αποβατικές ενέργειες των Ελλήνων στα μικρασιατικά παράλια, έκαναν τον Σουλτάνο να επίσπευσή τον απόπλου του Τουρκικού στόλου, με κατεύθυνση αρχικά τα στενά της Χίου και κατόπιν την Ερεσό.

Ο ελληνικός στόλος αποτελούνταν από 69 πλοία κυρίως μπρίκια και γολέτες με αρχιναύαρχο τον Γιακουμάκη Τομπάζη. Όταν οι Έλληνες πληροφορήθηκαν την έξοδο του τουρκικού στόλου που αποτελούνταν από 8 πολεμικά απέπλευσαν προς συνάντησή του. Αρχικά η κατεύθυνση του τουρκικού στόλου ήταν τα στενά της Χίου, κατά την διάρκεια όμως της πορείας του άλλαξε ρότα με κατεύθυνση τις ακτές της Ερεσού δυτικά της Λέσβου. Η εμπροσθοφυλακή του στόλου ήταν ένα γιγαντιαίο δίκροτο, ονομαζόμενο Κινούμενον Όρος, με 84 κανόνια βεληνεκούς 1600 μέτρων και πλήρωμα αποτελούμενο από 1000 άνδρες. Ο ελληνικός στόλος μόλις συνάντησε το τεράστιο πολεμικό, επιτέθηκε εναντίον του με κανονιοβολισμούς αλλά αναγκάστηκε άμεσα να υποχωρήσει καθώς τα κανόνια των ελληνικών πλοίων είχαν μικρό βεληνεκές και δεν μπορούσαν να το πλήξουν. Επιτέθηκε σε δεύτερο χρόνο η γολέτα του Τομπάζη με το όνομα Τερψιχόρη, που διέθετε κανόνι 48 λίτρων και μπορούσε να το πλησιάσει και να το κτυπήσει αλλά σύντομα και αυτή αποκρούστηκε και αναγκάστηκε να υποχωρήσει.

Η άγνωστη ναυμαχία της Σούδας και το παράπονο του Μιαούλη

αναδημοσίευση από τα Χανιώτικα Νέα
άρθρο της φιλολόγου Μαρίας Μαράκη

.

Δεν φαίνεται να έμεινε ικανοποιημένος ο υδραίος ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης από το αποτέλεσμα της Ναυμαχίας της Σούδας που πραγματοποιήθηκε στις 2 Ιουνίου του 1825 στην είσοδο του λιμανιού, παρά το νικηφόρο για τον Ελληνικό στόλο αποτέλεσμα αυτής.

Αυτό αποδεικνύεται από την επιστολή που έστειλε προς την Ελληνική κεντρική Διοίκηση, μία ημέρα μετά τη διεξαγωγή της, ζητώντας εναγωνίως την ενίσχυση του ελληνικού στόλου σε πυρπολικά. Γράφει λοιπόν ο θρυλικός θαλασσομάχος στην επιστολή αυτή που αποπνέει, κατά τον ιστορικό Σίμψα, το ανικανοποίητο και την ανησυχία του ηγέτη που δεν έχει τα μέσα να φέρει σε πέρας την αποστολή του :« Βλέπετε, λοιπόν, πόση ανάγκη είναι να ετοιμασθούν και να κατασκευασθούν πολλότατα πυρπολικά. Όσο και αν κοστίζουν αυτά είναι το μόνον ισχυρόν όπλον της Ελλάδος κατά της Τουρκίας, μάλιστα εις τον εφετεινόν χρόνον…Ειδεμή σας βεβαιώνω και η ευγενία σας το γνωρίζει καλά, ότι δεν μας ωφελούν τίποτε όλων των εχθρικών στόλων αι τωριναί ζημίαι, όταν ημείς μία φοράν ευρεθώμεν χωρίς πυρπολικά ήγουν άοπλοι».

Και δεν παραπονιόταν άδικα ο Μιαούλης για την απουσία των πυρπολικών καθώς τα πυρπολικά ήταν ο μοναδικός τρόπος να αντιμετωπίσει ο Ελληνικός στόλος εκείνη τη ν περίοδο τον πολυάριθμο Τουρκοαιγυπτιακό. Τα πυρπολικά, όμως κόστιζαν και τα χρήματα από το δάνειο των Άγγλων είχαν δαπανηθεί κατά τον εμφύλιο πόλεμο.

ΛΙΓΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΝΑΥΜΑΧΙΑ

Μετά τη νίκη του Ελληνικού στόλου εναντίον του οθωμανικού στη ναυμαχία του Κάβο Ντόρο στις 20 Μαΐου 1825 ο Οθωμανικός στόλος που απόμεινε κατευθύνθηκε προς το λιμάνι της Σούδας. Τα καράβια του Σαχτούρη κυνήγησαν το στόλο αυτό μέχρι το Μαλέα. Από εκεί και κάτω ανέλαβε τη δίωξη τους ο Μιαούλης με τη δική του ναυτική μοίρα. Στη συνέχεια κατευθύνθηκε στη Μήλο από όπου παρακολουθούσε τις κινήσεις του εχθρού προκειμένου να εμποδίσει νέα μελλοντική απόβαση του τουρκοαιγυπτιακού στόλου που βρισκόταν στο λιμάνι της Σούδας στην Πελοπόννησο. Μαζί του ήταν και ο Γεώργιος Ανδρούτσος και ο Νικολής Αποστόλης.

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και η μάχη στο Χάνι της Γραβιάς – 7 Μαΐου 1821

άρθρο του Ιωάννη Κουζίου

.

Μετά από τη ήττα των Ελληνικών δυνάμεων στην Αλαμάνα και κυρίως τον μαρτυρικό θάνατο του Αθανάσιου Διάκου που διατελούσε αρχηγός των όπλων της Λιβαδιάς, το ηθικό των Ελλήνων είχε πέσει σε σημαντικό βαθμό. Ο Βασίλης Μπούσγος πρωτοπαλίκαρο του Διάκου, διορίστηκε νέος αρχηγός και προσπάθησε να συγκεντρώσει τους άνδρες που είχαν διασκορπισθεί μετά την μάχη, καταφέρνοντας να ανασυγκροτήσει ένα σώμα από 1000 περίπου άνδρες. Οι στιγμές ήταν πολύ κρίσιμες όχι μόνο για την Βοιωτία και την Ανατολική Ελλάδα, αλλά και για την επανάσταση στην Πελοπόννησο, εάν ο τουρκικός στρατός κατευθυνόταν προς τον Ισθμό.

Όμως ο στρατηγός Ομέρ Βρυώνης είχε άλλα σχέδια κατά νου. Πίστευε ότι εάν κατάφερνε να προσεταιρισθεί σημαντικούς αρματολούς της Στερεάς και τους έπειθε να εκστρατεύσουν μαζί του, τότε η καταστολή της επανάστασης στην Πελοπόννησο θα ήταν μια εύκολη υπόθεση, διότι οι επαναστάτες της Πελοποννήσου θα επηρεάζονταν αρνητικά. Είχε επίσης πληροφορηθεί την άφιξη στην Στερεά του παλιού του γνώριμου Οδυσσέα Ανδρούτσου και ήθελε να τον έχει σύμμαχό του. Ελπίζοντας έτσι στην βοήθεια του, του έγραψε επιστολή με την οποία του ζητούσε την συνδρομή του, κατά των ανταρτών με πλούσια ανταλλάγματα και κυρίως του έδινε την αρχηγία των όπλων ολόκληρης της Ανατολικής Ελλάδας, όριζε δε ως σημείο συνάντησης το Χάνι της Γραβιάς.

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος (1790-1825), ήταν μια από τις σημαντικότερες μορφές του αγώνα. Προσωπικότητα ισχυρή με στρατηγικό νου, τραχύς και σκληρός με τους αντιπάλους, γενναίος, παράτολμος και αποφασιστικός στις επιχειρήσεις, ήταν γεννημένος αρχηγός. Μετά τον θάνατο του πατέρα του εισήλθε στην αυλή του Αλή Πασά όπου διέπρεψε για τα σωματικά και στρατιωτικά του προσόντα και παράλληλα μυήθηκε στα τερτίπια και τις δολοπλοκίες των Αλβανών και των Τούρκων, γεγονός που του φάνηκε χρήσιμο κατά την διάρκεια της επανάστασης. Στον πόλεμο που έκανε ο Αλή Πασάς εναντίον του Αργυρόκαστρου, του Γαρδικίου και του Βερατίου, ο Ανδρούτσος διακρίθηκε, τραυματίστηκε σοβαρά στο πόδι κερδίζοντας έτσι την εκτίμηση του του Αλβανού σατράπη, που το 1820 τον πάντρεψε με την Ελένη Καρέλη από τους Καλαρρύτες των Ιωαννίνων. Όμως ο Ανδρούτσος από το 1818 είχε μυήθεί στην Φιλική Εταιρεία και τρία χρόνια αργότερα ήταν έτοιμος για τον μεγάλο αγώνα. Μετά από την αποστασία του Αλή Πασά κατά του Σουλτάνου, ο Ανδρούτσος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το αρματολίκι του και να βρει καταφύγιο στα Επτάνησα.

Στις αρχές Μαΐου του 1821, ο Ανδρούτσος βρίσκεται στο Χάνι της Γραβιάς. Εκεί κατευθύνθηκαν οι Ρουμελιώτες οπλαρχηγοί Δυοβουνιώτης, Πανουργιάς και Μπούσγος, με 1300 περίπου άνδρες, με σκοπό να σχεδιάσουν την άμυνα κατά των Τούρκων. Είχε γίνει γνωστό πλέον ότι ο Ομέρ Βρυώνης είχε σκοπό να κατέβει από την Λαμία στα Σάλωνα, από εκεί στο Γαλαξίδι και σε συνεννόηση με τον Τουρκικό στόλο να περάσει στην Πελοπόννησο. Η κάθοδος των Τούρκων έπρεπε πάση θυσία να εμποδιστεί. Η γνώμη του Ανδρούτσου ήταν να κλειστούν στο Χάνι έτσι ώστε να αμυνθούν αποφασιστικά και αιφνιδιαστικά εναντίον των τουρκικών δυνάμεων. Αντίθετα ο Πανουργιάς και ο Δυοβουνιώτης υποστήριξαν ότι έπρεπε να πιάσουν τις θέσεις εκατέρωθεν του δρόμου για να υπάρχει η δυνατότητα διαφυγής σε περίπτωση αποτυχίας. Επίσης δεν πίστευαν ότι το εκτεθειμένο σε ανοικτό χώρο και πλινθόκτιστο Χάνι ήταν ικανό να αντέξει τις επιθέσεις των Τούρκων. Ο Ανδρούτσος τελικά, συμφώνησε οι δυο οπλαρχηγοί Πανουργιάς και Δυοβουνιώτης να πιάσουν το αριστερό τμήμα του στενού το ονομαζόμενο Χλωμό και ο Κοσμάς Σουλιώτης το δεξιό.

Αλαμάνα, οι Θερμοπύλες του ’21

άρθρο του Γιάννη Κουζίου

.

Στις 24 Απριλίου 1821, ο Αθανάσιος Διάκος περνά στην αθανασία, μετά από φρικτό και επονείδιστο θάνατο. Ο ανθρώπινος νους αδυνατεί να συλλάβει το μέγεθος του μαρτυρίου που υπέστη. Του δίνεται η ευκαιρία να κερδίσει την ζωή του προδίδοντας πίστη, Χριστό και πατρίδα, παρότι όμως σφαδάζει δεν διστάζει και βαδίζει ηρωικά ως το τέλος, (αυτά κυρίως για τους Νεοεποχίτες που βάλουν κατά της Ορθοδοξίας και της πατρίδας), η πίστη όμως σε αυτές τις αξίες ελευθέρωσε την Ελλάδα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος σήμερα που θα υπέφερε ανάλογο μαρτύριο για την Ορθοδοξία και την πατρίδα, με αντάλλαγμα την ζωή του. Ας τους τιμάμε τουλάχιστο και ας τους θυμόμαστε γιατί ίσως κάποια στιγμή χρειαστεί (μη γένοιτο), να τους μιμηθούμε…

Τον Απρίλιο του 1821 ο Χουρσίτ πασάς βρισκόταν στα Γιάννενα και πολεμούσε τον Αλή πασά όταν έμαθε τις επαναστατικές ενέργειες των Ελλήνων στην Πελοπόννησο. Για να καταπνίξει την επανάστασή ο Χουρσίτ, καθώς ο ίδιος αδυνατούσε να εκστρατεύσει, έστειλε τον έμπιστό του Κιοσέ Μεχμέτ με ισχυρή στρατιωτική δύναμη στην Πελοπόννησο δια μέσου της Θεσσαλίας, της Βοιωτίας και του Ισθμού. Μαζί με τον Κιοσέ Μεχμέτ πήρε διαταγή να εκστρατεύσει και ο ικανότατος στρατηγός Ομέρ Βρυώνης, τυπικά κάτω από τις διαταγές του Κιοσέ Μεχμέτ αλλά ουσιαστικά αυτός ήταν ο στρατηγικός νους της εκστρατείας. Στις 17 Απριλίου 1821 οι Τούρκοι στρατηγοί με 8000 άνδρες έφθασαν στο Λιανοκλάδι, μια ώρα απόσταση από την Υπάτη που βρίσκονταν οι Έλληνες οπλαρχηγοί.

Οι Ελληνικές δυνάμεις αποτελούμενες από 1500 άνδρες, υπό τους Αθ. Διάκο, Δυοβουνιώτη και Πανουργιά, στις 18 Απριλίου αποφάσισαν να αποχωρήσουν από την Υπάτη, φοβούμενοι την περικύκλωση τους από τις εχθρικές δυνάμεις. Μετά την αποχώρηση τους από την Υπάτη οι οπλαρχηγοί, συναντήθηκαν στις 20 Απριλίου στη Χαλκωμάτα με σκοπό να συζητήσουν πως θα αντιμετωπίσουν καλύτερα τα τουρκικά στρατεύματα. Αρχικά ο Δυοβουνιώτης πρότεινε να τοποθετηθούν σε δυο οχυρώματα κοντά στον Γοργοπόταμο και να μην διασπασθούν. Αντίθετα Πανουργιάς και Διάκος υποστήριξαν ότι έπρεπε να πιάσουν τους δυο δρόμους που οδηγούσαν στην Βοιωτία και την Φωκίδα. Έτσι αποφάσισαν ο Δυοβουνιώτης να πιάσει με 400 άνδρες τον Γοργοπόταμο, ο Πανουργιάς με τον Κόμνα Τράκα, τον Επίσκοπο Σαλώνων Ησαΐα και 600 άνδρες να πιάσουν το χωριό Μουσταφάμπεη και την Χαλκωμάτα και ο Διάκος με 500 άνδρες, να πιάσει την γέφυρα της Αλαμάνας που οδηγούσε στις Θερμοπύλες. Συγκεκριμένα την φύλαξη της γέφυρας ανέθεσε στους Καλύβα και Μπακογιάννη, ενώ ο ίδιος οχυρώθηκε στην Δαμάστα για να ελέγχει καλύτερα τον δρόμο.

Η ΜΑΧΗ

Πριν προφτάσουν οι Έλληνες, να οχυρωθούν στις θέσεις τους, φάνηκε ο στρατός του Ομέρ Βρυώνη. Ο Δυοβουνιώτης αντικρύζοντας την επερχόμενη δύναμη, στην οποία ήταν αδύνατο να αντιπαρατεθεί, αποφάσισε να αλλάξει θέση και οχυρώθηκε στην θέση Δέμα, όπου το ιππικό του Βρυώνη ήταν αδύνατο να καταδιώξει τους Έλληνες λόγω του ανωμάλου εδάφους. Τότε ο Τούρκος στρατηγός επιτέθηκε στο χωριό Μουσταφάμπεη, όμως εκεί ο Κομνας Τράκας με τους άνδρες του είχαν οχυρωθεί στα σπίτια του χωριού, στην εκκλησία και στον μύλο και η αντίσταση υπήρξε σθεναρή, αναγκάζοντας τους Τούρκους να στραφούν προς την Χαλκωμάτα και την γέφυρα της Αλαμάνας. Ο Βρυώνης διαίρεσε τότε τον στρατό του στα τρία, το ένα μέρος επιτέθηκε στην Χαλκωμάτα που βρισκόταν ο Πανουργιάς, το άλλο στην Αλαμάνα και το τρίτο κατέλαβε τα γύρω υψώματα καταδιώκοντας τους Έλληνες που οπισθοχωρούσαν, το σχέδιο του πέτυχε απολύτως.

Ελένη Στάϊκου, μιά ηρωίδα της Εξόδου

Η ηρωίδα Ελένη Στάικου σε μεγάλη ηλικία. Πηγή: mesolongi.webnode.gr

άρθρο του Ιωάννη Κουζίου

.

Στις 11 Απριλίου 1826, ανήμερα της Κυριακής των Βαΐων, οι μαχητές πολιορκημένοι του Μεσολογγίου, αφού είχαν πλέον φθάσει στο έσχατο σημείο της ανθρώπινης αντοχής, αποφάσισαν να κερδίσουν την εσωτερική τους ελευθερία εξερχόμενοι από τα τείχη της πόλης, εκεί όπου τους περίμενε ο θάνατος. Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός στο κορυφαίο και ανολοκλήρωτο ποίημα της ζωής του του Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, περιγράφει συγκλονιστικά την ζωή μέσα στο Μεσολόγγι, « Άκρα του Τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει, λαλεί πουλί παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει. Τα μάτια η πείνα εμαύρισε, στα μάτια η μάνα μνέει. Στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει. Έρμο τουφέκι σκοτεινό τι σε έχω γώ στο χέρι; όπου συ μου γινες βαρύ και ο Αγαρηνός το ξέρει».

Στο συμβούλιο που έγινε στον ιερό ναό του Αγ. Σπυρίδωνος υπό την προεδρία του επισκόπου Ρωγών Ιωσήφ, οι πρόκριτοι και οι οπλαρχηγοί αντιλαμβανόμενοι ότι η ζωή των πολιορκημένων ήταν δραματική καθώς η πείνα και οι αρρώστιες θέριζαν (έτρωγαν σκύλους, γάτες, ποντίκια και ότι άλλο έβρισκαν), αποφάσισαν να πραγματοποιηθεί η Έξοδος την νύκτα της 10ης προς 11ης Απριλίου 1826. Δέκα ή έντεκα χιλιάδες πολεμιστές, γυναικόπαιδα και άμαχοι από τους οποίους μόνο τρεισήμισι χιλιάδες ήταν οπλισμένοι αντιμετώπισαν με σθένος σαράντα χιλιάδες Οθωμανούς, Αλβανούς και Αιγύπτιους κατάφεραν να σωθούν μόνο χίλιοι εξακόσιοι μαχητές, τρακόσιοι άμαχοι και δεκατρείς γυναίκες.

Ανάμεσα στους μαχητές (άνδρες και γυναίκες), που πήραν μέρος στην Έξοδο ήταν και ο Βραχωρίτης οπλαρχηγός Ζαχαράκης Στάικος, μαζί με την κόρη του Ελένη. Ο Στάικος και δίπλα του ως πολεμίστρια η κόρη του, πολεμούσαν τους Αγαρηνούς στους προμαχώνες του Μεσολογγίου. Η Ελένη ήταν τότε είκοσι ετών κοπέλα, όμορφη, ψηλή, αδύνατη με μακριά ξανθά μαλλιά και μαύρα μάτια, σύμφωνα με τις πληροφορίες των απογόνων της οικογένειας. Από το μακελειό που έγινε κατά την διάρκεια της Εξόδου, ο πατέρα της σώθηκε ακρωτηριασμένος ενώ η ίδια αιχμαλωτίστηκε από τους Τούρκους. Η Ελένη για να αποφύγει τον βιασμό αποφάσισε να αυτοτυφλωθεί και έτσι να αποφύγει την ατίμωση, καθώς το θέαμα ήταν αποκρουστικό και αποτρεπτικό για τους επίδοξους βιαστές της. Αδιαφορώντας για την ζωή της πήρε ένα πηρούνι και έβγαλε το ένα της μάτι!!! Δεν γλύτωσε όμως τα άγρια βασανιστήρια.

1821: Πώς η «Γραικική Ανεξαρτησία» έγινε μια απίστευτη, ατέρμονη Ελληνική Δουλεία μέσω της μαφίας του χρήματος

Το 1825 οι πατριώτες Ιωάννης Ορλάνδος και Ανδρέας Λουριώτης υπογράφουν για λογαριασμό της παράνομης προσωρινής κυβέρνησης Κουντουριώτη το β’ δάνειο της ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΤΩΝ ΓΡΑΙΚΩΝ. Για την ιστορία: ο Καποδίστριας το αναγνώρισε, όχι όμως και ο Όθων.

αναδημοσίευση από το Καραβάκι της Ιστορίας

.

Ως γνωστό στην αγγλική ιστοριογραφία και μερικώς στη γαλλική και γερμανική ορολογία δεν υπάρχει ο όρος «Hellenic Revolution». Υπάρχει η φράση «Greek war of Idependence». Κατά τη σχολή αυτή ο αγώνας του 1821 έγινε για να επιτευχθεί «η Ανεξαρτησία των Γραικών (ελληνόφωνων) από την Κωνσταντινούπολη ΚΑΙ το Πατριαρχείο της».

Ο «εμφύλιος» 1824-25 ερμηνεύεται με οποιοδήποτε τρόπο πέρα από τον πραγματικό ΚΑΙ αποσυνδεδεμένος από το α’ και το β’ δάνειο των ιδιωτών Τραπεζιτών του Λονδίνου οι οποίοι άντλησαν τα χρήματα από το Χρηματιστήριο του Λονδίνου προκειμένου να εκβιάζουν (μέσω των χειραγωγημένων ζημιών) τους εντός Αγγλίας και τους συνδεδεμένους με αυτούς «εντός Ελλάδος». Δεν θα ασχοληθούμε με όλα αυτά, καθώς και με όσα προηγήθηκαν του 21, δηλαδή με τον «εμφύλιο» πόλεμο εντός της Φιλικής Εταιρείας στο διάστημα 1818-1821. Θ’ ασχοληθούμε με το θέμα «εθνική κυριαρχία» από το 1833.
Ιδού τι πραγματικά σημαίνει ο αγγλικός όρος «Ανεξαρτησία των Ελλήνων – Ανεξάρτητο Ελληνικό κράτος». Η ιστορία είναι πέρα από κάθε φαντασία, αν και τελείως περιληπτική.

Ανεξαρτησία σημαίνει «μερική εξάρτηση» από το 1′ λεπτό της ίδρυσης μέσω της Κεντρικής Τράπεζας που εκδίδει το «εθνικό» νόμισμα. Η εξάρτηση γίνεται ολική σε λιγότερο από 20 χρόνια, πετώντας στα σκουπίδια την τριμερή εγγύηση-προστασία του 1827. Την δεκαετία του 1850 γίνεται μονομερής: η Ελλάδα είναι ένα κράτος απόλυτα εξαρτημένο από την Μ. Βρετανία (δηλαδή στην ομάδα των ιδιωτών τραπεζιτών που βρισκόταν πίσω από τους δανειστές 1824-25) για 100 περίπου χρόνια. Μετά το 1947 πέρασε στις Η.Π.Α. και από το 1979 και το 2000 στις Βρυξέλλες και στη Φρανκφούρτη αντίστοιχα. Το ελληνικό δημόσιο δεν είχε καμιά κυριαρχία επί της δραχμής από το 1850 περίπου. Είχε μια ιστορία ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ επί «εθνικού» νομίσματος (με αντίκρυσμα σε χρυσό και άργυρο). Καταλαβαίνετε τι γίνεται μετά το 2000 επί ευρώ και τι επιθυμούν να πετύχουν με την πλήρη κατάρηση των τραπεζογραμματίων (αϋλοποίηση του χρήματος).

Ανεξαρτησία της Ελλάδος = Πλήρης εξάρτηση του ελληνικού νομίσματος & της ελληνικής οικονομίας από την οικογένεια Rothschild τα κέρδη της οποίας ούτε καν φορολογούνται!!!

Η Εθνοσυνέλευση του Άστρους και το σήμερα

.

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Διακόσια χρόνια συμπληρώνονται στις 29 Μαρτίου από την έναρξη της Β΄ Εθνοσυνέλευσης στο Άστρος της Κυνουρίας. Διήρκεσε 21 ημέρες, έως τις 18 Απριλίου 1823, ημέρα Μεγάλη Τετάρτη. Προφανώς κοινή θέληση των συμμετασχόντων ήταν να κάνουν Πάσχα στα σπίτια τους. Όπως κάθε ιστορικό γεγονός, έτσι και η Β΄ Εθνοσυνέλευση διδάσκει και το σήμερα, έστω και αν οι σύγχρονοι Έλληνες είμαστε σε μερικά θέματα ανεπίδεκτοι μαθήσεως…

Στην Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου η Επανάσταση ήταν στο ξεκίνημά της και είχαν επιτευχθεί οι πρώτες σημαντικές και στρατηγικής σημασίας νίκες, χάρη κυρίως στον Κολοκοτρώνη. Έτσι η Διακήρυξη και το Σύνταγμα της Επιδαύρου ήσαν αποτέλεσμα του ενθουσιασμού που είχαν δημιουργήσει αυτές και της κηρύξεως της «Πολιτικής Ύπαρξης και Ανεξαρτησίας του Ελληνικού Έθνους».

Στη Β΄ Εθνοσυνέλευση του Άστρους, με αναπτυσσόμενη σε κάποιο βαθμό την κρατική οντότητα της Ελλαδας, εκδηλώθηκαν από τη μερίδα των ολιγαρχικών (Μαυροκορδάτου, Κωλέττη, Κουντουριώτη κ.α.) οι αδυναμίες, που μας κατατρύχουν έως και σήμερα. Μικροσυμφέροντα, μικροψυχίες, φθόνος, οικογενειοκρατία, αναποδογύρισμα αξιών, εμπάθεια και με κάθε τρόπο αρπαγή της εξουσίας ήσαν τα ζιζάνια που σπάρθηκαν τότε και προκάλεσαν στη συνέχεια την εμφύλια διαμάχη. Η σοφία, η μετριοπάθεια, η ευστροφία και προ πάντων η φιλοπατρία του Κολοκοτρώνη συνετέλεσαν να μην άρχισει ο εμφύλιος στο Άστρος. Σημειώνεται ότι λόγω των επιτυχιών του ο Γέρος του Μοριά ήταν ο κύριος στόχος της φατρίας των ολιγαρχικών…

Η μάχη της Λιγούδιστας

.

Του Παναγιώτη Δημ. Γλιάτα

Αμέσως μετά την απελευθέρωση της Καλαμάτας οι Ντρέδες και οι υπόλοιποι Τριφύλιοι οπλαρχηγοί έλαβαν Προκήρυξη από τον Κολοκοτρώνη και τον Παπαφλέσσα γράφοντάς τους μεταξύ άλλων …σφαλείσατε (ενν. στα κάστρα) τους Αρκαδίους (Τριφυλίους) Τούρκους και μίαν ώραν αρχήτερα να τους ξεσχίσετε και να τους στείλετε στα Τάρταρα του Άδου….
Έντρομοι οι Τούρκοι της Κυπαρισσίας των Φιλιατρών και των υπολοίπων χωριών έτρεχαν να βρουν καταφύγιο στα κάστρα της Πύλου και της Μεθώνης.

Οι οπλαρχηγοί Γρηγοριάδης, Ντούφας, Σιράκος, Μέλιος, Παπατσώρης, Παπαθεοδώρου και άλλοι, επικεφαλής χιλίων οκτακοσίων ανδρών εκίνησαν να πολιορκήσουν τα δύο αυτά κάστρα. Στις 27 Μαρτίου κατά τον Γρηγοριάδη (29 Μαρτίου κατά τον Φραντζή) και περί ώρα 4:00 μμ έφτασαν έξω από την κωμόπολη της Λιγούδιστας όπου συνάντησαν 400 Τούρκους και 200 Αλβανούς οι οποίοι υπό την διοίκηση των Χαλλίλ Μπέη, Ιμπραήμ Μπασιόγλου και Σαλή Αγά επέστρεφαν στην Κυπαρισσία για να αποκρούσουν τους Έλληνες.

Οι Τούρκοι ναι μεν είχαν καταφύγει στα κάστρα για να ασφαλίσουν τις οικογένειες τους, δεν πίστευαν όμως, όπως μας παραθέτει ο Φραντζής, ότι δεν θα επιστρέψουν στα σπίτια τους και βλέποντας τους έλληνες απέναντι τους, με τους οποίους λίγες μέρες πριν ήταν γείτονες ή συγχωριανοί ή γνωστοί προσπάθησαν να σταματήσουν την εξέλιξη των πραγμάτων με ειρηνικό τρόπο.

Μάρτιος 1821 – Αγία Λαύρα: Η κήρυξη της Επανάστασης στον Μωριά

άρθρο του Γιάννη Κουζίου

.

Η επαναστατική προπαρασκευή των Ελλήνων είχε αρχίσει να γίνεται αντιληπτή από τους Τούρκους από τον Ιανουάριο του 1821. Στην Τριπολιτσά είχε γίνει γνωστή η άφιξη του Κολοκοτρώνη στη Μάνη, η λειτουργία των μπαρουτόμυλων της Δημητσάνας, η άφιξη πολλών Φιλικών στην Πελοπόννησο (Νικηταρά, Αναγνωσταρά Παπαφλέσσα), η σύσκεψη προκρίτων και αρχιερέων με τον Παπαφλέσσα στην Βοστίτσα συνοδεία ένοπλων φρουρών και άλλες προεπαναστατικές ενέργειες των Ελλήνων. Επίσης στις εκκλησίες οι ιερείς διάβαζαν νυχθημερόν παρακλήσεις και προετοίμαζαν τους πιστούς για την επανάσταση. Στην σύσκεψη της Βοστίτσας (26-29 Ιανουαρίου 1821), ο Παπαφλέσσας έδειξε την συστατική επιστολή του Υψηλάντη με την οποία συνιστούσε στους Εταίρους να ακολουθήσουν τις οδηγίες του και τους αποκάλυψε ότι ως ημερομηνία ενάρξεως του αγώνα είχε ορισθεί η 25η Μαρτίου 1821, εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Οι παρευρισκόμενοι πρόκριτοι και αρχιερείς δεν πείστηκαν από τα λόγια του Αρχιμανδρίτη και αναλογιζόμενοι την καταστροφή της Πελοποννήσου στα Ορλωφικά, ζητούσαν διαβεβαιώσεις σχετικά με την επιτυχία της επανάστασης. Αποφάσισαν τελικά να αναβάλουν την επανάσταση γιατί θεώρησαν τον «καιρόν ουκ αρμόδιον» προτείνοντας άλλες δυο ημερομηνίες για την έναρξη, η την 23η Απριλίου (Αγ. Γεωργίου) ή την 21η Μαΐου (Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης), έτσι ώστε να δοθεί περισσότερος χρόνος για πολεμική προετοιμασία. Ο Παπαφλέσσας έφυγε εξοργισμένος από την σύσκεψη απειλώντας τους ότι αν δεν συμφωνήσουν να κηρυχθεί η επανάσταση τότε με εντολή της «Σεβαστής Αρχής» θα μισθώσει 2000 Μανιάτες, θα αρχίσει τον αγώνα και τότε «αλοίμονο σε αυτόν που θα πιάσουν οι Τούρκοι χωρίς όπλα.» Ευτυχώς ο Παπαφλέσσας ο πρωτεργάτης των επανάστασης στην Πελοπόννησο, είχε καταφέρει να ξεσηκώσει τις καρδιές των Ελλήνων που περίμεναν χρόνια το μήνυμα της εξέγερσης.

ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΠΡΟΕΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΤΡΙΠΟΛΙΤΣΑ

Το μυστικό της Φιλικής Εταιρείας είχε αρχίσει να πλέον να διαρρέει. Ο Άγγλος πρόξενος των Πατρών Γκρίν, είχε πληροφορήσει την τουρκική διοίκηση για επικείμενο κίνημα των ραγιάδων. Αλλά και ορισμένοι Έλληνες όπως ο κοτζάμπασης Σωτήρης Κουγιάς και ο δραγουμάνος του Πασά της Τρίπολης, Σταυράκης Ιακωβίκης, πρόδωσαν το μυστικό της Φιλικής εταιρείας στους Τούρκους. Ο Κουγιάς μάλιστα οδήγησε τους Τούρκους στο σπίτι που πραγματοποιούσαν σύσκεψη τα μέλη της Φιλικής. Αυτοί τότε για να ξεγελάσουν τους Τούρκους προσποιήθηκαν ότι συγκεντρώθηκαν για να βαπτίσουν το παιδί του οικοδεσπότη.

Στην Κωνσταντινούπολη επίσης ο σουλτάνος που είχε μάθει ότι επίκειται επανάσταση στην Πελοπόννησο από τα μυστικά έγγραφα του δολοφονηθέντος Φιλικού Υπάτρου, αλλά και από την προδοσία του Φιλικού Ασημάκη Θεοδώρου, έστειλε δυο φιρμάνια προς τον Χουρσίτ με τα οποία του έδινε απόλυτη εξουσία να εξοντώσει τους πρόκριτους και τους αρχιερείς που θα κινούνταν προς επανάσταση. Ο Χουρσίτ έδωσε τότε εντολή στον Καϊμακάμη Μεχμέτ Σελήμ, να καλέσει στην Τριπολιτσά τους επιφανέστερους αρχιερείς και πρόκριτους της Πελοποννήσου με σκοπό να τους φυλακίσει, έτσι ώστε οι Έλληνες να φοβηθούν και να σταματήσουν οι επαναστατικές ενέργειες. Πράγματι οι περισσότεροι πρόκριτοι και αρχιερείς πήγαν στην Τριπολιτσά, οι οποίοι αρχικά κρατήθηκαν ως όμηροι σε κατοικίες και αργότερα οι εβδομήντα εξ αυτών μεταφέρθηκαν στο φρικτό υπόγειο κελί του διοικητηρίου και φυλακίστηκαν μέσα σε απάνθρωπες συνθήκες.

5 Μαΐου 1826: Η Μάχη στο Καστράκι – το άγνωστο Ζάλογγο της Επανάστασης

άρθρο του Ιωάννη Κουζίου

.

«Το Καστράκι είναι οχυρή τοποθεσία βρίσκεται στην επαρχία Καλαβρύτων, στους πρόποδες του όρους Χελμός, εκεί στις 5 Μαΐου του 1826 γράφτηκε μια ακόμα ηρωική σελίδα στην Βίβλο της ελευθερίας, με κορυφαία πράξη του δράματος την ηρωική αυτοθυσία των γυναικόπαιδων που προτίμησαν όπως οι Σουλιώτισσες του Ζαλόγγου, τον ένδοξο θάνατο από τον ατιμωτικό βίο.»

Μετά την πτώση του Μεσολογγίου, ο Ιμπραήμ επέστρεψε στην Πελοπόννησο στις 30 Απριλίου 1826. Αρχικά κατευθύνθηκε στην Πάτρα, εκεί κάλεσε τον Ντελή Αχμέτ από την Ηλεία και τον έστειλε με ένα τμήμα του στρατού του στην Μεσσηνία, ενώ ο ίδιος ο Ιμπραήμ επικεφαλής του υπόλοιπου τμήματος κατευθύνθηκε προς τα Καλάβρυτα. Ο Αιγύπτιος στρατηγός έφθασε στα Καλάβρυτα στις 2 Μαΐου 1826, αφού λεηλάτησε έκαψε και αιχμαλώτισε σχεδόν όλες τις περιοχές που συνάντησε στο δρόμο του, χωρίς να συναντήσει καμία αντίσταση. Στα Καλάβρυτα ο Ιμπραήμ πληροφορήθηκε ότι δυνάμεις Ελλήνων, υπό τον Νικόλαο Σολιώτη και τον Αντώνη Καλογρηά, είχαν συγκεντρωθεί στο Καστράκι του όρους Χελμού, μαζί τους βρίσκονταν και χιλιάδες άμαχου πληθυσμού, κυρίως γυναικόπαιδα που είχαν εγκαταλείψει τις εστίες τους για να σωθούν από τις ορδές του Ιμπραήμ. Η περιοχή που είχαν οχυρωθεί ήταν απόκρημνη και δυσπρόσιτη κάτω από τα καταρρέοντα ύδατα της Στυγός.

Σύμφωνα με τον βιογράφο του Ν. Σολιώτη, ο Ιμπραήμ απέστειλε δύο αγγελιοφόρους προς τον Έλληνα οπλαρχηγό, στον οποίο υπόσχονταν μεγάλες τιμές αν δεχθεί να προσκυνήσει. Ο Σολιώτης κατά τον βιογράφο του, αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο του τουρκοπροσκυνήματος και της υποταγής, όπως είχε συμβεί και με τον Νενέκο, αποφάσισε να αντισταθεί κατά του Αιγύπτιου σατράπη, δίνοντας του, την Λεωνίδιο απάντηση «Μολών Λαβέ».

Φυσικά θα μπορούσε να είχε διασώσει τον εαυτό του και την οικογένειά του, βρίσκοντας καταφύγιο στο Ναύπλιο, κάτι που έπραξαν πολλοί άλλοι. Ο Ιμπραήμ μετά την ταπεινωτική απάντηση και πλήρης θυμού, εκστράτευσε από τα Καλάβρυτα νύκτα με 22000 ασκέρι και το χάραμα της 5ης Μαΐου 1826 έφθασε μπροστά στους ελληνικούς προμαχώνες, εναντίον των οποίων εξαπέλυσε λυσσώδη επίθεσή αρχικά με 2000 Αλβανούς. Οι επιθέσεις συνεχίστηκαν, αλλά οι ελληνικές δυνάμεις αντιστεκόταν σθεναρά, σκορπίζοντας τον θάνατο στους Τουρκαλβανούς, τότε ο Ιμπραήμ διατάζει γενική επίθεση μπαίνοντας ο ίδιος επικεφαλής. Οι Αιγύπτιοι υπό την απειλή να φονευθούν από τους αξιωματικούς τους εάν οπισθοχωρούσαν, έκλειναν τα μάτια και επιτίθεντο κατά των Ελλήνων, οι οποίοι τους απέκρουαν με γενναιότητα, πολεμώντας με πέτρες, ακόμα και με γυμνά χέρια. Η μάχη άρχισε να γέρνει υπέρ των Αιγυπτίων όταν οι τελευταίοι προσπάθησαν να πάρουν τις πλάτες των Ελλήνων, ανεβαίνοντάς σε ψηλότερο σημείο. Οι Έλληνες αντιλαμβανόμενοι τον επερχόμενο κίνδυνο και αδυνατώντας να αντέξουν τις υπέρτερες εχθρικές δυνάμεις, μετά από εξάωρη σφοδρή μάχη, αποφάσισαν να οπισθοχωρήσουν πολεμώντας, σε απόκρημνα μέρη του όρους Χελμού.

«Μάχου υπέρ πίστεως και Πατρίδος» Αλέξανδρος Υψηλάντης, Επαναστατική προκήρυξη 24 Φεβρουαρίου 1821

.

Παναγιώτης Δημητριάδης
Απτχος (Ι) ε.α
Μέλος ΔΣ/ΕΑΑΑ

Η έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας στις 24 Φεβ 1821 από το Αλέξανδρο Υψηλάντη, ήταν αποτέλεσμα μιας δυναμικής που καλλιεργήθηκε αρκετά χρόνια πριν. Ήταν ένας αγώνας που ένωνε όλους τους Έλληνες κάτω από μια σημαία και έναν στόχο Την σημαία της Ελευθερίας για την δημιουργία ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους..

Η επανάσταση στην Αμερική το 1775 καθώς και η Γαλλική Επανάσταση το 1789 ενίσχυσαν την ιδέα της Ελευθερία των Ελλήνων που άρχισαν να προετοιμάζουν σχέδια για την υλοποίηση της Μεγάλης Ιδέας.

Οι μετακινήσεις πληθυσμών, οι αλλαγές συνόρων και η δημιουργία νέων κρατών κατά την περίοδο του Μεγάλου Ναπολέοντα που επεκράτησε από το 1804 – 1815 στην Ευρωπαϊκή σκηνή έδωσε κίνητρα στους Σέρβους την ίδια περίοδο να επιχειρήσουν να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους από του Οθωμανούς χωρίς επιτυχία.

Ο Ρώσο – Τουρκικός πόλεμος 1806 – 1812 , και άλλες επαναστατικές τάσεις και κινήματα στην Ευρώπη και την Οθωμανική Αυτοκρατορία συνέβαλαν καθοριστικά στην δημιουργία της Φιλικής εταιρείας το 1814 στην Οδησσό της Ρωσίας με ιδρυτικά μέλη τον Εμμανουήλ Ξάνθο, τον Νικόλαο Σκουφά και τον Αθανάσιο Τσακάλωφ.

Ευζωνικά Τμήματα (1821-1913) και οι πρώτες προσπάθειες οργάνωσης Τακτικού Στρατού στην Ελλάδα μετά την Επανάσταση του 1821

.

Με την έλευση του νέου έτους 2021, συμπληρώνονται ακριβώς τα 200 χρόνια από το 1821, κατά τη διάρκεια του οποίου ξεκίνησε ο ένοπλος αγώνας των Ελλήνων κατά της οθωμανικής κυριαρχίας με σκοπό την εθνική τους ανεξαρτησία. Η Ελληνική Επανάσταση του 1821, έδωσε στο ελληνικό έθνος ένα νέο κράτος με την υπόσταση του οποίου πορεύεται έως και σήμερα στο διεθνές σύστημα των εθνικών κρατών.

Ταυτόχρονα με την έναρξη της Επανάστασης, ξεκίνησε και μια πραγματικά εργώδης προσπάθεια οργάνωσης τακτικού στρατού, η οποία μετά από αυτή την πορεία των 200 χρόνων, μας οδηγεί στον σύγχρονο Ελληνικό Στρατό, στον οποίο έχουμε την τιμή να υπηρετούμε με υπερηφάνεια σήμερα.

Είναι γνωστό ότι η Ελληνική Επανάσταση, δεν ξεκίνησε ταυτόχρονα σε όλες τις περιοχές, τον Μάρτιο του 1821. Αρκετά γεγονότα προηγήθηκαν και τους προηγούμενους μήνες, ένα εκ των οποίων ήταν η επιστροφή στην Πελοπόννησο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, την 6η Ιανουαρίου του 1821. Επίσης πριν την κήρυξη της επανάστασης του 1821, ξεκινά και η συγκρότηση από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, του πρώτου τακτικού ελληνικού τμήματος, με την εμβληματική ονομασία «Ιερός Λόχος».

Στο πλαίσιο λοιπόν της έναρξης των εορτασμών για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, παρουσιάζουμε ως πρώτο ιστορικό αφιέρωμα μηνός για το έτος 2021, τα ιστορικά στοιχεία των ευζωνικών τμημάτων της περιόδου 1821-1913 και των πρώτων προσπαθειών για την οργάνωση τακτικού στρατού.

Διακοσίων ετών ο Ύμνος στην Ελευθερία

.

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Το 2023 ονομάσθηκε «Λογοτεχνικό Έτος Άλκης Ζέη», με την ευκαιρία των εκατό ετών από την γέννηση της εν λόγω συγγραφέως (1923-2020). Φέτος ο Ελληνισμός εορτάζει μια σημαντική επέτειο, τα διακόσια χρόνια από τη σύνθεση του Εθνικού μας Ύμνου από τον μεγάλο ποιητή μας Διονύσιο Σολωμό.

Στο λόφο του Στράνη, στη Ζάκυνθο, ο 23ετής μόλις ετών μεγαλοφυής Ποιητής, μέσα σε ένα μήνα, τον Μάιο του 1823, συνθέτει τον Ύμνο με τον οποίο «δίδει όχι μόνο τον λυρικό του ενθουσιασμό, τα κυριώτερα στάδια της Επαναστάσεως κατά τα δύο πρώτα έτη, κατά ξηρά και κατά θάλασσα, την εκπολιόρκησιν της Τριπολιτσάς… την πολιορκίαν του Μεσολογγίου…, την θανάτωσιν του Πατριάρχου, τον κοινόν αγώνα της Ελλάδος – Ελευθερίας και της Θρησκείας, αλλά και νουθετεί τους μαχομένους Έλληνας κατά της επαράτου Διχονοίας»,  όπως γράφει ο αείμνηστος καθηγητής Ν.Β. Τωμαδάκης στο βιβλίο «Σολωμού Άπαντα» (Εκδ. Γρηγόρη).

Ο Διονύσιος Σολωμός στον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν» είναι ο πρώτος που τονίζει τη συνέχεια του Ελληνισμού, από τους αρχαίους χρόνους έως τις ημέρες του, πριν από τους ιστορικούς Ζαμπέλιο και Παπαρρηγόπουλο.

Σημειώνει ότι «εκφωνεί φιλελεύθερα τραγούδια σαν τον Πίνδαρο».

Επικαλείται τους τριακόσιους του Λεωνίδα και τονίζει στον 78ο στίχο: «Ω τρακόσιοι! Σηκωθήτε και ξανάλθετε σ΄ εμάς. Τα παιδιά σας θέλ’ ιδήτε πόσο μοιάζουνε με σας».

Ο Φλογερός Παπαφλέσσας και η Συνέλευση της Βόστιτσας, στις 26 Ιανουαρίου 1821

.

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Συμπληρώνονται διακόσια χρόνια από την ημέρα της ιστορικής και σημαντικής Μυστικής Συνέλευσης της Βόστιτσας, στις 26 Ιανουαρίου 1821 που έγινε μεταξύ των Φιλικών της Βόρειας Πελοποννήσου με κύριο σκοπό τον ορισμό της ημερομηνίας ενάρξεως της ελληνικής επανάστασης, σε μια συνάντηση που πρωταγωνίστησε ο Γρηγόριος Δίκαιος γνωστότερος ως Παπαφλέσσας!

Ο «απατεών και εξώλεστατος καλόγερος», όπως τον αποκαλούσε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός στα απομνημονεύματα του, έβαλε φωτιά στην συνέλευση και με τον χαρακτήρα του κίνησε το γρανάζι καθοριστικά της ενάρξεως της ελληνικής επαναστάσεως στην Πελοπόννησο που ήταν ο πρωτεργάτης της. Η συνέλευση πραγματοποιήθηκε στη Βόστιτσα (σημερινό Αίγιο) γιατί εκεί υπήρξε σχετικά μικρή στρατιωτική τούρκικη δύναμη κάτι που εξυπηρετούσε τους σκοπούς της μυστικότητας της συνάντησης.

Ένα χρόνο πριν την πραγματοποίηση της συνέλευσης της Βόστιτσας ο Φιλικός Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος είχε συναντηθεί στο Ισμαήλιο της Βεσσαραβίας με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και συμφώνησαν για την σύσταση Εφορίας Φιλικών στην Πελοπόννησο και με τον σκοπό αυτό ο Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος  επέστρεψε στην Ελλάδα για να μεταφέρει τις οδηγίες της Φιλικής Εταιρείας. Η Εφορία των Φιλικών της Πελοποννήσου αποτελούντα από τους: Παλαιών Πατρών Γερμανό, Μονεμβασίας Χρύσανθο, Χριστιανουπόλεως Γερμανό, Ασημάκη Ζαΐμη, Σωτήριο Χαραλάμπη, Θεοχάρακη Ρέντη, Παναγιώτη Αρβάλη και ταμία τον Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλο. Οι Έφοροι μαζί με τους Πρόκριτους της Πελοποννήσου σκόπευαν να συνεδριάσουν στην Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου τον Φεβρουάριο του 1821 αλλά η άφιξη του Παπαφλέσσα ως απεσταλμένου του Πατριαρχείου επέσπευσε τα γεγονότα. Η σύσκεψη ορίστηκε για τις 26 Ιανουαρίου 1821 στο αρχοντικό του Ανδρέα Λόντου στη Βόστιτσα και ολοκληρώθηκε στις 29 Ιανουαρίου του 1821.