«Είσαι μία Μακεδόνισσα!»

.

Η γιαγιά μου καλή της ώρα, είχε ένα χάρισμα. Με λόγια απλά, κατανοητά, σαν παιχνίδι, μου μάθαινε όλα αυτά που δεν είχα προλάβει ακόμα να μάθω στο σχολείο.

Την αριθμητική την έμαθα κάτω από μια μουριά, κρατώντας στα χέρια μου την αγαπημένη μου κούκλα. Η γιαγιά μου, μεγάλο σχολείο, μ’ ένα κλαδί στο χέρι χάραζε αριθμούς πάνω στο χώμα.

Κάποια μέρα τη ρώτησα: «γιαγιά ποια είναι η πατρίδα μου;»

«Η Θεσσαλονίκη!» μου απάντησε. «Είσαι μία Μακεδόνισσα!»

Πολύ μου άρεσε το είσαι μια Μακεδόνισσα, αν και τότε δεν το πολυκατάλαβα.

«Και τι είναι η Ελλάδα γιαγιά;»

Χαμογέλασε, με πήρε αγκαλιά και…

«Η Ελλάδα παιδί μου είναι μια μητέρα που έχει πολλά παιδιά, μικρά και μεγάλα». Και έτσι έμαθα Γεωγραφία. Θυμάμαι πόσο πολύ προσπάθησε να θυμηθεί όλα τα ονόματα των «παιδιών», Μακεδονία, Θράκη, Ήπειρος, Κρήτη,……

Οφειλόμενος θρήνος…

.

Καὶ ἐάν τίς μου ἀκούσῃ τῶν ρημάτων καὶ μὴ πιστεύσῃ, ἐγὼ οὐ κρίνω αὐτόν· οὐ γὰρ ἦλθον ἵνα κρίνω τὸν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σώσω τὸν κόσμον». Κατά Ιωάννην (ιβ: 47)

Θα περάσει κι αυτό!

Σε λίγες μέρες θα το έχουμε ξεχάσει, όπως ξεχάσαμε τόσες και τόσες καταστροφές.

Αυτή τη φορά η μακάβρια λίστα της απίστευτης τραγωδίας στο Μάτι δεν έχει τελειωμό. Ενενήντα ένας μέχρι στιγμής οι αδικοχαμένοι.

Φρικτός θάνατος, δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου, τι είδαν και τι πέρασαν αυτοί οι άνθρωποι μέχρι να αφήσουν την τελευταία τους πνοή.

Η φωτιά με σύμμαχο τον δυνατό αέρα κατάπινε τα πάντα στο πέρασμά της, δεν συγκινήθηκε ούτε από το κλάμα των αθώων παιδιών που σπάραζαν, ούτε από τις κραυγές πόνου των εγκλωβισμένων ανθρώπων.

Ήταν αποφασισμένη να μην αφήσει τίποτα όρθιο, μέχρι τη θάλασσα τους ακολούθησε…

Τι να πεις τώρα σε αυτούς που έμειναν πίσω; Κουράγιο; Υπομονή; Θα ξαναχτίσεις το σπιτικό σου; Να το κάνουν τι; αναρωτιούνται.

Τι να πεις στη μάνα που κρατάει στα χέρια της το καρβουνιασμένο κορμάκι του παιδιού της που τόσο υπέφερε μέχρι να βγει η ψυχούλα του και δεν βρίσκει το μέτωπό του να του δώσει το τελευταίο φιλί;

Συγχωρέσετε με, αλλά μάλλον εγώ σε άλλο Θεό πιστεύω!

.

Τι να πρωτογράψεις εκ του μακρόθεν για την φονική πυρκαγιά που άφησε πίσω της νεκρούς, δεκάδες αγνοούμενους, μαύρη γη κι αποκαΐδια;

Σπίτια, κόποι μιας ζωής στάχτες, συγκλονιστικές οι μαρτυρίες διασωθέντων σου κάνουν το στομάχι κόμπο.

Πυροσβέστες, εθελοντές, δίνουν τη μάχη τους με την φωτιά που παρελαύνει και σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα της.

Εγκλωβισμένοι άνθρωποι, βρίσκουν φρικτό θάνατο περικυκλωμένοι από τη φωτιά, αγκαλιασμένοι σωροί μαρτυρούν την φρίκη και την αγωνία τους.

Κι όμως, αυτές τις στιγμές πένθους και θρήνου κάποιοι έβγαλαν τα καρφιά και τα σφυριά και άρχισαν να χτυπούν την κεφαλή της Εκκλησίας.

Ευθύνεται, λένε, για αδιαφορία, για λανθασμένες αποφάσεις και επειδή δεν καλεί τον λαό σε «συλλογική μετάνοια», (κάτι σαν την ναζιστικής εμπνεύσεως «συλλογική ευθύνη»).

Γι αυτό μας τιμώρησε ο Θεός…

Ποιος ορίζει δικαστές αυτές τις ώρες;

21η Απριλίου 1967

.

Σαν σήμερα δηλαδή βγήκαν τα στρατά στο Κέντρο της Αθήνας….
Άλλοι μπερδεύτηκαν νόμιζαν ότι ήταν για την παρέλαση αλλά γρήγορα κατάλαβαν ότι δεν ταίριαζε η ημερομηνία.

Άνοιγαν τα παράθυρα…έβγαιναν στα μπαλκόνια και η κλασική ερώτηση του γείτονα στον γείτονα…
«…τι συμβαίνει;»
«…ερπύστριες ακούω …κάπου θα πηγαίνουν τα τάνκς για σέρβις…»

Φυσικά γρήγορα καταλάβανε όλοι…. και τα πρώτα σχόλια της γειτονιάς….
«…μωρέ καλά που έκαναν….λοχίας να γίνει πρωθυπουργός όχι συνταγματάρχης για να είναι τζόρας και να διώξει αυτούς τους απατεώνες που μας κυβερνάνε….είδες που έφτασε η φέτα…»

Μόνον η φέτα είχε φτάσει….άσε που έπρεπε να έχεις πολιτικό γνωστό ακόμα και για άδεια ταφής στο Β΄νεκροταφείο της γειτονιάς δηλαδή.
Οι αριστεροί ή αλλιώς κουμούνια όπως τους έλεγαν άρχισαν να τους ζώνουν τα φίδια και δεν είχαν άδικο ….ήταν οι πρώτοι που τους έστειλαν «δωρεάν διακοπές».

Γύριζες στην γειτονιά και άκουγες διάφορα….
Μετά όμως άρχισαν τα περίεργα….
Για να κάνεις τις δουλειές σου μπορεί να μην ήθελες πολιτικό αλλά σίγουρα ήθελες στρατιωτικό ή λακέ του.
Ρε δεν πάει να ήσουνα δεξιός …αν δεν είχες γνωστό γαλονά δεν έκανες τίποτα.

Οι ήρωες ενός ακήρυχτου πολέμου που τους «τιμούν» οι ολίγιστοι της πολιτικής ηγεσίας.

.

ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ!

Σμηναγός Γιώργος Μπαλταδώρος (1984- 2018) :«Είμαστε πάντα έτοιμοι για οτιδήποτε …»

…και εμείς είμαστε περήφανοι, και σ’ ευχαριστούμε που μας κράτησες ασφαλείς και που υπερασπίστηκες την Πατρίδα.

Μια συνηθισμένη αποστολή αναχαίτισης δυο ενοχλητικών τουρκικών αεροσκαφών που παραβιάζουν καθημερινά και προκλητικά τον εναέριο χώρο της Ελλάδος, μιάς αναχαίτισης που δεν έγινε, γιατί τα τουρκικά αεροσκάφη ως συνήθως πέταξαν και το «έβαλαν στα πόδια» προς την Τουρκία.

Και η επιστροφή των δύο πιλότων μας στη βάση τους στη Σκύρο, αλλά 9 ναυτικά μίλια βορειοανατολικά πριν πλησιάσουν στο νησί, ο δεύτερος πιλότος χάνει ξαφνικά το πρώτο αεροσκάφος, το μοιραίο μονοθέσιο αεροσκάφος του αρχηγού της αποστολής που προσέκρουσε στη θάλασσα και έτσι τόσο απλά χάθηκε ο σμηναγός Γιώργος Μπαλταδώρος.

Ήταν 12:15 το μεσημέρι. Στην περιοχή βρέθηκαν κομμάτια στης στολής του, συντρίμμια, η κάσκα του, η μικρή σωστική λέμβος, και ο εξοπλισμός επιβίωσης.
Το μοιραίο αεροσκάφος είχε μετασταθμεύσει στη μονάδα ετοιμότητας της Σκύρου την Μεγάλη Εβδομάδα ως ένα από τα αεροσκάφη επιφυλακής και αναχαίτισης.

Δεν υπάρχει ένας χριστιανός ορθόδοξος σ’ αυτή την κυβέρνηση που να πονάει αυτόν τον τόπο;

.

13 Δεκεμβρίου 1943, τα Καλάβρυτα πνίγονται στο αίμα. Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα των Ναζί στην Ελλάδα,  «η σφαγή των Καλαβρύτων» .

Οι γερμανοί  συγκεντρώνουν όλους τους κατοίκους στην πλατεία. Κλειδώνουν τα γυναικόπαιδα στο σχολείο και  οδηγούν όλους τους άντρες άνω των 13 ετών στη ράχη του Καπή , ο  ταγματάρχης Χανς Εμπερσμπέργκερ  δίνει το σήμα της «εν ψυχρώ δολοφονίας» με μια φωτοβολίδα από το κέντρο της πόλης.

Και με ριπές πολυβόλων  εκτελούν, 800 αθώους άνθρωπους,  13 μόνο  επέζησαν επειδή είχαν σκεπαστεί από τα άψυχα σώματα των συμπολιτών τους. Σκότωσαν – δολοφόνησαν 1.101 άτομα, κατέστρεψαν, πυρπόλησαν  και λεηλάτησαν πάνω από 1.000 σπίτια, κατάσχεσαν 2.000 αιγοπρόβατα και έκλεψαν 260.000.000 δραχμές.

Τα γυναικόπαιδα σώζονται την τελευταία στιγμή χάρη στην ανθρωπιά ενός Αυστριακού στρατιώτη,  που άφησε ανοιχτή την πόρτα του σχολείου και το πλήρωσε με τη ζωή του, (Θεός σχωρέσ ‘τη ψυχούλα του). Καταδικάσθηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε.

13η Δεκεμβρίου 2017, 74 χρόνια μετά, ημέρα μνήμης για το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων. Παρουσία του υπουργού Εσωτερικών Πάνου Σκουρλέτη τελέστηκε  μνημόσυνο για τους εκτελεσθέντες αθώους συμπατριώτες μας από τα Γερμανικά στρατεύματα Κατοχής.

Στο τέλος του Μνημ0σύνου, ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιος πήρε στα χέρια του το Ιερό Ευαγγέλιο που «σώθηκε» δόξα τω Θεώ μέσα από την καιόμενη εκκλησία των Καλαβρύτων και κάλεσε τον Υπουργό Εσωτερικών, να πλησιάσει κοντά να το δει και να το ασπαστεί. Και ο υπουργός αρνήθηκε να το ασπαστεί.

Όλοι μαζί μπορούνε!

.

Το Καλλιμάρμαρο κατάμεστο από κόσμο που πήγε να παρακολουθήσει τη μεγάλη συναυλία. Τα εισιτήρια από 6 έως 12€ σε συνδυασμό πάντα με προσφορά σε τρόφιμα για ελεημοσύνη.

Διάβασα κάπου πως «οι σπουδαίοι καλλιτέχνες ένωσαν τις φωνές τους στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα αλληλεγγύης και ευαισθησίας».

Αν σταθούμε λίγο στα ονόματα των «σπουδαίων» αυτών καλλιτεχνών και ανατρέξουμε στο παρελθόν θα διαπιστώσουμε ότι οι περισσότεροι ήταν παιδιά του ίδιου καλοταϊσμένου «πολιτιστικού» γίγνεσθαι.

Ήταν δηλαδή απαραίτητος επικοινωνιακός βραχίονας του πολιτικού μας συστήματος με πολλές και πολύ συγκεκριμένες ευθύνες για τον οικονομικό ξεπεσμό της Ελλάδος και των συνανθρώπων μας που δηλώνουν πως θέλουν να βοηθήσουν.

Όσον αφορά τη γλωσσικά χυδαία γνωστή «παραφωνία» και προσπερνώντας τις «επικοινωνιακές» εντυπώσεις, ας δούμε το βιογραφικό και την επαγγελματική πορεία του καλλιτέχνη που αποφάσισε να διαμαρτυρηθεί για τα μνημόνια τραγουδώντας και βωμολοχώντας και θα καταλάβουμε πολλά για το πώς «παίζεται το παιχνίδι» στην σύγχρονη Ελλάδα της κρίσης.

Η γιορτή της περηφάνειας «Θα πάμε και εμείς μαμά;»

.

Είχα καιρό να μετακινηθώ με το μετρό. Τι το ’θελα και δεν πήγα με τα πόδια; Σε κάθε σταθμό αναρτημένη η ίδια εντυπωσιακή αφίσα με τη λεζάντα «υπάρχει παιδεία».

Στην αρχή δεν πολυκατάλαβα τι εννοούσε, κάτι περνούσε από το μυαλό μου και άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια….

Όταν κατέβηκα από το μετρό έψαξα να βρω την αφίσα για να μου λυθούν οι απορίες. Και τη βρήκα, μπροστά της στέκονταν μια μητέρα με το παιδάκι της.

Το αγοράκι κοιτούσε με ορθάνοιχτα τα ματάκια του την πολύχρωμη αφίσα και η μητέρα του, του εξηγούσε πως:

-Θα γίνει μια παρέλαση, σαν μια γιορτή, όπως η 28η Οκτωβρίου και η 25η Μαρτίου, θυμάσαι που πήγαμε και κρατούσες και το σημαιάκι;

-Ναι και τι γιορτάζουμε μαμά;

-Είναι μια γιορτή υπερηφάνειας και θα παρελάσουν κάποιοι άνθρωποι που…

-Και τι σημαίες θα κρατάνε μαμά; Την διέκοψε το μικρό αγοράκι.

Οι άρπαγες του διαδικτύου…

.

«Ό,τι έκλεψες, δεν μπορεί ποτέ να είναι δικό σου»
Halldór Laxness, Ισλανδός συγγραφέας

Μεγάλο σχολείο το χαώδες διαδίκτυο, πανεπιστήμιο, έμαθα πολλά, έμαθα πως να ξεχωρίζω τους φίλους από τους θρασείς άρπαγες, που αλλάζουν ονόματα, προφίλ ακόμα και φύλο, για να ταΐσουν την ματαιοδοξία και το αχόρταγο εγώ τους.

Υπάρχει ένα πουλί η κίσσα, που ότι της γυαλίζει το κλέβει και μ’ αυτό στολίζει τη φωλιά της.

Αυτή ακριβώς τη μέθοδο ακολουθούν κάποιοι διαχειριστές/ διαχειρίστριες στα ιστολόγιά τους …σε κατακλέβουν, ακροβολίζονται και χτυπούν σε ανύποπτο χρόνο.

Στην αρχή σε τσακίζουν στα like με διαφορετικά προφίλ κάθε φορά, μετά γίνονται followers του ιστολογίου σου και σε ακολουθούν στενά μέσω mail.

Με λίγα λόγια οι καθημερινές σου αναρτήσεις, ο κόπος σου και τα ξενύχτια σου, τους έρχονται έτοιμα στο πιάτο ζεστά ζεστά και μετά… ένα απλό clopy paste και έξω απ’ την πόρτα, βάζουν φαρδιά πλατιά και την βαρύγδουπη υπογραφή τους, με λίγα λόγια σκοτώνονται στη δουλειά!

Ξεχάσαμε το «αγαπάτε αλλήλους» και αυτό δεν θα μας βγει σε καλό!

.

Πάσα φυτεία την οποία δεν εφύτευσε ο Πατήρ Μου ο Ουράνιος θα εκριζωθεί» (Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον Ιε-13).

Μια είδηση «έπεσε» μπρος στα μάτια μου και μαύρισε η ψυχή μου. 56άχρονος, άστεγος από τα έξη του χρόνια, με σοβαρά προβλήματα υγείας από την «καλοπέραση» κοιμάται σε κενοτάφιο νεκροταφείου.

Το μόνο που ζητάει, μια δουλειά για να καλύψει τις ανάγκες του, που δυστυχώς στις μέρες μας η αναζήτηση και η εύρεση οποιασδήποτε εργασίας έστω και για ένα μεροκάματο της πείνας, είναι πολυτέλεια και άπιαστο όνειρο.

50 χρόνια άστεγος, στους δρόμους, και δεν είναι ο μόνος! Ουδείς μερίμνησε γι’ αυτόν, μόνο μια καλή κυρία τον συμπόνεσε και κάθε βράδυ του πηγαίνει ένα πιάτο φαί.

Και έπρεπε να περάσουν 50 χρόνια για να δημοσιευθεί αυτή η είδηση και όλα αυτά τα χρόνια δεν μίλησε κανείς για αυτόν τον άνθρωπο, απλά τον προσπερνούσαν, λες και δεν υπήρχε, λες και δεν τον έβλεπαν.

Γιατί το μάθαμε τώρα; Μήπως για να προκαλέσουν τον οίκτο μας, και να ξεπουλήσουν τις φυλλάδες τους στα περίπτερα; Μάθαμε να κανακεύουμε τον εαυτούλη μας και απωλέσαμε την ανθρωπιά μας.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ

Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου τους Αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνι αγιορείτικον. Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα:

Δεν βλέπετε που θέλουν να κάμουν την Ελλάδα παλιόψαθα; Βοηθήστε, διότι μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικόν έχομεν. Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια…

Ο ψεύτης και ο άχρηστος μόνο τάζει!!!

.

Σε πίστεψα, σου παραδόθηκα άνευ όρων, σε διαφήμιζα σε φίλους και γνωστούς, πολλούς τους πίεσα αφόρητα να σε διαλέξουν.

Ελάτε μας έλεγες και δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα μαζί μου. Θα καλυτερεύσει η καθημερινότητά σας, θα σας φέρομαι ανθρώπινα και όχι με υπεροψία. Σε μένα θα βρείτε την κατανόηση που σας στερούσαν τόσα χρόνια οι άλλοι.

Θα ελέγχω και τις τιμές, έλεγες, γιατί θα δουλεύω με λογικό κέρδος, επειδή οι άλλοι ήταν ανάλγητοι και σας έγδερναν. Σεμνά και ταπεινά, χωρίς διακρίσεις στους ανθρώπους και τα βαλάντιά τους, γιατί οι άλλοι σας έβαζαν πάντα στα πίσω τραπέζια.

Σε έβλεπα παντού να μου χαμογελάς παρέα με τους υπαλλήλους σου, στις εφημερίδες στην τηλεόραση, στις αφίσες, καλώντας με να σε διαλέξω (υποσχόμενος επάρκεια) αλλάζοντας συνήθειες, και σε πίστεψα.

Θα μου πεις η διαφήμιση δεν κάνει κακό. Εντάξει, αλλά τα ψέματα κάνουν. Γιατί ωραία το στόλισες το μαγαζί, επενδύοντας ένα «κάρο» λεφτά, αλλά μόλις μπήκαμε μέσα άρχισαν τα προβλήματα. Τι να τα κάνω τα βελούδινα καθίσματα, όταν είσαι ο ακριβότερος και με ελλείψεις.

Ζητείται Νους και Καρδιά και Χέρι.

.

Δύσκολα χρόνια, αλλά και πότε δεν ήταν δύσκολα, η Ελλάδα ήταν πάντα στο στόχαστρο και εμείς με τις λάθος επιλογές μας, πλανεμένοι από τα παχιά λόγια και τις κούφιες υποσχέσεις, βοηθήσαμε τους εκάστοτε κυβερνώντες να ποδοπατούν την αξιοπρέπειά μας.

Και να που φτάσαμε!

Χάθηκε εκείνο το γλυκό χαμόγελο απ’ τα χείλη μας, η αισιοδοξία από το βλέμμα μας, το ξένοιαστο τραγούδι απ’ τη λαλιά μας, περπατάμε σκυφτοί, αμίλητοι, συννεφιασμένοι, παραμιλάμε… ξεχάσαμε το Θεό και αφεθήκαμε στα χέρια τους αμαχητί!

Γιατί ορέ αδέλφια τόση μιζέρια;

Τα παιδιά μας τα σκεφτήκαμε;

Τους προγόνους μας που μάτωσαν για τη λευτεριά, τα ιδανικά και την πίστη μας, τους ξεχάσαμε;

Τα χώματά μας που είναι σπαρμένα από τα ηρωικά κορμιά τους, τα προσπερνάμε;

Ο «κανονικός» άνθρωπος Αρτέμης Σώρρας

.

«Ύβρις για τους Ολύμπιους Αγώνες να κάνουν οι ανάπηροι Παραολυμπιάδα»

Αρτέμης Σώρρας: Η ρητορική και το θέατρο και όχι αυτή την αλληγορία που βλέπουμε σήμερα από χώρα σε χώρα.

Και είναι πολύ ύβρις για τους ολύμπιους αγώνες να βλέπεις τους ανάπηρους όλους και να κάνουν παραολυμπιάδα.  

Αυτό είναι μεγάλη προσβολή για τον άνθρωπο, γιατί σήμερα τα υβρίδια και όλα αυτά τα ζώα φτιάχνουν τον πλανήτη των αναπήρων.

Τι δουλειά έχει λοιπόν ένας ανάπηρος να κάνει παραολυμπιακή.

Πρέπει να γνωρίζετε ότι δώσανε 2.800 μετάλλια σε ανάπηρους και 1.700 σε κανονικούς ανθρώπους, με ότι αυτό συνεπάγεται. 

Αυτό είναι προσβολή για τον άνθρωπο και για τους ολύμπιους αγώνες.

Θα πρέπει λοιπόν να σεβαστούν όλα τα καθάρματα αυτά,  τι έκαναν; Για αυτό και οι ολύμπιοι αγώνες εγινόσαντε κάθε εφτά  χρόνια και το σύμβολο ήταν οι εφτά κύκλοι…