Όταν ο Aθηναίος γλύπτης Α. Παναγιωτάκης αναστήλωνε τον υπέροχο Λέοντα της Αμφιπόλεως

Ο Λέων στην τελική φάση και ο γλύπτης καθισμένος στη βάση του.

.

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά

Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία πως ο Λέων της Αμφιπόλεως υπήρξε ο «ακοίμητος φρουρός» του Τύμβου Καστά στην αρχαία Αμφίπολη που αποκαλύπτεται, μέρα τη μέρα, από τη σκαπάνη των αρχαιολόγων. Αρτιμελής και υπερήφανος, ο Λέων παρακολουθεί τις εργασίες.

Εάν μπορούσε να μας απευθύνει τον λόγο, θα μας περιέγραφε την τιτάνια προσπάθεια που καταβαλλόταν, πριν από μία 75ετία περίπου, για τη δική του αναστήλωση. Διότι, όπως γράψαμε, σημαντικές προσωπικότητες εργάστηκαν για να εξασφαλίσουν τα μέσα, αλλά την αναστήλωση ανέλαβε ένας και μόνον άνθρωπος, ο Αθηναίος γλύπτης και τότε διευθυντής του Γλυπτικού Εργαστηρίου του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου Ανδρέας Ν. Παναγιωτάκης (1883-1957).

Η αναστήλωση του γιγαντιαίου μνημείου υπήρξε επίτευγμα για την εποχή που πραγματοποιήθηκε. Ο υποδιευθυντής της Αμερικανικής Αρχαιολογικής Σχολής Oscar Broneer (1894-1992) που ανέλαβε την ευθύνη, βρήκε τον καλύτερο σύμμαχο στο πρόσωπο του γλύπτη Ανδρ. Παναγιωτάκη. Τον Αύγουστο 1936, αφού επισκέφθηκε την Αμφίπολη και απέρριψε την πρόταση να δημιουργηθεί μια μακέτα δύο έως δυόμισι μέτρα, ο καλλιτέχνης άρχισε να συμπληρώνει με πηλό τα κομμάτια που έλειπαν.

Χρησιμοποιούσε ως βάση τα δώδεκα ογκώδη τεμάχια που διέθετε για να δημιουργήσει ένα πρόπλασμα σε φυσικό μέγεθος. Μέχρι τελευταία ώρα εντοπίζονταν τεμάχια, όπως συνέβη με τη σιαγόνα του Λέοντος, την οποία βρήκε χωρικός σε λόφο κοντά στο μνημείο. Ανέκδοτες φωτογραφίες του προπλάσματος παραδίδουμε σήμερα στη δημοσιότητα.

Στη συνέχεια, το πρόπλασμα αυτό, χρησιμοποιήθηκε ως υπόδειγμα για την ευχερέστερη αναστήλωση των μεγάλων σε όγκο και βαρύτατων μαρμάρινων τεμαχίων. Σύμφωνα με όσα δήλωνε ο Αλέξανδρος Φιλαδελφεύς, τότε  διευθυντής του Αρχαιολογικού Μουσείου των Αθηνών, ο Παναγιωτάκης με «κίνδυνο της υγείας και αυτής της ζωής, εργασθείς πολλάκις υπό τας χειρίστας καιρικάς συνθήκας, συνετέλεσεν έργον τιμών τα μέγιστα την σύγχρονον Ελλάδα». Από τον Μάιο του 1937 ο Παναγιωτάκης άρχισε επί τόπου να κατασκευάζει τη βάση πάνω στην οποία έγινε η τοποθέτηση των μαρμάρινων τεμαχίων.

Ο γιός του τσαγκάρη που έκανε την Ευρώπη να λατρέψει την Αρχαία Ελλάδα

άρθρο που αλίευσε ο Γιώργος από το Ηράκλειο

Όλοι στη χώρα μας γνωρίζουν ότι «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, οι Ευρωπαίοι τρώγανε βελανίδια», ελάχιστοι όμως έχουν μπει στον κόπο να μάθουν τι ακριβώς κάναμε εμείς, όταν οι Ευρωπαίοι διάβαζαν αρχαία ελληνική γραμματεία, αποθέωναν την τέχνη της κλασσικής Ελλάδας και έχτιζαν κτίρια που να μοιάζουν με τους ναούς και τα μνημεία μας. Τέτοιες αναζητήσεις, βλέπετε, δεν φέρνουν κολακευτικά αποτελέσματα…

Διότι, όταν οι Ευρωπαίοι ανακάλυπταν την Αρχαία Ελλάδα, εμείς χρησιμοποιούσαμε τα αγάλματα ως υλικά οικοδομής, κάναμε χάζι τους «μουρλούς ξένους» που γυρνούσαν στα ερείπια και σκίτσαραν τις «άχρηστες κολώνες», για να μην πούμε για εκείνους που, για λίγα γρόσια, διευκόλυναν τους «μουρλούς» να πάρουν στις πατρίδες τους μερικές από αυτές τις «παγανιστικές παλιατζούρες»… Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια, φίλες και φίλοι: πρώτα ανακάλυψε η Ευρώπη το μεγαλείο της κλασσικής ελληνικής τέχνης και ύστερα έμαθαν να το αγαπούν οι Έλληνες…

του Δημήτρη Καλαντζή

Τούτη η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στον σπουδαιότερο ελληνιστή όλων τον εποχών. Έναν γιο τσαγκάρη από κάποια ασήμαντη πόλη της Πρωσίας, που εκατό χρόνια πριν την επανάσταση του ’21, έκανε την Ευρώπη να λατρέψει την ελληνική κλασική τέχνη. Το όνομά του είναι Johann Joachim Winckelmann (Βίνκελμαν). Πρόκειται για τον θεμελιωτή της κλασικής Αρχαιολογίας και τον μεγαλύτερο υμνωδό της ελληνικής τέχνης. Το πιθανότερο είναι να μην τον έχετε ακούσει ποτέ. Οι νεοέλληνες προτίμησαν τα ονόματα στρατιωτικών και διπλωματών για τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Στον Βίνκελμαν έμεινε μόνο ένα αδιέξοδο δρομάκι στο Α΄ Νεκροταφείο… Κι όμως, αν δεν ήταν εκείνος, ίσως να μην υπήρχε κανένας φιλέλληνας στρατιωτικός και διπλωμάτης να υποστηρίξει την Ελλάδα στην Ευρώπη…

Δώρο στα Σκόπια τον “Δρομέα” του Βαρώτσου, τον… “Κινέζο” η υπουργός

.

Ο «Δρομέας» το εμβληματικό γλυπτό του Κώστα Βαρώτσου που είναι τοποθετημένο απέναντι από το Χίλτον, έγινε τις τελευταίες ημέρες αντικείμενο συζήτησης στα ΜΜΕ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο λόγος, η πρόταση για τη μεταφορά του από την Αθήνα στα Σκόπια, κάτι που διέψευσε με δήλωσή της η υπουργός Πολιτισμού, αλλά επιβεβαίωσε σε συνέντευξή του ο γλύπτης Κώστας Βαρώτσος.

Ο Κώστας Βαρώτσος δήλωσε ότι σε συνάντησή του με την υπουργό, την περασμένη Παρασκευή, «η κ. Ζορμπά έθεσε στη συζήτηση την ιδέα για τη μεταφορά του Δρομέα στα Σκόπια. Της απάντησα ότι ο Δρομέας δεν μπορεί να φύγει από την Αθήνα, για πολλούς λόγους. Άλλωστε, αν και το γλυπτό ανήκει στον δήμο Αθηναίων εγώ έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Και δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος. Η υπουργός διαψεύδει την πρόταση που μου έκανε».

Για το θέμα η υπουργός Πολιτισμού Μυρσίνη Ζορμπά δήλωσε: «Καμία πρόταση δεν υπάρχει για τη μεταφορά του Δρομέα, είναι κάτι χωρίς βάση. Άλλωστε το γλυπτό ανήκει στον Δήμο Αθηναίων. Στο πλαίσιο μιας γενικής συζήτησης με σημαντικούς Έλληνες καλλιτέχνες, ανάμεσά τους και με τον κ. Κ. Βαρώτσο, κουβεντιάστηκαν και σχολιάστηκαν πολλά, ωστόσο τέτοια πρόταση όχι. Οι προτεραιότητές μου είναι άλλες, εξάλλου τυχόν ανταλλαγές μνημείων ή αλλαγές ταμπελών ανήκουν στις αρμοδιότητες άλλων υπουργείων. Λυπάμαι για το θόρυβο και τον ηθικό πανικό που ορισμένοι έσπευσαν να επιδείξουν».

Ισραηλινό μουσείο θα αποσύρει το γλυπτό ‘McJesus’ μετά από την αντίδραση χριστιανών Αράβων και μουσουλμάνων

.

Ένα Ισραηλινό μουσείο σχεδιάζει να αποσύρει ένα γλυπτό που απεικονίζει την μασκότ των Μακ Ντόναλντ ως σταυρωμένο Ιησού μετά από διαμαρτυρίες που ενώνουν τη χριστιανική μειονότητα της χώρας, μερικούς μουσουλμάνους, την υπουργό πολιτισμού και τον φιλοπαλαιστίνιο καλλιτέχνη.

Το γλυπτό κανονικού μεγέθους που δείχνει τον κλόουν Ρόναλντ ΜακΝτόναλντ σε ένα σταυρό βρίσκεται στο επίκεντρο της έκθεσης “Ιερά αγαθά” του Φινλανδού καλλιτέχνη Τζάνι Λεινόνεν σχετικά με τον καταναλωτισμό και τη θρησκεία. Άλλα κομμάτια απεικονίζουν τον Ιησού και την Παναγία ως κούκλες Κεν και Μπάρμπι.

Οι διαμαρτυρίες έγιναν βίαιες την Παρασκευή. Η Ισραηλινή αστυνομία διέλυσε εκατοντάδες διαδηλωτές την περασμένη Παρασκευή, χρησιμοποιώντας χειροβομβίδες και δακρυγόνα για να διασκορπιστούν τα πλήθη, προκαλώντας ταραχές, σύμφωνα με αναφορές.

Η αστυνομία δήλωσε ότι συνέλαβαν έναν άνδρα για ύποπτη επίθεση και αναζητούσαν άλλους δύο ανθρώπους που έριξαν μολότοφ στο Μουσείο Τέχνης της Χάιφα.

Αυτή είναι η ζοφερή αλήθεια για την ζωή μας. Ένα «τρομακτικό» έργο τέχνης

DesignBridge

.

Αυτή την χρόνια το θέμα είναι εμπνευσμένο από τη φράση του Καναδού καθηγητή Marshall McLuhan, «ο προφήτης του ίντερνετ» όπως έχει ονομαστεί, «το μέσο είναι το μήνυμα».

Tο Light festival, το ετήσιο φεστιβάλ φωτός, αυτές τις ημέρες «τρέχει»  στον Άμστερνταμ με 30 φωτεινά έργα καλλιτεχνών να έχουν εγκατασταθεί σε διαφορετικά σημεία της πόλης και να εντυπωσιάζουν.

Η φράση του Marshall McLuhan, περιλαμβάνεται στο βιβλίο Understanding Media: The Extensions of Man, που εκδόθηκε το 1964 και πραγματεύεται τη σχέση μέσου και μηνύματος και πόσο το πρώτο επηρεάζει την κοινωνία.

Από τα έργα ξεχωρίζει ένα  η φωτογραφία του οποίου κάνει τον γύρο του κόσμου, αφού εκφράζει τις τραγικές επιπτώσεις της τεχνολογίας και του ίντερνετ στην κοινωνία και την ζωή κάθε απλού ανθρώπου.

«Απορροφημένοι από το Φως»

Το έργο είναι του βρετανικού studio Design Bridge και του Gali May Lucas, με τίτλο «Απορροφημένοι από το Φως» (Absorbed by Light). Πρόκειται για ένα γλυπτό, το οποίο αναπαριστά τρεις ανθρώπους καθισμένους σε ένα παγκάκι, να κοιτάζουν εντελώς απορροφημένοι τις οθόνες των κινητών τους. Eνα ζευγάρι, μία κοπέλα καθισμένη στην άλλη άκρη, όλοι προσηλωμένοι στην οθόνη. Μαζί ή μόνοι; Κοινωνικά δικτυωμένοι ή αποξενωμένοι;

H «ζωή εν τάφω» – Γιαννούλης Xαλεπάς (1851-15 Σεπτεμβρίου 1938)

.

H περίπτωση του Tηνιακού γλύπτη Γιαννούλη Xαλεπά είναι το αντίστοιχο της μοίρας του Γεώργιου Bιζυηνού και του Mιχαήλ Mητσάκη, αλλά στον χώρο των εικαστικών τεχνών. Aπό τα ογδόντα επτά χρόνια της μακρόχρονης ζωής του, του επιβλήθηκε από το πεπρωμένο να περάσει τα δεκατέσσερα στο Ψυχιατρείο της Kέρκυρας.

Ήταν όμως πράγματι τρελός; Γύρω από το θέμα αυτό υπήρξαν και υπάρχουν πολλές αντιγνωμίες. Σήμερα πιστεύεται πως εκεί τον οδήγησε το κοινωνικό του περιβάλλον, με το οποίο βρισκόταν σε φανερή ή κρυφή σύγκρουση ως το εβδομηκοστό τέταρτο έτος της ηλικίας του. Kαι να πώς κλιμακώνεται αυτή η σύγκρουση.

Tο 1869 εγγράφεται στο τμήμα Γλυπτικής του Πολυτεχνείου. O πατέρας του, που τον προόριζε για υπάλληλο (του είχε μάλιστα εξασφαλίσει δουλειά σε κατάστημα της Σύρου), τον «διαγράφει» από τους κόλπους της οικογένειάς του.

Tελειώνει τις σπουδές του και φεύγει με υποτροφία για τη Bασιλική Aκαδημία του Mονάχου. Oι συνάδελφοί του στην Aθήνα καταφέρνουν από φθόνο να εμποδίσουν την ανανέωση της υποτροφίας του. Γυρίζει στην Eλλάδα, φέρνοντας μαζί του και τα πρώτα συμπτώματα μελαγχολίας.

Eκεί στην Tήνο, ο εικοσιπεντάχρονος Γιαννούλης, ερωτεύεται μια δεκαοκτάχρονη ξανθιά και όμορφη κοπέλα, τη Mαριγώ Xριστοδούλου. Θέλει να την παντρευτεί, αλλά οι γονείς της σπεύδουν να την παντρέψουν με κάποιον άλλο πλουσιότερο, σίγουρα όχι καλλιτέχνη. «Xωρίς οικογενειακή κατανόηση», γράφει ο Άγγελος Προκοπίου, «χωρίς ψυχική επαφή με τους συναδέλφους, μέσα σ’ ένα κοινωνικό περιβάλλον αδιάφορο για το ταλέντο του, με την ανυποληψία για το πρόσωπό του προσβλητικά έκδηλη στην ίδια του την πατρίδα… ο Xαλεπάς παραδέχτηκε πως είναι ηττημένος».

«ΗΜΙΤΑΣΙΟΝ ΜΑΓΕΜΕΝΕΣ» ΜΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΟΙ ΓΑΛΛΟΙ…

(σ.σ. visaltis: Παρωδία,στα όρια του εξευτελισμού…Να κρατήσουν οι Γάλλοι τα εκμαγεία και να επιστρέψουν τα κλεμμένα,άμεσα..)

Οι περίφημες «Μαγεμένες», γνωστές και ως οι «Καρυάτιδες» της Θεσσαλονίκης, επιστρέφουν έπειτα από 151 χρόνια στη «γενέθλια» πόλη, όπου δέσποζαν από το 2ο αιώνα μ.Χ., έπειτα από πρωτοβουλία της ΔΕΘ-Helexpo. Τα οκτώ αγάλματα (της Μαινάδας, του Διονύσου, της Αριάδνης, της Λήδας, του Γανυμήδη, ενός εκ των Διόσκουρων, της Αύρας και της Νίκης), που κοσμούσαν τη λεγόμενη στοά των Ειδώλων, εκεί όπου σήμερα είναι η Αρχαία Αγορά, θα εκτεθούν στην επετειακή 80ή ΔΕΘ, όπως ανακοινώθηκε στην τελευταία συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας.

Θεσσαλονίκη-Παρίσι

Στη συνέχεια σε συνεργασία με το δήμο Θεσσαλονίκης προγραμματίζεται να εκτεθούν μόνιμα σε κάποιο κεντρικό σημείο της πόλης, πιθανόν εκεί όπου αρχικά ήταν τοποθετημένες. Στη Θεσσαλονίκη μετά τη σταθερή άρνηση των υπευθύνων του Μουσείου του Λούβρου να επιστρέψουν τα πρωτότυπα αγάλματα θα εκτεθούν αντίγραφα των «Μαγεμένων», μία διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη. Άλλωστε οι υπεύθυνοι της ΔΕΘ-Helexpo εδώ και μήνες πηγαινοέρχονται στο Παρίσι, ώστε να διευθετήσουν τις λεπτομέρειες της συνεργασίας με το Μουσείο του Λούβρου, στα εργαστήρια του οποίου (και παλαιότερα στις αποθήκες) βρίσκονται οι «Μαγεμένες».

ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ ΧΑΛΕΠΑΣ (14 Αὐγ.1851 – 15 Σεπ.1938)

glyptothiki.gr

1. Η ζωή και το έργο του

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πιο σημαντικούς εκφραστές τόσο της νεοελληνικής όσο και της ευρωπαϊκής πλαστικής. Γεννήθηκε το 1851 στον Πύργο της Τήνου, έναν τόπο όπου η μαρμαρογλυπτική γνώρισε μεγάλη άνθηση. Ήταν ο πρώτος από τα έξι παιδιά του μαρμαρογλύπτη Ιωάννη Χαλεπά, που διατηρούσε μεγάλο εργαστήρι και εκτελούσε παραγγελίες ακόμα και για το εξωτερικό. Ο πατέρας ήθελε τον πρωτότοκο γιο του να ασχοληθεί με το εμπόριο. Έτσι, αφού τελείωσε το σχολαρχείο της Τήνου και την πρώτη τάξη του Γυμνασίου στη Σύρο, φοίτησε στην Εμπορική Σχολή της Σύρου, την οποία όμως σύντομα εγκατέλειψε.

Η αγάπη του νεαρού Χαλεπά ήταν η γλυπτική. Φαίνεται μάλιστα ότι έτρεφε τέτοιο πάθος για την τέχνη αυτή, ώστε κατάφερε να μεταπείσει τον πατέρα του και να ξεκινήσει τις σπουδές του το 1869 στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πολυτεχνείου στην Αθήνα, με δάσκαλό του το γλύπτη Λεωνίδα Δρόση. Στη Σχολή το ταλέντο του δεν άργησε να φανεί. Με υποτροφία μάλιστα του Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου το 1873 συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου. Εκεί, από την αρχή ακόμη των σπουδών του, γνώρισε τις πρώτες μεγάλες του διακρίσεις: πρώτο βραβείο και χρηματικό έπαθλο σε διαγωνισμό της Ακαδημίας με το έργο του «Το παραμύθι της Πεντάμορφης» (1874) και χρυσό μετάλλιο στην Έκθεση του Μονάχου με το έργο «Σάτυρος που παίζει με τον Έρωτα» (1874). Ωστόσο, το 1875 η υποτροφία του διακόπηκε, γεγονός που τον ανάγκασε να επιστρέψει στην Αθήνα ένα χρόνο αργότερα. Στο διάστημα αυτό της παραμονής του στην πρωτεύουσα φιλοτέχνησε και ένα από τα πιο γνωστά έργα του, την «Κοιμωμένη», το ταφικό μνημείο της Σοφίας Αφεντάκη στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών (1878).

Guardian: Σώστε τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, από το Βρετανικό Μουσείο

Να επιστραφούν στην Αθήνα τα Μάρμαρα του Παρθενώνα ζητά με άρθρο του στην Guardian o γωνστός κριτικός τέχνης Jonathan Jones

«Τι μπορείς να κάνεις με την πιο όμορφη τέχνη του κόσμου; Πού ανήκει; Πώς θα πρέπει να φροντίζονται και πού να εκτίθενται;», αναρωτιέται ο Jones κάνοντας μέσα από το άρθρο του ένα σύντομο ταξίδι στην ιστορία. «Τα γλυπτά του Παρθενώνα φτιάχτηκαν 2.000 χρόνια πριν τα αριστουργήματα της Αναγέννησης. Έχουν δική τους ζωή, ενέργεια, ηρεμία και μεγαλείο», λέει χαρακτηριστικά.

«Εάν οι τοιχογραφίες της Καπέλα Σιστίνα είχαν αφαιρεθεί από το ταβάνι της, το 19ο αιώνα και τοποθετηθεί στους τοίχους της Εθνικής Πινακοθήκης του Λονδίνου, θα έχαιραν της ίδιας εκτίμησης; «Όχι», απαντά ο Jones. «Θα πασχίζαμε να φανταστούμε την πραγματική δύναμη των παραστάσεων του Μιχαήλ Άγγελου στην αρχική τους τοποθεσία.»

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος – El Greco

άρθρο που αλίευσε ο Γιώργος από το Ηράκλειο

.

Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (1541 – 7 Απριλίου 1614), γνωστός επίσης με τo ιταλικό προσωνύμιο El Greco δηλαδή ο Έλληνας ήταν Kρητικός ζωγράφος, γλύπτης και αρχιτέκτονας της Ισπανικής αναγέννησης. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μακριά από την πατρίδα του, δημιουργώντας το κύριο σώμα του έργου του στην Ιταλία και στην Ισπανία.

Εκπαιδεύτηκε αρχικά ως αγιογράφος στην Κρήτη, που αποτελούσε τότε τμήμα της ενετικής επικράτειας, και αργότερα ταξίδεψε στη Βενετία. Στην Ιταλία επηρεάστηκε από τους μεγαλύτερους δασκάλους της ιταλικής τέχνης, όπως τον Τιντορέτο και τον Τιτσιάνο, του οποίου υπήρξε μαθητής, υιοθετώντας στοιχεία από τον μανιερισμό. Το 1577 εγκαταστάθηκε στο Τολέδο, όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του και ολοκλήρωσε ορισμένα από τα πιο γνωστά έργα του.

Υφολογικά, η τεχνοτροπία του Ελ Γκρέκο θεωρείται έκφραση της Βενετικής σχολής και του μανιερισμού όπως αυτός διαμορφώθηκε στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα Παράλληλα χαρακτηρίζεται από προσωπικά στοιχεία, προϊόντα της τάσης του για πρωτοτυπία, τα οποία όμως δεν βρήκαν μιμητές στην εποχή του, γεγονός που δεν ευνόησε και τη συνέχειά τους. Η μπαρόκ τεχνοτροπία που εκτόπισε τονμανιερισμό, αλλά και τα αμέσως μεταγενέστερα καλλιτεχνικά ρεύματα που δεν αντιμετώπισαν ευμενώς το ύφος του, είχαν ως αποτέλεσμα να αγνοηθεί το έργο του Γκρέκο τους επόμενους αιώνες. Στη διάρκεια του 20ού αιώνα, αναγνωρίστηκε ως πρόδρομος της μοντέρνας τέχνηςπου αξιοποίησε στοιχεία της Ανατολικής και Δυτικής παράδοσης, και το έργο του επανεκτιμήθηκε, διατηρώντας μέχρι σήμερα δεσπόζουσα θέση ανάμεσα στους μείζονες ζωγράφους όλων των εποχών.

Ἡ ἀνακάλυψις τῶν Χαλκῶν ἀγαλμάτων,στόν Πειραιᾶ (18 – 25 Ἰουλίου 1959)

ekto1969.blogspot.gr

Τα τέσσερα χάλκινα αγάλματα του Πειραιά και το τραγικό προσωπείο, βρέθηκαν το 1959, σε έργα αποχέτευσης στη συμβολή των οδών Φίλωνος και Βας. Γεωργίου Α΄.
Μαζί βρέθηκαν δύο μαρμάρινες ερμαϊκές στήλες και μαρμάρινο αγαλματίδιο μιας ανατολίτικης Αρτέμιδος.
Τα χάλκινα αγάλματα του Πειραιά ανήκουν στα ελάχιστα μεγάλα χάλκινα αγάλματα που σώζονται σήμερα στον κόσμο, τριανταπέντε στον αριθμό. Εκτίθενται σε δύο συνεχόμενες αίθουσες στον όροφο του Μουσείου.

Ο Απόλλων του Πειραιά είναι ο μοναδικός σωζόμενος χάλκινος κούρος. Χρονολογείται στα 530-520 π.Χ.

Η μεγάλη Άρτεμις (μέσα 4ου αι. π.Χ.)

Χάλκινο τραγικό προσωπείο πιθανώς αναθηματικό (μέσα 4ου αι. π.Χ.)

Χάλκινο αγαλματίδιο Αρτέμιδος (τέλη 4ου αι. π.Χ.)

Αθηνά Πειραιώς (τέλος 4ου αι. π.Χ.)

ΠΗΓΗ

ΠΡΟΣΘΗΚΗ: Τά εὑρήματα τοῦ Πειραιῶς

Τό ἄγαλμα τοῦ Θ.Κολοκοτρώνη,στήν Παλαιά Βουλή.

Το ορειχάλκινο άγαλμα του αρχιστράτηγου της επανάστασης του 1821,είναι έργο του γλύπτη Λάζαρου Σώχου (1862-1911).
Τοποθετήθηκε αρχικά (9-2-1904) σε μικρή νησίδα,στην αρχή της οδού Κολοκοτρώνη.

Βράχος 2.000 τόνων ταξιδεύει 20 χλμ.!

Ο βράχος 2000 τόνων που μετέφερε ο Έλληνας μηχανικός Μαρίνος Χαρμπούρης και που εδράζεται μέχρι σήμερα το άγαλμα του έφιππου Μ. Πέτρου στην Αγία Πετρούπολη

Ένα μεγάλο τεχνικό κατόρθωμα στη Ρωσία

 του 1770, από ένα μεγάλο έλληνα μηχανικό

 

Υπάρχουν ορισμένα έργα ανθρώπων τα οποία, στο δεδομένο χρόνο της υλοποίησής τους, θεωρούνται ακατόρθωτα. Και υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι πεισματάρηδες και ευφυείς, που δεν το βάζουν κάτω, εναντιώνονται στις επικρατούσες λογικές (ενίοτε και στα στοιχεία της φύσης) και αφαιρώντας το στερητικό «α» από το ακατόρθωτο, το μετατρέπουν σε «κατόρθωμα».

O Μαρίνος Χαρμπούρης, μηχανικός και Κεφαλονίτης, βρέθηκε στην αυλή της Μεγάλης Αικατερίνης της Ρωσίας το 1770, βρέθηκε και αντίκρυ στο μεγάλο άγαλμα του έφιππου Μέγα Πέτρου (έργο αυτό ενός άλλου μεγάλου της εποχής, του Γάλλου γλύπτη Στέφανου Φαλκονέ), το οποίο, κατά το φιλόδοξο σχεδιασμό, έπρεπε να στηθεί πάνω σε ένα μεγάλο πέτρινο λόφο. Oι λογικοί σκέφθηκαν να μαζέψουν 6-10 τεμάχια βράχων, να τους συνθέσουν (και συνδέσουν) σε έναν οιονεί λόφο.  

 O «παράλογος» (και παράτολμος) Κεφαλονίτης, ευρισκόμενος απέναντι σε τόσα πολλά …μεγάλα ταυτόχρονα, σκέφθηκε να αντιπαραθέσει τα δικά του «μεγάλα»: την έμπνευση, τη γνώση, την ευφυΐα και τέλος έναν συμπαγή βράχο 2.000 τόνων, τον οποίο μετέφερε από απόσταση 20 χιλιομέτρων, από τους βάλτους της Φινλανδίας, στο κέντρο της Αγίας Πετρούπολης, να τον μετατρέψει σε βάση του αγάλματος!

Ernst Moritz Theodor Ziller (22 Ἰουν.1837 – 12 Νοε.1923)

Η Αθήνα «ευτύχησε» να έχει ένα αρχιτέκτονα όπως ο Τσίλλερ, που την κόσμησε με τα έργα του.
Μακάρι να είχαν βρεθεί και άλλοι,για να συνεχίσουν το εμπνευσμένο έργο του μεγάλου Φιλλέληνα Γερμανού αριτέκτονα.