Μάρκος Αυρήλιος: «όταν οι φιλόσοφοι βασιλεύουν και παράλληλα στρατηγούν»

.

Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.

Ο Μάρκος Αυρήλιος γεννήθηκε το 121 στη Ρώμη, όντας γόνος αριστοκρατικής οικογένειας. Από την παιδική του ηλικία μαθήτευσε δίπλα στους σημαντικότερους λογίους της εποχής: τον γεωμέτρη Άνδρων, τους ρήτορες Κάνινο Κέλερ και Ηρώδη Αττικό, καθώς επίσης τους φιλολόγους Αλέξανδρο Κοτυεύ και Μάρκο Κορνήλο Φρόντων. Ο μελλοντικός αυτοκράτορας λάτρεψε τη Στωική Φιλοσοφία, ιδίως δε τις διδαχές του Επικτήτου. Με αυτά τα πνευματικά εφόδια, ο Μάρκος Αυρήλιος ήταν έτοιμος να διαδεχθεί τον θετό του πατέρα, Αντωνίνο Πίο, το 161.

Ήδη από την έναρξη της θητείας του, ο νέος αυτοκράτορας απέδειξε τη σύνεσή του, ζητώντας να μοιραστεί την εξουσία με τον αδελφό του, Λεύκιο Βέρο. Ο τελευταίος έμεινε πιστός στον Μάρκο Αυρήλιο έως τον θάνατό του το 169, έχοντας δευτερεύουσα θέση στα ζητήματα διακυβέρνησης, αλλά πρωτεύοντας στις πολεμικές εκστρατείες.

Ο Μάρκος Αυρήλιος από την πλευρά του, παρέμεινε αρχικά στη Ρώμη για να ανανεώσει το νομοθετικό σύστημα του κράτους του και να ενισχύσει ασθενείς ομάδες όπως οι δούλοι ή οι χήρες. Το κλίμα ματαιοδοξίας και διαφθοράς όμως της πρωτεύουσας ελάχιστα τον συγκινούσε. Προτίμησε λοιπόν να κατευθυνθεί στα πεδία των μαχών, φροντίζοντας για την ασφάλεια των πολιτών του.

Ο κύριος αντίπαλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν εκείνη την περίοδο οι Πάρθοι. Εναντίον τους κατευθύνθηκε ο Λεύκιος Βέρος, ο οποίος τους νίκησε το 166. Η επιστροφή των Ρωμαίων στρατιωτών συνδυάστηκε με το ξέσπασμα μιας καταστροφική πανδημίας που διήρκεσε για αρκετές δεκαετίες, κοστίζοντας τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους συμπεριλαμβανομένων τελικά των δύο αυτοκρατόρων. Παράλληλα με την πανδημία και τους Πάρθους, ο Μάρκος Αυρήλιος είχε να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις των γερμανικών φυλών στη Γαλατία και τον Δούναβη. Έτσι, έως το τέλος της ζωής του (το 180), ο φιλόσοφος-αυτοκράτορας ασχολήθηκε ακριβώς με την απόκρουση των εν λόγω επιδρομών.

Προς όφελος της ιστορικής αλήθειας τα ακαδημαϊκά στοιχεία περί της ελληνικότητας της Ρώμης και των Ρωμαίων.

Γιώργος Θαλάσσης

Στην εποχή μας η νέα τάξη πραγμάτων θέλει να μας πάρει τη Μακεδονική κληρονομιά μας προσπαθώντας κομμάτι – κομμάτι να μας αποκόψει από τις ρίζες μας.

Ακόμα και αν όλος ο κόσμος αναγνωρίσει τους σλάβους των σκοπίων ως Μακεδονία, αν εμείς δεν τους δώσουμε το όνομα και αν εμείς δεν χάσουμε από τη συνείδησή μας την αλήθεια, τότε η αντίχριστη τάξη πραγμάτων δεν θα έχει καταφέρει τίποτα. 

Όπως δεν θα τους χαρίσουμε ποτέ το όνομα Μακεδονία, έτσι δεν θα τους χαρίσουμε ποτέ και το όνομα Ρωμαίος. Το όνομα Ρωμαίος, το οποίο οι γερμανοί έκλεψαν τον Μεσαίωνα ονομάζοντας τη σκοτεινή χώρα τους Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Είμαστε Έλληνες. Οι αιώνες και τα επιτεύγματα της φυλής μας όμως μας έδωσαν και άλλα ονόματα. Εμείς είμαστε οι Πελασγοί. Εμείς είμαστε οι Μυκηναίοι, οι Δωριείς, οι Ίωνες, οι Αχαιοί, οι Αιωλείς, οι Μακεδόνες. Εμείς είμαστε οι Γραικοί. Εμείς είμαστε οι Ρωμαίοι.

Ἡ ἀρχαία ἑλληνική καταγωγή τῶν Ρωμαίων

1) Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Ρωμαῖοι.

Αὐτὴ καθ’ αὐτὴ ἡ ὕπαρξη τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων Ρωμαίων ἀγνοεῖται ἐντελῶς ἀπὸ τοὺς ἱστορικοὺς ποὺ ἐξακολουθοῦν νὰ ὑποστηρίζουν τὸ Ψέμα τοῦ Καρλομάγνου τὸ 794 στὸ ὁποῖο ὀφείλεται τὸ ἱστορικὸ δόγμα ὅτι ἡ ρωμαϊκὴ γλώσσα ἦταν καὶ εἶναι τὰ Λατινικά. Παρόλο ποὺ οἱ πηγὲς μαρτυροῦν ὅτι ἡ πρώτη γλώσσα τῶν Ρωμαίων ἦταν τὰ Ἑλληνικά. Αὐτὴ ἡ πλαστογράφηση τῆς ἱστορίας ἀπὸ τὸν Καρλομάγνο τὸ 794 ἔγινε στὰ πλαίσια τῆς ἀνάγκης νὰ ἀποκοποῦν οἱ δυτικοὶ ὑπόδουλοι στοὺς Φράγκο-λατίνους Ρωμαῖοι ἀπὸ τοὺς ἐλεύθερους Ρωμαίους της Ἀνατολῆς.

Ὁ Φράγκος αὐτοκράτορας Λουδοβίκος II (855-875) ὑποστηρίζει καθαρὰ τὸ Ψέμα τοῦ Καρλομάγνου τὸ 794 μὲ τὰ ἀκόλουθα λόγια. Τὸ 871 ἔγραφε στὸν αὐτοκράτορα τῶν Ρωμαίων Βασίλειο τὸν 1ο (867-885) τὰ ἑξῆς: «…μᾶς ἔχει δοθεῖ ἡ διακυβέρνηση τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας λόγω τῆς ὀρθοδοξίας μας. Οἱ Γραικοὶ ἔπαψαν νὰ εἶναι αὐτοκράτορες τῶν Ρωμαίων λόγω τῆς κακοδοξίας τους. Ὄχι μόνο ἐγκατέλειψαν τὴν πόλη (Ρώμη) καὶ πρωτεύουσα τῆς Αὐτοκρατορίας, ἀλλὰ παράτησαν καὶ τὴ Ρωμαϊκὴ ἐθνικότητα ἀκόμη καὶ τὴν Λατινικὴ γλώσσα. Μετανάστευσαν σὲ ἄλλη πρωτεύουσα καὶ ἀπέκτησαν ἐντελῶς διαφορετικὴ ἐθνικότητα καὶ γλώσσα.»

Ἂς συγκρίνουμε αὐτὴ τὴ φράγκικη ἀνοησία μὲ τὴν ἱστορικὴ πραγματικότητα καὶ…

Πικρές Αλήθειες

Β. Βεσκούκης
Διπλωματούχος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός
και Μηχανικός Υπολογιστών ΕΜΠ
Διδάκτωρ Μηχανικός ΕΜΠ

 .

Το κείµενο που ακολουθεί είναι αποσπάσµατα από µιά µετάφραση που έκανε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος σε κάποιες επιστολές ενός ρωµαίου Συγκλητικού (Μενένιος Απιος) προς έναν ανθύπατο που είχε αναλάβει τη διοίκηση κάποιας περιοχής στην Αχαία (Ατίλιος Νάβιος). Οι επιστολές µεταφέρουν στο νέο ανθύπατο τη γνώση που είχε αποκτήσει ο ρωµαίος Συγκλητικός από την επαφή του µε τους έλληνες για αρκετά χρόνια. Αν και φαινοµενικά µεγάλο, είναι δραµατικά επίκαιρο και διαβάζεται µε δέος.

.

 …Κερδίσαµε, αγαπηµένε Ατίλιε, τον κόσµο µε τις λεγεώνες µας, αλλά θα µπορέσωµε να τον κρατήσωµε µονάχα µε την πολιτική τάξη που θα του προσφέρωµε. Διώξαµε τον πόλεµο στις παρυφές της γης. Από τον Περσικό κόλπο ως τη Μαυριτανία, από τη γη των Αιθιόπων ως την Καληδονία αδιατάρακτη βασιλεύει η ρωµαϊκή ειρήνη.

Δύσκολο φαίνεται να εξηγήσει κανείς, πως µια πόλη έφτασε να κυβερνά την οικουµένη. Μέσα στους λόγους όµως που θα αναφέρονταν για µια τέτοια εξήγηση, θα έπρεπε να ήταν πρώτος ετούτος: καταλάβαµε καθαρά και έγκαιρα πως υποτάσσοντας τους λαούς, αναλαµβάνοµε µιαν ευθύνη για την ευηµερία τους.

H NAYMAXIA ΣΤΟ ΑΚΤΙΟ (2 Σεπ. 31 π.Χ.)

ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΝΑΥΜΑΧΙΑΣ,ΣΕ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΠΟΜΠΗΪΑΣ (hellinon.net)

Η ευρωπαϊκή ιστορία βρίθει σημαντικών χρονολογιών, αλλά αν θέλαμε να μνημονεύσουμε έστω μία, που έπαιξε ρόλο καταλυτικό, αυτή σίγουρα θα ήταν το 31 π.Χ. Σ’ ένα μικρό κόλπο της Δυτικής Ελλάδας, μπροστά από τη σημερινή πόλη του Ακτίου και απέναντι από την Πρέβεζα έλαβε χώρα μία από τις σημαντικότερες ναυμαχίες του αρχαίου κόσμου. Μια ναυμαχία που ουσιαστικά σηματοδότησε το πέρασμα από τους ελληνιστικούς χρόνους σε εκείνους της ρωμαϊκής εποχής.

Η ναυμαχία στο Άκτιο και η περιφανής νίκη του Γάιου Οκτάβιου, του μετέπειτα Οκταβιανού Αύγουστου, πρόσφερε σε εκείνον τον τίτλο του αυτοκράτορα, μετατρέποντας τον σε κυρίαρχο του τότε γνωστού κόσμου και ουσιαστικά κατέστρεψε το Μάρκο Αντώνιο αλλά και κάθε φιλοδοξία της Κλεοπάτρας να κυριαρχήσει επί της Ρώμης.

Περί Ελληνικής καταγωγής των αρχαίων Ρωμαίων

chilonas.files.wordpress.com

Αναδημοσίευση από το Χείλων – Ιστολόγιο ιστορικών αναδρομών και προβληματισμού

Γράφει ο αρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος, ιστορικός, D.S.Litt., Διδάκτωρ Αρχαίας Ιστορίας

Ίσως εκ πρώτης όψεως ο τίτλος του παρόντος άρθρου να εκπλήσσει ή να φαίνεται παράδοξος, ωστόσο υπάρχουν σημαντικές και αξιόπιστες αναφορές στην αρχαία Ελληνική και Ρωμαϊκή γραμματεία που στηρίζουν την αρχική θέση.

Κατά παράδοση οι πρώτοι οικιστές της περιοχής περί τον Τίβερι ποταμό και τους γύρω λόφους ήσαν Ελληνικής καταγωγής και μάλιστα Αρκαδικής. Η αρχαία παράδοση αναφέρει ότι πρώτος εγκαταστάθηκε στην περιοχή ο Αρκάδας Εύανδρος, μαζί με άλλους Αρκάδες, περίπου 60 χρόνια πριν τον Τρωϊκό Πόλεμο. Ο εξόριστος βασιλέας Εύανδρος και οι Αρκάδες που τον συνόδευαν εγκαταστάθηκαν στον λόφο που ονόμασαν Παλατίνο ή Παλλάντιο, εκ της ομωνύμου Αρκαδικής πόλεως. Επί του προκειμένου, ο Παυσανίας γράφει στα «Αρκαδικά» ότι ο Αρκάδας Εύανδρος, που ξεχώριζε μεταξύ των συμπατριωτών του στην σοφία και την πολεμική ανδρεία, εστάλη επικεφαλής Αρκάδων αποικιστών από την Αρκαδική πόλη Παλλάντιο και ίδρυσε την πρώτη πόλη περί τον Τίβερη ποταμό. Οι Ρωμαίοι είχαν επίγνωση της Αρκαδικής προελεύσεως της πρώτης πόλεως πριν την Ρώμη και γι’ αυτό ο αυτοκράτωρ Αντωνίνος ο Πίος («Ευσεβής») ετίμησε τους Αρκάδες Παλλαντιείς με προνόμια (Παυσανίου, «Ελλάδος Περιήγησις», «Αρκαδικά» 43, 1-3).

Σάν σήμερα (10η Ἰουλ. τοῦ 138),ἀπεβίωσε ὁ Αὐτοκράτωρ ΑΔΡΙΑΝΟΣ

ΑΝΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΓΡΑΦΗ,ΣΤΟΥΣ ΣΤΥΛΟΥΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΟΥ ΔΙΟΣ

Ο Πούπλιος Αίλιος Τραϊανός Αδριανός (24 Ιανουαρίου 76 – 10 Ιουλίου 138), στα λατινικά Publius Aelius Traianus Hadrianus, ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας κατά τα έτη117–138, καθώς επίσης στωικός και επικούρειος φιλόσοφος. Αποτελεί τον τρίτο από τους λεγόμενους «Πέντε Καλούς Αυτοκράτορες». Η βασιλεία του είχε ένα διστακτικό ξεκίνημα, μια ένδοξη περίοδο ακμής και ένα τραγικό επίλογο…

Έλαβε άρτια εκπαίδευση και από μικρός είχε γνώση της ελληνικής γραμματείας, γι’ αυτό του δόθηκε το προσωνύμιο «Γκρεκούλους» (Ελληνάκι). Επί βασιλείας Δομητιανού, ο Αδριανός κατατάχθηκε στο στρατό και υπηρέτησε στις περιοχές της Γερμανίας, της Πανονίας (σημερινής Ουγγαρίας), διακρίθηκε στους πολέμους κατά των Δακών και Πάρθων, ενώ διετέλεσε κυβερνήτης της Συρίας. Λέγεται ότι συνδύαζε την ελληνική λεπτότητα και τη ρωμαϊκή σταθερότητα.

Επειδή κατά τα χρόνια που βρισκόταν στο θρόνο δεν διεξήχθησαν πόλεμοι, οι στρατιωτικές αρετές του Αδριανού δεν μπορούν να προσδιοριστούν σήμερα με ακρίβεια, ωστόσο το γνήσιο ενδιαφέρον του και οι γνώσεις του για το στρατό, καθώς και η ικανότητα που έδειξε στον τομέα της διοίκησης, καταδεικνύουν πιθανό ταλέντο στη στρατηγική.

Ἡ ταύτισις τῶν Ἀθηναϊκῶν Βεσπασιανῶν (4 Ἀπρ.1940)

Δημόσιοι ἀφεδρῶνες,ρωμαϊκῶν χρόνων,εὑρισκόμενοι εἰς τόν χῶρον τῆς ἀποκαλουμένης ὡς «Ρωμαϊκῆς» Ἀγορᾶς.

(Σσ: Πέραν τῆς ἡμερομηνίας,ἡ παροῦσα ἀνάρτησι «δένει» καί μέ τίς πολιτικές ἀποκαλύψεις τῶν ἡμερῶν)

Ἀθηνᾶ,ἡ πρός τῷ Βαρβακείῳ (18 Δεκ.1880)

Μια γενική περιγραφή

Η Αθηνά Παρθένος είναι αριστούργημα της γλυπτικής τέχνης της αρχαίας Ελλάδας. Λέγεται επίσης Αθηνά της Βαρβακείου, επειδή βρέθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1880 κοντά στην Βαρβάκειο Σχολή. Το άγαλμα είναι από μάρμαρο της Πεντέλης. Παριστάνει την θεά Αθηνά. Στέκει όρθια πάνω σε βάθρο. Ο πέπλος που πέφτει με πάμπολλες πτυχές φτάνοντας ως το έδαφος, είναι ανοιχτός στην δεξιά πλευρά. Η μέση είναι ζωσμένη. Η αιγίδα που προστατεύει τον θώρακα φέρει την κεφαλή της Μέδουσας και είναι σκεπασμένη με λέπια, ενώ περιβάλλεται από τα σώματα φιδιών. Την κεφαλή σκεπάζει μια περικεφαλαία που φτάνει ως τον σβέρκο και είναι στολισμένη με άλογα. Στους καρπούς, αντί για κοσμήματα φοράει φίδια. Η παλάμη του δεξιού χεριού είναι ανοιχτή και σαν να κρατάει την αιωρούμενη Νίκη. Μια στήλη υψώνεται από το έδαφος μέχρι το χέρι αυτό, δίνοντας διάσταση στον χώρο. Το αριστερό χέρι ξεκουράζεται στην ασπίδα που είναι όρθια, ελαφρά γερμένη και ακουμπισμένη στην γη. Το άγαλμα που παριστάνει την θεά Αθηνά τα χαρακτηριστικά της είναι η μεγαλοπρέπεια, η φιλειρηνικότητα, αλλά και η πολεμική υπεροχή. Βρίσκεται σε εγρήγορση, αλλά όχι σε μάχη, αφού ο πολεμικός της εξοπλισμός είναι κοντά, αλλά όχι σε χρήση. Ο Φειδίας, με το έργο του αυτό (*), και ιδίως με το πολύ μεγαλύτερο γνήσιο, που είχε γύρω στα 12 μέτρα ύψος και ήταν ντυμένο με περίπου 1.400 κιλά χρυσάφι και άφθονο έβενο,εδραίωσε και καλλιτεχνικά την φήμη του χρυσού αιώνα του Περικλή. Σύμφωνα με την περιγραφή της Ακρόπολης από τον Παυσανία, συμπεραίνουμε ότι το άγαλμα είναι αντίγραφο του χρυσελεφάντινου αγάλματος της Αθηνάς του Φειδία,που κοσμούσε την Ακρόπολη. Είναι το πρώτο ολοκληρωμένο έργο που μας δίνει μια πλαστική εντύπωση του υπέροχου πρωτότυπου.

Άντολφ Φουρτβένγκλερ (1853-1907) και Heinrich Ludwig Urlichs (1904)

ΠΑΛΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΓΛΥΦΑΔΟΣ

Τα ερείπια της παλαιοχριστιανικής βασιλικής της Γλυφάδας εντοπίστηκαν τυχαία το 1927,κατά τη διάρκεια ανασκαφής τάφων από τον Ν. Κυπαρίσση και ερευνήθηκαν από τον Αναστάσιο Ορλάνδο. Έχουν διατηρηθεί ορατά μέσα στον περιφραγμένο αρχαιολογικό χώρο που βρίσκεται δίπλα στο κέντρο «Αστέρια» μεταξύ της παραλιακής λεωφόρου (Βασ. Γεωργίου Β’) και της ακτής του μικρού κόλπου που αποτελούσε το λιμάνι της Αιξωνής.

Η ΠΗΓΗ ΕΜΠΕΔΩ, Η ΚΛΕΨΥΔΡΑ ΤΗΣ… ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

«Κλέβει» εδώ και 5.500 χρόνια αλλά αντί να τιμωρηθεί τη λατρεύουν. Μεταμορφώθηκε από πηγή σε πηγάδι, σε εκκλησία με αγίασμα και σε προμαχώνα των αγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης. Η πιο σημαντική φυσική πηγή της Ακρόπολης, η Κλεψύδρα, έφτασε να «δει» νεκρό τον Οδυσσέα Ανδρούτσο το καλοκαίρι του 1825 (1). «Μόνο οι ψαγμένοι» – όπως μας λένε οι φύλακες – φτάνουν σήμερα στις βορειοδυτικές υπώρειες της Ακρόπολης – στη συμβολή του αρχαίου Περιπάτου και της οδού των Παναθηναίων, όπου βρίσκεται κρυμμένη η «κλέφτρα» πηγή η οποία… πήρε το όνομά της επειδή το νερό της υψωνόταν και ξεχείλιζε όταν έπνεαν οι ετησίες και εξαφανιζόταν όταν εκείνες έπαυαν, ό,τι δηλαδή συνέβαινε και με τον Νείλο ποταμό.

ΑΔΡΙΑΝΟΣ,Publius Aelius (24 Ἰαν.76-10 Ἰουλ.138),ὁ φιλέλλην αὐτοκράτωρ.

Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 117 έως το 138, ευρύτερα γνωστός για τα ταξίδια του και τον φιλελληνισμό του.

Ο Αδριανός καταγόταν από την πόλη Ιτάλικα της Ισπανίας. Η οικογένειά του διατηρούσε συγγενικούς δεσμούς με τον αυτοκράτορα Τραϊανό, ο οποίος καταγόταν από την ίδια πόλη. Ο τελευταίος μάλιστα υιοθέτησε τον Αδριανό, με την προοπτική να τον διαδεχτεί στο θρόνο.

Έλαβε σπουδαία μόρφωση και εκπαιδεύτηκε στα στρατιωτικά θέματα. Από νεαρή ηλικία κατέλαβε σημαντικά πολιτικά αξιώματα όπως ταμίας, δήμαρχος, πραίτορας, ύπατος και στρατηγός των λεγεώνων της Συρίας.

Αμέσως μετά το θάνατο του Τραϊανού, ο Αδριανός ανήλθε στο θρόνο της Ρώμης. Διέθετε καλλιεργημένη και ευγενική φύση και έτρεφε μεγάλη εκτίμηση για την ελληνική παιδεία. Αποδείχτηκε δραστήριος, εργατικός και κατόρθωσε να συνδυάσει επιτυχώς την Ελληνική λεπτότητα με τη ρωμαϊκή σταθερότητα.

Η απέχθειά του για τους πολέμους, τον οδήγησε να εγκαταλείψει τις κατακτήσεις του Τραϊανού στην Παρθία. Έτσι ο Ευφράτης έγινε το ανατολικότερο σύνορο του Ρωμαϊκού κράτους. Παρόλα αυτά, μερίμνησε για την ασφάλεια των συνόρων της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και ενίσχυσε τον στρατό. Το μοναδικό εξωτερικό γεγονός, το οποίο τάραξε την ηγεμονία του, ήταν η επανάσταση της Ιουδαίας.