Η προφητεία του Αισχύλου

αναδημοσίευση από τον ΕΚΗΒΟΛΟ
άρθρο του Διαμαντή Κων. Κούτουλα

.

«ἦ μήν ἔτι Ζεύς, καίπερ αὐθάδη φρονῶν,
ἔσται ταπεινός, oἷov ἐξαρτύεται
γάμον γαμεῖν, ὅς αὐτόν ἐκ τυραννίδος
θρόνων τ’ ἄϊστον έκβαλεῖ· πατρός δ’ ἀρά
Κρόνου τότ’ ἤδη παντελῶς κρανθήσεται,
ἥν ἐκπίτνων ἠρᾶτο δηναιῶν θρόνων»[1]

[Μετ.: Ὡστόσο, παρ’ ὅλη τήν ἀλαζονεία τοῦ μυαλοῦ του, ὁ Δίας, κάποτε θά ταπεινωθεῖ, ἐξαιτίάς τοῦ γάμου πού ἑτοιμάζεται νά κάνει, ὁ ὁποῖος ἀπό τόν θρόνο του, ἄφαντο, θά τόν γκρεμίσει. Κι ἔτσι θά ἐπαληθευτεῖ ἡ κατάρα τοῦ πατέρα του Κρόνου, τήν ὁποία ἐκστόμισε, ὅταν ἔπεσε ἀπό τόν πανάρχαιο θρόνο τῶν θεῶν] .[2]

Αὐτή ὑπῆρξε ἡ περίφημη «προφητεία» τοῦ Αἰσχύλου, ἡ προβλέπουσα τό Τέλος τοῦ Διός καί ἡ ὁποία λίγο ἔλειψε νά ὁδηγήσει τόν μεγάλο τραγικό στό… κώνειο, θεωρηθεῖσα ὡς παραβίαση τοῦ ἀπορρήτου της διδασκαλίας τῶν Ἐλευσινίων Μυστηρίων. Σήμερα βέβαια ἀντιλαμβανόμαστε τό ὀρφικό περιεχόμενο αὐτῆς της συμβολικῆς «προφητείας», ἀλλά ἐκεῖνο πού συγκλόνισε τό κοινό τοῦ 5ου αἰ. π.Χ. ἦταν ἡ διαπίστωση ὅτι ὑπάρχει ἐνδεχόμενο καί ἡ θρησκεία νά μήν ξεφεύγει ἀπό τό ἱστορικό Γίγνεσθαι, τό ὁποῖο ἀκολουθεῖ τή φυσική διαδικασία τῆς γέννησης καί τῆς φθορᾶς. Ὁπωσδήποτε τό γεγονός τῆς προφητείας τοῦ Προμηθέα Δεσμώτη ὑπῆρξε μοναδικό στά πάγκόσμια χρονικά· δέν ἔχει ξανασυμβεῖ νά παρουσιάζεται στό κοινό κατά τή διάρκεια Θρησκευτικῶν ἐκδηλώσεων (ὅπου παρουσιάζονταν οἱ τραγωδίες) διδασκαλία προβλέπουσα τό τέλος τῆς ἐπικρατούσας θρησκείας!

Φίλιππος Β΄, Βασιλιάς της Μακεδονίας (382- Αιγαί, 30 Ιουλίου 336 π.Χ.)

.

Ειρήνη Κεμερλή

Ο Φίλιππος της Μακεδονίας ή Φίλιππος Β’ o Μακεδών  ήταν ο βασιλιάς που έκανε την Μακεδονία ισχυρό κράτος. Μέσα σε λίγα χρόνια μετέτρεψε ένα βασίλειο αδύναμο και μικρό σε πανελλήνια δύναμη. Ένωσε υπό την ηγεμονία του τα υπόλοιπα ελληνικά κράτη και προετοίμασε στην ουσία την κατάκτηση της Περσίας και του μεγαλύτερου μέρους του τότε γνωστού κόσμου από τον γιο του Αλέξανδρο τον Μέγα.

Γεννήθηκε το 382 π.Χ. στην Πέλλα και  ήταν τριτότοκος γιος του βασιλιά της Μακεδονίας Αμύντα Γ’ και της Ευρυδίκης. Είχε σταλεί σαν όμηρος από τον αδελφό του, Αλέξανδρο τον Β’ στην αρχή της βασιλείας του, στη Θήβα για να εξασφαλίσει την ειρήνη με του Ιλλυριούς. Το μακεδονικό κράτος είχε συμμαχική σχέση με τους Αθηναίους αλλά μετά την συντριβή τους στον Πελοποννησιακό Πόλεμο ο Αμύντας, πατέρας του Φιλίππου, άρχισε να προσανατολίζεται προς τους Θηβαίους. Ο Φίλιππος αντί να δυσφορήσει φρόντισε να διδαχθεί όσα πιο πολλά μπορούσε κοντά σε σπουδαίους άνδρες, στον Πελοπίδα και τον Επαμεινώνδα  και τα χρησιμοποίησε στην πορεία του αργότερα.

Επιστρέφοντας στη Μακεδονία, αφού δραπέτευσε από την ομηρεία του στη Θήβα για να διαδεχθεί τον νεκρό αδελφό του, ανήλθε στον θρόνο σε νεαρή ηλικία, κάτι όμως που διόλου δεν τον εμπόδισε να μεγαλουργήσει. Σε λιγότερο από δύο χρόνια βασιλείας συνένωσε την Μακεδονία και δημιούργησε στρατό οργανωμένο σε φάλαγγες – εφαρμογή ουσιαστικά των στρατιωτικών τεχνικών του Επαμεινώνδα-( http://greekworldhistory.blogspot.gr/2013/04/blog-post_18.html).

Θουκυδίδης, Αρχίδαμος ο 2ος και τα διαχρονικά παιδευτικά αδιέξοδα

Το διδακτικό μεγαλείο του Θουκυδίδη

Ο 2ος Πελοποννησιακός Πόλεμος, που μαινόταν μεταξύ 431 και 404 π.Χ. ερήμωσε την Ελλάδα, και την καθυπόταξε σε εχθρούς και προδότες, στην εποχή που η συγκεντρωμένη της ισχύς, ήταν ικανή να αναδείξει και να εξελίξει στο ζωτικό  κέντρο των ιστορικών εξελίξεων της ανθρωπότητος τον λαμπρότερο πολιτισμό όλων των εποχών. Η γεωγραφική έκταση στην οποία δρούσαν συστηματικά, αποικούσαν ή επηρρέαζαν ισχυρά οι Έλληνες κατά το ξέσπασμα του πολέμου, εκτεινόταν αποδεδειγμένα, από τις «Ηράκλειες Στήλες» εώς τον Εύξεινο Πόντο.

Στην ομιλία του Βασιλέως Αρχιδάμου του 2ου προς το συμβούλιο των Σπαρτιατών αρχόντων (ακολουθεί στο παρόν άρθρο), όπως και σε πλήθος άλλων αποσπασμάτων της Ιστορίας του Θουκυδίδη, έχουν αποκαλυφθεί και πολυ – μελετηθεί θεμελιώδεις αρχές της σύγχρονης επιστήμης της Κυβερνητικής, της «Θεωρίας Παιγνίων» και πλήθους άλλων καθιερωμένων και κυριαρχικών ακαδημαϊκών επινοημάτων, εμπνευσμένων και διατυπωμένων έπειτα από «ωκεανούς χρόνου». Οι εμπνευστές τους και οι μελετητές τους, είχαν (και συνεχίζουν να έχουν) το ισχυρότατο πλεονέκτημα πληθώρας καταγεγραμμένης ιστορικής εμπειρίας. (Και βέβαια, η σύγχρονη ιστορία είναι γραμμένη και μελετημένη υπό την αθάνατη «Θουκυδιδειο» διδασκαλία και μέθοδο).

Κι όμως, παρά τα εξελιγμένα σύγχρονα μαθηματικά, τα εφαρμοσμένα πρότυπα και τα πανίσχυρα σύγχρονα αναλυτικά εργαλεία, η ανθρώπινη ιστορία κάνει αέναους «κύκλους» γύρω από την κατά Θουκυδίδη «ανθρώπινη φύση». Η γνώση μεταδίδεται με τρόπους αναποτελεσματικούς και καταλήγει να ερμηνεύεται, κατά κανόνα, υπό το πρίσμα της ανθρώπινης απληστείας, του εγωκεντρισμού και της αλαζονείας. Τα μεγάλα κέντρα ισχύος, όπως λ.χ. οι αυτοκρατορίες, αναδύονται, συρικνώνονται και καταρρέουν με μία επαναληπτική μονοτονία που, εξ αποστάσεως, καταντά βαρετή.

Η «επαφή με την πραγματικότητα», εν τη ευρεία της έννοια, κι εφ’ όσον σκοπεύει προς το «κοινό καλό» μέσω της τριβής με τις πραγματικές συνθήκες, της λογικής, των δίκαιων συμβιβασμών, της  επιλύσεως αδικιών, των καινοτομιών κλπ., είναι η κύρια δημιουργός δύναμη των κέντρων ανθρώπινης ισχύος, των αυτοκρατοριών και των ανθρώπινων πολιτισμών. Κι αυτή η πολύτιμη «επαφή», είναι αυτό ακριβώς το στοιχείο που «πετιέται στα σκουπίδια», αμέσως μόλις επιτευχθεί σημαντική ανθρώπινη κυριαρχία. Οι αυτοκρατορίες καταρρέουν πρωτίστως από παράγοντες ενδογενείς.

ΑΘΗΝΑΙ, Σεπ. 403 – Ὁ Θρασύβουλος ἀποκαθιστᾶ τήν Δημοκρατία.

…Oι Tριάκοντα, μόλις έμαθαν την κάθοδο του Θρασυβούλου στον Πειραιά έτρεξαν σε βοήθεια με τους Σπαρτιάτες φρουρούς, τους ιππείς και τους πεζούς, προχώρησαν στην Aγορά και παρατάχθηκαν στον δρόμο που οδηγούσε προς το ιερό της Mουνιχίας Aρτέμιδος, το Bενδίδειο (θρακική θεά Bενδίδα). Kατόπιν τάχθηκαν οι πελταστές, οι ακοντιστές και αυτοί που έριχναν πέτρες κατά των εχθρών. Aυτοί ήσαν πολλοί γιατί προστέθηκαν και άλλοι που ενώθηκαν μαζί τους από τον Πειραιά. Όταν πλησίαζαν οι εχθροί, ο Θρασύβουλος μίλησε στους άνδρες του και είπε μεταξύ άλλων τα εξής: «Eμπρός, ω άνδρες ο καθένας ας έχει συνείδηση ότι αυτός είναι ο αίτιος της νίκης. Γιατί αν θέλει ο θεός, θα μας αποδώσουν και πατρίδα και ελευθερία και οικίες και τιμές… ας τιμωρήσουμε τους άνδρες αυτούς για όσες αδικίες μας έκαναν» και αφού στράφηκε προς τους εχθρούς ησύχαζε, γιατί ο μάντης είχε πει στον Θρασύβουλο να μην επιτεθεί προτού φονευθεί ή τραυματιστεί κάποιος από τους δικούς του.

Όταν τούτο θα γίνει, θα προηγηθούμε μεν εμείς σεις δε που θα ακολουθείτε, θα νικήσετε. Εγώ, όπως φαίνεται, θα φονευθώ. Tο είπε ο μάντης και δεν διαψεύσθηκε. Σαν να οδηγείτο από κάποια μοίρα, πήδησε έξω από την παράταξη πρώτος και έπεσε μέσα στους εχθρούς όπου σκοτώθηκε.

Η ΑΡΧΑΙΑ ΑΜΦΙΠΟΛΙΣ (βίντεο τῆς ΕΡΤ)

youpress.gr

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΞΕΝΑΓΗΣΕΙΣ – Επεισόδιο:017 – Η ΑΡΧΑΙΑ ΑΜΦΙΠΟΛΙΣ

Η περιοχή της Αμφίπολης και ο πολιτισμός που ανέπτυξε στην αρχαιότητα είναι το αντικείμενο αυτής της ξενάγησης, στα πλαίσια της σειράς «ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΞΕΝΑΓΗΣΕΙΣ». Παρουσιάζεται η ιστορία της πόλης και η σημασία της στην αρχαιότητα, καθώς και το ιστορικό των ανασκαφών. Περιηγούμαστε μαζί με το φακό της εκπομπής στο χώρο των ανασκαφών. Στη συνέχεια, παρουσιάζονται τα σημαντικότερα ευρήματα από την περιοχή, τα οποία φιλοξενούνται στο μουσείο της Καβάλας: αντικείμενα κοροπλαστικής της ελληνιστικής περιόδου, αγγεία, επιτύμβιες στήλες, αγαλματίδια, γυναικείες προτομές, κοσμήματα κ.ά. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στο λιοντάρι της Αμφιπόλεως, καθώς και στους τάφους μακεδονικού τύπου που ανασκάφηκαν γύρω από τον οικισμό. Τέλος, λόγος γίνεται για τους μύθους και τη θρησκευτική λατρεία που σχετίζονται με την περιοχή του Παγγαίου.

Ἕνα βίντεο τῆς ΕΡΤ,παραγωγῆς Ν.Ἐλματζόγλου (1988)

Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΩΝ ΣΥΡΑΚΟΥΣΩΝ (7 Σεπ.413)

Η εμφάνιση του Αλκιβιάδη στον πολιτικό χώρο συνδέεται με τη μεγάλη καταστροφή των Αθηναίων στη Σικελία. Το τραγικό σε αυτή τη σύρραξη είναι η μεταφορά του εμφυλίου πολέμου της μητροπολιτικής Ελλάδας στον αποικιακό χώρο. Εκεί η αιματοχυσία μεταξύ των Ελλήνων πήρε μεγάλες διαστάσεις. Πεπειραμένοι στρατηγοί και βετεράνοι οπλίτες, συνεπικουρούμενοι από νέες στρατιωτικές μονάδες με ευέλικτα σχήματα και νέα αντίληψη των πολεμικών επιχειρήσεων, «έβαλαν φωτιά» στον εύφλεκτο χώρο των πλούσιων αποικιών τους. Στη σύγκρουση των δυο μεγάλων πολεμικών μηχανών, της Αθήνας και της Σπάρτης, οι άποικοι σύμμαχοί τους, και από τα δυο στρατόπεδα, διέθεσαν τα νέα οπλικά συστήματα των οπλουργών τους (καταπέλτες, πολυβόλες μηχανές, πολιορκητικούς πύργους, αρπάγες και άλλα), που αποδείχθηκαν φονικά όπλα. Μάλιστα παρατηρήθηκε το φαινόμενο της σύγχυσης στις συγκρούσεις, αφού οι Δωριείς και των δύο παρατάξεων είχαν σχεδόν τον ίδιο πολεμικό παιάνα, με αποτέλεσμα να συγκρούονται φιλικές μονάδες μεταξύ τους. Στην πρώτη επιχείρηση κατά των Συρακουσών, 50 Αθηναίοι και 260 Συρακούσιοι έπεσαν νεκροί. Ακολούθησε αθηναϊκή ήττα στην ξηρά και καταστροφή του αθηναϊκού στόλου στη θάλασσα. Η ναυμαχία ήταν βιαιότατη και οι απώλειες και των δυο παρατάξεων μεγάλες. Συρακούσιοι περισυνέλεξαν τα ναυάγια και τους νεκρούς κι έστησαν τρόπαιο. Οι Αθηναίοι, μπροστά στο μέγεθος του κινδύνου, ούτε που σκέφτηκαν τους νεκρούς τους. Το μόνο που επιζητούσαν ήταν η φυγή, που μετά από οκτώ μέρες μεταβλήθηκε σε πλήρη καταστροφή και διάλυση. Τις δραματικές στιγμές της υποχώρησης περιγράφει ο Θουκυδίδης ως εξής: «Εγκαταλείποντας το στρατόπεδο, ένιωθε ο καθένας, μεγάλη κατάθλιψη για τα όσα έβλεπε και τα όσα σκεπτόταν. Καθώς οι νεκροί ήταν άταφοι, όταν κανείς αναγνώριζε έναν σύντροφο, τον έπιανε μεγάλη λύπη και φόβος και όσοι έμεναν πίσω ζωντανοί, οι τραυματίες και οι άρρωστοι, ήταν για τους ζωντανούς πολύ πιο αξιολύπητοι, πιο αξιοθρήνητοι κι από τους νεκρούς. Ξεσπούσαν σε θρήνους και σε ικεσίες και σκορπούσαν την αγωνία σε όσους έφευγαν και ζητούσαν να τους πάρουν μαζί, φωνάζοντας όσους έβλεπαν από τους φίλους και τους συντρόφους τους. Αρπάζονταν από τους συντρόφους τους, καθώς αυτοί έφευγαν, και σέρνονταν πίσω τους όσο μπορούσαν. Όταν, εξαντλημένοι, δεν είχαν πια θέληση και δυνάμεις, έπεφταν και με κλάματα επικαλούνταν τους θεούς».

ΠΗΓΗ

Guardian: Σώστε τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, από το Βρετανικό Μουσείο

Να επιστραφούν στην Αθήνα τα Μάρμαρα του Παρθενώνα ζητά με άρθρο του στην Guardian o γωνστός κριτικός τέχνης Jonathan Jones

«Τι μπορείς να κάνεις με την πιο όμορφη τέχνη του κόσμου; Πού ανήκει; Πώς θα πρέπει να φροντίζονται και πού να εκτίθενται;», αναρωτιέται ο Jones κάνοντας μέσα από το άρθρο του ένα σύντομο ταξίδι στην ιστορία. «Τα γλυπτά του Παρθενώνα φτιάχτηκαν 2.000 χρόνια πριν τα αριστουργήματα της Αναγέννησης. Έχουν δική τους ζωή, ενέργεια, ηρεμία και μεγαλείο», λέει χαρακτηριστικά.

«Εάν οι τοιχογραφίες της Καπέλα Σιστίνα είχαν αφαιρεθεί από το ταβάνι της, το 19ο αιώνα και τοποθετηθεί στους τοίχους της Εθνικής Πινακοθήκης του Λονδίνου, θα έχαιραν της ίδιας εκτίμησης; «Όχι», απαντά ο Jones. «Θα πασχίζαμε να φανταστούμε την πραγματική δύναμη των παραστάσεων του Μιχαήλ Άγγελου στην αρχική τους τοποθεσία.»

Ἡ δολοφονία τοῦ ΦΙΛΙΠΠΟΥ Β’ (30 Ἰουλ.336),στίς Αἰγές

Ἡ ἀνακάλυψις τῶν Χαλκῶν ἀγαλμάτων,στόν Πειραιᾶ (18 – 25 Ἰουλίου 1959)

ekto1969.blogspot.gr

Τα τέσσερα χάλκινα αγάλματα του Πειραιά και το τραγικό προσωπείο, βρέθηκαν το 1959, σε έργα αποχέτευσης στη συμβολή των οδών Φίλωνος και Βας. Γεωργίου Α΄.
Μαζί βρέθηκαν δύο μαρμάρινες ερμαϊκές στήλες και μαρμάρινο αγαλματίδιο μιας ανατολίτικης Αρτέμιδος.
Τα χάλκινα αγάλματα του Πειραιά ανήκουν στα ελάχιστα μεγάλα χάλκινα αγάλματα που σώζονται σήμερα στον κόσμο, τριανταπέντε στον αριθμό. Εκτίθενται σε δύο συνεχόμενες αίθουσες στον όροφο του Μουσείου.

Ο Απόλλων του Πειραιά είναι ο μοναδικός σωζόμενος χάλκινος κούρος. Χρονολογείται στα 530-520 π.Χ.

Η μεγάλη Άρτεμις (μέσα 4ου αι. π.Χ.)

Χάλκινο τραγικό προσωπείο πιθανώς αναθηματικό (μέσα 4ου αι. π.Χ.)

Χάλκινο αγαλματίδιο Αρτέμιδος (τέλη 4ου αι. π.Χ.)

Αθηνά Πειραιώς (τέλος 4ου αι. π.Χ.)

ΠΗΓΗ

ΠΡΟΣΘΗΚΗ: Τά εὑρήματα τοῦ Πειραιῶς

Ἡ ἐν Λεύκτροις μάχη (πέμπτη ἡμέρα,Ἀττικοῦ μηνός Ἑκατομβαιῶνος,τοῦ 371)

Ἡ πτώση τῆς Σπάρτης ἀποτελεῖ σταθμό στήν πολιτική ἱστορία τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος. Ἀλλά καί στήν πολεμική ἱστορία ἡ μάχη τῶν Λεύκτρων, εἶναι σημαντικό ὁρόσημο: ὁ Ἐπαμεινώνδας βασίσθηκε βέβαια σέ μιά γνωστή καί πρίν ἰδιομορφία τῆς τακτικῆς τῶν Βοιωτῶν (παρουσιάζεται στήν μάχη πού ἔγινε τό 424 π.Χ. στό Δήλιον 1), ὡστόσο ἦταν ὁ πρῶτος πού σκέφθηκε νά ἀντικατα­στήση τήν ἑνιαία κατά μέτωπον ἐπίθεση (ὅπως γινόταν πρίν στήν μάχη ἐκ παρατάξεως), διαιρώντας τήν φάλαγγα σέ μιά ἐπιθετι­κή καί μιά ἀμυντική πτέρυγα («μάχη τῶν πτερύγων»).
Ἡ βασική ἰδέα τῆς νέας τακτικῆς («λοξή φάλαγξ» 2) ἔγκειται στό ὅτι, ἡ κύ­ρια δύναμη τοΰ στρατοῦ συγκεντρώνεται στήν ἐπιθετική πτέρυγα σέ τόσο μεγάλο βάθος, ὥστε ἡ διάσπαση τῶν γραμμῶν τοῦ ἐ­χθροῦ νά ἐπιτύχη ὁπωσδήποτε, ἐνῶ ἡ ἀσθενέστερη ἀμυντική πτέρυγα περιορίζει ὅσο εἶναι δυνατό τήν δράση της, ἕως ὅτου κριθῆ ἡ μάχη ἀπό τήν ἄλλη· ἡ πτέρυγα πού νίκησε στρέφεται κατόπιν πρός τό κέντρο, ἐνῶ ἡ ἀμυντική περνᾶ στήν ἐπίθεση καί ὁ ἐ­χθρός περισφίγγεται ἔτσι καί ἀπό τίς δύο πλευρές.
Στά Λεῦκτρα ὁ Ἐπαμεινώνδας ἐνήργησε τήν ἐπίθεση – ἀφοῦ οἱ Βοιωτοί ἱππεῖς εἶχαν ἀπωθήσει τό ἐχθρικο ἱππικό – μέ τήν ἀριστερή πτέρυγα τοῦ πεζικοῦ του, πού εἶχε παραταχθῆ σέ ἐξαιρετικά μεγάλο βάθος (50 ἀνδρῶν) ἐναντίον τῆς δεξιᾶς πτέρυγος τοῦ ἐχθροῦ (μέ βάθος 12 ἀνδρῶν), πού διοικοΰσε ὁ Κλεόμβροτος, ἐνῶ ἄφησε τήν δεξιά πτέρυγα νά ἀποσυρθῆ λίγο πρός τά πίσω. Ἡ ἕφοδος ἔγινε μέ τόση ὁρμή, ὥστε ὁ ἐχθρός αἰφνιδιάσθηκε ἐντελῶς. Ἡ διάσπαση τῶν γραμμῶν τῶν Σπαρτιατῶν εἶχε καταστρεπτικά γι’ αὐτούς ἀποτελέσματα – ὁ βασιλεύς καί 400 Σπαρτιάτες ἔπεσαν στό πεδίο τῆς μάχης! – ὥστε ὁ ἑλιγμός τῆς νικήτριας πτέρυγος (ὅπως ἔγινε κατά τήν μάχη στήν Μαντίνεια καί ἀργότερα στίς μάχες τοῦ Μ. Ἀλε­ξάνδρου), νά μήν εἶναι ἀπαραίτητος. (Αὐτό τουλάχιστο προκύπτει ἀπό τίς ὁπωσδήποτε ἐλλιπεῖς περιγραφές τῆς μάχης).

Ἡ Μάχη τῆς Μαντινείας (ἀρχαί Ἀττικοῦ μηνός Ἑκατομβαιῶνος,τοῦ 362).

modelclub.gr

Ο Επαμεινώνδας έδωσε εντολή σε ένα τμήμα ιππικού να διατηρήσει όλη τη νύκτα φωτιές σε ένα ύψωμα ορατό από τη Σπάρτη και οδήγησε τον κύριο όγκο του στρατού του με μεγάλη ταχύτητα πίσω στην Τεγέα. Φθάνοντας εκεί, επέτρεψε στους πεζούς να αναπαυθούν και διέταξε τους ιππείς να συνεχίσουν την προέλασή τους ως τη Μαντίνεια, για να κατακάψουν τα βοσκήματα, να καταστρέψουν τα σπαρτά και να αιχμαλωτίσουν ή να σκοτώσουν τους ανθρώπους που θα βρίσκονταν στην ύπαιθρο (ήταν εποχή θερισμού).

Οι Θηβαίοι ιππείς έφθασαν στα σύνορα της Μαντινείας σχεδόν συγχρόνως με την είσοδο σ’ αυτή την πόλη των Αθηναίων ιππέων, οι οποίοι διήνυσαν με μεγάλη σπουδή την απόσταση από την Ελευσίνα ως εκεί. Οι Αθηναίοι, μ’ όλο που δεν είχαν ακόμη γευματίσει ούτε είχαν δώσει τροφή στα άλογά τους, δέχθηκαν να αντιπαραταχθούν στους αριθμητικά και ποιοτικά υπέρτερους Βοιωτούς και Θεσσαλούς: εξόρμησαν από τις πύλες, απώθησαν τους εχθρούς και έσωσαν τους ανθρώπους που βρίσκονταν στην ύπαιθρο, καθώς και τα ζώα και τα γεννήματα των Μαντινέων.

Σε λίγο έφθασαν στη Μαντίνεια και οι Αθηναίοι οπλίτες, 6.000 άνδρες, με αρχηγό τον Ηγησίλεω. Με αυτούς οι εκεί συγκεντρωμένες αντιβοιωτικες δυνάμεις συμποσώθηκαν σε 20.000 πεζούς και ως 2.000 ιππείς.

Η είσοδος των Αθηναίων πεζών στη Μαντίνεια απετέλεσε μίαν ακόμη αποτυχία του Επαμεινώνδα, που από την αρχή της εκστρατείας αυτής δεν σημείωσε καμία επιτυχία. Εν τω μεταξύ πλησίαζε να λήξη η προθεσμία που του είχε δοθεί, για να περατώση αυτή την εκστρατεία, ίσως έπειτα από αντίσταση Βοιωτών που είχαν κηρυχθεί εναντίον της νέας πολεμικής περιπέτειας και επέτυχαν τουλάχιστον να περιορίσουν τη διάρκειά της. Έτσι ο Επαμεινώνδας αποφάσισε να επιτεθεί το ταχύτερο εναντίον των εχθρών και να τους πλήξη όσο γινόταν πιο συντριπτικά, ώστε και να τους εμποδίσει να καταβάλουν τους Πελοποννησίους συμμάχους των Βοιωτών μετά την αποχώρησή του και ο ίδιος να διατηρήσει το κύρος του μεταξύ των Βοιωτών και των συμμάχων τους.

Ὀλυμπία,21 Δεκ.1875.Ἀνευρίσκεται ἡ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΙΩΝΙΟΥ

Η περίφημη Νίκη, έργο του γλύπτη Παιωνίου, αποτελεί σταθμό στην εξέλιξη της αρχαίας Ελληνικής γλυπτικής. Πρόκειται για την αρχαιότερη γνωστή μνημειακών διαστάσεων Νίκη στην Ελληνική τέχνη, αντιπροσωπευτικό δείγμα του πλούσιου ρυθμού.

Το άγαλμα ήταν στημένο επάνω σε ψηλό τριγωνικό βάθρο, το οποίο διατηρείται ακόμη κοντά στη νοτιοανατολική γωνία του ναού του Δία. Αφιερώθηκε στο Ιερό από τους Μεσσηνίους και τους Ναυπακτίους, μετά τη νίκη τους επί των Λακεδαιμονίων στη Σφακτηρία το 421.

Η φτερωτή θεά απεικονίζεται την ώρα της πτήσης της (για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελληνικής γλυπτικής),όταν κατεβαίνει από τον Όλυμπο για να διαλαλήσει το θρίαμβο των νικητών.
Λείπουν τα φτερά, μεγάλο τμήμα του ιματίου, που θα ανέμιζε πίσω της, και το πρόσωπό της.

Η μορφή είναι αέρινη και ο λεπτός χιτώνας της, αρχικά βαμμένος κόκκινος, κολλάει στο κορμί της αφήνοντας να διαγράφονται όλες οι λεπτομέρειες της τέλειας ανατομίας του. Κάτω από τα πόδια της υπήρχε αετός, του οποίου διακρίνεται μόνο το κεφάλι.

ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ (τελευταίο μέρος)

ΤΟ ΕΚΤΟ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

άρθρο που αλίευσε ο Πελασγός

.

Γηρατειά

.

Και σε όποιον απ’ αυτούς την οδηγούσε η μοίρα, γρηγορότερα ή αργότερα την έβρισκε η αρρώστια ή τα γηρατειά. Στη θύρα του σπιτιού συγγενείς ή φίλοι θα σκαλώσουν δυο κλάδους: έναν ελιάς για να φυλάει την άρρωστη απ’ τα κακά πνεύματα και έναν δάφνης για να της εξασφαλίζει την ευμένεια του Απόλλωνα.

Θα κληθεί κι ο γιατρός, αλλά όχι αμέσως. Πρώτα θα ζητηθεί η βοήθεια ενός από τους πολυάριθμους ονειροεξηγητές και θα του διηγηθούν ως την τελευταία λεπτομέρεια τα όνειρα της άρρωστης. Αν ονειρεύτηκε πως τελείωσε την ύφανση ενός ιματίου για τον άντρα της κι όταν σηκώθηκε από τον αργαλειό τον έσπρωξε προς τον τοίχο, τα προμηνύματα είναι άσχημα.

Μπορεί η αρρώστια να ‘χει μοιραίο τέλος, γιατί η ζωή της γυναίκας είναι αδιανόητη χωρίς αργαλειό» ακόμα και στον τάφο της βάζουν ένα αδράχτι. Με την επίδραση μεγάλης αμοιβής ο ερμηνευτής θα γλυκάνει ίσως την προφητεία, προλέγοντας μονάχα βαριά αρρώστια. Αν όμως η αμοιβή τού φανεί ανεπαρκής, θα δηλώσει ανοιχτά ότι το όνειρο αυτό σημαίνει θάνατο και ότι οι συγγενείς δεν πρέπει να λυπηθούν, γιατί την ίδια τύχη είχαν κι η Ανδρομάχη κι η Αντιγόνη και η Ηλέκτρα, αν και ήταν πιο ωραίες και πιο νέες από την άρρωστη.

ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ (μέρος Ζ’)

ΤΟ ΕΚΤΟ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

άρθρο που αλίευσε ο Πελασγός

Διασκεδάσεις

Η μουσική κατείχε σημαντική θέση στη ζωή της γυναίκας. Οι θωπευτικοί τόνοι της λύρας και τα βαριά τρέμουλα του δίαυλου αντηχούσαν συχνά στα διαμερίσματα του γυναικωνίτη. Γενικά οι .έλληνες ήταν μεγάλοι φίλοι της μουσικής και απέδιδαν ιδιαίτερη σημασία στην ηθική της επίδραση.

Οι έλληνες προτιμούσαν τις χαμηλές συγχορδίες. Για τις διάφορες κλίμακες υπήρχαν ειδικές ονομασίες. Οι νότες της φωνητικής μουσικής και της ενόργανης μουσικής ήταν επίσης διαφορετικές.Η αρμονία ήταν ξένη προς την ελληνική μουσική. Παρ’ όλο που οι έλληνες γνώριζαν τις συγχορδίες, χρησιμοποιούσαν μονάχα την κλίμακα που την ονόμαζαν αντιφώνηση. Συνήθως τραγουδούσαν σε μια φωνή.

Μια άλλη διασκέδαση των γυναικών ήταν τα οικιακά ζώα και τα πουλερικά. Είχαν σκυλιά και γάτες παιχνιδιάρικες, που τους άρεσε να παίζουν με τις κλωστές από ένα ατέλειωτο κέντημα, κοκόρια και κότες, χήνες, κάργες αυθάδικες, που ήξεραν να σκαλώνουν σε κάτι μικρές βαθμίδες και να κρατούν μια μικροσκοπική ασπίδα, γερανούς, πέρδικες και άλλα εξημερωμένα πουλιά, που τις εικόνες τους μπορεί να τις δει κανείς στα σχέδια των αγγείων.Μια εποχή έγιναν της μόδας οι πίθηκοι της Αιγύπτου, αλλά πιθήκους μπορούσε να δει κανείς πιο σπάνια και δεν ήταν εύκολο να τους προμηθευτεί.