«μέχρις τέο κατάκεισθε; κότ᾽ ἄλκιμον ἕξετε θυμόν, ὦ νέοι;»

Καλλίνος ο Εφέσιος (Μετ. Σ. Μενάρδος)

Ως πότε πια κατάκοιτοι; ορμήν πότε θα βρείτε;
δεν ντρέπεσθε τους γείτονες για την οκνιάν αυτή;

Ε! παλικάρια, ειρηνικά πως κάθεστε θαρρείτε
και ωστόσο γύρω ο πόλεμος όλη την γη κρατεί…

Είναι τιμή κι είναι χαρά στο παλικάρι η μάχη
για την πατρίδα, την καλή γυναίκα, τα παιδιά.

«..αλλά οι ηγέτες έχουν μπει στον δρόμο της καταστροφής.»

Θέογνις-Έλληνας ελεγειακός ποιητής

.

«Εγκυμονεί η πόλη μας, Κύρνε, και φοβούμαι μη γεννήσει τον ρυθμιστή-τιμωρό της κακής μας ύβρης.

Οι αστοί συμπολίτες μας διατηρούν ακόμη τη σωφροσύνη τους, αλλά οι ηγέτες έχουν μπει στον δρόμο της καταστροφής.

Ποτέ ως τώρα Κύρνε, δεν ανέτρεψαν την πόλη οι ευγενείς· όταν όμως οι ανέντιμοι μικροί ασπάζονται το άδικο,..

διαφθείρουν τον δήμο, και παραδίδουν το δίκαιο στον άδικο, για το προσωπικό τους κέρδος και για τη δική τους πολιτική επιρροή,

τότε μην περιμένεις ότι μια τέτοια πόλη για πολύ θα μείνει ατάραχη

—κι αν ακόμη ούτε φύλλο δεν κινείται για την ώρα—, όταν ανέντιμοι άνδρες κάνουν τέτοιες επιλογές, για κέρδη που ξεπληρώνονται με τη συμφορά του δήμου.

Όλα αυτά οδηγούν σε στάσεις, σε εμφύλιες σφαγές και σε δικτάτορες· η πόλη μας ποτέ ας μην κάνει αυτή την επιλογή.»

Ἡ ἀνακάλυψις τῶν Χαλκῶν ἀγαλμάτων,στόν Πειραιᾶ (18 – 25 Ἰουλίου 1959)

ekto1969.blogspot.gr

Τα τέσσερα χάλκινα αγάλματα του Πειραιά και το τραγικό προσωπείο, βρέθηκαν το 1959, σε έργα αποχέτευσης στη συμβολή των οδών Φίλωνος και Βας. Γεωργίου Α΄.
Μαζί βρέθηκαν δύο μαρμάρινες ερμαϊκές στήλες και μαρμάρινο αγαλματίδιο μιας ανατολίτικης Αρτέμιδος.
Τα χάλκινα αγάλματα του Πειραιά ανήκουν στα ελάχιστα μεγάλα χάλκινα αγάλματα που σώζονται σήμερα στον κόσμο, τριανταπέντε στον αριθμό. Εκτίθενται σε δύο συνεχόμενες αίθουσες στον όροφο του Μουσείου.

Ο Απόλλων του Πειραιά είναι ο μοναδικός σωζόμενος χάλκινος κούρος. Χρονολογείται στα 530-520 π.Χ.

Η μεγάλη Άρτεμις (μέσα 4ου αι. π.Χ.)

Χάλκινο τραγικό προσωπείο πιθανώς αναθηματικό (μέσα 4ου αι. π.Χ.)

Χάλκινο αγαλματίδιο Αρτέμιδος (τέλη 4ου αι. π.Χ.)

Αθηνά Πειραιώς (τέλος 4ου αι. π.Χ.)

ΠΗΓΗ

ΠΡΟΣΘΗΚΗ: Τά εὑρήματα τοῦ Πειραιῶς

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΕΠΙΓΡΑΦΗΣ

Τό ἐπιτύμβιον,κατά τό 1895

Τοῦ Γιάννου Γ.Λώλου

Η ιστορία μίας ενεπίγραφης μαρμάρινης πλάκας από τον “Κεραμεικό” της Σαλαμίνος, δηλαδή από το νεκροταφείο της Κλασικής πόλης στο κέντρο του σημερινού Αμπελακίου, που αποτελεί το σημαντικότερο επιγραφικό Σαλαμινιακό μνημείο,
άμεσα συνδεόμενο με τα γεγονότα της ναυμαχίας του 480.

ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΟΣ (22α Βοηδρομιῶνος 480)

Σημαντικότατο σταθμό στην Αρχαία Ελληνική και Παγκόσμια Ιστορία αποτελούν οι αγώνες των Ελλήνων εναντίον των Περσών για την προάσπιση της ελευθερίας τους. Οι λαμπρές νίκες κατά των εκάστοτε εισβολέων επέτρεψαν στο Ελληνικό έθνος να περάσει από την εφηβική ηλικία στην ωριμότητα, ν’ αποκτήσει συνείδηση της δύναμης του και να δημιουργήσει τον κλασικό πολιτισμό του οποίου οι αρχές και τα ιδεώδη αποτέλεσαν τα θεμέλια του σημερινού ευρωπαϊκού πολιτισμού, επειδή ακριβώς οι αρχαίοι Έλληνες έζησαν και δημιούργησαν σε μια ελεύθερη κοινωνία.

Ο ΜΑΡΔΟΝΙΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ (Σεπ.480)

(Λίγο πρίν τήν Ναυμαχία τῆς Σαλαμῖνος)

Η εκ νέου περσική εισβολή του 480 στην ερημωμένη Αθήνα επέφερε τεράστιας κλίμακας καταστροφές, τις οποίες επέτεινε μία δεύτερη δήωση της πόλης από τον αρχιστράτηγο των Περσών Μαρδόνιο λίγο μετά (479) τη νίκη των Ελλήνων στη ναυμαχία της Σαλαμίνας το 480.

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ

ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΜΑΧΟΥΝΤΕΣ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΜΑΡΑΘΩΝΙ
ΧΡΥΣΟΦΟΡΩΝ ΜΗΔΩΝ ΕΣΤΟΡΕΣΑΝ ΔΥΝΑΜΙΝ

Η ΠΗΓΗ ΕΜΠΕΔΩ, Η ΚΛΕΨΥΔΡΑ ΤΗΣ… ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

«Κλέβει» εδώ και 5.500 χρόνια αλλά αντί να τιμωρηθεί τη λατρεύουν. Μεταμορφώθηκε από πηγή σε πηγάδι, σε εκκλησία με αγίασμα και σε προμαχώνα των αγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης. Η πιο σημαντική φυσική πηγή της Ακρόπολης, η Κλεψύδρα, έφτασε να «δει» νεκρό τον Οδυσσέα Ανδρούτσο το καλοκαίρι του 1825 (1). «Μόνο οι ψαγμένοι» – όπως μας λένε οι φύλακες – φτάνουν σήμερα στις βορειοδυτικές υπώρειες της Ακρόπολης – στη συμβολή του αρχαίου Περιπάτου και της οδού των Παναθηναίων, όπου βρίσκεται κρυμμένη η «κλέφτρα» πηγή η οποία… πήρε το όνομά της επειδή το νερό της υψωνόταν και ξεχείλιζε όταν έπνεαν οι ετησίες και εξαφανιζόταν όταν εκείνες έπαυαν, ό,τι δηλαδή συνέβαινε και με τον Νείλο ποταμό.