Μάρκος Αυρήλιος: «όταν οι φιλόσοφοι βασιλεύουν και παράλληλα στρατηγούν»

.

Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.

Ο Μάρκος Αυρήλιος γεννήθηκε το 121 στη Ρώμη, όντας γόνος αριστοκρατικής οικογένειας. Από την παιδική του ηλικία μαθήτευσε δίπλα στους σημαντικότερους λογίους της εποχής: τον γεωμέτρη Άνδρων, τους ρήτορες Κάνινο Κέλερ και Ηρώδη Αττικό, καθώς επίσης τους φιλολόγους Αλέξανδρο Κοτυεύ και Μάρκο Κορνήλο Φρόντων. Ο μελλοντικός αυτοκράτορας λάτρεψε τη Στωική Φιλοσοφία, ιδίως δε τις διδαχές του Επικτήτου. Με αυτά τα πνευματικά εφόδια, ο Μάρκος Αυρήλιος ήταν έτοιμος να διαδεχθεί τον θετό του πατέρα, Αντωνίνο Πίο, το 161.

Ήδη από την έναρξη της θητείας του, ο νέος αυτοκράτορας απέδειξε τη σύνεσή του, ζητώντας να μοιραστεί την εξουσία με τον αδελφό του, Λεύκιο Βέρο. Ο τελευταίος έμεινε πιστός στον Μάρκο Αυρήλιο έως τον θάνατό του το 169, έχοντας δευτερεύουσα θέση στα ζητήματα διακυβέρνησης, αλλά πρωτεύοντας στις πολεμικές εκστρατείες.

Ο Μάρκος Αυρήλιος από την πλευρά του, παρέμεινε αρχικά στη Ρώμη για να ανανεώσει το νομοθετικό σύστημα του κράτους του και να ενισχύσει ασθενείς ομάδες όπως οι δούλοι ή οι χήρες. Το κλίμα ματαιοδοξίας και διαφθοράς όμως της πρωτεύουσας ελάχιστα τον συγκινούσε. Προτίμησε λοιπόν να κατευθυνθεί στα πεδία των μαχών, φροντίζοντας για την ασφάλεια των πολιτών του.

Ο κύριος αντίπαλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν εκείνη την περίοδο οι Πάρθοι. Εναντίον τους κατευθύνθηκε ο Λεύκιος Βέρος, ο οποίος τους νίκησε το 166. Η επιστροφή των Ρωμαίων στρατιωτών συνδυάστηκε με το ξέσπασμα μιας καταστροφική πανδημίας που διήρκεσε για αρκετές δεκαετίες, κοστίζοντας τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους συμπεριλαμβανομένων τελικά των δύο αυτοκρατόρων. Παράλληλα με την πανδημία και τους Πάρθους, ο Μάρκος Αυρήλιος είχε να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις των γερμανικών φυλών στη Γαλατία και τον Δούναβη. Έτσι, έως το τέλος της ζωής του (το 180), ο φιλόσοφος-αυτοκράτορας ασχολήθηκε ακριβώς με την απόκρουση των εν λόγω επιδρομών.

Όταν ο Aθηναίος γλύπτης Α. Παναγιωτάκης αναστήλωνε τον υπέροχο Λέοντα της Αμφιπόλεως

Ο Λέων στην τελική φάση και ο γλύπτης καθισμένος στη βάση του.

.

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά

Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία πως ο Λέων της Αμφιπόλεως υπήρξε ο «ακοίμητος φρουρός» του Τύμβου Καστά στην αρχαία Αμφίπολη που αποκαλύπτεται, μέρα τη μέρα, από τη σκαπάνη των αρχαιολόγων. Αρτιμελής και υπερήφανος, ο Λέων παρακολουθεί τις εργασίες.

Εάν μπορούσε να μας απευθύνει τον λόγο, θα μας περιέγραφε την τιτάνια προσπάθεια που καταβαλλόταν, πριν από μία 75ετία περίπου, για τη δική του αναστήλωση. Διότι, όπως γράψαμε, σημαντικές προσωπικότητες εργάστηκαν για να εξασφαλίσουν τα μέσα, αλλά την αναστήλωση ανέλαβε ένας και μόνον άνθρωπος, ο Αθηναίος γλύπτης και τότε διευθυντής του Γλυπτικού Εργαστηρίου του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου Ανδρέας Ν. Παναγιωτάκης (1883-1957).

Η αναστήλωση του γιγαντιαίου μνημείου υπήρξε επίτευγμα για την εποχή που πραγματοποιήθηκε. Ο υποδιευθυντής της Αμερικανικής Αρχαιολογικής Σχολής Oscar Broneer (1894-1992) που ανέλαβε την ευθύνη, βρήκε τον καλύτερο σύμμαχο στο πρόσωπο του γλύπτη Ανδρ. Παναγιωτάκη. Τον Αύγουστο 1936, αφού επισκέφθηκε την Αμφίπολη και απέρριψε την πρόταση να δημιουργηθεί μια μακέτα δύο έως δυόμισι μέτρα, ο καλλιτέχνης άρχισε να συμπληρώνει με πηλό τα κομμάτια που έλειπαν.

Χρησιμοποιούσε ως βάση τα δώδεκα ογκώδη τεμάχια που διέθετε για να δημιουργήσει ένα πρόπλασμα σε φυσικό μέγεθος. Μέχρι τελευταία ώρα εντοπίζονταν τεμάχια, όπως συνέβη με τη σιαγόνα του Λέοντος, την οποία βρήκε χωρικός σε λόφο κοντά στο μνημείο. Ανέκδοτες φωτογραφίες του προπλάσματος παραδίδουμε σήμερα στη δημοσιότητα.

Στη συνέχεια, το πρόπλασμα αυτό, χρησιμοποιήθηκε ως υπόδειγμα για την ευχερέστερη αναστήλωση των μεγάλων σε όγκο και βαρύτατων μαρμάρινων τεμαχίων. Σύμφωνα με όσα δήλωνε ο Αλέξανδρος Φιλαδελφεύς, τότε  διευθυντής του Αρχαιολογικού Μουσείου των Αθηνών, ο Παναγιωτάκης με «κίνδυνο της υγείας και αυτής της ζωής, εργασθείς πολλάκις υπό τας χειρίστας καιρικάς συνθήκας, συνετέλεσεν έργον τιμών τα μέγιστα την σύγχρονον Ελλάδα». Από τον Μάιο του 1937 ο Παναγιωτάκης άρχισε επί τόπου να κατασκευάζει τη βάση πάνω στην οποία έγινε η τοποθέτηση των μαρμάρινων τεμαχίων.

Ο γιός του τσαγκάρη που έκανε την Ευρώπη να λατρέψει την Αρχαία Ελλάδα

άρθρο που αλίευσε ο Γιώργος από το Ηράκλειο

Όλοι στη χώρα μας γνωρίζουν ότι «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, οι Ευρωπαίοι τρώγανε βελανίδια», ελάχιστοι όμως έχουν μπει στον κόπο να μάθουν τι ακριβώς κάναμε εμείς, όταν οι Ευρωπαίοι διάβαζαν αρχαία ελληνική γραμματεία, αποθέωναν την τέχνη της κλασσικής Ελλάδας και έχτιζαν κτίρια που να μοιάζουν με τους ναούς και τα μνημεία μας. Τέτοιες αναζητήσεις, βλέπετε, δεν φέρνουν κολακευτικά αποτελέσματα…

Διότι, όταν οι Ευρωπαίοι ανακάλυπταν την Αρχαία Ελλάδα, εμείς χρησιμοποιούσαμε τα αγάλματα ως υλικά οικοδομής, κάναμε χάζι τους «μουρλούς ξένους» που γυρνούσαν στα ερείπια και σκίτσαραν τις «άχρηστες κολώνες», για να μην πούμε για εκείνους που, για λίγα γρόσια, διευκόλυναν τους «μουρλούς» να πάρουν στις πατρίδες τους μερικές από αυτές τις «παγανιστικές παλιατζούρες»… Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια, φίλες και φίλοι: πρώτα ανακάλυψε η Ευρώπη το μεγαλείο της κλασσικής ελληνικής τέχνης και ύστερα έμαθαν να το αγαπούν οι Έλληνες…

του Δημήτρη Καλαντζή

Τούτη η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στον σπουδαιότερο ελληνιστή όλων τον εποχών. Έναν γιο τσαγκάρη από κάποια ασήμαντη πόλη της Πρωσίας, που εκατό χρόνια πριν την επανάσταση του ’21, έκανε την Ευρώπη να λατρέψει την ελληνική κλασική τέχνη. Το όνομά του είναι Johann Joachim Winckelmann (Βίνκελμαν). Πρόκειται για τον θεμελιωτή της κλασικής Αρχαιολογίας και τον μεγαλύτερο υμνωδό της ελληνικής τέχνης. Το πιθανότερο είναι να μην τον έχετε ακούσει ποτέ. Οι νεοέλληνες προτίμησαν τα ονόματα στρατιωτικών και διπλωματών για τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Στον Βίνκελμαν έμεινε μόνο ένα αδιέξοδο δρομάκι στο Α΄ Νεκροταφείο… Κι όμως, αν δεν ήταν εκείνος, ίσως να μην υπήρχε κανένας φιλέλληνας στρατιωτικός και διπλωμάτης να υποστηρίξει την Ελλάδα στην Ευρώπη…

Η προφητεία του Αισχύλου

αναδημοσίευση από τον ΕΚΗΒΟΛΟ
άρθρο του Διαμαντή Κων. Κούτουλα

.

«ἦ μήν ἔτι Ζεύς, καίπερ αὐθάδη φρονῶν,
ἔσται ταπεινός, oἷov ἐξαρτύεται
γάμον γαμεῖν, ὅς αὐτόν ἐκ τυραννίδος
θρόνων τ’ ἄϊστον έκβαλεῖ· πατρός δ’ ἀρά
Κρόνου τότ’ ἤδη παντελῶς κρανθήσεται,
ἥν ἐκπίτνων ἠρᾶτο δηναιῶν θρόνων»[1]

[Μετ.: Ὡστόσο, παρ’ ὅλη τήν ἀλαζονεία τοῦ μυαλοῦ του, ὁ Δίας, κάποτε θά ταπεινωθεῖ, ἐξαιτίάς τοῦ γάμου πού ἑτοιμάζεται νά κάνει, ὁ ὁποῖος ἀπό τόν θρόνο του, ἄφαντο, θά τόν γκρεμίσει. Κι ἔτσι θά ἐπαληθευτεῖ ἡ κατάρα τοῦ πατέρα του Κρόνου, τήν ὁποία ἐκστόμισε, ὅταν ἔπεσε ἀπό τόν πανάρχαιο θρόνο τῶν θεῶν] .[2]

Αὐτή ὑπῆρξε ἡ περίφημη «προφητεία» τοῦ Αἰσχύλου, ἡ προβλέπουσα τό Τέλος τοῦ Διός καί ἡ ὁποία λίγο ἔλειψε νά ὁδηγήσει τόν μεγάλο τραγικό στό… κώνειο, θεωρηθεῖσα ὡς παραβίαση τοῦ ἀπορρήτου της διδασκαλίας τῶν Ἐλευσινίων Μυστηρίων. Σήμερα βέβαια ἀντιλαμβανόμαστε τό ὀρφικό περιεχόμενο αὐτῆς της συμβολικῆς «προφητείας», ἀλλά ἐκεῖνο πού συγκλόνισε τό κοινό τοῦ 5ου αἰ. π.Χ. ἦταν ἡ διαπίστωση ὅτι ὑπάρχει ἐνδεχόμενο καί ἡ θρησκεία νά μήν ξεφεύγει ἀπό τό ἱστορικό Γίγνεσθαι, τό ὁποῖο ἀκολουθεῖ τή φυσική διαδικασία τῆς γέννησης καί τῆς φθορᾶς. Ὁπωσδήποτε τό γεγονός τῆς προφητείας τοῦ Προμηθέα Δεσμώτη ὑπῆρξε μοναδικό στά πάγκόσμια χρονικά· δέν ἔχει ξανασυμβεῖ νά παρουσιάζεται στό κοινό κατά τή διάρκεια Θρησκευτικῶν ἐκδηλώσεων (ὅπου παρουσιάζονταν οἱ τραγωδίες) διδασκαλία προβλέπουσα τό τέλος τῆς ἐπικρατούσας θρησκείας!

Όταν μίλησε η γη της Μακεδονίας

Στις 24 Νοεμβρίου 1977 ο αρχαιολόγος Μανόλης Ανδρόνικος ανακοίνωσε την ανακάλυψη του τάφου του Φιλίππου Β’.

Ο Μανόλης Ανδρόνικος διηγείται το χρονικό της ανακάλυψης του τάφου του Φιλίππου Β΄στη Βεργίνα: «Πήρα το τσαπάκι της ανασκαφής, που έχω μαζί μου από το 1952, έσκυψα στο λάκκο και άρχισα να σκάβω με πείσμα και αγωνία το χώμα κάτω από το κλειδί της καμάρας. Ολόγυρα ήταν μαζεμένοι οι συνεργάτες μου. (…) Συνέχισα το σκάψιμο και σε λίγο ήμουν βέβαιος. Η πέτρα του δυτικού τοίχου ήταν στη θέση της, απείραχτη, στέρια. (…) -Είναι ασύλητος! Είναι κλειστός! Ήμουν ευτυχισμένος βαθιά.

Με αφορμή την πυρκαγιά στον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών

.

H 30^η Αυγούστου του 2020 υπήρξε μια μέρα θλίψης για την Αρχαιολογική Υπηρεσία.

Πρόκειται για την ημέρα που είδαμε τη φωτιά να περνάει μέσα από τον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών. Ανεξαρτήτως της τελικής του έκβασης, το γεγονός είναι ανεπίτρεπτο για ένα μνημειακό σύνολο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Είναι πολύ σημαντικό ότι οι εκτιμήσεις των ειδικών υποδεικνύουν ότι τα κτηριακά κατάλοιπα του αρχαιολογικού χώρου δεν έχουν υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη.

Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων διατυπώνει την αγανάκτησή του για την επικοινωνιακή διαχείριση του εξαιρετικά δυσάρεστου γεγονότος της πυρκαγιάς στην μητρόπολη του Μυκηναϊκού Κόσμου. Τα μνημεία δεν επιτρέπεται να αποτελούν πεδίο ύποπτου, ανούσιου και φθηνού πολιτικού και μικροπολιτικού ανταγωνισμού. Τα πολλά προβλήματά τους δεν αντιμετωπίζονται ευκαιριακά ούτε με αφορμή ατυχή και δυσάρεστα περιστατικά. Πίσω από τα μνημεία στέκονται οι άνθρωποί τους, οι εργατοτεχνίτες, οι φύλακες, οι συντηρητές, οι μηχανικοί, οι αρχιτέκτονες και οι αρχαιολόγοι που δίνουν καθημερινά, μέσα σε αντίξοες συνθήκες, τον αγώνα για να εξασφαλιστούν οι συνθήκες για την προστασία τους. Στην περίπτωση των Μυκηνών, αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι ήταν που έσωσαν με την πρόνοια και την άμεση επέμβασή τους το κορυφαίο μνημειακό σύνολο από την υλική καταστροφή.

Αλγεινή εντύπωση μας προκάλεσε η προσπάθεια υποβάθμισης του ζητήματος από την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. Η πολιτική ηγεσία δεν είδε ούτε τη βαριά συμβολική και ηθική βλάβη από το πέρασμα της φωτιάς από ένα μνημείο UNESCO, ούτε καν την έκθεση της χώρας στα διεθνή ΜΜΕ.

Φαιστός – το παλάτι του Ροδάμανθυ

.

Εισαγωγή

Η Φαιστός ήταν η δεύτερη σημαντικότερη πόλη της Κρήτης κατά το 2000 π.Χ., μετά την Κνωσό, και αποτελεί σήμερα σημαντικό αρχαιολογικό χώρο. Βρίσκεται περίπου 62 χλμ., ΝΔ του Ηρακλείου Κρήτης, νότια του ποταμού Γεροπόταμου.

Χτισμένη σε χαμηλό λόφο και σε υψόμετρο 100 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας, περιβάλλεται από τους επιβλητικούς ορεινούς όγκους του Ψηλορείτη, των Αστερουσίων και των Λασηθιώτικων βουνών, ενώ σε μικρή απόσταση βρίσκεται η κωμόπολη Τυμπάκι. Ανατολικά και βόρεια της Φαιστού βρίσκεται ο Ληθαίος, απ’ όπου οι κάτοικοί της εφοδιάζονταν με νερό.

Πολλοί αρχαίοι συγγραφείς έχουν αναφέρει τη Φαιστό. Η πρώτη αναφορά στη Φαιστό γίνεται από τον Όμηρο στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια, όπου αναφέρει τη συμμετοχή της Φαιστού στον πόλεμο της Τροίας και την περιγράφει ως μια «καλά κατοικημένη» πόλη. Ο αρχαίος ιστορικός Διόδωρος ο Σικελιώτης αποδίδει την ίδρυση της Φαιστού, όπως και της Κνωσού και της Κυδωνίας, στον Μίνωα. Στοιχεία για την ιστορία της αρχαίας πόλης ήρθαν στο φως έπειτα από ιταλικές αρχαιολογικές ανασκαφές. Το όνομα είναι προελληνικό και στις πινακίδες της Κνωσού Γραμμικής Β αναφέρεται Paito (αττικός τύπος Φαιστός) και η ετυμολογία της είναι από το φα(F)ιστός= λαμπρός, ένδοξος.

Το μουσείο, τα κλεμμένα μάρμαρα και οι Εγγλέζοι…

.

Με τους Εγγλέζους δεν τα πήγαινα ποτέ καλά. Από μικρός δεν ήθελα ποτέ να μάθω Αγγλικά όπως όλα τα παιδιά (προτίμησα τα γαλλικά στο αξέχαστο τοπικό παράρτημα του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών), στην Αγγλία πήγα πολύ αργότερα και αναγκαστικά, ποτέ δεν είχα φίλο Εγγλέζο.

Χωρίς ιδιαίτερη αιτία για όλα αυτά.

Του Φάνη Ζουρόπουλου

Το μόνο πράγμα Εγγλέζικης προέλευσης που αποδέχθηκα αμέσως και το τηρώ μέχρι σήμερα, ήταν η μουσική και ειδικά τα δύο μυθικά συγκροτήματα που σημάδεψαν όχι μόνο την ευρωπαϊκή μουσική αλλά και την κοινωνία, από την δεκαετία του ‘60 μέχρι σήμερα: οι Μπητλς και οι Ρόλινγκ Στόουνς!

Εκεί όπως που κατέταξα τους Εγγλέζους στη «μαύρη λίστα», σαν λαό, σαν έθνος, ή μάλλον σαν αυτοκρατορία ήταν όταν άρχισα να ερευνώ τα γεγονότα του 1940-44 στην Αιγιάλεια και έπεσα πάνω σε όλες τις ίντριγκες και τις παγίδες που μας είχαν στήσει και που δυστυχώς πέσαμε μέσα.

Όλοι, οι δεδηλωμένοι αντίπαλοι τους, οι φίλοι τους, αλλά και οι συνεργάτες τους….

Η ανακάλυψη του τάφου του Μακεδόνα βασιλιά Περσέα στην Άκουιλα της Ιταλίας

 

(το άρθρο δημοσιεύθηκε το 2011)

το αλίευσε ο  SXOLIASTHS

Προς αφύπνιση των τελούντων υπό προδοτικό λήθαργο πολιτικών μας..

Και τον τάφο του βασιλιά Περσέα στην Ιταλία διεκδίκησαν οι Σκοπιανοί. Στις 8 Ιουνίου 2008, δημοσιεύεται ιταλικό άρθρο με τον τίτλο «Riscoperta» nella marsica tomba Re Perseo (Επανανακαλύπτεται στη περιοχή της πόλης Άκουιλα ο τάφος του βασιλιά Περσέα – ακολουθεί μετάφραση): «Riscoperta» nella marsica tomba Re Perseo 8-6-2008

Avezzano (L’Aquila) – Nei giorni scorsi una Commissione composta da rappresentanti del ministero dei Beni culturali, dell’Ambasciatore macedone e da studiosi macedoni, ha effettuato un sopralluogo, atteso da anni, presso la tomba monumentale del re Perseo, ultimo re dei macedoni sepolto lungo la via Valeria nei pressi del territorio di Magliano de’ Marsi (L’Aquila), come e’ indicato nella tavoletta II SE del Foglio 145 dell’Istituto Geomilitare. L’Amministrazione di Magliano in collaborazione con il comune di Massa D’albe ha provveduto a ripulire il gioiello archeologico dalle sterpaglie che ne occultavano la vista e pregiudicavano seriamente la struttura. I delegati macedoni daranno vita ad una serie di scambi culturali iniziando una serie di studi incentrati sulla figura del loro re Perseo ospitato negli ultimi quattro anni in Alba Fucens città che alla morte gli ha tributato solenni funerali di Stato. La tomba di Perseo dunque e’ ubicata lungo l’antica via Valeria che da Tivoli conduceva ad Alba. Gli ospiti intervenuti hanno manifestato il fermo proposito di provvedere, attraverso studi capillari, a risolvere i numerosi dubbi che tuttora permangono sulla figura del re Macedone e a valorizzare adeguatamente il prestigioso sito archeologico.»

SOS από τους Αρχαιολόγους: Στο Υπερταμείο μνημεία της χώρας – Κνωσός, Ροτόντα και Σπιναλόγκα στη λίστα

.

Κατάλογο με 587 μνημεία και πολιτιστικά ακίνητα, τα οποία περιλαμβάνονται στα συνολικά 10.119, που με απόφαση του υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου έχουν μεταβιβαστεί στο υπερταμείο, έδωσε στη δημοσιότητα ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων.

Το θέμα της «μεταβίβασης των 2.329 ακινήτων πολιτιστικής κληρονομιάς στην Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου-ΕΤΑΔ» συζητήθηκε σήμερα κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στο κτίριο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων (ΣΕΑ), ενόψει της προσφυγής του ΣΕΑ και των δημάρχων Σπάρτης και Πατρέων στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

«Η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί για δύο θέματα: Πρώτον, εξαίρεση των 2.329 ακινήτων πολιτιστικού ενδιαφέροντος, με νέα υπουργική απόφαση (προσφάτως είπαν και με νέα συνεδρίαση του ΚΥΣΟΙΠ) και δεύτερον, θεσμική θωράκιση για να μην ξαναβρεθεί κανένα μνημείο ή κτίριο πολιτιστικού ενδιαφέροντος στα «διαφιλονικούμενα»» δήλωσε η πρόεδρος του ΣΕΑ, Σταματία Μαρκέτου. «Όχι μόνο δεν έχει βγει καμία απόφαση, όχι μόνο δεν έχει γίνει καμία θεσμική πράξη, αλλά αντιθέτως, το υπουργείο Οικονομικών δεν έχει καν αποστείλει στο Συμβούλιο της Επικρατείας απόψεις» πρόσθεσε.

Λύση Σκοπιανού με Αρχαιολογία και Εθνολογία

Φωτο: Ο Μέγας Αλέξανδρος επιτίθεται κατά των Περσών!

.

Το δήθεν δύσκολο «Σκοπιανό» πρόβλημα, το λύνουν οι ελληνικές επιγραφές και οι Μακεδόνες Ολυμπιονίκες όπως το σπαθί  του Μεγαλέξανδρου τον γόρδιο δεσμό.

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
akontogiannidis@yahoo.gr

Χρόνια τώρα, την χώρα μας ταλανίζει η απαράδεκτη στάση των Σκοπιανών, να παρουσιάζονται ως Μακεδόνες, χωρίς να έχουν  σχέση με τους Αρχαίους Μακεδόνες που ήταν Έλληνες. Eίναι απόγονοι Σλάβων που ήρθαν στην γύρω περιοχή τον 6ο αιώνα μ.Χ. χίλια χρόνια μετά τον Φίλιππο και τον Μεγαλέξανδρο και τα τελευταία εκατό χρόνια (1903-1912) παριστάνουν τους «Μακεδόνες» όπως και μετά (1946-49) επί Στάλιν και Τίτο και σήμερα με την στήριξη μεγάλων δυνάμεων.

Και θα αναφέρω το λεχθέν ενός 90χρονου Μακεδόνα από την Φλώρινα: «Το άλυτο πρόβλημα με τους Σκοπιανούς, μόνο ο Μεγαλέξανδρος θα μπορούσε να το λύσει, όπως έλυσε με το σπαθί του τον γόρδιο δεσμό. Και σήμερα το σπαθί που μπορεί να λύσει το πρόβλημα είναι, η Ιστορία, η Εθνολογία, η γλώσσα,  οι Αρχαίοι  Ολυμπιακοί Αγώνες και η αρχαιολογία της Μακεδονίας με τις αρχαιότητες που έχουν ελληνική γραφή και όχι σλαβική. Έχουν κάτι από αυτά οι Σλαβοσκοπιανοί;»

«Το παριανό μάρμαρο» (PARIAN CHRONICLE)

.

το αλίευσε ο  SXOLIASTHS 

Είναι η αρχαιότερη σωζόμενη μαρτυρία ενός ελληνικού χρονολογικού πίνακα.

Καταγράφεται η περίοδος της ανόδου του Βασιλιά Κέκροπα στην Αθήνα. (η επιγραφή αναφέρεται από το 1581/0 π.Χ. έως το 264/3 π.Χ. όπου είναι η ημερομηνία που χαράχθηκε η επιγραφή.

Καθορίζει τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα το 1528/7, τη δημιουργία (ή εφεύρεση) του καλαμποκιού*(!!!) από το τη Δήμητρα το 1409/8 και την πτώση της Τροίας το 1209/8. (ΚΑΠΟΙΟΙ ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΙ Ο ΚΟΛΟΜΒΟΣ ΕΦΕΡΕ ΤΟ ΚΑΛΑΜΠΟΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ)

Χρονολογεί τον Ησίοδο μια γενιά νωρίτερα του Ομήρου, στο τέλος του δέκατου αιώνα. Όσο κοντεύει χρονολογικά στην εποχή του η καταγραφή του γίνεται πληρέστερη, αλλά η χρονολογία δεν είναι πάντοτε ακριβής και οι λόγοι της επιλογής των γεγονότων δεν είναι πάντοτε καθαροί. Η επιγραφή είναι πάρα πολύ φθαρμένη και είναι δύσκολο να διαβαστεί σήμερα. Το σχέδιο των χαραγμάτων είναι καθαρά θεωρητικό. Για παράδειγμα, στη γραμμή 57 (στο τυπωμένο κείμενο)

Αφ’ ου εν Αιγος ποταμοίς ο λίθος έπεσε και Σιμωνίδης ο ποιητής ετελεύτησεν, βιούς έτη ΓΔΔΔΔ, έτη ΗΗΓ, άρχοντος Αθήνησι Θεαγενίδου.

«Από το έτος στο οποίο έπεσε ο λίθος (μετεωρόλιθος) στο ποταμό Αιγός και ο Σιμωνίδης ο ποιητής πέθανε, αφού έζησε για 90 χρόνια, 205 χρόνια, όταν ήταν άρχων στην Αθήνα ο Θεαγενίδης (468/7 π.Χ.)»

Το παριανό μάρμαρο αγοράστηκε από τη Σμύρνη εκ μέρους του Thomas Howard, κόμη του Arundel και μεταφέρθηκε στο Λονδίνο το 1667.

Ἕλληνες, οἱ πρῶτοι ἐφευρέτες τῆς γραφῆς καί τοῦ ἀλφαβήτου.

Μαρίας Μαντουβάλου

Ἀναπληρώτριας Καθηγήτριας

Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Μακροχρόνια εἶναι ἡ ἐπιμονὴ τῶν ἐρευνητῶν τῆς προϊστορικῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας, ξένων καὶ Ἑλλήνων, εὐτυχῶς στοὺς τελευταίους ὑπάρχουν ἐξαιρέσεις, νὰ ἰσχυρίζoνται τὴν προέλευση ἀπὸ τὴν ἀνύπαρκτη ἰνδοευρωπαϊκὴ καὶ ἄλλες ξένες, ἀνύπαρκτες ἐπίσης, γλῶσσες, ἀκόμη καὶ στὴν ἑλληνιστικὴ περίοδο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Ὁ Ἄγγλος ἑλληνιστὴς π.χ. καθηγητὴς τῆς ἑλληνικῆς φιλολογίας ἀποφαίνεται μὲ βεβαιότητα: «Τὴ δεύτερη χιλιετηρίδα π.Χ. ὁ πρωτοελληνικὸς λαὸς μπῆκε στὴ λεκάνη τοῦ Αἰγαίου, καὶ σιγά σιγὰ ἡ γλῶσσα του ἐξαπλώθηκε ἀνάμεσα στοὺς Πελασγούς, στοὺς Κᾶρες καὶ στοὺς ἄλλους λαοὺς ποὺ βρίσκονταν ἐκεῖ. Ὁ Ἡρόδοτος χαρακτηρίζει τοὺς Ἀθηναίους σὰν ἐξελληνισμένους Πελασγούς, δηλαδὴ τῶν προγόνων τους ἡ γλῶσσα ἦταν τὰ πελασγικά», καὶ ὁ ἴδιος ἱστορεῖ πώς «οἱ Ἕλληνες ἱδρυτὲς τῆς Μιλήτου δὲν ἔφεραν μαζί τους δικές τους γυναῖκες, ἀλλὰ παντρεύτηκαν γυναῖκες τῆς Καρίας. Ἔτσι, ἡ ἀρχαιοελληνικὴ γλῶσσα διαμορφώθηκε σὲ στενὴ ἐπαφὴ μὲ ἄλλες γλῶσσες, ποὺ μᾶς εἶναι ἄγνωστες [ὑπογραμμίζω ἐγώ]. Σ’ αὐτὴν τὴν περίοδο πρέπει [!] νὰ ὀφείλεται ἡ ἁπλοποίηση τοῦ φωνητικοῦ συστήματος τῆς ἰνδοευρωπαϊκῆς κοινῆς [ὑπογραμμίζω ἐγώ], δηλαδὴ τῶν φωνηέντων, τῶν συμφώνων καὶ τοῦ μελωδικοῦ τονισμοῦ» (1) καὶ συνεχίζει: «Στὴν πρωτοελληνικὴ ἐποχὴ τὸ ἰνδοευρωπαϊκὸ ἡμιφωνῆεν διαφοροποιήθηκε […].

Φίλιππος Β΄, Βασιλιάς της Μακεδονίας (382- Αιγαί, 30 Ιουλίου 336 π.Χ.)

.

Ειρήνη Κεμερλή

Ο Φίλιππος της Μακεδονίας ή Φίλιππος Β’ o Μακεδών  ήταν ο βασιλιάς που έκανε την Μακεδονία ισχυρό κράτος. Μέσα σε λίγα χρόνια μετέτρεψε ένα βασίλειο αδύναμο και μικρό σε πανελλήνια δύναμη. Ένωσε υπό την ηγεμονία του τα υπόλοιπα ελληνικά κράτη και προετοίμασε στην ουσία την κατάκτηση της Περσίας και του μεγαλύτερου μέρους του τότε γνωστού κόσμου από τον γιο του Αλέξανδρο τον Μέγα.

Γεννήθηκε το 382 π.Χ. στην Πέλλα και  ήταν τριτότοκος γιος του βασιλιά της Μακεδονίας Αμύντα Γ’ και της Ευρυδίκης. Είχε σταλεί σαν όμηρος από τον αδελφό του, Αλέξανδρο τον Β’ στην αρχή της βασιλείας του, στη Θήβα για να εξασφαλίσει την ειρήνη με του Ιλλυριούς. Το μακεδονικό κράτος είχε συμμαχική σχέση με τους Αθηναίους αλλά μετά την συντριβή τους στον Πελοποννησιακό Πόλεμο ο Αμύντας, πατέρας του Φιλίππου, άρχισε να προσανατολίζεται προς τους Θηβαίους. Ο Φίλιππος αντί να δυσφορήσει φρόντισε να διδαχθεί όσα πιο πολλά μπορούσε κοντά σε σπουδαίους άνδρες, στον Πελοπίδα και τον Επαμεινώνδα  και τα χρησιμοποίησε στην πορεία του αργότερα.

Επιστρέφοντας στη Μακεδονία, αφού δραπέτευσε από την ομηρεία του στη Θήβα για να διαδεχθεί τον νεκρό αδελφό του, ανήλθε στον θρόνο σε νεαρή ηλικία, κάτι όμως που διόλου δεν τον εμπόδισε να μεγαλουργήσει. Σε λιγότερο από δύο χρόνια βασιλείας συνένωσε την Μακεδονία και δημιούργησε στρατό οργανωμένο σε φάλαγγες – εφαρμογή ουσιαστικά των στρατιωτικών τεχνικών του Επαμεινώνδα-( http://greekworldhistory.blogspot.gr/2013/04/blog-post_18.html).