Ποίημα Μοιρολόι – Η κατάληψη του Μοναστηρίου από τους Σέρβους στις 6 Νοεμβρίου 1912

… Στα βόρεια, λοιπόν, της Φλώρινας και σε απόσταση τριάντα χιλιομέτρων βρίσκεται το Μοναστήρι. Η μητρόπολη της μεγάλης περιοχής της Πελαγονίας, με κωμοπόλεις και χωριά προπύργια άλλοτε του ελληνισμού. Το Μοναστήρι, πρωτεύουσα του ομώνυμου Βιλαετίου στα χρόνια της Οθωμανικής κατάκτησης και δεύτερο μεγαλύτερο αστικό κέντρο της Μακεδονίας μετά τη Θεσσαλονίκη, έχει να επιδείξει σημαντική πολιτισμική δράση κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών του 19ου αιώνα και κυρίως στα πρώτα χρόνια του 20ού αι. μέχρι το 1913, όταν οριστικά επιδικάστηκε στη Σερβία, μένοντας έξω από τα ελληνικά σύνορα.

Γιατί, δυστυχώς, το προπύργιο αυτό του ελληνισμού, το Μοναστήρι και τα περίχωρά του, δεν πρόλαβε ο προελαύνων νικηφόρα ελληνικός στρατός, το 1912, να το ελευθερώσει. Έπεσε στα χέρια τα Σερβικά, όπως λέει ένα μεγαροβίτικο τραγούδι. Και έτσι, τα όνειρα των Ελλήνων Μοναστηριωτών να ενώσουν τη γη τους με τη Μητέρα Ελλάδα έσβησαν.

(Σόνια Ευθυμιάδου – Παπασταύρου, Το Μοναστήρι της καρδιάς μας)

Καβάφης Κ. Π.: Η Μάχη της Mαγνησίας

αναδημοσίευση από τον Ερανιστή

.

Η μάχη της Μαγνησίας πραγματοποιήθηκε το 190 π.Χ. ανάμεσα στους Σελευκίδες και τους Ρωμαίους στη Μαγνησία του Σιπύλου, κατά τη διάρκεια των πολέμων των Ρωμαίων για την κατάκτηση της Ελλάδας.

Οι Ρωμαίοι, μετά τις νίκες τους επί των Καρχηδονίων και των Ιταλιωτών Ελλήνων, ήθελαν να επεκταθούν στην Ελλάδα. Κι ίδιοι οι Έλληνες όμως συνέβαλλαν στα επεκτατικά σχέδια των Ρωμαίων, με τους εμφύλιους πολέμους τους. Το 197 π.Χ., χάρη στους Αιτωλούς, οι Ρωμαίοι νίκησαν τους Μακεδόνες στις Κυνός Κεφαλές, πλευροκοπώντας τη μακεδονική φάλαγγα. Την ίδια περίοδο στην Ασία ο Σελευκίδης ηγεμόνας Αντίοχος Γ’ υπέταξε την πτολεμαϊκή Αίγυπτο κι έλαβε το προσωνύμιο «Μέγας». Μετά δε την ήττα του Φιλίππου Ε’ της Μακεδονίας, βρήκε την ευκαιρία να επεκταθεί. Έτσι οδήγησε στρατό στην Ελλάδα, με την υπόσχεση να την απελευθερώσει από τους Ρωμαίους. Το 191 π.Χ. όμως ηττήθηκε από τους τελευταίους στις Θερμοπύλες και διέφυγε στην Ασία. Οι σύμμαχοι της Ρώμης, ο Ευμένης Β’ της Περγάμου και οι Ρόδιοι, τους βοήθησαν να περαιωθούν κι εκείνοι στην Ασία υπό τον ύπατο Σκιπίωνα, αδελφό του Σκιπίωνα του Αφρικανού, ο οποίος είχε νικήσει τους Καρχηδόνιους.

Ο Αντίοχος Γ’, έχοντας σύμβουλό του τον Αννίβα, τον μεγάλο νικητή των Καννών, στρατοπέδευσε στη Μαγνησία του Σιπύλου. Στο δεξιό άκρο της παράταξής του, διέθετε 4.000 κατάφρακτους, 2.000 άνδρες βαρύ ιππικό και 1.000 εταίρους ιππείς υπό την αρχηγία του. Στο αριστερό άκρο τοποθέτησε 2.500 Γαλάτες ιππείς και 1.200 ιπποτοξότες. Στο κέντρο υπήρχαν 16.000 άνδρες της μακεδονικής φάλαγγας. Ακόμη το στράτευμά του διέθετε 54 πολεμικούς ελέφαντες, 10.000 άνδρες ελαφρύ πεζικό και μερικά δρεπανηφόρα άρματα. Οι Ρωμαίοι διέθεταν 20.000 λεγεωνάριους, 6.000 πεζικάριους και 1.000 ιππείς. Ο Ευμένης Β’ της Περγάμου είχε 2.000 βαριούς, 1.000 ελαφρούς ιππείς, 3.000 μισθοφόρους και 3.000 ψιλούς. Ακόμη υπήρχαν στο ρωμαϊκό στράτευμα 16 ελέφαντες.

Η ήττα του Αντιόχου ήταν βαριά και αυτή η μάχη σήμανε την αρχή της κατάρρευσης των Σελευκιδών.

Στὴν Παναγία τοῦ Ντομάν

Παπαδιαμάντης Ἀλέξανδρος

Πηγή μου ζωηφόρος, ποὺ δροσίζεις
μὲ τὸ βαθὺ ποτάμι, μὲ τὸ νᾶμα σου
τόσες ψυχές, καὶ μένα τὴν ψυχή μου,
ὁ κρότος τῶν νερῶν σου μὲσ᾿ στὰ ρέματα
κι ἀνάμεσα στοὺς βράχους, στὰ βουνά
κι ὥς κάτω, ἕως τὸ κῦμα τῆς θαλάσσης
ὁ ρόχθος τῶν ὑδάτων σου ἀκούεται.

Επιστολή του Ντίνου Χριστιανόπουλου στο θεολογικό περιοδικό “Σύναξη”

.

«Αγαπητοί φίλοι της Σύναξης,

Σας ευχαριστώ που μου στείλατε το ερωτηματολόγιό σας θεωρώντας με χριστιανό. Είναι αλήθεια ότι παλαιότερα δεν πίστευα ότι μπορούσα να λέγομαι χριστιανός, εφόσον «πίστις άνευ έργων νεκρά εστί». Για να μην σκανδαλίζω όμως τους φίλους με τέτοιες ακρότητες, δέχτηκα να λέω ότι κινούμαι στα περίχωρα του χριστιανισμού. Το πιο σωστό θα ήταν να παραδεχτώ ότι οι χριστιανικές εμπειρίες της νεότητός μου με στηρίζουν ακόμη και σήμερα και με ανανεώνουν πνευματικά.

Αυτά σαν πρόλογος σε μια σημαντική διαπίστωση: Φαίνεται ότι είμαι από τους παλαιότερους ποιητές, που επιμένουν να βλέπουν την ποίηση σαν εξομολόγηση. Είναι κι αυτό ένα κατάλοιπο από τη θητεία μου στα κατηχητικά. Από πολύ νωρίς κατάλαβα και εφάρμοσα το ότι η εξομολόγηση μας ελαφρώνει από αυτό που μας βαραίνει και ότι αυτό ακριβώς ισχύει (ή θα έπρεπε να ισχύει)και στην ποίηση.

Φυσικά, τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά, τουλάχιστον για μένα. Πρώτα – πρώτα, η σωστή εξομολόγηση προϋποθέτει τη μετάνοια και συνακόλουθα την αλλαγή του τρόπου ζωής, ενώ εγώ δυστυχώς νομίζω ότι παραμένω αμετανόητος. Και όπως λέω σε ένα ποίημά μου, «ούτε να πεθάνω θέλω, ούτε και να γιατρευτώ, / θέλω απλώς να βολευτώ στην καταστροφή μου». Έτσι λοιπόν η εξομολόγησή μου μοιάζει με την πρόκληση. Ξέρω βέβαια το γιατί: η στέρηση εύκολα μετατρέπεται σε επιθετικότητα. Ίσως γι’ αυτό μερικοί με θεωρούν αιρετικό.

Kωνσταντίνου Καβάφη – Οι Εχθροί

Τον Ύπατο τρεις σοφισταί ήλθαν να χαιρετήσουν.
Ο Ύπατος τους έβαλλε κοντά του να καθίσουν.
Ευγενικά τους μίλησε. Κ’ έπειτα, να φροντίσουν,
τους είπε, χωρατεύωντας. «Η φήμη φθονερούς
κάμνει. Συγγράφουν οι αντίζηλοι. Έχετ’ εχθρούς».
Απήντησ’ ένας απ’ τους τρεις με λόγους σοβαρούς.

Ὁ ἱππότης καὶ ὁ θάνατος

ποίημα του Νίκου Γκάτσου

.

(1513) Καθὼς σὲ βλέπω ἀκίνητο
Μὲ τοῦ Ἀκρίτα τ᾿ ἄλογο καὶ τὸ κοντάρι τοῦ Ἅη-Γιωργιοῦ νὰ ταξιδεύεις στὰ χρόνια
Μπορῶ νὰ βάλω κοντά σου
Σ᾿ αὐτὲς τiς σκοτεινὲς μορφὲς ποὺ θὰ σὲ παραστέκουν αἰώνια
Ὥσπου μιά μέρα νὰ σβηστεῖς κι ἐσὺ παντοτινὰ μαζί τους
Ὥσπου νὰ γίνεις πάλι μιά φωτιὰ μὲς στὴ μεγάλη Τύχη ποὺ σὲ γέννησε
Μπορῶ νὰ βάλω κοντά σου

Μιὰ νεραντζιὰ στοῦ φεγγαριοῦ τοὺς χιονισμένους κάμπους
Καὶ τὸ μαγνάδι μιᾶς βραδιᾶς νὰ ξεδιπλώσω μπροστά σου
Μὲ τὸν Ἀντάρη κόκκινο νὰ τραγουδάει τὰ νιάτα
Μὲ τὸ Ποτάμι τ᾿ Οὐρανοῦ νὰ χύνεται στὸν Αὔγουστο
Καὶ μὲ τ᾿ Ἀστέρι τοῦ Βοριᾶ νὰ κλαίει καὶ νὰ παγώνει—
Μπορῶ νὰ βάλω λιβάδια
Νερὰ ποὺ κάποτε πότισαν τὰ κρῖνα τῆς Γερμανίας
Κι αὐτὰ τὰ σίδερα ποὺ φορεῖς μπορῶ νὰ σοῦ τὰ στολίσω
Μ᾿ ἕνα κλωνὶ βασιλικὸ κι ἕνα ματσάκι δυόσμο
Μὲ τοῦ Πλαπούτα τ᾿ ἄρματα καὶ τοῦ Νικηταρᾶ τὶς πάλλες.
Μὰ ἐγὼ ποὺ εἶδα τοὺς ἀπογόνους σου σὰν πουλιὰ
Νὰ σκίζουν μιάν ἀνοιξιάτικη αὐγὴ τὸν οὐρανὸ τῆς πατρίδας μου
Κι εἶδα τὰ κυπαρίσσια τοῦ Μοριᾶ νὰ σωπαίνουν
Ἐκεῖ στὸν κάμπο τοῦ Ἀναπλιοῦ
Μπροστὰ στὴν πρόθυμη ἀγκαλιὰ τοῦ πληγωμένου πελάγου
Ὅπου οἱ αἰῶνες πάλευαν μὲ τοὺς σταυροὺς τῆς παλληκαριᾶς
Θὰ βάλω τώρα κοντά σου
Τὰ πικραμένα μάτια ἑνὸς παιδιοῦ
Καὶ τὰ κλεισμένα βλέφαρα
Μέσα στὴ λάσπη καὶ τὸ αἷμα τῆς Ὀλλανδίας.

Στον αληθινό Μαύρο Καβαλάρη Γιάννη Βελισσαρίου (13 Ιουλίου 1913)

Ευαγγελία Λάππα – Μαθήτρια Λυκείου

Στον αληθινό Μαύρο Καβαλάρη Γιάννη Βελισσαρίου

Στο μνημείο κοιτάζω μια μορφή
που βαστά ντουφέκι και σπαθί
Το άστρο είναι του Μπιζανίου
ο ήρωας Γιάννης Βελισσαρίου.

Μιαν ήσυχη νύκτα με φεγγάρι
εσύ πόθο είχες για κοντάρι
τον Τούρκο έκανες να δοθεί
η Μακεδονία είχε λευτερωθεί.

Ούγκο Φώσκολος (Ugo Foscolo) : Ένας Άγνωστος Ελληνο-Iταλός Ποιητής (1778 -10 Σεπτεβρίου 1827 )

.

Τον Ούγο Φώσκολο, θεωρούν οι Ιταλοί εθνικό τους ποιητή! Όμως για εμάς τους Έλληνες είναι σχεδόν άγνωστος, αν και θα έπρεπε να καυχιόμαστε κι εμείς γι αυτόν, λόγω της ελληνικής καταγωγής του και των επτανησιακών καταβολών του πλούσιου έργου του ποιητή.

Ο Φώσκολος γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1778 και το αρχικό όνομά του ήταν Νικολό. Στα δέκα του χρόνια πεθαίνει ο πατέρας του Ανδρέας που ήταν γιατρός στην Ιταλία και η μητέρα του η Ζακυνθινή Διαμαντίνα Σπαθή, αναγκάζεται να φύγει με τα δύο άλλα αδέρφια του στη Βενετία. Σε λίγο καιρό (1792) ακολουθεί και ο δεκάχρονος Νικολό, οποίος μετά την οριστική εγκατάστασή του στην Ιταλία μεταβαπτίστηκε σε Ούγο.

Η ζωή του Ούγου Φώσκολου, όπως αποτυπώνεται στο εκτενές χρονολόγιο του αφιερώματος, ήταν περιπετειώδης και σημαδεύτηκε από την πολυτάραχη περίοδο των ναπολεόντειων πολέμων. Το 1799 κατατάσσεται στο στρατό, παίρνει μέρος σε μάχες και τραυματίζεται δυο φορές.

Η σκληρή στρατιωτική ζωή όμως δεν τον εμποδίζει να γράφει σονέτα, αλλά και μεγάλα έργα, εμπνευσμένα από τα μηνύματα της Γαλλικής Επανάστασης. Το πρώτο του δράμα ο «Θυέστης» έχει μεγάλη επιτυχία και σε ηλικία δεκαοκτώ χρονών καταχειροκροτείται από τους θεατές οι οποίοι τον αποθεώνουν φωνάζοντας: «Viva il giovane Greco»! Από τα πιο γνωστά έργα του είναι οι «Χάριτες», «Οι τελευταίες επιστολές του Ιάκωβου Όρτις»και το επικό ποίημα «Οι Τάφοι». Για αυτό το τελευταίο ο Αντώνης Μαρτελάος, πατριώτης και επαναστάτης που υπήρξε δάσκαλός του στη Ζάκυνθο, είπε πώς οι «Τάφοι» είναι έργο ενός γνήσιου Έλληνα και όχι Φράγκου, όπως θέλουν να τον «κάμουνε».

Μάης Αμάραντος «Μεγάλος Μήνας κρέμασε στην πόρτα σου στεφάνι!»

του Νώντα Σκοπετέα

Μάης Αμάραντος 

Μεγάλος Μήνας κρέμασε στην πόρτα σου στεφάνι !
Τριανταφυλλάς , ευωδιαστός , άλλος δεν τον εφτάνει !
Το έπλεξε με αγριολούλουδα σε κερασιάς το ξύλο
Σε πανηγύρι κάλεσε τον ξεχασμένο φίλο !

Ανοίγει τις σελίδες του , χαρμόσυνο βιβλίο ,
Των ρόδων το Τριώδιο , Θεού το μεγαλείο !
Και εκείνο του φανέρωσε , Γιορτές και Κυριακάδες
Και Ουρανό πολύφωτο μ’ Ανάστασης λαμπάδες !

Πρωταπριλιά «Απρίλης φέρνει την δροσιά, φέρνει και τα λουλούδια» Καλό μήνα!

Γεώργιος Σουρής 

Πρωταπριλιά (1882)

Ὁ κόσμος ἀπεφάσισε τὸ δρόμο του ν’ ἀλλάξῃ,
νὰ συγχωρῇ καὶ ν’ ἀγαπᾷ, ποτὲ νὰ μὴ σκοτώνῃ,
ὁ κλέφτης τ’ ἄλλου τὸ ψωμὶ νὰ μὴ ζητῇ ν’ ἁρπάξῃ,
κι’ ὁ ψεύτης νὰ φουρκίζεται γιὰ τὴν ἀλήθεια μόνη.
Τοῦ γείτονά του τὸ καλὸ ὁ ἄνθρωπος νὰ θέλῃ,
καὶ πῶς περνᾷ τὴν ὥρα του ποτὲ νὰ μὴ τὸν μέλῃ.

Kωνσταντίνου Καβάφη, «Η κηδεία του Σαρπηδόνος»

.

Βαρυάν οδύνη έχει ο Ζεύς. Τον Σαρπηδόνα
εσκότωσεν ο Πάτροκλος· και τώρα ορμούν
ο Μενοιτιάδης κ’ οι Αχαιοί το σώμα
ν’ αρπάξουνε και να το εξευτελίσουν.

Αλλά ο Ζεύς διόλου δεν στέργει αυτά.
Το αγαπημένο του παιδί – που το άφισε
και χάθηκεν· ο Νόμος ήταν έτσι –
τουλάχιστον θα το τιμήσει πεθαμένο.
Και στέλνει, ιδού, τον Φοίβο κάτω στην πεδιάδα
ερμηνευμένο πώς το σώμα να νοιασθεί.

Νίκος Βούτσης – Καταζητείται από τον Ελληνικό Λαό για ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ.

ΠΡΟΔΩΣΕ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Βούτσης Γεωργίου Νικόλαος Α” ΑΘΗΝΩΝ

Σχετικά:

Καταζητούνται από τον Λαό για Εσχάτη Προδοσία – Οι οκτώ «πρόθυμοι».

Τα ονόματα των Προδοτών της Μακεδονίας – Οι σύγχρονοι Εφιάλτες που θα τους γίνουμε εφιάλτες.

Για τη Μακεδονία μας εσήμανε η ώρα!

(ποίημα-μαντινάδες)
του Χρήστου Μπονατάκη

Για τη Μακεδονία μας
εσήμανε η ώρα!
Πότε θα ανταποκριθείς;
Πότε αν όχι τώρα;;

Όλη η Ελλάδα μια αγκαλιά
για τη Μακεδονία,
κλέβουν μωρέ τ’ αδέλφια μας,
τόπους και ιστορία.

Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή….

.

Πάει καιρός που πήρα την απόφαση να κρατηθώ έξω από τα πολιτικά του τόπου. Προσπάθησα άλλοτε να το εξηγήσω, αυτό δε σημαίνει διόλου πως μου είναι αδιάφορη η πολιτική ζωή μας.

Έτσι, από τα χρόνια εκείνα ώς τώρα τελευταία έπαψα κατά κανόνα ν’ αγγίζω τέτια θέματα.

Εξ άλλου τα όσα δημοσίεψα ώς τις αρχές του 1967, και η κατοπινή στάση μου (δεν έχω δημοσιέψει τίποτε στην Ελλάδα από τότε που φιμώθηκε η ελευθερία) έδειχναν, μου φαίνεται αρκετά καθαρά τη σκέψη μου.

Μολαταύτα, μήνες τώρα, αισθάνομαι μέσα μου και γύρω μου, ολοένα πιο επιτακτικά το χρέος να πω ένα λόγο για τη σημερινή κατάστασή μας. Με όλη τη δυνατή συντομία, νά τι θα έλεγα:

Κλείνουν δυο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς όλως διόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας, στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο.

Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης όπου, όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι’ αυτές να καταποντισθούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά. Δε θα μου είταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δε λογαριάζουν παρά πολύ για ορισμένους ανθρώπους. Δυστυχώς, δεν πρόκειται μόνο γι’ αυτόν τον κίνδυνο.