Ασκώντας πολιτική με τα λεφτά των εργαζομένων

.

Το φαινόμενο της τηλεκπαίδευσης έχει καταντήσει πικρό καλαμπούρι. Αλλά οι «Μαρίες Αντουανέτες» βρίσκουν και τα κάνουν.

Με το συγκεκριμένο άρθρο κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε με διάφορα κοσμητικά επίθετα, αλλά ουδόλως μας ενδιαφέρει. Εκφράζουμε την κοινή λογική. Επιστρέφουμε προκαταβολικά τα κοσμητικά επίθετα σε όσους αδυνατούν να αντιληφθούν τι συμβαίνει και κυρίως σε όσους έχουν κομματικές παρωπίδες και κόμπλεξ κατά των εκπαιδευτικών, προφανώς επειδή τους ζηλεύουν.

Το φαινόμενο της τηλεκπαίδευσης μπήκε υποχρεωτικά στη ζωή των μαθητών και των εκπαιδευτικών τον Μάρτιο του 2020 εξαιτίας της απαγόρευσης της κυκλοφορίας (λοκ ντάουν μάθαμε να τη λέμε) και του κλεισίματος των σχολείων, εξαιτίας της πανδημίας του covid-19.

Οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων, έβαλαν πλάτη, προσπάθησαν για το καλό των μαθητών τους και με τα δικά τους μέσα, τους δικούς τους υπολογιστές, τα δικά τους τάμπλετ, τα δικά τους κινητά τηλέφωνα, το δικό τους διαδίκτυο, προσπάθησαν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Ξόδεψαν άπειρες ώρες μπροστά στις οθόνες για να δημιουργήσουν ψηφιακό υλικό, το οποίο μέσω του e-class και του e-me έφτασε στους μαθητές τους.

Γλωσσική αποκολοκύνθωση

.

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.

Στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης του 1821, στην Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας συνέβη το εξής περιστατικό.
Οι πληρεξούσιοι, όπως έλεγαν τότε τους βουλευτές του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, συνεδρίαζαν στα χωράφια και τα περιβόλια, όπως οι αρχαίοι πρόγονοί μας.

Όλοι τους κάθονταν σταυροπόδι, κάτω στο χώμα, και μόνον ο Κολοκοτρώνης ήταν σκαρφαλωμένος στη διχάλα μιας λεμονιάς. Κάποτε, λοιπόν, ήθελαν να ψηφίσουν ένα νομοσχέδιο και μερικοί πληρεξούσιοι πρότειναν να κοπεί στο κείμενο του νομοσχεδίου η φράση «εν αυτή». Ο Πρόεδρος της Συνελεύσεως προσπαθούσε να τους πείσει πως δεν ήταν σωστό να περικοπούν οι δύο αυτές λέξεις, η φράση «εν αυτή», γιατί θα αλλοιωνόταν όλο το νόημα του σχετικού άρθρου. Κάποια στιγμή δύο πληρεξούσιοι σηκώθηκαν οργισμένοι από τις «θέσεις» τους και άρχισαν να φωνάζουν προς το προεδρείο:

–    Να κοπεί το «εν αυτή». Ναι, να κοπεί.
–    Το «εν αυτή» να κοπεί οπωσδήποτε, ο άλλος.
–    Όχι, δεν κόβετε το «εν αυτή» και η συνεδρίαση εξελισσόταν σε σύρραξη.

Ο Γέρος του Μοριά λαγοκοιμόταν, αφήνοντας τους λογιότατους να ερίζουν, με την ακατανόητη, γι’ αυτόν, στεγνή και τυποποιημένη γλώσσα τους. Ακούγοντας όμως τα λόγια και την φασαρία, πήδηξε μ’ ένα σάλτο κάτω από την λεμονιά και πηγαίνοντας κατ’ ευθείαν προς το προεδρείο, έξαλλος άρχισε να ρωτά:

– Τίνος το αυτί θα κόψετε, ωρέ πατριώτες;
– Τόσο μεγάλο έγκλημα έκανε ο άνθρωπος. Ντροπή μας Έλληνες. Εμείς αγωνιστήκαμε τόσα χρόνια για να διώξουμε τον τύραννο και τώρα θ’ αρχίσουμε να κόβουμε τα αυτιά του κοσμάκι;

«Ελώδη στεκάμενα νερά»: Το 2021 ως η αφωνία των «διανοούμενων

άρθρο του Θεοφάνη Μαλκίδη

.

Οι έντιμοι πνευματικοί άνθρωποι σε μια περίοδο δυσκολίας, δοκιμασίας, απογοήτευσης και θλίψης του λαού είναι μαζί του, όχι απέναντί του. Οι έντιμοι πνευματικοί άνθρωποι το έπραξαν το 1821, το 1921, το 1922, το 1940, οφείλουν να το πράξουν και τώρα όσοι τιμούν ακόμη το πνευματικό τους ανάστημα και θέλουν να μείνουν στην Ιστορία και στη συνείδηση του λαού μας ως περήφανοι Άνθρωποι και ως αξιοπρεπείς Έλληνες

Ένας από αυτούς , ο ποιητής Κ. Βάρναλης δε σιώπησε, ούτε κρύφτηκε, ούτε φοβήθηκε όπως γράφει ένας άλλος σπουδαίος ποιητής μας , ο Μ. Αναγνωστάκης, αλλά όταν έμαθε ότι μεταπολεμικά, οι πρώην συνεργάτες των Ναζί δικάζουν τον ασυμβίβαστο πεζογράφο Μ. Λουντέμη, φόρεσε τα πιο καλά του ρούχα και εμφανίστηκε στο δικαστήριο. Εκεί απαντώντας στην ερώτηση του προέδρου του εάν είναι ένοχος ο κατηγορούμενος είπε τα εξής μοναδικά λόγια που αξίζουν να διδάσκονται στα σχολεία:

«Ένοχος; Όχι! Για να ναι ένοχος ένας Συγγραφέας πρέπει να δίνει αρνητικές απαντήσεις στις τρεις παρακάτω ερωτήσεις;

• Πρώτον: Ζώντας σε μια κοινωνία αδικίας με ποιους θα πάει; Με τους αδικητές ή με τους αδικημένους;
• Δεύτερο: Αν ο Λαός πέσει στα δεσμά της τυραννίας με ποιους θα συνταχθεί; Με τον τυραγνισμένο ή με τον τύραννο;
• Και τρίτο και τελευταίο: Αν η Πατρίδα πάει σ΄ εθνική σκλαβιά ποιους θα βοηθήσει; Τους κατακτητές ή τους κατακτημένους; Δηλαδή με τους κιοτήδες θα πάει ή με τα παλικάρια; Γνωρίζω τον κατηγορούμενο από έφηβο. Τον γνωρίζω σαν συγγραφέα, και σαν Έλληνα. Και σας δηλώνω κατηγορηματικά: Και στις τρεις ερωτήσεις ο κατηγορούμενος έδωσε αυτές τις απαντήσεις. Δεν είναι ένοχος».

Όπως και ο Βάρναλης έτσι αργότερα κατά διάρκεια της δικτατορίας, ο Νομπελίστας Γ. Σεφέρης δε σιώπησε για να γίνει αρεστός, αντιθέτως, γνωρίζοντας ότι ο λαός περιμένει από αυτόν και τον κάθε αληθινό πνευματικό άνθρωπο να μιλήσει, έπραξε αυτό που του υπαγόρευε η συνείδησή του, το καθήκον του και το χρέος του. Και βεβαίως δεν σκέφτηκε το τι θα χάσει, λέγοντας μεταξύ των άλλων και τα εξής :

Η αγωγή των αρχαίων και ο τωρινός «δεμπειρασμός»

.

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

Συνεχίζουμε την περιήγηση στην ανατροφή των παιδιών, με την αρχαία Ελλάδα.

Πριν μπω στο θέμα θέλω να σχολιάσω κάτι. Τις προάλλες είδαμε στο «τιβί» κάποιον εκπαιδευτικό σε ΕΠΑΛ να βιαιοπραγεί εναντίον μιας μαθήτριας. Τιμωρήθηκε αυστηρά και καλώς. Στις εικόνες είδαμε και κάποιες άλλες αξιόποινες πράξεις από τους μαθητές που πέρασαν ασχολίαστες, γιατί, σύμφωνα με την καταστρεπτικό ιδεολόγημα «παιδιά είναι, δεν πειράζει, βράζει το αίμα τους και λοιπά…». (Από το «δεν πειράζει», εφευρέθηκε ο «δεμπειρασμός»).

Πρώτον: κάποιοι συμμαθητές της όρμησαν εν βρασμώ και χειροδίκησαν κατά του εκπαιδευτικού. Δεν πειράζει…

Δεύτερον: Ένας μαθητής «τραβούσε» με το κινητό του την σκηνή. Το κινητό απαγορεύεται στο σχολείο. Ξέρουμε ότι όλα σχεδόν τα παιδιά προσέρχονται με το κινητό στην τάξη. Ποιος ελέγχει; τι κάνει το υπουργείο; Τίποτε. Δεν πειράζει…

Τρίτον: αναποδογύρισαν και κατέστρεψαν, για εκδίκηση,  οι μαινόμενοι συμμαθητές το αυτοκίνητο τού όντως απαράδεκτου εκπαιδευτικού. Αυτό είναι ή δεν είναι αδίκημα; Τιμωρήθηκαν; Μάλλον όχι. Είναι παιδιά, δεν πειράζει…. Αυτός, ο «δεμπειρασμός» όμως τρώει τα σωθικά της πατρίδας.

Λίγο πριν από την άλωση της Πόλης…

.

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.

Έχουμε πλούσια και ωραία ιστορία. Είναι παιδαγωγός τα παθήματα του λαού μας. Και τα μεγαλεία και οι αθλιότητες. Το ιστορικό υφαντό μας έχει και τα τσαλακώματα και τους λεκέδες του «έως αν η αυτή φύσις ανθρώπων ει», γιατί δεν αλλάζει η φύση των ανθρώπων κατά τον Θουκυδίδη. Μία περίοδος που ενδιαφέρει την τωρινή εποχή είναι η άλωση της Πόλης. Γιατί φτάσαμε σ’ αυτήν; Γιατί δεν απετράπη; Ποιοι παράγοντες συνετέλεσαν ώστε να απλωθούν πάνω από το Γένος τα σκοτάδια του Ισλάμ; Υπάρχουν ομοιότητες με το σήμερα; Απαριθμώ:

Πρώτον: Η φυγή των γραμματισμένων, των λογίων στην Δύση. Ο πρώτος πατριάρχης μετά την άλωση, Γεννάδιος Σχολάριος, θα γράψει: «Κινδυνεύομεν μη μόνον σοφίας στερηθήναι και μαθημάτων, αλλά και την φωνήν αυτήν», δηλαδή την γλώσσα. « Εις τέτοιαν κακήν τύχην κατάντησε το πάλαι μακαριστόν γένος των Γραικών ότι μόλις ευρίσκεται τώρα διδάσκαλος οπού νάναι ικανός να διδάσκει τους νέους» γράφει περί το 1500 ο Νικ. Σοφιανός. Μήπως και στα χρόνια μας δεν έχουμε εκπατρισμό της λόγιας νεολαίας μας, μια απροκάλυπτη «λεηλασία εγκεφάλων» από την Δύση;

Δεύτερον: Οι εξισλαμισμοί και το φοβερό παιδομάζωμα. Οι Τούρκοι είχαν διαδώσει το πονήρευμα ότι ο Θεός εγκατέλειψε τους χριστιανούς, λόγω των αμαρτιών τους και βοηθά το Ισλάμ. Χιλιάδες αλλαξοπιστούν είτε εκουσίως είτε ακουσίως.

Να δώσουμε στα παιδιά μας τα κείμενα των πρωτεργατών του 1821

.

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Έχουν συμπληρωθεί ήδη οι οκτώ από τους δώδεκα μήνες του επετειακού έτους 2021 και  πιστεύω ότι έχουμε ακόμη τον χρόνο να μιλήσουμε στους νέους και στις νέες μας για την Ελληνική Επανάσταση.

Το 1821 είναι οι άνθρωποί του, κληρικοί και λαϊκοί, οπλαρχηγοί και διανοούμενοι. Το 1821 είναι και τα κείμενα που έγραψαν οι πρωτεργάτες  του. Απομνημονεύματα, διακηρύξεις, Συντάγματα Εθνικών Συνελεύσεων, ποιήματα, τα οποία μας δίνουν μία πολυσύνθετη εικόνα των αξιών και των προβληματισμών της εποχής.

Γιατί πολεμήσανε; Αναρωτιέται ευλόγως η νέα γενιά: Την απάντηση ας αφήσουμε να την δώσουν οι ίδιοι οι πρωτεργάτες, οι αγωνιστές, οι πρώτοι πολιτικοί εκπρόσωποι (παραστάτες ονομάσθηκαν οι πρώτοι βουλευτές). Ας δώσουμε στα παιδιά μας επιλεγμένα κείμενα των αγωνιστών, του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, του Μακρυγιάννη, του Κασομούλη, του Φωτάκου, του Αμβροσίου Φραντζή, του Ιωάννου Φιλήμονος. Ας τους φέρουμε σε επαφή με τα ποιήματα του Διονυσίου Σολωμού, του Ανδρέα Κάλβου, του Γεωργίου Κλεάνθη, τα οποία αναδεικνύουν ξεκάθαρα τα ιδανικά των Ελλήνων Επαναστατών.

Το 1976, όταν συμπληρώθηκαν 200 χρόνια από τη γέννηση του πρώτου Κυβερνήτη μας, του Ιωάννη Καποδίστρια, η τότε Κυβέρνηση του αειμνήστου Κωνσταντίνου Καραμανλή έδωσε οδηγία να μοιρασθεί στα σχολεία ένα μικρό και εύχρηστο Ανθολόγιο κειμένων του σπουδαίου αυτού Έλληνα. Τυπώθηκε από το Οργανισμό Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων και μέσα σε 110 σελίδες παρουσίαζε την αγωνία, τον αγώνα και τις ιδέες του Καποδίστρια. Το βιβλιαράκι περιλάμβανε και ένα ευρετήριο με σύντομα βιογραφικά των προσώπων που αναφέρονται στις ανθολογούμενες επιστολές του Κερκυραίου πολιτικού.

Νέα σχολική χρονιά; Τα “όπλα”, στις επάλξεις και αγώνες για την ελληνική παιδεία…

αναδημοσίευση από το International Hellenic Association
άρθρο του Δημήτρη Νατσιού

.

Η πιο άχαρη σχολική χρονιά πλησιάζει. Είναι η πρώτη φορά, μετά από τρεις δεκαετίες διδασκαλίας, που νιώθω, και πολλοί συνάδελφοι το συμμερίζονται, αγωνία, ακεφιά, «ακηδία» θα την ονόμαζα, χρησιμοποιώντας μια λέξη της νηπτικής θεολογίας. ( Η λέξη ακηδία παράγεται από το άλφα το στερητικό και το ρήμα κήδω-κήδομαι, που σημαίνει φροντίζω, μεριμνώ. Από δω και ο κηδεμών και η κηδεία. Ακηδία σημαίνει αμέλεια, αφροντισία. Κατά την «Κλίμακα» του αγίου Ιωάννου του Σιναϊτου, «ακηδία εστί πάρεσις ψυχής και νοός έκλυσις, ολιγωρία ασκήσεως, μίσος του επαγγέλματος…». Δηλαδή, παράλυση της ψυχής και ατονία του νου, αδιαφορία για την άσκηση και μίσος για τις υποσχέσεις που έδωσες…).

Από την μια το πυρίκαυστο καλοκαίρι. Οι φωτιές που «μαύρισαν» και τον τόπο και τις ψυχές μας. Μόνο αυτό έλειπε εν μέσω της φοβερής οικονομικής κρίσης. Και η καταστροφή χτυπάει και πονά τον απλό λαό, που το μέλλον του έγινε τέφρα και αποκαϊδια…

Από την άλλη η βοή των πλησιαζόντων γεγονότων. Τα σκοτάδια του Ισλάμ, ξεχύνονται και πάλι προς την Δύση. Είναι τρομερό. Ό,τι κακό συμβεί στην Ασία, στις χώρες του Μωαμεθανισμού, θα ξεβραστούν οι χειρότερες συνέπειές του στην πατρίδα μας. Αλληλοσκοτώνονται οι Αφγανοί, λιανίζουν οι Ταλιμπάν τους αντιφρονούντες; Τρέμει η Ελλάς. Διαλύουν οι Αμερικανοί το Ιράκ ή την Συρία; Πανικός στην χώρα μας; (Πληρώνουμε την «εξαγωγή δημοκρατίας» των ΗΠΑ και των προθύμων παρακεντέδων τους. Αυτοί εξάγουν δημοκρατία και ερείπια και εμείς εισάγουμε λαθρομετανάστες και ισλαμικά γκέτο. Στην παρούσα συγκυρία προθυμοποιήθηκαν οι Αλβανοί και οι Σκοπιανοί να φιλοξενήσουν Αφγανούς. Οι καημένοι… ας ρωτούσαν τους Έλληνες πολιτικούς!! Διαπρέπουν στον τομέα αυτό. Τόσες δεκαετίες υποτέλεια, προστασία και εξάρτηση, εντολοδόχοι των «Δυνάμεων» – με το αζημίωτο- αλλά η πατρίδα «πικραμένη, εντροπαλή», στο τελευταίο σκαλί. Δεν έμαθαν ότι τα αφεντικά τους γλοιώδεις δούλους πρώτα μαστιγώνουν και ταπεινώνουν. Με κάτι τέτοια εμετικά προσκυνήματα στους Αμερικανούς, παίρνουμε θάρρος και γελάει το αχείλι μας, αν και με τους Αλβανούς υπάρχει φόβος για την ελληνική μειονότητα).

«Θεραπευτική» διακοπή κυήσεως… Μπορεί άραγε ποτέ να «θεραπεύσει» μια έκτρωση;

.

Τις τελευταίες ημέρες γίναμε μάρτυρες του φυλλαδίου της Ιεράς Συνόδου που σχετίζεται με την παρότρυνση των πιστών για εμβολιασμό. Ανεξαρτήτως ιδεολογίας υπέρ ή κατά του εμβολιασμού, μας προκάλεσε βαθύτατη θλίψη και ιερή αγανάκτηση η αναφορά και μάλιστα η απενοχοποίηση της διακοπής κύησης, δηλαδή της έκτρωσης, με το προσωνύμιο «θεραπευτική», κατά τα λεγόμενα του φυλλαδίου.

Πολλοί που προβληματίζονται πάνω στα θέματα της έκτρωσης και μάλιστα στη χρήση των εκτρωθέντων παιδιών για λήψη κυττάρων για την φαρμακευτική έρευνα ^[1], θα μπορούσαν να αναρωτηθούν: Μήπως αλήθεια υπάρχει κάποιου τύπου  «θεραπευτική» διακοπή κυήσεως;  Εάν ναι, αυτό σημαίνει πως η έκτρωση μπορεί να αποβεί «ευεργετική», αλλά συγκεκριμένα τί θεραπεύει; Και ακόμη: είναι εμβρυικός ιστός τα καλούμενα «εμβρυικά κύτταρα» που χρησιμοποιούνται στις κυτταρικές σειρές της βιολογίας; Οι χρησιμοποιούμενες εμβρυικές κυτταρικές σειρές προέρχονται μόνο από τις μεμονωμένες παλαιότερες αμβλώσεις ή και από αμβλώσεις που πραγματοποιούνται και σήμερα;

Είναι γνωστό πως η λεγόμενη «διακοπή μιας κύησης» είναι ευφημισμός για την έκτρωση, δηλαδή την αφαίρεση της ζωής ενός αγέννητου παιδιού, που είναι ζωντανό ως τη στιγμή της θανάτωσής του. Δεν διακόπτεται δηλαδή απλά μια «κύηση», διακόπτεται η ζωή ενός ανθρώπου.  Η αφαίρεση αυτής της ζωής δεν μπορεί να είναι ποτέ θεραπευτική ούτε για το ίδιο το παιδί, εφόσον το σκοτώνει, αλλά ούτε και για την μητέρα του, διότι η ύπαρξη κύησης, δηλαδή παιδιού δεν είναι νόσος για να θεραπευθεί με τη διακοπή της. Εξάλλου η ύπαρξη παιδιού,  δεν αποκλείει την θεραπευτική παρέμβαση στην ενδεχομένως πάσχουσα μητέρα ^{[2, 3]}, ούτε και η θανάτωση του αγέννητου παιδιού αναγράφεται ποτέ στα ιατρικά εγχειρίδια ως αγωγή κάποιας νόσου. Μάλλον η διακοπή της ζωής του εμβρύου, προδίδει άγνοια εκ μέρους των υπευθύνων να διαχειριστούν την νόσο, την έγκυο και το παιδί της.

Όλοι οι πνευματικοί σαλταδόροι έχουνε πιάσει τα πόστα.

αναδημοσίευση από το International Hellenic Association
άρθρο του Δημήτρη Νατσιού

.

Να ζητήσω, εν πρώτοις, συγγνώμη από τους αναγνώστες, γιατί θα αναφερθώ σε προσωπικό μου θέμα. Γράφω εδώ και τριάντα χρόνια και είναι η πρώτη φορά που θα «εμπλακώ» σε κείμενό μου.

Πριν όμως παραθέσω όσα με αφορούν μια επισήμανση. Όσοι έχουμε καύχημα και απαντοχή μας την πίστη στον Χριστό, ομολογούμε και διατρανώνουμε αυτήν την πίστη μας χωρίς φόβο, αλλά επαναλαμβάνω, με καμάρι. Έχω πάντοτε κατά νου, την φράση του Μακρυγιάννη «όταν μου πειράζουν την πατρίδα και θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ‘νεργήσω και ό,τι θέλουν ας μου κάμουν» ή όπως και ο αρχαίος λόγος, διά στόματος του Αριστοτέλη, συνηγορεί «οι μη οργιζόμενοι εφ΄οις δει ηλίθιοι δοκούντες είναι». Όσοι δεν οργίζονται, γι΄αυτά που πρέπει, είναι περίπου ηλίθιοι.

Έρχεται η στιγμή που κάποτε αγανακτείς. Αν σιωπήσεις, θεωρείται αδυναμία και σε ποδοπατούν. Αν μιλήσεις, κάποιοι σου καταλογίζουν εγωισμό, έπαρση και φαρισαϊσμό. Έχω ακούσει πολλές φορές την αφόρητη κοινοτοπία, από κάποιους καθωσπρέπει τζιτζιφιόγκους, όταν αντιδράς έντονα, υπερασπιζόμενος όσια και ιερά: «Δεν το περίμενα από σένα, είσαι και χριστιανός. Είσαι υποκριτής» και λοιπές αξιοθρήνητες τιποτολογίες. Θυμάμαι σε κάποιον αριστερόμυαλο ερίφη -οι γραικύλοι που, κατά το συνήθειό τους, όλα τα δεινά της κοινωνίας τα ρίχνουν –βλασφήμως- στους «παπάδες», στην εκκλησία, στους ρατσιστές που το παίζουν πατριώτες- που του είπα κατά λέξη: «Αν δεν ήμουν χριστιανός, ήδη θα σε είχα πλακώσει στο ξύλο». (Ο άγιος Χρυσόστομος στον λόγο του «προς Ανδριάντας» προτρέπει, όταν κάποιος βλασφημεί τον Θεό, κατά λέξη «ράπισον αυτού την όψιν, σύντριψον το στόμα, αγίασόν σου την χείρα».

Είναι ακόμη σύνηθες, εάν κάποιος στραφεί, μετανοών, στην εκκλησία και μετέχει στην μυστηριακή ζωή – Θεία Κοινωνία, νηστείες, εκκλησιασμός όρθρου βαθέως – να ακούει από «φίλους» και οικείους ακόμη, ειρωνείες του τύπου «τι έγινες θεούσα», «θα βάλεις και ράσο»… Στον «Ευεργετινό» διαβάζουμε κάτι σχετικό. « Ο ορθώς μετανοών από ανόμων χλευάζεται και τούτο αυτό εστί τεκμήριον ευαρεστήσεως». Οι χλευασμοί είναι απόδειξη ουράνιας χαράς. «Χαρά έσται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο).

Το οικουμενικό μήνυμα των Αρχαίων Ελληνικών κειμένων

.

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Η ιδεολογία της πολιτικής ορθότητας θέλει  να εκδιώξει από τα Πανεπιστήμια των ΗΠΑ και της Δυτικής Ευρώπης τις Κλασικές σπουδές, κυρίως τη μελέτη των Αρχαίων Ελληνικών και των Λατινικών. Ήδη το Πανεπιστήμιο του Princeton κατήργησε την υποχρεωτική γνώση των Αρχαίων και των Λατινικών στα Τμήματα Κλασικών Σπουδών. Το επιχείρημα των αρνητών είναι ότι οι δύο αυτές αρχαίες γλώσσες αποτελούν μία έκφραση ρατσισμού της λευκής φυλής!

Οι ανοητολογούντες διώκτες των Αρχαίων Ελληνικών καλό θα ήταν να μάθουν ότι πολυάριθμοι νέοι από άλλους πολιτισμούς, πέραν της Ευρώπης και των ΗΠΑ, έχουν ωφεληθεί από τη μελέτη των Αρχαίων Ελληνικών και δεν ένιωσαν καμία μορφή ρατσισμού. Θυμούμαι τον Πρόεδρο της Σενεγάλης Λεοπόλντ Σεγκόρ, γηγενή Αφρικανό, ο οποίος το 1976 είχε επισκεφθεί την Ελλάδα και εξέφρασε τον θαυμασμό του για τα Αρχαία Ελληνικά που είχε διδαχθεί.

Τα Αρχαία Ελληνικά κείμενα προσφέρουν πανανθρώπινα και οικουμενικά μηνύματα. Ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ Ομπάμα και ο νυν Πρόεδρος της Γαλλίας Μακρόν, όταν επισκέφθηκαν τη χώρα μας αναφέρθηκαν εκτενώς στον Επιτάφιο του Περικλέους που κατέγραψε ο Θουκυδίδης Πρόκειται για έναν διαχρονικό ύμνο προς τη δημοκρατία και τον πατριωτισμό. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν ωφεληθεί από τα διδάγματα του Επιταφίου ασχέτως φυλής, θρησκείας, πολιτισμού.

Πανελλαδικές εξετάσεις – ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

.

Η θέα και μόνο του μεγάλου περσικού στρατού προκαλούσε δέος. Οι μετριότεροι υπολογισμοί τον ανέβαζαν σε εκατό χιλιάδες, οι πιο τολμηροί δεν δίσταζαν να φτάσουν στις εξακόσιες, με το ιππικό, το δυνατό χαρτί κάθε στρατού, να κινείται από δέκα μέχρι εξήντα χιλιά-δες.

Απέναντί τους ο Αλέξανδρος είχε να αντιτάξει μόνο πέντε χιλιά-δες ιππικό και τριάντα χιλιάδες πεζικό, Μακεδόνες και λοιπούς Έλλη-νες, «πλην Λακεδαιμονίων». Η Σπάρτη δυστυχώς, τις μεγάλες εκείνες στιγμές του Ελληνισμού βρέθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Αντί να συμβάλει στη μεγάλη ελληνική εξόρμηση, προσπαθούσε με τη σύ-μπραξη των Περσών να υπονομεύσει την εκστρατεία και να ανοίξει μέτωπο σε Αιγαίο και Ελλάδα, στα μετόπισθεν του Αλεξάνδρου.

Στην πλατιά πεδιάδα της Ισσού ο Δαρείος έκαμε επιβλητική επί-δειξη της δύναμής του. Στο κέντρο της παράταξής του τοποθέτησε την αιχμή του δόρατος, ένα ισχυρό εμπειροπόλεμο σώμα Ελλήνων μισθο-φόρων. Όμως, παρά τη συντριπτική ανισότητα των δύο στρατών, με ευφυή στρατηγική και απαράμιλλο θάρρος ο Αλέξανδρος εξισορρό-πησε τα πλεονεκτήματα του αντιπάλου του.

Κατάφερε να παρασύρει τον Δαρείο σε πεδίο μάχης λιγότερο ευ-νοϊκό για τον τεράστιο στρατό του. Και ενώ ο γηραιός μα εμπειρότα-τος στρατηγός Παρμενίων σήκωνε στο αριστερό κέρας το βάρος της άμυνας, ο Αλέξανδρος επιχείρησε με το δεξιό ταχύτατη σφοδρή επί-θεση σε στενό μέτωπο. Δημιούργησε βαθύ ρήγμα και αποδιοργάνωσε την αριστερή περσική πτέρυγα. Στράφηκε εν συνεχεία προς το κέντρο εξουδετερώνοντας με κυκλωτική κίνηση τους Έλληνες μισθοφόρους. Ο Δαρείος τράπηκε σε φυγή εγκαταλείποντας τον στρατό στην τύχη του. Η πανωλεθρία των Περσών υπήρξε πρωτοφανής. Μόνο το σκοτάδι της νύχτας ανέκοψε την ακατάβλητη ορμή των Μακεδόνων. Στα χέρια του Αλεξάνδρου περιήλθε ακόμα και η μητέρα, η σύζυγος, ο γιος και οι δύο κόρες, ολόκληρη η οικογένεια του Δαρείου.

Γιατί απέτυχε η διπλωματία των σχολικών βιβλίων

.

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 16.5.2021 δημοσιεύθηκε η έρευνα ενός Ισραηλινού Ινστιτούτου, η οποία καταδεικνύει τήν ισχυρή επίδραση της παντουρκικής και  ισλαμικής ιδεολογίας στα τουρκικά σχολικά βιβλία.

Η έρευνα αναφέρεται στα βιβλία που άλλαξαν το 2016 με εντολή του Ερντογάν και μεταξύ άλλων παρουσιάζει και τη διαστρεβλωμένη άποψη που διδάσκονται οι Τούρκοι μαθητές για τη μουσουλμανική μειονότητα στη Δυτική Θράκη.

Πρόκειται για μία ακόμη απόδειξη της πλήρους αποτυχίας της “διπλωματίας των σχολικών βιβλίων”, η οποία είχε ξεκινήσει κατά την περίοδο της διακυβερνήσεως από τον Κώστα Σημίτη. Η πολιτική που εφαρμόσθηκε τότε απέβλεπε στον κατευνασμό της Τουρκίας και μεταξύ άλλων περιελάμβανε τα εξής μέτρα:Υποστήριξη για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρ. Ένωση, Μεικτές Επιτροπές επιστημόνων για να συζητήσουν αμοιβαίες αλλαγές στα σχολικά βιβλία Ιστορίας, Γεωγραφίας κ.α, υποχωρήσεις στα Ίμια, αναγνωρίσεις “νομίμων ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο” και άλλα παρόμοια.

Η διπλωματική αυτή προσπάθεια κατέρρευσε υπό το βάρος των λαθών της και οδήγησε σε αποτελέσματα αντίθετα από τα προσδοκώμενα. Αποθράσυνε την Τουρκία και της άνοιξε την όρεξη για απαιτήσεις και διεκδικήσεις εις βάρος της Ελλάδος και της Κύπρου.

Η προφητεία του Αισχύλου

αναδημοσίευση από τον ΕΚΗΒΟΛΟ
άρθρο του Διαμαντή Κων. Κούτουλα

.

«ἦ μήν ἔτι Ζεύς, καίπερ αὐθάδη φρονῶν,
ἔσται ταπεινός, oἷov ἐξαρτύεται
γάμον γαμεῖν, ὅς αὐτόν ἐκ τυραννίδος
θρόνων τ’ ἄϊστον έκβαλεῖ· πατρός δ’ ἀρά
Κρόνου τότ’ ἤδη παντελῶς κρανθήσεται,
ἥν ἐκπίτνων ἠρᾶτο δηναιῶν θρόνων»[1]

[Μετ.: Ὡστόσο, παρ’ ὅλη τήν ἀλαζονεία τοῦ μυαλοῦ του, ὁ Δίας, κάποτε θά ταπεινωθεῖ, ἐξαιτίάς τοῦ γάμου πού ἑτοιμάζεται νά κάνει, ὁ ὁποῖος ἀπό τόν θρόνο του, ἄφαντο, θά τόν γκρεμίσει. Κι ἔτσι θά ἐπαληθευτεῖ ἡ κατάρα τοῦ πατέρα του Κρόνου, τήν ὁποία ἐκστόμισε, ὅταν ἔπεσε ἀπό τόν πανάρχαιο θρόνο τῶν θεῶν] .[2]

Αὐτή ὑπῆρξε ἡ περίφημη «προφητεία» τοῦ Αἰσχύλου, ἡ προβλέπουσα τό Τέλος τοῦ Διός καί ἡ ὁποία λίγο ἔλειψε νά ὁδηγήσει τόν μεγάλο τραγικό στό… κώνειο, θεωρηθεῖσα ὡς παραβίαση τοῦ ἀπορρήτου της διδασκαλίας τῶν Ἐλευσινίων Μυστηρίων. Σήμερα βέβαια ἀντιλαμβανόμαστε τό ὀρφικό περιεχόμενο αὐτῆς της συμβολικῆς «προφητείας», ἀλλά ἐκεῖνο πού συγκλόνισε τό κοινό τοῦ 5ου αἰ. π.Χ. ἦταν ἡ διαπίστωση ὅτι ὑπάρχει ἐνδεχόμενο καί ἡ θρησκεία νά μήν ξεφεύγει ἀπό τό ἱστορικό Γίγνεσθαι, τό ὁποῖο ἀκολουθεῖ τή φυσική διαδικασία τῆς γέννησης καί τῆς φθορᾶς. Ὁπωσδήποτε τό γεγονός τῆς προφητείας τοῦ Προμηθέα Δεσμώτη ὑπῆρξε μοναδικό στά πάγκόσμια χρονικά· δέν ἔχει ξανασυμβεῖ νά παρουσιάζεται στό κοινό κατά τή διάρκεια Θρησκευτικῶν ἐκδηλώσεων (ὅπου παρουσιάζονταν οἱ τραγωδίες) διδασκαλία προβλέπουσα τό τέλος τῆς ἐπικρατούσας θρησκείας!

Οι σύγχρονοι εικονομάχοι

αναδημοσίευση από το International Hellenic Association
άρθρο του Δημήτρη Νατσιού

.

Θα θυμούνται οι παλαιότεροι πως όταν εισερχόσουν σε ένα σχολείο ή έμπαινες σε μια αίθουσα διδασκαλίας, στους τοίχους αντίκριζες αναρτημένες ζωγραφιές ηρώων του Εικοσιένα ή ρητά, κυρίως από αρχαίους συγγραφείς και το Ευαγγέλιο. Όσοι τα προλάβαμε αυτά έχουμε ανεξίτηλα αποτυπωμένες στην μνήμη μας τις μορφές των αγωνιστών ή ακόμη θυμόμαστε το «γνώθι σαυτόν» και το «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Όλα αυτά βέβαια εξοβελίστηκαν, όταν ξεκίνησε ο εξευρωπαϊσμός μας, όπως ευφυώς βαπτίστηκε η μετάλλαξη του Έλληνα σε γραικύλου. Και αν προβάλλεις την έξοχη παιδαγωγική τους αποστολή – θα αναφερθούμε παρακάτω- θα σε… σε αποστομώσουν με το εξής υψιπετές επιχείρημα οι ημιμαθείς τενεκέδες: «μα σε ποιον αιώνα ζούμε;». Μάλιστα. Δηλαδή, οι πατεράδες και οι παππούδες μας που ζούσαν στις αρχές του 20ου αιώνα ήταν βάρβαροι και απολίτιστοι και εμείς ξεχειλίζουμε από πολιτισμό και ευγένεια. Οι γιαγιάδες μας που τηρούσαν τις νηστείες, που έκαμαν μετάνοιες στην Παναγία, μπροστά στο ακοίμητο καντήλι της, ήταν μες στα σκοτάδια. (Συνήθιζε μια γιαγιά που έπινε καφέ με τις φιλενάδες της, να λέει: πάω να ετοιμάσω και τον «καφέ της Παναγίας μας». Και έπαιρνε το θυμιατό και θύμιαζε το εικόνισμά της και μοσχοβολούσε ο τόπος).

Οι γιαγιάδες μας που δεν ξαναπαντρεύονταν, όταν σκοτώνονταν οι λεβέντες άντρες τους στα πεδία των μαχών υπερασπιζόμενοι την πατρίδα και απελευθερώνοντας τα σκλαβωμένα αδέλφια τους, σαν την Ναταλία Μελά, σαν την προγιαγιά μου, που «χάθηκε», αγνοείτο, ο άντρα της στην Μικρά Ασία, το 1922, αυτές λοιπόν η αληθινές Ρωμιές ζούσαν σε «μεσαίωνες» και εμείς ζούμε στον αιώνα των φώτων. Δεν βλέπουμε γύρω μας τι γίνεται; Πολιτισμός με περίζωμα την ηθική ασχήμια είναι δυνατόν να υπάρξει; Ρωτούσε ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» του: «Και τι το τέλος(=σκοπός) εκάστης κοινωνίας;». (1289α). Και απαντά ο ίδιος: «Ζην ευδαιμόνως και καλώς», που τα δυο τους συναιρούνται στην αρετή, το «ευ ζην». «Ουκ άρα τειχών ουδέ τριήρων, ουδέ νεωρίων δέονται οι πόλεις ει μέλλουσιν ευδαιμονήσειν, ουδέ πλήθους ουδέ μεγέθους άνευ αρετής», δηλαδή, οι πολιτείες δεν ευημερούν με καράβια και κτίσματα ούτε εξαιτίας του πλήθους και του μεγέθους τους, αλλά με την αρετή. (1295α).