Ένας Έλληνας αιχμάλωτος στον Πόλεμο της Κορέας

.

Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.

Ο πολύνεκρος Πόλεμος της Κορέας διήρκεσε τρία περίπου έτη (Ιούνιος 1950 – Ιούλιος 1953), επιφέροντας τον θάνατο πάνω από 500.000 ανθρώπων.

Εντασσόμενος οργανικά στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου, αποτέλεσε πεδίο μάχης για στρατιώτες διαφόρων εθνικοτήτων και σύγκρουσης συμφερόντων των υπερδυνάμεων της εποχής. Όσον αφορά την Ελλάδα, ο γηραιός πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας αποφάσισε τη δημιουργία του Εκστρατευτικού Σώματος Ελλάδας στην Κορέα (ΕΚΣΕ, αρχικής δύναμης ενός τάγματος), καθώς επεδίωκε την εισόδου της χώρας του στο ΝΑΤΟ.

Οι πρώτοι Έλληνες μαχητές αποβιβάστηκαν στην περιοχή τον Δεκέμβριο του 1950, λαμβάνοντας έπειτα μέρος σε αρκετές αναμετρήσεις. Συνολικά, το ΕΚΣΕ καταμέτρησε 186 νεκρούς και 566 τραυματίες, πέτυχε δε να αποσπάσει τον θαυμασμό των άλλων μονάδων.

Ποια όμως τύχη ανέμενε όσους Έλληνες αιχμαλωτίζονταν από τους αντιπάλους τους; Την απάντηση έδωσε ο Γεράσιμος Τσιγάντες, πολεμικός ανταποκριτής που υπέμεινε μια τέτοια εμπειρία. Συγκεκριμένα, ο εν λόγω βετεράνος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ανέφερε:

Στρατηγός ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΓΟΝΑΤΑΣ (15 Αὐγ.1876 – 29 Μαρ.1966)

Ο Στυλιανός Γονατάς ήταν Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός.

Γεννήθηκε στην Πάτρα στις 15 Αυγούστου 1876. Εισήλθε στη Σχολή Ευελπίδων το 1892 και αποφοίτησε πρώτος μετά από 5ετία που ήταν τότε ο χρόνος εκπαίδευσης. Κατά τον Μακεδονικό Αγώνα (1907-1909) υπηρέτησε ως υπολοχαγός στη Θράκη. Κατά την επανάσταση του Γουδί (15 Αυγούστου 1909) ορίσθηκε από τον Στρατιωτικό Σύνδεσμο υπασπιστής του αρχηγού της επανάστασης συνταγματάρχη Νικολάου Ζορμπά. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους, στην εκστρατεία της Ρωσίας και στην Μικρασιατική εκστρατεία ως επιτελάρχης Σώματος στρατού στην αρχή και ως διοικητής μεραρχίας αργότερα, φέροντας τον βαθμό του συνταγματάρχη.

Μετά την υποχώρηση από το μικρασιατικό μέτωπο και με την έκρηξη της νέας επανάστασης 10 προς 11 Σεπτεμβρίου 1922 στη Χίο και Μυτιλήνη στον Γονατά ανατέθηκε η αρχηγία αυτής. Στις 14 Νοεμβρίου 1922 έγινε πρόεδρος της Κυβέρνησης όπου και παρέμεινε μέχρι την 11 Ιανουαρίου 1923 όπου και παρέδωσε την Αρχή στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Μετά την αποστρατεία του επιδόθηκε στην πολιτική απ΄ όπου και εκλέχθηκε «πληρεξούσιος Αθηνών» για πρώτη φορά κατά τις εκλογές της Δ΄ Συντακτικής Συνέλευσης (1923). Δια του από 31 Μαΐου του 1924 ψηφίσματος προήχθη μαζί με τον Ν. Πλαστήρα σε αντιστράτηγο. Στις Γερουσιαστικές εκλογές του στις 21 Απριλίου του 1929 εξελέγη πρώτος γερουσιαστής στο νομό Αττικής και Βοιωτίας. Επίσης εκλέχθηκε τρεις φορές πρόεδρος της γερουσίας (4 Νοεμβρίου 1932, 1 Απριλίου 1933 και 8 Μαρτίου 1934)) παραμένοντας μέχρι την 1 Απριλίου 1935 όταν καταργήθηκε η Γερουσία.

Ἐπιστροφή τῶν 172 Ἡρώων τοῦ ΕΕΣΚ (4 Μαρ.1955)

Υποδοχή των λειψάνων αξιωματικών και οπλιτών του ΕΕΣΚ, στο λιμάνι του Πειραιά.

(Ἀπό τὀ Ἐθνικό Ὀπτικοακουστικό Ἀρχεῖο)

Τα φέρετρα αξιωματικών και οπλιτών του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος στην Κορέα, που μεταφέρθηκαν με το αμερικανικό πλοίο USS General R. M. Blatchford (AP-153) στην Ελλάδα, βρίσκονται τοποθετημένα στην ακτή Βασιλειάδη του λιμανιού του Πειραιά.
Ο Βασιλεύς Παύλος, συνοδευόμενος από τον Πρίγκιπα Γεώργιο, επιθεωρεί παρατεταγμένο άγημα ανδρών του Βασιλικού Ναυτικού, το οποίο αποδίδει τιμές.
Ο Βασιλεύς Παύλος, ο Πρίγκιπας Γεώργιος, ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός Εθνικής Αμύνης Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Υφυπουργός Εθνικής Αμύνης Δημήτριος Βουρδουμπάς και οι υπόλοιποι παριστάμενοι επίσημοι, παρακολουθούν επιμνημόσυνη δέηση υπέρ των πεσόντων.
Ο Βασιλεύς Παύλος καταθέτει στεφάνι και ο Π. Κανελλόπουλος εκφωνεί ομιλία.

ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΛΥΚΑ (30 Ίαν.1889 – 15 Φεβ.1982)

Η ΘΡΥΛΙΚΗ ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΟΥ

ΜΑΖΙ ΜΕ ΑΔΕΛΦΕΣ ΤΟΥ ΕΡΥΘΡΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Γράφει ο Στυλιανός Πολίτης

Η Καλλιόπη Λύκα που ονομάσθηκε από το Βασιλιά Γεώργιο «Μάνα του Στρατιώτη» υπήρξε το πρότυπο της σύγχρονης Ελληνίδας. Σύζυγος ήρωα, μητέρα ήρωα, στοργική νοσοκόμα στο πλευρό του τραυματία και λέαινα στη μάχη! Σε ολόκληρη τη ζωή της συμμετείχε ενεργά σε όλους τους Εθνικούς Αγώνες και προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες απόλυτα αφοσιωμένη στο Ιερό Καθήκον. Το Ελληνικό Κράτος δυστυχώς όχι μόνο δεν τίμησε όπως θα έπρεπε την προσφορά της αλλά της αρνήθηκε ακόμα και την νοσοκομειακή φροντίδα στο στρατιωτικό νοσοκομείο όταν αυτή τη χρειάσθηκε.

ΣΕΛΙΔΕΣ ΔΟΞΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΥΨΩΜΑ »ΧΑΡΡΥ»ΤΗΣ ΚΟΡΕΑΣ

.

nationalpride

Το παρακάτω απόσπασμα προέρχεται από το γλαφυρό βιβλίο «Το ημερόλόγιο ενός Έλληνα Στρατιώτη στον πόλεμο της Κορέας» (εκδόσεις ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ ) του βετεράνου Γεωργίου Παγωμένου.

Μόλις φτάσαμε στους πρόποδες του Χάρι όλοι χάσαμε το χρώμα μας. Στην μία μεριά βλέπαμε όπλα σπασμένα, αλλού βρώμάγαν και κρατάγαμε τις μύτες μας και ανεβαίναμε κατά­κοποι.

Οι Αμερικανοί όπου ευρίσκονταν επάνω στο ύψωμα, χωρίς να περιμένουν, μόλις μας είδαν κατέβαιναν σαν τρε­λοί λασπωμένοι, αξούριστοι και εντελώς απογοητευμένοι. Ανεβήκαμε, μας έδειξαν οι διμοιρίτες τον τομέα που θα έπιανε η κάθε ομάδα και αρχίσαμε να σκάβουμε να βγάλου­με έστω και λίγο χαράκωμα, όπου είχαν χωθεί από τα βλή­ματα. Αφού έδειξα στον κάθε άνδρα από την ομάδα μου πού θα έφθιανε θέσεις, άρχισα και γω να φθιάξω την δική μου, αλλά πού να σκάψω που το μέρος ήταν όλο πτώματα.

Καταπρώτη σκαπανιά που έριξα άκουσα κάτι απαλάδα στο σκαπάνι. Κοιτάζω και ήταν ένα κινέζικο πόδι. Το πετάω και αρχινάω πάλι το έργο μου, δεν είχα βγάλει τρεις φθιαρ[ι]ές χώμα και βλέπω ένα(ν) ολόκληρο. Τι να κάνω τώρα που όπου και να πήγαινα το ίδιο ήταν, το πετάω και αυτό και συνεχίζω.

Για να μην τα πολυλογώ, μέχρι να φθιάξω τη θέση ξέχωσα τέσσερα πτώματα. [Όλη η περιοχή έμοιαζε σαν ένα απέ­ραντο νεκροταφείο ομαδικών τάφων, σαπισμένες ανθρώπινες σάρκες που τη βρώμα δεν την άντεχες όσο κι αν προσπαθούσες να κρατήσεις τη μύτη σου κλειστή.