Κε Ερντογάν, ο Ελληνικός Στρατός δεν έπεσε στη θάλασσα το ’22

.

Βασίλης Κολλάρος

Ο Τούρκος προέδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, πριν λίγες ημέρες, στην ανακοίνωση των υποψηφίων του κόμματος του στην Σμύρνη απήγγειλε τους στίχους ενός παραδοσιακού τραγουδιού που αναφέρεται στη Μικρασιατική Καταστροφή και στον ξεριζωμό των Ελλήνων της Ιωνίας. Συγκεκριμένα, μια στροφή του τραγουδιού ανέφερε ότι «O τιποτένιος Έλληνας δεν θα τα καταφέρει. Θα ρίξω τους Έλληνες στη θάλασσα».

Είναι αλήθεια ότι η Μικρασιατική Καταστροφή θεωρείται, όπως και είναι, από την ελληνική ιστοριογραφία ως μια από τις πιο επώδυνες στιγμές του Ελληνισμού. Ωστόσο, για τους ανατολικούς γείτονές μας, το χρονικό διάστημα 1919, οπότε και αποβιβάστηκαν τα πρώτα τμήματα του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη, έως το 1923, όταν υπεγράφη η Συνθήκη της Λωζάννης, αποτελεί το έπος του πολέμου της Τουρκικής Ανεξαρτησίας. Για τους Τούρκους, υπήρξε ένας αγώνας επιβίωσης, ο οποίος στρεφόταν κυρίως εναντίον των Ελλήνων και των Αρμένιων.

Advertisements

1922: Η δύσκολη εκστρατεία και η αλληλεγγύη που δείχνουν πάντα οι Έλληνες

.

Γράφει ο Eλευθέριος Γ. Σκιαδάς

Η αλληλεγγύη που δείχνει ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης η ελληνική κοινωνία είναι μία από τις ωραιότερες εκφράσεις της. Οι Έλληνες του εσωτερικού και του εξωτερικού στάθηκαν πάντα στο ύψος των περιστάσεων δηλώνοντας ηχηρό παρόν στις εθνικές, κοινωνικές και οικονομικές καμπές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Η μεγάλη καταστροφή της Μικράς Ασίας και οι εξελίξεις που ακολούθησαν δεν επέτρεψαν να αναδειχθεί –όσο θα έπρεπε– η γιγαντιαία εκστρατεία που είχε προηγηθεί για τη στήριξη των στρατιωτών που επέστρεφαν τραυματισμένοι από το μέτωπο ή τη στήριξη που είχαν οι χήρες και τα ορφανά όσων έχαναν τη ζωή τους στο μέτωπο.

Σε διάστημα εννέα μηνών (Μάιος 1921-Φεβρουάριος 1922) είχαν συγκεντρωθεί περισσότερα από δέκα εκατομμύρια δραχμές!

Με τα χρήματα αυτά καλύφθηκε το σύνολο των αναγκών σε αγορά και προμήθεια μάλλινων ειδών (κάλτσες, γάντια, κουκούλες κ.ά.) για τους στρατιώτες, περιθάλφθηκαν όλοι όσοι είχαν τραυματιστεί στον πόλεμο και καλύφθηκαν οι πρώτες ανάγκες σε άμεσα επιδοματικά έξοδα. Η πιο δραματική ίσως πτυχή εκείνης της εκστρατείας αλληλεγγύης, στην οποία είχε τεθεί επικεφαλής η βασίλισσα, ήταν η ανάγκη να καλυφθούν τα έξοδα ώστε να μετακληθεί από την Αμερική ειδικός τεχνίτης για να κατασκευάζει τεχνητά πόδια και χέρια!

Η στάση του ΣΕΚΕ / ΚΚΕ στο Μικρασιατικό ζήτημα

.

Η συμμετοχή της Ελλάδας με μια μεραρχία στην εκστρατεία της Ουκρανίας το 1919 κατά των κομμουνιστών στο πλευρό των Γάλλων και των Ρώσων «Λευκών», έθεσε την ισχυρή αναδυόμενη δύναμη των Μπολσεβίκων στο αντίπαλο στρατόπεδο.

Το κομμουνιστικό καθεστώς ήρθε σε πολυεπίπεδη συμφωνία με τον Κεμάλ και το νέο εθνικιστικό καθεστώς του στην Άγκυρα παρέχοντας οικονομική και υλικοτεχνική στρατιωτική υποστήριξη που αναμφίβολα επηρέασε το τελικό αποτέλεσμα της Μικρασιατικής εκστρατείας.

Εκτός αυτού όμως, οι μπολσεβίκοι καθοδήγησαν μέσω της Παμβαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας και τον νεότευκτο πολιτικό βραχίωνα τους στην Ελλάδα το ΣΕΚΕ (Σοσιαλιστικό εργατικό Κόμμα Ελλάδος), να αντιταχθεί στην Ελληνική Μικρασιατική εκστρατεία ως δημιούργημα του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού. Το ΣΕΚΕ είχε ιδρυθεί το 1918 με αρχικά μέλη της μετριοπαθείς σοσιαλιστές και εργατοϋπαλλήλους. Το 1920 είχε ελάχιστα μέλη στα συνδικάτα ενώ τα πολιτικά της στελέχη είχαν λίγες πολιτικές εμπειρίες και μάλλον μικρές δυνατότητες.

Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920 το ΣΕΚΕ παραδέχτηκε πλήρως την κομματική διαταγή που έλαβε και προσπάθησε με τις μικρές του δυνάμεις να βλάψει όσο το δυνατόν περισσότερο τον Ελληνική προσπάθεια, κυρίως με αντιπολεμική ηττοπαθή προπαγάνδα μέσω εφημερίδων, φυλλαδίων αλλά και στρατιωτών που ήταν μέλη του κόμματος.

“Συνωστισμένοι στη Σμύρνη”:Η παρακμή της Πολιτικής και η Υβρις της Ιστορίας

.

Θεοφάνης Μαλκίδης

Είναι περιττό να αναφερθούμε στους συμβολισμούς  που υπάρχουν στη Σμύρνη. Εδώ και αιώνες   ο Ελληνισμός είχε και έχει ως  σημείο αναφοράς τη Ιωνική πόλη, ως κέντρο πίστης, πολιτισμού, αρχιτεκτονικής, ιστορίας, αθλητισμού, ζωής αλλά και θανάτου.

Η άνοδος του τουρκικού εθνικισμού με την εδραίωση του φασιστικού κινήματος των Νεότουρκων στην εξουσία καθώς  και συμφέροντα συνδεόμενα σε μεγάλο βαθμό με την διείσδυση της Γερμανίας, η οποία έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς και  της Αγγλίας, της Γαλλίας, των ΗΠΑ και της Ρωσίας- ΕΣΣΔ στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, οδήγησαν στη Γενοκτονία των Ελλήνων.  Από τους πάνω από 2.700.000 Έλληνες του 1914, πάνω από 1.000.000 δολοφονήθηκαν, ενώ 1.300.000 ήρθαν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα.

Το τελευταίο μέρος της σύγχρονης Ελληνικής τραγωδίας διαδραματίζεται τον Αύγουστο – Σεπτέμβριο του 1922, όταν  αρχίζει η επίθεση του δασκάλου του Χίτλερ, Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος  έχει υπογράψει σύμφωνο φιλίας και συνεργασίας με τη Σοβιετική Ένωση, αλλά και  με τη Γαλλία και Ιταλία, ενώ οι Βρετανοί φωτογράφιζαν την φωτιά στην προκυμαία της Σμύρνης…..

Μικρασιατική Καταστροφή – Η τελευταία ευκαιρία να αποτραπεί

.

Διονύσιος Τσιριγώτης

Συνέχεια Πρώτου Μέρους

Σε μια προσπάθεια να ενισχύσει τα μέτρα παρεμπόδισης της εξόδου των ελληνικών πληθυσμών από τη Μικρά Ασία, και σε συνέχεια των επισημάνσεων του Στεργιάδη περί του ανοχύρωτου της πόλεως, η κυβέρνηση Πρωτοπαπαδάκη θα αποστείλει την Ιη Μεραρχία, που βρισκόταν στη Θράκη, με μεταγωγικά πλοία στο λιμάνι της Σμύρνης (23.8/5.9 1922). Δύο τάγματα της Ιης Μεραρχίας μεταφέρθηκαν σιδηροδρομικώς προς τη Μαινεμένη, για να ανακόψουν το προσφυγικό κύμα προς τη Σμύρνη ενδυναμώνοντας το ηθικό των γηγενών πληθυσμών.

Ο στόχος δεν επετεύχθη, καθότι η ορμή του προσφυγικού κύματος τα ανάγκασε να οπισθοχωρήσουν προς τη Σμύρνη, ενώ και οι άλλες μονάδες της Ιης Ελληνικής Μεραρχίας, αρνήθηκαν να αποβιβασθούν, απαιτώντας (και μάλιστα υπό την απειλή εξεγέρσεως) να επιστρέψουν στη Θράκη. Αξίζει να σημειωθεί ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού που βρισκόταν στην προκυμαία της Σμύρνης επιβιβάσθηκε, χωρίς κανέναν περιορισμό, σε καταπλέοντα πλοία, διαφεύγοντας από τη Μικρά Ασία, στις 25 Αυγούστου/7 Σεπτεμβρίου του 1922.

Την αμέσως επόμενη ημέρα (26.8/8.9.1922) απέπλευσαν και τα τελευταία ελληνικά πλοία από το λιμάνι της Σμύρνης, μεταφέροντας τις πολιτικές και στρατιωτικές αρχές. Ακολούθησε η είσοδος τμήματος του ιππικού του Κεμάλ στην ανοχύρωτη πόλη, (27.8/9.9.1922) με τις συμπαρομαρτούσες φρικαλεότητες που εκτυλίχθηκαν τις αμέσως επόμενες μέρες.

Μικρασιατική Καταστροφή – Οι «απαίσιοι Έλληνες» του πρίγκιπα Ανδρέα

.

Διονύσιος Τσιριγώτης

Αναντίρρητα, η καταστροφή της Σμύρνης συνιστά την κορυφαία πράξη του δράματος του Ελληνισμού της Ιωνίας, που αποκαλούμε Μικρασιατική Καταστροφή.

Το απόγευμα της 31ης Αυγούστου/13ης Σεπτεμβρίου (παλαιό/νέο ημερολόγιο) του 1922, η πυρκαγιά που εκδηλώθηκε, το πρωί της ίδιας ημέρας, στην αρμενική συνοικία, επεκτάθηκε στην ελληνική συνοικία της Σμύρνης. Η εμπρηστική επίθεση των Νεότουρκων στην μητρόπολη του Ελληνισμού, θα λάβει χώρα αμέσως μετά την είσοδο των κεμαλικών στρατιωτικών δυνάμεων και την εγκατάσταση του Νουρεντίν Πασά ως διοικητή της πόλης (28 Αυγούστου/10 Σεπτεμβρίου 1922).

Προηγουμένως, ο τακτικός στρατός του Κεμάλ και άτακτες ένοπλες ομάδες (Τσέτες) είχαν προβεί σε συστηματικές λεηλασίες και σφαγές Ελλήνων και Αρμενίων. Ο αντικειμενικός πολιτικός στόχος του Κεμάλ, αποκρυσταλλώνονταν στο «Εθνικό Σύμφωνο» που υιοθετήθηκε από το τελευταίο οθωμανικό Κοινοβούλιο (Ιανουάριος 1920).

Αυτό συνίστατο στην ολοκλήρωση του έργου της τουρκικής εθνογέννεσης, μέσω της εθνικής ομογενοποίησης-εκτουρκισμού των αλλοεθνών πληθυσμών και της ενσωμάτωσης μείζονων εδαφών της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο (νέο) τουρκικό κράτος (Αντιόχεια, Αρδαχάν, Βατούμ, Καρς, Κιρκούκ, Μοσούλη, Ντερ αλ Ζορ, Σουλεϊμανίγια, Τζαραμπλούς, Χαλέπι, νησιά βορείου Αιγαίου, Δωδεκάνησα, δυτική Θράκη, Κύπρος).

Σμύρνη 1922: Εμπόρευμα από μετάξι αλλά καρδιά από χρυσάφι

 

του Γιάννη Αλεξανδρόπουλου,
ιστορικού, συνεργάτη

Ήταν 8 Σεπτεμβρίου 1922 στην Σμύρνη. Το μέτωπο είχε καταρρεύσει και οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, με απόγνωση και τρόπο, έψαχναν τρόπο να αποβιβαστούν σε οποιοδήποτε πλοίο για να γλιτώσουν απο την μανία των τουρκικών ορδών. Τότε, πολλοί Μικρασιάτες ανεπιτυχώς προσπάθησαν να επιβιβαστούν σε διάφορα ευρωπαϊκά πλοία, εμπορικά ή πολεμικά.

Δυστυχώς, σε πλείστες περιπτώσεις τα ευρωπαϊκά πληρώματα με βάρβαρο τρόπο απαγόρευαν την αποβίβαση των Ελλήνων προσφύγων στα πλοία τους, όμως υπήρχαν και οι εξαιρέσεις.

Ένας Ιάπωνας καπετάνιος εμπορικού πλοίου και το πλήρωμά του, συγκλονισμένοι από την εικόνα της τραγωδίας και χωρίς χρονοτριβή, παίρνουν μια γενναία απόφαση: μεταφέρουν στο κατάστρωμα όλο το φορτίο από μετάξι και δαντέλα που ήταν αποθηκευμένο στα αμπάρια και χωρίς δισταγμό τα πετάνε στη θάλασσα!

Για τον Ιάπωνα καπετάνιο -το όνομα του οποίου παραμένει, δυστυχώς, έως σήμερα άγνωστο- υπέρτερο όλων είναι η διάσωση των ανθρώπινων ψυχών. Γι’ αυτό δίνει διαταγή να πλευρίσει το πλοίο στην προκυμαία και να επιβιβαστούν σε αυτό Ελληνες και Αρμένιοι, προκειμένου να μεταφερθούν ασφαλείς στον Πειραιά και σε άλλα ελληνικά λιμάνια.

Η εξαίρετη αυτή πράξη δεν πέρασε απαρατήρητη· καταγράφηκε μέσα και από τις πληροφορίες που έδωσε ο Τζορτζ Χόρτον, Αμερικανός πρόξενος τότε στη Σμύρνη. Σε τηλεγράφημά του προς το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ (18 Σεπτεμβρίου 1922) τονίζει: «Ενα γιαπωνέζικο πλοίο πήρε μερικούς πρόσφυγες και άκουσα πως πέταξε το φορτίο του για τον σκοπό αυτό. Επιβάτες του πλοίου μιλούν για τη συγκινητικά ευγενική συμπεριφορά του ιαπωνικού πληρώματος».

Η επιστολή του Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο

.

Αλέκος Α. Ανδρικάκης

Μια προφητική επιστολή του Σμύρνης Χρυσόστομου στον Ε. Βενιζέλο, την προπαραμονή του μαρτυρικού θανάτου του στην κατάληψη της Σμύρνης

«Ζήτημα είναι εάν όταν το παρόν μου γράμμα αναγινώσκεται υπό της Υμετέρας Εξοχότητος, αν ημείς πλέον υπάρχωμεν εν τη ζωή…»

«…ζήτημα είναι εάν όταν το παρόν μου γράμμα αναγινώσκεται υπό της Υμετέρας Εξοχότητος, αν ημείς πλέον υπάρχωμεν εν τη ζωή προοριζόμενοι –τις οίδε- κατ’ ανεξερευνήτους βουλάς της Θείας Προνοίας εις θυσίαν και μαρτύριον,…».

Με την προφητική αυτή αναφορά, συγκλονιστική στ’ αλήθεια, ο μάρτυρας μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος, απηύθυνε έκκληση στον ιδιωτεύοντα, τότε, Ελευθέριο Βενιζέλο να κάνει τη «μεγάλη χειρονομία» και να σώσει τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας.

Η δραματική του επιστολή, στην οποία διακρίνεται η αγωνία γι αυτό που επέρχεται για τους Έλληνες της περιοχής, χωρίς κανείς να μπορεί να το αποτρέψει, γράφτηκε την προπαραμονή του θανάτου του, στις 25 Αυγούστου 1922. Σίγουρα ο Βενιζέλος διάβασε τη δραματική έκκληση όταν ο ιεράρχης ήταν πλέον νεκρός, κατακρεουργημένος από τον τουρκικό όχλο στις 27 Αυγούστου 1922, κατά την ανακατάληψη της Σμύρνης από τους Τούρκους.

Ο Χρυσόστομος στην έντονα συναισθηματική του επιστολή κατηγορεί τον ίδιο τον Βενιζέλο, με τον οποίο διατηρούσε στενή σχέση, για την επιλογή του να στείλει στη Σμύρνη ως Ύπατο Αρμοστή «ένα παράφρονα και εγωιστήν», όπως αποκαλεί τον Αριστείδη Στεργιάδη.

Οι συγκλονιστικές τελευταίες στιγμές του εθνομάρτυρα Χρυσοστόμου Σμύρνης όπως τις διηγείται ο δήμιός του (1867- 27 Αυγούστου 1922)

.

..Βρισκόταν ακόμη στον άμβωνα όταν Τούρκος υπαστυνόμος, συνοδευόμενος από ένοπλο στρατιώτη, ανοίγει με τρομερό πάταγο την πύλη τής εκκλησίας. Στή θέα τους οι πρόσφυγες τρομάζουν, οί γυναίκες σταυροκοπιούνται, τα παιδιά ξεσπούν σε κλάματα. Άλλ’ οί άνδρες συσπειρώνονται γύρω από τον Μητροπολίτη θέλουν να τον προστατεύσουν με τα στήθη τους. Για μία ακόμη φορά ό Χρυσόστομος κατορθώνει να μεταβάλει τους λαγούς – τους πανικόβλητους πρόσφυγες – σε λιοντάρια. Αυτή τη φορά όμως ή θυσία τους είναι άσκοπη- και μ’ένα βλέμμα τούς συγκρατεί».

Ό υπαστυνόμος, με περιφρονητικό ύφος, φωνάζει στο Χρυσόστομο:

– Παπά… σε φωνάζει ό φρούραρχος. Να παρουσιασθείς αμέσως εμπρός του.

Οι πρόσφυγες θέλουν να τόν συγκρατήσουν, προτιμούν να πεθάνουν όλοι μαζί, να τινάξουν την Άγια Φωτεινή στον αέρα και να ταφούν κάτω από τα ερείπια της, παρά να αφήσουν τό Μητροπολίτη στα χέρια των Τούρκων. Είναι ό μόνος προστάτης τους – ό μόνος πού έχει μείνει, τη στιγμή πού όλοι φεύγουν για να σωθούν.

Και πάλι, όμως, ό Χρυσόστομος τούς συγκρατεί και γαλήνιος ετοιμάζεται ν’ ακολουθήσει τον υπαστυνόμο. Τη στιγμή πού οι κλητήρες ανοίγουν τήν πύλη για να περάσει ό Χρυσόστομος, τή γαλήνη τής’Αγίας Φωτεινής ταράζει ένας δαιμονισμένο θόρυβος, κραυγές θριάμβου βαρβαρικών ορδών. Είναι οι άνδρες τού 4ου Σώματος ιππικού τού Μεχμέι Τζακη Μπέη, πού μπαίνουν στη Σμύρνη. Και τούς ακολουθεί ό νέος σιρατιωτικός διοικηιής της Σμύρνης στρατηγός Νουρεντιν πασάς – τό αίμοβόρικο θηρίο, που ικανοποιούσε τα καννιβαλικά ένστικτα του με αίμα χριστιανικό. Ό Χρυσόστομος δεν μπορούσε ν’ αμφιβάλλει για τήν τύχη του.

Το άρθρο 14 της Συνθήκης της Λωζάννης

Η Μικρασιατική καταστροφή ανέτρεψε για άλλη μια φορά τα δεδομένα στην Ίμβρο και την Τένεδο. Με τη Συνθήκη της Λωζάννης, το 1923, τα δύο νησιά παραχωρήθηκαν στην Τουρκία. Το πλήρες κείμενο του άρθρου 14 της Συνθήκης έχει ως εξής:

«Αι νήσοι Ίμβρος και Τένεδος, παραμένουσαι υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν, θα απολαύουν ειδικής διοικητικής οργανώσεως, αποτελουμένης υπό τοπικών στοιχείων και παρεχούσης πάσαν εγγύησιν εις τον αυτόχθονα μη μουσουλμανικόν πληθυσμόν όσον αφορά την τοπικήν αυτοδιοίκησιν και την προστασίαν των ατόμων και των αγαθών.

Η τήρησις της τάξεως θα διασφαλίζεται υπό αστυνομίας στρατολογουμένης εκ του αυτόχθονος πληθυσμού, μερίμνη της ως άνω προβλεπομένης τοπικής διοικήσεως και υπό τας διαταγάς αυτής τιθεμένης».

Επιπλέον τα άρθρα 38-43 της Συνθήκης αναφέρονταν στην προστασία της ζωής, της ελευθερίας, της γλώσσας, της εθνικότητας και της θρησκείας των Ελλήνων υπηκόων. Το Σεπτέμβριο του 1923, οι τουρκικές αρχές παρέλαβαν τη διοίκηση των νησιών. Τούρκοι αξιωματούχοι από τη Μικρά Ασία ανέλαβαν εξ ολοκλήρου τη διοικητική, δικαστική, αστυνομική, λιμενική και τελωνειακή εξουσία, παραβιάζοντας τη Συνθήκη της Λωζάννης πριν ακόμη αρχίσει να εφαρμόζεται.

Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού: Θυμόμαστε, θυμίζουμε και τιμούμε!

Του Ντίνου Αυγουστή

Μέρα μνήμης η 19η Μαΐου. Μια ακόμη μαύρη επέτειος κατά την οποία μνημονεύεται από τους απανταχού της γης Έλληνες η γενοκτονία των Ελλήνων του Ευξείνου Πόντου. Οι Έλληνες Πόντιοι, αναπόσπαστο συνεκτικό κομμάτι της Ελληνικής Φυλής, με τρισένδοξη Ιστορία, μεγαλούργησαν στο διάβα των αιώνων διατηρώντας παρά τις κακουχίες και τις αφόρητες απειλές αναλλοίωτη την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη, την Ελληνική Γλώσσα, στην μορφή της ποντιακής διαλέκτου που μαζί με την Κυπριακή διατηρούν αναρίθμητα στοιχεία της Αρχαίας Ελληνικής (Ιωνικής) προφοράς.

Πολλοί Έλληνες του Πόντου ήταν δάσκαλοι, καθηγητές, τραπεζίτες, γιατροί και άλλοι σπουδαίοι επιστήμονες, Μεγαλούργησαν ακόμη στο εμπόριο, στις τέχνες και στα γράμματα. Έκτισαν δεκάδες Ιερές Μονές που διατηρούσαν επί χρόνια, με πιο γνωστή την Παναγία Σουμελά. που για δεύτερη φορά την έκτισαν στην μητέρα πατρίδα μετά τον αναπάντεχο βίαιο ξεριζωμό που τους οδήγησε στην προσφυγιά.

Γιά γιορτές καί πανηγύρια λαϊκά, ἔχει ὁ χρόνος καί ἄλλες ἡμέρες.

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός

Στήν Τουρκία ἡ 19η Μαΐου ἔχει καθιερωθεῖ καί ἑορτάζεται φεστιβαλικῶς ὡς »Ἡ Ἡμέρα Νεολαίας». Ἡ ἡμερομηνία αὐτή δέν ἐπιλέχθηκε τυχαίως ἀπό τούς Τούρκους. Εἶναι ἡ ἡμέρα πού ὁ Μουσταφά Κεμάλ κήρυξε τήν ὁλοκλήρωση τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου: 353.000 νεκροί, 100.000 ὀρφανά, 1.500.000 ἐκτοπισμένοι.(*)

Τήν 19η Μαΐου, ὁ θύτης ἔχει γιορτή. Γιορτή τῆς Νεολαίας.
Τήν ἴδια ἡμέρα, τό θῦμα, μετά κόπων καί βασάνων, κατόρθωσε νά καθιερώσει Ἡμέρα Μνήμης. Μνήμης. Ὄχι γιορτῆς. Μέ τόσα θύματα, ποιός Ἕλληνας ἔχει τό ἠθικό δικαίωμα στίς 19 Μαΐου νά προγραμματίζει ἄσχετες ἑορταστικές ἐκδηλώσεις καί ταυτόχρονα νά ὑψώνει τεῖχος λήθης καί περιφρόνησης τῶν ἀδίκως σφαγιασθέντων προγόνων μας;

Ερντογάν : Την Σμύρνη την έκαψαν οι Έλληνες στρατιώτες

«H εξέλιξη της εμπορικής ζωής της Σμύρνης, είναι σαν μια εντυπωσιακή περίληψη της βιομηχανικής και εμπορικής ιστορίας της Τουρκίας.

Η εισβολή στην Ανατολία, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας και η μετέπειτα ανταλλαγή πληθυσμών, άλλαξαν τελείως την κοινωνική και οικονομική όψη της Σμύρνης.

Η πυρπόληση της Σμύρνης από τους υποχωρούντες Έλληνες στρατιώτες, υπήρξε ένα μεγάλο χτύπημα σε αυτή την ωραία πόλη. Μην κοιτάζετε που λένε ότι το έκαναν οι Τούρκοι.

Σε αυτή την περιοχή, τα πιο μεγάλα χτυπήματα τα έχουν κάνει αυτοί που θεωρούν τον εαυτό τους πολιτισμένο. Οι δικοί μας πρόγονοι ποτέ δεν κατέστρεφαν, ποτέ δεν έκαιγαν και ποτέ δεν εξαφάνιζαν, πάντοτε ήταν υπέρ της οικοδόμησης και της εξύψωσης.”

Εὐάγγελος Στ. Πονηρός, Αὔγουστος 1922: Ἡ κορύφωση τῆς τραγωδίας τῶν χριστιανῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας

Εὐάγγελος Στ. Πονηρός
Σχολικός σύμβουλος θεολόγων Πειραιῶς, Δ΄ Ἀθηνῶν, Κυκλάδων

Προφανῶς δέν ὑπάρχει κανένας ὁ ὁποῖος νά φαντάζεται ὅτι δέν ἔγινε τό φρικιαστικό ἱστορικό γεγονός, τό ὁποῖο ἔχουμε συνηθίσει νά ὀνομάζουμε «μικρασιατική καταστροφή» καί περιλαμβάνει τή σφαγή μεγάλου μέρους τῶν χριστιανῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης, Ἑλλήνων, Ἀρμενίων, Ἀσσυρίων, τήν ἀπαγωγή καί ἐξισλαμισμό ἀρκετῶν γυναικῶν καί κοριτσιῶν, τήν κακοποίηση, καταλήστευση καί ἐκδίωξη τῶν περισσοτέρων ἀπό τούς ὑπολοιπομένους. Παρ΄ ὅλα αὐτά ὑπάρχουν κάποιοι, δέν θά ἀναφερθοῦμε σέ ὀνόματα, διότι δέν θέλουμε νά νομισθεῖ ὅτι προβαίνουμε σέ προσωπικές ἐπιθέσεις, οἱ ὁποῖοι ἐπιμένουν νά διαδίδουν ἀστήρικτες θεωρίες ὅσον ἀφορᾶ τό ἄν πρέπει ἤ δέν πρέπει νά θυμόμαστε καί ἄν πρέπει καί πῶς πρέπει νά διδάσκουμε τό φρικτό αὐτό γεγονός στά παιδιά μας.

Ἐλπίζουμε δέ, πώς κανένας δέν ἐπιχειρεῖ νά δικαιολογήσει τούς δολοφόνους τῶν χριστιανῶν τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης καί τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἰσχυριζόμενος ὅτι ἡ σφαγή τοῦ ἀμάχου πληθυσμοῦ εἶχε ὡς αἰτία τήν τριετή παρουσία τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ στή Μικρά Ἀσία. Τέτοιος ἰσχυρισμός θά ἦταν ὄχι ἁπλῶς ἀνιστόρητος, ἀλλά ἐξ ὁλοκλήρου σχιζοφρενικός!!! Διότι: