19 Μαΐου «Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων»

Κώστας Π. Μαυρόπουλος

Ξηρανθήτω ημίν ο λάρυγξ εάν επιλαθώμεθά σου ω Πάτριος Ποντία γη. (Λεωνίδας Ιασονίδης)

Να ξεραίνεται η γούλα μ’ αν ανασπάλλω την πατρίδα μ’, τον Πόντον (Κώστας Π. Μαυρόπουλος)

Γενοκτονία των Ποντίων

Η ανακωχή του Μούδρου (17 Οκτωβρίου 1919): η μεγάλη χαμένη ευκαιρία της Αντάντ να επιβάλλει την θέληση της στους ηττημένους Τούρκους

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του Φιλίστορος

.

Μετά την διάρρηξη του Μακεδονικού μετώπου (χάρις την ενεργό συμμετοχή του Ελληνικού στρατού) και την αποδοχή των όρων της Αντάντ από την Βουλγαρία, ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος έβαινε προς τον τερματισμό του με μεγάλο ηττημένο τις Κεντρικές Αυτοκρατορίες. Ήδη στο Μακεδονικό μέτωπο άρχισε να διαφαίνεται ο ενδόμυχος ανταγωνισμός μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας για την οικονομική και πολιτική κυριαρχία στην Ανατολή. Συγκεκριμένα στις 5 Οκτωβρίου 1918 στην διασυμμαχική διάσκεψη του Παρισιού ο Clemanseau πρότεινε τα συμμαχικά στρατεύματα στην Μακεδονία υπό τις διαταγές του Γάλλου στρατηγού Franchet d’Esperey να προελάσουν προς την Κωνσταντινούπολη, οι Άγγλοι όμως αρνήθηκαν επίμονα, καθώς δεν ήθελαν να αυξηθεί η Γαλλική επιρροή στην περιοχή και πρότειναν μια ναυτική επιχείρηση στην οποία οι ίδιοι θα είχαν το γενικό πρόσταγμα. Η βίαιη αυτή διένεξη φανέρωνε τις ενδοσυμμαχικές διενέξεις και ανταγωνισμούς λόγω της υποχώρησης της στρατιωτικής αναγκαιότητας και της εμφάνισης πολιτικών και οικονομικών ζητημάτων.

Ουσιαστικά ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος είχε τελειώσει με την Γερμανία εξουθενωμένη έτοιμη να υπογράψει ανακωχή και την οθωμανική Αυτοκρατορία να παρουσιάζει ένα θέαμα απόλυτης στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής αποσύνθεσης. Ήδη στις 25 Σεπτεμβρίου παραιτήθηκε η κυβέρνηση των Νεότουρκων υπό τον Ταλαάτ και σχηματίστηκε μια άλλη υπό τον μετριοπαθή Χαλίλ μπέη που προσπαθούσε – μάταια – να εξασφαλίσει κάποιο ευνοϊκό κλίμα με τις δυνάμεις των Συμμάχων. Οι διαπραγματεύσεις για την ανακωχή μεταξύ Αντάντ και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ξεκίνησαν στα τέλη Σεπτεμβρίου στο λιμάνι του Μούδρου στην Λήμνο και διεξήχθησαν μονομερώς από τον Άγγλο ναύαρχο Calthorpe χωρίς την ενεργό συμμετοχή Γάλλου η Ιταλού εκπροσώπου.

Από τον Κεμάλ στον Χίτλερ, από τη Σμύρνη στη Βιάννο

.

Θεοφάνης  Μαλκίδης*

Είναι εντυπωσιακό το πως ένα έγκλημα και μάλιστα σε μαζική έκταση  υλοποιείται  με τρόπο που θυμίζει προηγούμενο, το οποίο βεβαίως δεν τιμωρήθηκε. Είναι επίσης εκπληκτικό το γεγονός πως  το ανθρώπινο είδος φτάνει στη  διαστροφή.

Το έγκλημα από τους Ναζί του Χίτλερ στην επαρχία Βιάννου της Κρήτης, στις 13, 14 και 15 Σεπτεμβρίου 1943, ήταν η επανάληψη της σφαγής από τους Τσέτες του Κεμάλ τις ίδιες ημέρες του 1922 στη Σμύρνη.

Η  μαζική εξόντωση του άμαχου πληθυσμού περίπου 20 χωριών της Βιάννου, επαρχίας της Ιεράπετρας στη Κρήτη, από τα Ναζιστικά στρατεύματα το 1943, είναι μία από τις πλέον βιαιότερες σφαγές κατά τη διάρκεια της κατοχής στην Ελλάδα. Είχε προηγηθεί η αντίστοιχη από τους Δασκάλους των Ναζί, στην πρωτεύουσα και στα χωριά της Ιωνίας το 1922

Οι δολοφονίες στη Βιάννο  με περισσότερους από 500 νεκρούς, συνοδεύτηκαν από πυρπόληση των περισσότερων χωριών, λεηλασία και καταστροφή της συγκομιδής. Αντίστοιχα εγκλήματα κατά του ανθρώπου, του πολιτισμού και της φύσης είχαν γίνει το 1922 στη Σμύρνη.

Άσα Τζένινγκς , ο άνθρωπος που έσωσε πάνω από το 15% των Ελλήνων της Μικρασίας το 1922

Άσα Τζένινγκς , λίγοι στην Ελλάδα και την Τουρκία γνωρίζουν το όνομά του,ο άνθρωπος που έσωσε πάνω από το 15% του πληθυσμού της Ελλάδας.

Σεπτέμβρης του 1922. Τελειώνει ο πόλεμος της Ελλάδας με την Τουρκία. Στις 8 Σεπτεμβρίου ο ελληνικός στρατός εγκαταλείπει την πόλη και οι Τούρκοι μπαίνουν στη Σμύρνη.

Αρχίζουν πογκρόμ, ληστείες και δολοφονίες, στις οποίες παίρνουν ενεργό μέρος και οι ντόπιοι Μουσουλμάνοι. Στις 13 Σεπτεμβρίου ξεκινά πυρκαγιά, την φωτιά κατευθύνουν προς τις χριστιανικές συνοικίες, φτιάχνοντας διάδρομο με εύφλεκτα υγρά. Στην προσπάθεια να σωθούν από την πύρινη λαίλαπα, οι περισσότεροι Χριστιανοί στοιβάζονται στην προκυμαία. Οι Τούρκοι στρατιώτες περικυκλώνουν την παραλία, αφήνοντας τον κόσμο χωρίς νερό και τροφή. Πολλοί από αυτούς πέθαναν από την πείνα και την δίψα, άλλοι αυτοκτόνησαν, πέφτοντας στη θάλασσα.

Οι φόνοι, οι εμπρησμοί, οι λεηλασίες και οι βανδαλισμοί γίνονταν κάτω από την μύτη των «συμμάχων», που παρακολουθούσαν αδιάφοροι από μακριά τον «συνωστισμό στην αποβάθρα». Φωτογράφιζαν απαθέστατοι το «show», πετώντας μάλιστα πίσω στην θάλασσα τους απεγνωσμένους που έφταναν ως τα πλοία. Προδομένοι από τους ξένους αλλά -το χειρότερο- και από τους Έλληνες, όσοι τελικά σώθηκαν, το κατάφεραν ύστερα από την ανθρωπιστική παρέμβαση του Αμερικανού Άσα Τζένιγκς που μεσολάβησε και τελικά ύστερα από δύο ημέρες δόθηκε η δυνατότητα σε χιλιάδες πρόσφυγες να βρουν καταφύγιο στα «Πλοία της Συμπόνιας» και να καταλήξουν στην Ελλάδα.

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Χρυσόστομος, Μητροπολίτης Σμύρνης († 27 Αυγούστου 1922)

.

Αρχιμ. Νικολάου Ι. Πρωτοπαπά (Νυν Μητροπολίτου Φθιώτιδος)

Ο Σμύρνης Χρυσόστομος, ο γενναίος χαί απτόητος, ο φλογερός και μαρτυρικοστεφανωμένος Μητροπολίτης της ιστορικής Σμύρνης θανατώθηκε από τον αιμοδιψή όχλο τη νύχτα του Σαββάτου 27 Αυγούστου 1922.

Ο μαινόμενος όχλος τον έσυρε και τον διαπόμπευσε σε όλες τις συνοικίες «δέρων και εμπτύων και τίλλων τας τρίχας της κεφαλής και του γενείου του μέχρι της θέσεως των δύο Τσεσμέδων» όπου τον κτύπησαν με ρόπαλα και μαχαίρια ωσότου πέθανε κι’ υστέρα τον έσυραν σβαρνίζοντάς τον στους δρόμους, βλασφημούντες και υβρίζοντες και επιδεικνύοντες την ποιμαντορική του ράβδο ως το τρόπαιο της θηριωδίας τους.

Να πώς περιγράφει το τέλος του Ιεράρχου ο Μικρασιάτης Χρήστος Σολομωνίδης:

«Η 26^η Αυγούστου είναι η μέρα της αγωνίας, η μέρα της απόγνωσης και του τρόμου του ελληνικού πληθυσμού της Σμύρνης. Η εφιαλτική μέρα της Σμύρνης. Το Στρατηγείο έχει επιβιβασθεί στα πλοία. Οι τελευταίοι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν αναχωρήσει κι’ αυτοί. Η πόλη μένει τώρα ανυπεράσπιστη.

Σάββατο 27 Αυγούστου. Το τέλος των ονείρων του Γένους. Πρωΐ-πρωΐ ο Χρυσόστομος κατεβαίνει απ’ το μητροπολιτικό μέγαρο και πορεύεται στο ναό της Αγίας Φωτεινής. Τα πλήθη έχουν συρρεύσει στην εκκλησία και κατακλύζουν έντρομα το μεγάλο αυλόγυρο της. Μοναδική ελπίδα ο Θεός. Τελευταία καταφυγή η αγνή και ηρωϊκή Σαμαρείτις. Μόνη παρηγοριά ο Δεσπότης. Με χαραγμένη βαθειά τη συγκίνηση στο πρόσωπο παραστέκει το τρομαγμένο κι’ απελπισμένο ποίμνιο.

Η επιστολή του Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο (25 Αυγούστου 1922)

Αλέκος Α. Ανδρικάκης

Μια προφητική επιστολή του Σμύρνης Χρυσόστομου στον Ε. Βενιζέλο, την προπαραμονή του μαρτυρικού θανάτου του στην κατάληψη της Σμύρνης

«…ζήτημα είναι εάν όταν το παρόν μου γράμμα αναγινώσκεται υπό της Υμετέρας Εξοχότητος, αν ημείς πλέον υπάρχωμεν εν τη ζωή προοριζόμενοι –τις οίδε- κατ’ ανεξερευνήτους βουλάς της Θείας Προνοίας εις θυσίαν και μαρτύριον,…».

Με την προφητική αυτή αναφορά, συγκλονιστική στ’ αλήθεια, ο μάρτυρας μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος, απηύθυνε έκκληση στον ιδιωτεύοντα, τότε, Ελευθέριο Βενιζέλο να κάνει τη «μεγάλη χειρονομία» και να σώσει τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας.

Η δραματική του επιστολή, στην οποία διακρίνεται η αγωνία γι αυτό που επέρχεται για τους Έλληνες της περιοχής, χωρίς κανείς να μπορεί να το αποτρέψει, γράφτηκε την προπαραμονή του θανάτου του, στις 25 Αυγούστου 1922. Σίγουρα ο Βενιζέλος διάβασε τη δραματική έκκληση όταν ο ιεράρχης ήταν πλέον νεκρός, κατακρεουργημένος από τον τουρκικό όχλο στις 27 Αυγούστου 1922, κατά την ανακατάληψη της Σμύρνης από τους Τούρκους.

Ο Χρυσόστομος στην έντονα συναισθηματική του επιστολή κατηγορεί τον ίδιο τον Βενιζέλο, με τον οποίο διατηρούσε στενή σχέση, για την επιλογή του να στείλει στη Σμύρνη ως Ύπατο Αρμοστή «ένα παράφρονα και εγωιστήν», όπως αποκαλεί τον Αριστείδη Στεργιάδη.

Απὸ τους αγνοούμενους του 1922,στους αγνοούμενους του 1974.

.

Ἀπὸ τοὺς ἀγνοούμενους τῆς Τραπεζούντας, τῆς Ἀδριανούπολης καὶ τῆς Σμύρνης, τὸ 1922, στοὺς ἀγνοούμενους τῆς Κερύνειας, τῆς Ἀμμοχώστου καὶ τῆς Μόρφου, τὸ 1974. 

Τοῦ Θεοφάνη Μαλκίδη

Οἱ ἐξελίξεις τὰ τελευταῖα χρόνια γιὰ τὸν Κυπριακὸ καὶ γενικότερα Ἑλληνισμό, ἀνέδειξαν πολλὰ καὶ σημαντικὰ ζητήματα γιὰ τὸ χειρισμὸ τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων καὶ εἰδικότερα γιὰ τὴν Κύπρο. Ὡστόσο ἀξίζει κανεὶς νὰ μείνει στὴ «σχολὴ σκέψης» ποὺ μονοπωλεῖ τὰ μέσα ἐνημέρωσης στὴν Ἀθήνα καὶ τὴ Λευκωσία, θέλοντας νὰ ἐπιβάλλει τὴ γνωστὴ ἄποψή της. «Σχολὴ» ποὺ διαπερνᾶ ὅλους τούς λεγόμενους πολιτικοὺς χώρους.

Ἐκπρόσωποι τῆς ἀποδοχῆς τοῦ νέου σχεδίου Ἀνάν, στὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Κύπρο, ποὺ προπαγανδίζουν τὴν κατάλυση τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, τὴν νομιμοποίηση τῆς κατοχῆς καὶ τῆς εἰσβολῆς καὶ τὴν μελλοντικὴ τουρκικὴ ἐπέμβαση καὶ στὴν ἐλεύθερη Κύπρο.

Ὅλοι αὐτοὶ περιφέρουν τὴ (ἐξαρτημένη) γνώμη τους στὴν κρατικὴ καὶ ἰδιωτικὴ τηλεόραση καὶ ραδιοσταθμούς, ἐφημερίδες καὶ διαδίκτυο καὶ προπαγανδίζουν τὴ «λύση».

Μικρασιατική Εκστρατεία: Ήταν δυνατή η άμυνα σε μια γραμμή ανατολικά της Σμύρνης τον Αύγουστο του 1922;

αναδημοσίευση από τον Βελισάριο

.

Για να απαντηθεί το ερώτημα, επιβάλλεται να αναφερθεί συνοπτικά τι συνέβη από την έναρξη της τουρκικής επιθέσεως στο Αφιόν στις 13/8/1922 μέχρι την αποχώρηση του Ελληνικού Στρατού από τη χερσόνησο της Ερυθραίας.

Η Στρατιά Μικράς Ασίας μετά την αποτυχία των επιθετικών επιχειρήσεων του 1921, εγκαταστάθηκε στη γραμμή Κίος – Εσκή Σεχήρ – Αφιόν Καραχισάρ – Μαίανδρος. Το μήκους 800 χλμ μέτωπο θα απορροφήσει κάθε διαθέσιμη δύναμη, με αποτέλεσμα να εξαφανιστούν οι στρατηγικές εφεδρείες. Στον ανέφικτο σκοπό της διατήρησης του εδάφους η Στρατιά παραιτήθηκε των στρατηγικών της δυνατοτήτων και μετέπεσε σε «διοίκηση μονάδων προκαλύψεως». Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τη χάραξη της αμυντικής γραμμής νότια του Αφιόν σε έδαφος ακατάλληλο για άμυνα, αποτέλεσαν τους κύριους παράγοντες που οδήγησαν στην ήττα του Αυγούστου 1922.

Πολλά ακόμη θα συμβάλουν στην τελική έκβαση, όπως: Η απώλεια των ικανότερων αξιωματικών ανατολικά του Σαγγάριου, η πτώση του ηθικού λόγω της μακροχρόνιας στράτευσης, των συνεχών αποτυχιών, της ανισότητας στο φόρο αίματος και της έκλειψης της ελπίδας για επιτυχή κατάληξη της εκστρατείας, η «συνειδητή» συνενοχή της κυβέρνησης στη πτώση του ηθικού και τη γενικευμένη φυγοστρατία (40.000 ανυπότακτοι και λιποτάκτες), η ανάληψη της διοίκησης της Στρατιάς από τον ιδιόρρυθμο Χατζανέστη, η απόρριψη προτάσεων για συγκρότηση στρατηγικών εφεδρειών, η αφαίρεση δυνάμεων από τη Μικρασία για να συμμετάσχουν στη «φαιδρά επιχείρηση κατάληψης της Κωνσταντινούπολης», η απαράδεκτη οχύρωση από μάντρες ξερολιθιάς στο δεξιό σκέλος της «εξέχουσας του Αφιόν», κ.α..

Πρόσκοποι και Γενοκτονία στο Αϊδίνιο,στα Σώκια και την Κάτω Παναγιά της Μικράς Ασίας

Θεοφάνης Μαλκίδης

Πρόσκοποι  και Γενοκτονία στο  Αϊδίνιο, στα Σώκια και την  Κάτω Παναγιά της Μικράς Ασίας

Η Γενοκτονία των Ελλήνων, αποτελεί μία από πιο τις θλιβερές στιγμές της σύγχρονης ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας. Μία από τις τραγικές για τον ανθρώπινο βίο περίοδο, όπου η ανθρώπινη ζωή έχασε κάθε αξία και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι απώλεσαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν. Ανάμεσα στους χιλιάδες Έλληνες που δολοφονήθηκαν δολοφονήθηκαν και πρόσκοποι, οι οποίοι συντέλεσαν οι σημαντικά στην παρουσία του Ελληνισμού, όπως στο Αιδίνιο, στα Σώκια και  την Κάτω Παναγιά.

ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΣ 2016 ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ-ΟΡΚΟΣ

Παιδιά μου ὁ πόλεμος,
γιὰ σᾶς περνάει θριαμβευτής·
τῶν ἄδικων ὁ πόλεμος
δὲν εἶν᾿ ἐκδικητής
εἶναι ὁ θυμὸς τῆς ἄνοιξης
καὶ τῆς δημιουργίας;

Κι᾿ ἂν εἶναι, καὶ στὸν πόλεμο
μέσα ἡ ζωὴ θυσία,
ὁ τάφος εἶναι πέρασμα
πρὸς τὴν Ἀθανασία!

Τελετή λήξης Πανελλήνιας Άσκησης Εφέδρων «ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΣ 2016»
Ιερό Προσκύνημα Παναγίας Σουμελά

Μνημείο του Ποντιακού Ελληνισμού για να θυμίζει το Μοναστήρι εκεί στην Πατρίδα, αλλά και σύμβολο της οργανωμένης γενοκτονίας περισσοτέρων από 350.000 Ελλήνων του Πόντου από έναν βάρβαρο λαό με επικεφαλής τον Κεμάλ, τον «πατέρα» των Τούρκων, έσφαξαν και ξερίζωσαν έναν ολόκληρο λαό, χιλιάδες οι νεκροί, μέσα σ’αυτούς και πάρα πολλοί αντάρτες που αντιστάθηκαν και έπεσαν ηρωικά…

Η Γενοκτονία των Ποντίων: «Η δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του 20ου αώνα»

Η γενοκτονία των Ποντίων ( 1916 – 1923 ) με 353.000 νεκρούς αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας.

Το Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1916-1923. Η αναγνώριση αυτή, παρόλη την εβδομηκονταετή καθυστέρηση, δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη. Γιατί η ήττα του 1922, η «νέα τάξη πραγμάτων» που επικράτησε τότε, με την απόλυτη συνενοχή ολόκληρου του ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου, περιόρισαν ουσιαστικά όχι μόνο τα γεωγραφικά όρια του ελληνισμού αλλά και τα διανοητικά.

Ο περιορισμός των πνευματικών νεοελληνικών οριζόντων είχε άμεση αντανάκλαση στη ελλειματική ιστορική μνήμη των σύγχρονων Ελλήνων.

Ο εκτουρκισμός Ελλήνων, Κούρδων, Αρμενίων και Συρίων στην Εγγύς Ανατολή

Το παρόν άρθρο μεταφράστηκε και επιμελήθηκε από το © Βαλκανικό Περισκόπιο -Γιῶργος Ἐχέδωρος

Ενδιαφέρον κουρδικό δημοσίευμα, αναφέρεται στην αφομοίωση από τους Τούρκους, των Ελλήνων, των Κούρδων, των Αρμενίων, των Σύριων, των Αράβων και των Εβραίων που ζούσαν στην κακώς ονομαζόμενη ‘Οθωμανική Αυτοκρατορία’, ορθότερα Εγγύς Ανατολή, όπως σημειώνει το δημοσίευμα.

Υπάρχει η Εγγύς Ανατολή, η Μέση Ανατολή και η Άπω Ανατολή. Η Εγγύς Ανατολή είναι συνυφασμένη με την βυζαντινή παρουσία που είναι συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού και των ελληνικών πληθυσμών στην περιοχή , σημειώνει ο Κούρδος αρθρογράφος Ισμαήλ Μπεσιξή.

Στην εγγύς Ανατολή εντάσσεται η Μικρά Ασία, που η πλευρά προς το Αιγαίο Πέλαγος ονομαζόταν Ιωνία.

Ανατολικά της Ιωνίας είναι η Ανατολία (από εκεί προήλθε το όνομα) και στη συνέχεια είναι τα εδάφη της Καππαδοκίας. Ο Πόντος είναι στη Μαύρη Θάλασσα, μετά τον Πόντο άρχιζε το Λαζιστάν.

Η πλειοψηφία των πληθυσμών στην Ιωνία, την Ανατολία και την Καππαδοκία, ήταν Έλληνες. Στον Πόντο ήταν οι Έλληνες του Πόντου, Αρμένιοι υπήρχαν στην Αρμενία και στην Κιλικία.

Ο συνωστισμός ως μάθημα διαρκείας στο ελληνικό σχολείο – Το “κοσμοπολίτικο” επεισόδιο του 2013

αναδημοσίευση από το Καραβάκι της Ιστορίας
άρθρο του Στέργιου Π. Ζυγούρα

.

ΗΤΑΝ (ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ) ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΕΚΤΙΚΗ ΠΟΛΗ. Η ΣΜΥΡΝΗ ΤΟ 1900

Ο ασφαλέστερος δρόμος για την διαμόρφωση του μέλλοντος είναι η διαμόρφωση του παρελθόντος. Η διαμόρφωση μιας ατομικής και συλλογικής συνείδησης διευκολύνει τα μέγιστα στην υποδοχή και αποδοχή των πολιτικών εξελίξεων. Μιλάμε, βέβαια, για ένα -προσχεδιασμένο- ζοφερό μέλλον που προετοιμάζεται μέσα από ένα -αναγκαστικά- ψευδές παρελθόν. Με την ευκαιρία του ξαναζεσταμένου εκπαιδευτικού πιάτου «συνωστισμός-όχι γενοκτονία» που πρόσφατα σέρβιρε ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης, είναι ευκαιρία να δούμε ένα ακόμα επεισόδιο της σειράς «η σύμμαχος Δύση και οι ευθύνες του ελληνισμού» που το 2013 διαπέρασε την παιδεία, αλλά δεν έτυχε μιας δημοσιότητας τόσο ευρείας, όσο η νομικώς ελεγχόμενη δήλωση του Ν. Φίλη. Είναι το ιστορικό ντοκιμαντέρ της Μαρίας Ηλιού με τίτλο «Σμύρνη, η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης, 1900-1922» και στα αγγλικά «Smyrna, the destruction of a cosmopolitan city, 1900-1922». Η γλώσσα του 90λεπτου ντοκιμαντέρ είναι η αγγλική και η παραγωγή του έγινε το 2011.

Γουδή 1922: Το διάτρητο κατηγορητήριο της δίκης

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας

.

Στις 15 Νοεμβρίου 1922, οι πραξικοπηματίες Πάγκαλος, Πλαστήρας και Γονατάς εκτέλεσαν στο τότε Γουδή (και σημερινό Παπάγου) τους λεγόμενους Έξι. Πριν από την εκτέλεση, οι πραξικοπηματίες είχαν οργανώσει ένα είδος «στρατοδικείου». Επρόκειτο για μία παρωδία δίκης, που σκοπό είχε να προσδώσει μία επίφαση νομιμότητας στις εκτελέσεις που οι πραξικοπηματίες είχαν ήδη αποφασίσει πολύ νωρίτερα. Τις «ανακρίσεις» είχε κάνει ο πραξικοπηματίας Θεόδωρος Πάγκαλος (παππούς του σημερινού). Δεν έχει επιβεβαιωθεί ποιος έγραψε το κείμενο του «κατηγορητηρίου», αλλά υπάρχουν υπόνοιες ότι βασική ευθύνη για αυτό είχε ο Γεώργιος Παπανδρέου (παππούς του σημερινού), που εκείνη την εποχή ήταν ο «πολιτικός σύμβουλος της επαναστάσεως».

Όλες οι «κατηγορίες» που περιείχε το «κατηγορητήριο» έχουν αποδειχθεί ψεύτικες. Και όμως, το περιεχόμενο του «κατηγορητηρίου» έχει μετατραπεί σε επίσημη ερμηνεία της ελληνικής ιστορίας και διδάσκεται σήμερα στα σχολεία σαν δήθεν «αιτίες» της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ένα από αυτά τα ψέματα είναι ότι μία από τις αιτίες της ήττας της Ελλάδος στη Μικρά Ασία ήταν το ότι οι βασιλόφρονες αξιωματικοί δήθεν δεν ήταν «εμπειροπόλεμοι».