Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης υμνεί τον Γρηγόριον τον Ε’

.

Βρισκόμαστε στα 1871 και ο Καλλίνικος Καστόρχης, Μητροπολίτης Φθιώτιδας και Λοκρίδας μεταβαίνει στην Οδησσό για να παραλάβει τα λείψανα του μαρτυρικού Γρηγορίου του Ε’.

Ο Καλλίνικος είναι βαθειά συγκινημένος γιατί είναι »παιδί» της Δημητσάνας Αρκαδίας και το 1820 τον είχε καλέσει ο συχωριανός του , ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ στην Κωνσταντινούπολη, όπου τον χειροτόνησε πρεσβύτερο. Σήμερα αναλαμβάνει αυτός να μεταφέρει τον Μεγάλο νεκρό στην Πατρίδα.

Ο ανηψιός του, Ευθύμιος Καψόρχης πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, απέστειλε επιστολή στον Επτανήσιο Λευκαδίτη Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, ζητώντας του να συνθέσει ένα ποίημα, έναν ύμνο, για τον τραγικό και ηρωικό Πατριάρχη. Η επιστολη βρίσκει τον δικό μας ποιητή στη Μαδουρή και στην σκιά της ιστορικής ελιάς της έπαυλής του, αρχίζει να γράφει με το πάθος που τον διακρίνει.

Στις 10 Μαρτίου του 1872 ξεκινάει το ταξίδι του για την Αθήνα ώστε στις 25 Μαρτίου να εκφωνήσει το πόνημά του.
Η μεγάλη μέρα έφτασε και ο Βαλαωρίτης εκφωνεί τον παιάνα του μπροστά από τον ανδριάντα του ιεράρχη , παρουσία του βασιλιά Γεωργίου Α’.

Τελειώνει λέγοντας:

…Κοιμάται κι ονειρεύεται…και τότε θα ξυπνήσει.
όταν στα δάση,στα βουνά,στα πέλαγα βροντήσει
το φοβερό μας κήρυγμα…Χτυπάτε πολεμάρχοι!…
Μη λησμονείτε το σχοινί, παιδιά, του Πατριάρχη.

Η ληστεία που έριξε την κυβέρνηση

Τρία μέλη της συμμορίας Αρβανιτάκη

.

.

του Παύλου Παπανότη, συνταξιούχου εκπαιδευτικού

Από τα μέσα του 19^ου αιώνα οξύνθηκε επικίνδυνα στην Ελλάδα το πρόβλημα της ληστείας. Οι κυβερνήσεις είχαν αναθέσει την καταδίωξη των ληστρικών συμμοριών σε στρατιωτικές δυνάμεις. Όμως η πολιτική που ακολουθούσαν στο ζήτημα αυτό ήταν αναποτελεσματική. Πολλές φορές οι ληστές προστατεύονταν από τοπικούς κομματάρχες, ακόμα και από ανώτατα πολιτικά στελέχη, που τους χρησιμοποιούσαν ως όργανα των επιδιώξεών τους. Άλλοτε πάλι εύρισκαν καταφύγιο σε μεγάλους γαιοκτήμονες.

Το κράτος αντίθετα εφάρμοζε αντιλαϊκά μέτρα για την πάταξη της ληστείας. Στρεφόταν εναντίον των αγροτικών πληθυσμών, τους οποίους εκτόπιζε ομαδικά από τις εστίες τους κατηγορώντας τους ως ληστοτρόφους. Άλλοτε πάλι τους κατηγορούσε για απροθυμία συνεργασίας με τις διωκτικές αρχές. Τέλος σε πολλές περιπτώσεις έδειχνε ενδοτισμό παραχωρώντας αμνηστία σε λήσταρχους, προκειμένου να αναστείλουν τη δράση τους. Αυτές οι πρακτικές εφαρμόστηκαν ως τα τέλη της δεκαετίας του 1860. Τότε ένα τραγικό γεγονός ανάγκασε τους πολιτικούς να ασχοληθούν σοβαρά με το πρόβλημα της ληστείας.

Το Μάρτιο του 1870 έφθασε στην Αθήνα ο λόρδος Μονκάστλερ με τη σύζυγό του, για να επισκεφτούν διάφορους ιστορικούς τόπους. Ο πρεσβευτής της Μεγάλης Βρετανίας Έρκιν, γνωρίζοντας ότι στην Αττική δρούσαν ληστρικές συμμορίες, ζήτησε πληροφορίες από την ελληνική κυβέρνηση για το αν θα ήταν ασφαλής η μετάβαση των Άγγλων περιηγητών στο Μαραθώνα. Ο τότε πρωθυπουργός Θρασύβουλος Ζαΐμης διαβεβαίωσε την αγγλική πρεσβεία ότι επικρατούσε πλήρης ασφάλεια και διέταξε τέσσερις έφιππους χωροφύλακες να συνοδεύσουν τους Άγγλους ευγενείς.

Ρωσοτουρκικός πόλεμος 1877-78

αναδημοσίευση από τα Θέματα Στρατιωτικής Ιστορίας

.

Μέχρι το πρώτο μισό του 19ου αιώνα η Ρωσία μπορούσε να υπερηφανεύεται για την δεσπόζουσα θέση που κατείχε σε θέματα επιρροής των βαλκανικών εξελίξεων. Χριστιανός ο ίδιος και η τεράστια ηγεμονία του, ο εκάστοτε Τσάρος εφάρμοζε αδιάλειπτα μια απατηλή υποσχετική πολιτική στους απεγνωσμένους χριστιανούς της οθωμανικής επικράτειας, φροντίζοντας σταθερά να εμπνέει την άποψη ότι μόνο αυτός θα μπορούσε να τους λυτρώσει από τον ζυγό της Υψηλής Πύλης και την αυθαιρεσία του Τούρκου κατακτητή. Στην πραγματικότητα η τακτική αυτή δεν εξυπηρετούσε παρά τα δικά τους συμφέροντα, που από την εποχή ακόμη του Μ. Πέτρου αναφέρονταν ως διέξοδος στην θάλασσα της Μεσογείου μέσα από τα Στενά των Δαρδανελίων και στην εκδίωξη των Τούρκων από τα ευρωπαϊκά εδάφη.

Οι τσαρικές αυτές επιδιώξεις στην πορεία βρήκαν αντίθετες τις Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης και ιδιαίτερα την Αγγλία, που στην προσπάθειά της να εκμεταλλευτεί για δικό της όφελος την αναμενόμενη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και προκειμένου ν’ ανακόψει την κάθοδο των Ρώσων στη Μεσόγειο ακολούθησε μια εξοργιστικά καιροσκοπική φιλοτουρκική πολιτική. Με σύμμαχο την Γαλλία συγκρούστηκε με τις ρωσικές δυνάμεις κατά την διάρκεια του κριμαϊκού πολέμου (1853-1856) και τις νίκησε, σύροντας κυριολεκτικά τον Τσάρο στην υπογραφή της συνθήκης του Παρισιού τον Μάρτιο του 1856, οι όροι της οποίας καταστρατηγούσαν παράφορα τα ρωσικά συμφέροντα. Η Αγγλία, η Γαλλία και η Αυστρία αναλάμβαναν τον ρόλο των εγγυητριών δυνάμεων της ακεραιότητας της Τουρκίας, διακηρύσσοντας ότι κάθε εχθρική προς αυτήν ενέργεια στο εξής θα θεωρείτο casus belli εναντίον τους. Η περιοχή της Μολδοβλαχίας έφευγε οριστικά από το καθεστώς της ρωσικής κηδεμονίας για ν’ αποτελέσει μελλοντικά το κράτος της Ρουμανίας. Τέλος, απαγορεύτηκε η ύπαρξη ναυστάθμων στον Εύξεινο Πόντο, που ουσιαστικά κηρυσσόταν ουδέτερος.

Η διπλωματική αυτή νίκη της Αγγλίας κατά της Ρωσίας αποτέλεσε σοβαρότατο πλήγμα για την ρωσική πολιτική, που δεν έπαψε πλέον να προσπαθεί ν’ απαλλαγεί από τους όρους της συνθήκης. Ήταν πράγματι η πρώτη φορά που η θέση του Τσάρου βρισκόταν σε τόσο επικίνδυνο σημείο σχετικά με τα ευρωπαϊκά θέματα και τις σχέσεις του με τις μεγάλες Δυνάμεις. Από την μεριά τους οι Δυτικές κυβερνήσεις συνέχιζαν ν’ ακολουθούν την απερίσκεπτη και καιροσκοπική τους πολιτική, καθώς οι διαρκώς μεταβαλλόμενοι συσχετισμοί δυνάμεων ευνοούσαν την δημιουργία εύθραυστων και βραχύβιων μεταξύ τους συμμαχιών, που γρήγορα διαλύονταν κάτω από την πίεση των εξελίξεων. Οι επίμονες εξεγέρσεις των ελληνικών επαρχιών και οι επαναστάσεις στις χριστιανικές επαρχίες των Βαλκανίων (Σερβία, Μαυροβούνιο, Βοζνία και Βουλγαρία) που βρίσκονταν ακόμη κάτω από τουρκική κατοχή θορύβησαν τις Μεγάλες Δυνάμεις, γιατί δεν επιθυμούσαν καμία απολύτως αλλαγή στο status quo της περιοχής λόγω του φόβου τους για τον ρωσικό επεκτατισμό. Γνώριζαν ασφαλώς πως η Ρωσία δεν ήταν δυνατό να υπομείνει για πολύ ακόμη τους εξευτελιστικούς όρους της συνθήκης του Παρισιού και ότι έψαχνε σταθερά να βρει τρόπο που θα της επέτρεπε να πραγματοποιήσει ό,τι δεν κατάφερε με τα όπλα. Κι αυτός ο τρόπος δεν άργησε να της υποδειχθεί: ήταν το ιδεολόγημα του πανσλαβισμού και ο βουλγαρικός εθνικισμός, που στο εξής θα εκβίαζαν την ευρωπαϊκή πολιτική σε όφελος της Ρωσίας.

Παύλος Μελάς: «Αξίζει να πεθαίνεις για την Μακεδονία αξίζει για την ΕΛΛΑΔΑ!»

Τα τελευταία λόγια του Παύλου Μελά.  Ήταν 13 Ὀκτωβρίου 1904

O θάνατος του είναι ζωή στους κουρασμένους από τη μετριότητα του κόσμου.

Ο Θάνατος του ανασταίνει τους κοιμισμένους, ταράζει τούς μαργωμένους, δυναμώνει τους αδύνατους, δροσίζει τους διψασμένους, ο θάνατος του Νέου, ο θάνατος του Ωραίου ο θάνατος του Αντρείου.

Το υποβρύχιο του Γρυπάρη στον Πειραιά

Οι Εμμανουήλ και ο γιος του Αντώνιος Γρυπάρης μπήκαν στο σκάφος τους και μια ατμοκίνητη λέμβος τους ρυμούλκησε στο μέρος όπου θα γινόταν η κατάδυση έξω από το Νέο Φάληρο.

αναδημοσίευση από το Πειραιόραμα
άρθρο του Στέφανου Μίλεση

.

Είναι πολλές οι προσπάθειες που καταγράφηκαν ώστε ο άνθρωπος να κατασκευάσει σκάφος που να κινείται κάτω από τη θάλασσα. Από τους πρωτοπόρους είναι ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, αυτός ο μεγάλος ζωγράφος της Αναγέννησης, που με το εφευρετικό του πνεύμα είχε ανάμεσα στις πολλές του ιδέες συμπεριλάβει και το σχεδιασμό ενός σκάφους που θα ταξίδευε κάτω από την επιφάνεια. Η ιδέα του Ντα Βίντσι φυσικά έμεινε μόνο στα χαρτιά. Ακόμα και ο εφευρέτης του ατμόπλοιου ο Φούλτον δοκίμασε στον Σηκουάνα το 1801 μια κατασκευή δικής του έμπνευσης που ωστόσο όμως απέτυχε. Δεν θα μπορούσαμε να μη αναφέρουμε τον διάσημο Γάλλο συγγραφέα Ιούλιο Βερν που στο έργο του «20.000 Λεύγες υπό τη θάλασσα» περιέγραψε όλους τους τρόπους λειτουργίας ενός υποβρυχίου μέσα από τις περιπέτειες που έζησε ο φανταστικός του ήρωας πλοίαρχος Νέμο.

Ουσιαστικά όμως το πρώτο σκάφος που ολοκλήρωσε πετυχημένα κατάδυση και θύμιζε λίγο πολύ τα σημερινά υποβρύχια υπήρξε το σκάφος του Σουηδού μεγαλοβιομήχανου Νόντερφελντ που έδωσε και το όνομά του στο σκάφος που δημιούργησε το 1883. Οι δοκιμές έγιναν σε λίμνη στη Στοκχόλμη και το υποβρύχιο του Νόντερφελντ όχι μόνο καταδύθηκε αλλά παρέμεινε σε βάθος 17 μέτρων για έξι ολόκληρες ώρες! Όμως και ο Πειραιάς λαμβάνει μερίδιο στην καταγραφή των πρώτων προσπαθειών του ανθρώπου να καταδυθεί με μηχανική κατασκευή στα βάθη της θάλασσας. Ήδη οι απόπειρες του σημειώθηκαν στον Πειραιά χρονολογούνται τρία χρόνια πριν από το υποβρύχιο του Νόντερφελντ!

Κυβερνητική Τέχνη – Ναυτικό Σύγγραμμα του 1842

ΦΩΤΟ: kevin.friard https://www.flickr.com/photos/109178239@N08/albums

αναδημοσίευση από το Περί Αλός

.

Κυβερνητική Τέχνη
Ναυτικό Σύγγραμμα του 1842
Από τα κειμήλια του Περί Αλός

Απόσπασμα από το πρώτο ναυτικό σύγγραμμα
Πολικός Αστήρ (εκδ. Γεράσιμος Ζωχιός),
Φυλλάδιον Πρώτον, 15 Ιουνίου 1842, σσ. 18-20
(Ακολουθείται η σύνταξη και ορθογραφία του
πρωτοτύπου πλην του πολυτονικού)

Η πολύδεινος, δυσχερής και πολυμήχανος τέχνη δι’ ης τα πλοία είτε ιστιοδρομούντα είτε επ’ αγκυρών σαλεύοντα οιακονομούνται, κυβερνώνται και σώζονται ονομάζεται κυβερνητική. Δια της θαυμασίου ταύτης τέχνης ο άνθρωπος επί ευδιαλύτου ξύλου συναρμογής πατών ανεδείχθη, αν όχι ακαταμάχητος, δυσανταγώνιστος αντίπαλος των καταπληκτικών του κόσμου στοιχείων, μετά των οποίων ο ναύτης διηνεκώς και ακαταπαύστως παλέει.

Ο έμπειρος κυβερνήτης παιδιάν έχει την τρικυμίαν και της θαλάσσης τον κλύδωνα, τον δε λαίλαπα ποσώς δεν φοβείται. Τον πλουν του διετάραξαν πολλάκις τρομεραί καταιγίδες˙ πολλάκις το κύμα αφρίζον αι μανιώδες ανέβη υπέρ τους τοίχους και κατέκλυσε το κατάστρωμα του πλοίου του˙ οι κεραυνοί κατασκήπτοντες συνέτριψαν τους ιστούς του˙ των ανέμων οι στρόβιλοι ανήρπασαν τα άρμενά του και συνέθλασαν τας κεραίας του˙ οι μέχρι νεφελών ανυψούμενοι ολέθριοι σίφωνες πολλάκις συνήντησαν το τα πελάγη διαπορευόμενον αλίβροχον σκάφος του˙ κινηταί πάγου συμπληγάδες πολλάκις τον περιέκλυσαν ποντοπορούντα˙ αστραπαί και βρονταί και χιών και χάλαζα και σκότος βαθύ και βροχή ραγδαία και είτι άλλο υπάρχει φοβερόν και εξαίσιον, η φύσις σύμπασα πολλάκις τον εκάκωσεν αλλά δεν κατίσχυσεν αυτού.

«Δεν είμαστε Γερμανοί!» Η Ελληνική απάντηση στην Γερμανική εκστρατεία δυσφήμισης για το εγκλήμα στο «Lorelei» (4 – 6 Νοεμβρίου 1902)

Το πολεμικό πλοίο «Lorelei»

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του Φιλίστορος

.

Η Ελλάδα το 1902 βρισκόταν σε δεινή οικονομική, ηθική και κοινωνική κατάσταση. Λίγα χρόνια πριν, το 1897 είχε υποστεί μια ταπεινωτική στρατιωτική ήττα από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που ίσως δεν είχε εδαφικό αντίκτυπο πλην μικρών αλλαγών στην μεθοριακή γραμμή, αλλά είχε ως επίπτωση την επιβολή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου υπό την αιγίδα της Γερμανίας. Ο Δ.Ο.Ε. είχε ως αποστολή την απευθείας είσπραξη των προσόδων του Ελληνικού κράτους προς ικανοποίηση των πιστωτών της Χώρας που είχαν μείνει ξεκρέμαστοι μετά την χρεοκοπία του 1896. Οι πρόσοδοι αυτοί προέρχονταν από τα κρατικά μονοπώλια (φωταέριο, οινόπνευμα κτλ) και από τα έσοδα των τελωνείων. Αναμφίβολα ο οικονομικός αντίκτυπος ήταν μεγάλος για την χώρα, καθώς το δημόσιο κατάφερνε να πληρώνει τους υπαλλήλους του, όμως δεν είχε χρήματα για δημόσια έργα και για τις ένοπλες δυνάμεις που αποτελούσαν την μόνη ελπίδα της Ελλάδας να «μεγαλώσει» προς Βορρά και να καταστεί βιώσιμη. Οι οικονομικές επιπτώσεις στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ήταν μικρές καθώς εκείνη την εποχή λίγοι φορολογούμενοι είχαν οικονομική σχέση εξάρτησης με το δημόσιο και δεν υπήρχαν συνταξιούχοι. Το πλήγμα όμως ήταν κυρίως ηθικό, καθώς οι Έλληνες ένιωθαν ταπεινωμένοι και εξευτελισμένοι στα μάτια της Διεθνούς κοινότητας. Τον Νοέμβριο του 1901 είχαν γίνει τα αιματηρά γεγονότα των «Ευαγγελικών» που επέφεραν την πτώση της κυβέρνησης Θεοτόκη, ενώ η μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια για την οικονομική δυσπραγία και τους πολλούς φόρους είχε φέρει προ των πυλών της εξουσία τον Θεόδωρο Δεληγιάννη.

Μέσα σε αυτό το καταθλιπτικό κλίμα συνέβη το συνταρακτικό έγκλημα του «Λωρελάυ». Τον Οκτώβριο του 1902, η Γερμανική θαλαμηγός Λωρελάυ που ανήκε στην Γερμανική πρεσβεία της Κωνσταντινούπολης, κατέπλευσε στον Πειραιά για να επισκευαστεί από τα ναυπηγεία Βασιλειάδη. Όλα τα κιβώτια που υπήρχαν στο πλοίο μεταφέρθηκαν και αποθηκεύτηκαν στα ναυπηγεία, εκτός ενός κιβωτίου που έμεινε στο πλοίο όπου είχε τοποθετηθεί μόνιμη φρουρά από ένα υπαξιωματικό κι έναν ναύτη. Το πρωινό της 3ης Νοεμβρίου 1902, ένας αξιωματικός του πλοίου ανήλθε για να κάνει τον προβλεπόμενο έλεγχο, όταν διαπίστωσε ότι το κιβώτιο είχε κλαπεί, ενώ είχαν εξαφανιστεί ο υπαξιωματικός Μπρίτσκι και ο ναύτης Κόλλερ. Η αίθουσα που βρισκόταν το κιβώτιο αλλά και οι χώροι γύρω από αυτήν ήταν γεμάτοι από λίμνες αίματος, ενώ επίσης ύποπτο ήταν ότι έλειπε και η βάρκα του πλοίου, ενώ το σκοινί που ήταν δεμένη είχε στάλες από αίμα πάνω του.

Οι εξεγέρσεις κατά του Όθωνα

αναδημοσίευση από την Παγκόσμια Πολεμική Ιστορία
άρθρο του Μιχαήλ Ντασκαγιάννη

.

Kατά τα τριάντα έτη της βασιλείας του Oθωνα (από την άφιξή του το 1833 έως την έξωσή του το 1862), οι εξεγέρσεις, οι στάσεις και οι ανταρσίες αποτελούσαν συνηθισμένο φαινόμενο. Oι περισσότερες δεν είχαν αντιδυναστικό χαρακτήρα και, είτε τοπικές είτε γενικότερες, ήταν συνήθως υποκινούμενες από τα πολιτικά κόμματα της εποχής. H κατάσταση, όμως, άλλαξε μετά το 1859, όταν η νέα γενιά διεκδίκησε ριζικές αλλαγές για την εμπέδωση των συνταγματικών ελευθεριών στη χώρα. Oι στρατιωτικοί θα την ακολουθούσαν.

Τις περιόδους της αντιβασιλείας (1833-1835), της απόλυτης μοναρχίας (1835-1843) και της συνταγματικής μοναρχίας (1844-1862) εκδηλώθηκαν πολλές αναταραχές, παρά την προσπάθεια των Bαυαρών να εξουδετερώσουν, εντέχνως, τους πιθανούς ηγέτες της αντίδρασης, χρησιμοποιώντας τους σε ανώτατες διοικητικές θέσεις στην Eλλάδα (στην Aυλή και αργότερα στο Συμβούλιο της Eπικρατείας) και στο εξωτερικό ως πρεσβευτές (το Mαυροκορδάτο στο Mόναχο, τον Tρικούπη στο Λονδίνο, τον Kωλέττη στο Παρίσι και τον A. Mεταξά στη Mαδρίτη).

OI EΞAΘΛIΩMENOI AΓΩNIΣTEΣ

O Γερμανός ιστορικός Mέντελσον-Mπαρτόλντυ υπολογίζει ότι το 1833 υπήρχαν στην επικράτεια του νεοσύστατου κράτους 2.000 Pουμελιώτες, 500 Σουλιώτες, 600 Hπειρώτες και Θεσσαλοί, 400 Mακεδόνες, 800 Kρητικοί και 600 Aρβανίτες, οι οποίοι είχαν λάβει μέρος στην ελληνική επανάσταση. Για τους ορεινούς και ιδιαίτερα για τους Pουμελιώτες υποστηρίζει ότι ήταν «αναρμόδιοι εις γεωργίαν» και «άχρηστοι όλως εις σταθερόν εποικισμόν, ουδέν δε ήθελον ν’ ακούσωσι περί πειθαρχίας, ασκήσεως, στολής και εξοπλισμού κατά τον ευρωπαϊκόν τρόπον». Oι ένοπλοι αυτοί αγωνιστές βρίσκονταν μακριά από τις εστίες τους και περιφέρονταν σε άθλια κατάσταση, πεινασμένοι, αφού δεν είχαν γη και κατοικία για να εγκατασταθούν μόνιμα.

Φούσκες από το παρελθόν. Ο πανικός του 1873

αναδημοσίευση από το Feltor’s Blog

.

Η άνθηση του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης η οποία πυροδοτήθηκε από την κερδοσκοπία στην αξία της γης και από τη φούσκα των μετοχών των σιδηροδρομικών εταιρειών, σταμάτησε εντυπωσιακά και απότομα το Σεπτέμβριο του 1873. Ο πυροκροτητής ήταν η κατάρρευση μιας τράπεζας από τη Φιλαδέλφεια, της Jay Cooke & Company. Η απόφαση της τράπεζας να επενδύσει στη Northern Pacific Railroad σε μια εποχή όπου η υπερεπέκταση μείωνε τις τιμές μεταφοράς των εμπορευμάτων, οδήγησε την τράπεζα σε υπερμόχλευση. Όταν οι πιστωτές και οι καταθέτες άρχισαν να ζητούν πίσω τα χρήματά τους, η τράπεζα κήρυξε πτώχευση η οποία επέδρασε ως ντόμινο και σε άλλπυς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς.

Η κυβέρνηση αγόρασε ομόλογα αξίας 13 εκ. δολαρίων για να ρίξει χρήμα στις αγορές (ένα είδος πρωτότυπης ποσοτικής χαλάρωσης) αλλά το χρηματιστήριο συνέχισε να καταρρέει. Στις 20 Σεπτεμβρίου, δυο μέρες μετά την κατάρρευση της Cooke & Company, το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης έκλεισε για δέκα ημέρες για να καταλαγιάσει ο πανικός. Ακόμα και όταν οι υπόλοιπες τράπεζες και οι εμπορικοί οίκοι χρησιμοποίησαν τα αποθεματικά τους για τη σταθεροποίηση της αγοράς, χρειάστηκαν πάνω από ένα μήνα για να λειτουργήσουν φυσιολογικά. Σε αυτό το διάστημα, πολλές τράπεζες κατέρρευσαν.

Ο Πόλεμος Κριμαίας και η Ελλάδα

αναδημοσίευση από το Papaparisis blog
άρθρο του Αντ/γου ε.α. Ιωάννη Κρασσά

«Δέν θέλω ἐπιτρέψει ποτὲ οὔτε ἀπόπειρα ἀποκατάστάσεως
τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκτρατορίας, οὔτε τοιαύτην ἔκτασιν τῆς Ἑλλάδος,
ἥτις να καταστήσει ἑαυτὴν ἰσχυρόν κράτος».
Ο Τσάρος Νικόλαος Α΄ τῆς Ρωσίας(1796-1855)

.

Την 12η Φεβρουαρίου 1854, οι πρέσβεις της Αγγλίας Θωμάς Ουάϊς και της Γαλλίας Αχιλλέας Ρουάν, σε κοινή παράσταση τους προς τον Βασιλέα Όθωνα, ζήτησαν να ανακαλέσει τα «Εθελοντικά Σώματα», τα οποία είχαν προστρέξει προς απελευθέρωση της Θεσσαλίας και της Ηπείρου. Η ελληνική πρωτοβουλία αναλήφθηκε με αφορμή τον πόλεμο της Ρωσίας, εναντίον της Τουρκίας και των συμμάχων αυτής Αγγλίας και Γαλλίας. Με αφορμή την αύξηση της γαλλικής επιρροής στους Αγίους Τόπους, ο Τσάρος Νικόλαος Α΄ κατέλαβε τις παραδουνάβιες ηγεμονίες.

Την 22α Σεπτ. 1853, η Τουρκία κήρυξε τον πόλεμο στην Ρωσία. Μετά την καταστροφή του τουρκικού στόλου στην ναυμαχία της Σινώπης (18 Νοεμ. 1853), η Γαλλία και η Αγγλία κήρυξαν τον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας. Ο πόλεμος διήρκησε μέχρι το 1856, ενεπλάκησαν δύο εκατομμύρια στρατιώτες εκατέρωθεν, έληξε με ήττα της Ρωσίας και καταγράφηκε στην ιστορία ως πόλεμος της Κριμαίας. Στην υπογραφείσα στο Παρίσι συνθήκη ειρήνης (Μαρτ. 1856), η Αγγλία, η Γαλλία και η Αυστρία εγγυήθηκαν την εδαφική ακεραιότητα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Ψάχνοντας για τον Χρήστο Νάτσο (τον λήσταρχο Νταβέλη)

«Επίσημη» φωτογραφία του στην Ριζάρειο που πιθανότατα δεν είναι δική του μιας και όταν έζησε ο Νταβέλης η τεχνολογία της φωτογραφίας δεν είχε την ικανότητα αυτής της αποτύπωσης.

αναδημοσίευση από τη Σκόνη της Ιστορίας

.

Πάει καιρός τώρα που ψάχνω ιστορίες με ληστές της ελληνικής υπαίθρου κατά τον 19ο αιώνα .

Απο όλες τις ιστορίες αυτές η ιστορία του ληστή του Νταβέλη είναι αυτή που ερεθίζει την φαντασία. Παντού είναι παρών – απών.

Κρησφύγετα αληθινά και μή σε Πεντέλη , Υμηττό ,Πάρνηθα, Παρνασσό. Σπηλιές που η ανηφόρα είναι κατηφόρα. Ψυχανεμισμένοι μιλάνε για θεωρίες με κοίλη γή και υπόγειες στοές μήκους 10 χιλιομέτρων και βάλε, που ένωναν την Σπηλιά της Πεντέλης με το σπίτι της Δούκισσα , μέσω των οποίων γινότανε τα ερωτικά νταραβέρια του Νταβέλη.

Άκουσα και διάβασα πολλά και το κουβάρι παραμένει μπερδεμένο. Παίρνω λοιπόν τα ίχνη μύθου και ιστορίας και όπου με βγάλει.

Τα νεανικά χρόνια

Ο Νταβέλης καταγόταν απο τα Στύρα Ευβοίας και ήταν απο οικογένεια κουτσοβλάχικης καταγωγής. Το πραγματικό του όνομα ήταν Χρήστος Νάτσος. Πιθανότατα γεννήθηκε εκεί γυρω στο 1830 . Σαν μεγάλωσε έγινε ομορφάντρας ασίκης και ντελικανής και επειδή το ψωμί στο χωριό ήταν λίγο, κάπου εκεί στα 18 με 20 χρόνια του έρχεται στη Αθήνα να κάνει τον γαλατά στην μονή Πετράκη με την βοήθεια ένός μπάρμπα του που ήταν ήδη ιερέας στην Μονή.

Επειδή όμως στην ζωή για αλλού ξεκινάμε και αλλού η ζωή μας πάει και με τον Νταβέλη έγινε η στραβή.

Ηταν στην μονή προϊστάμενός του θα λέγαμε σήμερα ο πάτερ Συμεών «άνθρωπος του Θεού», με σαρκικά πάθη όμως. Ο πάτερ λοιπόν είχε να συνάψει ερωτικές σχέσεις με μια καλόγρια, τη Νέζω απο το γυναικείο μοναστήρι του Άγιο Παντελεήμονα. H απόσταση που τους χώριζε όμως, ήταν τεράστια για τα δεδομένα της εποχής και ο πάτερ Συμεών σκέφτηκε πώς κάποιος θα’ πρεπε να μεσολαβούσε μεταξύ τους έτσι ώστε να έχουν επικοινωνία μέσω αλληλογραφίας. Θεώρησε λοιπόν ως κατάλληλο άτομο τον 20χρονο Χρήστο. Έτσι τον έπιασε μια μέρα και του είπε οτι καθώς πηγαίνει το γάλα στην κυρά Νέζω στη μονή όπου διέμενε, να της δώσει και ένα σημείωμα το οποίο έγραφε δήθεν για κάποιες δουλειές του μοναστηριού που της είχε αναθέσει .

Στηλιτικά 1875

αναδημοσίευση από τον Ιχνηλάτη της Ιστορίας

.

Με την ονομασία στηλιτικά, φέρονται διάφορα πολιτικά επεισόδια που συνέβησαν στην Αθήνα το 1875, με προπηλακισμούς βουλευτών, λόγω παρατεινόμενων συνταγματικών παραβάσεων κατά τη λήψη αποφάσεων στη Βουλή, χωρίς δηλαδή την απαιτούμενη απαρτία. Οι δε κυβερνητικοί βουλευτές που συμμετείχαν σε αυτές τις συνεδριάσεις αποκαλούνταν στηλίτες.

Συγκεκριμένα κατά την ΣΤ΄ Βουλευτική Περίοδο και ειδικότερα στις 4 Φεβρουαρίου του 1874 μετά την παραίτηση της κυβέρνησης του Επαμεινώνδα Δεληγιώργη που είχε μετρήσει μόλις 20 ημέρες βίου, κλήθηκε να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας ο κομματάρχης Δημήτριος Βούλγαρης, ο επιλεγόμενος «τζουμπές», που είχε πλειοψηφήσει, ο οποίος και σχημάτισε κυβέρνηση στις 9 Φεβρουαρίου. Επελθούσης διαφωνίας μεταξύ αυτού και των άλλων αρχηγών κομμάτων, αναγκάσθηκε να παραιτηθεί. Επειδή όμως δεν κατέστη τότε δυνατόν να σχηματιστεί κυβέρνηση, παρέμεινε ο ίδιος στην εξουσία και διέλυσε τη Βουλή. Στις 25 Ιουλίου συνήλθε η νέα Βουλή όπου η μεν πλειοψηφία αποτελούταν από οπαδούς του Βούλγαρη, πλην όμως δεν συγκροτούσαν την απαραίτητη απαρτία για νομοθετικό έργο. Κατά το άρθρο 56 του τότε Συντάγματος, επί συνόλου 190 βουλευτών απαρτία λογιζόταν η παρουσία τουλάχιστον 96 βουλευτών. Οι δε προσκείμενοι βουλευτές στον Βούλγαρη ήταν μόνο 85.

Προκήρυξις του Βασιλέως Όθωνος προς τους Έλληνες – 12 Οκτ. 1862

Έλληνες!

Πεπεισμένος ότι μετά τα τελευταία συμβάντα, άτινα έλαβον χώραν εις διάφορα μέρη του Βασιλείου και ιδίως εις την Πρωτεύουσαν, η περαιτέρω εν Ελλάδι διαμονή μου κατά την στιγμήν ταύτην ηδύνατο να φέρη τους κατοίκους αυτής εις ταραχάς αιματηράς και δυσκόλους να καταβληθώσιν, απεφάσισα ν’ αναχωρήσω εκ του τόπου τούτου, τον οποίον ηγάπησα και εισέτι αγαπώ, και προς την ευημερίαν του οποίου από τριακονταετίας σχεδόν ούτε φροντίδων, ούτε κόπου εφείσθην.

Αποφεύγων πάσαν επίδειξιν, είχον προ οφθαλμών μόνον τα αληθή της Ελλάδος συμφέροντα και πάσαις δυνάμεσι προσεπάθησα να προαγάγω την υλικήν και ηθικήν αυτής ανάπτυξιν, επιστήσας ιδίως την προσοχήν μου εις την αμερόληπτον της δικαιοσύνης απονομήν.

Οσάκις δε επρόκειτο περί των κατά του προσώπου Μου πολιτικών εγκλημάτων, έδειξα πάντοτε μεγίστην επιείκειαν και λήθην των πεπραγμένων.

Επιστρέφων εις την γήν της γεννήσεώς Μου, λυπούμαι αναλογιζόμενος τας συμφοράς, υφ’ ών επαπειλείται η προσφιλής μου Ελλάς εκ της νέας πλοκής των πραγμάτων, και παρακαλώ τον εύσπλαχνον Θεόν ν’ απονέμη πάντοτε την χάριν Του εις τας τύχας της Ελλάδος.

Εξεδόθη εκ του λιμένος της Σαλαμίνος τη 12/24 Οκτωβρίου 1862

ΟΘΩΝ

.

Πηγή: Αντιπλοιάρχου Δημητρίου Γ. Φωκά, Χρονικά του Ελληνικού Β. Ναυτικού 1833 – 1873, έκδοσις Γενικού Επιτελείου Β. Ναυτικού 1923, σελ. 208

Για την αντιγραφή: Πετροβούβαλος/Αβέρωφ
Εικόνα: Ο Βασιλεύς Όθων με παραδοσιακή Ελληνική ενδυμασία, έργο αγνώστου, από τη Wiki.

1η και 2α Μαΐου 1866: Η βιαιότερη ρατσιστική εξέγερση στην ιστορία του Μέμφις που προκάλεσε στην 14η τροπολογία του Αμερικανικού Συντάγματος

του Bobby L. Lovett

.

Στις 1 και 2 Μαΐου του 1866, η πόλις Μέμφις της Αμερικανικής πολιτείας Τενεσσί γνώρισε τη βιαιότερη ρατσιστική εξέγερση στην ιστορία της, στη διάρκεια της οποίας 46 Αφρο – Αμερικανοί και δύο λευκοί έχασαν τη ζωή τους. Μικτή επιτροπή του Κογκρέσσου ανέφερε επιπλέον 75 τραυματίες, 100 ληστείες, 5 βιασμούς γυναικών, την καταστροφή 91 κατοικιών, 4 εκκλησιών και 8 σχολείων και την απώλεια ομοσπονδιακής περιουσίας αξίας 17.000 δολαρίων.

Εκατοντάδες Άφρο – Αμερικανών φυλακίστηκαν, και σχεδόν όλοι οι απελεύθεροι πρώην σκλάβοι εγκατέλειψαν την πόλη εώς τη λήξη των επεισοδίων. Για δύο ημέρες, όχλος λευκών που συμπεριελάμβανε αστυνομικούς, πυροσβέστες, και κάποιους επιχειρηματίες, βιαιοπραγούσαν στους καταυλισμούς και στις γειτονιές των απελευθέρων.

Η εξέγερση ξεκίνησε μετά τη διασπορά φημών, σύμφωνα με τις οποίες Αφρο – Αμερικανοί στρατιώτες από το φρούριο Pickering, στο νότιο όριο του κέντρου της πόλεως του Μέμφις, είχαν σκοτώσει λευκούς αστυνομικούς που προσπάθησαν να συλλάβουν ένα Άφρο – Αμερικανό στρατιώτη.