Η πτώχευση της Ελλάδας το 1932 και οι ευθύνες του Ελευθέριου Βενιζέλου

Εικόνες πανικού των επενδυτών έξω από το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης κατά τη «μαύρη Τρίτη» (29 Οκτωβρίου 1929)

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του Ιωάννη Δασκαρόλη

.

Όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος ανέλαβε τη διακυβέρνηση της Ελλάδας, μετά τον εκλογικό του θρίαμβο στις εκλογές της 19ης Αυγούστου1928, παρουσίασε στις προγραμματικές του δηλώσεις στη Βουλή ένα ιδιαίτερα φιλόδοξο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων οι οποίες, κατά την εκτίμησή του, θα έθεταν την Ελλάδα σε αναπτυξιακή οικονομική τροχιά επιλύοντας και το οξύ προσφυγικό πρόβλημα που της είχε κληροδοτήσει η Μικρασιατική Καταστροφή. Παράλληλα όμως, αναγνώρισε πως η χώρα δεν διέθετε την κεφαλαιακή επάρκεια για να χρηματοδοτήσει αυτό το πρόγραμμα και εκδήλωσε την πρόθεσή του να στραφεί σε εξωτερικό δανεισμό ο οποίος θα καλυπτόταν κυρίως από Άγγλους κεφαλαιούχους που ήδη είχαν επενδύσει κάποια κεφάλαια μετά το 1922, αλλά ήταν πρόθυμοι να διευρύνουν την παρουσία τους στην Ελλάδα, καθώς φαινόταν να αποκαθίσταται η πολιτική της σταθερότητα.

Αρχικά, οι οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα έδειχναν θετικές. Η δραχμή, μετά από 15 χρόνια συνεχούς υποτίμησης, σταθεροποιήθηκε στη διετία της Οικουμενικής Κυβέρνησης με σταθερή ισοτιμία (1) προς την αγγλική λίρα και εντάχθηκε στον «κανόνα του χρυσού» (2) στις 12 Μαΐου 1928. Στα πρώτα τρία χρόνια βενιζελικής διακυβέρνησης η Ελλάδα είχε συνεχόμενους πλεονασματικούς προϋπολογισμούς και επικρατούσε διάχυτη αισιοδοξία ότι η οικονομική κατάσταση είχε εξομαλυνθεί πλήρως. Πάντως, το ελληνικό εξωτερικό χρέος κατά την τριετία αυτή διογκώθηκε από 27.800.000.000 σε 32.700.000.000 δραχμές λόγω δανείων που είχε συνάψει η κυβέρνηση κυρίως στο Λονδίνο.

Σημαντική εξέλιξη για την οικονομία της Ελλάδας αποτέλεσε μετά από πολλές και επίπονες διαπραγματεύσεις (3) και παροτρύνσεις από το εξωτερικό, η ίδρυση της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) η οποία, εκτός από το αποκλειστικό εκδοτικό προνόμιο τύπωσης νομίσματος (που είχε ως τότε η Εθνική Τράπεζα), ανέλαβε τον πλήρη έλεγχο της εθνικής νομισματικής πολιτικής και των συναλλαγματικών ισοτιμιών. Πρώτος πρόεδρος της ΤτΕ ορίστηκε ο οικονομολόγος Αλέξανδρος Διομήδης και η «κάλυψη» σε συνάλλαγμα που διέθετε η ΤτΕ ήταν 10.000.000 αγγλικές λίρες για αξία κυκλοφορούντος χαρτονομίσματος αξίας περίπου 4.000.000.000 δραχμών. Αυτό σήμαινε πως η «κάλυψη» σε χρυσό μέσω μετατροπής αντιστοιχούσε στο 1/4 του ποσού των δραχμών που βρίσκονταν σε κυκλοφορία, κάλυψη ικανοποιητική για τη διεθνή χρηματοπιστωτική πρακτική της εποχής.

Πρώτες επιπτώσεις της κρίσης στην ελληνική οικονομία

Δικτατορίσκοι …καλαμοκαβαλημένοι;

Κλασικό παράδειγμα μεταλλαγμένου φασιστοειδούς ελληνόφωνου γραικύλου !

Θέμης Δημητρακόπουλος, πρώην Σύμβουλος στὸ ὑπουργεῖο Παιδείας μὲ τὸν τέως Ὑπουργὸ Παιδείας Νίκο Φίλη, ἐκβιάζει τὴν Δημοκρατία μας καὶ τὸν Ἑλληνικό μας Λαό.

Γέννησις Δημητρίου Αἰγινήτου (10 Ίουλίου 1862)

Αστρονόμος, πανεπιστημιακός και ακαδημαϊκός.
Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια σπούδασε μαθηματικά και αστρονομία στη Σορβόνη.
Διετέλεσε διευθυντής του Εθνικού Αστεροσκοπείου (1890−1934) και καθηγητής της αστρονομίας και της μετεωρολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1896−1934).
Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από την ίδρυσή της (1926), συνέβαλε στην προαγωγή της επιστήμης και στην οργάνωση του αστεροσκοπείου, με την εξέλιξη του οποίου έχει συνδεθεί το όνομά του.
Σημαντικός ήταν ο ρόλος του, ως υπουργού Παιδείας, στην ίδρυση της Ακαδημίας Αθηνών και στην αναδιοργάνωση του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Μελέτησε το κλίμα της Ελλάδας και συνέβαλε στην εισαγωγή της ώρας Ανατολικής Ευρώπης (15/28 Ιουλίου 1916) και του Γρηγοριανού ημερολογίου (23 Ιανουαρίου 1923).

ΠΗΓΗ: ygeiaonline.gr

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΟΡΘΜΟΥ ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΟΥ

Το ερεύνησαν πολλοί αρχαίοι και νέοι επιστήμονες, όπως ο Αριστοτέλης, ο Πλίνιος, ο άγγλος ναύαρχος Μάνσελ και ο επίσης ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης (εγγονός του γνωστού ήρωα της Ελληνικής επανάστασης). Την τελική εξήγηση όμως την έδωσε ο Δημήτριος Αιγινήτης, ο οποίος στηρίχθηκε σε πλούσιο υλικό παρατηρήσεων τόσο δικών όσο και άλλων ερευνητών.

(Γιά τό πλῆρες ἄρθρο greek1.blogspot.com)

Ἔναρξις τῶν ἀνασκαφῶν στήν Ἀθηναϊκή Ἀγορά (Ἰούν.1931)

Agora Image: 2008.18.0006 (Section Ε 76)

«Μετά ἀπό τήν τελετή τοῦ ἁγιασμοῦ,ἀπό τόν ἱερέα τοῦ γειτονικοῦ χριστ.ναοῦ (*),ἡ Ἀνασκαφή τῆς Ἀγορᾶς ἄρχισε στίς 07:30′,περίπου.Τό σκάψιμο θά περιοριζόταν στήν περιοχή τῆς οίκίας ὑπ’ ἀρθμ: 22,ἕως ὅτου «βρίσκαμε βάσι».Τό συνεργεῖο ἀποτελοῦσαν 28 ἐργάτες καί 135 βαγονέττα»

(*) Παναγία τῆς Βλασσαροῦς

(Ἀπό τό Ἡμερολόγιο Ἀνασκαφῶν τῆς 25ης Μαϊ.1931)

Κέρκυρα (22 Μαΐ.1930).Ἡ Παναγιοποῦλα ἐπιστρέφει στό σπίτι της.

Ὁ ἐπαναπατρισμός τῶν Παργινῶν κειμηλίων

«Η λιτανεία αργά προχωρεί.Συγκινημένος ο κόσμος σταυροκοπείται στη διάβα της. Παπάδες ιεροφορεμένοι κρατούν στα χέρια τα άγια σκεύη που τόσα χρόνια φύλαγε η Κέρκυρα με ευλάβεια.Σήμερα θα τα παραδώση στην Πάργα.Γλυκείς οι ήχοι των μουσικών γεμίζουν την ξάστερη ατμόσφαιρα…ο ξύλινος Σταυρός,το λάβαρο ξεσχισμένο από τα βόλια των Τούρκων,τα ασημένια αντικείμενα,το ιερό Ευαγγέλιο,εικόνες μαυρισμένες από την πολυκαιρία,ακολουθούν κιβώτια με αναρίθμητα κειμήλια σκεπασμένα, με την Ελληνική Σημαία…»

ΠΗΓΗ: corfu-museum.gr

ΚΩΣ, 23 Ἀπρ. 1933…ἡ ἀποφράς ἡμέρα

Ένα πρωινό του 1933, ξαφνικά, σε μια στιγμή, τα τμήματα που βρίσκονται και από τις δύο πλευρές του παραπάνω ρήγματος (κόκκινη διακεκομμένη γραμμή) του δίαυλου Κω-Νισύρου, κινήθηκαν με σφοδρότητα και ακολούθησαν τη φορά που δείχνουν τα κόκκινα βέλη.

Ἐλευθέριος Βενιζέλος…τό τελευταῖο ταξίδι (24 – 29 Μαρ.1936)

Ὀπτικοακουστικόν ἀρχεῖον ἀπό τήν ΕΡΤ

Ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἐκπομπή «ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ»,παραγωγῆς τῆς ΕΤ-2 (1990),σέ σκηνοθεσία τοῦ Διονύση Γρηγοράτου,πού ἀναμετέδωσε ἡ ΝΕΤ.

Στρατηγός ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΓΟΝΑΤΑΣ (15 Αὐγ.1876 – 29 Μαρ.1966)

Ο Στυλιανός Γονατάς ήταν Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός.

Γεννήθηκε στην Πάτρα στις 15 Αυγούστου 1876. Εισήλθε στη Σχολή Ευελπίδων το 1892 και αποφοίτησε πρώτος μετά από 5ετία που ήταν τότε ο χρόνος εκπαίδευσης. Κατά τον Μακεδονικό Αγώνα (1907-1909) υπηρέτησε ως υπολοχαγός στη Θράκη. Κατά την επανάσταση του Γουδί (15 Αυγούστου 1909) ορίσθηκε από τον Στρατιωτικό Σύνδεσμο υπασπιστής του αρχηγού της επανάστασης συνταγματάρχη Νικολάου Ζορμπά. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους, στην εκστρατεία της Ρωσίας και στην Μικρασιατική εκστρατεία ως επιτελάρχης Σώματος στρατού στην αρχή και ως διοικητής μεραρχίας αργότερα, φέροντας τον βαθμό του συνταγματάρχη.

Μετά την υποχώρηση από το μικρασιατικό μέτωπο και με την έκρηξη της νέας επανάστασης 10 προς 11 Σεπτεμβρίου 1922 στη Χίο και Μυτιλήνη στον Γονατά ανατέθηκε η αρχηγία αυτής. Στις 14 Νοεμβρίου 1922 έγινε πρόεδρος της Κυβέρνησης όπου και παρέμεινε μέχρι την 11 Ιανουαρίου 1923 όπου και παρέδωσε την Αρχή στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Μετά την αποστρατεία του επιδόθηκε στην πολιτική απ΄ όπου και εκλέχθηκε «πληρεξούσιος Αθηνών» για πρώτη φορά κατά τις εκλογές της Δ΄ Συντακτικής Συνέλευσης (1923). Δια του από 31 Μαΐου του 1924 ψηφίσματος προήχθη μαζί με τον Ν. Πλαστήρα σε αντιστράτηγο. Στις Γερουσιαστικές εκλογές του στις 21 Απριλίου του 1929 εξελέγη πρώτος γερουσιαστής στο νομό Αττικής και Βοιωτίας. Επίσης εκλέχθηκε τρεις φορές πρόεδρος της γερουσίας (4 Νοεμβρίου 1932, 1 Απριλίου 1933 και 8 Μαρτίου 1934)) παραμένοντας μέχρι την 1 Απριλίου 1935 όταν καταργήθηκε η Γερουσία.

Τό ναυάγιο τοῦ «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ζ» (11 Μαρ.1923)

Το Αλεξανδρος Ζ, ηταν ενα μικρο ρυμουλκο που ναυπηγηθηκε το 1920 στην Ολλανδια, απο την εταιρεια NV Baanhoek.
Ειχε 158 τοννους, μηκος 28 μετρων και πλατος 20.6 μ.
Το Ζ στο ονομα του ειναι απο την εταιρεια Ζαλοκωστα, στην οποια ανηκε.

Το ναυαγιο του Αλεξανδρου Ζ ειχε προκαλεσει εθνικο πενθος το 1923. Χιλιαδες πολιτες παρακολουθησαν την κηδεια και αργοτερα την μνημοσυνο δεηση πανω στην Ψυταλλεια.

Τό Κίνημα τοῦ Μαύρου Καβαλάρη (6 Μαρ.1933)

Τον Μάρτιο του 1933 ο Ν. Πλαστήρας ηγήθηκε αποτυχόντος στρατιωτικού κινήματος για την εδραίωση στην Ελλάδα φασιστικού καθεστώτος, κατά το πρότυπο εκείνου του Μουσολίνι στην Ιταλία. Μόλις έγινε γνωστό ότι τα τότε εκλογικά αποτελέσματα έδιναν την νίκη στο αντίπαλο των Φιλελευθέρων του Ε.Βενιζέλου κόμμα των Λαϊκών του Π. Τσαλδάρη, ο Στρατηγός Ν. Πλαστήρας εξεδήλωσε μεγαλοφώνως προς τον Ε. Βενιζέλο πρόθεση εγκαταστάσεως στην Ελλάδα δικτατορίας, όμοιας με την φασιστική της Ιταλίας, με το επιχείρημα ότι «Θα κάνουμε ό,τι και στην Ιταλία, που χάρις στον Φασισμό προοδεύει» (όπως γράφει ο φίλος του Ε. Βενιζέλου έγκριτος δημοσιογράφος Γρηγόριος Δαφνής στο βιβλίο του Η ΕΛΛΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΔΥΟ ΠΟΛΕΜΩΝ 1923-1940, Τόμος Β΄, Σελίδα 183).

Πῶς σώθηκε τό βαγόνι τοῦ Κολοκοτρώνη.

Την τελευταία στιγμή σώθηκε από την διάλυση, το βαγόνι που μετέφερε τα οστά του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, από την Αθήνα στην Τρίπολη το 1930.
Το ιστορικό μνημείο που βρίσκεται στον παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό των Μύλων, επρόκειτο να καταστραφεί την Πέμπτη 27/2/2014, αφού είχε δοθεί η άδεια να διαλυθεί.

Τά «Φεβρουαριανά» τοῦ Βόλου (16-22 Φεβ.1921)

Οι φυλακισμένοι για τα Φεβρουαριανά γεγονότα.
Διακρίνονται ο Αβραάμ Μπεναρόγια,στην πρώτη σειρά των ορθίων,αριστερά της εφημερίδας και ο Αντ. Σαρόγλου,αριστερά του Μπεναρόγια.
(Αρχείο Γ.Ζωϊτόπουλου-Ζιούτου, ΔΗ.Κ.Ι.)

«…τήν 16ην Φεβρουαρίου 1921,διοργανοῦται συλλαλητήριον πρός διαμαρτυρίαν,ἐναντίον τῆς σκανδαλώδους ὑπερτιμήσεως τοῦ ἄρτου,τήν ὁποίαν εἶχον ἐπιτρέψη αἱ ἀρχαί.
Εἰς τό συλλαλητήριον τοῦτο,συνέρρευσεν ὅλος ὁ ἐργαζόμενος πληθυσμός τοῦ Βόλου καί μετά τούς λόγους τῶν ρητόρων (Μπεναρόγια,Σταυράκη,Ἀποστολίδη κ.λπ.),μετετράπη εἰς αὐθόρμητον ἐπαναστατικήν διαδήλωσιν,ἡ ὁποῖα,περιελθοῦσα τάς ὁδούς τῆς πόλεως,προέβη εἰς καταστροφάς καταστημάτων κ.λπ. καί ἐνσπείρουσα τόν τρόμον εἰς ὅλους τούς ἐκμεταλλευτάς. Κατ’ οὐσίαν κατελύθησαν αἱ ἀρχαί καί ἐπί διήμερον,μέχρις ὅτου κατέλθουν ἐκ Λαρίσης ἰσχυρόταται στρατιωτικαί δυνάμεις,διά νά ἐπιβάλουν τήν τάξιν,ὁ Βόλος κατείχετο παρά τῶν εργατών καί μόνη ἐξουσία ἀνεγνωρίζετο ἡ Πανεργατική Ἕνωσις.
Ἀφιχθεισῶν τῶν στρατιωτικῶν δυνάμεων,ἐξηπλώθη εἰς ὅλην τήν πόλιν ἀφάνταστος τρομοκρατία…»

Γεώργιος Κονδύλης (14 Αὐγ.1879 – 1 Φεβ.1936)

Γράφει ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΚΛΕΤΣΟΣ

Ο Ευρυτάν στρατηγός Γεώργιος Κονδύλης υπήρξε μια κατ’ εξοχήν «δυναμική» προσωπικότητα της νεότερης πολιτικής Ιστορίας του τόπου. Μαχητικός, άνθρωπος της δράσεως, με ροπή προς την περιπέτεια, φιλόδοξος και φίλαρχος.
Ανθεκτικός στις κακουχίες, ακατάβλητος στις αντιξοότητες, θαραλλέος στους κινδύνους, τύπος πολεμιστή, υπόδειγμα στρατιωτικού αρχηγού. Ενεργητικός και αποφασιστικός, ανελάμβανε αδίστακτα την ευθύνη σε κάθε κρίσιμη περίσταση, ενέπνεε και φρονιμάτιζε τους γύρω του με το προσωπικό του παράδειγμα, προκινδύνευε των συμμαχητών του.
Είχε το μέγα χάρισμα της επιβολής. Προκαλούσε το θαυμασμό, το σεβασμό και την αυθόρμητη υποταγή των υφισταμένων του. Είχε το ένστικτο του αρχηγού, το χάρισμα του ηγέτη.

Από την άλλη μεριά δύσκολα θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει κανένας σαν άνθρωπο αρχών. Δεν έδινε και πολύ σημασία στη συνέπεια. Δυσκολευόταν να ενδώσει σε ηθικές αναστολές. Δεν καταλαμβανόταν εύκολα από δισταγμούς.
Όταν αποφάσιζε να δράσει δεν είχε πλέον ενδοιασμούς στην επιλογή των μέσων. Αρκεί να επιτυγχανόταν ο αντικειμενικός στόχος, ο τελικός σκοπός.

Ἡ «Ἑλληνική Ἐπιχείρησις» τοῦ στάλιν (1937-1949)

Τοῦ Βλάσση Ἀγτζίδη

Η 15η Δεκεμβρίου του 1937 θεωρείται η ημέρα που ο όρος «Ελληνας» μετατράπηκε σε πολιτική κατηγορία και οδήγησε σε μαζικές συλλήψεις κατά των μελών της Ελληνικής μειονότητας,στη Σοβιετική Ενωση.
Οι διώξεις συμπεριέλαβαν όλους τους άρρενες Ελληνες,ανεξάρτητα από την πολιτική ή κοινωνική τους θέση.Συνελήφθη όλη η Ελληνική ηγετική ομάδα,που αποτελείτο από πιστά μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος.Συνελήφθησαν τόσο οι ντόπιοι Ελληνες (Μαριουπολίτες, Πόντιοι,απόγονοι των παλιών μεταναστών από τον Ελλαδικό χώρο),όσο και οι πολιτικοί πρόσφυγες από Ελλάδα -μέλη και φίλοι του ΚΚΕ-, που είχαν καταφύγει στη Σοβιετική Ενωση για να αποφύγουν τις πολιτικές διώξεις,που είχαν ξεκινήσει με το Ιδιώνυμο (1928) και εντάθηκαν την περίοδο της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά.