Από την αγωνιζόμενη για Ελευθερία και Αλήθεια Χαρίτα Μάντολες, στην παράδοση στους κατακτητές;

.

του Θεοφάνη Μαλκίδη

Τη Χαρίτα Μάντολες, την Ελένη Φωκά, τις αγωνιζόμενες γυναίκες των οδοφραγμάτων και των πλατειών, τις μάνες και τις γυναίκες των αγνοουμένων, τις δασκάλες των παιδιών στα κατεχόμενα, τις γνώρισα πριν πολλά χρόνια και ευχαριστώ τον Θεό για αυτό.

Η παρουσία τους και κυρίως η μαρτυρία τους ήταν και παραμένει μία σημαντική στιγμή για τον  άνθρωπο που δεν παρέδωσε τη ψυχή και τη ζωή του, που αναζητά σε κάθε λεπτό ιδανικά και ζωή, φως και αλήθεια.

Την  Χαρίτα Μάντολες, την είδα ξανά στις φωτογραφίες από την εκδήλωση στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας, εκεί όπου έχουμε βρεθεί πολλές φορές μαζί. Την είδα όπως τη βλέπω χρόνια τώρα  μαυροντυμένη να κρατά από το 1974 τις φωτογραφίες των αγαπημένων της 12 μελών της οικογένειάς της και να πρωτοστατεί, πάντα παρούσα στις αντικατοχικές εκδηλώσεις να δίνει θάρρος και στις άλλες γυναίκες.

Η Χαρίτα Μάντολες μέχρι τον Ιούλιο του 1974 ήταν μια ευτυχισμένη γυναίκα, πλάι στον αγαπημένο της σύζυγο Αντρίκο και τα δύο παιδιά τους, ζούσαν στο χωριό Ελιά, της επαρχίας Κερύνειας. Είδε μαζί με τις αδελφές της να εκτελούν εν ψυχρώ οι Τούρκοι στρατιώτες τον πατέρα της Νεόφυτο, τον σύζυγό της Ανδρέα και τους δύο γαμπρούς της, Θεόδωρο και Φοίβο, ενώ με τη γενναιότητά της κατάφερε να σώσει το μικρό της αγοράκι.

Μετά από 34 χρόνια της παραδόθηκαν  μια χούφτα οστά: δυο πόδια, ένα χέρι… χωρίς κορμί, χωρίς κρανίο. Ό,τι πήρε τα έθαψε:«Ευχαριστώ, Άγιε Θεέ, που με αξίωσες. Έτσι έθελα να θάψω ό,τι απόμεινε από σένα Αντρίκο μου»… είπε η Χαρίτα κρατώντας στο ένα χέρι την ελληνική και την κυπριακή σημαία και στο άλλο ένα δάφνινο στεφάνι.

Το Αντικίνημα της 13ης Δεκεμβρίου 1967

Ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος με τη σύζυγό του Άννα – Μαρία, την κόρη του Αλεξία και τη βασιλομήτορα Φρειδερίκη στο αεροδρόμιο της Ρώμης,νωρίς το πρωί της 14ης Δεκεμβρίου 1976 λίγες ώρες μετά το άδοξο τέλος του κινήματος εναντίον της δικτατορίας.

 

Στις 13 Δεκεμβρίου 1967 ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Β΄, συνοδευόμενος από μέλη της οικογένειάς του και τον Πρωθυπουργό Κ. Κόλλια, αποπειράθηκε αντικίνημα με σκοπό την ανατροπή της Χούντας.

 
Αίτια

Οι σχέσεις της Χούντας με το Βασιλιά ήταν αμφίρροπες από την πρώτη στιγμή. Η Χούντα ήταν απρόθυμη να δώσει απτές αποδείξεις πως η επέμβασή της ήταν ένα προσωρινό στάδιο. Οι στρατιωτικοί δεν φαίνονταν πρόθυμοι να προετοιμάσουν το έδαφος για την επιστροφή στη Δημοκρατία. Αντίθετα, προσεκτικά και συστηματικά, έδιωχναν ανθρώπους του Βασιλιά από όλες τις κρίσιμες θέσεις στο στρατό, υποβάλλοντας τακτικά νέες καταστάσεις αποστρατείας αξιωματικών που επέμεναν να υπογράψει ο Βασιλιάς. Ήταν φανερό πως ετοιμάζονταν για μακροχρόνια παραμονή στην εξουσία.

Ο Βασιλιάς λάβαινε καθημερινά προειδοποιήσεις από το περιβάλλον του πως αργά ή γρήγορα θα αναγκαζόταν να πάρει θέση και ν΄ αρνηθεί να ικανοποιήσει τις αξιώσεις του Γεωργίου Παπαδόπουλου που είχαν στόχο την αποσύνθεση της δομής δύναμης, πάνω στην οποία στηριζόταν η θέση του Βασιλιά. Έπρεπε λοιπόν να βιαστεί, πριν αποστρατευθούν από τις Ένοπλες Δυνάμεις όλοι οι δικοί του αξιωματικοί.

Τον Σεπτέμβριο του 1967 ο Βασιλιάς επισκέφθηκε τις ΗΠΑ όπου στο Κογκρέσο, στις 11 Σεπτεμβρίου, πολλοί φιλελεύθεροι πολιτικοί τον έφεραν σε αμηχανία, υποβάλλοντάς του ερωτήσεις για την καταπίεση του λαού και των ελεύθερων θεσμών στην Ελλάδα από τη Δικτατορία. Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος μπόρεσε και δήλωσε ότι «Δέν είναι η Κυβέρνησίς μου» .