Μετά τις βουλευτικές εκλογές… ζητείται ελπίς!

άρθρο του Πανίκου Ελευθερίου

.

Τι να πούμε μετά τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών; Οφείλω να παραδεχθώ ότι για άλλη μια φορά έχω απογοητευτεί. Όμως… όπως και στο παρελθόν, δεν μπορούμε να αφήσουμε την απογοήτευση να οδηγήσει στην αδράνεια. Όπως το τσιγάρο βλάπτει την υγεία, έτσι και η αδράνεια βλάπτει την πατρίδα…

Έχω απογοητευτεί λοιπόν… Γιατί π.χ. οι Κερυνειώτες ψηφίζουν κόμματα που επιδιώκουν Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία που παραδίδει την επαρχία τους στην Τουρκία. Έχω απογοητευτεί γιατί η εμμονή σε αυτή την «λύση» από τις ηγεσίες των κομμάτων οδηγεί στην τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου. Κι ας μην νομίζουν κάποιοι ότι οι ηγέτες μας, δεν εννοούν αυτά που λένε. Δεν μπορούμε να είμαστε ήσυχοι εφόσον βλέπουμε ότι η νέα πενταμερής παραμένει στον ορίζοντα. Ας το καταλάβουν επιτέλους! Υπάρχουν «ηγέτες»/κομματάρχες αυτή την στιγμή στην Κύπρο, που είναι πολύ πρόθυμοι (το φωνάζουν καθημερινά) να προσυπογράψουν την «θανατική καταδίκη» για τον Κυπριακό Ελληνισμό, που έχει όνομα: “Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία”. Υπενθυμίζουμε ότι και το 2004 το εννοούσαν και χρειάστηκε να «εξεγερθούν» οι απλοί πολίτες για να διασωθεί το κράτος μας και να πάρει παράταση η παραμονή του Κυπριακού Ελληνισμού στη γη που τον γέννησε. Ακριβώς, καλά διαβάσατε! Μόνο παράταση πήραμε και με αυτά που βλέπουμε, το μέλλον δεν μπορεί παρά να είναι δυσοίωνο και νεφελώδες.

Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και θα το δούμε στην νέα πενταμερή, όπου οι πιέσεις αυτή τη φορά θα είναι αφόρητες και στην οποία ο Αναστασιάδης ίσως θα βρεθεί και πάλι με το πιστόλι στον κρόταφο (και ποιος μπορεί να του έχει εμπιστοσύνη;). Η Τουρκία λέει ότι επιδιώκει λύση δύο κρατών και η επίσημη θέση της δικής μας πλευράς είναι η Διζωνική που κατάντησε για κάποιους να είναι πατριωτική θέση. Με τους παρουσιαστές των δελτίων ειδήσεων (και διαμορφωτές της κοινής γνώμης) περίπου να πανηγυρίζουν όποτε επιβεβαιωθεί η… αφοσίωση στην επιδίωξη για «λύση» Δ.Δ.Ο. Φανταστείτε τι έχει να γίνει, αν «υποχωρήσει» η Τουρκία και επανέλθει στην επιδίωξη για Δ.Δ.Ο. Έχω απογοητευτεί γιατί δεν έχουν αυξηθεί τα ποσοστά των κομμάτων που τάσσονται ξεκάθαρα κατά της Δ.Δ.Ο. Έχω απογοητευτεί γιατί αρκετοί συμπολίτες μου προτίμησαν να απέχουν και έτσι παρά την συρρίκνωση των ποσοστών τους, τα… «μεγάλα κόμματα» εκλέγουν περίπου τον ίδιο αριθμό βουλευτών στην Κυπριακή Βουλή. Έχω απογοητευτεί γιατί λόγω του νέου εκλογικού νόμου, σχεδόν το 15% του λαού δεν εκπροσωπείται στη νέα Βουλή (όπως δυστυχώς δεν εκπροσωπούνται και αυτοί που επέλεξαν την αποχή).

Από την τουρκοδιζωνική στη τουρκική λύση των δύο κρατών: Ο ίδιος εθνικός εφιάλτης…

αναδημμοσίευση από το International Hellenic Association
άρθρο του Σάββα Ιακωβίδη*

.

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης συμμετείχε στην άτυπη Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στην Πορτογαλία. Σε δηλώσεις του μετά το πέρας της Συνόδου, είπε πως ενημέρωσε τους εταίρους μας για την άτυπη πενταμερή στην Γενεύη και επανέλαβε τη «βούληση και αποφασιστικότητα να συνδράμουμε, ώστε να βρεθεί εκείνο το απαραίτητο κοινό έδαφος, που θα οδηγούσε τον Γενικό Γραμματέα των ΗΕ στην απόφαση επανάληψης των συνομιλιών, προκειμένου, βεβαίως, να εξευρεθεί μια λύση μέσα στα πλαίσια, όπως καθορίζονται από τα ψηφίσματα των ΗΕ».

Παράλληλα ο Πρόεδρος κατήγγειλε ότι «η Τουρκία ήρθε με νέες αξιώσεις έξω από τις παραμέτρους, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι αυτό το οποίο επιδιώκει δεν είναι παρά μια νέα επιθετική προσπάθεια – διότι έτσι τη θεωρώ – με την αξίωση δημιουργίας δύο ανεξαρτήτων κρατών ως προαπαιτούμενο, μάλιστα, για οποιονδήποτε διάλογο, την αναγνώριση ως ανεξαρτήτου οντότητας, της τουρκοκυπριακής κοινότητας, και εν συνεχεία τα δυο ίσα ανεξάρτητα μέρη να συνέλθουν για να συμφωνήσουν τη μελλοντική σχέση».

Φυσικά, οι εταίροι μας «άκουσαν με πολλή κατανόηση» όσα ο Ν. Αναστασιάδης τούς εξήγησε και κατέληξε: «Ουδείς υποστήριξε ότι θα ήταν ποτέ δυνατόν να ανεχθεί ή να δεχθεί σαν λύση αυτό το οποίο η Τουρκία προτείνει», δηλ. λύση δύο κρατών.
Ευθύς αμέσως τίθεται ένα κρίσιμο και καίριο ερώτημα: Αν οι εταίροι μας δεν αποδέχονται και απορρίπτουν την τουρκική αξίωση για δύο κράτη, γιατί αποδέχονται την άλλη, αγγλοτουρκική αξίωση για τη διζωνική τερατουργία;

Η διζωνική αυτοκτονία έχει προϊστορία, την οποία, δυστυχώς, η ηγεσία των Ελλήνων της Κύπρου αγνόησε, υποτίμησε και σήμερα την έκανε παντιέρα της καταστροφικής πολιτικής της.

Οι ράγες της διαπραγμάτευσης ενός εκτροχιασθέντος τρένου…

αναδημοσίευση από το International Hellenic Association
άρθρο του Σάββα Ιακωβίδη

.

Ξαναζούμε σκηνές θεάτρου του παραλόγου, αυτήν τη φορά στην Γενεύη.

• >Πρώτον, είναι να απορεί κανείς: Μετά από 44 χρόνια αλλεπάλληλων γύρων συνομιλιών για το Κυπριακό, ο ΓΓ του ΟΗΕ μόλις τώρα αναμένει από τις δύο πλευρές να παρουσιάσουν το όραμά τους για λύση;
• >Δεύτερον, μετά από 47 χρόνια τουρκικής εισβολής και κατοχής, εποικισμού, εθνοκάθαρσης και κραυγαλέας παραβίασης θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών των νόμιμων κατοίκων της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο ΟΗΕ ακόμα αναζητεί λύση στο πρόβλημα; Γιατί αποφεύγει να ανοίξει την Χάρτα του και να εφαρμόσει τις αρχές της οποίες πρεσβεύει; Το απαγορεύουν η Βρετανία και η Τουρκία!
• >Τρίτον, ο ΓΓ του ΟΗΕ είναι ή δεν είναι ο θεματοφύλακας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών και της αμάχητης και απρόσβλητης αρχής, «ένας άνθρωπος, μία ψήφος»; Γιατί παραβιάζει και προσβάλλει τις αρχές του, ανεχόμενος την διζωνική τερατουργία, δίκην νέου απαρχάιντ, η οποία ουδαμόθεν του πλανήτη απαντάται και σε κανένα συνταγματικό σύγγραμμα συναντάται;

Οι τράπουλες της Γενεύης

Ποιο όραμα, λοιπόν, να παρουσιάσουν οι δύο πλευρές όταν εκ προοιμίου ο ίδιος ο ΓΓ του ΟΗΕ, κατ’ απαίτηση της Βρετανίας και της Τουρκίας, με συνεπικουρία του κατοχικού ψευδοκράτους, αποδέχτηκε και επισημοποίησε την πενταμερή, υπό τα χειροκροτήματα του προέδρου Αναστασιάδη, ανατρέποντας την ουσία και το πραγματικό περιεχόμενο του Κυπριακού ως διεθνούς προβλήματος εισβολής, κατοχής, εποικισμού και εθνοκάθαρσης; • Οι τράπουλες της Γενεύης εξ αρχής ήταν σημαδεμένες και τετελεσμένες μέχρι γελοιότητος. Όπως μεταδίδουν καλοί συνάδελφοι, που καλύπτουν δημοσιογραφικά την άτυπη πενταμερή, «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε την ευκαιρία να αναδείξει την ανάγκη επίλυσης του Κυπριακού στο πλαίσιο των παραμέτρων που ο ίδιος ο ΓΓ του ΟΗΕ είχε θέσει». Δηλ. του γνωστού πλαισίου Γκουτέρες.

Κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο; κυπριακό κρατίδιο προδιαγραφών φρενοκομείου – Στρατηγική παγίδευση της Ελλάδας!

αναδημοσίευση από τις εκδόσεις Ποιότητα
άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου

.

Η ελληνική εξωτερική πολιτική εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες κινείται μέσα σε μια δίνη παρακρούσεων. Όχι πως πριν ήταν καλύτερη αλλά οι Κων. Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου τηρούσαν, τουλάχιστον, κάποια προσχήματα λογικών αποφάσεων στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Για να είμαστε σαφείς τονίζουμε την φράση “προσχήματα”. Γιατί μια αξιόπιστη εθνική στρατηγική προϋποθέτει συγκεκριμένες προδιαγραφές τις οποίες συχνά εξηγήσαμε. Για τις ανάγκες του παρόντος πάντως αναφέρεται ότι πρώτος ευθύνεται για το αυτοκτονικό “η Κύπρος κείται μακράν” το οποίο επειδή αφορά εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες αυτόματα καθιστά το Ελλαδικό κράτος αναξιόπιστο στα όμματα των Τούρκων και όλων των άλλων. Ο δεύτερος μετά από συγκεκριμένες στρατηγικά ορθολογιστικές αποφάσεις διολίσθησε και αυτός στον κατευνασμό του Νταβός. Όσον αφορά τους Έλληνες της Κύπρου αφού άντεξαν -κυριολεκτικά ηρωικά με αποκορύφωση του ΟΧΙ του 2004 εν μέσω απειλών και με την Αθήνα συνηγορούσα ή παραμιλούσα-, επί δεκαετίες να τους θεωρούνται “μακράν”, στη Μητρόπολη των Ελλήνων οι κράχτες της νεοελληνικής παράκρουσης για το κυπριακό αλλά και για τα υπόλοιπα ζητήματα της εθνικής στρατηγικής κυριαρχούν.

Ενώ πάντως προχωράμε εντός του 2021 οι εισροές αναξιοπιστίας πληθαίνουν εάν όχι γίνονται χείμαρρος και διατυπώνονται απερίφραστα και επακριβώς. Οποιουδήποτε είδους κατάργηση της ΚΔ και δημιουργίας συνομοσπονδίας -όπως και να την ονομάζουν κατά καιρούς οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος είναι ΔΔΟ με πολιτική ισότητα ή δύο κράτη συνομοσπονδιακά συνδεδεμένα – οδηγεί αναπόδραστα και με μαθηματική ακρίβεια:

Τελικά, οι Λεβαντίνοι χάνουν τα πάντα: Οι Κύπριοι και συνολικά οι νεοέλληνες σε τροχιά ασυγκράτητου κατευνασμού και προσαρμογής στην Τουρκική βούληση. Κινδυνεύοντας να μετατραπούν σε Λεβαντίνους μιας χρήσεως

άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου
αναδημοσιευμένο από το ιστολόγιό του

.

Εισαγωγή

Μερικά στοιχεία του κειμένου που ακολουθεί δημοσιεύτηκαν αρχικά στον «Φιλελεύθερο» και στην συνέχεια ευρύτερα στο διαδίκτυο. Αναδημοσιεύτηκε πολλές φορές στο διαδίκτυο.

Σε κάποια ανάρτηση προστέθηκε «Ηγέτες» άβουλοι, αυτιστικοί, αυτοκτονικοί και άσχετοι: Τους παίρνει το ποτάμι». Συνεχίζεται και επιταχύνεται ο κατήφορος που οδηγεί την αναγνώριση των παράνομων τετελεσμένων και ταυτόχρονα στην επικυριαρχία της Τουρκίας στο νυν ελεύθερο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας η οποία με τα σχέδια που κυοφορούνται τίθενται υπό τον έλεγχο της Άγκυρας.

Κοντά ένα εκατομμύριο Έλληνες γίνονται όμηροι της Άγκυρας, η Τουρκία εκτινάσσεται γεωπολιτικά σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή και οι αρνητικές προεκτάσεις για το Ελλαδικό κράτος θα είναι πέραν κάθε φαντασίας. Δεν πρέπει να απορούμε για αυτό τον κατήφορο μιας και τόσο στην Αθήνα όσο και στην Λευκωσία (σε αμφότερες τις πρωτεύουσες όχι η κοινωνία αλλά οι άβουλοι, αυτιστικοί, αυτοκτονικοί και άσχετοι κατέχοντες την καρέκλα και τυχάρπαστοι συμβουλάτορες) από καιρό μιλούν για το πως θα εκπληρωθούν τα νεο-Οθωμανικά ηγεμονικά σχέδια. Η μετατροπή των κυπρίων σε «λεβαντίνους μιας χρήσεως» ακολουθεί σίγουρα η «λεβαντινοποίηση» του Ελλαδικού κράτους.

Αρχικά αφορμή για τις σκέψεις που διατυπώνονται εδώ ήταν η μυστήρια μυστήρια Οδοιπορία προς τα Ελβετικά Σούσα του κ Αναστασιάδη ο οποίος συμπαρέσυρε και την κοιμωμένη Ελλάδα. Τώρα έχουμε το ίδιο στην Ελληνική πλευρά που οδηγείται όχι μόνο στα νέα Σούσα της «πενταμερούς» αλλά και των … «διαβουλεύσεων». Η ΚΔ εισήλθε στην τελική ευθεία προς μια Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα σε εθνική-ρατσιστική βάση όπου λογικότατα οι Τούρκοι αξιώνουν προγραμματικές ρυθμίσεις που ακυρώνουν την έννοια κράτος καθιστώντας την εκλιπούσα Κυπριακή Δημοκρατία υποχείριο της Άγκυρας διαμέσου του Τουρκικού κράτους πάνω στην Κύπρο και ταυτόχρονα παγιδεύει το Ελλαδικό κράτος ανεπίστροφα.

Η Κύπρος στον Αγώνα του 1821

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του Ιωάννη Μιχαήλ

.

«Διὰ σᾶς ἡρώων κοπάδια,
δὲν φθάνει ἡ Χίος, ἡ Κύπρος·
τῶν Κυδωνίων δὲν φθάνουσιν
τῆς Κάσσου καὶ τῆς Κρήτης
ἡ κατοικία.»

«Ηφαίστεια», Α. Κάλβος

Η εθελοντική προσφορά των Ελλήνων της Κύπρου στους εθνικούς αγώνες της Μητέρας Πατρίδας είναι αναμφισβήτητη και διαχρονική. Παρά το πέρασμα πολλών κατακτητών από τη Μεγαλόνησο σε διάφορες ιστορικές περιόδους, το Ελληνορθόδοξο στοιχείο δεν λύγισε· αντίθετα, με ζήλο πάντα συμμετείχε, αγωνίστηκε, θυσιάστηκε στο πλευρό της υπόλοιπης Ελλάδας.

«Η Θυσία της Βελισάνδρας». Σχέδιο 18ου Αιώνα. Η Μαρία Συγκλητική (Αρνάλδα, Ρενάλδα, Βελισάνδρα) ανατινάζει την πυριτιδαποθήκη του πλοίου στο οποίο ήταν αιχμάλωτη μαζί με εκατοντάδες νεαρές Κύπριες. Εμπνεόμενος ο Αντώνιος Μάτεσης, συνδέει υπερβατικά την περιπλανώμενη ψυχή της Ρενάλδας με την μετέπειτα δράση του Πυρπολητή Κωνσταντίνου Κανάρη («Κυπριώτισσα)», 1570).

Αρχικά, στην περίπτωση της εθνικής παλιγγενεσίας του 1821 ο φόρος αίματος των Ελληνοκυπρίων (όπως και των λοιπών Ελλήνων) ξεκίνησε να «καταβάλλεται» αιώνες πριν την επανάσταση. Συγκεκριμένα, το έτος 1570, 100.000 τουρκικού στρατού με 360 πλοία εισβάλλουν στην Κύπρο και επιδίδονται σε σφαγές και λεηλασίες υπό τις διαταγές του αιμοσταγούς Μουσταφά πασά. Μητέρες σφάζουν με τα ίδια τους τα χέρια τα παιδιά τους προκειμένου να μην τα αφήσουν σκλάβους στον βάρβαρο εχθρό. Πολλές Κύπριες, για να αποφύγουν τη μαρτυρική ατίμωση των ιδίων και των θυγατέρων τους, επιλέγουν να σκοτωθούν πηδώντας από γκρεμούς. Λίγους αιώνες αργότερα, κάτι ανάλογο θα συμβεί στο Ζάλογγο στην Ήπειρο και στην Αραπίτσα της Νάουσας [8]. Σε 20.000 υπολογίζονται τα θύματα και σε 2.000 οι απαχθέντες δούλοι κατά την τότε τουρκική θηριωδία, εν Κύπρω.

Κάπου στο όριο Ιστορίας και θρύλου, λέγεται ότι η νεαρή Μαρία Συγκλητική την οποίαν είχαν αιχμαλωτίσει οι Τούρκοι στο αμπάρι μιας γαλέρας, θέλοντας να εκδικηθεί, κατόρθωσε να διεισδύσει και να βάλει φωτιά στην πυριτιδαποθήκη, ανατινάζοντας το πλοίο. Εκεί, βρίσκονταν σιδηροδέσμια εκατοντάδες κορίτσια -προορισμένα για τα σκλαβοπάζαρα και τα χαρέμια της Ανατολής- που έγιναν παρανάλωμα του πυρός. Κάτι ανάλογο με τα ολοκαυτώματα του Σαμουήλ στο Κούγκι και του Καψάλη στο Μεσολόγγι. Από τότε μέχρι το τελειωτικό νικηφόρο ξέσπασμα του Ελληνισμού το 1821 υπήρξαν απόπειρες ξεσηκωμού στην Κύπρο οι οποίες κατεστάλησαν βιαίως εν τη γενέσει τους [2,8].

Αυτή τη φορά… δεν θα μπορούν να τολμήσουν να πουν… ΟΧΙ

άρθρο του Πανίκου Ελευθερίου

.

Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 200 χρόνια από την Εθνική παλιγγενεσία του 1821. Ενώ όμως οι επετειακοί εορτασμοί θα είναι στο απόγειο τους, είναι ήδη εμφανές ότι θα βρίσκεται σε εξέλιξη, συντονισμένη προσπάθεια για να πειστούμε ότι η ελευθερία για την οποία θα γίνεται λόγος, για την απόκτηση της οποίας έγιναν τόσες θυσίες, δεν είναι ρεαλιστική και εφικτή πλέον για τους Έλληνες της Κύπρου. Αυτές τις μέρες του Μάρτη, όπου υπάρχει η επέτειος της θυσίας του Γρηγόρη Αυξεντίου, που υπενθυμίζει, πως οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες και αυτή του Ευαγόρα Παλληκαρίδη που δίδαξε πώς πρέπει να είναι το πρότυπο του ιδεολόγου Έλληνα, του ήρωα… ποιητή, του ανιδιοτελούς αγωνιστή της ελευθερίας, ξένες και εγχώριες δυνάμεις, προσπαθούν να μας… “συνετίσουν”. Να μην έχουμε “υπερβολικές απαιτήσεις” και να μην στοχεύουμε στο υπέρτατο αγαθό της “ατόφιας ελευθερίας”, που απολαμβάνουν οι πολίτες και της τελευταίας υποανάπτυκτης χώρας του κόσμου.

Προσπαθούν οι δυνάμεις αυτές, να πετύχουν να το εμπεδώσουμε ότι… εμείς, που ως Έλληνες γεννήσαμε πρώτοι τη Δημοκρατία, που ήταν θεμέλιο στο οικοδόμημα που ίσως μπορεί να ονομάζεται “πολιτισμένη ανθρωπότητα”, δεν μπορούμε να προσδοκούμε ότι θα επικρατήσουν οι στοιχειώδεις αρχές της ελευθερίας και της Δημοκρατίας και στη δική μας την πατρίδα. Πρέπει, κατ’ αυτούς, να αρκεστούμε με την ανελεύθερη «λύση» συνεταιρικού «κράτους» Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, με πολιτική ισότητα. Να ζήσουμε ως ανδράποδα, με “μειωμένα ανθρώπινα δικαιώματα”, στην ουσία με… “κουτσουρεμένη” την ελευθερία μας. Σαν να ξέχασαν κάποιοι ότι, όταν ερωτηθήκαμε, μέσω του δημοψηφίσματος το 2004, απορρίψαμε την συγκεκριμένη μορφή “λύσης” με το συντριπτικό 76%.

Δεν είναι αυτά που σκέφτεται ο κάθε λογικός άνθρωπος, ο οποίος έχει αντιληφθεί πού οδηγούμαστε, ακούγοντας τις θριαμβολογίες των κυβερνώντων για την “δυναμική παρέμβαση” του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Άντονι Μπλίνκεν; Πανηγυρίζουν (λέγοντας περίπου ότι είναι καρπός της δικής τους πολιτικής) γιατί δήλωσε ενώπιον της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Αμερικανική Βουλής ότι υποστηρίζει σθεναρά μια διευθέτηση που θα επανενώνει την Κύπρο ως μια Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και ότι θα δούμε μια πλήρη εμπλοκή της Αμερικανικής Διπλωματίας για να προωθηθεί αυτή η προοπτική. Είναι ταπεινωτικό και εξοργιστικό ταυτόχρονα, να σε υπενθυμίζουν κάθε βράδι στις ειδήσεις, ότι σε θεωρούν ως υποδεέστερο είδος ανθρώπου, που δεν μπορεί να απολαμβάνει τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και ότι τα εις βάρος σου εγκλήματα πρέπει οπωσδήποτε να διαγραφούν και η υφιστάμενη παρανομία της Τουρκικής κατοχής, να νομιμοποιηθεί. Δεν πρέπει να ανησυχούμε διπλά, όταν και η ίδια Ευρωπαϊκή Ένωση στην οποία ενταχθήκαμε κυρίως για να πορευθούμε προς λύση που θα βασίζεται στα ανθρώπινα δικαιώματα και στο περιλάλητο Ευρωπαϊκό Κεκτημένο, μας πιέζει ουσιαστικά προς την ίδια κατεύθυνση;

Από τη θυσία του Αυξεντίου στην Πενταμερή για την Κύπρο

.

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Στις 3 Μαρτίου 1957 ο Γρηγόρης Αυξεντίου, υπαρχηγός της Εθνικής Οργανώσεως Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ), έπεσε ηρωικά κοντά στη Μονή Μαχαιρά μαχόμενος εναντίον ισχυρής δυνάμεως Βρετανών καταδρομέων. Ο Σταυραετός του Μαχαιρά πολέμησε πολλές ώρες μόνος του. Τελικά οι Βρετανοί έριξαν φωτιά και εύφλεκτα υλικά στη σπηλιά του  και τον έκαψαν. Ο Ελληνισμός ολόκληρος τον θρήνησε. Η αποικιοκρατική Διοίκηση τον έθαψε κρυφά στο προαύλιο των Κεντρικών Φυλακών Λευκωσίας. Ο Γιάννης Ρίτσος τον ύμνησε με ένα συγκινητικό ποίημα:

«Τούτο εστί το σώμα του Γρηγόρη Αυξεντίου, οδηγού ταξί από τη Λύση…».

Ο Αυξεντίου γεννήθηκε στην κατεχόμενη σήμερα Λύση Αμμοχώστου. Αγωνίσθηκε μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων Κυπρίων για την Αυτοδιάθεση και την αποτίναξη του Βρετανικού ζυγού. Ο αγώνας του 1955-59 δεν οδήγησε μεν στο επιθυμητό αποτέλεσμα, δηλαδή στην Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, αλλά δημιούργησε την Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία είναι σήμερα μέλος του ΟΗΕ και της Ευρ. Ενώσεως.

Οι αγωνιστές του 1955- 59, οι μαχητές κατά της τουρκικής ανταρσίας του 1964 και οι πολεμιστές της Εθνικής Φρουράς και της Ελληνικής Δυνάμεως Κύπρου, που αντιμετώπισαν τον Αττίλα το 1974, μας άφησαν παρακαταθήκη να διαφυλάξουμε την ελληνική ταυτότητα της Κύπρου. Να εξασφαλίσουμε την εθνική επιβίωση και την ελληνορθόδοξη πολιτιστική κληρονομιά ενός τμήματος του Ελληνισμού που έχει αντέξει πολλές εισβολές, κατακτήσεις και επιδρομές. Να μην επιτρέψουμε στην Τουρκία να επιτύχει την τουρκοποίηση της Μεγαλονήσου.

Στα τέλη Απριλίου θα συγκληθεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ η άτυπη Πενταμερής Διάσκεψη για το Κυπριακό. Χρησιμοποιείται και ο όρος: 5+1, για να καταδείξει τη συμμετοχή πέντε μερών (Ελλάδα, Τουρκία, Βρετανία, Κυπριακή Δημοκρατία και Τουρκοκυπριακή κοινότητα) και του εκπροσώπου του Γ. Γραμματέως του ΟΗΕ κ. Γκουτέρες.

Οδός «Γκρίζου Λύκου» !

Μετά την Πάφο, να αλλάξει και στη Λάρνακα η οδός «Μποζ Κουρτ»

άρθρο του Θεοφάνη Μαλκίδη
αναδημοσιευμένο από το ιστολόγιό του

.

Μετά την Πάφο και την αλλαγή της ονομασίας του Γενοκτόνου Ταλάτ πασά να αλλάξει και στη Λάρνακα η οδός «Γκρίζου Λύκου»!

Πριν από λίγες ημέρες με απόφαση που λήφθηκε από το Δημοτικό Συμβούλιο της Πάφου, οδός της πόλης η οποία έφερε το όνομα του δολοφόνου και γενοκτόνου Ελλήνων και Αρμενίων Ταλαάτ πασά, μετονομάστηκε σε οδός Δικαιοσύνης.

To Δημοτικό Συμβούλιο δεν θα μπορούσε να μην εξετάσει το εν λόγω θέμα, υπό το φως μάλιστα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Αρμενίων και των Ελλήνων από δεκάδες κράτη και τη διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα, αφού μέσα από τη μελέτη των ιστορικών γεγονότων τεκμηριώνεται ο πρωταγωνιστικός ρόλος του Ταλαάτ Πασά στο σχεδιασμό και την εκτέλεση των Γενοκτονιών αυτών.

Έτσι το Δημοτικό Συμβούλιο της Πάφου, έχοντας γνώση της ευθύνης του απέναντι στην Αλήθεια, τη Μνήμη και τη Δικαιοσύνη, ομόφωνα αποφάσισε όπως απαλειφθεί το όνομα του Ταλαάτ Πασά από οδωνύμιο της πόλης και κατά πλειοψηφίαν αποφάσισε όπως ο δρόμος να μετονομαστεί σε «Οδό Δικαιοσύνης», θέλοντας με τον τρόπο αυτό να στείλει μήνυμα ότι άνθρωποι οι οποίοι είναι ένοχοι για ένα έγκλημα που δεν έχει παραγραφή, δεν μπορεί ναεπιβραβεύονται, δεν μπορεί να έχουν θέση στην καθημερινότητα της κατεχόμενης Κύπρου και του Ελληνισμού.

Να μας ενδιαφέρει η ουσία κι ας μας πουν αδιάλλακτους

.

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Ακούμε συχνά δημοσιογράφους και πολιτικούς να μας προειδοποιούν «να μην κατηγορηθούμε ως αδιάλλακτοι», «να μην μείνουμε με τον μουντζούρη στο χέρι» και γενικότερα να μην είμαστε οι χαμένοι στο λεγόμενο blame game. Δηλαδή σε μία διαπραγμάτευση με την Τουρκία να προσέξουμε μήπως κατηγορηθούμε από φίλους, εταίρους και διεθνείς οργανισμούς ως υπαίτιοι για τη μη πρόοδο των συνομιλιών. Να δώσουμε καλή εικόνα προς τα έξω.

Ουδείς συνετός άνθρωπος θέλει να είναι μονίμως η χώρα του η αδιάλλακτη, η μη συνεργάσιμη. Όμως και η συνεχής φοβία «μην μας πουν το ένα ή μην μας πουν το άλλο» εγκυμονεί κινδύνους. Και ένας κίνδυνος είναι να κάνουμε υποχωρήσεις επί της ουσίας των εθνικών θεμάτων, απλώς και μόνο για να σώσουμε τους τύπους. Τα εθνικά θέματα απαιτούν να βλέπουμε την ουσία. Η αδιάλλακτη στάση ορισμένες φορές θα μπορούσε να αποφέρει κέρδη. Αν κάνουμε υποχωρήσεις σε θέματα ουσίας το παιχνίδι χάθηκε. Δεν  θα ξανακερδίσουμε τα χαμένα. Αν μείνουμε σταθεροί στις θέσεις μας ίσως χαρακτηριστούμε αδιάλλακτοι, αλλά αυτό σύντομα θα ξεχαστεί. Θα έχουμε, πάντως, περισώσει τα εθνικά συμφέροντα.

Δίνω ένα παράδειγμα. Το 2002- 2004 υπήρχαν συνέλληνες στην Ελλάδα και στην Κύπρο, οι οποίοι πρότειναν πάση θυσία να πούμε ΝΑΙ στο σχέδιο Ανάν, διότι κινδυνεύαμε να κατηγορηθούμε ως απορριπτικοί. Τι θα πουν οι ξένοι; Τι θα πουν οι Ευρωπαίοι; Δεν αδικώ αυτούς που το έλεγαν, πιστεύω ότι ήσαν καλοπροαίρετοι. Όμως είχαν άδικο. Η πραγματικότητα δικαίωσε τους «αδιάλλακτους».

Πέντε προϋποθέσεις για ειρήνη και την ασφάλεια στην Κύπρο

.

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Η Πενταμερής διάσκεψη για το Κυπριακό με τη συμμετοχή Ελλάδος, Τουρκίας, Βρετανίας, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων (και του ΟΗΕ ) προκαλεί ανησυχίες. Έχει ονομασθεί άτυπη, αλλά όταν καθίσεις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τη Τουρκία πρέπει να θυμάσαι ότι η παραμικρή υποχώρηση θα είναι η αφετηρία από την οποία θα ξεκινήσει ο επόμενος γύρος συζητήσεων.

Καταθέτω πέντε προϋποθέσεις για να μην βγει χαμένος ο Ελληνισμός από τις εξελίξεις.

1. Να μην λησμονούμε ότι το Κυπριακό είναι πρωτίστως ζήτημα εισβολής και κατοχής. Πριν αρχίσει η οποιαδήποτε συζήτηση πρέπει να το θέτουμε στο τραπέζι . Υπάρχουν ψηφίσματα του ΟΗΕ που καταδικάζουν την εισβολή. Δεν είναι λογικό να μετέχει η Ελλάδα και η Κύπρος σε διαπραγματεύσεις -έστω και άτυπες- υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και να αφήνουμε να ξεχαστεί τι έχει πει ο Οργανισμός αυτός για την παράνομη παρουσία του Αττίλα από το 1974 μέχρι σήμερα.

2. Η Πενταμερής εγκυμονεί κινδύνους για τη διεθνή υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν πρέπει να εξομοιώνεται ο Πρόεδρος της Κύπρου, χώρας μέλους του ΟΗΕ και της Ευρ. Ένωσης, με τον ψευδοπρόεδρο Τατάρ, ο οποίος εκπροσωπεί απλώς μία κοινότητα. Ο Νίκος Αναστασιάδης δεν είναι ο εκπρόσωπος των Ελλήνων της Κύπρου, αλλά ο ηγέτης ενός κράτους με διεθνή αναγνώριση.

O Ερντογάν ψάχνει απεγνωσμένα «κατάκτηση» στην κατεχόμενη Κύπρo

άρθρο του Λεωνίδα Κουμάκη

.

Σε έρευνα που αναρτήθηκε στην Cumhuriyet, το 53,1% δηλώνει πως τα οικονομικά του χειροτέρευσαν σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά.

Οι νεο-οθωμανικές φαντασιώσεις των παντουρκιστών της Άγκυρας μετακόμισαν στην μαρτυρική Κύπρο με αφορμή την επέτειο ανακήρυξης ψευδοκράτους ανδρείκελων στις 15 Νοεμβρίου 1983.

Ο προβληματικός «κατακτητής» (Ρ.Τ. Ερντογάν), έχοντας δίπλα του το φασιστικό δεκανίκι που τον στηρίζει στην εξουσία (Ντεβλέτ Μπαχτσελή), έφθασαν στο κατεχόμενο τμήμα της μαρτυρικής Κύπρου για να παραβρεθούν στην επίδειξη μιας καλά προετοιμασμένης (κιτς) φιέστας με προκλητική περιφρόνηση όλων των σχετικών αποφάσεων των Ηνωμένων Εθνών τις οποίες όμως, οι ίδιοι άνθρωποι αυτοπροσώπως, επικαλούνται φορτικά όποτε τους βολεύει (Λιβύη, Ναγκόρνο Καραμπάχ κ.ο.κ.).

Η (κιτς) φιέστα περιλάμβανε αεροπλάνα που σχημάτιζαν την τουρκική σημαία στους αιθέρες, πλήθος από τουρκικές σημαίες σε αυτούς που παρακολουθούσαν ώστε να βλέπουν όλοι ποιος είναι ο «ιδιοκτήτης» του ψευδοκράτους που εγκαταστάθηκε στην κατεχόμενη Κύπρο με τις πλάτες των μεγάλων συμμάχων μας, πικνίκ στην αποκλεισμένη περιοχή της Αμμοχώστου, μεγάλος αριθμός στρατιωτικών μονάδων καθώς και πολεμικά πλοία για την αναγκαία διακόσμηση της συνολικής «παράστασης», ομιλίες και λόγοι που συνοδευόταν απαραίτητα από «κατευθυνόμενες» ζητωκραυγές προς τους κατακτητές και τους ντόπιους υποτακτικούς.

Στην πιο κρίσιμη φάση της φιέστας, όταν το δίδυμο των «κατακτητών» (Ερντογάν, Μπαχτσελή) έφθανε στην Αμμόχωστο, άνοιξαν οι ουρανοί σε μια καταρρακτώδη βροχή και ο Εύρος, ο θεός του ανέμου, εξαπέλυσε θυελλώδεις ανέμους.

SZ: «Ο Ερντογάν ανακαλύπτει την Ευρώπη»

.

Δημοσιεύματα στον γερμανικό τύπου εστιάζουν για άλλη μια φορά στον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν και τη στάση του απέναντι στην Ευρώπη. Προβληματισμός για τις βλέψεις του στην Κύπρο μετά το «πικνίκ» στα Βαρώσια.

Ο νέος συμφιλιωτικός τόνος που υιοθέτησε τελευταία ο Τούρκος πρόεδρος μιλώντας για την Ευρώπη αλλά και για εσωτερικούς πολιτικούς του αντιπάλους αιφνιδιάζει Γερμανούς αρθρογράφους. Εννοεί στα σοβαρά όσα λέει ή οι απόψεις του μαρτυρούν πολιτικές και οικονομικές πιέσεις, τις οποίες υφίσταται;
Μήπως πρόκειται για τέχνασμα προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία και να αποφύγει τις κυρώσεις στο Συμβούλιο Κορυφής της 10ης Δεκεμβρίου; Η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung υποστηρίζει ότι για τον Τούρκο πρόεδρο έχει έρθει ο κόμπος στο χτένι, κυρίως λόγω των χειρίστων επιδόσεων της οικονομίας, η οποία υπονομεύει και τη δική του κυριαρχία του.

Η Ευρώπη του Ερντογάν και οι κυρώσεις της ΕΕ

Ο σχολιαστής της SZ παρατηρεί: «Η πολιτική στοχευμένων προκλήσεων στην αναζήτηση πετρελαίου και φυσικού αερίου στη Μεσόγειο, η επιθετική, μιλιταριστική εξωτερική πολιτική από τη βόρεια Αφρική μέχρι τον νότιο Καύκασο και ο τρόπος μεταχείρισης της αντιπολίτευσης στη χώρα του που συχνά ξεπερνά κάθε όριο κράτους δικαίου, προφανώς όλα αυτά ωθούν τον Ερντογάν να αντιληφθεί ότι κάποια στιγμή έρχεται ο λογαριασμός για την πολιτική του τύπου «κανείς δεν μπορεί να τα βάλει μαζί μου».» 

Πενταδάκτυλος, σκλαβωμένος Παράδεισος – Ζητήματα και προοπτικές

εισαγωγή μελέτης της δικηγόρου Σοφίας Ε. Παυλάκη
(ολόκληρη η μελέτη δημοσιεύεται στο dasarxeio.com)

[Η μελέτη είναι διαθέσιμη σε αρχείο pdf ΕΔΩ ]

«Βουνό μου Πενταδάχτυλε πατημασιά τ’ Ακρίτα
θα λάμψει τ’ άστρο μια νυχτιά και το εν τούτω νίκα ..»
Μιχάλης Πασιαρδής

.

Μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, ο Πενταδάκτυλος ως οικότοπος, με όλα τα μοναδικά είδη και υποείδη της χλωρίδας και της πανίδας του, έχει υποστεί ανεξέλεγκτη περιβαλλοντική υποβάθμιση και οικολογική καταστροφή, τόσο από εκτεταμένες δασικές πυρκαγιές όσο και από επαχθέστατες δραστηριότητες και επεμβάσεις που λαμβάνουν χώρα συστηματικά στο περιβάλλον του, επηρεάζοντας καθοριστικά τη μορφολογία του και απειλώντας με εξαφάνιση πολλά είδη και τους φυσικούς οικοτόπους του. Όλα δείχνουν πως αν η λατόμευση και η εντατική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων του δεν σταματήσουν άμεσα, οι επιπτώσεις στο φυσικό περιβάλλον της οροσειράς θα είναι μη αναστρέψιμες. Εκτός αυτών βαρύτατη παραμένει η καταστροφή και του μοναδικής αξίας θρησκευτικού και εν γένει πολιτιστικού πλούτου των κατεχομένων επαρχιών του Πενταδακτύλου. Κάθε προσπάθεια ωστόσο για την προστασία του περιβάλλοντος στον Πενταδάκτυλο καθίσταται αλυσιτελής εξ αιτίας του ότι ολόκληρος ο ορεινός όγκος του τελεί υπό κατοχή, στα δε κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου, αν και αποτελούν επίσημα ευρωπαϊκό έδαφος, η εφαρμογή της ευρωπαϊκής νομοθεσίας έχει ανασταλεί. Οι διαπιστώσεις αυτές καθιστούν σαφές ότι το παρατεινόμενο έγκλημα της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο, πέρα από την θυσία σε ανθρώπινες ζωές και το ανείπωτο δράμα των αγνοουμένων, την κατάφωρη παραβίαση θεμελιωδών κανόνων και αρχών του διεθνούς και του ανθρωπιστικού δικαίου και την απώλεια σε περιουσίες, είχε και εξακολουθεί να παράγει ένα ανυπολόγιστο, ολέθριο κόστος και για το φυσικό και ανθρωπογενές (πολιτιστικό και οικιστικό) περιβάλλον των κατεχομένων περιοχών, μεταξύ των οποίων δεσπόζουσα θέση κατέχουν τα δάση και τα οικοσυστήματα, οι θρησκευτικοί και πολιτιστικοί θησαυροί, οι παραδοσιακοί οικισμοί και τα προστατευόμενα τοπία του Πενταδακτύλου.

Με αφορμή τις βαρύτατες προσβολές του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος που λαμβάνουν χώρα από το 1974 στις υπό κατοχή περιοχές της Κύπρου, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι πλέον δυνατόν να ανέχεται στους κόλπους της και σε βάρος κράτους μέλους της, de facto καθεστώτα και παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, όπως αυτές που έχουν συντελεστεί και εξακολουθούν να υφίστανται στα κατεχόμενα. Γίνεται δε ολοένα και περισσότερο κατανοητό ότι η Ένωση καλείται ευθέως να αντιμετωπίσει, σύμφωνα με το δίκαιο και τις θεμελιώδες αρχές της, την προσβολή που απορρέει από την αδυναμία εφαρμογής της εννόμου τάξεώς της και της ίδιας της κυριαρχίας και της δικαιοδοσίας της στην επικράτεια ενός κράτους μέλους της, άλλως πώς στην ίδια τη δική της επικράτεια. Οι τουρκικές δυνάμεις κατοχής δεν έχουν καμία θέση στη βόρεια Κύπρο, ούτε και μπορεί στο σύγχρονο κόσμο να εξακολουθεί να τους επιτρέπεται να επιβάλλουν τους όρους τους στον τρόπο με τον οποίον η Κύπρος, ως ανεξάρτητο κράτος, επιλέγει να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα και την πολιτική της στα ίδια τα εδάφη της. Τα επίσημα κείμενα της ενταξιακής διαδικασίας της Κύπρου στην ΕΕ, η ίδια η ευρωπαϊκή νομοθεσία, δεσμευτικές διεθνείς συμβάσεις και δικαστικές αποφάσεις που εκδόθηκαν σε σχέση με τις παραβιάσεις του ψευδοκράτους που αφορούν την καταστροφή και τη λεηλασία στα κατεχόμενα, διαμορφώνουν σήμερα ένα θεσμικό και νομικοπολιτικό υπόβαθρο που, αν αξιοποιηθεί με τους κατάλληλους χειρισμούς, τις αποφάσεις και τις πολιτικές, θα μπορούσε να θέσει τις βάσεις που θα καταστήσουν δυνατή την εκ μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας και μέσω αυτής, της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πλήρη άσκηση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων στο σύνολο της επικράτειάς της, δικαιοδοσία αναφαίρετη και εννοιολογικά συνυφασμένη με αυτή την ίδια την υπόσταση και την εθνική κυριαρχία κάθε πολιτισμένου κράτους στο σύγχρονο κόσμο.