Η Εαρινή Επίθεση των Ιταλών και η Μάχη στο Ύψωμα 731(09-15 Μαρτίου 1941)

.

Εισαγωγή

Τον Ιούνιο του 1940 η Ιταλία εισήλθε επίσημα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δείχνοντας εξ αρχής τις απειλητικές της διαθέσεις, καθώς κατηγορούσε την Ελλάδα για δήθεν προσφορά βοήθειας στους αντιπάλους της, κλιμάκωσε τις ενέργειές της και μετέφερε ισχυρές δυνάμεις προς τα ελληνοαλβανικά σύνορα.

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η ελληνική στρατιωτική ηγεσία ενίσχυσε τους μεθοριακούς σχηματισμούς της εν αναμονή της επικείμενης ιταλικής εισβολής. Μετά από σωρεία σοβαρών πολιτικοστρατιωτικών προκλήσεων την 28η Οκτωβρίου 1940, μετά την άρνηση της Ελληνικής Κυβέρνησης να αποδεχθεί την είσοδο ιταλικών στρατευμάτων στην επικράτειά της, η φασιστική Ιταλία κηρύσσει τον πόλεμο κατά της Ελλάδας.

Η ελληνοϊταλική σύρραξη που ακολούθησε, εξελίχθηκε σε τρείς περιόδους:

• Α΄ Περίοδος (28 Οκτωβρίου-13 Νοεμβρίου 1940), η οποία περιλαμβάνει την εκδήλωση της ιταλικής επίθεσης στην Ήπειρο, όπου ο ελληνικός στρατός βρέθηκε σε θέση άμυνας και δημιουργώντας κατάλληλες συνθήκες για την ανάληψη επιθετικής πρωτοβουλίας, απέκρουσε την ιταλική προέλαση.

• Β΄ Περίοδος (14 Νοεμβρίου 1940-6 Ιανουαρίου 1941), κατά την οποία διεξήχθη η αντεπίθεση και η προέλαση του ελληνικού στρατού μέσα στο έδαφος της Αλβανίας στις περιοχές της Βορείου Ηπείρου, τις οποίες και κατέλαβε.

• Γ΄ Περίοδος (7 Ιανουαρίου-26 Μαρτίου 1941), η οποία περιλαμβάνει τις επιθετικές επιχειρήσεις του Β΄ Σώματος Στρατού (Β΄ΣΣ) στην κατεύθυνση Κλεισούρα-Βεράτι με σκοπό την ανακατάληψη της Κλεισούρας, καθώς και της μεγάλης σε έκταση Εαρινής Επίθεσης των Ιταλών, η οποία τελικά δεν απέφερε ουσιαστικά αποτελέσματα για τις ιταλικές δυνάμεις.

Η μάχη Μόροβας – Ιβάν και η απελευθέρωση της Κορυτσάς (14 – 22 Νοεμβρίου 1940)

.

Υπλγός (ΠΖ) Ξιφαράς Δημήτριος, του Τμήματος Ιστορίας Φιλοσοφικής Σχολής ΕΚΠΑ
Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΡΥΤΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟ Γ΄ ΣΣ.

Η ΠΡΩΤΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΠΟΛΗΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΠΟΥ ΚΑΤΕΧΟΤΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΑΞΟΝΑ, 22 ΝΟΕ 1940

Εισαγωγή – Γενική κατάσταση

Μετά την αναχαίτιση της ιταλικής επίθεσης στα θέατρα επιχειρήσεων της Ηπείρου και της Πίνδου, το Γενικό Στρατηγείο αποφάσισε την προώθηση των ελληνικών δυνάμεων που βρίσκονταν στο μέτωπο της βορειοδυτικής Μακεδονίας, δυτικά του ορεινού όγκου της Πίνδου. Στόχος ήταν η εξασφάλιση του ανεφοδιασμού των μαχόμενων τμημάτων έναντι του επερχόμενου χειμώνα με τη χρησιμοποίηση της αμαξιτής οδού Κορυτσά – Ερσέκα – Μέρτζανη – Ιωάννινα.

Η στρατηγική συγκέντρωση των ελληνικών δυνάμεων ολοκληρώθηκε την 13η Νοεμβρίου και απέμενε η ευρείας κλίμακας επιθετική επιχείρηση προς τον ορεινό όγκο Μόροβας – Ιβάν και την πόλη της Κορυτσάς.

Περιγραφή του πεδίου της μάχης

Ο ορεινός όγκος Μόροβας, φύσει οχυρός, είχε οργανωθεί αμυντικά από τον εχθρό και κάλυπτε το υψίπεδο της Κορυτσάς. Περιβαλλόταν από το Δέβολη ποταμό που ήταν ισχυρό κώλυμα και σχημάτιζε προς βόρεια τη στενωπό Τσαγκόνι (ζωτικό έδαφος της αμυντικής τοποθεσίας), από την οποία διερχόταν η σκυρόστρωτη οδός Φλώρινας – Κορυτσάς.

Ο ακρίτας της Αδριατικής –«Εστίνουν Ελλάς» και ο Αυλών …στη σκλαβωμένη Βόρειο Ήπειρο (Βιβλιοπαρουσίαση)

(εικονογράφηση: Σπύρος Ζαχαρόπουλος)

Δρ. Ιωαν. Σ. Παπαφλωράτος
Νομικός-Διεθνολόγος
καθηγητής στρατιωτικών σχολών

Το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα έχει απασχολήσει εκτενώς την ελληνική βιβλιογραφία, κατά τις προηγούμενες δεκαετίες. Πολλοί έχουν γράψει αξιόλογα βιβλία και μελέτες, βασισμένες σε πλήθος πηγών και μαρτυριών. Εντούτοις, έως σήμερα, ο αδούλωτος ελληνισμός της βορείου Ηπείρου αναζητάει τη δικαίωσή του από τους ισχυρούς της γης, οι οποίοι του στέρησαν το αναφαίρετο δικαίωμα της ελευθερίας. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, το θέμα της εθνικής αυτοδιαθέσεως των αδελφών μας της βορ. Ηπείρου δεν βρίσκεται στην επικαιρότητα.

Τι φέρνει το 2022 για την Ελληνική Μειονότητα στην Αλβανία

.

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Στις 11.1.2022 η Δημοκρατική Ένωση Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας (στην Αλβανία) ΟΜΟΝΟΙΑ εξέδωσε μία ενδιαφέρουσα ανακοίνωση, από την οποία διαφαίνεται η ανησυχία των υπευθύνων για τη στάση της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης στη γείτονα χώρα. Μαζί με τον απολογισμό τους για τα 31 χρόνια της ΟΜΟΝΟΙΑΣ οι διοικούντες την οργάνωση καταθέτουν τον έντονο προβληματισμό τους:

«31 χρόνια  αποτελούν ήδη μια ιστορία. Την ιστορία των προσπαθειών, των επιτευγμάτων αλλά και τον στοχεύσεων που εν τούτοις διδάσκουν. Διαδρομή καθόλου εύκολη. Διότι δεν είναι απ’ τα κλασικά σχήματα άσκησης πολιτικής αλλά και διότι δεν δραστηριοποιούμαστε στο καλύτερο πολιτικό περιβάλλον. Τόσο η εσωτερική κατάσταση στην Αλβανία, οι λανθάνουσες επιλογές της πολιτικής τάξης της ώστε αντί ειλικρινούς προσέγγισης με τον Ελληνισμό να επιλέγουν διαχρονικά το εντελώς αντίθετο, καθιστούν δυσκολότερη την αποστολή. Αποστολή που δεν έχει άλλο στόχο παρά την δημιουργία συνθηκών σεβασμού κατοχυρωμένων ιστορικά και νομικά δικαιωμάτων για την Εθνική Ελληνική Μειονότητα, τα μέλη και τις κοινότητες της. Και τούτο διότι πρέπει να διαιωνίζεται η ελληνική παρουσία σ’ αυτό το γεωγραφικό περιβάλλον και μάλιστα υπό συνθήκες αξιοπρέπειας».

Ίων Δραγούμης: «Πάρτε πρώτα-πρώτα τον Αυλώνα» (27 Νοέμβρη 1912)

Ευαγγελία Κ. Λάππα
Μαθήτρια Γ’ Λυκείου
27 Νοεμβρίου 2021

Ο Ίων Δραγούμης (1878 – 31 Ιουλίου 1920), ήταν μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της νεότερης Ελλάδας. Υπήρξε ήρωας των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων της εποχής του, πολιτικός, διανοούμενος αλλά και συγγραφέας.

Παραθέτω το παρακάτω κείμενο, το οποίο γράφτηκε στις 27 Νοεμβρίου του 1912 και είναι απόσπασμα από τα «κρυμμένα ημερολόγια» του, ο οποίος τα έγραφε κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων. Σ’ αυτό, ο Ίων Δραγούμης γράφει, μεταξύ άλλων, ότι είπε στον τότε πρωθυπουργό Ελ. Βενιζέλο, «πάρτε πρώτα-πρώτα τον Αυλώνα… για πολλούς λόγους… Όχι, γιατί θα μας θυμώσουν… οι Ιταλοί και οι Αυστριακοί για τον Αυλώνα».

Κωνσταντίνος Κατσίφας. Ο Σταυραετός της Βορείου Ηπείρου.

.

άρθρο της Ιωάννας Ε. Δημητροπούλου

Γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1983 στο Βουλιαράτι ή Βουλιαράτες της Βορείου Ηπείρου.
Στα επτά του χρόνια, και μετά την πτώση του καθεστώτος του Ενβέρ Χότζα στην Αλβανία το 1990, εγκαταστάθηκε με τους γονείς του Ιωάννη και Βασιλική Κατσίφα και τις τρεις αδελφές του στην Αθήνα.

Όσον αφορά την προσωπική του ζωή, ο Κωνσταντίνος παντρεύτηκε σε σχετικά μικρή ηλικία και ήταν πατέρας ενός κοριτσιού.

Άτομο με ιδιαίτερη πίστη και σεβασμό στα Θεία, προγραμμάτιζε να ταξιδέψει το επόμενο διάστημα στο Άγιον Όρος. Τελευταίο του όνειρο και μεγάλη επιθυμία του ήταν να χτιστεί στο χωριό του μια μεγάλη εκκλησία.

Στο εργαστήριό του στους Βουλιαράτες, στο «στρατηγείο» του όπως το αποκαλούσε, κατασκεύαζε τις βάσεις και τα κοντάρια των σημαιών, και εκεί έγραψε στην τεράστια σημαία του, με την οποία πρωτοστάτησε με άλλους συμπατριώτες του κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών στα τελευταία μεγάλα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, «ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ ΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ – Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ».

Ο Κωνσταντίνος μεγάλωσε ως περήφανος Βορειοηπειρώτης. Η αγάπη του για την ιδιαίτερη πατρίδα του, τη σκλαβωμένη Βόρειο Ήπειρο, την μάνα Ελλάδα, τη σημαία της πατρίδας του και την πίστη του ήταν τεράστια. «Με το αίμα μου να γράψετε Ελλάδα σε αγαπώ», «ΕΛΛΑΣ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ» έγραφε με πάθος.

Έκκληση του Μητροπολίτη Αργυροκάστρου Παντελεήμονα προς τον Πατριάρχη Ρωσίας Αλέξιο (3 Αυγούστου 1946)

Στις παρακάτω σειρές σας παραθέτουμε αυτούσια την επιστολή του Μητροπολίτη Αργυροκάστρου Παντελεήμονος κατά το έτος 1946, προς τον τότε Πατριάρχη Ρωσίας, Αλέξιο. Η επιστολή αντλήθηκε από το έργο του κ. Απ. Γλαβίνα, «Σελίδες από το αρχείο του Αργυροκάστρου Παντελεήμονος», ΗΗ(1983), σελ. 91-96. Αξίζει να το μελετήσετε ούτως ώστε να γνωρίσετε ακόμη καλύτερα την τόσο ιδιαίτερη ιστορία του τόπου μας!

Πρὸς τὴν Αὐτοῦ Μακαριότητα
τὸν Πατριάρχην Πασῶν τῶν Ρωσσιῶν
κ. κ. Ἀλέξιον

Μόσχαν

Μακαριότατε Δέσποτα καὶ
Λίαν Ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ Ἡμῶν Ἀδελφέ,

Τὸ Ἑλληνικὸν Γένος κατὰ τοὺς μακροὺς αἰῶνας τῆς δουλείας του ἔστρεφε πάντοτε τὰ ὄμματα αὐτοῦ πρὸς τὴν ὁμόδοξον Ρωσσίαν, ἤτις ὑπῆρξε κατὰ τοὺς ζοφεροὺς ἐκείνους χρόνους ὁ φυσικὸς προστάτης αὐτοῦ. Ἐξεδηλώθη δὲ ἡ προστασία αὓτη ἐμπράκτως κατ’ ἐπανάληψιν καὶ εἰς τὴν Ρωσσικὴν βοήθειαν ὀφείλει κατὰ μέγιστον μέρος ὁ Ἑλληνισμὸς τὴν ἀποκατάστασιν τῆς πρώτης ἐλευθέρας γωνίας του. Εἰς τὰς δέλτους τῆς ἱστορίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους μετ’ εὐγνωμοσύνης ἀναφέρεται τὸ ὄνομα Ρ ω σ σ ί α, ἰδιαιτέρως δὲ μνημονεύεται τὸ ἐνδιαφέρον, τὸ ὁποῖον ἀείποτε ἐπεδείξατο ἡ Ἁγιωτάτη Ρωσσικὴ Ἐκκλησία.

Πρὸς τὸν σεπτὸν Ἀρχηγὸν Αὐτῆς ἀποτείνομαι ὁ ἐλάχιστος ἐν Χριστῷ ἀδελφὸς καὶ συλλειτουργός, ποιμὴν ἑνὸς τμήματος Ἑλληνορθοδόξου, τελοῦντος ὑπὸ ἀπηνῆ διωγμὸν ἀπὸ μέρους ἑνὸς μισαλλοδόξου Κράτους, οἱ Ἀρχηγοὶ τοῦ ὁποίου, ὑφ’ οἱοδήποτε πολιτικὸν καθεστώς, δὲν ἔπαυσαν νὰ εἶναι – κατὰ πλειοψηφίαν ἄλλωστε Μουσουλμάνοι – ἐμπεποτισμένοι ἀπὸ τυφλοῦν ἀντιχριστιανικὸν πνεῦμα.

«Εστίν ουν Ελλάς» και ο Αυλών

Ευαγγελία Κ. Λάππα 16 ετών 

«Η περιοχὴ τοῦ Αὐλῶνος χαρακτηρίζεται ὡς ἑλληνικὴ περιοχὴ τῆς Ἠπειρωτικῆς φυλῆς τῶν Χαόνων, τόσο ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ τοπωνύμια: Ὡρικόν, Κεραύνεια, Ἀκροκεραύνεια ὄρη, Ἐριχό, Πάνορμος, ὅσο καὶ τὰ ἀρχαιολογικὰ μνημεῖα καὶ εὑρήματα.

Κατὰ τοὺς βυζαντινοὺς καὶ μεταβυζαντινοὺς χρόνους λειτουργοῦσε ἡ Ἐπισκοπὴ Αὐλῶνος.

Ἀρκετοὶ ὀρθόδοξοι ναοὶ στηρίζονται σὲ μάρμαρα καὶ κιονόκρανα ἀρχαιοελληνικά. Βέβαια, μὲ τὸν ἐξισλαμισμό τῆς περιοχῆς πολλὲς ἐκκλησίες ἔγιναν τζαμιά, ἀλλὰ ἀρκετοὶ πλέον Μωαμεθανοὶ δὲν ξέχασαν ταὶς παλιές τους συνήθειες ν’ ἀνάβουν κεριὰ σὲ εἰκονίσματα Ἁγίων Ὀρθόδοξων Χριστιανῶν» (Β. ΗΠΕΙΡΟΣ – Ἀρχαιολογικὰ μνημεῖα & Εὑρήματα, Ἀθαν. Π. Λέκκας, ἔκδ. Πανελληνίου Συνδέσμου Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγῶνος (ΠΑΣΥΒΑ), Ἀθήνα, 1993)

Πέντε ερωτήματα για τις σχέσεις Ελλάδος-Αλβανίας

.

Ζούμε σε μία  περιοχή της υφηλίου με έντονες ακόμη τις εθνικιστικές εξάρσεις και τους μεγαλοϊδεατισμούς. Παρατηρούμε τη διαμάχη Βουλγαρίας-Σκοπίων και την πρόσφατη διαφωνία Σερβίας- Μαυροβουνίου, ενώ και η Βοσνία-Ερζεγοβίνη παραμένει τεχνητά συγκολλημένη και λειτουργεί ως ευρωπαϊκό προτεκτοράτο με αβέβαιο μέλλον. Είναι, λοιπόν, χρήσιμο να προβληματισθούμε για την πορεία των σχέσεων Ελλάδος και Αλβανίας,  έχοντας πάντα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός μας την Ελληνική Εθνική Μειονότητα.

Καταθέτω πέντε ερωτήματα:

1. Πόσο μας ικανοποιεί η πρόσφατη έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το μέλλον των ενταξιακών διαπραγματεύσεων μεταξύ Βρυξελλών και Τιράνων; Οι Βρυξέλλες επισημαίνουν την ανάγκη να αλλάξει το Σύνταγμα και να γίνει πιο λειτουργικό, να βελτιωθεί ο εκλογικός νόμος στην Αλβανία και να τροποποιηθεί ο νόμος για τη λειτουργία των ΜΜΕ, ώστε να εγγυάται την ελευθερία εκφράσεως. Θα περίμενα μεγαλύτερη έμφαση στα ζητήματα που απασχολούν τους ομοεθνείς μας Βορειοηπειρώτες. (Υπάρχει στην έκθεση μόνο μία χλιαρή αναφορά ότι κάποια μέλη της Ελληνικής Μειονότητος διαμαρτύρονται). Πρέπει να πιεσθεί η Αλβανία να σταματήσει την κατεδάφιση ή την καταπάτηση ελληνικών περιουσιών, να ανακοινώσει τι πραγματικά συνέβη με τον φόνο του Κωνσταντίνου Κατσίφα κ.ά.

Απ’ τα θρησκευτικά πανηγύρια στις γιορτές της «σοσιαλιστικής οικοδόμησης».

.

Του Θάνου Κώτση, υποψήφιου διδάκτορα Κοινωνικής Λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Στις 7 Φεβρουαρίου του 1967 η κεντρική ομιλία του Ενβέρ Χότζα δίνει το έναυσμα στις πολιτικές νεολαίες και τα τοπικά γραφεία του Κόμματος να αντιταχθούν επίσημα κατά των θρησκευμάτων στην χώρα. Λίγους μήνες αργότερα, η λατρεία ποινικοποιείται με προεδρικό διάταγμα. Με αφορμή την μέρα αυτή, ένα μικρό κείμενο μου για την διαχείριση και τους μετασχηματισμούς των πολιτισμικών πρακτικών της ελληνικής μειονότητας απ’ το 1967 μέχρι την πτώση του καθεστώτος.

Στις 22 Νοεμβρίου 1967 εκδίδεται η εφημερίδα της κυβέρνησης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Αλβανίας, με το διάταγμα 4337 περί ατονίας ισχύος διαταγμάτων που αφορούσαν τα καταστατικά λειτουργίας των διαφόρων θρησκευτικών κοινοτήτων[1], ενώ το 1977 με το άρθρο 37 του συντάγματος καταργείται η θρησκευτική ελευθερία και η ελευθερία της λατρείας. Έτσι, η Αλβανία κηρύσσεται το πρώτο αθεϊστικό κράτος παγκοσμίως και το εθνικιστικό σύνθημα «θρησκεία των Αλβανών ο αλβανισμός» συμπληρώνεται με το σοσιαλιστικό δόγμα «θρησκεία, το όπιο του λαού». Απ’ το 1949 μέχρι το 1960 η Ορθόδοξη εκκλησία χρησιμοποιήθηκε ως όργανο πολιτικής προπαγάνδας και μέσο διπλωματικών σχέσεων με την Ε.Σ.Σ.Δ, με την διάρρηξη όμως των σχέσεων των δυο κρατών άρχισε να διώκεται ως οπισθοδρομική και φορέας στερεοτύπων και δεισιδαιμονιών.[2]

Σπύρος Σπυρομήλιος ~ Από τον Μακεδονικό στον Βορειοηπειρωτικό Αγώνα

.

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά

του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου ιστορικού

Ο Σπυρίδων Σπυρομήλιος γεννήθηκε το 1864 στην Θήβα ή σύμφωνα με άλλες πηγές στη Χειμάρα. Τα μαθητικά του χρόνια ωστόσο, τα πέρασε στην Αθήνα όπου τελείωσε το Γυμνάσιο. Κατόπιν εισήχθη στη Ναυτική Σχολή Κεφαλονιάς, όπου ταξίδεψε σε πολλά λιμάνια της Ευρώπης. Ονειρευόταν να γίνει ναυτικός καριέρας και να σπουδάσει στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων.

Για τον λόγο αυτό, επέστρεψε στην Αθήνα και επιδίωξε να εγγραφεί στη Σχολή αλλά δεν το κατάφερε καθότι είχε ξεπεράσει το 19^ο έτος της ηλικίας του. Τα παιχνίδια της μοίρας και τα εμπόδια πολλές φορές γίνονται για καλό. Στην περίπτωση του Σπυρομήλιου του άνοιξαν το δρόμο για να επιτέλεσει το καθήκον του συμμετέχοντας πάντα αποφασιστικά στους εθνικούς αγώνες του Ελληνισμού.

Το 1883 ακολουθώντας τη συμβολή του συγγενή του Ιωάννη Σπυρομήλιου, Μέραρχου της Χωροφυλακής, κατατάσσεται στο Σώμα και σύντομα γίνεται αξιωματικός. Το 1894 ιδρύεται η Εθνική Εταιρεία, από πατριώτες Έλληνες αξιωματικούς. Ο Σπυρομήλιος δεν γινόταν να μην ενταχθεί στα μέλη της Εταιρείας. Έτσι, στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 συμμετέχει ενεργά, σαν επικεφαλής σώματος 67 εθελοντών χωροφυλάκων, στο μέτωπο της Ηπείρου και συγκεκριμένα στη Νικόπολη της Πρέβεζας στην απόβαση της Ηπειρωτικής Φάλαγγας του Μπότσαρη. Διακρίνεται στις μάχες και αναγνωρίζεται η συμβολή του από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας. Επόμενως σταθμός εθνικής προσφοράς του Σπυρομήλιου ήταν ο Μακεδονικός Αγώνας.

Η Ελλάδα σε πόλεμο με την Τουρκία, η Αλβανική κυβέρνηση αποφασίζει για τις περιουσίες εναντίον Ελλήνων στη Χιμάρα …

.

SManalysis

Σε μια δύσκολη κατάσταση, η Χιμάρα, όπως και στα χρόνια απομόνωσης του 1945, όταν η Ελλάδα άφησε τη Βόρεια Ήπειρο ελεύθερη στα χέρια των Αλβανών κομμουνιστών, και για 50 χρόνια, δεν ενδιαφερόταν καθόλου για τους Έλληνες που πυροβολήθηκαν ή κατέληξαν στις φυλακές.

Σήμερα μια παρόμοια κατάσταση, που μοιάζει με αδιαφορία για τις πολιτικές της Αθήνας, της Χιμάρας και της Βόρειας Ηπείρου, επειδή υπάρχουν προβλήματα με την Τουρκία, αλλά και με την Αλβανία, αφήνοντας τους αδελφούς στη Χιμάρα στη λάσπη ..

Η αλβανική κυβέρνηση, ενώ διενήργησε την καταχώριση πλαστών ακινήτων, έχει εκδώσει δύο ακόμη αποφάσεις, τη ΦΕΚ, εις βάρος των Ελλήνων στη Χιμάρα, να κλέψει τις περιουσίες, σε μια στιγμή που η Ελλάδα εμπλέκεται στη μάχη με την Τουρκία .

Άτομα που έχουν αποκτήσει γη βάσει του νόμου 7501, εκείνα που έχουν χτίσει τουριστικά χωριά στην ακτή (Αλβανοί Μουσουλμάνοι Ολιγάρχες και από το Κοσσυφοπέδιο) ενοικιάζοντάς τους, και τώρα έχουν το δικαίωμα να γίνουν ιδιοκτήτες της γης. Έτσι, στη Χιμάρα που είναι 100% Ορθόδοξη και όπου ζει το 95% των Ελλήνων, οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί γίνονται ιδιοκτήτες …

Αποφάσεις της Αλβανικής Κυβέρνησης, FEK

“Εμάς τους Βορειοηπειρώτες δεν μας περίμενε κανένας Δήμος – Καμία ΜΚΟ”

.

Του Μόντη Κολίλα*

Ήταν πριν ένα μήνα, στα τέλη Ιουνίου, όταν λαθρομετανάστες έπαιρναν τον λόγο στο Δημοτικό Συμβούλιο Αθηναίων και απαιτούσαν να τους παρασχεθούν σπίτια, περίθαλψη, ασφάλεια και λεφτά.

Ήρθαν απρόσκλητοι στην χώρα μας και μπήκαν παράνομα για να εγκατασταθούν στην Ελλάδα ως κανονικοί εισβολείς, εκφράζοντας απαιτήσεις από τον μεγαλύτερο Δήμο, αυτόν της πρωτεύουσας, σαν να τους χρωστάει.

Σήμερα, τέλη Ιουλίου, μαθαίνουμε ότι ο Δήμος Αθηναίων σχεδιάζει την δημιουργία δομής για την στέγαση των μεταναστών που μεταφέρονται από τα νησιά! Για αυτόν τον σκοπό μάλιστα υπάρχει και εντεταλμένη δημοτική σύμβουλος Υποστήριξης και Κοινωνικής Ένταξης Μεταναστών και Προσφύγων…

Όλα αυτά φυσικά δεν θα γινόντουσαν αν δεν υπήρχε το παρακράτος των ΜΚΟ που έχει καταργήσει τους θεμελιώδεις νόμους μίας ευνομούμενης πολιτείας.

Δεν ξέρω αν υπάρχει σε άλλη χώρα αυτό το παράδειγμα ρατσισμού και μίσους προς την ίδια σου την φυλή!

Ο Ελληνικός λαός έχει και αυτός GEORGE FLOYD

.

Θ. Μαλκίδης

Η γενιά μου στον Έβρο, στη Θράκη, στον Ελληνισμό, μεγάλωσε με τη γνώση της καταπίεσης των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου, με το τραύμα της εισβολής των Τούρκων ρατσιστών στην Κύπρο το 1974. Ήταν η πρώτη μας εμπειρία από τη ζωή, στην οποία μας έφεραν άνθρωποι τραυματισμένοι από την προσφυγιά του 1922, από τον ίδιο θύτη, τον ίδιο ρατσισμό. Λίγο αργότερα ο μαθητής Χίτλερ επανέλαβε τα εγκλήματα του δασκάλου Κεμάλ…..

Οι μνήμες παρόμοιες και αληθινές, στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στη Διασπορά. Στην Ελλάδα, στον Έβρο την ιδιαίτερη μου πατρίδα την Αλεξανδρούπολη προσφιλή μας πρόσωπα να δείχνουν την έμπρακτη αλληλεγγύη τους πολεμώντας, στην πρώην Σοβιετική Ένωση οι Πόντιοι να εγγράφονται εθελοντές, στον Καναδά και στις Η.Π.Α άνθρωποι να καταθέτουν τον οβολό τους αλλά και τον εαυτό τους στην υπηρεσία αντίστασης στον κατακτητή.

Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ- γνωστά. Οι παλιοί πρόσφυγες από την Καππαδοκία, τη Θράκη, τον Πόντο, την Ιωνία βρίσκονται τώρα αλλού, οι αναζητήσεις του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού πλέον δεν υπάρχουν, η προσφυγική περιουσία κατασπαταλήθηκε, τα ατιμώρητα εγκλήματα επαναλήφθηκαν από τους Ναζί στο Δίστομο και τα Καλάβρυτα και από την άλλη οι πρόσφυγες της Κύπρου εγκαταλείφθηκαν στις μνήμες τους, οι συγγενείς των αγνοουμένων έγιναν γραφικοί, και το ζήτημα της Κύπρου έγινε συνομιλίες με τον φασίστα και ρατσιστή κατακτητή.